Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Τα μικροσκοπικά μορμολύκεια του καλλιτεχνικού εθνομηδενισμού

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιαν 06, 2016 10:36 am    Θέμα δημοσίευσης: Τα μικροσκοπικά μορμολύκεια του καλλιτεχνικού εθνομηδενισμού Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Τα μικροσκοπικά μορμολύκεια του καλλιτεχνικού εθνομηδενισμού



Ο Στάθης στο σημερινό του κείμενο μας θυμίζει το ΟΡΓΙΟ της πολιτισμικής λεηλασίας μας από τους επιδοτούμενους γενίτσαρους των «νταβάδων» της Νέας Εποχής: Τους εθνομηδενιστές της χρηματιστηριακής κακουργίας και της νεοταξικής ΠΑΡΑΚΜΗΣ…

Με αυτά τα ζητήματα έχουμε ασχοληθεί από παλιά (από το 2008 συστηματικά). Έχουμε δείξει ότι στην εποχή μας, εποχή του πλανητικού, ιμπεριαλιστικού ολοκληρωτισμού (Νέα Τάξη), προωθούνται και χρηματοδοτούνται αγρίως, από τους μηχανισμούς του χρήματος, πολύχρωμες ποικιλίες «επιπλεόντων φελλών», με στόχο: Την ΑΦΥΔΑΤΩΣΗ και ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ της Ιστορίας, των Ιδεών, του Πολιτισμού, της Τέχνης και της Σκέψης.


Το κείμενο του Στάθη, «Υπόθεση Λούκου», δίνει μια συνοπτική εικόνα της «κάστας» των εθνομηδενιστικών μορμολυκείων που επί χρόνια αγωνίστηκαν για την ξεθεμελίωση και τον αφανισμό της θεατρικής μας παράδοσης.

Το εξαίρετο κείμενο του Στάθη διαβάστε το εδώ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2016/01/blog-post_6.html


Δικά μας, συγκεντρωμένα, κείμενα για όλους αυτούς τους αλαλάζοντες κανιβαλιστές της θεατρικής μας παράδοσης, θα τα βρείτε εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4805


Θα αναδημοσιεύσουμε ένα από τα τελευταία μας που βρίσκεται, μαζί με του Στέφανου Ληναίου (Στο στόχαστρο και η θεατρική μας παράδοση), εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=29653#29653


Τα μικροσκοπικά μορμολύκεια του καλλιτεχνικού εθνομηδενισμού




Θα δώσουμε συνέχεια στην αυθάδεια των 80 «τέκνων» του θεάτρου της Νέας Εποχής που στήριξαν με επιστολή τους το Διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, τον κύριο Γιώργο Λούκο, ο οποίος με κομπάζουσα αλαζονεία ασυνήθιστη (ο κομπασμός των επιπλεόντων φελλών) προώθησε, τα τελευταία χρόνια, την ολοκληρωτική εθνομηδενιστική ισοπέδωση του ελληνικού θεάτρου, καθώς και όλες τις «διαστροφές» της πολυπολιτισμικής βαρβαρότητας.

Η πράξη αυτή των νεοταξικών μορμολυκείων χαρακτηρίστηκε από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και τα «αριστερά» ιερατεία των Τεχνών, ιδιαίτερα από το Λαμπρακιστάν, ως πράξη «αγωνιστικής ανάτασης» ενάντια στον «παρακμασμένο επαρχιώτικο θεσμό» του θεάτρου που βασίλευε πριν την έλευση του «διαστροφέα», εθνομηδενιστή, κ. Λούκου!

Θα αρχίσουμε με κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα του Αντόνιο Γκράμσι, από το άρθρο του: «Αυτοί που κατασκευάζουν σοφίτες»:

«…Μια γενιά που μειώνει την προηγούμενη γενιά, που δεν καταφέρνει να δει τα επιτεύγματά της και την αναγκαία σημασία της, δε μπορεί παρά να είναι πενιχρή και χωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό της, έστω και αν κομπάζει παράφορα για το μεγαλείο της…».

«…Στην υποτίμηση του παρελθόντος υπάρχει μια δικαιολογία για την μηδαμινότητα του παρόντος…».

«…Μια γενιά που ξέρει να κάνει μόνο σοφίτες παραπονείται που οι προγενέστεροι δεν είχαν κτίσει παλάτια των δέκα ή τριάντα ορόφων…».


Όλες αυτές οι εύστοχες επισημάνσεις του Γκράμσι επιβεβαιώνονται δραματικά με τον κομπασμό των σημερινών καλλιτεχνικών, μικροσκοπικών μορμολυκείων, πλήρως ενσωματωμένων στους μηχανισμούς εξουσίας και ΑΓΡΙΩΣ επιδοτούμενων.

Αυτά, λοιπόν, τα μικροσκοπικά και ραχιτικά μορμολύκεια του χρυσοφόρου και επιδοτούμενου «καλλιτεχνικού» αγοραίου επαγγελματισμού και παζαριού, έρχονται, σήμερα, να ρίξουν στον καιάδα τους γίγαντες της θεατρικής μας παράδοσης, κάθε μεγάλο μύστη της Ελληνικής Τέχνης και Κουλτούρας, χαρακτηρίζοντάς τους, μάλιστα, «παρακμασμένο επαρχιωτισμό»!!!

Βεβαίως, όσο εύστοχες και αν είναι οι μεγαλοφυείς παρατηρήσεις του Γκράμσι, περιγράφουν κατά το ήμισυ το σημερινό πρόβλημα. Αν μείνουμε μόνο σΆ αυτές, δηλαδή, τις συνήθεις επιθέσεις των μετρίων και καχεκτικών ανθρώπων εναντίον των μεγάλων, αν μείνουμε στις «νευρώσεις», μόνο των μικροσκοπικών μορμολυκείων, τότε χάνουμε τη σημερινή, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ διάσταση αυτής της μικροσκοπικής αυθάδειας: Τη διάσταση των οργανωμένων εστιών και γενιτσάρων του εθνομηδενισμού, τη διάσταση των έμμισθων και συνειδητών οργάνων των «νταβάδων» του καθεστώτος και της νεοταξικής πολυπολιτισμικότητας…

Τα «κυκλώματα» αυτά των νέων «καλλιτεχνικών» γενιτσάρων δεν κινούνται μόνο από τον παράφορο κομπασμό του μικροσκοπικού «μεγαλείου» τους, αλλά ΚΥΡΙΩΣ, από την καθεστωτική τους ένταξη και τα ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ που εξυπηρετούν, από τη λατρεία του χρήματος και των επιδοτήσεων, από την ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ υποταγή τους στους μηχανισμούς και τις «διαστροφές» της χρηματιστηριακής παγκοσμιοποίησης…

Είναι οι «ομάδες κρούσης» ή τα «τάγματα εφόδου» της Νέας Τάξης στον τομέα των Γραμμάτων και των Τεχνών, με στρατηγικό στόχο: Την ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ και των ΑΦΑΝΙΣΜΟ της ελληνικής Τέχνης και του ελληνικού Πολιτισμού, κάθε ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ δημιουργίας και κατάκτησης του εθνικού μας μεγαλείου: Ο φρενοβλαβής εθνομηδενισμός των ισχυρών του χρήματος…

Αν ερευνήσει κανείς τις υπογραφές των 80, θα διαπιστώσει αβίαστα, ότι σχεδόν ΟΛΟΙ, ανήκουν στην καθεστωτική «λεπρή καμαρίλα» των «προοδευτικούληδων» και «αριστερούληδων», με αρχι-χορηγό το Λαμπρακιστάν: Μια παρεούλα που σιτίζεται σκανδαλωδώς, στο παχνί των «νταβάδων» της Νέας Τάξης και του εθνομηδενισμού και που προβάλλεται αχαλίνωτα…

Αυτοί, λοιπόν, εξεγέρθηκαν, ΥΠΕΡ του Γιώργου Λούκου!!!

Όσοι δεν γνωρίζουν τι εστί Λούκος θα σημειώσουμε τούτο: Ότι στα χρόνια που διαφεντεύει έχουν περάσει από τις «αυλές» της Επιδαύρου και του Ηρωδείου όλα τα ανθελληνικά και διεστραμμένα φρούτα της ιμπεριαλιστικής παρακμής και σήψης, της νεοταξικής πολυπολιτισμικής βαρβαρότητας.

Αντιθέτως, έχουν καρατομηθεί αγρίως τα μεγάλα ελληνικά πνεύματα, οι μεγάλοι μύστες του θεάτρου μας, κάθε καλλιτέχνης που βάδιζε πάνω στις εθνικές μας παραδόσεις και προωθούσε τον Πολιτισμός μας.

Μερικά μόνο ενδεικτικά παραδείγματα από τα κείμενα που έχουμε δημοσιεύσει, στο παρελθόν:


α). Αρχίζουμε με ένα κείμενο του Ληναίου, τον Ιούλιο του 2008:
«Επιδαύρια:Παιδική χαρά!!!»
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2515

β). Διαβάστε, ακόμα, μια σειρά κειμένων για όλο αυτό το «επιδαύριο σινάφι», ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2604

γ). ΑΣΕΛΓΕΙΑ ποικίλων διαστροφών πάνω στα κλασσικά κείμενα.
Διαβάστε ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3183

δ). Η ΑΣΕΛΓΕΙΑ συνεχίζεται με έναν Βούλγαρο σκηνοθέτη που έκανε τους «Πέρσες», «Περσίδες»!!!
Διαβάστε το «Περσίδες και λουκάνικα…»
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3594

ε). Προκλητικές αυθάδειες

«Εγώ προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα. Επιδότηση παίρνω, θεατές έχω, ο Τύπος με στηρίζει, δεν έχω να δώσω λόγο σε κανέναν… Μαγκιά μου..!!!»

Και μόνο αυτή η δήλωση του Καλλιτ.Δ/ντή του Εθνικού μας Θεάτρου, κ. Χουβαρδάς, αποκαλύπτει την ποιότητα και το είδος αυτών των «καλλιτεχνών»…
Διαβάστε περισσότερα εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3799

στ). Τέλος διαβάστε ακόμα:

-«Οι ψυχασθενείς της Επιδαύρου»
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4394

-ENA ακόμη ανυπόφορο Φεστιβάλ: οι διαστροφές σε παράκρουση
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4805

- «Ο ευτελισμός του Αριστοφάνη»
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4837

Αυτά τα λίγα παραδείγματα είναι αποκαλυπτικά ΟΧΙ μόνο για το καλλιτεχνικό μέγεθος και την ποιότητα αυτής της θεατρικής κάστας, αλλά και για το ρόλο που της έχουν αναθέσει: Τον αγρίως επιδοτούμενο ρόλο να ΙΣΟΠΕΔΩΣΟΥΝ το ελληνικό θέατρο και τους μεγάλους μύστες του, καθώς και να μπολιάσουν τη νέα γενιά με την πολυχρωμία των ΔΙΑΣΤΡΟΦΩΝ της Νέας Εποχής…



_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιαν 06, 2016 7:46 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Γραμμένο τον Ιούλιο του 2009
Δεν πρέπει να μένουμε απαθείς στη δολοφονία της σκέψης



Η γενική ισοπέδωση της Ιστορίας, των Ιδεών και των Αξιών, το μακάβριο αυτό προϊόν της δικτατορίας της αγοράς, δηλαδή του αχαλίνωτου εμπορευματικού καταναλωτισμού, δεν επέφερε μόνο μια τρομακτική σύγχυση, αλλά ισοπέδωσε δραματικά και κάθε κοινωνικό, πολιτικό και αισθητικό κριτήριο.

Σήμερα έχουμε φτάσει στο καθολικό ξεχαρβάλωμα της σκέψης και στην απόλυτη Βαβυλωνία. Έχουμε υπερβεί και αυτό το «δράμα» του «ατομικού» κριτηρίου. Φθάσαμε στη διάσπαση και του «ατομικού» στις «ιδιαιτερότητές» του!!!

Σήμερα η πλανητική καπιταλιστική αγορά (Νέα Τάξη) έχει αναγάγει σε θεότητα το «ιδιαίτερο», το «προσωπικό», το «βίτσιο», τη «διαστροφική νότα». Η ίδια η λογική του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού είναι που σκορπά την ΟΛΟΤΗΤΑ σε επιμέρους εμπορεύσιμα «τεμάχια», που «διασπά» το άτομο σε ανεξάρτητες «ίνες» και «χημικές ουσίες» και ανάγει την «ίνα» και το «μόριο» της διάσπασης σε ιδεολογία.

Αντιλαμβάνεται, συνεπώς, κανείς ότι μια τέτοια κατάσταση ισοπεδώνει τα πάντα: Την Ιστορία, τις κοινωνικές ολότητες, τις ιδεολογίες, την Τέχνη κάθε τι το συλλογικό, ακόμα και την ολότητα του ανθρώπου ως κοινωνική και ιστορική οντότητα. Συνακόλουθα ισοπεδώνει και κάθε μορφή επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, την «γλώσσα» των ανθρώπων, γιατί η «γλώσσα» δεν είναι απλώς ένας κώδικας τυπικών γραμματικών ή συντακτικών κανόνων, είναι ιστορική και κοινωνική πράξη.

Το σκόρπισμα της ολότητας,
η διάσπαση του ανθρώπου σε «ιδιαιτερότητες», σε «ουσίες» και το χειρότερο η αυτονόμηση αυτών των «ουσιών» οδηγεί στην καταστροφή κάθε επικοινωνίας, σε μια εφιαλτική Βαβέλ. Γιατί όταν δεν μπορεί να αναχθεί το «ειδικό» στο «γενικό» δεν μπορεί να υπάρξει επαφή ανάμεσα στους ανθρώπους, ούτε σκέψη, ούτε Τέχνη.

Το «γεφύρι» ανάμεσα στους ανθρώπους δεν είναι το «ιδιαίτερο», αλλά το «κοινό». Δηλαδή αυτό που καθορίζεται στον άνθρωπο από τους πιο βαθείς και μόνιμους όρους που μοντελάρουν την «ψυχή» του: από τους ιστορικούς και κοινωνικούς όρους αγωγής, ύπαρξης, εργασίας και οργάνωσης.

Η ατομικότητα και οποιαδήποτε «ιδιαιτερότητα» «είναι μια εσώτερη συγχώνευση στοιχείων που υπάρχουν στη φυλή, στο έθνος, στην τάξη, παροδικών ή θεσμοθετημένων, και πραγματικά η ατομικότητα εκφράζεται στο μοναδικό χαρακτήρα αυτής της συγχώνευσης, στις αναλογίες αυτής της ψυχολογικής σύνθεσης» (Τρότσκι: «Λογοτεχνία και Επανάσταση»).

Το «κοινό», αυτό που συνδέει τους ανθρώπους, είναι το ιστορικό και κοινωνικό «Είναι» του ανθρώπου και όχι η «ιδιαιτερότητα» της ψυχολογικής σύνθεσης των στοιχείων αυτού του «Είναι». Είναι τα συλλογικά ιστορικά συστατικά που διαμορφώνουν την «ψυχή» του ανθρώπου και όχι η «μοναδικότητα» των αναλογιών της ψυχολογικής σύνθεσης αυτών των συστατικών.

Ένα από τα σπουδαιότερα καθήκοντα
της κριτικής ενός καλλιτεχνικού έργου π.χ. είναι να αναλύσει την ατομικότητα του καλλιτέχνη (δηλαδή την τέχνη του) στα συστατικά της στοιχεία και να δείξει τη συνάφειά τους και όχι να τα σκορπίσει σε επιμέρους και ανεξάρτητες ψυχολογικές ιδιαιτερότητες. Με αυτό τον τρόπο η κριτική φέρνει τον καλλιτέχνη πιο κοντά στον αναγνώστη που έχει, κι αυτός, λίγο πολύ μια «μοναδική ψυχή», ανέκφραστη «καλλιτεχνικά», «ακαθόριστη», μα που δεν αντιπροσωπεύσει λιγότερο μια ένωση των ίδιων στοιχείων με αυτή του ποιητή.

Είναι αυτά τα ίδια στοιχεία που ενώνουν τον καλλιτέχνη με το λαό, που μας συγκινούν και αποτελούν τη βάση επικοινωνίας.
Ακριβώς γιατί αυτά τα «κοινά» στοιχεία είναι που διαμορφώνουν τα κοινά αισθήματα και την ίδια γλώσσα. Και από δω απορρέει ο μεγάλος κοινωνικός ρόλος της Τέχνης, αυτός που οργώνει και οργανώνει τη λαϊκή συνείδηση, γίνεται, δηλαδή, καταλυτικός ιστορικός συντελεστής των κοινωνικών αγώνων…

Και είναι αυτή η δυναμική κοινωνική λειτουργία της Τέχνης που θέλουν να καταλύσουν κυριολεκτικά οι μηχανισμοί του καπιταλισμού και τα πολυεδρικά Ιερατεία τους. ΓιΆ αυτό δολοφονούν ανηλεώς κάθε ιστορικό, κοινωνικό και αισθητικό κριτήριο, με την καταστροφή της διαλεκτικής σχέσης του «γενικού» με το «ειδικό», του ανθρώπου με την ιστορία και την κοινωνία, της τέχνης με τη ζωή.

ΓιΆ αυτό ανάγουν το «ατομικό» και το «ιδιαίτερο» σε θεοποιημένο κριτήριο. Κάθε ένας έχει και το «κριτήριό» του, το «βίτσιο» του, την «ιδιαιτερότητά» του, όλα υποταγμένα στις βουλές των οικονομικών κηδεμόνων τους, στα «φέουδα» των κύκλων τους και των «προσωπικών» δεσμών…

Σήμερα αυτή η διάλυση των ιστορικών και κοινωνικών δεσμών έχει πάρει μορφές παράνοιας. Η «ιδιαιτερότητα» προωθείται συστηματικά, οργανωμένα και αφηνιασμένα από τα ισχυρά κέντρα εξουσίας, με αχαλίνωτες και γιγάντιες επιδοτήσεις, με πολύχρωμους χορηγούς και σπόνσορες του χρήματος.

Η αιχμή αυτού του εφιάλτη είναι η φαιά δικτατορία των ΜΜΕ και οι «νταβάδες» της τέχνης και της διανόησης…


Ιδιαίτερα αποκαλυπτική είναι η περίπτωση του Ρίτσου. Δεν δολοφονούν απλώς τον ποιητή, δεν τον εξευτελίζουν μόνο, αλλά τον χρησιμοποιούν για να διαπλάσουν τις «νέες» νοσηρές συνειδήσεις.

Γιαυτό ακριβώς το λόγο θεατροποίησαν,πρόβαλλαν σκανδαλωδώς και, τελικά, παρουσίασαν στη «δική» τους μικρή Επίδαυρο, ένα πολύ «ιδιαίτερο» και πολύ προσωπικό κείμενο του Γιάννη Ρίτσου.Και μόνον αυτή η φράση. ενός πολύ γνωστού δημοσιογράφου ( ΝΕΑ,27.7,σελ.22 και 30.7.09, σελ.20) τα λέει όλα.

Αντιγράφουμε αυτολεξεί:


" Από όλες τις εκδηλώσεις για το φετινό Έτος Ρίτσου, νομίζω πως η παράσταση "Το τερατώδες αριστούργημα", που σφράγισε και πύκνωσε όλη την ουσία του Γιάννη Ρίτσου ( κι ήταν λάθος να χαρακτηρισθεί "αυστηρώς ακατάλληλο"..), συνεισέφερε περισσότερο ένα όχημα για να Τον γνωρίσουμε καλύτερα "


Ώστε οι κάποιες στιγμές της ιδιαιτερότητάς του είναι όλη η ουσία του Ρίτσου;;Που σημαίνει ότι με τον Επιτάφιο και τη Ρωμιοσύνη, γνωρίζουμε κάποιο Ρίτσο πολύ μικρότερης σημασίας..;;!
!



Το έργο του Ρίτσου είναι στενά δεμένο με τους αγώνες και τα οράματα της εποχής μας. Μέσα από αυτούς τους ιστορικούς αγώνες έχει ξεπηδήσει η ποίηση του Ρίτσου. Ο ίδιος ο ποιητής δεν παρέμεινε ποτέ θεατής. Και στον τελευταίο του στίχο διακρίνεις τον μαχόμενο άνθρωπο. Η ποίησή του είναι ξεχωριστή, αποτελεί μια αισιόδοξη φωνή μέσα στην κλαψιάρικη συμφωνία της παρακμιακής αστικής τέχνης, μια από τις μοναδικές προσπάθειες που αντίκριζαν τη ζωή σαν αδιάσπαστη ενότητα, που ένωναν το χθες με το σήμερα και οραματιζόταν το αύριο.

Σε όλο το έργο τού Ρίτσου διακρίνεις καθαρά την αγωνιώδη προσπάθεια να ανακαλύψει, μέσα από το χάος της καπιταλιστικής ζούγκλας, τα καινούρια τραγούδια στη χαρά, στη ζωή και στον έρωτα, σε όλα αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους. ΓιΆ αυτό και αγαπήθηκε ο Ρίτσος. Μίλησε στην «ψυχή» μας και ταυτόχρονα η ποίησή του, παρά τις οποιεσδήποτε επιμέρους «ατέλειες», αποτελούσε ένα εγερτήριο σάλπισμα ή και κάποιες φορές λυπητερό παράπονο, αλλά πάντα τραγούδι ανθρώπινο.

Σήμερα, ήρθε και η δική του σειρά.
Μπήκε και αυτός στο «στόχαστρο» των «νονών» των νεοταξικών ιερατείων. Δεν επιχειρείται απλώς η αφυδάτωση του έργου του από κάθε ιστορικό και κοινωνικό χυμό, αλλά η ολοκληρωτική αποδόμηση και του «συμβόλου», Ρίτσος.

Σβήνουν όλα τα χαρακτηριστικά της ποίησής του, απομονώνουν μια «ιδιαιτερότητά» του και την πλασάρουν σαν Ρίτσος.

Διπλός και συνειδητός ο στόχος:

α). Η απαξίωση του επαναστατικού του έργου και ο εξευτελισμός του στα μάτια του ελληνικού λαού που τον λάτρεψε.

β). Η χρησιμοποίησή του, με το να προβάλλουν με το κύρος του ποιητή, τις «νέες αξίες» της καπιταλιστικής σήψης και παρακμής: Τη θεοποίηση των «ιδιαιτεροτήτων» και των διαστροφικών νοσημάτων της αποσύνθεσης…

Πρέπει να αντιδράσουμε σε αυτό τον εφιάλτη των νέων ισοπεδωτικών ιδεολογημάτων της Νέας Τάξης. Σε αυτές τις πρακτικές ακρωτηριασμού και «βεβήλωσης» των μεγάλων μας καλλιτεχνών και δημιουργών.

Αν δεν αντιδράσουμε έγκαιρα,πολύ φοβάμαι ότι μας περιμένουν πολλοί τέτοιο ακρωτηριασμοί.
Και όχι μόνο γνωστών μεγάλων δημιουργούν με τις γνωστές ιδιαιτερότητές τους..Θα προσπαθήσουν να "δολοφονήσουν" και πολλούς, (ακόμη και ζωντανούς..) μύθους της νεοελληνικής μας ιστορίας, που δεν είχαν καμιά "ιδιαιτερότητα"... Θα ψάξουν να βρουν κάποιες "αδύνατες", ανθρώπινες στιγμές τους, θα τις "τηλεθεατροποιήσουν", θα τις προβάλλουν από όλα τα ΜΜΕ τους και θα μας πείσουν ότι αυτή είταν η ΟΥΣΙΑ τους και όχι ΟΛΟ το πολυσήμαντο έργο τους. Από τον Κωστή Παλαμά, τον ¶γγελο Σικελιανό,το Νίκο Καζαντζάκη και το Βασίλη το Ρώτα, μέχρι το Μανώλη το Γλέζο και το Μίκη το Θεοδωράκη..


Το ΚΚΕ, γιατί ακόμα δεν μιλάει γιΆ αυτό το εμετικό κατασκεύασμα της Επιδαύρου;


Βρίσκεται εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3579
Διαβάστε ακόμα στην ίδια διεύθυνση:
α) ΔΙΟΓΕΝΗΣ: Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑΣ
β). Γιάννης Παπαμιχαήλ: Η δουλική φιλοσοφία της «ιδιαιτερότητας»

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες