Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
1821: Μια φορά κι έναν καιρό...

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Μάρ 21, 2010 11:24 am    Θέμα δημοσίευσης: 1821: Μια φορά κι έναν καιρό... Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
1821:
Μια φορά κι έναν καιρό...

Του Στάθη

«Ο εδικός μας πόλεμος ήταν ο πλέον δίκαιος, ήτον έθνος με άλλον έθνος (...) Ούτε ο Σουλτάνος ηθέλησεν ποτέ να θεωρήσει τον ελληνικόν λαόν ως λαόν, αλλ' ως σκλάβους»
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης




Διαπιστώνει ο Φίνλεϋ στο έργο του «Ιστορία της Τουρκοκρατίας και της Ενετοκρατίας στην Ελλάδα», για την περίοδο 1453-1676: «Οι αγρότες γίνονται οι αληθινοί εκπρόσωποι του ελληνικού έθνους επί τρεις ολόκληρους αιώνες». Και παρακάτω: «Η πρωταρχική αιτία της καρτερικής απαντοχής των ελλήνων βρισκόταν στην εθνική τους συνείδηση».

..........................................


Σωτήριον έτος 1611 μ.Χ. Μεγάλη σύσκεψη λαϊκών και κληρικών στην Αλβανία. Λαμβάνουν μέρος Ελληνες, Αλβανοί, Σέρβοι, Κροάτες, Βούλγαροι και Βόσνιοι. Αποφασίζεται γενική εξέγερση κατά των Τούρκων. Ο Διονύσιος, επίσκοπος Τρίκκης, καθαιρεθείς ήδη από το Πατριαρχείο το 1601 και «Σκυλόσοφος» αποκαλούμενος απ' τους κοτζαμπασήδες, ξεσηκώνει τα Γιάννενα. Οι αγρότες του οπλισμένοι με δικέλλες και κασμάδες διαλύονται με την πρώτη αντεπίθεση των Τούρκων και ο ίδιος πιάνεται απ' τους Οθωμανούς που τον γδέρνουν ζωντανό...

Μέρες σαν αυτές, τις πρώτες της Ανοιξης, πριν από 240 χρόνια, εκεί γύρω στα 1770, περίπου 5.000 Μανιάτες που, κατά τους νεωτερικούς, δεν ήξεραν και τόσον ότι ήταν Ελληνες, έπαιρναν παραμάζωμα τους Τούρκους πέριξ του Μυστρά και της Μονεμβασιάς -άρχιζαν τα Ορλωφικά...

Αλλα 300 περίπου χρόνια πριν απ' τα Ορλωφικά και περί τα 500 χρόνια πριν απ' τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ένας βασιλιάς μαρμάρωνε στην Πόλη.

Ηταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος Δραγάτσης. Ο τελευταίος αυτοκράτορας των Ρωμαίων στην Ανατολή· θα έπεφτε μαχόμενος, δηλώνοντας στον Πορθητή, «το την Πόλιν σοι δούναι ουκ εμόν εστί»...

Λίγο πριν να πέσει και να μαρμαρώσει ο Δραγάτσης,
λάβαινε επιστολές από τον Αργυρόπουλο, στις οποίες τον εξόρκιζε να «λάβει τον τίτλο του βασιλέως των Ελλήνων». Και τον διαβεβαίωνε: «Και μόνον αυτός ο τίτλος θα ήταν αρκετός για να εξασφαλίσει τη σωτηρία των ελεύθερων Ελλήνων και την απελευθέρωση των υπόδουλων αδελφών τους».

Ακόμα πιο αλλοπαρμένος κι αλαφροΐσκιωτος από τον Αργυρόπουλο, σε έναν «τόνο σχεδόν προφητικό» (κατά τον Charles Diehl), ο ιστορικός Χαλκοκονδύλης έγραφε: «Η φήμη της ελληνικής γλώσσας είναι μεγάλη και θα μεγαλώσει ασφαλώς στο μέλλον, όταν κάποια μέρα ένας έλληνας βασιλιάς και οι διάδοχοί του θα αποκαταστήσουν ένα βασίλειο που οι γιοι των Ελλήνων, ενωμένοι, θα διοικούν μόνοι τους τις υποθέσεις τους και θα αποτελούν ένα έθνος».

Το ίδιο παράξενος και ο Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων, όταν λίγα χρόνια πριν από την πτώση της Πόλης ο Μανουήλ Β' Παλαιολόγος επισκεπτόταν τον Μωριά, έλεγε στον αυτοκράτορα: «Εμείς των οποίων είστε αρχηγός και βασιλεύς, είμαστε απ' το γένος των Ελλήνων, όπως μαρτυρούν η γλώσσα και τα πάτρια έθιμα της πατρίδας μας».

Περίεργα πράγματα. Τριακόσια περίπου χρόνια πριν τον Διαφωτισμό (όταν κατά τους νεωτερικούς οι Ελληνες τη υποβολή των Δυτικών «επινόησαν τους προγόνους τους»), «έγινε μια παράξενη αλλαγή, ένα ξαφνικό ξύπνημα της ελληνικής εθνικότητας».



*****
Ισως το φαινόμενο να ιχνηλατείται ήδη από το 1204, όταν με την Αλωση της Πόλης απ' τους Φράγκους κλονίσθηκε το «ρωμαϊκό αυτονόητο» και το απαρασάλευτο της θεϊκής τάξης πραγμάτων στην ελληνόφωνη και χριστιανική ανατολή. Καθότι,
και στα έργα των συγγραφέων της εποχής «βλέπουμε να επανεμφανίζονται τα ονόματα και τα έργα που οι "ένδοξοι πρόγονοι" κατόρθωναν για το "κοινό" και την "πατρίδα"», [b]ενώ στην πολιτική ρητορική η λέξη «έλληνας να αποκτά νέα και μοναδική αξία». [/b]

Πράγματι,
μετά το 1204 το Βυζάντιο επί μακρόν ψυχορραγούσε, αλλά ταυτοχρόνως «ο ελληνισμός συγκέντρωνε για να εκπέμψει μια τελευταία λάμψη, όλες τις πνευματικές δυνάμεις του, σαν να ήθελε επικαλούμενος τις δόξες του παρελθόντος, να συμβολίσει και να αναγγείλει το μέλλον».

«Κι όντως», σημειώνει ο βυζαντινολόγος Charles Diehl, «αν η βυζαντινή αυτοκρατορία είχε διαρκέσει περισσότερο, πιθανόν να είχε βρει την πραγματική εθνικότητά της μέσα σε αυτές τις ιδέες».

Ομως η Ιστορία δεν έχει «αν», ο θρόνος των Καισάρων είχε σαπίσει - ο ίδιος ο Μανουήλ Β' Παλαιολόγος, για παράδειγμα, συνέδραμε με στράτευμα τους Οθωμανούς, για να καταλάβουν την τελευταία βυζαντινή κτήση στη Μικρασία, τη Φιλαδέλφεια..!

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ' Δραγάτσης Παλαιολόγος το είδε αλλοιώς, δήλωσε μολών λαβέ, έπεσε και μαρμάρωσε.
Με τον μαρμαρωμένο βασιλιά, μύθο στα παραμύθια της γιαγιάς, αναθρέφονταν τα ρωμιόπουλα - όσα δεν τα 'παιρναν γενίτσαρους, και γίνονταν έμποροι στην Τεργέστη, μισθοφόροι στον Ναπολέοντα ή τους Αγγλους, παπάδες στα χωριά ή την Πόλη, υπουργοί στη Μόσχα ή Βεζύρηδες στην Υψηλή Πύλη, ραγιάδες ή πειρατές, επαναστάτες σαν τον Ρήγα ή αρνησίθρησκοι, νεομάρτυρες ή προσκυνημένοι...
...................................
Σαράντα χρόνια μετά τα Ορλωφικά, 400 περίπου απ' την Αλωση της Πόλης και 190 πριν από σήμερα ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης εξηγούσε στον Αμιλτων που ζητούσε συμβιβασμό με τους Τούρκους:

«Αυτό δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατος! Εμείς καπιτάν Αμιλτων ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάμαμεν με τους Τούρκους. Αλλους έκοψαν, άλλους σκλάβωσαν με το σπαθί κι άλλοι, καθώς εμείς, εζούσαμε ελεύθεροι από γενεά σε γενεά. Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε, η φρουρά του είχε παντοτεινόν πόλεμο με τους Τούρκους και δυο φρούρια ήτον πάντοτε ανυπότακτα»

»Με είπε:
"Ποια είναι η βασιλική φρουρά του, ποια είναι τα φρούρια;".

»Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι Κλέφται, τα φρούρια η Μάνη, το Σούλι και τα βουνά.
Ετσι δεν ωμίλησε πλέον...»


Μετά ήρθαν οι Βαυαροί και ο Κολοκοτρώνης, περίπου 200 χρόνια μετά το γδάρσιμο του Σκυλόσοφου, (ξανα)μπήκε στη φυλακή...

Κι έβλεπε, λέει, ονείρατα τον Ρήγα Φεραίο, τον Παπαφλέσσα, τον Αθανάσιο Διάκο, τον Κοσμά τον Αιτωλό σε ένα νεκρόδειπνο λαμπρό με τον Αριστείδη τον Δίκαιο, τον Λεωνίδα, τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά κι όλα τα άλλα παραμύθια της γιαγιάς...


Πηγή:
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=143466

Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Μάρ 21, 2010 11:48 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΕΑΛΩ Η ΧΩΡΑ
( Γιὰ τὴν 25η Μαρτίου )

Γράφει: Δοκιμαζόμενος Πολίτης



Ἐάλω ἡ Χώρα …
Ἀπέραντη νύχτα ! πηχτό ἀδιαπέραστο σκοτάδι!
Δύστυχη Ἑλλάδα ! Ἐσὺ ὁ Φάρος τῆς γῆς, ὁ πνευματικός ὀδηγός τῆς ἀνθρωπότητας, ἡ Θεία πηγή τοῦ ὡραίου τοῦ μεγάλου καὶ τοῦ Ἀληθινοῦ ἡ γεννέτειρα τῶν ὑψηλοτέρων ἀξιῶν, ἡ Δημιουργός τῆς Δημοκρατίας τῆς Φιλοσοφίας
Καὶ τοῦ Ἀθλητισμοῦ… Ποῦ ἔδυ σοῦ τὸ κάλλος;

Ἐάλω ἡ Χώρα…

Ἀπέραντη νύχτα! Πηχτό ἀδιαπέραστο σκοτάδι!
Δύστυχοι Ἕλληνες ! Ἐσεῖς ἀπόγονοι τοῦ Λεωνίδα, τῶν Πλαταιῶν, τοῦ Μαραθῶνα τῆς Σαλαμίνας, Λιοντάρια Ἐλευθερόψυχα…
Πῶς γίνατε ἔτσι ἀνήμποροι βουβοὶ ραγιᾶδες σκλάβοι;

Ἐάλω ἡ Χώρα …
Ὅλα τὰ Άσκαζε ἡ φοβέρα καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά…
Κι ὅμως, στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μιὰ φλόγα σιγοκαίει! Ἕνα καντῆλι ἀκοίμητο! Τῆς Λευτεριᾶς ἡ Ἐλπίδα πάει ἀπὸ μάνα σὲ παιδὶ , κι ἀπὸ παιδί σΆ ἐγγόνι:
Ἀκόμα τούτη ἡ Ἄνοιξη τοῦτο τὸ καλοκαίρι, ὥσπου νὰ ρθεῖ ὁ Μόσκοβος νὰ φέρει τὸ Σεφέρι…

Μὰ ὁ Μόσκοβος δὲν ἔφτασε…κι ἦρθε ἡ φωνή τοῦ Ρήγα νὰ γίνει λάδι καὶ φωτιά καὶ νὰ ζεστάνει τὶς καρδιὲς:
Ὥς πότε παλληκάρια νὰ ζοῦμεν στὰ στενά μονάχοι σὰν λιοντάρια στὲς ράχες στὰ βουνὰ;

Τρέμουν τά χείλη πάλλονται οἱ καρδιές , θολώνουν τά μάτια ἀντριεύει ἡ ψυχὴ!
ΣπέρμετΆ Ἐλευθερίας σπεῖρεν Ρήγας ἀοιδός! Και ὁ μέν ὤλετο φεῦ! Σπέρμα δΆ ἔβλαστε Μέγα!

Καὶ ὁ σπόρος τοῦ Ρήγα φύτρωσε! Καὶ θέριεψε ! κι ἔγινε δέντρο ! καὶ τὸ δέντρο ἔγινε Λόγγος καὶ ὁ λόγγος λημέρι !
Λημέρι τοῦ Κατσαντώνη, τοῦ Διάκου , τοῦ Παπαφλέσσα, τοῦ Κολοκοτρώνη , τοῦ Ἀνδρούτσου, τοῦ Μακρυγιάννη,… τοῦ Ἕ λ λ η να!
Τοῦ κάθε Ἕλληνα ποὺ εἶδε μέσα του νὰ λάμπει τὸ διαμάντι τῆς Λευτεριᾶς καὶ νὰ φέρνει μπροστά του μνῆμες κατωρθώματα Ἥρωες Μεγαλεῖα: Ἠρακλῆς , Ἀχιλλέας, Ὀδυσσέας, Ἀλέξανδρος…
Φουρτούνιασαν τὰ στήθη του, ἀντάριασε ἡ ματιά του, ἀντριώθηκε ἡ φωνή του κι ἀντιλαλῆσαν τὰ βουνά,
οἱ κάμποι τὰ πελάγη:
Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α ἤ Θ Α Ν Α Τ Ο Σ
Μέριασε βρᾶχε να διαβῶ, τὸ κῦμα ἀντρειωμένο, λέει στὸ βράχο τοῦ γιαλοῦ θολὸ μελανιασμένο!
Μέριασε μές τὰ στήθη μου ποὔ Άσαν νεκρά καὶ κρύα, μαῦρος βοριᾶς ἐφώλιασε καὶ μαύρη τρικυμία…
Λαύρα…Δερβενάκια…Μανιάκι…Μεσσολόγγι…Γραβιὰ…Τριπολιτςὰ…πῆραν φωτιὰ! Κοκκίνησαν τὰ γιαταγάνια καὶ πυρωθῆκαν τὰ καριοφύλια!
Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α ἤ Θ Α Ν Α Τ Ο Σ
Κάθε πλαγιὰ καὶ ὀρυμαγδὸς…Κάθε σπηλιὰ λημέρι…κάθε ψυχὴ καὶ Λευτεριὰ…Κάθε φωνὴ Ἑλλάδα:
Ἄν εἶναι νὰ πεθάνουμε γιὰ τὴν Ἑλλάδα, Θεῖα εἶνΆ ἡ δάφνη! Μιὰ φορὰ κανεὶς πεθαίνει!
Χιλιάδες πέφτουν τὰ παλληκάρια, μὰ αὐτὴ ἡ φωτιά δὲ σβήνει… Λαμπαδιάσανε οἱ καρδιές! Σηκώθηκε τὸ γένος!
Γυρεύει τὴν Ἀνάσταση ποὺ ὅπου νἆ Άναι θἄρθει!
Καὶ ἡ πολυπόθητη Θεὰ σιγὰ σιγὰ προβάλλει: Μπαρουτοκαπνισμένη μὰ ἀγέρωχη!
Ἀχτένιστη μὰ δαφνωστεφανωμένη! Ρακένδυτη μὰ χαμογελαστὴ!
Τὴ βλέπουν τὰ παλληκάρια στὴν ἀνάπαυλα τῆς μάχης , ἀγκαλιάζονται, γελοῦν, χορεύουν, κλαῖνε, σφίγγουνε πάλι τὰ σπαθιὰ καὶ ὁρμᾶνε στὴ φωτιά!
Τὴν ἀντικρύζει ὁ ποιητής παίρνει φτερό καὶ γράφει:
Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψη τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή!
Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψη ποὺ μὲ βία μετράει τὴ γῆ…
Κι ἐκείνη τοῦ χαμογελάει. Τίποτα πιὰ δὲν τὴν κρατάει…οἱ ἀλυσίδες ἔσπασαν! Βγάζει φτερά κι ἁπλώνεται πάνω στὴν Ἅγια τούτη γῆ!
Κι ἀγκαλιάζει τὶς Μάνες ποὺ κλαῖνε, τὰ παιδιά ποὺ πεινᾶνε, τοὺς γέρους, τοὺς ἀνήμπορους, τοὺς Λαβωμένους!
Κι ὅλοι μαζί σκύβουν καὶ φιλοῦν τὸ χῶμα ποὺ σκεπάζει τοὺς νεκρούς: Τοὺς Μυριᾶδες νεκρούς ἥρωες τοῦ πολύπαθου
κι ἀθάνατου Ἑλληνικοῦ Γέννους!

Χτὲς … Σήμερα… Αὔριο…

Τέτοιων προγόνων ἀπόγονοι ἐμεῖς, δὲν γίνεται νὰ μὴν ἔχουμε μέσα στὰ μύχια τῆς ψυχῆς μας τὸ σπόρο τῆς δικῆς τους Λεβεντιᾶς, τὸ Ἴχνος τῆς δικῆς τους ἀξιοσύνης, τὴ σφραγῖδα τῶν δικῶν τους ὀραμάτων!
Τέτοιων παππούδων ἐγγόνια ἐμεῖς, δὲν γίνεται νὰ μὴν ἔχουμε μέσα στοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς μας τὰ χνάρια τῆς δικῆς τους περπατησιᾶς, τὸ μπόϊ τῆς δικής τους προσφορᾶς, τὶς θάλασσες πού γέμιζαν τὸ μέλλον τῆς Ἀγέρωχης ματιᾶς τους!
Τὸ δικό τους τὸ λυχνάρι φωτίζει σταθερά τοὺς δρόμους τῆς δικῆς μας ἀγορᾶς!

Τέτοιων προγόνων ἡ κληρονομιὰ πελώρια σὰν τὰ βουνὰ,
Αἰώνια σὰν τὰ ποτάμια καὶ λαμπερὴ σὰν ἡλιαχτίδα
εἶναι μιὰ φλέβα ποὺ κυλᾶ Εἶναι τοῦ Ἡλιου ἡ ἀσπίδα!

Αὐτή ἡ ἀσπίδα, ποὺ εἶναι ἡ τελευταία γραμμὴ ἄμυνας σήμερα…
Σήμερα ποὺ το σκοτάδι ἐπανέρχεται δριμύτερο ὑπουλότερο καὶ σκληρότερο..
Σήμερα ποὺ οἱ μύριοι δαίμονες χορεύουν ἐπινίκεια στὸ ἄγουρο χορτάρι τῆς Ἑλληνικῆς γῆς..
Σήμερα ποὺ οἱ συλλημένες ψυχές τοῦ Ἑλληνικοῦ κάτεργου ἐκποιοῦνται σὰν μπᾶζα ἀντιστήριξης στὸ ἑτοιμόρροπο οἰκοδόμημα τῆς Διεθνοῦς ἀγυρτίας…
Σήμερα ποὺ τὸ κλεμένο ἀπόσταγμα τοῦ Ἑλληνικοῦ μόχθου αἱμοδοτεῖ τὸν λειψό αἱματοκρίτη τῆς διεθνοῦς αἱμοποσίας.
Σήμερα ποὺ τὸ σκέπτεσθαι λοιδωρεῖται καταδικάζεται καὶ ἐξορεῖται ἀπό τοὺς νέους ἱεροεξεταστές..
Σήμερα πού ὁ χρόνος πισωγυρίζει στοὺς ἄληστους χειμῶνες μὲ ἀδίστακτους κι ἀόρατους ἐκτελεστές…
Σήμερα ποὺ ἡ χώρα παραδίδεται στὰ νύχια τῆς Συνόδου τῶν Λύκων μὲ τὴν προβιὰ..
Σήμερα ποὺ ὁ Λόγος Σταυρώνεται στοὺς λόφους τῆς « Προόδου » μὲ νέους Πιλάτους κι νέα καρφιὰ.
Σήμερα ποὺ τὰ Μεσιανικὰ ἤ Μεσαιωνικὰ Μέσα Ἐπιροῆς προβάλλουν τὴν σταύρωση ὡς Ἀνάσταση…

Σήμερα τὸ Λάβαρο τοῦ 21 καὶ τὸ κερὶ τῆς Λαύρας εἶναι ἡ τελευταία γραμμή ἄμυνας…

Τὼρα ποὺ ἡ νύχτα πλησιάζει κι ἔρχονται πίσω οἱ καιροὶ
πιᾶσε ταμπούρι μὲς τΆ ἀγιάζι νὰ μὴ σοῦ σβήσει τὸ κερὶ .
Θἄρθει καιρὸς θἄρθει καιρὸς μιᾶς ἀναγέννησης νὰ γίνεις φρυκτωρὸς…


Δύστυχη Πατρίδα ! Καλή Ἀνάσταση! ΣΆ ἀγαπῶ…

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
fiamou



Ένταξη: 02 Φεβ 2007
Δημοσιεύσεις: 180
Τόπος: Χίος

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Μάρ 21, 2010 8:02 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Το παρακάτω κείμενο είναι ένα θεατράκι το οποίο έγραψα για να παιχτεί σε κάποιον εορτασμό της 25 του Μάρτη. Όμως εμείς στο σχολείο μας είμαστε νομοταγείς πολίτες. Όταν ήρθε εκείνη η εγκύκλιος - τρομοκρατία για την περίφημη κι εξαφανισμένη τώρα πια νέα γρίππη, ο σύλλογος αποφάσισε να μην κάνουμε εθνικές γιορτές με τον παραδοσιακό τρόπο αλλά μόνο η ΣΤ τάξη στην αίθουσα της. Οικογενειακά.
Το δημοσιεύω κι εγώ στο φόρουμ. Κι αν το διαβάσει κανένας δάσκαλος ή καθηγητής και θέλει να το χρησιμοποιήσει μελλοντικά, είναι στη διάθεση του.

ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Διασκευή στίχων των Μίκη Θεοδωράκη, Νίκου Γκάτσου και Κ. Χ. Μύρη

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΠΑΙΔΙ 1 Μελετώντας τους πλανήτες κι όλους τους αστερισμούς τους πολέμους και τις ήττες και τους δύσκολους χρησμούς, στην παλιά μας τη φυλλάδα που διαβάσαμε ξανά, τέτοιο όνομα ΕΛΛΑΔΑ δεν υπάρχει πουθενά.
Μόνο σε έναν Καζαμία με περγαμηνό χαρτί, αίμα στάζαν τα σημεία σαν κομμένη αορτή.

ΠΑΙΔΙ 2 : Κι όπως ρίχναμε τη σκόνη να στεγνώσει η πληγή φάνηκαν του Ομήρου οι χρόνοι και των Αχαιών η γη. Λίγα φύλλα παρακάτω καθώς έτρεχε ο καιρός σαν τη φλεγομένη βάτο πάλι φούντωνε ο χορός. Θερμοπύλες Μαραθώνες βγαίναν τώρα στη σκηνή, του Αλεξάν-δρου οι Μακεδόνες, του Φωκά οι Βυζαντινοί.

ΠΑΙΔΙ 3: Ώσπου χάραξε μια μέρα κι από το Σούλι ως τη Γραβιά όλα τα σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Όμως κύλησαν τα χρόνια κι στα αγέραστα βουνά γύρισαν τα χελιδόνια ήλιος φάνηκε ξανά.

ΠΑΙΔΙ 1: Μα τελειώσαν οι σελίδες και τι έγινε μετά δεν το είδα δεν το είδες μα ο νους μου αλλού πετά
Ε Ν Α

ΠΑΙΔΙ 1 Τη Ρωμιοσύνη τώρα να την κλαις, λέει ένα τραγούδι.

ΠΑΙΔΙ 2 Έτσι πρέπει όμως; Να την κλαίμε τη Ρωμιοσύνη μας;

ΠΑΙΔΙ 3: Ίσως έτσι να είναι. Πώς να φωτίσει το φως της Ρωμιοσύνης όταν προσπαθού-με εμείς οι ίδιοι οι Ρωμιοί να το σβήσουμε; Τώρα που σβήνουν ένας προς ένα τα φώτα του κόσμου.

ΠΑΙΔΙ 1 : Γιορτάζουμε ξανά της 25η Μαρτίου αλλά δεν ξέρουμε πια γιατί. Από συνή-θεια μάλλον, ή για να χαρούμε μια μέρα χωρίς δουλειά και χωρίς διάβασμα.

ΠΑΙΔΙ 2: Όχι! Δεν το δεχόμαστε, δεν μπορεί να είναι μόνο μια συνήθεια, δεν μπορεί να είναι. Γι αυτό θα ταξιδέψουμε στα βάθη των χρόνων, στους παλιούς καιρούς.

ΠΑΙΔΙ 3: Ψάξαμε να βρούμε ποιητές κι αγωνιστές, ανθρώπους που πολέμησαν κι έχυ-σαν το αίμα τους γι αυτό τον τόπο. Ανθρώπους που προσκυνούσαν το χώμα που πατούσαν.
ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ
ΠΑΙΔΙ 1: Ρήγα Φεραίε σε σε κράζω!

ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΑΠΌ ΤΟ CD «Ο Ελληνικός λαός είναι φίλος και φυσικός σύμμαχος με τα ελεύθερα έθνη. Οι Έλληνες δέχονται όλους τους αδικημένους ξένους και όλους τους εξορισμέ-νους από την πατρίδα των δι αιτίαν της ελευθερίας. Απαρνούνται και δεν δίδουν υποδοχήν και περιποίησην εις τους τυρράνους. Δεν κάνουν ποτέ ειρήνην με έναν εχθρόν όπου κατακρατεί ελληνικόν τόπον».

ΠΑΙΔΙ 2 : Γιατί μιλάει τώρα αυτός; Ποιον ελληνικό τόπο κατέχει ο Τούρκος σήμερα;

ΠΑΙΔΙ 1: Αλήθεια ποιον;

ΠΑΙΔΙ 2: Την Κύπρο!

ΠΑΙΔΙ 3: Μα, η Κύπρος είναι μακριά. Πού να τρέχεις τώρα!

ΠΑΙΔΙ 2: Σώπασαν πια τα θούρια, κανείς δεν τα θυμάται, δεν είναι πια της μόδας τα τραγούδια και οι φωνές των αιώνων. Κι αδιαφορούν οι Έλληνες.
Μπαίνει ο Ευαγόρας Παληκαρίδης
Παλικαρ. Όλη η φύση κοιμάται, τη ναρκώνει το κρύο
Κι εγώ φεύγω λαλώντας το στερνό μου αντίο.
Και να! Χτυπούνε πένθιμα κάθε χωριού καμπάνες
Κλαίνε μαζί τρεις μάνες, μαζί τους κι όλη η γη.
Κι είναι γλυκό το κλάμα τους, από χαρά, λες κλαίνε.
Λόγια Σουλιώτη λένε στην πένθιμη σιγή.
Ποτέ δε θα πεθάνουνε όσοι πεθάναν σήμερα.
Και της σκλαβιάς τα σίδερα θα πέσουν κάποια μέρα.
Και θ ακουστούν ελεύθερα τραγούδια πέρα ως πέρα.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

ΠΑΙΔΙ 1: Διονύσιε Σολωμέ σε σε κράζω! (ακούγεται το κομμάτι «Η γυναίκα της Ζά-κυνθος» από το CD) .

ΠΑΙΔΙ 2: Ύμνησες τη λευτεριά όμως εκείνη κουράστηκε πια να μετράει τη γη με το σπαθί της. Δεν υπάρχουν πια λαμπρά παλικάρια να μελετήσει.

ΠΑΙΔΙ 3: Μόνο οι ψυχές των Ελεύθερων Πολιορκημένων του Μεσολογγιού φωνάζουν από τους τάφους τους.

ΠΑΙΔΙ 1: Φωνάζουν σ εμάς που δεν έχουμε καταλάβει ακόμα ότι είμαστε περισσότερο πολιορκημένοι και λιγότερο ελεύθεροι.
Ποτέ άλλοτε τόσο φως δεν έγινε σκότος,
Τόση ανδρεία φόβος, τόση αδυναμία η δύναμη
Τόσοι ήρωες μαρμάρινες προτομές.
Πατρίς του Διγενή και του Διάκου η Πατρίς μου,
Σήμερα χώρα υποτελών.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

ΠΑΙΔΙ 1: Θεόδωρε Κολοκοτρώνη σε σε κράζω!

ΠΑΙΔΙ 2 Sadδιαβάζει από βιβλίο) «Όταν εκάναμε την επανάσταση, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως κι έπειτα υπέρ Πατρίδος».

ΠΑΙΔΙ 3: Πρόσεξε, Γέρο του Μοριά, μη σε ακούσει κανένας σήμερα να το λες αυτό. Θα σε πουν εθνικιστή.

ΠΑΙΔΙ 1: (ξανά από το βιβλίο) «Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Όμως ο Θεός υπέγραψε τη λευτεριά της Ελλάδας και δεν παίρνει πίσω την υπογραφή του».

ΠΑΙΔΙ 3: Πάλι το Θεό ανακατεύει. ¶σε τον, σου λέω, θα βρεις το μπελά σου.

ΠΑΙΔΙ 1: Ήσουν η ψυχή της Λευτεριάς της Ελλάδας, η ψυχή της. Έμεινες όρθιος να πο-λεμάς όταν οι πολιτικοί το έσκασαν σα λαγοί τρομαγμένοι για να σώσουν το τομάρι τους από τα φουσάτα του Δράμαλη.

ΠΑΙΔΙ 2: Εκείνοι όμως βγήκαν κερδισμένοι κι εσύ κλείστηκες στα μπουντρούμια του Παλαμηδιού.

ΠΑΙΔΙ 3: Και σήμερα ακόμα χειρότερα, θάφτηκες στη λησμονιά. Κι απορεί ο ήλιος, τα βουνά και τα έλατα, οι ακρογιαλιές και τα αηδόνια. Πού πήγαν η ομορφιά και το μέτρο, πώς γίναμε μια πένθιμη ερημιά όπου κανείς πια δε θυμάται εκείνα που πρέπει.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΑΡΗΣ

ΠΑΙΔΙ 1: Κωνσταντίνε Κανάρη, σε σε κράζω!

ΠΑΙΔΙ 2: «Τούρκοι διαβήκαν, χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα. Η Χίος το όμορφο νησί μαύρη απομένει ξέρα».

ΠΑΙΔΙ 3: Τα Αγαρηνά σκυλιά ξεχύθηκαν σκυλιά πάνω στη Χίο κι άρχισαν το ματωμένο έργο τους, ένα έργο που δεν ήταν η πρώτη αλλά ούτε και η τελευταία φορά που έκαναν. Και τώρα ακόμα το ίδιο κάνουν.

ΠΑΙΔΙ 1: Ποτάμι το αίμα των αδικοσφαγμένων αντρών, γυναικών και παιδιών χύθηκε και πότισε το χώμα του νησιού των πορτοκαλιών και της μαστίχας. Απελπισμένοι οι άνθρωποι, με το θάνατο να τους κυνηγάει, και τον τρόμο στην καρδιά, κατέφυγαν να σωθούν στα βουνά και τα Μοναστήρια. ¶γιος Μηνάς, Νέα Μονή, Ανάβατος.

ΠΑΙΔΙ 2: Οι φονιάδες, όπως όλοι οι φονιάδες από καταβολής κόσμου, δεν σταμάτησαν μπροστά σε τίποτα. Βουβοί μάρτυρες του φονικού που θέρισε τον τόπο, που μας μιλούν μέσα από τα βάθη του χρόνου, είναι τα αιμάτινα απομεινάρια που μπορεί να δει ο καθένας στα μάρμαρα της Παναγιάς του Αναβάτου και στον ¶γιο Μηνά.

ΠΑΙΔΙ 3: Ο Κανάρης πήρε εκδίκηση για τη σφαγή. Ο Καρά Αλής και οι φονιάδες του κείτονται στον υγρό τους τάφο κάτω από τη θάλασσα.

ΠΑΙΔΙ 1: Κι έκανε και έξι φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας

ΠΑΙΔΙ 2: Να τον είχαμε τώρα εδώ!

ΠΑΙΔΙ 3: Μπα, θα τα παρατούσε και θα έφευγε τέτοιοι που γίναμε! Ή θα τον κατηγο-ρούσαν ότι βάζει σε κίνδυνο την Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ

ΠΑΙΔΙ 1: Γεώργιε Καραϊσκάκη, σε σε κράζω!

ΠΑΙΔΙ 2: Ο «Γιος της Καλογριάς», είναι που ανέστησε ξανά τη Ρούμελη μετά τη πτώση του Μεσσολογγιού.

ΠΑΙΔΙ 3: Αυτός είναι που έσωσε την Επανάσταση από εκεί που ο προδότης και ο δε-σμοφύλακας την πίστευαν παντοτινά χαμένη.

ΠΑΙΔΙ 1: Και τι κατάλαβε; Τον δολοφόνησαν γιατί θα λευτέρωνε τη Ρούμελη χωρίς τη βοήθεια του Μαυροκορδάτου και των αφεντικών του στην Αγγλία.

ΠΑΙΔΙ 2: Έτσι είναι. Στον κόσμο αυτόν όταν οι ήρωες δολοφονούνται οι πουλημένοι πολιτικοί έχουν ραντεβού με την ιστορία.

ΠΑΙΔΙ 3: Φυσικά, η ζωή είναι για τους έξυπνους.

Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ
(Μπαίνει ένας ή μια ασπροφόρα )

Τούτος ο τόπος είναι ένας μύθος από χρώμα και φως
Ένας μύθος κρυφός με τον κόσμο του ήλιου δεμένος
Κάθε αυγή ξεκινά να ανταμώσει ξανά
Το δικό του αθάνατο γένος

Τούτος ο τόπος είναι ένας βράχος σα σπαθί κοφτερός
Που σοφός ο καιρός θα τον κάνει τραγούδι μια μέρα
Και θα έρθουν εποχές που οι φτωχές μας ψυχές
Το σκοπό του θ ακούν στον αέρα.

Ξαναβγαίνει ο Παληκαρίδης. Λέει «Ένα χρέος κρατεί την ψυχή μας όρθια
και μια αντοχή από την πικρή οργή μας.
Τα τραγούδια μας είναι φωνές, ύμνοι και μαντινάδες
σ αυτούς που χάθηκαν για κάθε γωνιά της γης μας,
για το κρίσιμο παρόν, το σκοτεινό μας αύριο.
Κι αν δε μας ακούει κανείς
Εμείς μένουμε εκεί
Πλάι σε αγαπημένους νεκρούς
Να φυλάμε την πατρίδα και τα όνειρα της φυλής.
Είμαστε φυλή που η μοίρα της δεν έχει μιλήσει ακόμα.

_________________
Οι Έλληνες δεν κάνουν ποτέ ειρήνη με έναν εχθρόν, όπου κατακρατεί ελληνικόν τόπον"
Ρήγας Φερραίος "Το Σύνταγμα άρθρο 121
Οι Έλληνες απαρνούνται και δεν δίδουν υποδοχήν και περιποίησην εις τους Τυράννους"
Ρήγας Φερραίος "Το Σύνταγμα" ¶ρθρο 120
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email MSN Messenger
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Μάρ 22, 2010 8:42 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η Επανάσταση του ΄21 υπό διωγμό και η αποδόμηση της Ιστορίας

Γράφει ο Αντώνης Πλάκας
Ρεσάλτο-τεύχος 5-Απρίλιος 2006


[list=][/list]

«Η ιστορία γράφεται απ΄ αυτούς που έχουν την εξουσία και το χρήμα. Ούτε οι σκλάβοι ούτε οι φτωχοί άνθρωποι έγραψαν ποτέ ιστορία. Αυτά που διαβάζουμε ως ιστορία είναι αυτά που κάποιοι αποφάσισαν ότι έπρεπε να διαβάσουμε». ( Σιμόν Περές).

ΣΕ ΚΑΘΕ εποχή η ιδεολογία των ισχυρών γίνεται το κλειδί για την ερμηνεία της πραγματικότητας. Σήμερα η ιδεολογία της «Νέας Τάξης» καθίσταται και για τη νικημένη «αριστερά» το κλειδί ερμηνείας της πραγματικότητας.

Η ιστορία της ανθρωπότητας
περνάει μέσα από τα ιδεολογικά φίλτρα της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας και προσαρμόζεται στην εικόνα που προβάλει και επιβάλει η «νέα εποχή» για τον εαυτό της. Σήμερα αυτοί που έχουν την εξουσία και το χρήμα επιχειρούν να επανα- διατυπώσουν την ιστορία. Είναι αυτοί που αποφασίζουν τι «πρέπει να διαβάζουμε ως ιστορία».

Το χρήμα των πολυεθνικών και η αυτοκρατορική τους εξουσία δεν θέλουν καμιά ταυτότητα συλλογικότητας, καμιά ταυτότητα εθνική ή θρησκευτική, καμιά ταυτότητα ιστορικής μνήμης. Γι αυτό η Νέα Τάξη επιχειρεί να «καταργήσει» την Ιστορία, να αποσπάσει τον άνθρωπο από την ιστορικότητά του. Η Ιστορία είναι επικίνδυνη για την πλανητική εξουσία.

Και είναι επικίνδυνη γιατί προϋποθέτει βίωμα και πραγμάτωση της συνοχής του γίγνεσθαι: είναι δηλαδή συλλογική διαδικασία. Αυτός που «έχει μια ιστορία» έχει σχέση με ένα γίγνεσθαι που σημαίνει ότι είναι και ικανός να «δημιουργήσει» ιστορία, δηλαδή να αλλάξει τον κόσμο…

Τη δυνατότητα του ανθρώπου να γίνει ο συνειδητός παράγοντας της ιστορίας, να συνειδητοποιεί, δηλαδή και να αλλάζει ο ίδιος τον κόσμο, επιδιώκει να καταστρέψει η Νέα Τάξη. Τον ιστορικό μας ιστό θέλει να αποσαθρώσει και την ιστορική μας ταυτότητα να αφανίσει.

Η οπτική του νικητή για τον 20ο αιώνα

Η ΝΙΚΗΜΕΝΗ «αριστερά» έχει αποδεχτεί την οπτική του νικητή, δηλαδή την εικόνα που προβάλει ο κυρίαρχος μύθος του νεοφιλελευθερισμού για τον εαυτό του. Έτσι έχει μετατραπεί σε σφογγοκωλάριο της Δύσης και του αμερικανισμού.

Η νικημένη «αριστερά» δεν έχει εγκαταλείψει απλώς ό,τι το ζωντανότερο είχε η σοσιαλιστική μαρξιστική παράδοση, δηλαδή την ανελέητη απομυθοποίηση του καπιταλισμού και των νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων, αλλά έχει γίνει και η ίδια δυναμικός συντελεστής παραγωγής και αναπαραγωγής των μύθων και ιδεολογημάτων της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

ΣΗΜΕΡΑ οι όψιμοι αυτοί «αριστεροί» σφογγοκωλάριοι του πλανητικού ιμπεριαλισμού επιχειρούν να «ξαναδιατυπώσουν» τα γεγονότα που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα για να τα προσαρμόσουν στην ιδεολογική εικόνα που προβάλει και επιβάλει η πλανητική εξουσία για τον εαυτό της.

Επιχειρούν δηλαδή να «γράψουν» την ιστορία του 20ου αιώνα σύμφωνα με τις ιδεολογικές απαιτήσεις και ανάγκες της καλπάζουσας νεοφιλελεύθερης παγκόσμιας ομοιομορφίας και Τάξης…

ΕΤΣΙ στην ιστορική αποτίμηση του 20ου αιώνα
υποβαθμίζουν δραματικά τη φρίκη του καπιταλιστικού κόσμου και εξίσου δραματικά διογκώνουν τα «ελαττώματα» των επαναστάσεων κατά του κόσμου αυτού. Οι δύο παγκόσμιες ανθρωποσφαγές και τα άπειρα εγκλήματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας «ξεχνιούνται» ή περιτυλίγονται από μια γλυκερή ηθικολογία που αποκρύπτει το βάθος και την ουσία των πραγμάτων που οδηγεί στη γενική καταδίκη και απόρριψη του καπιταλιστικού συστήματος.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ η ιστορική αποτίμηση του αιώνα, με την ίδια αφοριστική ηθικολογία, κηδεύει τα επαναστατικά γεγονότα και την κοσμογονία των ανατρεπτικών ιδεών του 20ου αιώνα με τη μέθοδο της απομόνωσης και διόγκωσης κάποιων εξωτερικών και τυπικών «ελαττωμάτων».
Η ΡΩΣΙΚΗ Επανάσταση το 1917, η κορυφαία επαναστατική τομή του 20ου αιώνα γίνεται «πραξικόπημα» των Μπολσεβίκων .

ΒΛΕΠΟΥΜΕ, λοιπόν, σήμερα τις γραφίδες της νικημένης «αριστεράς» να δολοφονούν την ιστορία του 20ού αιώνα. Να αφαιρούν από τα πράγματα, τα γεγονότα και τις ιστορικές κινήσεις του 20ου αιώνα τα κοινωνικά χαρακτηριστικά και ταξικά τους διακριτικά. Να σχηματοποιούν τον 20ο αιώνα σε υπεριστορικές αφαιρέσεις και να τα ταριχεύουν.

Ωστόσο το τραγικό μεγαλείο του 20ού αιώνα δεν μπορούν να το αφανίσουν. Ακριβώς γιατί αυτό βρίσκεται στην αντίσταση απέναντι στον καπιταλιστικό εφιάλτη. Αυτή η αντίσταση έγραψε τις πιο ωραίες σελίδες αυτού του αιώνα και έδωσε τα μεγάλα δημιουργήματα του πνεύματος. Αυτή η αντίσταση πυροδότησε το συναίσθημα, τις επιστήμες και τις τέχνες. Σε αυτή την επαναστατική αντίσταση καταγράφεται η ποίηση του 20ου αιώνα και η ελπίδα της ανθρωπότητας…


To 1821

Έχει ειπωθεί ότι «το σπουδαιότερο γεγονός στην Ιστορία της Γαλλίας ήταν η άλωση της Βαστίλλης». Θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε ότι η Γαλλική Επανάσταση ήταν ιστορική τομή. Ωστόσο το πιο συγκλονιστικό γεγονός στην Ιστορία του ανθρώπου είναι το ΄21! « Ποτέ τόσο πολύ λίγοι δεν κάμανε για τόσο πολλούς τόσα πολλά» όσα οι Έλληνες.

Βεβαίως το ΄21 το διδαχτήκαμε σύμφωνα με τις αφηγήσεις των νικητών, της εξουσίας και του χρήματος.
Μας εδόθη το ανεστραμμένο είδωλό του. Για να γνωρίσει κανείς το αληθινό Εικοσιένα, όπως μας λέει ο Δημήτρης Φωτιάδης, «πρέπει να σκύψει πάνω σε άλλα κείμενα, σ΄ εκείνα που προετοίμασαν το σηκωμό, σ΄ αυτά που γράφτηκαν όσο βρόνταγε το καριοφίλι κι΄ άστραφτε το γιαταγάνι και στα απομνημονεύματα των αγωνιστών –του Μακρυγιάννη, του Κασομούλη, του Κολοκοτρώνη, του Φωτάκου, του Σπυρομίλιου, του Περραιβού, του Σπηλιάδη και άλλων. Δύο ήταν τα Εικοσιένα : Το ένα του λαού και των πιο προοδευτικών ανθρώπων εκείνου του καιρού, το άλλο των κοτζαμπάσηδων και των πολιτικάντηδων…».

Ωστόσο η «ουσία» και η «ψυχή» του Ά21, που είναι το αίσθημα της Ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας όχι μόνο δεν έχουν ατροφήσει, αλλά είναι βαθιά χαραγμένα στην ελληνική λαϊκή συνείδηση.

Το ΄21 παραμένει και σήμερα η φλόγα που ανάβει στις καρδιές των υποδουλωμένων λαών γενναία αισθήματα ελπίδας και ηρωισμού. Μια φλόγα που πυροδοτεί και σήμερα τον ελληνικό λαό να βγει από τη νάρκη του και να τινάξει από πάνω του όλους αυτούς που εμπορεύονται την τύχη του και τη ζωή του.

Αυτές τις φλογερές μνήμες τρέμουν σήμερα αυτοί που θέλουν τους λαούς ναρκωμένους και υπόδουλους.


Γι αυτό θέλουν να αποδομήσουν το «θρύλο» και τα σύμβολα της Επανάστασης του ΄21. Εξατμίζουν τους χυμούς της, εξανεμίζουν το «πάθος και το λογικό» της, αδειάζουν το περιεχόμενό της, καταλύουν την ιστορική «ψυχή»της:

καταλύουν κάθε διαλεκτική, κάθε αναδρομή βάθους πέρα από τη «γεωγραφία του χρόνου». Τη μετατρέπουν σε ένα ξενέρωτο παραμύθι θεμελιωμένο πάνω στα άκαμπτα και ακίνητα ιδεολογήματα της «Νέας Εποχής».

Κάποιοι «νέοι ιστορικοί» δεν αρκούνται μόνο στην «απομυθοποίησή» της αλλά προχωρούν ακόμα παραπέρα: χαρακτηρίζουν τους επαναστάτες και τρομοκράτες. Χρησιμοποιούν δηλαδή το πλαίσιο των «κριτηρίων» του αυτοκρατορικού λόγου…

Οι ραγιάδες της Νέας Τάξης προπαγανδίζουν το ραγιαδισμό.
Γιατί είναι ραγιαδισμός όταν όχι μόνο επικαλύπτεις, αλλά επιχειρείς και να διαγράψεις από τη λαϊκή συνείδηση αυτό που χάραξε η επανάσταση του ΄21: Ότι η ελευθερία δεν δωρίζεται, αλλά κατακτάται με αγώνες και αίμα.

«Ελευθερία ή θάνατος». Αυτό είναι το μήνυμα του ΄21, που βελονιάζει και πυροδοτεί και σήμερα τη λαϊκή «ψυχή».

Μήνυμα επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε και αποτυπωμένο βαθιά στη συνείδηση του Έλληνα.
Τη λευτεριά τους οι αγωνιστές του ΄21 έπρεπε μονάχοι τους να την κερδίσουν. Και την κέρδισαν. Έχυσαν ποτάμια αίμα. Γυμνοί, πεινασμένοι, προδομένοι τόσες φορές από τους κοτζαμπάσηδες και τους πολιτικάντηδες, υπέμειναν τα πάντα, έχοντας πάρει την υπέρτατη απόφαση: λευτεριά ή θάνατος. Και αυτή η απόφαση πουθενά αλλού δεν βρήκε τόσο υψηλή και ηρωική έκφραση, όσο στην έξοδο του Μεσολογγίου και στο χορό του Ζαλόγγου.
Η Νέα Τάξη θέλει να σβήσει τέτοια έπη από τη λαϊκή συνείδηση.
Εμείς λέμε: Εμπρός για Νέα Μεσολόγγια!
Επιστροφή στην κορυφή
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 24, 2010 10:13 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ο κύκλος των ποιητών του ΄21
Γράφει Ο Νίκος Πικρός
Ρεσάλτο-τεύχος-5, Απρίλιος 2006




Τον ξεσηκωμό του ελληνικού λαού για τη λευτεριά του τον είδαν όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, χωρίς καμιά εξαίρεση, σαν μια καινούργια φλόγα που άναβε στις καρδιές των υποδουλωμένων λαών, δικών τους και ξένων. Έτσι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν συνέτρεξαν, αλλά, αφού χαρακτήρισαν εγκληματική την Επανάσταση, βοήθησαν τους Τούρκους με μεταφορικά πλοία, με πολεμικό υλικό, με παραγγελίες στα ναυπηγεία τους και με ειδικούς οργανωτές του στρατού και του ναυτικού τους.

Μέσα σ΄ ένα τέτοιο εχθρικό και σκοτεινό πολιτικό κλίμα ύψωσαν τη σημαία της ελευθερίας οι αγωνιστές του ΄21. Δεν είχαν μόνο να παλέψουν, μια χούφτα αυτοί, ενάντια σε μια αυτοκρατορία, αλλά έπρεπε και να λυγίσουν την εχθρότητα των μεγάλων Δυνάμεων, που καθόριζαν την τύχη της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου.

Ωστόσο το ΄21 έγινε από την πρώτη στιγμή,
σύμβολο που γύρω από αυτό δόθηκε η μάχη ανάμεσα στις προοδευτικές και αντιδραστικές δυνάμεις του κόσμου. Ο Δημήτρης Φωτιάδης γράφει χαρακτηριστικά:

«Συχνά άκουγε τότε κανείς στη Γαλλία τούτη εδώ την ερώτηση:
- Είσαστε Τούρκος;
- Είσαστε Έλληνας;


«Τούρκοι» ήταν οι αντιδραστικοί
, που διάβαζαν τις συντηρητικές εφημερίδες, κι «Έλληνες» οι προοδευτικοί, που παρακολουθούσαν τις εφημερίδες με ριζοσπαστικές τάσεις».

Στη μάχη αυτή, ανάμεσα στις αντιδραστικές και προοδευτικές δυνάμεις, που δινόταν τότε στην Ευρώπη με επίκεντρο την ελληνική επανάσταση, οι πιο φωτεινές διάνοιες υποστήριζαν τον αγώνα μας. Τα κείμενα είναι άφθονα. Θα μνημονεύσουμε ελάχιστα από αυτά.

Οι ευρωπαίοι ποιητές

Ο Μπάιρον ήταν ο πρώτος από τους ξένους, που έριξε το εγερτήριο σάλπισμα για τον ξεσηκωμό του λαού μας: «Τσάιλντ Χάρολντ», «Κουρσάρος», «Νύφη της ¶βυδου» και «Ντον Ζουάν».

Απ΄ τους άπιστους Φράγκους λευτεριά μη ζητάτε!
Εκεί ζουν ηγεμόνες που πουλούν και αγοράζουν.
Με δικό σας τουφέκι και σπαθί πολεμάτε!
Αυτού θάβρετ΄ ελπίδα, κι ό,τι θέλει ας τάζουν.
Ζυγός Τούρκου με Φράγκου πονηριά σαν ταιριάζουν
Την ασπίδα, όσο νάναι δυνατή, θα τη σπάσουν.


Ο Μπάιρον κάνοντας πράξη το τραγούδι του, κατέβηκε στην αγωνιζόμενη για τη λευτεριά της Ελλάδα και πέθανε στο Μεσολόγγι.

Ο Βίκτωρ Ουγκώ τραγουδά και αυτός σε μια σειρά ποιήματα: «Κανάρης», «Τα κεφάλια του Σεραγιού», «Παιδί της Χίου», «Ενθουσιασμός». Στους τέσσερις πρώτους στίχους του «Ενθουσιασμού» μας δίνει το πάθος ενός λαού που ορθώθηκε να σπάσει τις αλυσίδες:

Στην Ελλάδα! Στην Ελλάδα! Γειά σας όλοι! Πρέπει να φύγουμε!
Πρέπει, ύστερα από τόσο αίμα που έχυσε ο μαρτυρικός αυτός λαός,
Να τρέξει τώρα το τιποτένιο αίμα των δημίων!
Στην Ελλάδα, ω φίλοι μου! Εκδίκηση! Λευτεριά!


Ο Πούσκιν, ένα από τα πιο ξεχωριστά πνεύματα του κόσμου εμπνέεται από την Επανάσταση και γράφει:

Εμπρός! Στηλώσου, Ελλάδα επαναστάτισσα,
βάστα γερά στο χέρι τα΄ άρματά σου!
Μάταια δεν ξεσηκώθηκε ο Όλυμπος,
η Πίνδο, οι Θερμοπύλες - δόξασμά σου.

Απ΄ τα βαθιά τους σπλάχνα ξεπετάχτηκεν
η λευτεριά σου ολόφωτη, γενναία
κι απ΄ τον τάφο του Σοφοκλή, απ΄ τα μάρμαρα
της Αθήνας, πάντα ιερά και νέα.

Θεών κι ηρώων πατρίδα, σπάζεις άξαφνα
το ζυγό σου και την ενάντια Μοίρα
με τον ηχό, που βγάνει του Τυρταίου σου,
του Μπάιρον και του Ρήγα η άξια λύρα.

Ο Λαμαρτίνος, εμπνέεται από τον αγώνα και γράφει:


Μια ύστατη κραυγή σας απόμεινε και τη βγάλατε,
η γλώσσα σας δεν έχει πια παρά μια μονάχα λέξη…Λευτεριά!
………………………………………………………………………
Μέσα στην οχλοβοή της μάχης που έρχεται,
κάθε Έλληνας είναι ένας αγωνιστής, κάθε αγωνιστής ένας μάρτυρας!




Ρήγας, Σολωμός και Κάλβος


Κοντά σε αυτούς τους ξένους στέκονται στο ίδιο ύψος με τους καλύτερους, οι τρεις δικοί μας: Ρήγας, Σολωμός και Κάλβος.

Ο Ρήγας ορθώνεται σε μια από τις μεγαλύτερες νεοελληνικές διάνοιες.
Κανείς άλλος δεν προσέφερε στην προετοιμασία του ΄21 τόσα όσο αυτός. Ήταν ένας νους καθολικός, που έπιασε σωστά το πρόβλημα των καταπιεσμένων λαών από την τούρκικη τυραννία. Οι οραματισμοί του ξεπέρασαν κατά πολύ την εποχή του και παραμένουν ακόμα και σήμερα ζωντανοί. Οι περίφημοι στίχοι του:

Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή
παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή


κλείνουν μέσα τους, όχι μόνο την εγερτήρια κραυγή και την απόφαση της γενιάς του ΄21, αλλά κι όλων των σκλάβων της υφηλίου.

Ο Σολωμός είναι ο « Ύμνος εις την Ελευθερίαν». Σε ένα και μόνο τετράστιχο κατόρθωσε να κλείσει το νόημα του Ά21.

Απ΄ τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε ελευθεριά.


Μέσα από τα κόκαλα, την πάλη, τους αγώνες και της θυσίες του λαού ξεπρόβαλε η λευτεριά σε αυτόν τον τόπο.




Ο Κάλβος εμπνέεται τη «Λύρα» του από τον αγώνα. Στην ωδή «Αι Ευχαί» έδωσε την υψηλότερη έκφραση στην οργή των αγωνιστών από τη στυγνή στάση των ανακτοβουλίων και των αντιδραστικών κυβερνήσεων. Η αλήθεια και αγανάκτηση που κλείνει και συμπυκνώνει η ωδή δεν υπάρχει σε κανένα άλλο κείμενο. Η ωδή του Κάλβου μας αποκαλύπτει, καλύτερα από τους ιστορικούς τόμους, ποια ήταν τα επαναστατικά ιδανικά του ΄21.

Ο Ρήγας, ο Σολωμός και ο Κάλβος ήταν πραγματικοί πνευματικοί ηγέτες. Σήμερα, δυστυχώς τέτοιοι πνευματικοί ηγέτες έχουν εκλείψει. Ακριβέστερα το «είδος» σπανίζει. Η σημερινή διανόηση απολαμβάνει τα «αγαθά» του συστήματος. Χορτάτη και καλοαναθρεμμένη στηρίζει, στην πλειονότητά της, τις «αξίες της» Νέας Εποχής, παράγει τα «προοδευτικά» ιδεολογήματά της και κηρύσσει τη σκλαβιά και την υποταγή.

Γι αυτό και το ΄21 έχει τοποθετηθεί στις «αντίκες» της Ιστορίας. Αποτελεί ενοχλητική μνήμη!
Επιστροφή στην κορυφή
Ρόζα
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 24, 2010 4:16 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΤΙ ΘΑ ΕΝΙΩΘΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1821
Γράφει η Ρόζα Φραγκίσκα Βιδάλη
(Πρόεδρος ΠΑΣΥΠ-ΔΕΗ)




Μια από τις λαμπρότερες σελίδες της ιστορίας μας. 189 χρόνια μετά την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, οι σημερινοί Νεοέλληνες βρίσκονται ανάμεσα σε ένα ένδοξο παρελθόν, σε ένα θλιβερό παρόν και σε ένα αβέβαιο μέλλον.

Οι μεγάλες πανανθρώπινες αξίες και τα ιδανικά που γεννήθηκαν σε αυτόν τον Ιερό Τόπο, οι αγώνες μας για την Ελευθερία, την Πίστη, την Δημοκρατία, έχουν γίνει σκιές, φαντάσματα ενός παρελθόντος μιας άλλης εποχής ενός άλλου λαού.

Οι χθεσινοί γίγαντες όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Μαυρομιχάλης, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Καραϊσκάκης, ο Παπαφλέσσας, ο Μπότσαρης, η Μπουμπουλίνα, οι Σουλιώτισσες και αναρίθμητοι επώνυμοι και ανώνυμοι που όρθωσαν το ανάστημά τους για την λευτεριά του Γένους, αντικαταστάθηκαν με Σύγχρονους Νεοέλληνες, ακρωτηριασμένους από υψηλά φρονήματα, άγνοια του ιστορικού τους παρελθόντος και από παντελή έλλειψη περηφάνιας για την καταγωγή τους.

Σήμερα ο καθένας και η καθεμία από εμάς από την θέση του κατά πόσο έχει συνειδητοποιήσει ότι οι προκλήσεις της εποχής μας για την διασφάλιση και την προστασία της ιστορικής μας κληρονομιάς, της υπεράσπισης των δικαίων της πατρίδας μας, την διατήρηση της εδαφικής μας ακεραιότητας είναι και προσωπικό του ζήτημα;

Κατά πόσο στην σημερινή μας κουλτούρα η γνώση του ιστορικού μας παρελθόντος μετουσιώνεται σε νοοτροπίες και αρχές της καθημερινότητας κάνοντάς μας να είμαστε και να νοιώθουμε άξιοι συνεχιστές των ηρώων που μας χάρισαν την ελευθερία μας;

Τι θα ένοιωθαν όλοι αυτοί οι ήρωες του ΄21
βλέποντας σημερινούς Έλληνες να καίνε την Ελληνική Σημαία, το σύμβολο που ύψωσε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και σε αυτό ορκίστηκαν οι ήρωες μας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ;

Πώς θα ξανάγραφε ο Διονύσιος Σολωμός τον Εθνικό μας Ύμνο
όταν κάποιοι υποκινούν την νεολαία να μην συμμετέχει σε παρεμβάσεις, να μην ξεκινά η σχολική μέρα με την έπαρση της σημαίας, γιατί σήμερα όλα αυτά είναι ελληνιστικές ειδωλολατρίας;

Αν μπορούσε ο Κολοκοτρώνης να δει το μέλλον των απογόνων του και έφτανε στο 2010 θα προτιμούσε να μιμηθεί τον Σωκράτη και να αυτοκτονήσει πίνοντας το κώνειο.


Ελληνίδες, Έλληνες δεν είναι ντροπή να θυμόμαστε και να τιμούμε τα άγια, τα ιερά και τα όσια της Πατρίδας μας.

Χωρίς τη γνώση του παρελθόντος μας,
της ιστορίας μας, δεν είναι δυνατόν να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας στο παρόν και να ατενίσουμε με αισιοδοξία το μέλλον.

Ο λαός που θα ντραπεί ή θα αδιαφορήσει για το αναπόσπαστο κομμάτι της Ιστορίας του που κυλά μέσα στο αίμα του έχει ανοίξει αυτόματα τη πόρτα στην καταστροφή του.


Η 25η Μαρτίου 1821
ήταν η έναρξη του Αγώνα της Ανεξαρτησίας μας, που ήταν αποτέλεσμα ωριμότητας και εθνικής συνείδησης ενός υποδουλωμένου λαού έναντι του κατακτητή που θέλησε να του αφαιρέσει την γλώσσα, την θρησκεία, την ελευθερία επιβάλλοντας την κυριαρχία του 400 βάναυσα και μαρτυρικά χρόνια σκλαβιάς.

ΑΙΩΝΙΑΝ ΤΩΝ Η ΜΝΗΜΗ.

Και για να μην χαρακτηριστεί το κείμενο ως μνημόσυνο δέηση,
ας σκεφτούμε σήμερα όλοι μας αυτά που κατά καιρούς λέγονται, ότι δηλαδή έχουν καταρρεύσει όλες οι ανθρώπινες αξίες στο βωμό της παγκόσμιας ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.

Όλοι αυτοί που βγαίνουν στα παράθυρα των ειδήσεων,
όλοι αυτοί οι ηγέτες που πέταξαν στην πλάτη τους τον φιλελληνισμό και μας κουνούν το δάκτυλο και έρχονται ως σύγχρονοι οπλαρχηγοί που θα υπερασπιστούν τη προσωπικότητα και την ελευθερία των λαών και υπόσχονται ότι αν σκύψουμε λίγο παραπάνω θα μας εγγυηθούν και την οικονομική μας ευμάρεια και την θέση στο Ευρωπαϊκό τους Βασίλειο είναι ψεύτες και υποκριτές.

Τα μεγάλα οικονομικά τους συμφέροντα έστρεψαν την καθημερινότητά μας στην υλιστική κατανάλωση, στη τεχνολογική αλλοίωση, στη διαστροφή του ανθρώπου, οδηγώντας τον σε μονοπάτια ατομικισμού και μοναξιάς.


Ερχόμενοι με τον χιτώνα της προόδου και της ανάπτυξης μας υποδούλωσαν σε δικά τους πρότυπα, ξένα για το ελληνιστικό πνεύμα.

Μπήκαν στα σπίτια μας,
στα σχολεία μας και διαχρονικά προσπαθούν να μας απομακρύνουν από την Ελληνικότητά μας.

Χρησιμοποίησαν κάθε μέσο δανείζοντας μας χρήματα, όνειρα και ελπίδες αρπάζοντας την ψυχή μας.
Αλλά αυτοί είναι ξένοι και η Ιστορία μας έχει διδάξει ότι πάντα μας χρησιμοποιούσαν ανάλογα με τα συμφέροντα τους.

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΕΣ ΝΑ ΥΨΩΣΟΥΝ ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΤΟΥΣ;
ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΥΠΟΤΙΜΑΤΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ;
ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΑΤΕ 189 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΣΕ ΕΠΩΝΥΜΟΥΣ-ΞΑΚΟΥΣΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΟΥΣ ΤΣΑΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ;


25 Μαρτίου 1821,
ένας αγώνας εμπνευσμένος από μικρούς, αγράμματους, ανώνυμους ανθρώπους, που επεδίωξαν να απελευθερωθούν από την καταπίεση και την κυριαρχία πρέπει να διαφυλαχθεί όχι σαν μέσο καθήλωσης και προπαγάνδας εθνικιστών και θερμοκέφαλων μικρο ηγετών, αλλά σαν ένας μεγάλος εθνικός θησαυρός που θα γίνει οδηγός για αξίες, για αλλαγές σε τρόπους συμπεριφοράς στην ζωή μας.

25 Μαρτίου 2010, εσωτερικοί και εξωτερικοί βάρβαροι μην υποτιμάτε την οργή και τον θυμό που εσείς σπείρετε στο μέσο αστό, στον απλό πολίτη που αδυσώπητα εργάζεται, φορολογείται και υπομένει……

Εμείς σήμερα επιλέγουμε τη ζωή με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις, χωρίς υποκλίσεις στέλνοντας το μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση ότι αγαπάμε τον τόπο μας, είμαστε περήφανοι για την ιστορία μας, έχουμε μέλλον γιατί………….
ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ
ΒΓΑΛΜΕΝΗ
ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΤΑ ΙΕΡΑ
ΚΑΙ ΣΑΝ ΠΡΩΤΑ
ΑΝΔΡΕΙΩΜΕΝΗ
ΧΑΙΡΕ Ω ΧΑΙΡΕ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ


http://pasyp-deipress.blogspot.com/

Επιστροφή στην κορυφή
ΗΛΕΚΤΡΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 24, 2010 4:42 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

ΔΙΔΑΣΚΟΥΣΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΓΝΩΜΕΣ

ΡΕΣΑΛΤΟ, τεύχος-16




«Οι αξιόλογες προσπάθειες της Ορθόδοξης Εκκλησίας για την εκπαίδευση, η οποία στους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια της., οι αγώνες της για τη διαφύλαξη της Χριστιανικής πίστης και την καθαρότητα της Ορθοδοξίας, τα μέτρα για το σταμάτημα των εξισλαμισμών, αποτελούν θεμελιακή συμβολή για την διατήρηση της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων. Οι Νεομάρτυρες, συχνό φαινόμενο της εποχής, που δέχονται τον μαρτυρικό θάνατο για την Χριστιανική πίστη, είναι συγχρόνως και οι πρώτοι εθνικοί ήρωες του νέου Ελληνισμού. Η Ορθόδοξη Εκκλησία βρίσκεται επικεφαλής έτσι, των δυνάμεων που οργανώνουν την άμυνα του Ελληνισμού και εξασφαλίζουν την διατήρησή του μέσα στις δύσκολες συνθήκες της κατάκτησης και συνδέεται άρρηκτα με το έθνος.»

Νίκος Σβορώνος

Μαρξιστής Ιστορικός
«Το Ελληνικό έθνος - Γένεση και διαμόρφωση του νέου Ελληνισμού»
Εκδόσεις «Πόλις», Αθήνα 2004, σελ. 84-85


Εκκλησία και πνευματική ζωή



«…Η εκκλησία, όταν πέρασε το πρώτο χτύπημα της κατάκτησης, θα συνεχίσει το έργο της ανασυγκρότησης της πνευματικής ζωής των Ελλήνων. Παρά τις διαμάχες ανάμεσα στο Πατριαρχείο και στην κάστα των αρχόντων της Κωνσταντινούπολης, η Εκκλησία παραμένει σε όλη την περίοδο απΆ το ιε΄ ως ιζ΄ αι., η κατευθυντήρια δύναμη του Έθνους, Επικεφαλής της εθνικής αντίστασης σε όλες τις μορφές της, εργαζόμενη για το σταμάτημα των εξισλαμισμών, συμμετέχοντας σΆόλες τις εξεγέρσεις ακόμα και διευθύνοντάς τες (έχει να δείξει μεγάλο αριθμό νεομαρτύρων, που είναι σύγχρονα και ήρωες της χριστιανικής πίστης και της εθνικής αντίστασης), ρυθμίζει επίσης την πνευματική ζωή.
Ήδη ο πρώτος Πατριάρχης Γεννάδιος ιδρύει Πατριαρχική Σχολή που αναδιοργανώθηκε αργότερα. Κι άλλοι πατριάρχες ακολούθησαν το παράδειγμά του. Το ουσιαστικό πρόβλημα που απασχολεί όλη την ελληνική σκέψη αυτή τη στιγμή είναι η υπεράσπιση της Ορθοδοξίας, που συγχέεται περισσότερο από ποτέ με την εθνική ιδέα και που την απειλούν από τη μια το Ισλάμ κι από την άλλη η καθολική προπαγάνδα…»


Νίκος Σβορώνος
Μαρξιστής Ιστορικός
«Επισκόπηση της νεοελληνικής Ιστορίας»
Εκδόσεις «Θεμέλιο», σελ 48-49
Επιστροφή στην κορυφή
Βήχος Χαράλαμπος



Ένταξη: 30 Οκτ 2008
Δημοσιεύσεις: 144
Τόπος: Ν .Σμύρνη

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 24, 2010 6:20 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος



η πορεια προς τη μεγαλη στιγμή και
ο Αγώνας του '21 και οι εφημερίδες του

Εδώ
_________________
http://apolitikokafeneio.com/
http://mousikokafeneio.com/
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 24, 2010 8:25 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Μύθος ή θρύλος το Κρυφό σχολειό;
Γράφει: Ο Φ. Ι. Κακριδής
Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Το ΒΗΜΑ, 22/02/1998



Εχοντας ζήσει πολλά χρόνια στην Ηπειρο δυσκολευόμουν πάντα να πιστέψω αυτό που τον τελευταίο καιρό με έμφαση υποστηρίζουν οι Ιστορικοί: ότι το «Κρυφό σχολειό» είναι καθαρός μύθος, με τη σημερινή έννοια της λέξης.

Προτιμούσα να το θεωρώ θρύλο,
πιστεύοντας ότι πρέπει να κρύβεται κάποια αλήθεια πίσω από τις λαϊκές διηγήσεις που ακούει κανείς συχνά από τους Καλογέρους ή την Εκκλησάρισσα, όταν επισκεφτεί, παράδειγμα, τη Μονή των Φιλανθρωπινών στο Νησί, της λίμνης των Ιωαννίνων κι άλλους πολλούς παρόμοιους τόπους μια αλήθεια που βέβαια δεν τη φανταζόμουν να ταυτίζεται με το Φεγγαράκι μου λαμπρό, ούτε με Το κρυφό σχολειό του Ν. Γύζη (1886) και το ομώνυμο ποίημα του Ι. Πολέμη (1900). Οτι δεν υπάρχουν ρητές μαρτυρίες, σύγχρονες με τη λειτουργία του Κρυφού σχολειού, το θεωρούσα πολύ φυσικό: ποιος και γιατί θα κατάγραφε στα χρόνια της δουλείας μια πατριωτική πράξη, που γινόταν άτυπα κι εθελοντικά πίσω από την πλάτη της τουρκικής εξουσίας;

Τελευταία, η αντίθετη άποψη υποστηρίχτηκε με πολλή γνώση και πειστικότητα από τον Αλκη Αγγέλου, στο βιβλίο του Το κρυφό σχολειό: Χρονικό ενός μύθου, Αθήνα (Εστία) 1997· τα επιχειρήματά του με είχαν σχεδόν πείσει, και ήμουν έτοιμος να δεχτώ ότι ο «μύθος» δημιουργήθηκε και διαδόθηκε ακριβώς όπως το περιγράφει, όταν η τύχη το 'φερε να διαβάσω ένα παλιό γαλλικό βιβλίο του R. Puaux, με τον τίτλο «Δυστυχισμένη Ηπειρος»1.

Ο συγγραφέας ήταν το 1913 ανταποκριτής της παρισινής εφημερίδας Καιροί, και το 1914 δημοσίεψε τις ανταποκρίσεις του από την απελευθερωμένη Ηπειρο. Στις 11 του Μάη επισκέφτεται το Αργυρόκαστρο, και στις 13 καταγράφει τα βιώματα και τις εντυπώσεις του.

Μεταφράζουμε:

«... Λίγο αργότερα, την ώρα που έγραφα, ο Μ. Ζωτίδης, που με φιλοξενούσε ένα αξιαγάπητο ηλικιωμένο γεροντοπαλίκαρο, που είχε κληροδοτήσει, όπως μου διηγήθηκαν, με τη διαθήκη του ολόκληρη την περιουσία του στα ελληνικά σχολεία του Αργυροκάστρου, και που είχε ακόμα φροντίσει το σπίτι του να χτιστεί έτσι, ώστε να μπορεί, αμέσως μετά το θάνατό του, να μετασχηματιστεί σε διδακτήριο μου ανάγγειλε την επίσκεψη μιας αντιπροσωπείας.

Φόρεσα γρήγορα το φοκόλ μου, γραβάτα και σακάκι, και συνάντησα τους επισκέπτες στο σαλόνι. Ηταν ο δάσκαλος, η δασκάλα, και μερικοί μαθητές.

Πρέπει να είχαν διαλέξει τα αγοράκια και τα κοριτσάκια που είχαν τα πιο καινούρια ρούχα. Οταν ρώτησα να μου πουν το επάγγελμα των γονιών τους, πληροφορήθηκα ότι δύο από τα τέσσερα αγόρια είχαν πατέρα ράφτη! Την ώρα που γυρόφερνε, σύμφωνα με το έθιμο, ο δίσκος με τα γλυκά, κουβεντιάζω με τους εκπαιδευτικούς. Η περιγραφή των προσπαθειών τους να συντηρήσουν την ελληνική ιδέα κάτω από τουρκική εξουσία προσπάθειες που τις περιγράφαν απλά, σαν να ήταν για κάτι τελείως φυσικό αποκάλυπταν χαρακτηριστικά αξιοθαύμαστα. Θα μπορούσε κανείς να αφιερώσει ένα ωραίο κεφάλαιο στο σώμα των ελλήνων δασκάλων της Ηπείρου που, αντιμετωπίζοντας τόσες αντιξοότητες και ταπεινώσεις, δεν έπαυαν γι' αυτό να προχωρούν το πατριωτικό τους έργο. Κανένα ελληνικό βιβλίο δε γινόταν δεκτό, αν είχε τυπωθεί στην Αθήνα. Επρεπε όλα να έρθουν από την Κωνσταντινούπολη. Η ελληνική ιστορία ήταν απαγορευμένη. Ετσι έκαναν συμπληρωματικές μυστικές παραδόσεις2, όπου χωρίς βιβλίο, χωρίς τετράδιο, ο μικρός Ηπειρώτης μάθαινε να γνωρίζει την πατρίδα μητέρα του, τον εθνικό του ύμνο, τα ποιήματα και τους ήρωές του. Οι μαθητές κρατούσαν στα χέρια τους τη ζωή των δασκάλων τους. Ενας λόγος αστόχαστος ή μια καταγγελία θα ήταν μοιραία. Δε μας συγκινούν αυτά τα διακόσια αγοράκια και τα διακόσια πενήντα κοριτσάκια, που αποδέχονταν τις ώρες της συμπληρωματικής διδασκαλίας σε ηλικία, όπου τα παιδιά τόσο αγαπούν τα διαλείμματα , για να μιλήσουν για την Ελλάδα, κι ύστερα γύριζαν σπίτι τους με σφραγισμένα χείλη και με το μυστικό ενθουσιασμό στην καρδιά τους;»


Δεν είμαι ειδικός· δεν ξέρω καν αν οι Ιστορικοί μας τις έχουν ήδη εκμεταλλευτεί τις άμεσες και σημαντικές πληροφορίες που δίνουν οι ανταποκρίσεις του Puaux και οι πολύτιμες φωτογραφίες που ο ίδιος τράβηξε και αναδημοσίεψε στα βιβλία του3, υποθέτω ναι. Ομως η συγκεκριμένη μαρτυρία βλέπω να αντιστοιχεί απόλυτα στην ιστορική αλήθεια για το Κρυφό σχολειό, όπως την φανταζόμουν.

Σίγουρα, οι τουρκικές αρχές επιτρέπαν τη λειτουργία ελληνικών σχολείων στην επικράτεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ναι, και μόνο στα Γιάννινα, από το 1647 ως το 1805 ιδρύθηκαν και λειτούργησαν πέντε τουλάχιστον ονομαστές σχολές! Σημαίνει αυτό ότι οι δάσκαλοί τους είχαν την ελευθερία να διδάξουν ελληνικό πατριωτισμό και μαχόμενη Ορθοδοξία από την έδρα; ή μήπως θα το θεωρούσαν περιττό;

Δεν είναι φυσικό πέρα από τα επίσημα μαθήματα να γίνονταν και κάποιες περισσότερο ή λιγότερο οργανωμένες, άτυπες και κρυφές, «συμπληρωματικές παραδόσεις», σαν αυτές που ο Puaux διαπίστωσε ότι γίνονταν στο Αργυρόκαστρο στις αρχές του αιώνα; ή μήπως ο δάσκαλος κι η δασκάλα του Αργυροκάστρου βρήκαν, με την προσωρινή απελευθέρωση του τόπου τους, την ευκαιρία να πουν ψέματα στον ξένο δημοσιογράφο, διεκδικώντας για τον εαυτό τους τις τιμές που ο σχηματισμένος ήδη «μύθος» του Κρυφού σχολειού είχε αποδώσει στους πατριώτες δασκάλους και ιερωμένους της Τουρκοκρατίας;

Δεν είναι πιο λογικό να πιστέψουμε
ότι οι εκπαιδευτικοί του Αργυροκάστρου θέλησαν τότε, πιστεύοντας πως ο τόπος τους είχε οριστικά απελευθερωθεί, να αποκαλύψουν στο Γάλλο ανταποκριτή τα βάσανα και τους κινδύνους που είχαν περάσει, όσο με τη σειρά τους συνέχιζαν την πατριωτική παράδοση των προκατόχων τους;

Δεν ήταν άλλωστε αυτή ακριβώς η «άγραφη» διδακτική παράδοση που κράτησε στους σκοτεινούς αιώνες αναμμένη, απ' άκρη σ' άκρη της υπόδουλης Ελλάδας, τη σπίθα του Ελληνισμού και το κεράκι της Ορθοδοξίας;

Πολύ θα θέλαμε να ακούσουμε τη γνώμη των Ιστορικών.

1. Rene Puaux, Malheureuse Epire, Paris (Librairie Academique) 1914. Τώρα μαθαίνω ότι το βιβλίο έχει μεταφραστεί από τον Αχ. Γ. Λαζάρου, Δυστυχισμένη Ηπειρος, Αθήνα (Τροχαλία) χ.χ.

2. Alors on tenait des classes supplementaires secretes...

3. Από την Εγκυκλοπαίδεια του Πυρσού μαθαίνω ότι έχει ακόμα δημοσιέψει ανταποκρίσεις με τίτλους: Εις τα Βαλκάνια, 1912-13 (1914), Από Σόφιας εις Τσατάλτζαν (1914), και Ο Αγγλικός στρατός επί της Ηπειρωτικής γης (1916).
Επιστροφή στην κορυφή
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 24, 2010 9:17 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Τα κολλυβογράμματα
Του Μιχαήλ Περάνθη
Ρεσάλτο-τεύχος 16




Τα πρώτα σπέρματα της σχολικής αναβίωσης έκαμαν τους Τούρκους καχύποπτους. Τα παιδευτικά προνόμια είχαν ήδη λησμονηθεί και πολλοί τοπάρχες, ασύδοτοι στις αρμοδιότητές τους, απαγόρευσαν κάθε είδος διδασκαλίας.

«Οι Τούρκοι»-γράφει ο Ιάκωβος Ρίζος Νερουλός-«απαγορεύουν αυστηρότατα την ίδρυση δημόσιων σχολείων από φόβο μήπως οι Χριστιανοί, μορφωνόμενοι, γίνουν δούλοι δυσκολοκυβέρνητοι κι επικίνδυνοι».

Η λαχτάρα όμως για γράμματα αποδείχτηκεν ισχυρότερη από τις όποιες απαγορεύσεις. Οι Ραγιάδες διασκεύασαν σε ξωκλήσια, μονές και ξέμακρα σπίτια ειδικούς υπόγειους χώρους, φροντίζοντας πάντα να υπάρχει κι ένα κρυφό παραπόρτι απΆ όπου τα παιδιά θα μπορούσαν να διαφύγουν σε ώρα κινδύνου.

Σ αυτούς τους χώρους κάθονταν διπλοπόδι γύρω γύρω, στο χώμα ή απάνω σε πέτρες, μες στο σκοτάδι, που δύσκολα μπορούσε να το διαλύσει τΆ αναμμένο κερί, κι άκουγαν με το ένα αυτί τους τον δάσκαλο, έχοντας το άλλο στραμμένο έξω, στη νύχτα και την ανάσα της, μήπως αφουγκραστούν ύποπτο θόρυβο.

Ήταν η μυστική παιδεία, η νυχτερινή, το κρυφό σχολειό, μοναδική και ανεπανάληπτη περίπτωση στην πνευματική ιστορία όλων των λαών. Τα παιδιά ούτε από τον κίνδυνο εμποδίζονταν, ούτε απΆ τις κουραστικές οδοιπορίες και το ξενύχτι, κι ας έπαιζαν το κεφάλι τους για πέντε «κολλυβογράμματα». Έφταναν στο υγρό μπουντρούμι τους με προθυμία κι ήταν ευτυχισμένα όταν υπήρχε φεγγάρι να φωτίζει τον δρόμο τους:

Φεγγαράκι μου λαμπρό
Φέγγε μου να περπατώ…


Αλλά κι όπου δεν ίσχυαν οι απαγορεύσεις, επόπτευαν όμως Τούρκοι αξιωματούχοι, οι κίνδυνοι δεν ήταν μικρότεροι. Ακόμα κι όταν το παιδομάζωμα καταργήθηκε, δεν σταμάτησαν οι ασελγείς βλέψεις των κατακτητών (που έκαμαν νΆαποκλείονται τα κορίτσια από το σχολείο), ενώ προβλήματα και φόβοι ανέκυπταν και για τΆ αγόρια, ιδιαίτερα όταν έπρεπε να πηγαίνουν σε άλλο χωριό, γειτονικό.

Το αποτέλεσμα ήταν η διδασκαλία να μην είναι πάντοτε συνεχής, οι ώρες της να παραλλάζουν κάθε φορά και οι τόποι συγκέντρωσης να μετατοπίζονται. Οι συνθήκες γίνονταν ομαλώτερες όσο τα σχολεία βρίσκονταν ορεινότερα, στις ημιανεξάρτητές περιοχές.

Οι γυναικωνίτες και οι νάρθηκες των ναών ήταν οι συνηθέστεροι τόποι διδασκαλίας.
Δεν υπήρχαν φυσικά ούτε τάξεις ούτε βιβλία. Όλα τα παιδιά, αρχάρια και μη, κάθονταν διπλοπόδι σε ημικύκλιο και στη μέση στεκόταν ο παπάς ή ο καλόγερος. Ένα από τα παιδιά διάβαζε το Ψαλτήρι και τα υπόλοιπα κρατούσαν το ίσο, ψαλμωδώντας τους φθόγγους της εκκλησιαστικής μουσικής. Που συνόδευαν με ρυθμικές κινήσεις του κορμιού τους, μπρός πίσω. Η ανάγνωσή τους ήταν μια μηχανική απομνημόνευση. Αποστήθιζαν με τον καιρό λέξεις, που μόνο εκ των υστέρων μάθαιναν να συλλαβίζουν, χάρις στις πινακίδες. Η πινακίδα ήταν ένα χαρτί που το δίπλωναν πολλές φορές χωρίς να το κόψουν, σημειώνοντας σε κάθε σελίδα κι ένα γράμμα, μια συλλαβή ή μια λέξη.

Οι στοιχειώδεις αυτές γνώσεις έβρισκαν την πρακτική τους άσκηση τις Κυριακές, κατά τη Θεία Λειτουργία, και για πολλά χρόνια. Ο βαθμός της προόδου κάθε μαθητή κρινόταν απΆ το εκκλησιαστικό βιβλίο που ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει. Στην πρώτη βαθμίδα υπήρχε πάντοτε το Ψαλτήρι και ακολουθούσαν διαδοχικά τΆ Οκτωήχι, ο Απόστολος και τα Μηναία. Ουσιαστικά η υποπαιδεία αυτή αποτελούσε ένα εκκλησιαστικό φροντιστήριο, που εφοδίαζε τους ναούς με αναγνώστες, ψάλτες και ιεροκήρυκες.

Αν αυτή ήταν η πρόθεση από το μέρος των ρασοφόρων διδάσκαλων, δεν ήταν όμως κι από το μέρος των μαθητών.
Που πλάταιναν το περιεχόμενο της υποπαιδείας τους σε ευρύτερες προοπτικές. Μαθαίνοντας στοιχειώδη ανάγνωση και γραφή δεν περιορίζονταν μόνο στα εκκλησιαστικά βιβλία, αλλά προχωρούσαν και στις λαϊκές εκδόσεις.

Εκείνο που λαχταρούσαν ήταν «να γίνουν άνθρωποι».
Έδιναν στα γράμματα ένα ανθρωπιστικό περιεχόμενο, που ανακλούσε τον πολυαίωνο σεβασμό προς το πνεύμα. Έστω και ανορθόγραφα, υπηρέτησαν τη διακίνηση των φυλετικών τους στοιχείων και κατέγραψαν την προφορική δημοτική τους παράδοση. Μες στην τεράστια έφεση της φιλομάθειάς τους συνέκλιναν το φιλέρευνο της ιδιοσυστασίας τους, το άγρυπνο της δεκτικότητάς τους και το ενδιάθετο της ροπής τους για γνώση.

ΓιΆ αυτό και δεν δίσταζαν να εκτεθούν σε περιπέτειες, όταν το σχολείο ήταν κρυφό ή μακρινό. Να ταλαιπωρούνται με οδοιπορίες στο κρύο και στο σκοτάδι. Να στραβώνονται με το λιανοκέρι και να καταπονούνται σε κάθε είδους στερήσεις και μόχθους. Η παιδευτική δίψα τους, έμφυτη και παντοδύναμη, επισημοποιείται αδιάψευστη στο δημοτικό τους τραγούδι. Ακόμα και στα λαϊκά κάλαντα εκείνο που ζητούν απΆ τον ¶η-Βασίλη είναι να μάθουν γράμματα:

Αφού ηξεύρεις γράμματα,
Πες μας την αλφαβήτα!


Μόλις τα παιδιά έπαυαν να ψελλίζουν, έγραψεν ο Αλέξανδρος Ελλάδιος, τα Άστελναν στην κοντινότερη εκκλησία να μάθουν γράμματα. Εκείνο όμως που έχει βαρύτερη σημασία είναι πως η παιδευτική αυτή δίψα αποβλέπει αποκλειστικά στη μάθηση. Είναι ασύνδετη με οποιαδήποτε πρακτική βλέψη και άσχετη με οποιαδήποτε επαγγελματική αποκατάσταση. Αποτελεί ένα συγκινητικό προστάδιο μέσΆ από τις ελλείψεις του οποίου η λαϊκή διαίσθηση διαμόρφωσε τη συνείδηση για την ανάγκη μιας στερεώτερης κατάρτισης.

ΓιΆ αυτό κι ο λαός, καθώς προείπαμε, έντυσε τα παιδιά του στο ράσο, θέλοντας να εφοδιάσει το Γένος με υπεύθυνους διδάσκαλους, απόστολους της ιδέας, που θΆ αφοσιωθούν στην πνευματική διάπλαση των φτωχών. Είναι ένας πόθος που τον βρίσκουμε επιγραμματικόν και ανάγλυφον σΆένα νανούρισμα της Χίου:

Τύχη χρυσή ας του δίγεται τσε φώτιση μεγάλη,
Να μάθη γράμματα πολλά τσε φρόνιν να γίνη,
Για να τσερδίζη χρήματα παντού καλά να κάμνη,
Ένα τσε είκοσι σκολειά μΆαληθινούς δασκάλους,
Να μάθουν γράμματα οι φτωχοί, ανθρώποι να γενούνε…


Έτσι η υποπαιδεία προωθήθηκε σε παιδεία, αναβαθμιζόμενη από τα «κολλυβογράμματα» στα «κοινά γράμματα».


Όλα τα κείμενα του αφιερώματος για το ΅21 συγκεντρώνονται εδώ:
http://resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4314

Επιστροφή στην κορυφή
Κυπριανός Χριστοδουλίδης



Ένταξη: 03 Δεκ 2009
Δημοσιεύσεις: 564
Τόπος: Αθήνα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 24, 2010 9:37 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
«Η ιστορία γράφεται απ΄ αυτούς που έχουν την εξουσία και το χρήμα. Ούτε οι σκλάβοι ούτε οι φτωχοί άνθρωποι έγραψαν ποτέ ιστορία. Αυτά που διαβάζουμε ως ιστορία είναι αυτά που κάποιοι αποφάσισαν ότι έπρεπε να διαβάσουμε». ( Σιμόν Περές).

Και με το Ολοκαύτωμα τι γίνεται; Μήπως όλα αυτά που διαβάζουμε περί ολοκαυτώματος "είναι αυτά που κάποιοι αποφάσισαν ότι έπρεπε να διαβάσουμε", διαρκώς να θυμόμαστε και πάντα να προσκυνάμε; ( Κυπριανός Χριστοδουλίδης )
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
Μόσχος Εμμ.
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 24, 2010 10:57 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Το "κρυφό σχολειό" δεν είναι ούτε μύθος ούτε θρύλος. Αν πάτε στο χωριό Ζάρκο - βρίσκεται στο δρόμο από Λάρισα προς Τρίκαλα- ζητείστε να σας το δείξουν, για να το δείτε με τα μάτια σας και να πεισθείτε. Είναι καλύτερα παρά με τα βιβλία.
_________________
"Υπάρχει μια ζωή αόρατη, η ζωή της ψυχής" (Γέρων Πρφύριος)
Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 24, 2010 10:59 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία για την ιστορική ύπαρξη των Κρυφών Σχολειών!

Ο κ. Κακριδής έγραψε το κείμενο σε μια εποχή που ενορχηστρωμένα επιχειρούσαν να αποδείξουν ότι ήταν μύθος.

Το γραφτό του αποδεικνύει την ύπαρξη των Κρυφών Σχολειών.

Τώρα για το «Θρύλος»

Οι «Θρύλοι» πάντα ξεκινούν από πυρήνες αλήθειας και μνήμης ιστορικών γεγονότων, που μεταβιβάζονται προφορικά από μια γενιά στην άλλη και εμπλουτίζονται μέσα από τις συλλογικές προσδοκίες των λαών και τα όνειρα των ανθρώπων.

Συστατικό στοιχείο του «Θρύλου» είναι ένας ιστορικός πυρήνας αλήθειας και η προφορική παράδοση: Στοιχεία που οργανώνουν τη σκέψη και την κοινωνική συνοχή.

Συνεπώς η έννοια «θρύλος» δεν αμφισβητεί την ύπαρξη των Κρυφών Σχολειών», αντίθετα την επιβεβαιώνει…

Εξάλλου μετά το κείμενο του κ. Κακριδή τοποθετήσαμε αυτό του Περάνθη που λεπτομερώς περιγράφει την αλήθεια των Κρυφών Σχολειών»…

Υ.Γ. Θα μεταφέρουμε σε λίγο το κείμενό σας και το δικό μας στη ενότητα που υπάρχει για να μη διασπούμε τα «θέματα»

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 24, 2010 11:25 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Το κρυφό σχολειό και οι εμπαθείς
Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας
Πηγή:
http://santo-rinios.blogspot.com/2010/03/blog-post_6520.html




Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου 1821 συνοδεύθηκε από τη μονότονη προσπάθεια κάποιων «προοδευτικών» να ξαναγράψουν την Ιστορία. Μόνιμος στόχος των συγκεκριμένων διανοουμένων και αρθρογράφων είναι το Κρυφό Σχολειό.

Το χαρακτηρίζουν μύθο και το χλευάζουν.

Προφανώς είναι αδιάβαστοι ή εμπαθείς ή και τα δύο μαζί.

Αντιλαμβάνομαι ότι οι στόχοι τους είναι δύο. Πρώτον να υποβαθμίσουν τον πατριωτικό ρόλο της Εκκλησίας και δεύτερον να εξωραϊσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να την παρουσιάσουν φιλελεύθερη και ανεκτική.

Ας έλθουμε στον πρώτο στόχο τους.
Τους ενοχλεί η υπενθύμιση ότι στα δύσκολα χρόνια της δουλείας η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι κληρικοί ανέλαβαν την εκπαίδευση και την εθνική αφύπνιση των υποδούλων.

Δεν θα καταφύγουμε σε μαρτυρίες Ελλήνων της εποχής εκείνης.
Θα θυμίσουμε τί έγραφε σε επιστολή του ο Ρωμαιοκαθολικός Γκέρλαχ, πάστορας της Γερμανικής Πρεσβείας της Κωνσταντινουπόλεως το 1575.

Αντιγράφουμε από το σπουδαίο σύγγραμμα του συγχρόνου μας Γερμανού Ρωμαιοκαθολικού κληρικού και Νεοελληνιστή Γκέρχαρντ Ποντσκάλσκι «Η Ελληνική Θεολογία επί Τουρκοκρατίας» , ελληνική έκδοση Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης, 2005) :

«Πουθενά σε ολόκληρη την Ελλάδα δεν ευδοκιμεί η μελέτη. Δεν υπάρχουν δημόσιες ακαδημίες ή καθηγητές, με εξαίρεση τα κοινά σχολεία, όπου διδάσκονται τα αγόρια ανάγνωση με το Ωρολόγιο, την Οκτώηχο, το Ψαλτήριο και άλλα βιβλία που χρησιμοποιούνται στις ακολουθίες.Ελάχιστοι όμως από τους ιερείς και τους μοναχούς κατανοούν πραγματικά αυτά τα βιβλία» (σελ. 86).

Να, λοιπόν, που ένας Γερμανός κληρικός του 16ου αιώνος,
ο οποίος δεν είχε κανένα λόγο να κατασκευάζει μύθους υπέρ του Ορθοδόξου κλήρου, παραδέχεται σε επιστολή του προς τον Γερμανό λόγιο Μαρτίνο Κρούσιο, ότι οι μοναχοί και οι κληρικοί ήταν οι μόνοι που αγωνιζόντουσαν κατά την περίοδο εκείνη να μορφώσουν τα Ελληνόπουλα, παρά τα δικά τους μορφωτικά κενά.

Ερχόμαστε τώρα στην προσπάθεια των κατασκευαστών της « προοδευτικής Ιστορίας» να εξωραίσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Υποστηρίζουν ότι δεν υπήρχε καταπίεση εις βάρος της παιδείας των Ρωμηών. Ας δούμε όμως πώς περιγράφει το κλίμα του 17ου αιώνος ένας επιφανής Έλληνας που τελικά έχασε την ζωή του λόγω της υπερβολικής τόλμης του. Καταθέτουμε τη μαρτυρία του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου Λουκάρεως, ο οποίος στραγγαλίσθηκε το 1638 από τους Τούρκους. Έγραφε το 1616 σε μία πραγματεία του- προκήρυξη προς τους Έλληνες:
« Ημπορούσι να είπουν οι Λατίνοι… μάθημα και σοφίαν δεν έχετε, αμή είσθε δούλοι και έχετε τους Τούρκους πάνω από τα κεφάλια σας…. Όσον πως δεν έχομεν σοφίαν και μαθήματα αλήθεια είναι…. Η πτωχεία και η αφαίρεσις της βασιλείας μας το έκαμαν και ας έχωμεν υπομονήν».

Ομολογεί ο Πατριάρχης με αρκετό θάρρος ότι οι Έλληνες δεν είχαν «μαθήματα», δηλαδή σχολεία, διότι ήσαν υπόδουλοι. Έχασαν το κράτος τους και λόγω εχθρικής καταπίεσης δεν μπορούν να μορφωθούν, με αποτέλεσμα να τους ειρωνεύονται οι Δυτικοί Χριστιανοί.

Επισημαίνουν οι αμφισβητίες:
Μα καλά τον 18ο αιώνα έχουμε πλέον σπουδαία ελληνικά σχολεία στα Γιάννενα, στην Κοζάνη, στην Σμύρνη, στο ¶γιον Όρος κλπ. Και ο Πατροκοσμάς σχολεία ίδρυε.

Απαντούμε ότι την εποχή εκείνη είχε χαλαρώσει κάπως η Οθωμανική αυθαιρεσία λόγω πιέσεων έξωθεν. Όμως και τότε ακόμη υπήρχε ανάγκη για κρυφά μαθήματα. Γιατί;

Την απάντηση δίνει ο Γάλλος δημοσιογράφος Ρενέ Πυώ στο βιβλίο του « Δυστυχισμένη Βόρειος Ήπειρος» ( ελληνική έκδοση ΤΡΟΧΑΛΙΑ, Αθήνα χ.χρ.): Ο Πυώ ακολούθησε το 1913 τον Ελληνικό Στρατό που απελευθέρωσε την ενιαία Ήπειρο και διηγείται τί άκουσε σχετικά με την Τουρκοκρατία στο Αργυρόκαστρο: «Κανένα βιβλίο τυπωμένο στην Αθήνα δεν γινόταν δεκτό στα σχολεία της Ηπείρου. Ήταν επιβεβλημένο να τα προμηθεύονται όλα από την Κωνσταντινούπολη.
Η Ελληνική Ιστορία ήταν απαγορευμένη, Στην περίπτωση αυτή λειτουργούσαν πρόσθετα κρυφά μαθήματα, όπου ο νεαρός Ηπειρώτης μάθαινε για τη μητέρα πατρίδα, διδασκόταν τον εθνικό της ύμνο, τα ποιήματά της και τους ήρωές της»
(σελ 126).


Ένας Γάλλος πολεμικός ανταποκριτής καταγράφει χωρίς φόβο και πάθος την τουρκική πολιτική στον τομέα της παιδείας στις αρχές του προηγουμένου αιώνος.

Κρυφά μαθήματα για τα ελληνόπουλα. Αυτή είναι η αλήθεια, την οποία οι δήθεν προοδευτικοί θέλουν να αγνοούν.

Προτιμούν να εμφανίζονται και αδιάβαστοι και εμπαθείς.


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Μάρ 25, 2010 12:21 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
«Τα άθεα γράμματα»: Ένα συγκλονιστικό κείμενο
Από:
http://radiofloga.blogspot.com/2010/03/blog-post_24.html




Το παρακάτω κείμενο του Παπουλάκου είναι ένα πηγαίο αγωνιστικό σάλπισμα μεγάλης επαναστατικής πνοής και οξύτατης διορατικότητας. Είναι η ζωντανή φωνή ενός μαχόμενου αγωνιστή, σταθερά τοποθετημένου από την πλευρά των καταπιεζόμενων και δίχως ποτέ να χάνει την «πυξίδα»: Αγώνας εναντίον των αφεντάδων, των δυναστών, των σφετεριστών και των ποικίλων και πολύμορφων εξουσιών τους.
Τα «άθεα γράμματα» είναι τα «γράμματα» του χρήματος, τα «γράμματα» των υπηρετών του χρήματος και των παρασίτων τους: Οι Ακαδημαϊκοί, οι μανδαρίνοι της διανόησης, οι «έμμισθοι» που αφυδατώνουν το μυαλό και τις ψυχές των ανθρώπων, τα πολυπλόκαμα Μαντεία της καπιταλιστικής ειδωλολατρίας.
Τα «άθεα γράμματα» είναι η «παιδεία» ΧΩΡΙΣ ΑΞΙΕΣ, ΧΩΡΙΣ ΗΘΙΚΗ, η οποία εξοντώνει και χειραγωγεί τους ανθρώπους, η «παιδεία» που τους «μολύνει» και τους φυλακίζει μέσα στις ορειχάλκινες πλάκες του συστήματος, η βιομηχανοποιημένη «παιδεία» του χρήματος και των εξουσιών του: Η «παιδεία» της νεοταξικής βαρβαρότητας σήμερα.


Ο Παπουλάκος για τα άθεα γράμματα…

“Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του Έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. ΤΆ άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τΆ αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του.

Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που περπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχτή πώς δεν μπορεί να περπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε, κι ότι δεν ξέρουμε εμείς να συγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, άλλά ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστευαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουνε από τον Χριστό, και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντικών, πουΆ ναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους.

Γιατί κι εκείνα που εσεβάστηκεν ο Τούρκος,
τΆ άθεα γράμματα τα πετάνε και πάνε να τα ξερριζώσουνε. Αφανίζουνε τα μοναστήρια, πομπεύουνε τους καλογέρους και τις καλόγριες, κλέβουνε τΆ άγια δισκοπότηρα και τα πουλούνε γιΆ ασήμι που θα στολίσει τις βρωμογυναίκες. Αρπάζουνε τΆ άγια των αγίων και τα βάζουνε κάτω από τα πόδια της εξουσίας τους, που τα ορίζει κατά τα νιτερέσια της.

ΤΆ άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του Γένους.
Αυτά λοιπόν τα γράμματα θα μάθουνε τα παιδιά μας; Κι αν ακόμα συναχτούν όλοι οι άθεοι γραμματισμένοι και στυφτούνε σαν το λεμόνι, δεν θα πετύχουν να γράψουν μια αράδα που νΆ αξίζει μια γραμμή από τα ευαγγέλια. Αλλά τι λέω μια αράδα; Ούτε μία λέξη που να μοιάζει με μία του Θεοτοκικού αυτού βιβλίου. Γιατί κάθε τι εκεί μέσα είναι λόγος Κυρίου, είναι σοφία ορθή, και τα όσα λέει το χτίσμα δεν γίνεται να φτάσουν το λόγο του Πλάστη. Αντίς να μαθαίνουνε στα παιδία μας απΆ τΆ άγια συναξάρια το πως ζήσανε οι άγιοι της χριστιανοσύνης και το πως μαρτυρήσανε για την αγάπη του Χριστού, τους μαθαίνουνε την ιστορία του κολασμένου κόσμου.

Γιατί δυο λογιών είναι και οι ιστορίες. Είναι η αγιασμένη και η κολασμένη ιστορία. Αδιάκοπα φανερώνουμε την κολασμένη εικόνα του κόσμου και σιγά-σιγά καταφέραμε να πιστέψουμε πώς η εικόνα αυτή είναι η γνήσια εικόνα του ανθρώπου και πως όξω απΆ αυτήν άλλη ζωή δεν εστάθη. Όλα τούτα είναι άτιμα ψέματα, είναι τα ζιζάνια που σπέρνουνε στον αγρό του Κυρίου τΆ άθεα γράμματα. Μας μιλάνε για τους αρχαίους. Κι εγώ ο ταπεινός και αγράμματος κήρυκας του λόγου του Χριστού μας σας λέγω πως κανένας αρχαίος δεν ξεπερνά σε παλικάρια, σε μεγαλείο και σε δόξα τον ¶γιο Κοσμά, τους μάρτυρες και τους μεγάλους ασκητάδες. Γιατί αν εκείνοι πεθάνανε γιά μια πατρίδα, ο ¶γιος Κοσμάς μαρτύρησε για μιαν Ελλάδα του Χριστού, και όχι γιά μιαν Ελλάδα δουλωμένη στον αντίχριστο.”

Αποσπάσματα από το βιβλίο του ΚΩΣΤΗ ΜΠΑΣΤΙΑ, «ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ» – ΕΚΔΟΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ 1987

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες