Καμιά νομιμοποίηση του "δικαιωματισμού"

[Ρεσάλτο]

Καμιά νομιμοποίηση του πρακτορικού "δικαιωματισμού" στο όνομα του κινήματος!



Επί τροχάδην, μερικές σκέψεις για το θέμα των ομόφυλων ζευγαριών κλπ.



Του Γρηγόρη Γρηγοριάδη


Πρώτον. Δεν είναι ένα ζήτημα που προέκυψε από τα κάτω, από την κοινωνία, ως μαζικό κοινωνικό αίτημα. Αντίθετα, συστηματικά προωθείται από συστημικούς μηχανισμούς και φορείς, από τα πάνω και με όρους, συχνά, εξοργιστικής προπαγάνδας, η οποία κάνει ότι μπορεί για να επιβάλλει την "identity politics" ατζέντα της κόντρα στη βούληση ποσοστών της κοινωνίας που αγγίζουν το 70%, όπως έδειξε ακόμα και πρόσφατη έρευνα της GPO - του κυβερνητικού παρατρεχάμενου Θεοδωρικάκου. Και ας μην αναρωτηθεί κανείς καν για το ταξικό "πρόσημο" αυτού του πλειοψηφικού ρεύματος: ανάμεσα στο Αιγάλεω και το Κερατσίνι από τη μια και την Κηφισιά και τη Φιλοθέη από την άλλη, υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει σε ποιες περιοχές τα ποσοστά του "ναι" είναι υψηλοτέρα και σε ποιες χαμηλότερα;

Δεύτερον. Αν προς στιγμήν αφήσουμε εκτός συζήτησης το αν και κατά πόσο έχει "δικαίωμα" ή όχι ένα ομόφυλο ζευγάρι στο να ανατρέφει παιδιά (από τη στιγμή που η επιλογή του συνιστά άρνηση της φυσικής διαδικασίας γέννησης αυτών των παιδιών), τότε είναι φανερό ότι το δικαίωμα αυτό για τα ομοφυλόφιλα άτομα στην Ελλάδα είναι νομικά κατοχυρωμένο ήδη από το 1946, με την θέσπιση δικαιώματος υιοθεσίας σε κάθε μεμονωμένο άτομο, ακόμα και εκτός γάμου. Κανείς λοιπόν δε μπορεί να ισχυριστεί ότι η συζήτηση που γίνεται αφορά στην κάλυψη ενός πραγματικού νομικού κενού και στην κατοχύρωση ενός , τάχα, ανεκπλήρωτου ως σήμερα, ανθρώπινου δικαιώματος.

Τρίτον. Η δυνατότητα τεκνοθεσίας ενός ομόφυλου ζεύγους μέσω παρένθετης μητέρας είναι τουλάχιστον το ίδιο προβληματική όσο και για ένα ετερόφυλο. Στην ουσία μιλάμε για την απογείωση της λογικής της γυναίκας ως "συσκευής αναπαραγωγής". Και μην πει κανείς για το "δικαίωμα ενός ζευγαριού να αποκτήσει παιδί" γιατί εδώ το κυρίαρχο στοιχείο είναι το οικονομικό - ταξικό: το κόστος μιας εγκυμοσύνης μέσω παρένθετης μητέρας κυμαίνεται σε αρκετές δεκάδες χιλιάδες ευρώ (>70k), έτσι ώστε μόνο οικογένειες από πολύ συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα να έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν αυτό το "δικαίωμα". Να "νοικιάσουν" δηλαδή μια γυναικεία μήτρα για να κυήσει και να γεννήσει το παιδί τους. Μιλάμε για την πλήρη στρέβλωση της έννοιας της μητρότητας. Αντί λοιπόν να συζητάμε (και το γυναικείο κίνημα να απαιτεί!) την κατάργηση ή έστω τη θέσπιση πολύ αυστηρών προϋποθέσεων εφαρμογής του θεσμού της παρένθετης μητέρας, συζητάμε για την επέκταση του ώστε να καλύπτει και ζευγάρια των οποίων η επιλογή εξ ορισμού αποκλείει την έννοια της απόκτησης παιδιών με τη μόνη διαδικασία που γνωρίζει η φύση. Κι αυτό ορισμένοι, το ονομάζουν... "προοδευτισμό"!!!

Τέταρτον. Για να πάμε και στην ουσία. Οι επιλογές ζωής του κάθε ατόμου είναι σεβαστές και δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η λογική των διακρίσεων εξαιτίας αυτών των επιλογών. Όπως, όμως, καθετί στη ζωή, έτσι και αυτή η αρχή δεν είναι υπεράνω των περιορισμών που θέτουν οι σιδερένιοι νόμοι κίνησης της φύσης και της κοινωνίας. Για το μαρξισμό, η ουσία της ελευθερίας συνίσταται όχι στην άγνοια ή το χλευασμό, αλλά στη γνώση και στη συνειδητή αξιοποίηση των νομοτελειών που διέπουν τη φυσική και κοινωνική ζωή, με στόχο μια ζωή καλύτερη για όλους, σε ισορροπία του φυσικού και του κοινωνικού κόσμου. Αν αυτό κάποιοι το ονομάζουν "διακρίσεις" κάτι δεν πάει καθόλου καλά στο "αριστερό" μας χωριό, σύντροφοι.

Έτσι, η επιλογή της ομόφυλης σχέσης (οφείλει να) συνεπάγεται και την συνειδητοποίηση και αποδοχή της απάρνησης της ίδιας της γονεϊκής διαδικασίας. Τα παιδιά δεν "φυτρώνουν" για να τα βρίσκει όποιος θέλει για να ικανοποιεί τη (μικρο- ή μεγαλο-)αστική του ματαιοδοξία. Γεννιούνται μέσα από μια, καθορισμένη από τις φυσικές νομοτέλειες, διαδικασία, στην οποία τα δύο φύλα παίζουν σημαντικό και αναντικατάστατο ρόλο. Το να αρνείσαι το ρόλο του βιολογικού φύλου στη σύλληψη και γέννηση, αλλά να θες συγχρόνως να γίνεις γονιός και να αναθρέψεις ένα παιδί είναι μια κραυγαλέα εσωτερική αντίφαση, που αναδεικνύει και την ουσία του προβλήματος: η φιλολογία της woke προπαγάνδας μιλάει για "αγάπη", αλλά μισεί τη μητρότητα. Μιλά για ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα με τη γυναίκα στο ρόλο της "νοικιασμένης μήτρας". Είναι η επιτομή της υποκρισίας, μασκαρεμένη σε δήθεν "προοδευτικότητα".

Πέμπτον. Γιατί όλο αυτό και γιατί τώρα; Φυσικά, υπάρχει και το στοιχείο του πολιτικού αποπροσανατολισμού από τις πραγματικές πολιτικές τομές που συντελούνται και μετατρέπουν (έχουν ήδη μετατρέψει δηλαδή) τη χώρα σε "πεδίο βολής φτηνό, όπου ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι". Φυσικά και είναι μια πολύ βολική "αντιπαράθεση" για το καθεστώς, μιας και διχάζει το λαό πάνω σε ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές και συμβάλλει στην αναπαραγωγή ψεύτικων, δήθεν "προοδευτικών" και "αριστερών" ιδεολογημάτων που συκοφαντούν και εκθέτουν στο λαό την Αριστερά, τις ιδέες και τις παραδόσεις της, ενώ συγχρόνως συσκοτίζουν τα φλέγοντα καθήκοντα μιας αριστερής, αντιιμπεριαλιστικής εναλλακτικής, προβάλλοντας ατόφια τη συστημική ατζέντα με μπόλικο... ροζ περιτύλιγμα.

Είναι όμως και κάτι πέρα και πάνω από αυτά τα τρέχοντα, είναι και κάτι που έχει βαθύτερο, στρατηγικό χαρακτήρα: η αστική τάξη στην εποχή μας, είναι μια τάξη που σαπίζει και μαζί της σαπίζει κι ο κόσμος στον οποίο κυριαρχεί. Η πλήρης συντριβή κάθε συλλογικής κοινωνικής δομής, της οικογένειας συμπεριλαμβανομένης, η ταξικά καθοδηγούμενη ευγονική (πάντα στο όνομα της ..."επιστήμης", βεβαίως, μιας "επιστήμης" που ζέχνει Μένγκελε και ναζισμό), που ετοιμάζει το δυστοπικό μέλλον στο οποίο"κατώτερες φυλές" ανθρώπων και στρατοί ΑΙ-βιορομποτ θα υπηρετούν την "ανώτερη ελίτ" που θα επιλέγει προσεκτικά την αναπαραγωγή της, είναι μια φρικιαστική προοπτική που αρχίζει να φαίνεται όλο και πιο καθαρά πίσω από την ωμή, ξεδιάντροπη, ναζιστικής κοπής δυτική ιμπεριαλιστική και νεοαποικιοκρατική επιθετικότητα.

Απέναντι σε αυτό το ζοφερό σκηνικό, το ερώτημα για κάθε συνειδητό επαναστάτη, κάθε αταλάντευτο δημοκράτη, κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο δεν είναι το αν, αλλά μόνο το πώς θα θα οργανωθεί ένα μαζικό τείχος αντίστασης. Η μάχη για την ήττα και την ανατροπή του σαπισμένου δυτικού ιμπεριαλισμού δε θα οδηγήσει - γιατί αντικειμενικά δε μπορεί ο τροχός της ιστορίας να γυρίσει οριστικά πίσω - προς έναν "ανανεωμένο" καπιταλισμό, όσο κι αν υπάρχουν δυνάμεις που δίνουν τη μάχη ενάντια στη Δύση με αυτό το πρόταγμα ή, τουλάχιστον, για να υπερασπιστούν τον δικό τους, αυτόνομο ρόλο στο παγκόσμιο καπιταλιστικό πλαίσιο. Τουναντίον, η συντριβή του Δυτικού, σαπισμένου, χρεωκοπημένου ιμπεριαλισμού θα ανοίξει διάπλατα τις λεωφόρους για την ορμητική επάνοδο των λαών στο προσκήνιο της Ιστορίας, για την αναγέννηση και αντεπίθεση των ιδεών και της πάλης για την κοινωνική απελευθέρωση. Οφείλουμε να δώσουμε κι αυτή τη μάχη, ενάντια στον δήθεν "προοδευτικό" δικαιωματισμό με την ίδια αυταπάρνηση, με την ίδια αποφασιστικότητα που δίνουμε τη μάχη για την ήττα του ιμπεριαλισμού.

Είναι η ίδια μάχη. Εμπρός λοιπόν!

Ανάρτηση από: https://ggrigoriadis.blogspot.com/


ΠΗΓΗ

http://blogvirona.blogspot.com/2024/01/blog-post_19.html#more

[Επισκέπτης]

Ο,ΤΙ ΛΑΜΠΕΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΥΣΟΣ...


ΠΗΓΗ:
https://ggrigoriadis.blogspot.com/2024/02/blog-post.html

Μετά από αρκετό καιρό διάβασα ένα άρθρο στον 902 που, τουλάχιστον στο σκέλος των διαπιστώσεων, δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Θα μπορούσε κανείς να συμφωνήσει με τις περισσότερες από αυτές τις διαπιστώσεις, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, σε σχέση με το πώς το κεφάλαιο αξιοποιεί την επιστήμη, το στόχο για μετεξέλιξη του ανθρώπινου είδους σε ένα ανώτερο κι ένα κατώτερο "διάδοχο" με τη βοήθεια της ΑΙ κλπ. Και βέβαια, δεν ήταν αναπάντεχο ότι η άρνηση του ΚΚΕ να ψηφίσει το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια συγκέντρωσε τα πυρά της "προοδευτικής", "αριστερής", "αντι-ακροδεξιας", "αντιρατσιστικής" κλπ. φιλολογίας. Θα έλεγε, κανείς, "ως εδώ καλά". Είναι έτσι όμως τα πράγματα;


Να ειπωθεί, καταρχήν, ότι, όπως φαίνεται, το άρθρο γράφτηκε ως εκλαϊκευτικό σημείωμα σε πλευρές της απόφασης της ΚΕ του ΚΚΕ για το ζήτημα των ομόφυλων ζευγαριών, άρα είναι αναπόφευκτες οι αναφορές και του ίδιου και οι δικές μας, σε αυτό το κομματικό ντοκουμέντο, στο οποίο αποτυπώνεται ανάγλυφα το ιδεολογικό και πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγήσει το ΚΚΕ η σημερινή του γραμμή. Ας δούμε ορισμένες πλευρές πιο συγκεκριμένα.

Καταρχάς, προκαλεί απορία το ΠΟΤΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ανακάλυψε η καθοδήγηση του ΚΚΕ τον πραγματικό ρόλο της "επιστήμης που αναπτύσσεται πλήρως υποταγμένη στο ζυγό του κεφαλαίου". Γιατί, όπως θυμούνται όλοι - ακόμα και τα μέλη και οι οπαδοί του ΚΚΕ - δεν έχει περάσει πολύς καιρός που ο Κουτσούμπας επισκεπτόταν την Pfizer (προσοχή: ΤΗΝ PFIZER, όχι λ.χ. το ΕΚΕΦΕ "Δημόκριτος"...) για να εξάρει τα πρωτοπόρα επιστημονικά επιτεύγματα των υπαλλήλων της (λες και αυτά είναι ανεξάρτητα από το σε ποιον ανήκουν, για ποιο σκοπό αξιοποιούνται, σε ποια ατζέντα είναι "εγγεγραμμένα"...). Ποιος έχει ξεχάσει την ζέση με την οποία τα στελέχη του ΚΚΕ ορκίζονταν στα "επιστημονικά επιτεύγματα" την περίοδο της πανδημίας, χωρίς να κάνουν καμία προσπάθεια να διακρίνουν τα επιτεύγματα της Κούβας λ.χ. από εκείνα των Big Pharma. Όχι στα λόγια (αν και ούτε καν εκεί δεν είχαμε διαφοροποιήσεις, αντίθετα είχαμε πληθώρα άρθρων απολογητικής της εμβολιαστικής τρομοϋστερίας που αντικειμενικά αθώωνε την κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη), αλλά κυρίως στην πράξη. Ποιος έχει ξεχάσει την "υπερηφάνεια" με την οποία το ΚΚΕ ανακοίνωνε ότι όλοι οι Σύνεδροι στο 21ο Συνέδριο ήταν "πλήρως εμβολιασμένοι ή νομίμως απαλλαγμένοι από αυτή την υποχρέωση"; Ποιος έχει ξεχάσει την άρνηση να αναπτυχθεί ο αγώνας ενάντια στο όνειδος των υποχρεωτικών αργιών των υγειονομικών, ενάντια στην αθλιότητα των προστίμων στους χαμηλοσυνταξιούχους; Τώρα ανακάλυψαν, λοιπόν, στο ΚΚΕ ότι η ανάπτυξη της επιστήμης στην εποχή του ιμπεριαλισμού φέρει καθοριστική τη σφραγίδα της αντιδραστικής αστικής τάξης; Καλώς τους κι ας αργήσανε, θα πει κανείς. Αμ δε!

Κι αυτό, διότι ευθύς μόλις το άρθρο φύγει από τις διαπιστώσεις και επιχειρήσει να τις εντάξει σε ένα σχήμα ερμηνείας των εξελίξεων, αναδύεται με σαφήνεια το γνωστό, χρεωκοπημένο αφήγημα του ΚΚΕ, αυτό των ίσων αποστάσεων. "Τί συγκρούεται στο ζήτημα των ομόφυλων ζευγαριών;", ρωτά η ηγεσία του ΚΚΕ και απαντά: "δύο αντιδραστικές αντιλήψεις", η εκκλησία, η ακροδεξιά και τα "ευρασιατικά κέντρα" (το πιάσατε το υπονοούμενο ότι Ρωσία = σκοταδισμός και ακροδεξιά, έτσι;;;), από τη μια, με τον "μεταμοντέρνο δικαιωματισμό που είναι στρατηγική του ΝΑΤΟ", από την άλλη. Είναι η ίδια λογική που είδαμε να ξεδιπλώνεται παντού: ιδιωτικοποιείται η ΛΑΡΚΟ; Δεν είναι λύση η επιστροφή στο κράτος στον καπιταλισμό. Σφάζουν οι ναζί στο Ντονμπας; Ναι, αλλά κι ο Πούτιν "ιμπεριαλιστής" είναι. Πραξικόπημα η ακροδεξιά με αμερικανική στήριξη στη Βενεζουέλα; Ε, όχι και να στηρίξουμε το σοσιαλδημοκράτη Μαδούρο και πάει λέγοντας. Αδιόρθωτοι!

Τόσο απλά! Δεν υπάρχει σε κάθε πολιτική συγκυρία κύριος αντίπαλος, δεν υπάρχει κυρίαρχη αντίθεση, δεν υπάρχει πολιτικό διακύβευμα. Υπάρχει μόνο η βαρετή, μονότονη, σχεδόν αυτιστική επανάληψη του "σοσιαλισμού ως μοναδικής διεξόδου". Και οι άμεσοι πολιτικοί στόχοι πάλης; Απαπα, τι είμαστε εμείς καλέ, τίποτα "σοσιαλδημοκράτες";;;

Τι μένει λοιπόν, αφού η πολιτική πάει περίπατο και υποκαθίσταται από τον αφηρημένο ιδεολογικό λόγο; Ένα κούφιο, βερμπαλιστικό, καθαρά επικοινωνιακό αφήγημα, που το μόνο στόχο που υπηρετεί είναι να μη χαθούν ψήφοι στις επερχόμενες ευρωεκλογές, ώστε να εμφανιστεί δικαιωμένη και ενισχυμένη αυτή η προδοτική, ηττοπαθής, ευρωκομμουνιστική γραμμή. Καμία πρακτική πρωτοβουλία στο κίνημα, καμία μάχη για να ακυρωθεί η κατάθεση του νομοσχεδίου, να παρθεί κλπ. Όλη η πολιτική πρωτοβουλία των κινήσεων - στο επίπεδο της όποιας "αντιπολίτευσης" έχει εκφραστεί στο νομοσχέδιο - έχει εκχωρηθεί στην ακροδεξιά, στην Εκκλησία κλπ., τους οποίους κατά τα άλλα το ΚΚΕ καταγέλλει ότι είναι η "Χάρυβδη" απέναντι στην κυβερνητική "Σκύλλα". Και αντ'αυτών τι; Μια ψήφος στη Βουλή και πολύ σας είναι...

Ακόμα, όμως και στο καθαρά ιδεολογικό επίπεδο (ή, ακριβέστερα, στο επίπεδο της ανάλυσης, γιατί πάντα ήταν και τώρα ακόμα περισσότερο, πολύ δύσκολο να βρει κανείς που τελειώνει η ιδεολογική σύγχυση και που αρχίζει η πολιτική μεθόδευση στα ντοκουμέντα του ρεβιζιονιστικού ΚΚΕ...), οι κραυγαλέες αντιφάσεις στα ντοκουμέντα του δε μπορούν να κρυφτούν.

Από τη μια μεριά, για παράδειγμα, σωστά εκτιμάται ότι είναι στόχος του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και των κυρίαρχων ομάδων της μονοπωλιακής αστικής τάξης και του δυτικού ιμπεριαλισμού η αποσύνδεση του ατόμου από κάθε αντικειμενικό συλλογικό προσδιορισμό και η απόλυτη εξατομίκευση που οδηγεί στην άνευ όρων υποταγή στην εξουσία τους. Από την άλλη όταν έρχεται η ώρα να βγουν πολιτικά συμπεράσματα και να χαραχθεί τακτική "ξεχνιούνται" - πολύ βολικά για το καθεστώς - επίσης αντικειμενικότατοι συλλογικοί προσδιορισμοί όπως το έθνος και η θρησκεία και επικεντρώνεται η προσοχή αποκλειστικά στο φύλο και την τάξη.

Συσκοτίζεται συνειδητά ότι η ιδεολογική επίθεση του ιμπεριαλισμού στρέφεται σήμερα ΚΑΙ κατά της ελληνικής γλώσσας, της Ορθοδοξίας, της ελληνικής λαϊκής κουλτούρας (με την επιστημονική έννοια του όρου) ως στοιχείων της εθνικής συνείδησης ενός εξαρτημένου, καταπιεζόμενου από τον ιμπεριαλισμό έθνους. Συσκοτίζεται ιδιαίτερα ότι το χτύπημα στην Ορθοδοξία έχει άμεση σχέση και με την ανησυχία των αγγλοσαξονικών, ευρωατλαντικών γενικότερα, κέντρων για το βάθος και τις αντοχές της "αντιδυτικής" και της φιλορωσικής - και πάντως όχι αντιρωσικής - στάσης της πλειοψηφικής μερίδας της εργατικής τάξης και των εργαζομένων λαϊκών στρωμάτων, παρά το όργιο της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας, τη φίμωση κάθε αντίθετης φωνής και την πολιτική συναίνεση του συνόλου του πολιτικού φάσματος.

Πιθανόν αρκετοί - μέλη και οπαδοί - στο ΚΚΕ να βγάζουν "φλύκταινες" με την παραπάνω κριτική. Ας είναι. Φαίνεται κανένας δεν τους είπε, για παράδειγμα, ποια γνώμη είχε ο Στάλιν για τη σημασία της εθνικής διάστασης στην πάλη των κομμουνιστών:

«Άλλοτε η αστική τάξη θεωρούνταν αρχηγός του έθνους, υπεράσπιζε τα δικαιώματα και την ανεξαρτησία του έθνους, βάζοντάς τα ‘’υπεράνω όλων’’. Σήμερα δεν απόμεινε ούτε ίχνος από την ‘’εθνική αρχή’’. Σήμερα η αστική τάξη πουλάει τα δικαιώματα και την ανεξαρτησία του έθνους για δολάρια. Τη σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας και της εθνικής κυριαρχίας την έχουν πετάξει σαν κάτι το άχρηστο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τη σημαία αυτή θα πρέπει να τη σηκώσετε εσείς, οι εκπρόσωποι των κομμουνιστικών και των δημοκρατικών κομμάτων και να την πάτε μπροστά, αν θέλετε να είστε πατριώτες της χώρας σας, αν θέλετε να γίνετε η καθοδηγητική δύναμη του έθνους. Δεν υπάρχει πια κανένας άλλος για να τη σηκώσει» [1]


Αλλά και ο Νίκος Ζαχαριάδης, δεν παρέλειπε να τονίζει στους κομματικούς του συντρόφους τη σημασία της εθνικολαϊκής ενότητας στην πάλη για ανεξαρτησία και αποτίναξη των ιμπεριαλιστικών δεσμών, ενάντια στις πλουτοκρατικές ραδιουργίες που διασπούν και διχάζουν το λαό:

«... Η προσπάθειά μας για τη λαϊκή ενότητα, ομόνοια και αδελφότητα ενάντια στον πλουτοκρατικό αφανισμό πρέπει να είναι ακούραστη. Μόνο με έργα πρέπει να δείξουμε ότι είμαστε το κόμμα της παλλαϊκής ένωσης ενάντια στην εκμετάλλευση, ντόπια και ξένη. Μόνο πραγματοποιώντας την ενότητα αυτή μέσα στην πάλη με όλους τους τίμιους Ελληνες, υπερνικώντας τις διαφορές που μας χώριζαν χτες, θα εξασφαλίσουμε την πρωταρχική προϋπόθεση για τη νίκη της λαϊκής δημοκρατίας...» [2]


Φυσικά, το πρόβλημα δεν είναι η ιδεολογική αβελτηρία. Ο εκλεκτικισμός που εστιάζει στις πλευρές που είναι αποδεκτές, τελικά, από το σύστημα, έστω και ως μια κάπως "παλιομοδίτικη", αλλά νομιμόφρονα αντιπολίτευση, απλώς είναι μια ακόμα έκφραση του απόλυτου καθεστωτισμού που χαρακτηρίζει την ηγεσία του ΚΚΕ. Ακόμα και οι όποιες αναλύσεις έχουν στοιχεία αλήθειας, υπηρετούν τον μοναδικό σκοπό που απασχολεί αυτή την ηγεσία: το να διατηρήσει τους δεσμούς της με εκείνες τις μερίδες των λαϊκών στρωμάτων από τις οποίες αντλεί και αναπαράγει την εκλογική της πελατεία. Για την επίτευξη αυτού του σκοπού δε χρειάζεται κάτι περισσότερο από έναν μεσοβέζικο, γενικόλογο ιδεολογικό βερμπαλισμό. Για τίποτα περισσότερο δεν είναι ούτε πρόθυμοι, αλλά ούτε και ικανοί πλέον. Θλιβερό, αλλά αληθινό...

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1] Ι.Β. Στάλιν, "Λόγος στις ξένες αντιπροσωπείες για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ", 1952
[2] Νίκος Ζαχαριάδης, "Εισήγηση στο 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ", 1945