Ραγιάς και κατατονικός, χρεοκόπος και πελατοκεντρικός...

[Ηλίας Παπαναστασίου]

Ραγιάς και κατατονικός, χρεοκόπος και πελατοκεντρικός, δουλοπρεπής και δουλόφρων και τελικά αυτόχειρας; Ή μήπως ανεξάρτητος και ελευθερόφρων σαν χώρα, σαν λαός, σαν πολίτης;



Του
Ηλία Παπαναστασίου


Στην τελευταία μας παρέμβαση, τονίσαμε τον ρόλο της προπαγάνδας στη διαμόρφωση ενός παθητικοποιημένου, οιονεί ανοϊκού και «α–πολιτικού πολίτη» που εξυπηρετεί το σύστημα, ταιριάζει «γάντι» στις απαιτήσεις της Παγκοσμιοποιημένης Ελίτ για πλήρη διανοητική και ψυχολογική υποταγή των μεγάλων, τεράστιων στρωμάτων του πληθυσμού στα κελεύσματά της και στην Γεωστρατηγική της ζοφερή προοπτική «αλλαγής του κόσμου» δηλαδή της προοπτικής του «Μετα–ανθρώπου» και της ερεβώδους πραγματοποίησής του ως σχεδίου. Τα άμεσα αποτελέσματα της «προπαγανδιστικής υλοποίησης» τα είδαμε στις εκλογές της 21/5/2023 με «βροντώδη τρόπο» και ηχηρά μηνύματα. Έπεται όμως συνέχεια – πιθανότατα– και με τις δεύτερες εκλογές της 25/6/2023, με τον αντικειμενικό και στρατηγικό στόχο της ελληνικής άρχουσας τάξης να υλοποιείται πλήρως μέσω ενός πλήρως αποχαυνωμένου εκλογικού ακροατηρίου και μιας πλήρως ελεγχόμενης μάζας πελατών του συστήματος και επαιτών των διαφόρων Pass. Την πρώτη Κυριακή ο στόχος επετεύχθη, γιατί όχι και την δεύτερη Κυριακή; Μήπως έχει αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, μήπως έχει συνειδητοποιήσει ο ελληνικός λαός τι τον περιμένει, οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά;

Όπως φαίνεται, μάλλον διαισθάνεται, «ασαφώς και αορίστως» τι τον περιμένει, όμως επειδή είναι ένας λαός που έχει συνηθίσει να ζει με μύθους και θαύματα, έχουμε δε την εντύπωση πως εκτιμά ιδιαίτερα τους θαυματοποιούς, τους μυθομανείς και τους μυθολάγνους. Η συναρπαστική περιπέτεια του Ρωμιού τους τελευταίους αιώνες με αποκορύφωμα τα τελευταία 100–110 χρόνια, δείχνουν την «ιδιόμορφη σχέση» του Νεοέλληνα με την Ιστορία, σχέση συναρπαστική άλλα και απογοητευτική έως αποκρουστική ακόμη και αηδιαστική. Περίοδοι στρατιωτικών θριάμβων (1912–13) αλλά και εθνικής συντριβής και αμετάκλητης καταστροφής (1919–22), θριαμβευτική «Έφοδος στον Ουρανό» (1941–44, ΕΑΜική Επανάσταση) και ανείπωτη συντριβή, αποκορύφωση της Αμερικανοδουλείας και της αποικιοποίησης (1949 και εντεύθεν με ελπιδοφόρες «Τάσεις διαλείμματος» την περίοδο 1981–85).

Μετά την διαμαρτυρία ενός έντονου «Μικροαστικού Κινηματισμού» του 2010–15, ήρθε ο «τέλειος, τεχνικά αψεγάδιαστος συμβιβασμός» που υποδουλώνει ολόκληρο έθνος και λαό έως το 2060 δημοσιονομικά και έως το 2115 ενυπόθηκα όσον αφορά την ακίνητη περιουσία (επίσημα, ανεπίσημα ακόμη περισσότερο), καθιστώντας τον ελληνικό λαό ένα «Φάντασμα του εαυτού του» χωρίς προοπτική και χωρίς την παραμικρή διαχειριστική ικανότητα της οικονομίας, κοινωνίας και περιουσίας του.

Σήμερα, μετά τον «Διανοητικό εκμαυλισμό της Μητσοτάκειας προπαγάνδας» που είναι μια Βαλκανική επανέκδοση «Κρεττινοποίησης των Μαζών» à l'américaine, συναλλασσόμαστε με έναν λαό που κυριολεκτικά «δεν ξέρει που παν τα τέσσερα» και δεν λειτουργεί απλά «παραλογικά» αλλά ανοϊκά στα περισσότερα επίπεδα και με συμπτωματολογία ασύμμετρου Μιθριδατισμού. Είναι σχεδόν αδύνατο να εξηγήσεις στον καθημερινό συμπατριώτη μας πως οικονομική πρόοδος δεν νοείται με 403 δις Δημόσιο Χρέος και ακόμη μεγαλύτερο Ιδιωτικό χρέος, ανάπτυξη δεν υπάρχει με υποθήκευση της Ελληνικής Δημόσιας Περιουσίας, αύξηση των Δημόσιων πόρων και του παραγόμενου πλούτου δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει εάν δεν επανέλθει η λέξη «Παραγωγή» στο ελληνικό λεξιλόγιο (Αγροτική και Μεταποιητική) και εάν δεν κάνει έναρξη η εκμετάλλευση του τεραστίου ορυκτού πλούτου της χώρας μας αφού πρώτα υπολογιστεί επακριβώς το αληθινό μέγεθος και αξία του.

Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε τα ποσοστά που πήρε η Νέα Δημοκρατία στα εργαζόμενα στρώματα, στα λαϊκά προάστια και στην «πολυπαινεμένη» νεολαία και η οποία – υποτίθεται...– είναι «Φύσει και θέσει ριζοσπαστική». Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε πως σε όλα σχεδόν τα κοινωνικά στρώματα, σε όλους τους Νομούς – πλην Ροδόπης– αλλά και σε όλες τις περιφέρειες υπερίσχυσε η Νέα Δημοκρατία. Και μάλιστα με μεγάλη διαφορά. Είτε στο προλεταριακό Πέραμα βρεθούμε, είτε στην Μικροαστική Ηλιούπολη, είτε στα άντρα των Νεόπλουτων Ψευδο–αστών των Βορείων και Νοτίων Προαστίων, κάνουμε την θλιβερή και αδιαμφισβήτητη διαπίστωση πως «Ένα Φάντασμα πλανάται πάνω από την Ελλάδα, το Φάντασμα της Μεσαίας Τάξης». Από τους εργαζόμενους στο Σούπερ Μάρκετ μέχρι τον Ντελιβερά της γειτονιάς, από τον βαρυγκωμούντα μικρομαγαζάτορα που στενάζει μέχρι τον δικηγοράκο που στις τσέπες του φθηνού κοστουμιού του δεν έχει πάνω από 10 ευρώ, από τον μεσαίο επιχειρηματία που θέλει «να ανεβεί πάση θυσία» και από την Κυρά–Μπέτυ την κομμώτρια της λαϊκής συνοικίας μέχρι τον ιδιοκτήτη του μίνι–μάρκετ οι περισσότεροι αυτοκατατάσσονται στην Μεσαία Τάξη, μια πολύφερνη νύφη που «διαλαλεί την προίκα της» αλλά ουσιαστικά δεν έχει ούτε φράγκο στην τσέπη της...


Εικαστικό David Vandiedonck
Charme discret de la bourgeoisie (2009)

Όμως δεν χρειάζεται να ανησυχεί η διαβόητη Μεσαία Τάξη – που ξεπέρασε σε φήμη ακόμη και τον Νταβέλη– που το «πραγματικό της βιοτικό επίπεδο είναι παρασάγγας χαμηλότερο από το φαντασιακό επίπεδο που της εμφύτευσαν με προπαγανδιστικά μικρο–τσιπς στον υπερτιμημένο εγκέφαλό της». Μην λησμονούμε πως «Φαντασιακή Κοινωνική Θέση και υπαρκτή Ταξική κατάσταση» στην Ελλάδα, είναι σε διαρκή, μόνιμη διαμάχη και προχώρησαν ήδη σε «Διαζύγιο με αμετάκλητη και τελεσίδικη απόφαση Δικαστηρίου». Όταν λέμε πως ο Ρωμιός δεν είναι Πολίτης αλλά Πελάτης εννοούμε πως στερείται βασικής «Κοινωνικής και ταξικής αυτοσυνείδησης». Στις ανεπτυγμένες Αστικές χώρες προχώρησαν με την Πολιτική Ορθότητα στην αντικατάσταση της «Πάλης των Τάξεων από την Πάλη των Δυο Φύλων και των Ταυτοτήτων». Στη Ελλάδα είμαστε πιο «προχωρημένοι». Αφού κάναμε κατευθείαν εισαγωγή του προϊόντος και της Συλλογικής Ανοησίας που λέγεται Πολιτική Ορθότητα από τις Αγγλοσαξονικές χώρες και κυρίως την Αμερική, προσπαθήσαμε – και το καταφέραμε...– να φυτέψουμε όλα τα φρούτα του Life Style και των 62 (!) Φύλων και της ΛΟΑΚΤΙ ιδεολογίας σε μια Αγροτικής προέλευσης Κοινωνία όπως η Ελλάδα και κυρίως στις μεγάλες Αγροτικές Πόλεις που αυτοαποκαλούνται «Αστικά Κέντρα». Γιατί αυτό είναι ουσιαστικά οι μεγάλες πόλεις στην χώρα μας, Συνομοσπονδίες Χωριών και ανθρώπων του Δημοσίου με μια επιδερμική, τελείως ξώπετση «ανάπτυξη» Καπιταλισμού του Real Estate, της Εισαγωγής και εμπορίας έτοιμων Βιομηχανικών Αγαθών. Ένα μεγάλο Σούπερ Μάρκετ είναι η Ελλάδα, πουλάει εισαγόμενα και παράγει ελάχιστα, ξεπουλώντας Δημόσια και μέσω των Πλειστηριασμών Ιδιωτική Ακίνητη Περιουσία. Μια χώρα με ισχνότατη παραγωγή, «Πολύ τούβλο» δηλαδή ακίνητη περιουσία και «Τουρισμό Ρωμαίικου Τύπου», με χαμηλή υποδομή, απίθανη Φοροδιαφυγή, εργασία–Γαλέρας και μπόλικη φιγούρα για τον «Αρχαίο Πολιτισμό» που η ίδια καταστρέφει ασύστολα, ποτέ δεν σεβάστηκε και αδιαφόρησε πλήρως για την μεταλαμπάδευσή του στους απόγονους, δηλαδή στην Πολυχαϊδεμένη Νεολαία που λόγω της Βαλκανικής Αμερικανοποίησης είναι ανιστόρητη, απαίδευτη, «αν και πτυχιούχος, αμόρφωτη» και άγλωσσος και σε μερικά χρόνια – πιθανότατα και άλαλος.

Τα υπόλοιπα περί αστικοποίησης του πληθυσμού και «Αστικών Κέντρων» τα χαρίζουμε σε «Δυτικοτραφείς» Κοινωνικούς Επιστήμονες που εισάγουν Μοντέλα Ανεπτυγμένου Καπιταλισμού στις αναλύσεις τους σε μια Περιφερειακή, Ημι/περιφερειακή χώρα όπως η Ελλάδα. Ο εξαίρετος Βασίλης Φίλιας μίλησε ήδη από το 1974 για την «Νόθα Αστικοποίηση», επεξηγώντας πως η Ελλάδα έχει μια «Εισαγόμενη Αστικοποίηση Μεταπρατικού και Καταναλωτικού Τύπου» χωρίς Βιομηχανική Επανάσταση, Προλεταριοποίηση των Αγροτών στα Εργοστάσια της Πόλης και χωρίς τη δημιουργία ενός Μισθωτού Προλεταριάτου Βιομηχανικού Τύπου. Ο μισθωτός στην Ελλάδα ήταν κυρίως Μισθωτός του Δημοσίου, ο Αγρότης Προλεταριοποίηθηκε σαν Βιομηχανικός Εργάτης στα Εργοστάσια της Γερμανίας και τα Ανθρακωρυχεία του Βελγίου η δε Άρχουσα Τάξη ήταν «Άρχουσα» αλλά όχι «Αστική».

Ο Ρωμιός είναι βαθύτατα Μεταπράτης– γι αυτό και «μιμητικός»– που «κουβαλά το χωριό μέσα του», ασχολείται με την παροχή υπηρεσιών και το εμπόριο, πολύ λιγότερο με την παραγωγή και είτε μεταφέρει το χωριό του στην πόλη, είτε το ξανασυναντά το Πάσχα με τις μαζικές σούβλες, είτε στις εκλογές όπου προτιμά να κρατά τα εκλογικά του δικαιώματα στο χωριό παρόλο που ζει στην πόλη. Υπάρχουν βέβαια και τα καλοκαιρινά γλέντια, όπου μετά την Βανδή καταλήγει στα Δημοτικά τραγούδια και χορούς όπου «βρίσκει τον εαυτό του». Ο ίδιος ο Ρωμιός σαν άνδρας είναι βαθύτατα Ανατολίτης που «παριστάνει τον Ευρωπαίο» αλλά και εξαρτημένος από τη μάνα του είναι δηλαδή γνήσιος «Μαμάκιας», ζει με τους δικούς του για πολλά χρόνια, διαβάζει ελάχιστα, «τρελαίνεται» με τα κάθε λογής Μήντια και ειδικότερα με το κινητό του με το οποίο έχει «Διαρκές συμβόλαιο σφοδρού έρωτα και παντοτινής αγάπης». Η δε Ελληνίδα που δεν «Σηκώνει μύγα στο σπαθί της» και παριστάνει την νεόκοπη Φεμινίστρια μέχρι τα 25, μετά από αυτή την ηλικία «ψάχνει μανιωδώς να βρει άνδρα για να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια», η δε συμμετοχή της στο Εργατικό Δυναμικό είναι από τις τελευταίες στην Ευρώπη. Τουλάχιστον η γιαγιά της και η μάνα της που είχαν τις ίδιες φιλοδοξίες δεν παρίσταναν τις «Ελληνίδες Σιμόν Ντε Μπωβουάρ», στον δε Ιδιωτικό χώρο – Σπίτι, Αγρόκτημα, Χωράφι– έλεγχαν αυτές σχεδόν τα πάντα, ο Άνδρας είχε κυριαρχία μόνο ή κυρίως στον Δημόσιο Χώρο. (Ακόμη και στον Σαρακατσάνικο Οικισμό της Πατριάς, ο Ιδιωτικός χώρος ήταν υπό τον έλεγχο της γυναίκας). Η ίδια σαν μητέρα αναπτύσσει ένα υπερβολικό Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα, ειδικότερα με τον γιο, ακολουθώντας επακριβώς τα βήματα της μητέρας της, της γιαγιάς και της προγιαγιάς της θεωρώντας τα παιδιά Ιδιοκτησία της. Στην Ευρώπη –για την οποία κόπτεται παριστάνοντας την «Ευρωπαία» αλλά «δεν έχει για ιδέα τις εξελίξεις» – υπάρχει ήδη εδώ και δεκαετίες μια «Επανάσταση της Πατρότητας» με κατοχύρωση ακριβώς των ίδιων δικαιωμάτων για Πατέρα και Μητέρα.

Ακριβώς λόγω αυτής της «Αγροτικής Προέλευσης», το Πελατειακό Σύστημα μπόρεσε να στεριώσει τόσο βαθειά μέχρι σήμερα και όχι μόνο στην Αγροτική Ενδοχώρα αλλά και στις πόλεις όπου το Χωριό μεταφέρθηκε, εγκαταστάθηκε, μεταλλάχθηκε αλλά δεν εξαφανίστηκε. Αυτός είναι ο λόγος της «Αγροτικής Αντοχής και Διατηρησιμότητας» που ερμηνεύει τον «Μη Βιομηχανικό, ημι-αγροτικό και μεταπρατικό χαρακτήρα» της Ελληνικής Πολιτικής και Κοινωνίας και ο οποίος λειτουργεί «θεμελιακά επιβοηθητικά» για την στερέωση του Πελατειακού Συστήματος. (Τα Βαφτίσια αποτελούν μοχλό του Πελατειακού συστήματος, ελληνικής τεχνογνωσίας, 100% Made in Greece. Εκεί δένεται η ελληνική οικογένεια, το χωριό, οι πόλεις που είναι μεγάλα χωριά με την Πολιτική του Πελατειακού συστήματος. Ο πατέρας Μητσοτάκης έκανε 3–5000 βαφτίσια, αποδεικνυόμενος «Πρωτοπόρος και Σκαπανέας του είδους»....)

Για όλους τους παραπάνω λόγους, μόνο εάν «Ουσιαστικοποιηθεί η Πολιτική και τα Κόμματα» μπορούμε να συζητήσουμε σοβαρά για το μέλλον της χώρας. Αυτό σημαίνει, Πρόγραμμα ταχύτατης ανάπτυξης της παραγωγής, επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, αξιοποίηση όλου του πλούτου, προοδευτικός φόρος στα υψηλότητα εισοδήματα.

Ο Νεοέλληνας, ας σκεφτεί σοβαρά τι θα ψηφίσει. Εάν αφήσει πανίσχυρο τον Μητσοτάκη, σίγουρα θα υποστεί τις συνέπειες. Ας το σκεφτεί δέκα φόρες. Ας κάνει – επιτέλους !– μια αρχή.