 Δημοσιεύθηκε: Πεμ Μάρ 25, 2010 10:53 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
Ο Σολωμός στο στόχαστρο του ΣΥΡΙΖΑ.
Για την αποδόμηση της ιστορίας μας υπάρχουν πολλά έμμισθα «ιερατεία» και επιδοτούμενες «εστίες» που εργάζονται ακατάπαυστα!!! Έχουμε ασχοληθεί διεξοδικά με αυτά, όπως και πάρα πολλοί άλλοι… Ωστόσο, από αυτό το αφιέρωμα δεν θα πρέπει να λείψει η πολιτική φρενοβλάβεια του ΣΥΡΙΖΑ η οποία έχει αναλάβει «εργολαβικά» να κατατάξει το Ά21 σε «τρομοκρατική ακραία βία. Ο Αλαβάνος, όπως είναι γνωστό, χαρακτήρισε τον ύμνο στην Ελευθερία του Σολωμού, καθώς και η Αυγή, ότι «έχει τρομακτικά χαρακτηριστικά». Αναδημοσιεύουμε την «πολεμική» του Ρεσάλτου από το τεύχος-39 (Μάιος 2009). Η κοτσάνα Αλαβάνου Είναι γνωστή η «κοτσάνα» του Αλαβάνου στη Βουλή πάνω στους πρώτους στίχους του Διονύσιου Σολωμού. Αλλά και οι απαντήσεις που δόθηκαν, οι περισσότερες, πάλι στα πλαίσια της κοτσάνας κινούνται. Επικαλύπτουν την ουσία των στίχων του Σολωμού και μένουν στη ηλιθιότητα του Αλαβάνου. Και οι απαντήσεις, οι περισσότερες, ντρέπονται να φωνάξουν δυνατά αυτό που λέει ο ποιητής: Ότι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ δεν κατακτήθηκε ποτέ με την απάθεια ή τη δουλική υποταγή, αλλά με την επαναστατική, λαϊκή βία. Αυτό λέει καθαρά ο ποιητής της Ελευθερίας με το στίχο: «Σε γνωρίζω από τον ΚΟΨΗ του σπαθιού την τρομερή» Με την «κόψη του σπαθιού την τρομερή» κερδίζεται η Ελευθερία και έτσι την γνωρίζουμε… Ο δεύτερος στίχος αναφέρεται, όχι στην κόψη, αλλά στην ΟΨΗ της Ελευθερίας. Το πρόσωπο της Ελευθερίας, το βλέμμα της, ξαπλώνεται και αγκαλιάζει τη γη («μετράει τη γη»). Το «πρόσωπο», το «βλέμμα», η «ΟΨΗ» δεν ξαπλώνονται ποτέ με τη Βία. Συνεπώς ο στίχος του Σολωμού είναι σαφέστατος. Η «ΟΨΗ που με βία μετράει τη γη» είναι το πρόσωπο, το βλέμμα της Ελευθερίας που ξαπλώνεται με ΤΑΧΥΤΗΤΑ (βιασύνη), με ορμή σε όλη τη γη. Με την βλακεία του Αλαβάνου δεν βγαίνει κανένα νόημα στους στίχους. Και αυτό αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος έχει χάσει κάθε επαφή με τα κοινωνικά νοήματα, με τη διαλεκτική της ιστορίας, συνακόλουθα με τη σκέψη και τη γλώσσα. Αλλά και κάποιοι από τους επικριτές του δεν βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα όταν προσπαθούν να πετάξουν έξω από τη σκάφη μαζί με τις σαπουνάδες (κοτσάνες Αλαβάνου) και το παιδί: Την κόψη του σπαθιού… Οι σύνθετες ανοησίες Όταν μια κοτσάνα επιχειρείς να την καλύψεις αραδιάζεις και συνθέτεις ανοησίες. Μέσα σε αυτή την επελαύνουσα ηλιθιότητα αποκαλύπτεις και το κυνικό ιδεολογικό και πολιτικό σου πρόσωπο. Η ομάδα των Αλαβάνων αυτό-αποκαλύπτεται. Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι όλοι αυτοί εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία, προπαγανδίζοντας ωμά και κυνικά, χωρίς προσχήματα και καμία συστολή, τα ιδεολογήματα της Αυτοκρατορικής, φασιστικής σκέψης. Διαβάστε την παρακάτω παράγραφο της «Αυγής»: «Δεν χρειάζονται όμως όλα αυτά. Δεν χρειάζεται η ανάλυση της «Βίας» κι όχι της «Βιάς». Ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν ξεκινά με το «Σε γνωρίζω από την κόψη / του σπαθιού την τρομερή», μια εικόνα πολύ πιο εφιαλτική από τις κουκούλες, τα μολότοφ και τα γκαζάκια. Ας μη ξεχνάμε ότι ο Ύμνος στην Ελευθερία έχει γραφεί με βάση τα σκληρά γεγονότα της άλωσης της Τριπολιτσάς γιΆ αυτό συναντάς σε κάθε στίχο σχεδόν όρους ακραίας βίας. Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει η Ελευθερία του Σολωμού έχει τρομακτικά χαρακτηριστικά». Δύο μόνο παρατηρήσεις Πρώτη παρατήρηση: Παραληρηματική βλακεία και κυνική πράξη βεβήλωσης της Επανάστασης. Γιατί είναι πράξη βεβήλωσης της Επανάστασης να την ταυτίζεις με την κουκουλοφόρικη φασιστική υστερία της καταστροφής, της φωτιάς και της τυφλής βίας του μηδενισμού. Είναι βλασφημία αποτρόπαιη να βάζεις στον ίδιο χώρο τους δημιουργούς και τους ποιητές του Έπους που προκάλεσαν το θαυμασμό όλου του κόσμου και βελόνιασαν την αγωνιστικότητα των λαών, με τους κουκουλοφόρους σατράπες της καταστροφικής και πυρομανούς αυθάδειας. Είναι αντιδραστική σοφιστεία, από τις πλέον φαιές, ένας αυτό-αποκαλούμενος «αριστερός» να εξισώνει τη «Βία, μαμή της ιστορίας» (Μαρξ) με τις ωμές πράξεις βίας των δυναστών και των εκτελεστικών τους οργάνων (οι κουκουλοφόροι είναι ενεργούμενα των καθεστωτικών μηχανισμών). Είναι κακουργηματική ιστορική ισοπέδωση το δόλιο τέχνασμα που εξισώνει την Επανάσταση με την τυραννία, τους ήρωές της με τα «τάγματα εφόδου» των φασιστικών δομών εξουσίας, τη σκλαβιά με τον αγώνα για την Ελευθερία, τους θύτες με τα θύματα, το θάνατο ενός αγωνιστή με το θάνατο ενός τυράννου δημίου του. Σε τέτοιες ύπουλες εξισώσεις μόνο οι ραγιάδες του αμερικανισμού προβαίνουν ασύστολα σήμερα, σε διατεταγμένη υπηρεσία. Δεύτερη παρατήρηση. Η προσβλητική περιφρόνηση της σκέψης και των αγωνιστικών αξιών (η βλακεία και ο αμοραλισμός) συνοδεύεται πάντα με τον αχαλίνωτο καιροσκοπισμό. Χαρακτηρίζουν την ποίηση του Σολωμού σαν ποίηση «ακραίας βίας» και τα επαναστατικά γεγονότα που την ενέπνευσαν τα χαρακτηρίζουν «εικόνες πιο εφιαλτικές» από τους κουκουλοφόρους. Ποιοι; Οι υμνητές των κουκουλοφόρων!!! Αυτοί που ανήγαγαν τη κουκούλα σε αγωνιστική ιδεολογία!!! Αυτοί που χαρακτήρισαν την κουκουλοφόρικη καταστροφική υστερία σαν τη μεγαλύτερη «εξέγερση» της νεολαίας στην ελληνική ιστορία!!! Θυμόμαστε όλοι τους ύμνους των Αλαβάνων υπέρ αυτής της «εξέγερσης» της ακραίας γκανγκστερικής βίας, εκείνες τις εφιαλτικές μέρες. Τώρα, που πρέπει να στιγματιστεί η Επανάσταση του 1821, οι ήρωές της και οι ποιητές της, το παίζουν φανατικοί εχθροί της «ακραίας βίας». Ο καιροσκοπισμός κτυπάει κόκκινο. Και αγκαλιά με τη θηριώδη ανοησία «εκτελεί» διατεταγμένη υπηρεσία… |
|
| Δημοσιεύθηκε: Πεμ Μάρ 25, 2010 6:36 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| 1821: Οι «άτακτοι» ήρωες και ο ατιμασμός μιας φυλής
Μάρτιος 2006:Ρεσάλτο –τεύχος 5 
"Ακόμη τούτη η άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι ραγιάδες-ραγιάδες" Κλέφτικο τραγούδι Δε σκοπεύω να κάνω κάποια ανάλατη ανάλυση ή μελέτη, γύρω από το νόημα του 21, για να γίνω σκαλιστής ή θηρευτής μιας κάποιας δημοσιότητας. Ούτε θα προσπαθήσω να εισχωρήσω στη «σκέψη» εκείνων που έχουν βαλθεί να αποδομήσουν ό,τι ιερό γέννησε η ελληνική ψυχή. Επιθυμία μου είναι να μείνω ένας «αγροίκος» και «άξεστος» χωριάτης, όπου τα πρωτόγονα λόγια μου θα βγαίνουν σαν οξύληκτες σπάθες από μέσα μου. Θέλω οι λέξεις μου να χτίσουν αφρόστεφα ποτάμια, που θα παρασέρνουν άκριτα τα σκουπίδια όλων εκείνων, που είτε «ιστοριογραφούν» ξεδιάντροπα, είτε χλιμιντρίζουν αδιάλειπτα στα κανάλια της τηλεόρασης, προβάλλοντας κάποια «επιχειρήματα» που λάμπουν απατηλά, όπως λάμπουν τα φωσφορούχα εσώρουχα μιας φτηνής χορεύτριας της ανατολής, όταν εστιάζουν πάνω τους οι εκτυφλωτικοί προβολείς του καμπαρέ. Είναι πάγκοινα γνωστό, ότι όλοι αυτοί οι επιλεγμένοι γιοι του Σαλμονέα,* με τις γραικύλικες χαλκοτρομπέτες τους και με τον ετερόφωτο πυρσό της «γνώσης» τους , θέλουν να ξεριζώσουν ή να κάψουν και το τελευταίο τριαντάφυλλο ανδρείας που φύτρωσε ποτέ σΆ αυτόν τον τόπο. Είναι όλοι τους όψιμα παιδιά της Νέας Τάξης, που πασχίζουν να μετατρέψουν τον άνθρωπο σε μια «πολύχρωμη» πεταλούδα των πόλεων, που θα διαγράφει ανόητους κύκλους πάνω από τα σύγχρονα άοσμα άνθη της καταναλωτικής κοινωνίας. Είναι αυτοί που επιδιώκουν να πλάσουν έναν άνθρωπο άθεο και άθρησκο, που θα μιμείται τους ξένους, που θα υποτιμά ή και θα ντρέπεται για την καταγωγή του, για την ιστορία του, για τη μουσική του, για τα δημοτικά τραγούδια του. Ένα ανθρωπάριο που θα σέρνεται μπουσουλώντας στα γκέτο των μεγάλων πόλεων, σε μια χωροχαβούζα πολυπολιτισμική, όπου θα την κυβερνάνε ξενέρωτοι μιγάδες και άλλα ξενόφερτα χτήνη. Ζω στον κατακαημένο Μοριά, κοντά σε μια άγρια φύση, χέρση, παντέρημη και υπέργηρη, που όπως έλεγε ο γάλλος διανοητής Εντγκάρ Κινέ, «δεν υπάρχει καθόλου στις ζωντανές περιγραφές του αττικισμού των ιστορικών ή των ποιητών, αλλά και που δεν τη βρίσκουμε καθόλου στον ελληνικό πολιτισμό. Πρέπει να ψάξουμε για τα ίχνη της μόνο στο άγριο πνεύμα των πρωτόγονων μυθολογιών, και σε μιαν άλλη εποχή, στα σύγχρονα δημοτικά τραγούδια, που τους μοιάζουν τουλάχιστον στη δριμύτητα». Εκεί λοιπόν ανήκω! ΣΆ αυτή την πρωτόγονη φύση προσεύχομαι. ΣΆ αυτό το «απολίτιστο» αλλά περήφανο περιβάλλον έχω ενταχτεί! ΣΆ αυτές τις βουνοράχες των αγριοκάτσικων ακροπατώ. Κάλλιο άγριος, απολίτιστος κι άξεστος, παρά «πολιτισμένος» δημοπίθηκος, φτωχοϋπάλληλος στο πριονιστήρι της Νέας Τάξης. Εδώ λοιπόν στέκω και λέω, ότι είμαι περήφανος για την ιστορία του τόπου μου! Ξέρω καλά ότι αν δεν υπήρχαν τα άτακτα σώματα του Μοριά, θα είμαστε ακόμη υπόδουλοι στους τούρκους. Ξέρω και μένω στα λόγια του Φωτάκου, ότι στις αρχές του 21 «οι περισσότεροι κλέφτες, ήσαν χωρίς άρματα και άλλοι είχαν μαχαίρας, άλλοι σουγγλιά, και αι σημαίαι των περισσότερων ήσαν τσεμπέραις των γυναικών των».! Αυτό είναι το «Ηρωικό Σύμπαν» της επανάστασης και κανένας φτωχοδιάβολος μεταμοντέρνος αστός «ιστορικός» δε μπορεί να το διαγράψει! Αυτοί ήταν οι «άτακτοι» ήρωες, που με τα «σουγγλιά», τις μαχαίρες και τις γκλίτσες τους εξευτέλισαν μια αυτοκρατορία. Όμως αν και αυτοί οι ξυπόλητοι αετοί των βουνών άνοιξαν με την ψυχή τους και το αίμα τους διάπλατα την Πύλη της Ελευθερίας, δυστυχώς τα εξουσιαστικά θεριά την έκλεισαν για πάντα! Σήμερα δεν έχουμε την άμεση σκλαβιά των τούρκων, έχουμε κάτι χειρότερο! Έχουμε περάσει σΆ ένα «ανώτερο» στάδιο δουλείας. Έχουμε μια εικονική «ελευθερία», περιφραγμένη με νόμους και διατάγματα κομμένα στα μέτρα μιας αδίσταχτης ολιγαρχίας. Οι όποιες αποφάσεις, παίρνονται πάνω και πέρα από τα κεφάλια μας. Έχουμε μια ύπουλη ξενόφερτη διείσδυση, που με τη βοήθεια της ντόπιας άρχουσας τάξης, πολτοποιεί ό,τι ευγενικό υπάρχει μέσα στον άνθρωπο. Έχουμε μια κατευθυνόμενη συνειδησιακή λεηλασία, που μας περιθωριοποιεί και μας κατεβάζει στο επίπεδο του ζώου. Έχουμε μια ιθύνουσα τάξη πολιτικών με τα ίδια χαρακτηριστικά του Πασά, με μια άκρατη ροπή και θαυμασμό προς το κεμαλικό στρατοκρατικό καθεστώς της ¶γκυρας, τους ευρωπαίους «εταίρους» και τους πέρα από τον Ατλαντικό δυνάστες των λαών. Είναι όλοι αυτοί οι Ναι=ναι=κοι του σχεδίου Ανάν, οι μίσθαρνοι «αριστεροί» ιδεολόγοι, οι ντενεκέδες του συστήματος, που θέλουν να εξατμίσουν οτιδήποτε ελληνικό, να μαγαρίσουν την ιστορία, να γκρεμίσουν θρύλους, να ισοπεδώσουν την εκκλησία, να μικρύνουν αγωνιστές. (ΣΆ αυτή τη λογική εντάσσεται και το στήσιμο του ανδριάντα του Κολοκοτρώνη σΆ ένα ασήμαντο δρομάκι του Πειραιά). Δυστυχώς η Ελλάδα δεν απελευθερώθηκε ποτέ! Από την κυριαρχία των αγάδων, πέσαμε στην κυριαρχία των βαυαρών και των βασιλιάδων, περάσαμε στις δικτατορίες, στην κατοχή, στους γερμανούς, στους άγγλους, στους κουκουλοφόρους, στους ταγματασφαλίτες. Κι εκεί που πήγε νΆ ανθίσει το ΕΑΜ και πήγε να περπατήσει η Εθνική Απελευθέρωση, ήρθε η προδοσία, η ταπείνωση κι ο εμφύλιος. Μετά πέσαμε στα συρματοπλέγματα των αμερικανών και της δεξιάς, πιαστήκαμε στη μέγγενη της δικτατορίας και ύστερα της μεταπολίτευσης. Έτσι περάσαμε στα «ήρεμα νερά» των μονοπωλίων, στην Ευρωπαϊκή ένωση, στις πολυεθνικές, στους παγκοσμιοποιητές της Νέας Τάξης, στους μετανάστες, στους Ουτσεκάδες, στους «αντιρατσιστές», στους μεταλλαγμένους «αριστερούς», στο κάψιμο της σημαίας, στους νταβατζήδες των ΜΜΕ, στις κλεψιές, στις μίζες, στη μεγάλη λεηλασία των ολυμπιακών αγώνων, στη φτώχεια, στο φορο-κυνηγητό, στην κακομοιριά, στο κλείσιμο των μικρών επιχειρήσεων, στην ανεργία, στην υπογεννητικότητα και σε λίγο στη συρρίκνωση και στον αφανισμό! Το μεγάλο ερώτημα που μπαίνει στις μέρες μας είναι, πόσοι από μας μπορούμε να κρατήσουμε την ατομική μας αξιοπρέπεια, να πάρουμε μια θέση απέναντι στην ύβρη και το σοδομισμό, να διατηρήσουμε τουλάχιστον κάποια ψήγματα απΆ το ανυπόταχτο πνεύμα των κλεφτών, να γίνουμε όπως λέει κι ο ποιητής, «¶ναρχοι ¶νεμοι, για να μην εγκλωβιστούμε στην εκμηδενίζουσα ησυχία συνόλων, στη λογική της υποταγής…».** Εδώ στην ομορφιά της άγριας φύσης, στη Δημητσάνα, σΆ αυτό το ακροκέραμο της ιστορίας μας, όπου φαίνεται να αναδεύεται ακόμη ο μπαρουτόζωστος άνεμος της επανάστασης, υπάρχει μια βιβλιοθήκη. Ας πάμε να «σπάσουμε» τις κλειδαριές της! Τον καιρό του 21, από την ίδια βιβλιοθήκη πήραν οι ατίθασοι κλέφτες του Μοριά τα βιβλία της και τα έκαναν φυσεκλίκια. Ας κάνουμε νοερά κι εμείς κάτι παρόμοιο. Ας «κλέψουμε» τα βιβλία της κι ας κάτσουμε κάτω απΆ του «Τσαλδή»*** τον έλατο, να τα διαβάσουμε και να μορφωθούμε. Να δούμε πως πολέμησαν οι άτακτοι αγρότες και τσοπαναραίοι του Μοριά, μήπως και παραδειγματιστούμε. Μήπως και τινάξουμε από πάνω μας την ύβρη των ημερών και την ευτέλεια της ύπαρξής μας. Αυτό είναι το δικό μου μήνυμα! * Σαλμονέας : Αδελφός του Σίσυφου. Είχε φτιάξει μπρούτζινη γέφυρα και έτρεχε πάνω της με μπρούτζινο άρμα , εκσφενδονίζοντας πυρσούς, κι έκανε κρότους σαν της βροντής. Στο τέλος τον κατακεραύνωσε ο Δίας. ** Δημήτρης Παρασκευόπουλος : «¶ναρχος ¶νεμος». (Ο Δ. Π. ζει και συγγράφει στην Αρκαδία). *** Από το κλέφτικο τραγούδι: «ΜωρΆ περδικούλα του Μοριά κοσμοπερπατημένη/ μην είδες κλέφτες στα βουνά, τους Κολοκοτρωναίους/ Εψές, προψές, τους είδαμε, ψηλά στα Κανελλάκια/ Μες του Τσαλδή τον Έλατο και τη Γραμμένη Πλάκα.». (Δυστυχώς του «Τσαλδή» ο έλατος ξυλεύτηκε και η «Γραμμένη Πλάκα» έγινε χίλια κομμάτια από ένα φουρνέλο, για να περάσει ο δρόμος! Στην Πλάκα αυτή είχαν χαράξει οι Κλέφτες του 21 τα ονόματά τους). Πρώτα καταστρέφουν τα ίχνη και μετά αποδομούν την ιστορία.. |
|
| Δημοσιεύθηκε: Πεμ Μάρ 25, 2010 1:56 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
μπερμπάντες και παντίδοι…
Έχει πει, νομίζω, ο Ελύτης: «Αδελφοί, όπου και να σας βρει το κακό, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό, μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη». Η ελαχιστότητά μου, όπως θα Άλεγαν κι οι δεσποτάδες, μνημονεύω, όταν με βρίσκει το κακό, Παπαρρηγόπουλο, Παΐσιο και Μακρυγιάννη: ΑπΆ το Μακρυγιάννη, λοιπόν, διάλεξα κάποια απΆ τα πολλά, που αφιερώνει στους μπερμπάντες και τους παντίδους της εποχής του, μια και γιορτάζουμε την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου. Και ίσως κάποιοι πουν: Καλά χάθηκαν τα θετικά περιστατικά; ΅Όχι! Τα θετικά περίσσεψαν. Και γιΆ αυτό, έστω και μέσα από πολλές περιπέτειες, φτάσαμε στη λευτεριά. Αλλά, να, που τα αρνητικά, που συμβαίνουν στις μέρες μας απΆ τους σημερινούς μπερμπάντες και παντίδους, περισσεύουν: «Αυτά-λέει ο Μακρυγιάννης στα «Απομνημονεύματά» του- που έβλεπα με πείραζαν. Ότι την επανάστασή μας θα την καταντήσουμε ληστεία και η πατρίς κατάντησε παλιοψάθα των ατίμων… …Αφού ήρθανε οι αρχηγοί μας σε κάστρο (Ακρόπολη) και πολιτεία (Αθήνα) και μπλέξανε με τη μπερμπάντικη συντροφιά των ντόπιων κακομεταχειρίζονταν τους συντρόφους τους. Ξύλο και διώξιμο. Και για ποιο λόγο; Για να τρώνε το μιστό τους…. …Όποιος είχε δέκα συντρόφους, έγραφε ότι έχει εκατό, (για να παίρνει περισσότερα χρήματα). Και πάλε εκείνοι οι πραγματικά δέκα (έμεναν) απλέρωτοι. Κι αν θα τους πλέρωναν, τους έδιναν κάλπικα χρήματα. Ηύραν μαστόρους καλποζάνους(=παραχαράκτες) και τους βάλαν στο κάστρο και κόβαν μονέδα κάλπικη… …Ο Μαμούρης ήρθε στην Αθήνα με μια ξύλινη πιστόλα και εις τα χωργιά, οπού τον διόρισαν δερβεναγά, τζάκιζε (=βασάνιζε) τους ανθρώπους. Όταν ήρθε ο Κιτάγιας (=Κιουταχής), ηύρε ανθρώπους φορτωμένους λιθάρια εις τα χωριά, οπού τους τυραννούσαν εκείνοι δια χρήματα. Και τους ξεφόρτωσε ο Κιτάγιας… Ο στραβοραγιάς ας δουλεύει δια μας. Εκείνος τρώγει λάχανα ανάλατα, εμείς τηγανίτες κι αρνάκια. Και (λέμε) ότι τους λευτερώσαμε από τους Τούρκους. «Από σένα χάρε και σε σένα και χειρότερα κατανταίνω»… …Ήρθαν δυο χριστιανοί απΆ το Μισίρι (=Αίγυπτο) και είχαν χρήματα και άρματα καλά. Ήρθαν κι αυτείνοι να δουλέψουν για την πατρίδα, να χαρούνε την προκομμένη μας λευτεριά. Τους πήραν τα χρήματά τους και ταΆ άρματά τους με την πρόφαση ότι ήταν τζασίτες (=κατάσκοποι) και τους έβαλαν σε παιδεμούς. Ούτε ο Χριστός δεν δοκίμασε όσα δοκίμασαν αυτείνοι οι δυο. Ο ένας πέθανε τον άλλο μισοζώντανο τον έσωσα και τον είχα μαζί μου πολλά χρόνια. Τιμιώτατος άνθρωπος, νέος ως εικοσιπέντε χρονών. Αυτείνη τη λευτεριά βρήκανε, οπού Άρθανε γυρεύοντας. Το Σαρρή και το Μελέτη Χασιώτη, οτΆ ήταν τίμιοι άνθρωποι, με τρόπον τους σκότωσαν. Ο Σαρρής, οπού Άταν σκλάβος(=φυλακισμένος), έφυγε από μέσα από τη χάψη (=φυλακή) με τα σίδερα εις τα ποδάρια από τη Λάρσα. ¶ξιο και γενναίο παλικάρι. Γλίτωσε από τους Τούρκους, τον έφαγαν οι Έλληνες…. …Μαθαίνω ότι εις την Πελοπόννησο άνοιξαν φατρίες. Ρωτάμε εμείς τι πράμα είναι αυτή η φατρία! Μας λένε: «Μεράστηκαν οι καλοί πατριώτες (σε αντίπαλες παρατάξεις) να προκόψουν (με τον εμφύλιο) την πατρίδα». Κι ο τόπος γιομάτος Τούρκους… Ήρθετε εσείς οι μεγάλοι πολιτικοί να μας λευτερώσετε. Κι όταν κοπιάσατε μας γυμνάσατε στη διχόνοια. Μας φέρατε τις φατρίες και τΆ άλλα τΆ «αγαθά». Και κακοβάλατε το δυστυχισμένο αθώον έθνος. Πρωτοήφερες την διχόνοιαν εσύ Κύριε Μαυροκορδάτε. Κι απΆ αυτό άλλοι καπεταναίγοι πήγαν οπίσου εις τους Τούρκους κι άλλους ήθελες με τους νόμους σου να τους σκοτώσεις: Θα σκότωνες τον Καραϊσκάκη. Πού θα τον εύρισκε η πατρίδα, όταν ξαναγιόμωσε Τουρκιά; Δεύτερος έρχεσαι συ κύριε Κωλέτη. Θα σκότωνες-που ύστερα δε γλίτωσε από σένα- το Δυσσέα (Ανδρούτσο). Πού θα τον βρίσκαμε, που μΆ έναν ντεσκερέ έδιωξε δώδεκα χιλιάδες Τούρκους, που πρόσμεναν μΆ αυτείνη τη δύναμη να αφανίσουν την Ελλάδα; Αν ήσουνα καλός εσύ κύριε Μεταξά, έκανες τον Κολοκοτρώνη πλέον καλύτερο. Ήταν καλός πατριώτης. Αλλά οι δικές σου οι συμβουλές όλο σε εμφύλιους πολέμους τον κινούσανε και σε μεγάλη διχόνοια με τους πατριώτες του. Και χύνονταν τόσα αθώα αίματα! Κι ανοίγονταν τόσοι τάφοι! Και πόσα έπαθαν οι κάτοικοι απΆ τους Ρωμαίγους κι όχι απΆ τους Τούρκους… Τα παιδιά μας στραβώνουν μύγες μέσα εις τους δρόμους της ματοκυλισμένης πατρίδας τους. Και λένε το ψωμί «ψωμάκι» οι περισσότεροι. Και που ν Άτο! Κι άλλοι αναγκάστηκαν να πάνε με τους Τούρκους. Κι άλλοι πέθαναν στις φυλακές. Κι άλλους, που τους έκοψε η τζελατίνα (=καρμανιόλα). Κι εχάθη το άνθος του έθνους. Και σας, σας δοξάσαμε και σας κάμαμεν εκλαμπρότατους, για να πληρώνεστε χοντρούς μιστούς! … Με τους κόλακες και κλέφτες κι απατεώνες η πατρίδα κιντύνεψε και θα κιντυνέψει….»!… Για την αντιγραφή παπα-Ηλίας http://papailiasyfantis.blogspot.com http://papailiasyfantis.wordpress.com E-mail: papailiasyfantis@gmail.com |
|
| Δημοσιεύθηκε: Πεμ Μάρ 25, 2010 11:24 am Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Ίσως εκτός θέματος.
Σχετικά με αυτό : «Πουθενά σε ολόκληρη την Ελλάδα δεν ευδοκιμεί η μελέτη. Δεν υπάρχουν δημόσιες ακαδημίες ή καθηγητές, με εξαίρεση τα κοινά σχολεία, όπου διδάσκονται τα αγόρια ανάγνωση με το Ωρολόγιο, την Οκτώηχο, το Ψαλτήριο και άλλα βιβλία που χρησιμοποιούνται στις ακολουθίες.Ελάχιστοι όμως από τους ιερείς και τους μοναχούς κατανοούν πραγματικά αυτά τα βιβλία» (σελ. 86). Και ειδικότερα : Ελάχιστοι όμως από τους ιερείς και τους μοναχούς κατανοούν πραγματικά αυτά τα βιβλία Καταθέτω την προσωπική μαρτυρία μου, για να φανεί πόσο άσχετοι και αμέτοχοι είναι όλοι αυτοί που γράφουν παρόμοιες ανοησίες. ¶σχετοι και αμέτοχοι, σε αυτό που συντελείται με την ανάγνωση των θείων αυτών Γραμμάτων. Παράλληλα, εχουν το θράσος όλοι αυτοί να εισηγούνται τη "λειτουργική αναγέννηση" για να γίνονται κατανοητά αυτά τα Γράμματα. Η συγχωρεμένη γιαγιά μου - αναφέρομαι στη δεκαετία του ΄60 - συνήθιζε να διαβάζει το "Ψαλτήρι" και άλλα βιβλία της Θρησκείας μας, στο πρωτότυπο. Είχε τελειώσει μερικές τάξεις του τότε, περί το 1890, σχολαρχείου. Φοιτητής εγώ (1960) στο Πανεπιστήμιο και με έτρωγε η περιέργεια : "Μα είναι ποτέ δυνατόν να καταλαβαίνει αυτά που διαβάζει;". Κάποτε την υπέβαλα σε "τεστ" και ομολογώ, έμεινα άφωνος. Οι απαντήσεις που μου έδωσε - σχετικές με την ερμηνεία και την κατανόηση - σε αυτά που της ζήτησα να μου εξηγήσει με αποστώμοσαν. Έπειτα μας ήρθαν τα άθεα γράμματα, αλίμονο, από τους παπάδες, θεολόγους κλπ. και προκόψαμε ... . |
|
| Δημοσιεύθηκε: Πεμ Μάρ 25, 2010 12:21 am Θέμα δημοσίευσης: |
|
| «Τα άθεα γράμματα»: Ένα συγκλονιστικό κείμενο
Από: http://radiofloga.blogspot.com/2010/03/blog-post_24.html 
Το παρακάτω κείμενο του Παπουλάκου είναι ένα πηγαίο αγωνιστικό σάλπισμα μεγάλης επαναστατικής πνοής και οξύτατης διορατικότητας. Είναι η ζωντανή φωνή ενός μαχόμενου αγωνιστή, σταθερά τοποθετημένου από την πλευρά των καταπιεζόμενων και δίχως ποτέ να χάνει την «πυξίδα»: Αγώνας εναντίον των αφεντάδων, των δυναστών, των σφετεριστών και των ποικίλων και πολύμορφων εξουσιών τους. Τα «άθεα γράμματα» είναι τα «γράμματα» του χρήματος, τα «γράμματα» των υπηρετών του χρήματος και των παρασίτων τους: Οι Ακαδημαϊκοί, οι μανδαρίνοι της διανόησης, οι «έμμισθοι» που αφυδατώνουν το μυαλό και τις ψυχές των ανθρώπων, τα πολυπλόκαμα Μαντεία της καπιταλιστικής ειδωλολατρίας. Τα «άθεα γράμματα» είναι η «παιδεία» ΧΩΡΙΣ ΑΞΙΕΣ, ΧΩΡΙΣ ΗΘΙΚΗ, η οποία εξοντώνει και χειραγωγεί τους ανθρώπους, η «παιδεία» που τους «μολύνει» και τους φυλακίζει μέσα στις ορειχάλκινες πλάκες του συστήματος, η βιομηχανοποιημένη «παιδεία» του χρήματος και των εξουσιών του: Η «παιδεία» της νεοταξικής βαρβαρότητας σήμερα. Ο Παπουλάκος για τα άθεα γράμματα… “Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του Έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. ΤΆ άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τΆ αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του. Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που περπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχτή πώς δεν μπορεί να περπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε, κι ότι δεν ξέρουμε εμείς να συγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, άλλά ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστευαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουνε από τον Χριστό, και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντικών, πουΆ ναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους. Γιατί κι εκείνα που εσεβάστηκεν ο Τούρκος, τΆ άθεα γράμματα τα πετάνε και πάνε να τα ξερριζώσουνε. Αφανίζουνε τα μοναστήρια, πομπεύουνε τους καλογέρους και τις καλόγριες, κλέβουνε τΆ άγια δισκοπότηρα και τα πουλούνε γιΆ ασήμι που θα στολίσει τις βρωμογυναίκες. Αρπάζουνε τΆ άγια των αγίων και τα βάζουνε κάτω από τα πόδια της εξουσίας τους, που τα ορίζει κατά τα νιτερέσια της. ΤΆ άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του Γένους. Αυτά λοιπόν τα γράμματα θα μάθουνε τα παιδιά μας; Κι αν ακόμα συναχτούν όλοι οι άθεοι γραμματισμένοι και στυφτούνε σαν το λεμόνι, δεν θα πετύχουν να γράψουν μια αράδα που νΆ αξίζει μια γραμμή από τα ευαγγέλια. Αλλά τι λέω μια αράδα; Ούτε μία λέξη που να μοιάζει με μία του Θεοτοκικού αυτού βιβλίου. Γιατί κάθε τι εκεί μέσα είναι λόγος Κυρίου, είναι σοφία ορθή, και τα όσα λέει το χτίσμα δεν γίνεται να φτάσουν το λόγο του Πλάστη. Αντίς να μαθαίνουνε στα παιδία μας απΆ τΆ άγια συναξάρια το πως ζήσανε οι άγιοι της χριστιανοσύνης και το πως μαρτυρήσανε για την αγάπη του Χριστού, τους μαθαίνουνε την ιστορία του κολασμένου κόσμου. Γιατί δυο λογιών είναι και οι ιστορίες. Είναι η αγιασμένη και η κολασμένη ιστορία. Αδιάκοπα φανερώνουμε την κολασμένη εικόνα του κόσμου και σιγά-σιγά καταφέραμε να πιστέψουμε πώς η εικόνα αυτή είναι η γνήσια εικόνα του ανθρώπου και πως όξω απΆ αυτήν άλλη ζωή δεν εστάθη. Όλα τούτα είναι άτιμα ψέματα, είναι τα ζιζάνια που σπέρνουνε στον αγρό του Κυρίου τΆ άθεα γράμματα. Μας μιλάνε για τους αρχαίους. Κι εγώ ο ταπεινός και αγράμματος κήρυκας του λόγου του Χριστού μας σας λέγω πως κανένας αρχαίος δεν ξεπερνά σε παλικάρια, σε μεγαλείο και σε δόξα τον ¶γιο Κοσμά, τους μάρτυρες και τους μεγάλους ασκητάδες. Γιατί αν εκείνοι πεθάνανε γιά μια πατρίδα, ο ¶γιος Κοσμάς μαρτύρησε για μιαν Ελλάδα του Χριστού, και όχι γιά μιαν Ελλάδα δουλωμένη στον αντίχριστο.” Αποσπάσματα από το βιβλίο του ΚΩΣΤΗ ΜΠΑΣΤΙΑ, «ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ» – ΕΚΔΟΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ 1987 |
|
| Δημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 24, 2010 11:25 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Το κρυφό σχολειό και οι εμπαθείς
Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας Πηγή: http://santo-rinios.blogspot.com/2010/03/blog-post_6520.html 
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου 1821 συνοδεύθηκε από τη μονότονη προσπάθεια κάποιων «προοδευτικών» να ξαναγράψουν την Ιστορία. Μόνιμος στόχος των συγκεκριμένων διανοουμένων και αρθρογράφων είναι το Κρυφό Σχολειό. Το χαρακτηρίζουν μύθο και το χλευάζουν. Προφανώς είναι αδιάβαστοι ή εμπαθείς ή και τα δύο μαζί. Αντιλαμβάνομαι ότι οι στόχοι τους είναι δύο. Πρώτον να υποβαθμίσουν τον πατριωτικό ρόλο της Εκκλησίας και δεύτερον να εξωραϊσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να την παρουσιάσουν φιλελεύθερη και ανεκτική. Ας έλθουμε στον πρώτο στόχο τους. Τους ενοχλεί η υπενθύμιση ότι στα δύσκολα χρόνια της δουλείας η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι κληρικοί ανέλαβαν την εκπαίδευση και την εθνική αφύπνιση των υποδούλων. Δεν θα καταφύγουμε σε μαρτυρίες Ελλήνων της εποχής εκείνης. Θα θυμίσουμε τί έγραφε σε επιστολή του ο Ρωμαιοκαθολικός Γκέρλαχ, πάστορας της Γερμανικής Πρεσβείας της Κωνσταντινουπόλεως το 1575. Αντιγράφουμε από το σπουδαίο σύγγραμμα του συγχρόνου μας Γερμανού Ρωμαιοκαθολικού κληρικού και Νεοελληνιστή Γκέρχαρντ Ποντσκάλσκι «Η Ελληνική Θεολογία επί Τουρκοκρατίας» , ελληνική έκδοση Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης, 2005) : «Πουθενά σε ολόκληρη την Ελλάδα δεν ευδοκιμεί η μελέτη. Δεν υπάρχουν δημόσιες ακαδημίες ή καθηγητές, με εξαίρεση τα κοινά σχολεία, όπου διδάσκονται τα αγόρια ανάγνωση με το Ωρολόγιο, την Οκτώηχο, το Ψαλτήριο και άλλα βιβλία που χρησιμοποιούνται στις ακολουθίες.Ελάχιστοι όμως από τους ιερείς και τους μοναχούς κατανοούν πραγματικά αυτά τα βιβλία» (σελ. 86). Να, λοιπόν, που ένας Γερμανός κληρικός του 16ου αιώνος, ο οποίος δεν είχε κανένα λόγο να κατασκευάζει μύθους υπέρ του Ορθοδόξου κλήρου, παραδέχεται σε επιστολή του προς τον Γερμανό λόγιο Μαρτίνο Κρούσιο, ότι οι μοναχοί και οι κληρικοί ήταν οι μόνοι που αγωνιζόντουσαν κατά την περίοδο εκείνη να μορφώσουν τα Ελληνόπουλα, παρά τα δικά τους μορφωτικά κενά. Ερχόμαστε τώρα στην προσπάθεια των κατασκευαστών της « προοδευτικής Ιστορίας» να εξωραίσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Υποστηρίζουν ότι δεν υπήρχε καταπίεση εις βάρος της παιδείας των Ρωμηών. Ας δούμε όμως πώς περιγράφει το κλίμα του 17ου αιώνος ένας επιφανής Έλληνας που τελικά έχασε την ζωή του λόγω της υπερβολικής τόλμης του. Καταθέτουμε τη μαρτυρία του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου Λουκάρεως, ο οποίος στραγγαλίσθηκε το 1638 από τους Τούρκους. Έγραφε το 1616 σε μία πραγματεία του- προκήρυξη προς τους Έλληνες: « Ημπορούσι να είπουν οι Λατίνοι… μάθημα και σοφίαν δεν έχετε, αμή είσθε δούλοι και έχετε τους Τούρκους πάνω από τα κεφάλια σας…. Όσον πως δεν έχομεν σοφίαν και μαθήματα αλήθεια είναι…. Η πτωχεία και η αφαίρεσις της βασιλείας μας το έκαμαν και ας έχωμεν υπομονήν». Ομολογεί ο Πατριάρχης με αρκετό θάρρος ότι οι Έλληνες δεν είχαν «μαθήματα», δηλαδή σχολεία, διότι ήσαν υπόδουλοι. Έχασαν το κράτος τους και λόγω εχθρικής καταπίεσης δεν μπορούν να μορφωθούν, με αποτέλεσμα να τους ειρωνεύονται οι Δυτικοί Χριστιανοί. Επισημαίνουν οι αμφισβητίες: Μα καλά τον 18ο αιώνα έχουμε πλέον σπουδαία ελληνικά σχολεία στα Γιάννενα, στην Κοζάνη, στην Σμύρνη, στο ¶γιον Όρος κλπ. Και ο Πατροκοσμάς σχολεία ίδρυε. Απαντούμε ότι την εποχή εκείνη είχε χαλαρώσει κάπως η Οθωμανική αυθαιρεσία λόγω πιέσεων έξωθεν. Όμως και τότε ακόμη υπήρχε ανάγκη για κρυφά μαθήματα. Γιατί; Την απάντηση δίνει ο Γάλλος δημοσιογράφος Ρενέ Πυώ στο βιβλίο του « Δυστυχισμένη Βόρειος Ήπειρος» ( ελληνική έκδοση ΤΡΟΧΑΛΙΑ, Αθήνα χ.χρ.): Ο Πυώ ακολούθησε το 1913 τον Ελληνικό Στρατό που απελευθέρωσε την ενιαία Ήπειρο και διηγείται τί άκουσε σχετικά με την Τουρκοκρατία στο Αργυρόκαστρο: «Κανένα βιβλίο τυπωμένο στην Αθήνα δεν γινόταν δεκτό στα σχολεία της Ηπείρου. Ήταν επιβεβλημένο να τα προμηθεύονται όλα από την Κωνσταντινούπολη. Η Ελληνική Ιστορία ήταν απαγορευμένη, Στην περίπτωση αυτή λειτουργούσαν πρόσθετα κρυφά μαθήματα, όπου ο νεαρός Ηπειρώτης μάθαινε για τη μητέρα πατρίδα, διδασκόταν τον εθνικό της ύμνο, τα ποιήματά της και τους ήρωές της» (σελ 126). Ένας Γάλλος πολεμικός ανταποκριτής καταγράφει χωρίς φόβο και πάθος την τουρκική πολιτική στον τομέα της παιδείας στις αρχές του προηγουμένου αιώνος. Κρυφά μαθήματα για τα ελληνόπουλα. Αυτή είναι η αλήθεια, την οποία οι δήθεν προοδευτικοί θέλουν να αγνοούν. Προτιμούν να εμφανίζονται και αδιάβαστοι και εμπαθείς. |
|
| Δημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 24, 2010 10:59 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία για την ιστορική ύπαρξη των Κρυφών Σχολειών!
Ο κ. Κακριδής έγραψε το κείμενο σε μια εποχή που ενορχηστρωμένα επιχειρούσαν να αποδείξουν ότι ήταν μύθος. Το γραφτό του αποδεικνύει την ύπαρξη των Κρυφών Σχολειών. Τώρα για το «Θρύλος» Οι «Θρύλοι» πάντα ξεκινούν από πυρήνες αλήθειας και μνήμης ιστορικών γεγονότων, που μεταβιβάζονται προφορικά από μια γενιά στην άλλη και εμπλουτίζονται μέσα από τις συλλογικές προσδοκίες των λαών και τα όνειρα των ανθρώπων. Συστατικό στοιχείο του «Θρύλου» είναι ένας ιστορικός πυρήνας αλήθειας και η προφορική παράδοση: Στοιχεία που οργανώνουν τη σκέψη και την κοινωνική συνοχή. Συνεπώς η έννοια «θρύλος» δεν αμφισβητεί την ύπαρξη των Κρυφών Σχολειών», αντίθετα την επιβεβαιώνει… Εξάλλου μετά το κείμενο του κ. Κακριδή τοποθετήσαμε αυτό του Περάνθη που λεπτομερώς περιγράφει την αλήθεια των Κρυφών Σχολειών»… Υ.Γ. Θα μεταφέρουμε σε λίγο το κείμενό σας και το δικό μας στη ενότητα που υπάρχει για να μη διασπούμε τα «θέματα» |
|
| Δημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 24, 2010 10:57 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Το "κρυφό σχολειό" δεν είναι ούτε μύθος ούτε θρύλος. Αν πάτε στο χωριό Ζάρκο - βρίσκεται στο δρόμο από Λάρισα προς Τρίκαλα- ζητείστε να σας το δείξουν, για να το δείτε με τα μάτια σας και να πεισθείτε. Είναι καλύτερα παρά με τα βιβλία.
_________________ "Υπάρχει μια ζωή αόρατη, η ζωή της ψυχής" (Γέρων Πρφύριος) |
|
| Δημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 24, 2010 9:37 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| «Η ιστορία γράφεται απ΄ αυτούς που έχουν την εξουσία και το χρήμα. Ούτε οι σκλάβοι ούτε οι φτωχοί άνθρωποι έγραψαν ποτέ ιστορία. Αυτά που διαβάζουμε ως ιστορία είναι αυτά που κάποιοι αποφάσισαν ότι έπρεπε να διαβάσουμε». ( Σιμόν Περές).
Και με το Ολοκαύτωμα τι γίνεται; Μήπως όλα αυτά που διαβάζουμε περί ολοκαυτώματος "είναι αυτά που κάποιοι αποφάσισαν ότι έπρεπε να διαβάσουμε", διαρκώς να θυμόμαστε και πάντα να προσκυνάμε; ( Κυπριανός Χριστοδουλίδης ) |
|
| Δημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 24, 2010 9:17 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Τα κολλυβογράμματα
Του Μιχαήλ Περάνθη Ρεσάλτο-τεύχος 16 
Τα πρώτα σπέρματα της σχολικής αναβίωσης έκαμαν τους Τούρκους καχύποπτους. Τα παιδευτικά προνόμια είχαν ήδη λησμονηθεί και πολλοί τοπάρχες, ασύδοτοι στις αρμοδιότητές τους, απαγόρευσαν κάθε είδος διδασκαλίας. «Οι Τούρκοι»-γράφει ο Ιάκωβος Ρίζος Νερουλός-«απαγορεύουν αυστηρότατα την ίδρυση δημόσιων σχολείων από φόβο μήπως οι Χριστιανοί, μορφωνόμενοι, γίνουν δούλοι δυσκολοκυβέρνητοι κι επικίνδυνοι». Η λαχτάρα όμως για γράμματα αποδείχτηκεν ισχυρότερη από τις όποιες απαγορεύσεις. Οι Ραγιάδες διασκεύασαν σε ξωκλήσια, μονές και ξέμακρα σπίτια ειδικούς υπόγειους χώρους, φροντίζοντας πάντα να υπάρχει κι ένα κρυφό παραπόρτι απΆ όπου τα παιδιά θα μπορούσαν να διαφύγουν σε ώρα κινδύνου. Σ αυτούς τους χώρους κάθονταν διπλοπόδι γύρω γύρω, στο χώμα ή απάνω σε πέτρες, μες στο σκοτάδι, που δύσκολα μπορούσε να το διαλύσει τΆ αναμμένο κερί, κι άκουγαν με το ένα αυτί τους τον δάσκαλο, έχοντας το άλλο στραμμένο έξω, στη νύχτα και την ανάσα της, μήπως αφουγκραστούν ύποπτο θόρυβο. Ήταν η μυστική παιδεία, η νυχτερινή, το κρυφό σχολειό, μοναδική και ανεπανάληπτη περίπτωση στην πνευματική ιστορία όλων των λαών. Τα παιδιά ούτε από τον κίνδυνο εμποδίζονταν, ούτε απΆ τις κουραστικές οδοιπορίες και το ξενύχτι, κι ας έπαιζαν το κεφάλι τους για πέντε «κολλυβογράμματα». Έφταναν στο υγρό μπουντρούμι τους με προθυμία κι ήταν ευτυχισμένα όταν υπήρχε φεγγάρι να φωτίζει τον δρόμο τους: Φεγγαράκι μου λαμπρό Φέγγε μου να περπατώ… Αλλά κι όπου δεν ίσχυαν οι απαγορεύσεις, επόπτευαν όμως Τούρκοι αξιωματούχοι, οι κίνδυνοι δεν ήταν μικρότεροι. Ακόμα κι όταν το παιδομάζωμα καταργήθηκε, δεν σταμάτησαν οι ασελγείς βλέψεις των κατακτητών (που έκαμαν νΆαποκλείονται τα κορίτσια από το σχολείο), ενώ προβλήματα και φόβοι ανέκυπταν και για τΆ αγόρια, ιδιαίτερα όταν έπρεπε να πηγαίνουν σε άλλο χωριό, γειτονικό. Το αποτέλεσμα ήταν η διδασκαλία να μην είναι πάντοτε συνεχής, οι ώρες της να παραλλάζουν κάθε φορά και οι τόποι συγκέντρωσης να μετατοπίζονται. Οι συνθήκες γίνονταν ομαλώτερες όσο τα σχολεία βρίσκονταν ορεινότερα, στις ημιανεξάρτητές περιοχές. Οι γυναικωνίτες και οι νάρθηκες των ναών ήταν οι συνηθέστεροι τόποι διδασκαλίας. Δεν υπήρχαν φυσικά ούτε τάξεις ούτε βιβλία. Όλα τα παιδιά, αρχάρια και μη, κάθονταν διπλοπόδι σε ημικύκλιο και στη μέση στεκόταν ο παπάς ή ο καλόγερος. Ένα από τα παιδιά διάβαζε το Ψαλτήρι και τα υπόλοιπα κρατούσαν το ίσο, ψαλμωδώντας τους φθόγγους της εκκλησιαστικής μουσικής. Που συνόδευαν με ρυθμικές κινήσεις του κορμιού τους, μπρός πίσω. Η ανάγνωσή τους ήταν μια μηχανική απομνημόνευση. Αποστήθιζαν με τον καιρό λέξεις, που μόνο εκ των υστέρων μάθαιναν να συλλαβίζουν, χάρις στις πινακίδες. Η πινακίδα ήταν ένα χαρτί που το δίπλωναν πολλές φορές χωρίς να το κόψουν, σημειώνοντας σε κάθε σελίδα κι ένα γράμμα, μια συλλαβή ή μια λέξη. Οι στοιχειώδεις αυτές γνώσεις έβρισκαν την πρακτική τους άσκηση τις Κυριακές, κατά τη Θεία Λειτουργία, και για πολλά χρόνια. Ο βαθμός της προόδου κάθε μαθητή κρινόταν απΆ το εκκλησιαστικό βιβλίο που ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει. Στην πρώτη βαθμίδα υπήρχε πάντοτε το Ψαλτήρι και ακολουθούσαν διαδοχικά τΆ Οκτωήχι, ο Απόστολος και τα Μηναία. Ουσιαστικά η υποπαιδεία αυτή αποτελούσε ένα εκκλησιαστικό φροντιστήριο, που εφοδίαζε τους ναούς με αναγνώστες, ψάλτες και ιεροκήρυκες. Αν αυτή ήταν η πρόθεση από το μέρος των ρασοφόρων διδάσκαλων, δεν ήταν όμως κι από το μέρος των μαθητών. Που πλάταιναν το περιεχόμενο της υποπαιδείας τους σε ευρύτερες προοπτικές. Μαθαίνοντας στοιχειώδη ανάγνωση και γραφή δεν περιορίζονταν μόνο στα εκκλησιαστικά βιβλία, αλλά προχωρούσαν και στις λαϊκές εκδόσεις. Εκείνο που λαχταρούσαν ήταν «να γίνουν άνθρωποι». Έδιναν στα γράμματα ένα ανθρωπιστικό περιεχόμενο, που ανακλούσε τον πολυαίωνο σεβασμό προς το πνεύμα. Έστω και ανορθόγραφα, υπηρέτησαν τη διακίνηση των φυλετικών τους στοιχείων και κατέγραψαν την προφορική δημοτική τους παράδοση. Μες στην τεράστια έφεση της φιλομάθειάς τους συνέκλιναν το φιλέρευνο της ιδιοσυστασίας τους, το άγρυπνο της δεκτικότητάς τους και το ενδιάθετο της ροπής τους για γνώση. ΓιΆ αυτό και δεν δίσταζαν να εκτεθούν σε περιπέτειες, όταν το σχολείο ήταν κρυφό ή μακρινό. Να ταλαιπωρούνται με οδοιπορίες στο κρύο και στο σκοτάδι. Να στραβώνονται με το λιανοκέρι και να καταπονούνται σε κάθε είδους στερήσεις και μόχθους. Η παιδευτική δίψα τους, έμφυτη και παντοδύναμη, επισημοποιείται αδιάψευστη στο δημοτικό τους τραγούδι. Ακόμα και στα λαϊκά κάλαντα εκείνο που ζητούν απΆ τον ¶η-Βασίλη είναι να μάθουν γράμματα: Αφού ηξεύρεις γράμματα, Πες μας την αλφαβήτα! Μόλις τα παιδιά έπαυαν να ψελλίζουν, έγραψεν ο Αλέξανδρος Ελλάδιος, τα Άστελναν στην κοντινότερη εκκλησία να μάθουν γράμματα. Εκείνο όμως που έχει βαρύτερη σημασία είναι πως η παιδευτική αυτή δίψα αποβλέπει αποκλειστικά στη μάθηση. Είναι ασύνδετη με οποιαδήποτε πρακτική βλέψη και άσχετη με οποιαδήποτε επαγγελματική αποκατάσταση. Αποτελεί ένα συγκινητικό προστάδιο μέσΆ από τις ελλείψεις του οποίου η λαϊκή διαίσθηση διαμόρφωσε τη συνείδηση για την ανάγκη μιας στερεώτερης κατάρτισης. ΓιΆ αυτό κι ο λαός, καθώς προείπαμε, έντυσε τα παιδιά του στο ράσο, θέλοντας να εφοδιάσει το Γένος με υπεύθυνους διδάσκαλους, απόστολους της ιδέας, που θΆ αφοσιωθούν στην πνευματική διάπλαση των φτωχών. Είναι ένας πόθος που τον βρίσκουμε επιγραμματικόν και ανάγλυφον σΆένα νανούρισμα της Χίου: Τύχη χρυσή ας του δίγεται τσε φώτιση μεγάλη, Να μάθη γράμματα πολλά τσε φρόνιν να γίνη, Για να τσερδίζη χρήματα παντού καλά να κάμνη, Ένα τσε είκοσι σκολειά μΆαληθινούς δασκάλους, Να μάθουν γράμματα οι φτωχοί, ανθρώποι να γενούνε… Έτσι η υποπαιδεία προωθήθηκε σε παιδεία, αναβαθμιζόμενη από τα «κολλυβογράμματα» στα «κοινά γράμματα». Όλα τα κείμενα του αφιερώματος για το ΅21 συγκεντρώνονται εδώ: http://resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4314 |
|
| Δημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 24, 2010 8:25 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Μύθος ή θρύλος το Κρυφό σχολειό;
Γράφει: Ο Φ. Ι. Κακριδής Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Το ΒΗΜΑ, 22/02/1998 
Εχοντας ζήσει πολλά χρόνια στην Ηπειρο δυσκολευόμουν πάντα να πιστέψω αυτό που τον τελευταίο καιρό με έμφαση υποστηρίζουν οι Ιστορικοί: ότι το «Κρυφό σχολειό» είναι καθαρός μύθος, με τη σημερινή έννοια της λέξης. Προτιμούσα να το θεωρώ θρύλο, πιστεύοντας ότι πρέπει να κρύβεται κάποια αλήθεια πίσω από τις λαϊκές διηγήσεις που ακούει κανείς συχνά από τους Καλογέρους ή την Εκκλησάρισσα, όταν επισκεφτεί, παράδειγμα, τη Μονή των Φιλανθρωπινών στο Νησί, της λίμνης των Ιωαννίνων κι άλλους πολλούς παρόμοιους τόπους μια αλήθεια που βέβαια δεν τη φανταζόμουν να ταυτίζεται με το Φεγγαράκι μου λαμπρό, ούτε με Το κρυφό σχολειό του Ν. Γύζη (1886) και το ομώνυμο ποίημα του Ι. Πολέμη (1900). Οτι δεν υπάρχουν ρητές μαρτυρίες, σύγχρονες με τη λειτουργία του Κρυφού σχολειού, το θεωρούσα πολύ φυσικό: ποιος και γιατί θα κατάγραφε στα χρόνια της δουλείας μια πατριωτική πράξη, που γινόταν άτυπα κι εθελοντικά πίσω από την πλάτη της τουρκικής εξουσίας; Τελευταία, η αντίθετη άποψη υποστηρίχτηκε με πολλή γνώση και πειστικότητα από τον Αλκη Αγγέλου, στο βιβλίο του Το κρυφό σχολειό: Χρονικό ενός μύθου, Αθήνα (Εστία) 1997· τα επιχειρήματά του με είχαν σχεδόν πείσει, και ήμουν έτοιμος να δεχτώ ότι ο «μύθος» δημιουργήθηκε και διαδόθηκε ακριβώς όπως το περιγράφει, όταν η τύχη το 'φερε να διαβάσω ένα παλιό γαλλικό βιβλίο του R. Puaux, με τον τίτλο «Δυστυχισμένη Ηπειρος»1. Ο συγγραφέας ήταν το 1913 ανταποκριτής της παρισινής εφημερίδας Καιροί, και το 1914 δημοσίεψε τις ανταποκρίσεις του από την απελευθερωμένη Ηπειρο. Στις 11 του Μάη επισκέφτεται το Αργυρόκαστρο, και στις 13 καταγράφει τα βιώματα και τις εντυπώσεις του. Μεταφράζουμε: «... Λίγο αργότερα, την ώρα που έγραφα, ο Μ. Ζωτίδης, που με φιλοξενούσε ένα αξιαγάπητο ηλικιωμένο γεροντοπαλίκαρο, που είχε κληροδοτήσει, όπως μου διηγήθηκαν, με τη διαθήκη του ολόκληρη την περιουσία του στα ελληνικά σχολεία του Αργυροκάστρου, και που είχε ακόμα φροντίσει το σπίτι του να χτιστεί έτσι, ώστε να μπορεί, αμέσως μετά το θάνατό του, να μετασχηματιστεί σε διδακτήριο μου ανάγγειλε την επίσκεψη μιας αντιπροσωπείας. Φόρεσα γρήγορα το φοκόλ μου, γραβάτα και σακάκι, και συνάντησα τους επισκέπτες στο σαλόνι. Ηταν ο δάσκαλος, η δασκάλα, και μερικοί μαθητές. Πρέπει να είχαν διαλέξει τα αγοράκια και τα κοριτσάκια που είχαν τα πιο καινούρια ρούχα. Οταν ρώτησα να μου πουν το επάγγελμα των γονιών τους, πληροφορήθηκα ότι δύο από τα τέσσερα αγόρια είχαν πατέρα ράφτη! Την ώρα που γυρόφερνε, σύμφωνα με το έθιμο, ο δίσκος με τα γλυκά, κουβεντιάζω με τους εκπαιδευτικούς. Η περιγραφή των προσπαθειών τους να συντηρήσουν την ελληνική ιδέα κάτω από τουρκική εξουσία προσπάθειες που τις περιγράφαν απλά, σαν να ήταν για κάτι τελείως φυσικό αποκάλυπταν χαρακτηριστικά αξιοθαύμαστα. Θα μπορούσε κανείς να αφιερώσει ένα ωραίο κεφάλαιο στο σώμα των ελλήνων δασκάλων της Ηπείρου που, αντιμετωπίζοντας τόσες αντιξοότητες και ταπεινώσεις, δεν έπαυαν γι' αυτό να προχωρούν το πατριωτικό τους έργο. Κανένα ελληνικό βιβλίο δε γινόταν δεκτό, αν είχε τυπωθεί στην Αθήνα. Επρεπε όλα να έρθουν από την Κωνσταντινούπολη. Η ελληνική ιστορία ήταν απαγορευμένη. Ετσι έκαναν συμπληρωματικές μυστικές παραδόσεις2, όπου χωρίς βιβλίο, χωρίς τετράδιο, ο μικρός Ηπειρώτης μάθαινε να γνωρίζει την πατρίδα μητέρα του, τον εθνικό του ύμνο, τα ποιήματα και τους ήρωές του. Οι μαθητές κρατούσαν στα χέρια τους τη ζωή των δασκάλων τους. Ενας λόγος αστόχαστος ή μια καταγγελία θα ήταν μοιραία. Δε μας συγκινούν αυτά τα διακόσια αγοράκια και τα διακόσια πενήντα κοριτσάκια, που αποδέχονταν τις ώρες της συμπληρωματικής διδασκαλίας σε ηλικία, όπου τα παιδιά τόσο αγαπούν τα διαλείμματα , για να μιλήσουν για την Ελλάδα, κι ύστερα γύριζαν σπίτι τους με σφραγισμένα χείλη και με το μυστικό ενθουσιασμό στην καρδιά τους;» Δεν είμαι ειδικός· δεν ξέρω καν αν οι Ιστορικοί μας τις έχουν ήδη εκμεταλλευτεί τις άμεσες και σημαντικές πληροφορίες που δίνουν οι ανταποκρίσεις του Puaux και οι πολύτιμες φωτογραφίες που ο ίδιος τράβηξε και αναδημοσίεψε στα βιβλία του3, υποθέτω ναι. Ομως η συγκεκριμένη μαρτυρία βλέπω να αντιστοιχεί απόλυτα στην ιστορική αλήθεια για το Κρυφό σχολειό, όπως την φανταζόμουν. Σίγουρα, οι τουρκικές αρχές επιτρέπαν τη λειτουργία ελληνικών σχολείων στην επικράτεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ναι, και μόνο στα Γιάννινα, από το 1647 ως το 1805 ιδρύθηκαν και λειτούργησαν πέντε τουλάχιστον ονομαστές σχολές! Σημαίνει αυτό ότι οι δάσκαλοί τους είχαν την ελευθερία να διδάξουν ελληνικό πατριωτισμό και μαχόμενη Ορθοδοξία από την έδρα; ή μήπως θα το θεωρούσαν περιττό; Δεν είναι φυσικό πέρα από τα επίσημα μαθήματα να γίνονταν και κάποιες περισσότερο ή λιγότερο οργανωμένες, άτυπες και κρυφές, «συμπληρωματικές παραδόσεις», σαν αυτές που ο Puaux διαπίστωσε ότι γίνονταν στο Αργυρόκαστρο στις αρχές του αιώνα; ή μήπως ο δάσκαλος κι η δασκάλα του Αργυροκάστρου βρήκαν, με την προσωρινή απελευθέρωση του τόπου τους, την ευκαιρία να πουν ψέματα στον ξένο δημοσιογράφο, διεκδικώντας για τον εαυτό τους τις τιμές που ο σχηματισμένος ήδη «μύθος» του Κρυφού σχολειού είχε αποδώσει στους πατριώτες δασκάλους και ιερωμένους της Τουρκοκρατίας; Δεν είναι πιο λογικό να πιστέψουμε ότι οι εκπαιδευτικοί του Αργυροκάστρου θέλησαν τότε, πιστεύοντας πως ο τόπος τους είχε οριστικά απελευθερωθεί, να αποκαλύψουν στο Γάλλο ανταποκριτή τα βάσανα και τους κινδύνους που είχαν περάσει, όσο με τη σειρά τους συνέχιζαν την πατριωτική παράδοση των προκατόχων τους; Δεν ήταν άλλωστε αυτή ακριβώς η «άγραφη» διδακτική παράδοση που κράτησε στους σκοτεινούς αιώνες αναμμένη, απ' άκρη σ' άκρη της υπόδουλης Ελλάδας, τη σπίθα του Ελληνισμού και το κεράκι της Ορθοδοξίας; Πολύ θα θέλαμε να ακούσουμε τη γνώμη των Ιστορικών. 1. Rene Puaux, Malheureuse Epire, Paris (Librairie Academique) 1914. Τώρα μαθαίνω ότι το βιβλίο έχει μεταφραστεί από τον Αχ. Γ. Λαζάρου, Δυστυχισμένη Ηπειρος, Αθήνα (Τροχαλία) χ.χ. 2. Alors on tenait des classes supplementaires secretes... 3. Από την Εγκυκλοπαίδεια του Πυρσού μαθαίνω ότι έχει ακόμα δημοσιέψει ανταποκρίσεις με τίτλους: Εις τα Βαλκάνια, 1912-13 (1914), Από Σόφιας εις Τσατάλτζαν (1914), και Ο Αγγλικός στρατός επί της Ηπειρωτικής γης (1916). |
|
| Δημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 24, 2010 6:20 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
η πορεια προς τη μεγαλη στιγμή και ο Αγώνας του '21 και οι εφημερίδες του Εδώ |
|
| Δημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 24, 2010 4:42 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
|
ΔΙΔΑΣΚΟΥΣΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΓΝΩΜΕΣ ΡΕΣΑΛΤΟ, τεύχος-16 
«Οι αξιόλογες προσπάθειες της Ορθόδοξης Εκκλησίας για την εκπαίδευση, η οποία στους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια της., οι αγώνες της για τη διαφύλαξη της Χριστιανικής πίστης και την καθαρότητα της Ορθοδοξίας, τα μέτρα για το σταμάτημα των εξισλαμισμών, αποτελούν θεμελιακή συμβολή για την διατήρηση της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων. Οι Νεομάρτυρες, συχνό φαινόμενο της εποχής, που δέχονται τον μαρτυρικό θάνατο για την Χριστιανική πίστη, είναι συγχρόνως και οι πρώτοι εθνικοί ήρωες του νέου Ελληνισμού. Η Ορθόδοξη Εκκλησία βρίσκεται επικεφαλής έτσι, των δυνάμεων που οργανώνουν την άμυνα του Ελληνισμού και εξασφαλίζουν την διατήρησή του μέσα στις δύσκολες συνθήκες της κατάκτησης και συνδέεται άρρηκτα με το έθνος.» Νίκος Σβορώνος Μαρξιστής Ιστορικός «Το Ελληνικό έθνος - Γένεση και διαμόρφωση του νέου Ελληνισμού» Εκδόσεις «Πόλις», Αθήνα 2004, σελ. 84-85 Εκκλησία και πνευματική ζωή «…Η εκκλησία, όταν πέρασε το πρώτο χτύπημα της κατάκτησης, θα συνεχίσει το έργο της ανασυγκρότησης της πνευματικής ζωής των Ελλήνων. Παρά τις διαμάχες ανάμεσα στο Πατριαρχείο και στην κάστα των αρχόντων της Κωνσταντινούπολης, η Εκκλησία παραμένει σε όλη την περίοδο απΆ το ιε΄ ως ιζ΄ αι., η κατευθυντήρια δύναμη του Έθνους, Επικεφαλής της εθνικής αντίστασης σε όλες τις μορφές της, εργαζόμενη για το σταμάτημα των εξισλαμισμών, συμμετέχοντας σΆόλες τις εξεγέρσεις ακόμα και διευθύνοντάς τες (έχει να δείξει μεγάλο αριθμό νεομαρτύρων, που είναι σύγχρονα και ήρωες της χριστιανικής πίστης και της εθνικής αντίστασης), ρυθμίζει επίσης την πνευματική ζωή. Ήδη ο πρώτος Πατριάρχης Γεννάδιος ιδρύει Πατριαρχική Σχολή που αναδιοργανώθηκε αργότερα. Κι άλλοι πατριάρχες ακολούθησαν το παράδειγμά του. Το ουσιαστικό πρόβλημα που απασχολεί όλη την ελληνική σκέψη αυτή τη στιγμή είναι η υπεράσπιση της Ορθοδοξίας, που συγχέεται περισσότερο από ποτέ με την εθνική ιδέα και που την απειλούν από τη μια το Ισλάμ κι από την άλλη η καθολική προπαγάνδα…» Νίκος Σβορώνος Μαρξιστής Ιστορικός «Επισκόπηση της νεοελληνικής Ιστορίας» Εκδόσεις «Θεμέλιο», σελ 48-49 |
|
| Δημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 24, 2010 4:16 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| ΤΙ ΘΑ ΕΝΙΩΘΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1821
Γράφει η Ρόζα Φραγκίσκα Βιδάλη (Πρόεδρος ΠΑΣΥΠ-ΔΕΗ) 
Μια από τις λαμπρότερες σελίδες της ιστορίας μας. 189 χρόνια μετά την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, οι σημερινοί Νεοέλληνες βρίσκονται ανάμεσα σε ένα ένδοξο παρελθόν, σε ένα θλιβερό παρόν και σε ένα αβέβαιο μέλλον. Οι μεγάλες πανανθρώπινες αξίες και τα ιδανικά που γεννήθηκαν σε αυτόν τον Ιερό Τόπο, οι αγώνες μας για την Ελευθερία, την Πίστη, την Δημοκρατία, έχουν γίνει σκιές, φαντάσματα ενός παρελθόντος μιας άλλης εποχής ενός άλλου λαού. Οι χθεσινοί γίγαντες όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Μαυρομιχάλης, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Καραϊσκάκης, ο Παπαφλέσσας, ο Μπότσαρης, η Μπουμπουλίνα, οι Σουλιώτισσες και αναρίθμητοι επώνυμοι και ανώνυμοι που όρθωσαν το ανάστημά τους για την λευτεριά του Γένους, αντικαταστάθηκαν με Σύγχρονους Νεοέλληνες, ακρωτηριασμένους από υψηλά φρονήματα, άγνοια του ιστορικού τους παρελθόντος και από παντελή έλλειψη περηφάνιας για την καταγωγή τους. Σήμερα ο καθένας και η καθεμία από εμάς από την θέση του κατά πόσο έχει συνειδητοποιήσει ότι οι προκλήσεις της εποχής μας για την διασφάλιση και την προστασία της ιστορικής μας κληρονομιάς, της υπεράσπισης των δικαίων της πατρίδας μας, την διατήρηση της εδαφικής μας ακεραιότητας είναι και προσωπικό του ζήτημα; Κατά πόσο στην σημερινή μας κουλτούρα η γνώση του ιστορικού μας παρελθόντος μετουσιώνεται σε νοοτροπίες και αρχές της καθημερινότητας κάνοντάς μας να είμαστε και να νοιώθουμε άξιοι συνεχιστές των ηρώων που μας χάρισαν την ελευθερία μας; Τι θα ένοιωθαν όλοι αυτοί οι ήρωες του ΄21 βλέποντας σημερινούς Έλληνες να καίνε την Ελληνική Σημαία, το σύμβολο που ύψωσε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και σε αυτό ορκίστηκαν οι ήρωες μας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ; Πώς θα ξανάγραφε ο Διονύσιος Σολωμός τον Εθνικό μας Ύμνο όταν κάποιοι υποκινούν την νεολαία να μην συμμετέχει σε παρεμβάσεις, να μην ξεκινά η σχολική μέρα με την έπαρση της σημαίας, γιατί σήμερα όλα αυτά είναι ελληνιστικές ειδωλολατρίας; Αν μπορούσε ο Κολοκοτρώνης να δει το μέλλον των απογόνων του και έφτανε στο 2010 θα προτιμούσε να μιμηθεί τον Σωκράτη και να αυτοκτονήσει πίνοντας το κώνειο. Ελληνίδες, Έλληνες δεν είναι ντροπή να θυμόμαστε και να τιμούμε τα άγια, τα ιερά και τα όσια της Πατρίδας μας. Χωρίς τη γνώση του παρελθόντος μας, της ιστορίας μας, δεν είναι δυνατόν να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας στο παρόν και να ατενίσουμε με αισιοδοξία το μέλλον. Ο λαός που θα ντραπεί ή θα αδιαφορήσει για το αναπόσπαστο κομμάτι της Ιστορίας του που κυλά μέσα στο αίμα του έχει ανοίξει αυτόματα τη πόρτα στην καταστροφή του. Η 25η Μαρτίου 1821 ήταν η έναρξη του Αγώνα της Ανεξαρτησίας μας, που ήταν αποτέλεσμα ωριμότητας και εθνικής συνείδησης ενός υποδουλωμένου λαού έναντι του κατακτητή που θέλησε να του αφαιρέσει την γλώσσα, την θρησκεία, την ελευθερία επιβάλλοντας την κυριαρχία του 400 βάναυσα και μαρτυρικά χρόνια σκλαβιάς. ΑΙΩΝΙΑΝ ΤΩΝ Η ΜΝΗΜΗ. Και για να μην χαρακτηριστεί το κείμενο ως μνημόσυνο δέηση, ας σκεφτούμε σήμερα όλοι μας αυτά που κατά καιρούς λέγονται, ότι δηλαδή έχουν καταρρεύσει όλες οι ανθρώπινες αξίες στο βωμό της παγκόσμιας ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ. Όλοι αυτοί που βγαίνουν στα παράθυρα των ειδήσεων, όλοι αυτοί οι ηγέτες που πέταξαν στην πλάτη τους τον φιλελληνισμό και μας κουνούν το δάκτυλο και έρχονται ως σύγχρονοι οπλαρχηγοί που θα υπερασπιστούν τη προσωπικότητα και την ελευθερία των λαών και υπόσχονται ότι αν σκύψουμε λίγο παραπάνω θα μας εγγυηθούν και την οικονομική μας ευμάρεια και την θέση στο Ευρωπαϊκό τους Βασίλειο είναι ψεύτες και υποκριτές. Τα μεγάλα οικονομικά τους συμφέροντα έστρεψαν την καθημερινότητά μας στην υλιστική κατανάλωση, στη τεχνολογική αλλοίωση, στη διαστροφή του ανθρώπου, οδηγώντας τον σε μονοπάτια ατομικισμού και μοναξιάς. Ερχόμενοι με τον χιτώνα της προόδου και της ανάπτυξης μας υποδούλωσαν σε δικά τους πρότυπα, ξένα για το ελληνιστικό πνεύμα. Μπήκαν στα σπίτια μας, στα σχολεία μας και διαχρονικά προσπαθούν να μας απομακρύνουν από την Ελληνικότητά μας. Χρησιμοποίησαν κάθε μέσο δανείζοντας μας χρήματα, όνειρα και ελπίδες αρπάζοντας την ψυχή μας. Αλλά αυτοί είναι ξένοι και η Ιστορία μας έχει διδάξει ότι πάντα μας χρησιμοποιούσαν ανάλογα με τα συμφέροντα τους. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΕΣ ΝΑ ΥΨΩΣΟΥΝ ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΤΟΥΣ; ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΥΠΟΤΙΜΑΤΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ; ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΑΤΕ 189 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΣΕ ΕΠΩΝΥΜΟΥΣ-ΞΑΚΟΥΣΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΟΥΣ ΤΣΑΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ; 25 Μαρτίου 1821, ένας αγώνας εμπνευσμένος από μικρούς, αγράμματους, ανώνυμους ανθρώπους, που επεδίωξαν να απελευθερωθούν από την καταπίεση και την κυριαρχία πρέπει να διαφυλαχθεί όχι σαν μέσο καθήλωσης και προπαγάνδας εθνικιστών και θερμοκέφαλων μικρο ηγετών, αλλά σαν ένας μεγάλος εθνικός θησαυρός που θα γίνει οδηγός για αξίες, για αλλαγές σε τρόπους συμπεριφοράς στην ζωή μας. 25 Μαρτίου 2010, εσωτερικοί και εξωτερικοί βάρβαροι μην υποτιμάτε την οργή και τον θυμό που εσείς σπείρετε στο μέσο αστό, στον απλό πολίτη που αδυσώπητα εργάζεται, φορολογείται και υπομένει…… Εμείς σήμερα επιλέγουμε τη ζωή με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις, χωρίς υποκλίσεις στέλνοντας το μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση ότι αγαπάμε τον τόπο μας, είμαστε περήφανοι για την ιστορία μας, έχουμε μέλλον γιατί…………. ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΒΓΑΛΜΕΝΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΣΑΝ ΠΡΩΤΑ ΑΝΔΡΕΙΩΜΕΝΗ ΧΑΙΡΕ Ω ΧΑΙΡΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ http://pasyp-deipress.blogspot.com/ |
|
| Δημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 24, 2010 10:13 am Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Ο κύκλος των ποιητών του ΄21
Γράφει Ο Νίκος Πικρός Ρεσάλτο-τεύχος-5, Απρίλιος 2006 
Τον ξεσηκωμό του ελληνικού λαού για τη λευτεριά του τον είδαν όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, χωρίς καμιά εξαίρεση, σαν μια καινούργια φλόγα που άναβε στις καρδιές των υποδουλωμένων λαών, δικών τους και ξένων. Έτσι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν συνέτρεξαν, αλλά, αφού χαρακτήρισαν εγκληματική την Επανάσταση, βοήθησαν τους Τούρκους με μεταφορικά πλοία, με πολεμικό υλικό, με παραγγελίες στα ναυπηγεία τους και με ειδικούς οργανωτές του στρατού και του ναυτικού τους. Μέσα σ΄ ένα τέτοιο εχθρικό και σκοτεινό πολιτικό κλίμα ύψωσαν τη σημαία της ελευθερίας οι αγωνιστές του ΄21. Δεν είχαν μόνο να παλέψουν, μια χούφτα αυτοί, ενάντια σε μια αυτοκρατορία, αλλά έπρεπε και να λυγίσουν την εχθρότητα των μεγάλων Δυνάμεων, που καθόριζαν την τύχη της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου. Ωστόσο το ΄21 έγινε από την πρώτη στιγμή, σύμβολο που γύρω από αυτό δόθηκε η μάχη ανάμεσα στις προοδευτικές και αντιδραστικές δυνάμεις του κόσμου. Ο Δημήτρης Φωτιάδης γράφει χαρακτηριστικά: «Συχνά άκουγε τότε κανείς στη Γαλλία τούτη εδώ την ερώτηση: - Είσαστε Τούρκος; - Είσαστε Έλληνας; «Τούρκοι» ήταν οι αντιδραστικοί, που διάβαζαν τις συντηρητικές εφημερίδες, κι «Έλληνες» οι προοδευτικοί, που παρακολουθούσαν τις εφημερίδες με ριζοσπαστικές τάσεις». Στη μάχη αυτή, ανάμεσα στις αντιδραστικές και προοδευτικές δυνάμεις, που δινόταν τότε στην Ευρώπη με επίκεντρο την ελληνική επανάσταση, οι πιο φωτεινές διάνοιες υποστήριζαν τον αγώνα μας. Τα κείμενα είναι άφθονα. Θα μνημονεύσουμε ελάχιστα από αυτά. Οι ευρωπαίοι ποιητές Ο Μπάιρον ήταν ο πρώτος από τους ξένους, που έριξε το εγερτήριο σάλπισμα για τον ξεσηκωμό του λαού μας: «Τσάιλντ Χάρολντ», «Κουρσάρος», «Νύφη της ¶βυδου» και «Ντον Ζουάν». Απ΄ τους άπιστους Φράγκους λευτεριά μη ζητάτε! Εκεί ζουν ηγεμόνες που πουλούν και αγοράζουν. Με δικό σας τουφέκι και σπαθί πολεμάτε! Αυτού θάβρετ΄ ελπίδα, κι ό,τι θέλει ας τάζουν. Ζυγός Τούρκου με Φράγκου πονηριά σαν ταιριάζουν Την ασπίδα, όσο νάναι δυνατή, θα τη σπάσουν. Ο Μπάιρον κάνοντας πράξη το τραγούδι του, κατέβηκε στην αγωνιζόμενη για τη λευτεριά της Ελλάδα και πέθανε στο Μεσολόγγι. Ο Βίκτωρ Ουγκώ τραγουδά και αυτός σε μια σειρά ποιήματα: «Κανάρης», «Τα κεφάλια του Σεραγιού», «Παιδί της Χίου», «Ενθουσιασμός». Στους τέσσερις πρώτους στίχους του «Ενθουσιασμού» μας δίνει το πάθος ενός λαού που ορθώθηκε να σπάσει τις αλυσίδες: Στην Ελλάδα! Στην Ελλάδα! Γειά σας όλοι! Πρέπει να φύγουμε! Πρέπει, ύστερα από τόσο αίμα που έχυσε ο μαρτυρικός αυτός λαός, Να τρέξει τώρα το τιποτένιο αίμα των δημίων! Στην Ελλάδα, ω φίλοι μου! Εκδίκηση! Λευτεριά! Ο Πούσκιν, ένα από τα πιο ξεχωριστά πνεύματα του κόσμου εμπνέεται από την Επανάσταση και γράφει: Εμπρός! Στηλώσου, Ελλάδα επαναστάτισσα, βάστα γερά στο χέρι τα΄ άρματά σου! Μάταια δεν ξεσηκώθηκε ο Όλυμπος, η Πίνδο, οι Θερμοπύλες - δόξασμά σου. Απ΄ τα βαθιά τους σπλάχνα ξεπετάχτηκεν η λευτεριά σου ολόφωτη, γενναία κι απ΄ τον τάφο του Σοφοκλή, απ΄ τα μάρμαρα της Αθήνας, πάντα ιερά και νέα. Θεών κι ηρώων πατρίδα, σπάζεις άξαφνα το ζυγό σου και την ενάντια Μοίρα με τον ηχό, που βγάνει του Τυρταίου σου, του Μπάιρον και του Ρήγα η άξια λύρα. Ο Λαμαρτίνος, εμπνέεται από τον αγώνα και γράφει: Μια ύστατη κραυγή σας απόμεινε και τη βγάλατε, η γλώσσα σας δεν έχει πια παρά μια μονάχα λέξη…Λευτεριά! ……………………………………………………………………… Μέσα στην οχλοβοή της μάχης που έρχεται, κάθε Έλληνας είναι ένας αγωνιστής, κάθε αγωνιστής ένας μάρτυρας! 
Ρήγας, Σολωμός και Κάλβος Κοντά σε αυτούς τους ξένους στέκονται στο ίδιο ύψος με τους καλύτερους, οι τρεις δικοί μας: Ρήγας, Σολωμός και Κάλβος. Ο Ρήγας ορθώνεται σε μια από τις μεγαλύτερες νεοελληνικές διάνοιες. Κανείς άλλος δεν προσέφερε στην προετοιμασία του ΄21 τόσα όσο αυτός. Ήταν ένας νους καθολικός, που έπιασε σωστά το πρόβλημα των καταπιεσμένων λαών από την τούρκικη τυραννία. Οι οραματισμοί του ξεπέρασαν κατά πολύ την εποχή του και παραμένουν ακόμα και σήμερα ζωντανοί. Οι περίφημοι στίχοι του: Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή κλείνουν μέσα τους, όχι μόνο την εγερτήρια κραυγή και την απόφαση της γενιάς του ΄21, αλλά κι όλων των σκλάβων της υφηλίου. Ο Σολωμός είναι ο « Ύμνος εις την Ελευθερίαν». Σε ένα και μόνο τετράστιχο κατόρθωσε να κλείσει το νόημα του Ά21. Απ΄ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε ελευθεριά. Μέσα από τα κόκαλα, την πάλη, τους αγώνες και της θυσίες του λαού ξεπρόβαλε η λευτεριά σε αυτόν τον τόπο. 
Ο Κάλβος εμπνέεται τη «Λύρα» του από τον αγώνα. Στην ωδή «Αι Ευχαί» έδωσε την υψηλότερη έκφραση στην οργή των αγωνιστών από τη στυγνή στάση των ανακτοβουλίων και των αντιδραστικών κυβερνήσεων. Η αλήθεια και αγανάκτηση που κλείνει και συμπυκνώνει η ωδή δεν υπάρχει σε κανένα άλλο κείμενο. Η ωδή του Κάλβου μας αποκαλύπτει, καλύτερα από τους ιστορικούς τόμους, ποια ήταν τα επαναστατικά ιδανικά του ΄21. Ο Ρήγας, ο Σολωμός και ο Κάλβος ήταν πραγματικοί πνευματικοί ηγέτες. Σήμερα, δυστυχώς τέτοιοι πνευματικοί ηγέτες έχουν εκλείψει. Ακριβέστερα το «είδος» σπανίζει. Η σημερινή διανόηση απολαμβάνει τα «αγαθά» του συστήματος. Χορτάτη και καλοαναθρεμμένη στηρίζει, στην πλειονότητά της, τις «αξίες της» Νέας Εποχής, παράγει τα «προοδευτικά» ιδεολογήματά της και κηρύσσει τη σκλαβιά και την υποταγή. Γι αυτό και το ΄21 έχει τοποθετηθεί στις «αντίκες» της Ιστορίας. Αποτελεί ενοχλητική μνήμη! |
|