Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Η κατάρρευση της Παγκοσμιοποίησης και η «αριστερά»...

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Παλαίμαχος



Ένταξη: 31 Αύγ 2006
Δημοσιεύσεις: 976

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιαν 18, 2017 12:28 pm    Θέμα δημοσίευσης: Η κατάρρευση της Παγκοσμιοποίησης και η «αριστερά»... Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η κατάρρευση της Παγκοσμιοποίησης και η «αριστερά»…



Φαίνεται καθαρά πλέον ότι σ’ αυτό το χρόνο (2017) θα επιταχυνθούν οι διαδικασίες ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ της Παγκοσμιοποίησης.

Το Βρετανικό Brexit, η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ και το ΟΧΙ των Ιταλών στο δημοψήφισμα, αποτυπώνουν τα πρώτα ηχηρά μηνύματα αυτής της διαλεκτικής της ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ των μηχανισμών της Παγκοσμιοποίησης.

Οι νέες επιθέσεις του Τραμπ εναντίον της γερμανικής ΕΕ, καθώς και οι αμφισβητήσεις πλανητικών θεσμών του ιμπεριαλισμού (ΝΑΤΟ) και καθιερωμένων κλισέ ιδεολογημάτων, καταγράφουν μια δυναμική της διαλεκτικής κατάρρευσης της Παγκοσμιοποίησης…


Σε κείμενά μας για τον Τραμπ σκιαγραφούσαμε αυτή την κρίση κατάρρευσης:

«Ένα άλλο χαρακτηριστικό της σημερινής εποχής και της αδιέξοδης κρίσης του συστήματος (κρίση κατάρρευσης) είναι τούτο: Η σύγκρουση των παραγωγικών εθνικών οικονομικών μονάδων (των ισχυρών εθνικών ιμπεριαλιστικών μονάδων) με το παρασιτικό κεφάλαιο της πλανητικής χρηματιστηριακής μαφίας…
Σήμερα η πλανητική χρηματιστηριακή μαφία, η ΥΠΕΡ-εθνική ελίτ εξουσίας (Νέα Τάξη), υπονομεύει την ίδια την παραγωγική υπόσταση του καπιταλισμού, την ίδια την ύπαρξη της καπιταλιστικής παραγωγής: Οδηγεί στην αποβιομηχάνιση…
Υπάρχει, λοιπόν, και μια νέα «ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση»: Ανάμεσα στην πλανητική, παρασιτική, χρηματιστηριακή μαφία με τους ίδιους τους οικονομικούς (παραγωγικούς) και κοινωνικούς ΟΡΟΥΣ ύπαρξης του καπιταλισμού…».


Ολόκληρα τα κείμενα εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10370


Η «αριστερά» της Παγκοσμιοποίησης δεν μπορεί να διακρίνει τις βαθύτερες, εσωτερικές αντιφάσεις της Παγκοσμιοποίησης που οδηγούν στην κατάρρευσή της και δαιμονοποιεί τον Τραμπ και τις «ακροδεξιές» δυνάμεις.

Χάνει το οικονομικό και κοινωνικό ΑΙΤΙΟ, την εσωτερική διαλεκτική, και μένει στο πολιτικό αποτύπωμα: Στην ανάπτυξη της «ακροδεξιάς» και των «εθνικιστικών» δυνάμεων!!!

Ούτε εδώ, όμως, μπορεί να διακρίνει τούτο: Ότι αναπτύσσονται αυτές οι δυνάμεις λόγω της δικής της ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ.

Και το σπουδαιότερο: Δεν μπορεί να διακρίνει αυτή η «αριστερά» ότι έχει εγκαταλείψει ΠΑΝΤΕΛΩΣ τα «εθνικά ζητήματα» που έχει φέρει ξανά στην πρώτη γραμμή η βαρβαρότητα της Παγκοσμιοποίησης.

Έτσι αυτή η αξιοθρήνητη «αριστερά» ενώ στα λόγια μιλάει εναντίον της Παγκοσμιοποίησης, στην ΠΡΑΞΗ την στηρίζει και γίνεται δεκανίκι της…

Οι μηχανισμοί της Παγκοσμιοποίησης ΚΑΤΑΡΡΕΟΥΝ και οι «αριστεροί» κτυπούν, λυσσωδώς, τους πολιτικούς εκφραστές αυτής της κατάρρευσης, τις πολιτικές διεργασίες που ΥΠΟΝΟΜΕΥΟΥΝ την Παγκοσμιοποίηση…

Αντί η «αριστερά» (αυτό θα έκανε αν υπήρχε Αριστερά) να μπει στην πρωτοπορία του αγώνα για την υπονόμευση και κατάρρευση των μηχανισμών του πλανητικού ιμπεριαλισμού, δηλαδή στην πρωτοπορία του αγώνα για την «εθνική κυριαρχία» και «εθνική απελευθέρωση», στην πρωτοπορία, δηλαδή των νέων ΕΘΝΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ που αντικειμενικά τίθενται από τον πλανητικό, νεοταξικό ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ των χρηματιστηριακών αποικιοκρατών, φωτογραφίζει τα οπίσθια των γεγονότων και το χειρότερο: Στηρίζει την Παγκοσμιοποίηση με πρόσχημα τις ανάπτυξη των «ακροδεξιών» και «εθνικιστικών» δυνάμεων&#8230;

Αυτή η θλιβερή «αριστερά» αφήνει όλους τους δρόμους ΑΝΟΙΚΤΟΥΣ στις αστικές «εθνικές» δυνάμεις και μετά χύνει κροκοδείλια δάκρυα για την ανάπτυξη ακροδεξιών» καταστάσεων, στιγματίζοντας ταυτόχρονα και τις λαϊκές διεργασίες και κινήσεις εναντίον της Παγκοσμιοποίησης σαν «εθνικιστικές», «ρατσιστικές» και CIA…

Έτσι η ΑΠΟΥΣΙΑ και η ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ Αριστεράς στις αντικειμενικές διαδικασίες ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ της Παγκοσμιοποίησης αφήνει το έδαφος ελεύθερο στις καπιταλιστικές δυνάμεις για να «οργανώσουν» την κατάρρευση του νεοταξικού οικοδομήματος προς δικό τους όφελος.

Διπλό όφελος: Από τη μία να υποτάξουν τους εργαζόμενους και τους λαούς στα συμφέροντα των δικών τους «εθνικών» αναπτύξεων, και από την άλλη να ΑΠΑΞΙΩΣΟΥΝ εντελώς κάθε αριστερή δύναμη, αφού η υπάρχουσα και κυρίαρχη «αριστερά» θα είναι προσδεμένη στους μηχανισμούς κατάρρευσης της Παγκοσμιοποίησης…


Θα είναι ο Τραμπ και άλλοι εκφραστές του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου που θα μιλούν για τη σωτηρία των «εθνών», για «εθνική ανάπτυξη» και «εθνική κυριαρχία» και η «αριστερά» θα μιλάει «αντί-εθνικιστικά», εγκαταλείποντας και απαξιώνοντας και την αγωνιστική ΙΣΤΟΡΙΑ των εθνικό-απελευθερωτικών ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ…

Ακόμα και το ελληνικό κεφάλαιο διακρίνει αυτό που δεν μπορεί να δει η «αριστερά»: Την αναγκαιότητα της αποκατάστασης της «εθνικής κυριαρχίας».

Διακρίνει δηλαδή την κατάρρευση της Παγκοσμιοποίησης και προετοιμάζεται για αυτό.

Υπογραμμίζεται στο άρθρο του ΣΕΒ: «ΣΕΒ - 2017: Annus Mirabilis ή Horribilis; Η επιλογή είναι στα χέρια μας!»
https://www.taxheaven.gr/news/news/view/id/33007


«αν διαιωνιστεί η σημερινή κατάσταση επιτροπείας από ξένους τεχνοκράτες, η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη είτε θα παραμείνει στα χαρτιά, με υποκατάσταση της απουσίας ουσιαστικής συμμετοχής από κάποια ειδική επιτροπεία, είτε θα λυθεί κάποια στιγμή μέσω της αποχώρησης της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση…».

Η Παγκοσμιοποίηση όχι μόνο δεν έλυσε τις αντιφάσεις του καπιταλισμού, αλλά τις βάθυνε και τις όξυνε σε τέτοιο σημείο που δρομολόγησε τις εσωτερικές διαδικασίες κατάρρευσής της…

Η Παγκοσμιοποίηση έφτασε σε τέτοιο σημείο που απειλεί την ίδια την ύπαρξη της καπιταλιστικής βάσης: Την καπιταλιστική παραγωγή…

Αυτή η κρίση ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη επαναστατικών ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ, τις προϋποθέσεις να δοθεί στην ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ επαναστατική κατεύθυνση και προοπτική…

Γι αυτό, φυσικά, απαραίτητος όρος είναι η ΥΠΑΡΞΗ και ανάπτυξη ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ…

Αυτή η «αριστερά» που υπάρχει αποτελεί το ύστατο δεκανίκι της καταρρέουσας Παγκοσμιοποίησης…


_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Κώστας Οικοδόμος
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιαν 21, 2017 12:46 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ίσκρα :Ντελίριουμ εθνικισμού από τον Τραμπ
http://www.iskra.gr/
Κανονικά και με τα μπούνια υπέρ της παγκοσμιοποίησης ο κύριος Λαφαζάνης και η παρέα του. Την πέφτουν από τα δεξιά στον Τράμπ. Να γατί οι νέες δημοσκοπήσεις τους φέρουν στο 1,5%.
Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιαν 21, 2017 11:17 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Σχετικά με το «εθνικιστικό ντελίριο» του Τραμπ



Η «αριστερά» της Παγκοσμιοποίησης εκπληρώνει το ρόλο της (αυτόν του «ξεπλύματος» και του δεκανικιού της Παγκοσμιοποίησης), με τη δαιμονοποίηση των ιδεολογημάτων του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου: Των ιδεολογημάτων του «εθνικισμού», του «ρατσισμού», της «ξενοφοβίας», της «πολυπολιτισμικότητας» και CIA…

Είναι αυτή η «αριστερά» που έχει αναγάγει σε «σκιάχτρα» όλα τα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης…


Δεν υπάρχει κείμενο αυτής της «αριστεράς» (σε όλες τις αποχρώσεις της, ιδιαίτερα τις «αριστερίστικες») το οποίο να μην έχει ως κεντρικό του άξονα ένα από αυτά τα «σκιάχτρα»: Του «εθνικισμού» και του «ρατσισμού» κατά κανόνα…

Ο «εθνικισμός» και ο «ρατσισμός» έχουν υποκαταστήσει κυριολεκτικά την αφετηρία κάθε ταξικής ανάλυσης: Την ταξική πάλη…

Τα πάντα κινούνται με απόλυτο κριτήριο τον «εθνικισμό», το «ρατσισμό» κ.λπ…

Έτσι και τώρα αυτό που αναδεικνύουν με τον νέο Αμερικανό πρόεδρο είναι ο «εθνικισμός» του. Αναφωνεί η «Ίσκρα»: «Ντελίριο εθνικισμού από τον Τραμπ»!!!
http://www.iskra.gr/%ce%bd%cf%84%ce%b5%ce%bb%ce%af%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%85%ce%bc-%ce%b5%ce%b8%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%8d-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%84%cf%81%ce%b1%ce%bc%cf%80/

Βεβαίως, ουδείς από αυτήν την «αριστερά» στηλίτευσε μέχρι σήμερα το ντελίριο του αντί-εθνικισμού των προηγούμενων Αμερικανών προέδρων, καθώς και των ηγετών του 4ου Ράιχ: Των νέων αποικιοκρατών…

Το αντίθετο ακριβώς έπραττε αυτή η «αριστερά»: Συμμετείχε και μάλιστα με υπερβάλλοντα ζήλο σ’ αυτό το «αντί- εθνικιστικό» και «αντί- ρατσιστικό» ντελίριο της Παγκοσμιοποίησης…

Τώρα, αυτή η «αριστερά», διακρίνει το «εθνικιστικό ντελίριο» του Τραμπ με τα ίδια βλέμματα των μηχανισμών της Παγκοσμιοποίησης: Ακριβώς με τα ίδια «επιχειρήματα» κτυπούν τον Τραμπ, σύσσωμοι, όλοι ληστές και δήμιοι της ανθρωπότητας, όλοι οι πολιτικοί εκφραστές του 4ου Ράιχ, καθώς και οι προπαγανδιστικές πόρνες τους…

Εμμέσως πλην σαφώς, λοιπόν, όλες αυτές οι δυνάμεις της «αριστεράς» που σκούζουν ανέξοδα εναντίον της Παγκοσμιοποίησης, ταυτίζονται πλήρως με τα ιδεολογικά κλισέ της Παγκοσμιοποίησης, με όχημα τα υψωμένα «σκιάχτρα» του «εθνικισμού», του «ρατσισμού» κ.λπ…

Αγνοούν αυτοί οι «αριστεροί» και το αλφάβητο της Αριστεράς: Δηλαδή, ότι τόσο ο «εθνικισμός», όσο και ο «αντί-εθνικισμός», αποτελούν ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ του κεφαλαίου που χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν, ανάλογα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε κάθε ιστορική περίοδο…

Η Παγκοσμιοποίηση πρότασσε τα ιδεολογήματα του «αντί- εθνικισμού» και CIA, διότι αυτά ανταποκρίνονταν στις στρατηγικές επιδιώξεις της: Ισοπέδωση και άλωση των εθνικών κρατών, προώθηση της νέας αποικιοκρατίας, απαξίωση και εξαφάνιση κάθε κοινωνικού-εθνικού συναισθήματος, κάθε αγωνιστικής, πολιτισμικής και ηθικής παράδοσης…

Σήμερα που η Παγκοσμιοποίηση καταρρέει από τις ίδιες εκρηκτικές αντιφάσεις της, σήμερα που ίδια η παραγωγική υπόσταση του καπιταλισμού κινδυνεύει, ισχυρές μερίδες του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου αναζητούν λύσεις ξανά στον «εθνικό προστατευτισμό»: Θυμούνται ξανά τα ξεχασμένα ιδεολογήματα του «εθνικού καπιταλισμού».

Τι περίμενε, συνεπώς, κανείς από τον Τραμπ. Να μιλήσει επαναστατικά για την ανατροπή του καπιταλισμού; Για τη σωτηρία του αγωνίζεται και ιδιαίτερα για τη σωτηρία της υπερδύναμης που κινδυνεύει από την κατάρρευση της Παγκοσμιοποίησης…

Οι «αριστεροί», βεβαίως, της Παγκοσμιοποίησης προσκολλημένοι στα ιδεολογήματά της, δεν μπορούν να διακρίνουν ότι ο Τραμπ και οι νέοι ηγέτες «εθνικιστές», εκφράζουν και αξιοποιούν δημαγωγικά και για τα δικά τους ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, τις διεργασίες της παγκόσμιας Ταξικής Πάλης: Τα ΕΘΝΙΚΑ λαϊκά ρεύματα εναντίον της Παγκοσμιοποίησης.

Αυτοί οι θλιβεροί «αριστεροί» δεν μπορούν να διακρίνουν (αγκυλωμένοι από την «αντί- εθνικιστική» τους κατήχηση) ότι με τον υστερικό τους αντί-εθνικισμό («ντελίριο εθνικισμού από τον Τραμπ») έρχονται σε κάθετη ρήξη, ΟΧΙ με τον «εθνικισμό» του Τραμπ, αλλά με τα εθνικά ρεύματα των λαών της υφηλίου, ρεύματα που οι Τραμπ και CIA, επιχειρούν να σφετεριστούν και να υποτάξουν στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, ακριβώς διότι δεν ΥΠΑΡΧΕΙ Αριστερά…

Και όχι μόνο δεν υπάρχει Αριστερά, αλλά αυτή που «ποζάρει» σαν «αριστερά» στηρίζει με τον «αντί- εθνικισμό» της (με την οξεία αντίθεσή της στα εθνικά λαϊκά ρεύματα) το έργο των ιμπεριαλιστών που φορούν τις νέες μάσκες του «εθνικισμού»…

Η «αριστερά» δεν μπορεί να διακρίνει, ουδέποτε διέκρινε, την ποιοτική διαφορά ανάμεσα στα ιδεολογήματα του κεφαλαίου («εθνικισμός») και στα «εθνικά αισθήματα» των λαϊκών μαζών.

Η «αριστερά» δεν κατάλαβε ποτέ ότι ο «εθνικισμός των πληβείων» είναι ο πατριωτισμός και αυτός ο «εθνικισμός» δεν είναι ιδεολογία. Είναι η κοινωνική, εθνική συνείδηση, είναι το κοινωνικό συναίσθημα ενός λαού, οι μνήμες και οι προφητείες της φαντασίας, οι αγωνιστικές, πολιτισμικές και πνευματικές παραδόσεις, η συλλογική αλληλεγγύη, όλα αυτά που έχουν βελονιαστεί στο στημόνι της λαϊκής «ψυχής».


Η ιδεολογία του «εθνικισμού» (ιδεολογία του κεφαλαίου) επιχειρεί να «αξιοποιήσει» και να κερδοσκοπήσει πάνω στον «εθνικισμό των πληβείων» (πατριωτισμό).

Το ίδιο και η ιδεολογία του «αντί- εθνικισμνού» (και αυτή του κεφαλαίου, του πλανητικού) επιχειρεί να ξεριζώσει τα «χαρακτηριστικά» του πατριωτισμού και να κατασκευάσει νέες κοινωνίες-αγέλες, νέες αποικίες…

Η «αριστερά» προσδέθηκε στο άρμα αυτής της πλανητικής ιδεολογίας του κεφαλαίου…

Σήμερα που αρχίζει να καταρρέει η Παγκοσμιοποίηση, συνεχίζει αυτή η «αριστερά» να είναι «κολλημένη» στα ιδεολογήματα της Παγκοσμιοποίησης: Έτσι έχει υπογράψει τελεσίδικα την καταδίκη της…

Αναλώνεται αυτή η «αριστερά» στους γενικούς και ηθικολογικούς αναθεματισμούς εναντίον του Τραμπ, αντί να μπει μπροστάρης στον αγώνα των ΝΕΩΝ ΕΘΝΙΚΟ-απελευθερωτικών κινημάτων, μπροστάρης του «εθνικισμού των πληβείων» (που αναπτύσσεται εκρηκτικά σε όλη την υφήλιο), καθώς και μπροστάρης στο ξεσκέπασμα της νέας ιμπεριαλιστικής ΑΠΑΤΗΣ: Αυτής της εκμετάλλευσης και του σφετερισμού των κοινωνικών και εθνικών αισθημάτων των λαών…

Αντί να δώσει ΗΓΕΣΙΑ σ’ αυτά τα εθνικά λαϊκά αισθήματα που η Παγκοσμιοποίηση τα έχει αναπτύξει και οξύνει, η «αριστερά» τα αφορίζει και τα στιγματίζει σαν «εθνικιστικά», «ρατσιστικά» κ.λπ. αφήνοντας τους ιμπεριαλιστές ελεύθερους να τα καναλιζάρουν προς τις δικές τους επιδιώξεις…


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Εξόριστος



Ένταξη: 22 Ιαν 2007
Δημοσιεύσεις: 457

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιαν 22, 2017 10:01 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Κατακλυσμός διαδηλώσεων εναντίον του Τραμπ!!!



Συντονιστές: Οι ηγετικές δυνάμεις και οι μηχανισμοί του 4ου Ράιχ, η «αριστερά» της Παγκοσμιοποίησης, η «ροζ αριστερά» κάθε ποικιλίας και διαστροφής, οι προπαγανδιστικές πόρνες της Νέας Τάξης, οι χρηματιστές και οι τοκογλύφοι με προεξέχοντα το διαβόητο Σόρος…

Και μόνο αυτό το ΜΕΤΩΠΟ της «αντιρατσιστικής» φρενοβλάβειας αποκαλύπτει όχι απλώς το διεθνές ΚΥΚΛΩΜΑ του 4ου Ράιχ και των επαγγελματιών της προπαγάνδας του, αλλά και τη φαιά ουσία τους, καλυπτόμενη πίσω από τα νεοταξικά «σκιάχτρα»: «Ρατσισμός», «εθνικισμός» και CIA…


Αποκαλύπτει ακόμα και άλλα δύο σημαντικά στοιχεία:

α). Τη δικτατορική αυθάδεια αυτού του διεθνούς ΚΥΚΛΩΜΑΤΟΣ που καθοδηγεί αυτές τις εκδηλώσεις: Τη βαθιά περιφρόνησή του στις δικές τους εκλογικές διαδικασίες και λειτουργίες.

Ο Τραμπ μόλις εκλέχτηκε Πρόεδρος από τον αμερικανικό λαό. Αυτήν την εντολή του αμερικανικού λαού την περιφρονούν όλοι αυτοί των «δημοκρατικών δικαιωμάτων», της «λαϊκής βούλησης» και «λαϊκής κυριαρχίας», με το γενικό αφορισμό κατά του «ρατσισμού» του Τραμπ…

β). Αποκαλύπτει ακόμα αυτό το υστερικό μένος εναντίον του Τραμπ, και τον τρόμο των δυνάμεων της Παγκοσμιοποίησης: Τον τρόμο της κατάρρευσής τους ο οποίος θα επιταχυνθεί από τον «εθνικό προστατευτισμό» της νέας αμερικανική ιμπεριαλιστικής δομής που προωθεί ο Τράμπ…

Το κομμάτιασμα της Παγκοσμιοποίησης, μέσω της ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ των λαϊκών ΕΘΝΙΚΩΝ κινημάτων, πανικοβάλει τους μηχανισμούς του 4ου Ράιχ, «απελευθέρωση» που την ευνοεί καταλυτικά το νέο αμερικανικό δόγμα (τραμπ) του εθνικού προστατευτισμού» κ.λπ…

Γι αυτό σύσσωμες οι δυνάμεις της διεθνούς μαφίας του χρήματος, με πρώτους και καλύτερους τους «αριστερούς» της Νέας Τάξης, κινητοποιούνται εναντίον του Τραμπ.


Στην Ελλάδα στην πρώτη γραμμή οι επαγγελματίες «αντιρατσιστές», με το γνωστό σλόγκαν του Σόρος:
«Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στα κινήματα της Αμερικής, καθώς και όλης της Ευρώπης, καθώς η άνοδος τους Τραμπ είναι αέρας στα πανιά του ρατσισμού»,

Όταν αυτά τα λέει το «αριστερίστικο» μορμολύκειο της Νέας Τάξης, ο διαβόητος Πέτρος Κωνσταντίνου, τα λόγια περιττεύουν…

Διαβάστε, ωστόσο το αποκαλυπτικότατο κείμενο :
«Πούστηδες και παλικάρια γίναμε μαλλιά-κουβάρια...»
ΕΔΩ:
http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/2017/01/blog-post_411.html

Εμείς απλώς θα θυμίσουμε τούτο: Όλοι αυτοί οι «ευαίσθητοι» επαγγελματίες του «αντιρατσισμού» δεν έδειξαν ΚΑΜΙΑ ευαισθησία στο πλήθος των μεγάλων ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ της αμερικανικής αυτοκρατορίας εναντίον ολόκληρης της υφηλίου.

Δεν ΟΡΓΑΝΩΣΑΝ ούτε μία διαδήλωση όταν ο Κλίντον ή ο Ομπάμα μετέτρεπαν σε καπνίζοντα ερείπια ολόκληρες χώρες και δολοφονούσαν ανηλεώς τους λαούς…

Και ΟΧΙ μόνο δεν κινητοποιήθηκαν στο ελάχιστο, αλλά αντίθετα συχνά ΑΝΟΙΚΤΑ ή πλαγίως μέσω των «ίσων αποστάσεων», εξωράιζαν και στήριζαν τα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ της Νέας Τάξης.

Από τις νατοϊκές θηριωδίες κατά της Σερβίας, τις πολλαπλές βομβαρδιστικές ισοπεδώσεις του Ιράκ, μέχρι τα σημερινά ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ κατά της Συρίας, όλοι αυτοί οι «ευαίσθητοι» όχι απλώς σιωπούσαν, αλλά ΑΝΟΙΚΤΑ στήριζαν τους δολοφόνους της αμερικανικής κακουργίας…

Σήμερα χύνουν δάκρυα για το «ρατσισμό» του Τραμπ…
Τέτοια νεοταξική φρενοβλάβεια υποκρισίας και θράσους…


ΑΙΔΩΣ ΑΧΡΕΙΟΙ


_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιαν 23, 2017 9:51 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Αποχαιρετισμός (στα όπλα) από Ομπάμα
Γράφει: Άρης Χατζηστεφάνου



Σημείωση ΡΕΣΑΛΤΟ:
Το πλανητικό κατεστημένο, σύσσωμο, αναθεματίζει τον Τραμπ, και ξεσηκώνεται εναντίον του, μαζί με τους «ευαίσθητους» της νεοταξικής «αριστεράς» και των «ροζ» διαστροφών…
Βεβαίως, ούτε ένα δάκρυ αναθεματισμού εναντίον του Ομπάμα.
Αντιθέτως: Οι υστερίες εναντίον του Τράμπ, ουσιαστικά είναι και υστερίες ΥΠΕΡ του Ομπάμα, ακριβώς διότι συγκαλύπτουν τα ΥΠΑΡΚΤΑ μεγάλα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ που έχουν υλοποιηθεί από τον Ομπάμα, με το τέχνασμα της δαιμονοποίησης του Τραμπ και των γνωστών «σκιάχτρων»: Του «ρατσισμού», του «εθνικισμού» και CIA…
Το παρακάτω κείμενο δίνει μια σαφέστατη εικόνα του Ομπάμα, εικόνα που τα ουρλιαχτά εναντίον του Τράμπ ΟΧΙ μόνο συγκαλύπτουν, αλλά και την «εξιδανικεύουν»…
«Εξιδανικεύουν» το ΚΤΗΝΩΔΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑ που υλοποιήθηκε με τις υστερικές κραυγές των ιδεολογημάτων που η φρενοβλαβής βαρβαρότητα της Παγκοσμιοποίησης παρήγαγε: «Εθνικισμούς», «ρατσισμούς» κ.λπ…

************************************



Την τελευταία εβδομάδα ο Ομπάμα έσπευσε να διευρύνει τις δυνατότητες παρακολούθησης της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας (NSA). Με τους νέους κανονισμούς, η NSA θα μπορεί να μοιράζεται με άλλες 16 υπηρεσίες τεράστιους όγκους ανεπεξέργαστων πληροφοριών που συλλέγει σε ολόκληρο τον πλανήτη.


Πόσα ψέματα μπορείς να χωρέσεις σε μια αποχαιρετιστήρια ομιλία; Αν είσαι ο Αμερικανός πρόεδρος που κέρδισε Νόμπελ ειρήνης ενώ κατάφερε μόνο στον τελευταίο χρόνο της θητείας του να βομβαρδίζει ταυτόχρονα επτά χώρες, ρίχνοντας 48.819 βόμβες (περίπου 2,7 βόμβες ανά ώρα) τότε η απάντηση είναι… πολλά ψέματα.

Με μουσική υπόκρουση τους U2 (ένα είδος τροβαδούρων των σύγχρονων ηγεμόνων), ο Ομπάμα επιχείρησε να παρουσιάσει μια ψευδή εικόνα ευημερίας και ασφάλειας για τους Αμερικανούς πολίτες και την εθνική οικονομία.

Παρέλειψε φυσικά να σημειώσει ότι για πρώτη φορά την τελευταία 25ετία μειώθηκε το προσδόκιμο ζωής των Αμερικανών πολιτών ενώ η αμερικανική νεολαία βλέπει τα εισοδήματά της να συρρικνώνονται. Οι μόνοι δείκτες που έχουν θετικό πρόσημο για ένα νεαρό Αμερικανό επί προεδρίας Ομπάμα είναι οι θάνατοι από ναρκωτικά και η αύξηση του χρέους, το οποίο υπόσχεται να μετατρέψει μια ολόκληρη γενιά σε υπηρέτες των τραπεζών. Σε συνδυασμό με την γιγάντωση των ανισοτήτων και τη μετατροπή τεράστιου τμήματος του πληθυσμού σε ένα είδος «υπηρετικού προσωπικού», με κακοπληρωμένες θέσεις μερικής απασχόλησης, ο Ομπάμα είχε πραγματικά αρκετούς λόγους να δακρύσει στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του. Τα δάκρυα στα μάτια του, όμως, ήταν δάκρυα χαράς.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα για την ανθρωπότητα είναι ότι ο Ομπάμα εκτελώντας εντολές του οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού κατεστημένου προσπαθεί τα τελευταία 24ωρα να δημιουργήσει τετελεσμένα τόσο στο εσωτερικό όσο και στην εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης.

Η ανάπτυξη, για πρώτη φορά στην ιστορία, αμερικανικών στρατευμάτων που θα σταθμεύουν μόνιμα στην Πολωνία, στέλνει ένα σαφές μήνυμα πολέμου προς τη Μόσχα. Παρά το γεγονός ότι η σχετική απόφαση είχε ληφθεί πριν από ένα χρόνο, η εκτέλεσή της στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στις εκλογές και την ορκωμοσία Τραμπ, υποδηλώνει ότι το αμερικανικό κατεστημένο δεν αρκείται στο πολεμικό κλίμα που δημιουργεί ο νέος πρόεδρος απέναντι στην Κίνα αλλά θέλει να κρατήσει ανοιχτό και το μέτωπο της Ρωσίας. Την τελευταία εβδομάδα όμως ο Ομπάμα έσπευσε να διευρύνει τις δυνατότητες παρακολούθησης της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας (NSA). Με τους νέους κανονισμούς, η NSA θα μπορεί να μοιράζεται με άλλες 16 υπηρεσίες τεράστιους όγκους ανεπεξέργαστων πληροφοριών που συλλέγει σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Με τον τρόπο αυτό εξαφανίζονται και οι τελευταίοι μηχανισμοί εσωτερικού ελέγχου των μυστικών υπηρεσιών και η διάκριση αρμοδιοτήτων (δηλαδή ποιος θα παρακολουθεί ποιόν).

Αν σκεφτεί κανείς ότι μόνο το 2014 (για το οποίο υπάρχουν στοιχεία) η NSA κατέγραψε και έλεγξε 850 δισεκατομμύρια αρχεία τηλεφωνικών και διαδικτυακών επικοινωνιών, εύκολα καταλαβαίνει ότι μόλις ξεκίνησε ένα από τα μεγαλύτερα «πάρτι» των μυστικών υπηρεσιών στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Αποχωρώντας από το Λευκό Οίκο ο Ομπάμα έχει δημιουργήσει τις συνθήκες με τις οποίες ο Τραμπ μπορεί να κυβερνήσει σαν ολοκληρωτικός δικτάτορας χωρίς να ψηφίσει ούτε ένα νέο νόμο.

Σε διεθνές επίπεδο, ο απερχόμενος πρόεδρος αφήνει πίσω του ένα δίκτυο στρατιωτικών βάσεων σε 138 χώρες, το οποίο επιτρέπει σε ειδικές δυνάμεις του στρατού να επιχειρούν ανά πάσα στιγμή στο 70% του πλανήτη. Όσοι εχθροί των ΗΠΑ δεν δολοφονούνται στην στιγμή από τα χιλιάδες drones που ανέπτυξε ο Ομπάμα, μπορούν πάντα να καταλήγουν, μέσω των δικτύων απαγωγών της CIA, στο Γκουαντάναμο, το οποίο ο απερχόμενος πρόεδρος φρόντισε να κρατήσει ανοιχτό.

Στο εσωτερικό των ΗΠΑ, η στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, που επιταχύνθηκε στα χρόνια του Ομπάμα, αλλά και η αύξηση των επιχειρήσεων του στρατού στο εσωτερικό πόλεων (με πρόβα τζενεράλε την πλήρη απαγόρευση κυκλοφορίας στη Βοστόνη), αφήνει στον επόμενο πρόεδρο ένα στρατό πραιτοριανών ικανό να πνίξει στο αίμα κάθε κοινωνική αντίσταση.

Οι 10.000 άνθρωποι που δολοφονήθηκαν από την αστυνομία μετά το 2009 και τα δύο εκατομμύρια ψυχών που σαπίζουν στις φυλακές (η Αμερική του Ομπάμα έφτασε να έχει περισσότερους κρατούμενους σε απόλυτους αριθμούς ακόμη και από την Κίνα) δημιουργούν ένα προηγούμενο που θα ζήλευαν αρκετοί από τους μεγαλύτερους δικτάτορες του 20ου και του 21ου αιώνα.

Ο Τραμπ θα δυσκολευτεί, επίσης, να απελάσει περισσότερα από τρία εκατομμύρια μετανάστες, όπως έκανε ο Ομπάμα σπάζοντας κάθε ιστορικό ρεκόρ. Θα συνειδητοποιήσει μάλιστα ότι το τείχος που υποσχόταν στους ψηφοφόρους του έχει ήδη κατασκευαστεί, άλλοτε με φυσική μορφή και άλλοτε με ηλεκτρονικά μέσα παρακολούθησης των συνόρων.

Ακόμη και σε οικονομικό επίπεδο όμως
ο Τραμπ παραλαμβάνει ένα καλά οργωμένο χωράφι για το 1% των πλουσιότερων συμπολιτών του. Όταν ανέλαβε ο Ομπάμα οι 400 πλουσιότεροι Αμερικανοί είχαν περιουσία 1.57 τρισεκατομμυρίων δολαρίων ενώ σήμερα αποχαιρετούν τον πρώτο μαύρο πρόεδρο με 2.4 τρισεκατομμύρια δολάρια στην τσέπη

Η θητεία Ομπάμα μας καλεί σίγουρα να συγκρίνουμε τον απερχόμενο πρόεδρο με τους προκατόχους του που πέρασαν από το Λευκό Οίκο. Και ενώ σε επιμέρους τομείς υπάρχουν σίγουρα χειρότερα δείγματα γραφής δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε έναν άνθρωπο ο οποίος να «θριάμβευσε» σε τόσα διαφορετικά πεδία: Να βομβάρδισε τόσες χώρες, να υπέγραψε τόσο υψηλούς πολεμικούς προϋπολογισμούς, να εκτέλεσε και να βασάνισε με εξωδικαστικές αποφάσεις τόσους ανθρώπους, να βοήθησε σε τέτοιο βαθμό το χρηματοπιστωτικό σύστημα να γιγαντώσει τις ανισότητες μεταξύ πλουσίων και φτωχών, να κατέγραψε τόσες ανθρώπινες συνομιλίες και να κυνήγησε με τέτοιο μίσος όσους επιχείρησαν να αποκαλύψουν τις πράξεις τους.
Ο Ομπάμα έχει σηκώσει τόσο ψηλά τον πήχη του κτήνους ώστε ακόμη και ένας άνθρωπος σαν τον Ντόναλντ Τραμπ πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του για αναδειχθεί ο χειρότερος πρόεδρος στην αμερικανική ιστορία.

Το διαβάσαμε εδώ:
http://www.iskra.gr/%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%87%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%b5%cf%84%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%b1-%cf%8c%cf%80%ce%bb%ce%b1-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%ce%bf%ce%bc%cf%80%ce%ac%ce%bc%ce%b1/

Επιστροφή στην κορυφή
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιαν 24, 2017 12:40 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η εικόνα της παρακμής με το οξυδερκές βλέμμα του Στάθη




Μια από τις πλέον μοχθηρές μορφές της παρακμής και της βαρβαρότητας της Παγκοσμιοποίησης είναι η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ, η ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ και ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ των ΠΑΝΤΩΝ: Ανθρώπων και Ιδεών, Εθνών και κοινωνιών, πραγμάτων και εννοιών…

Ζούμε τη διαστροφή και την αναστροφή και των λέξεων…

Συνακόλουθα και των εννοιών της Επανάστασης και των Κινημάτων: Έχουν υποκατασταθεί από τις "διαστροφές" ποικίλων χρωμάτων (ροζ και πορτοκαλί) ΚΑΙ από θεάματα χολιγουντιανών σκηνοθεσιών…


Το παρακάτω απόσπασμα από το σημερινό κείμενο του Στάθη συνθέτει, πολύ παραστατική και επακριβώς, αυτήν την εφιαλτική εικόνα της παρακμής:

«…η παρακμή μας γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη στο πλαίσιο ενός κόσμου όλο και πιο διαταραγμένου.

Ο Τραμπ. Τραμπούκος και Τραμπάκουλας (ίσως και Τραμπάλας - μένει να φανεί). Εχει ξεσηκώσει εναντίον του όσους δεν κούνησαν το μικρό τους δακτυλάκι για τους βομβαρδισμούς του Ομπάμα, του Κλίντον, των Μπους. Για τις εισβολές, τους διαμελισμούς κρατών, την καταλήστευση χωρών, την αφαίμαξη των εργαζομένων παγκοσμίως, τους εκτοπισμούς πληθυσμών.

Οι ΗΠΑ μοιάζουν τώρα σαν ένα βαθιά διχασμένο έθνος. Μόνον την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ ήταν τόσο διαχωρισμένοι οι Αμερικανοί.

Μόνον που τότε οι γιγάντιες διαδηλώσεις απαιτούσαν ειρήνη, ενώ σήμερα οι επίσης γιγάντιες διαδηλώσεις αφορούν στον σεξισμό και την κακογουστιά του Τραμπ.


Φύλλο δεν κουνήθηκε για τους αιμοσταγείς πολέμους των Μπους, Κλίντον, Μπους, Ομπάμα, για τα ολοφάνερα ψέματα περί τις αιτίες αυτών των πολέμων, φύλλο όταν ο Μπους δημιούργησε τους Ταλιμπάν και ο Κλίντον το ISIS, αλλά γίνεται της μουρλής με τις τρέλες του Τραμπ…».

Ολόκληρο το κείμενο εδώ:

http://www.enikos.gr/stathis/431204,H-dikh-moy-ypoteleia-einai-kalyterh-ap-th-dikh-soy.html

Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιαν 31, 2017 6:57 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η κατάρρευση της Παγκοσμιοποίησης δεν σημαίνει και ανατροπή της…



Έχουμε αναλύσει, σε πολλά τελευταία κείμενά μας, ότι βρισκόμαστε σε μια ιστορική περίοδο κατά την οποία οι οξύτατες αντιφάσεις της Παγκοσμιοποίησης έχουν δρομολογήσει, με επιταχυνόμενους ρυθμούς, την κατάρρευσή της. Ο Τραμπ αποτελεί το πιο ορατό αποτύπωμα αυτής της διαδικασίας της κατάρρευσης…

Φυσικά η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ δεν σημαίνει αυτόματα και ΑΝΑΤΡΟΠΗ της Παγκοσμιοποίησης.


Όπως έχουμε υπογραμμίσει σε παλιότερα κείμενά μας «Η κατάρρευση του καπιταλιστικού κυβερνητικού οικοδομήματος όταν δεν υπάρχει το επαναστατικό ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ το οποίο θα προωθήσει την ΑΝΑΤΡΟΠΗ συνολικά του καθεστώτος, οδηγεί στην αναπαλαίωση με τα ίδια υλικά της σήψης…».


Η Παγκοσμιοποίηση,
όπως και γενικά ο καπιταλισμός μπορεί μέσα στα αδιέξοδά τους και τις άλυτες αντιφάσεις τους να καταρρέουν αλλά ξαναγεννιούνται από την τέφρα τους, εάν δεν ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ, από τις δυνάμεις ενός άλλου κοινωνικού καθεστώτος: Του Σοσιαλισμού…

Πολλά τα ιστορικά παραδείγματα
της ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ του καπιταλισμού, αλλά ΟΧΙ της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ του από το Σοσιαλισμό.

Γιατί επισημαίνουμε αυτές τις απλές αλήθειες της ιστορίας; Τις επισημαίνουμε διότι είναι πολλοί εκείνοι που ταυτίζουν την κατάρρευση της Παγκοσμιοποίησης με την ανατροπή της ΚΑΙ πιστεύουν ότι αυτή η κατάρρευση θα οδηγήσει ΠΙΣΩ στο προγενέστερο στάδιο του καπιταλισμού: Σε αυτό της επανασύστασης και επανίδρυσης των «εθνικών κρατών»…

Η ιστορία δεν γυρίζει πίσω. Η Παγκοσμιοποίηση δεν είναι ένα ιστορικό ατύχημα. Αποτελεί νομοτελειακό «προϊόν» της καπιταλιστικής ΛΟΓΙΚΗΣ, βρίσκεται μέσα στα οστά και στο μεδούλι του ιμπεριαλισμού.

Τα αθεράπευτα αδιέξοδά της και οι οξύτατες αντιφάσεις της την οδηγούν σήμερα σε διαδικασίες κατάρρευσης και αποσύνθεσης, αλλά ΕΑΝ δεν ανατραπεί η ΦΥΣΙΚΗ ΤΑΣΗ του καπιταλισμού θα ακολουθήσει το δρόμο της (Παγκοσμιοποίηση) μέσα από νέες καταστροφές και συμφορές για την ανθρωπότητα.

Το να θέτουμε ΟΥΤΟΠΙΚΟΥΣ στόχους (επαναφορά στα «εθνικά» πλαίσια του καπιταλισμού) ουσιαστικά προετοιμάζουμε το έδαφος για νέες ήττες των λαϊκών δυνάμεων.

Η σημερινές διαδικασίες κατάρρευσης και αποσύνθεσης των μηχανισμών της Παγκοσμιοποίησης θα προκαλέσουν μεγάλου λαϊκούς σεισμούς και γιγάντια «εθνικά» ΚΙΝΗΜΑΤΑ. Αυτά όμως θα πρέπει να κατευθυνθούνε σε στρατηγικές ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ του καπιταλισμού, σε στρατηγικές σοσιαλιστικού μετασχηματισμού των κοινωνιών και ΟΧΙ στις ΟΥΤΟΠΙΚΕΣ στρατηγικές «ανασύστασης», του ιστορικά τελειωμένου, «εθνικού καπιταλισμού»…

Η σημερινή κατάρρευση της Παγκοσμιοποίησης ανοίγει το δρόμο της κηδείας των ιδεολογημάτων της Παγκοσμιοποίησης και των «αριστερών» υπηρετών της…

Χωρίς πραγματική ΑΡΙΣΤΕΡΑ οι δρόμοι που θα ανοίξουν από την κατάρρευση θα κλείσουν ξανά ρίχνοντας την ανθρωπότητα σε νέους ΕΦΙΑΛΤΕΣ…


Το παρακάτω άρθρο το θεωρούμε αρκετά εύστοχο και αναλυτικό.
Οι Αριστεροί της Λατινικής Αμερικής, φαίνεται ότι δεν έχουν ομοιότητες με τους δικούς μας «αριστερούς»…



Η παγκοσμιοποίηση ως ιδεολογία είναι νεκρή και θαμμένη
Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα*

Η άρνηση της Μεγάλης Βρετανίας να παραμείνει στην Ε.Ε. και η εκλογική νίκη του Τραμπ δείχνουν έναν κόσμο που αναποδογύρισε, καθώς φαίνεται να εξάντλησε τις ψευδαισθήσεις που τον έτρεφαν για έναν αιώνα Είναι μια εποχή απόλυτης αβεβαιότητας και ακριβώς γι αυτό δυνητικά και πολύ γόνιμη.

Η φρενίτιδα για την άμεση υλοποίηση ενός κόσμου χωρίς σύνορα, o θόρυβος που γίνεται για τη συνεχή υποτίμηση της σημασίας των εθνικών κρατών στο όνομα του ελεύθερου επιχειρείν και η σχεδόν θρησκευτική βεβαιότητα πως η κοινωνία όλου του πλανήτη στο τέλος θα συναποτελέσει ένα ενιαίο και ολοκληρωμένο οικονομικό, χρηματιστικό και πολιτισμικό πεδίο, κατέρρευσαν προκαλώντας το βουβό δέος των φιλο-παγκοσμιοποιητικών ελίτ του κόσμου.

Η άρνηση της Μεγάλης Βρετανίας να παραμείνει στην Ε.Ε. – το σημαντικότερο σχέδιο ενοποίησης κρατών της τελευταίας εκατονταετίας – και η εκλογική νίκη του Τραμπ – που διακήρυξε την επιστροφή στον οικονομικό προστατευτισμό, ανήγγειλε την απόρριψη των συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου και υποσχέθηκε την οικοδόμηση γιγάντιων συνοριακών τειχών –, διέλυσαν τις μεγαλύτερες και πιο επιτυχημένες φιλελεύθερες ψευδαισθήσεις της εποχής μας.

Το ότι όλα αυτά προέρχονται από δύο κράτη που, εδώ και 35 χρόνια, φορώντας τις πολεμικές τους πανοπλίες, διακηρύσσανε την έλευση του ελεύθερου εμπορίου και της παγκοσμιοποίησης σαν την αναπόφευκτη μοίρα της ανθρωπότητας, μας δείχνει έναν κόσμο που αναποδογύρισε, ή, ακόμη χειρότερα, που εξάντλησε τις ψευδαισθήσεις που τον έτρεφαν για έναν αιώνα. Είναι γεγονός πως η παγκοσμιοποίηση – σαν στόχος και αφήγηση, γιατί τέτοια είναι –, σαν ιδεολογικός ορίζοντας ικανός να καναλιζάρει τις συλλογικές ελπίδες προς μια ενιαία προοπτική που θα μπορούσε να υλοποιήσει κάθε προσδοκία ευζωίας, διαλύθηκε σε χίλια κομμάτια. Και σήμερα δεν έχει πάρει τη θέση της κανένα παγκόσμιο όραμα που να συναρθρώνει τις κοινές ελπίδες.

Αυτό που έχουμε είναι μόνο μια φοβισμένη αναδίπλωση εντός των συνόρων του καθένα, και μια επιστροφή σε ένα είδος πρωτόγονης πολιτικής, που τρέφεται από ξενοφοβία, μπροστά σε έναν κόσμο που δεν ανήκει πλέον σε κανέναν. Η γεωπολιτική διάσταση του καπιταλισμού Ο Μαρξ ήταν αυτός που ξεκίνησε τη μελέτη της γεωγραφικής διάστασης του καπιταλισμού. Η διαφωνία του με τον οικονομολόγο Φρίντριχ Λιστ για τον «εθνικό καπιταλισμό» του 1847 και οι σκέψεις του πάνω στις επιπτώσεις της ανακάλυψης των ορυχείων της Καλιφόρνιας σχετικά με το διατλαντικό εμπόριο με την Ασία, τον αναδεικνύουν σαν τον πρώτο και πιο σοβαρό μελετητή των διαδικασιών οικονομικής παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού.

Πράγματι η συνεισφορά του δεν βασίζεται στην κατανόηση του παγκοσμιοποιημένου χαρακτήρα του εμπορίου που ξεκίνησε με την εισβολή των Ευρωπαίων στην Αμερική, αλλά στην πλανητικά επεκτατική φύση της ίδιας της καπιταλιστικής παραγωγής. Οι έννοιες της τυπικής και πραγματικής υπαγωγής της παραγωγικής διαδικασίας στο κεφάλαιο με τις οποίες ο Μαρξ ερμηνεύει την αέναη αυτο-κίνηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, προϋποθέτουν την αυξανόμενη υπαγωγή της εργατικής δύναμης, της κοινωνικής γνώσης και της γης στη διαδικασία καπιταλιστικής συσσώρευσης, δηλαδή την υπαγωγή των συνθηκών ζωής ολόκληρου του πλανήτη στην αξιοποίηση του κεφαλαίου.

Από αυτό προκύπτει και το ότι στα πρώτα 350 χρόνια της ύπαρξης του, η γεωπολιτική διάσταση του καπιταλισμού πέρασε από τις πόλεις-κράτη στις ηπείρους, και στα τελευταία 150 χρόνια, σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η (υλική) οικονομική παγκοσμιοποίηση είναι συνεπώς έμφυτη στον καπιταλισμό. Το ξεκίνημά της μπορεί να τοποθετηθεί 500 χρόνια πριν, από τότε δηλαδή που άρχισε να εξαπλώνεται διαρκώς, αν και με τρόπο αποσπασματικό και αντιφατικό.

Αν ακολουθήσουμε τα διαγράμματα του Τζιοβάνι Αρίγκι, στη θεωρία του για τους συστημικούς κύκλους της καπιταλιστικής συσσώρευσης υπό την καθοδήγηση ενός ηγεμονικού κράτους, θα συναντήσουμε: τη Γένοβα (15ο- 16ο αιώνα), τις Κάτω Χώρες (18ο αιώνα), την Αγγλία (19ο αιώνα), και τις Ηνωμένες Πολιτείες (20ό αιώνα).

Καθεμία από αυτές τις ηγεμονίες συνοδεύτηκε από μια επέκταση της παγκοσμιοποίησης (αρχικά εμπορικής, μετά παραγωγικής, τεχνολογικής, γνωστικής και τέλος περιβαλλοντικής) και από μια εδαφική επέκταση των καπιταλιστικών σχέσεων.

Αυτό όμως που αποτελεί πράγματι μια πρόσφατη εξέλιξη στο εσωτερικό αυτής της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, είναι η συγκρότησή της ως ένα πολιτικο-ιδεολογικό σχέδιο, σαν όραμα και κοινή λογική, δηλαδή σαν ορίζοντα της εποχής ικανό να συνδυάζει τα πολιτικά πιστεύω και τις ηθικές προσδοκίες των ανδρών και των γυναικών που ανήκουν σε όλα τα έθνη του κόσμου.

Το «τέλος της ιστορίας»

Η παγκοσμιοποίηση σαν αφήγημα και ιδεολογία της εποχής μας, δεν μετρά περισσότερα από 35 χρόνια. Ξεκίνησε από τον πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν και την πρωθυπουργό Μάργκαρετ Θάτσερ, με τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, την ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων, εκμηδενίζοντας τη δύναμη του εργατικού συνδικαλισμού και αντικαθιστώντας τον προστατευτισμό της εσωτερικής αγοράς με το ελεύθερο εμπόριο, στοιχεία που χαρακτήριζαν τις οικονομικές σχέσεις από την κρίση του 1929 και μετά.

Ήταν σίγουρα μια επιστροφή αλλά με μεγιστοποίηση, στους κανόνες του οικονομικού φιλελευθερισμού του 19ου αιώνα, συνοδευόμενη από προσάρτηση των αγορών σε πραγματικό χρόνο, την ανάπτυξη του εμπορίου με βάση το παγκόσμιο ΑΕΠ (ακαθάριστο εθνικό προϊόν) και τη σημασία των χρηματιστικών αγορών, που από τότε υπήρχαν. Αυτό όμως που διαφοροποιεί τούτη τη φάση του συστημικού κύκλου από την προηγούμενη του 19ου αιώνα, ήταν η συλλογική φενάκη της παγκοσμιοποίησης, η νομιμοποιητική ιδεολογική λειτουργία της και η νοηματοδότησή της ως το τελικό και φυσικό πεπρωμένο της ανθρωπότητας.

Όσοι αποδέχτηκαν συναισθηματικά αυτή την εκδοχή του ελεύθερου εμπορίου σαν τελική σωτηρία, δεν ήταν μόνο οι κυβερνήσεις και τα συντηρητικά κόμματα, αλλά και τα ΜΜΕ, τα Πανεπιστήμια, οι κοινωνικοί σχολιαστές και ηγέτες. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και η διαδικασία που ο Γκράμσι αποκαλούσε ιδεολογικό μεταμορφισμό των σοσιαλιστών που μεταλλάχθηκαν σε μανιώδεις νεο-φιλελεύθερους, έκλεισε τον κύκλο της τελικής νίκης του παγκοσμιοποιητικού νεο- φιλελευθερισμού.

Προφανώς, αν μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου η ΕΣΣΔ, που μέχρι τότε θεωρείτο το αντίπαλο δέος του καπιταλισμού, παύει τον αγώνα και παραδίνεται στη μανία του ελεύθερου εμπορίου, και αν όσοι αγωνίζονται για έναν κόσμο διαφορετικό, δημόσια και γονατισμένοι, αφορίζουν τις παλιές τους πεποιθήσεις για να υπερασπιστούν την ανωτερότητα της παγκοσμιοποίησης έναντι του κρατικού σοσιαλισμού – έχουμε μπροστά μας την οικοδόμηση της τέλειας αφήγησης του «φυσικού» και αναπόφευκτου πεπρωμένου του κόσμου: τον πλανητικό θρίαμβο της ελεύθερης επιχειρηματικότητας.

Η εξαγγελία του χεγκελιανού «τέλους της ιστορίας» με την οποία ο Φουκουγιάμα χαρακτήρισε το «πνεύμα» του κόσμου, είχε όλα τα συστατικά μιας ιδεολογίας της εποχής, μιας βιβλικής προφητείας: η διατύπωσή της σαν ένα παγκόσμιο όραμα, η μάχη της με ένα άλλο δαιμονοποιημένο παγκόσμιο όραμα (τον κομμουνισμό), η ηρωική νίκη (τέλος του Ψυχρού Πολέμου) και η ανάνηψη των απίστων. Η ιστορία πλησίαζε το στόχο της: τη νεο-φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Και ξεκινώντας από εκείνο το σημείο, χωρίς εχθρικούς ανταγωνιστές, το θέμα δεν ήταν πλέον ο αγώνας για έναν καλύτερο κόσμο, αλλά απλά η επιδιόρθωση, η διαχείριση και η βελτίωση του υπαρκτού κόσμου, αφού δεν υπήρχε καμία εναλλακτική απέναντι του.

Για τούτο δεν υπήρχε κανένας στρατηγικός λόγος για κάποιον αξιόμαχο αγώνα, αφού όλες οι απόπειρες για έναν καλύτερο κόσμο είχαν παραδοθεί μπροστά στο απαράβατο μέλλον της ανθρωπότητας που εκπροσωπούσε η παγκοσμιοποίηση. Ξεπήδησε τότε ένας παθητικός κονφορμισμός που κυρίευσε όλη την κοινωνία, και όχι μόνο τις πολιτικές και κυρίαρχες ελίτ αλλά και πλατιά κοινωνικά στρώματα που αποδέχτηκαν ηθικά την κυρίαρχη αφήγηση.

Σήμερα, ενώ σκάνε τα τελευταία πυροτεχνήματα της μεγάλης γιορτής του «τέλους της ιστορίας», φαίνεται πως όποιος βγήκε νικητής – η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση– πέθανε αφήνοντας τον κόσμο χωρίς σκοπό ή νικηφόρο ορίζοντα, δηλαδή χωρίς κανέναν ορίζοντα.

Ο Τραμπ δεν είναι ο μπόγιας της πανηγυρικής ιδεολογίας του ελεύθερου επιχειρείν, αλλά ο θεσμικός γιατρός στον οποίο πέφτει το καθήκον να επισημοποιήσει τον παράνομο θάνατο. Τα πρώτα σοβαρά παραπατήματα της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης φανερώνονται στις αρχές του 21ου αιώνα στη Λατινική Αμερική, όταν εργάτες, προλετάριοι των πόλεων και εξεγερμένοι ιθαγενείς αρνούνται τη δήθεν νομοτέλεια του τέλους της ιστορίας και συσπειρώνονται για να πάρουν την κρατική εξουσία.

Συγκροτώντας κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και μαζικές δράσεις, οι προοδευτικές και επαναστατικές κυβερνήσεις συγκροτούν μια ποικιλία μετα-νεοφιλελεύθερων επιλογών, αποδεικνύοντας πως η ελεύθερη αγορά είναι μια οικονομική διαστροφή, που είναι εφικτό να αντικατασταθεί από μορφές οικονομικής διαχείρισης πολύ πιο αποτελεσματικές για τη μείωση της φτώχειας, για τη δημιουργία ισότητας και για την ώθηση της οικονομικής ανάπτυξης. Με τον τρόπο αυτό το «τέλος της ιστορίας» αρχίζει να φαίνεται σαν μια παράξενη παγκόσμια απάτη και ξανά ο τροχός της ιστορίας – με τις αμέτρητες αντιφάσεις και τα προβλήματα του – ξαναρχίζει να γυρίζει.

Στη συνέχεια, το 2009, στις ΗΠΑ το μέχρι τότε υποτιμημένο Κράτος, που είχε γίνει αντικείμενο χλευασμού θεωρούμενο σαν εμπόδιο για το ελεύθερο επιχειρείν, χρησιμοποιείται σαν μαγικό μαντζούνι από τον Ομπάμα, προκειμένου να κρατικοποιήσει εν μέρει τις τράπεζες και να σώσει από τη χρεωκοπία τους τραπεζίτες. Η επιχειρηματική αποτελεσματικότητα, σπονδυλική στήλη της νεοφιλελεύθερης αποδόμησης του κράτους, γίνεται σκόνη λόγω της αδυναμίας της να διαχειριστεί τις αποταμιεύσεις των πολιτών. Στη συνέχεια έρχεται η κάμψη της παγκόσμιας οικονομίας αλλά, ιδιαίτερα, του εμπορίου των εξαγωγών.

Στη διάρκεια των τελευταίων 20 ετών ενώ αυτό είχε διπλασιαστεί σε σχέση με το ετήσιο παγκόσμιο ΑΕΠ, μετά το 2012 μετά βίας κατορθώνει να το φθάσει. Μετά το 2015 είναι πλέον πολύ μικρότερο από αυτό, έτσι ώστε η απελευθέρωση των αγορών δεν αποτελεί πλέον την ατμομηχανή της παγκόσμιας οικονομίας ούτε την «απόδειξη» του ανίκητου της νεοφιλελεύθερης ουτοπίας.

Τέλος, οι Άγγλοι και Βορειοαμερικανοί εκλογείς κάνουν να γύρει η εκλογική ζυγαριά προς μια επιστροφή στα προστατευτικά κράτη – κι αν είναι μπορετό προικισμένα με τείχη –, και κάνουν ορατή την αδυναμία, πλανητικών πλέον διαστάσεων, αντιμετώπισης της καταστροφής της οικονομικής κατάστασης της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων, που έχει προκαλέσει η ελεύθερη παγκόσμια αγορά.

Σήμερα η παγκοσμιοποίηση δεν εμφανίζεται πια σαν ο παράδεισος των λαϊκών προσδοκιών ή η υλοποίηση της επιθυμητής οικογενειακής ευημερίας. Οι ίδιες χώρες, τα ίδια κοινωνικά στρώματα που ανέμιζαν τις σημαίες της στις προηγούμενες δεκαετίες μετατράπηκαν στους πιο ορκισμένους αντιπάλους της. Έχουμε μπροστά μας τον θάνατο μιας από τις μεγαλύτερες ιδεολογικές απάτες των τελευταίων αιώνων.

Ωστόσο καμιά κοινωνική ματαίωση δεν μένει χωρίς τιμωρία. Υπάρχει ένα ηθικό κόστος που τη στιγμή αυτή δεν φωτίζει άμεσες εναλλακτικές, – αυτό είναι το δύσβατο μονοπάτι της πραγματικότητας – αλλά αντίθετα τις αποκλείει τουλάχιστον για την ώρα.

Είναι γεγονός ότι, στον θάνατο της παγκοσμιοποίησης σαν συλλογικό φαντασιακό, δεν φαίνεται να υπάρχει σήμερα μια εναλλακτική ικανή να προσελκύσει και να προσανατολίσει την επιθυμία και την ελπίδα για καλύτερη ζωή που θα κινητοποιούσαν τους πληγέντες λαούς Η παγκοσμιοποίηση σαν πολιτική ιδεολογία, θριάμβευσε πάνω στα ερείπια του ηττημένου Κρατικού Σοσιαλισμού, δηλαδή, της κρατικοποίησης των μέσων παραγωγής, του μοναδικού κόμματος και στη σχεδιασμένη οικονομία από τα πάνω.

Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989 έκανε εμφανή αυτήν τη συνθηκολόγηση. Κι έτσι στο συλλογικό φαντασιακό του πλανήτη απέμεινε μόνο ένας δρόμος, μόνο ένα παγκόσμιο πεπρωμένο. Αυτά που συμβαίνουν σήμερα δείχνουν ωστόσο πως και αυτό το πεπρωμένο που περιστασιακά θριάμβευσε, πέφτει, ξεψυχάει. Δηλαδή η ανθρωπότητα μένει χωρίς μέλλον, χωρίς προοπτική, χωρίς βεβαιότητες. Όμως δεν πρόκειται για το «τέλος της ιστορίας» – όπως προέβλεπαν οι νεοφιλελεύθεροι – αλλά το τέλος του «τέλους της ιστορίας». Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ιστορία.

Αυτό που σήμερα έχει απομείνει στις καπιταλιστικές χώρες είναι μια αδράνεια, μια έλλειψη πεποιθήσεων που όμως δεν παραπλανά, ένας σωρός από σάπιες ψευδαισθήσεις, και για μερικούς απολιθωμένους γραφιάδες, η νοσταλγία της αποτυχημένης παγκοσμιοποίησης που δεν φωτίζει τη μοίρα τους πια.

Κι έτσι, με την ήττα του Κρατικού Σοσιαλισμού και την αυτοκτονία του νεοφιλελευθερισμού, ο κόσμος μένει χωρίς προοπτική, χωρίς μέλλον, χωρίς κινούσες ιδέες.

Είναι μια εποχή απόλυτης αβεβαιότητας, όπου, όπως προμηνούσε εύστοχα ο Σαίξπηρ «κάθε τι στερεό διαλύεται στον αέρα». Όμως ακριβώς γι αυτό, είναι και μια δυνητικά πολύ γόνιμη εποχή, ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν κληρονομημένες σιγουριές στις οποίες να μπορούμε να γαντζωθούμε για να βάλουμε σε τάξη τον κόσμο. Τέτοιες σιγουριές οφείλουμε να οικοδομήσουμε με τα χαοτικά σωματίδια αυτού του νέου κοσμικού νεφελώματος που άφησε πίσω του το τέλος των περασμένων αφηγημάτων. Ποιο θα είναι το καινούριο μέλλον που θα βάλει σε λειτουργία τα κοινωνικά πάθη;

Αδύνατον να το προβλέψουμε με σιγουριά. Όλες οι εκδοχές είναι πιθανές, ακόμη και το «τίποτα» που κληρονομήσαμε. Τα κοινά αγαθά, ο κοινοτισμός, ο κομμουνισμός, είναι ορισμένες από αυτές τις πιθανότητες που μπορούν να γεννηθούν από τη συγκεκριμένη δράση των ανθρώπων, που εμπεριέχονται στην αδιάρρηκτη μεταβολική τους σχέση με τη φύση. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει ανθρώπινη κοινωνία που να μπορεί να αφήσει στην άκρη την ελπίδα.

Δεν υπάρχει ανθρώπινο ον που να μην εγγράφεται σε έναν ορίζοντα, κι εμείς είμαστε σήμερα υποχρεωμένοι να οικοδομήσουμε έναν τέτοιο ορίζοντα – προοπτική.

Αυτό είναι το κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων και αυτό το κοινό χαρακτηριστικό μπορεί να μας βοηθήσει να σχεδιάσουμε ένα νέο μέλλον, διαφορετικό από τον παραπαίοντα καπιταλισμό που μόλις απώλεσε την εμπιστοσύνη στον εαυτό του.

*Ο Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα, είναι ένας σημαντικός αριστερός πολιτικός και διανοητής στη Λατινική Αμερική, αντιπρόεδροςτης Βολιβίας από το 2006. Εξελέγη μαζί με τον πρόεδρο Έβο Μοράλες.

ΠΗΓΗ:
http://www.iskra.gr/%ce%b7-%cf%80%ce%b1%ce%b3%ce%ba%ce%bf%cf%83%ce%bc%ce%b9%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%af%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%89%cf%82-%ce%b9%ce%b4%ce%b5%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9/

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Φεβ 18, 2017 10:45 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η παγκοσμιοποιητική “Αριστερά” του συστήματος και τα λαϊκά στρώματα



Σχόλιο:

Το παρακάτω άρθρο του στοχαστή Πωλ Κραιγκ Ρόμπερτς (Paul Craig Roberts) –χωρίς να χρειάζεται να συμφωνήσει κανείς με όλη την οικονομική ανάλυση του– στηλιτεύει την πλήρη ενσωμάτωση της «Αριστεράς» στη Νέα Διεθνή Τάξη και τη βρώμικη προδοσία από μέρους της των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, κάτι που έχει ως εύλογο αποτέλεσμα τη δικαιολογημένη στροφή τους στον Τραμπ και τους νέο-εθνικιστές.


Αφιερώνοντας σήμερα όλη την ενέργεια και τους πόρους της σε άθλιες (πολλές χρηματοδοτούμενες βέβαια από τον Σόρος κλπ.) μαζικές εκστρατείες ενάντια στον Τραμπ, στην πραγματικότητα στρέφεται ενάντια στα λαϊκά κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης, που τα χαρακτηρίζει έμμεσα ή άμεσα ως ρατσιστικά, ακροδεξιά ή ακόμα και φασιστικά.

Και αυτό επειδή δεν ακολουθούν την...άκρως αποπροσανατολιστική ατζέντα της Υπερεθνικής και της Σιωνιστικής Ελίτ για την ακλόνητη υπεράσπιση των υποτιθέμενων «ατομικών δικαιωμάτων», που είναι γνωστό ότι από τη φύση τους στρέφονται ενάντια στη συλλογική αυτονομία, τη βάση της πραγματικής δημοκρατίας και της αυτονομίας των πολιτών.

Ο θάνατος της Αριστεράς
(25.01.2017)
του Paul Craig Roberts


Σε αρκετές περιπτώσεις είχα θέσει στις στήλες μου το ρητορικό ερώτημα: Τι έγινε η Αριστερά; Σήμερα θα απαντήσω στο ερώτημα. Η απάντηση είναι ότι η Ευρωπαϊκή και η Αμερικανική Αριστερά, η οποία παραδοσιακά αγωνιζόταν για την εργατική τάξη (ψωμί και ειρήνη) δεν υπάρχει πια. Η υπόθεση για την οποία αγωνίζονται τώρα, αυτοί που παριστάνουν πως είναι η σημερινή «Αριστερά», είναι οι πολιτικές ταυτότητας.

Η «Αριστερά» δεν υπερασπίζεται πια την εργατική τάξη, την οποία απορρίπτει με περιφρόνηση ως τους «άθλιους του Τραμπ», δηλαδή ως ρατσιστές, μισογύνηδες, ομοφοβικούς και τρελαμένους με τα όπλα…

Αντίθετα, η «Αριστερά» υπερασπίζεται τις υποτιθέμενες περιθωριοποιημένες ομάδες-θύματα: τους έγχρωμους, τους ομοφυλόφιλους, τις γυναίκες και τους διεμφυλικούς.

Το θέμα των WC (κοινών τουαλετών για άνδρες/γυναίκες καθώς και της χρήσης τους από τους τρανσέξουαλ), –μία εκστρατεία (στις ΗΠΑ) που είναι απίθανο να κινητοποιήσει πολλούς Αμερικανούς–, είναι πιο σημαντικό για την «Αριστερά» από την εργατική τάξη.

Όλοι οι άνθρωποι με λευκή επιδερμίδα, εκτός από τους αριστερούς και τις θυματοποιημένες γυναίκες, είναι κατά τεκμήριο ρατσιστές.

Ο ρατσισμός και η θυματοποίηση είναι η εξήγηση για τα πάντα, για όλη την ιστορία, όλους τους θεσμούς, ακόμη και για το αμερικανικό Σύνταγμα.

Αυτό το πρόγραμμα της «Αριστεράς» αποκόπτει την αριστερά από την εργατική τάξη, που έχει εγκαταλειφθεί και από τα δύο πολιτικά κόμματα και έχει τερματίσει τη σύνδεση της Αριστεράς με τον λαό.

Η κατάρρευση της αριστεράς…

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ:

http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/2017/02/blog-post_691.html

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες