Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Η απάτη των πατριδοκάπηλων

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Παλαίμαχος



Ένταξη: 31 Αύγ 2006
Δημοσιεύσεις: 976

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 06, 2008 5:55 pm    Θέμα δημοσίευσης: Η απάτη των πατριδοκάπηλων Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η απάτη των πατριδοκάπηλων
Ή
Απλά μαθήματα για αρχάριους


Πατριδοκαπηλία είναι να εμπορεύεσαι και να καπηλεύεσαι τα πατριωτικά αισθήματα. Να μιλάς δημαγωγικά υπέρ πατρίδος και να κλείνεις σε όλες τις πτώσεις τη λέξη «πατρίδα», χωρίς ποτέ να εξηγείς τι εννοείς και ιδιαίτερα χωρίς ποτέ να εξηγείς πώς σήμερα, που η Νέα Τάξη ισοπεδώνει τα έθνη (τις πατρίδες) μπορεί να διασωθεί το έθνος και η πατρίδα του καθενός.
Οι πατρίδες και το έθνος δεν είναι ιδεολογίες. Είναι συγκροτημένες ιστορικές δομές της ανθρωπότητας, με τις συνακόλουθες ψυχολογικές και συναισθηματικές «εθνικές δομές» συνείδησης.
Το να λέμε ότι όλους μας συνδέει η πατρίδα, η Ελλάδα, είναι μια σοφιστεία απάτης. Με αυτή την απάτη οι κυρίαρχες τάξεις εξαπατούσαν τους λαούς για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους που δεν είχαν πατρίδα. Άλλη η πατρίδα του κεφαλαίου και άλλη η πατρίδα των θυμάτων της εκμετάλλευσης: Της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Και αυτοί που πρόδιδαν πάντα κάθε πατρίδα, κάθε ιερό και όσιο ήταν ΟΧΙ οι λαοί, αλλά οι δυνάστες του: Το κεφάλαιο.
Και ήταν αυτό το καθεστώς του κεφαλαίου, με τα κόμματά του και τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς του που καπηλευόντουσαν αγρίως τα πατριωτικά αισθήματα των λαών, που ανύψωσαν το «εθνικό αίσθημα» στην ιδεολογία του μιλιταριστικού εθνικισμού, με την ακραία του μορφή το αποτρόπαιο πρόσωπο του φασισμού.

Αυτοί που υπόσκαπταν πάντα την πατρίδα ήταν οι καπηλευτές της πατρίδας: Το κεφάλαιο που δεν έχει πατρίδα…
Τα λαϊκά κινήματα και η Αριστερά υπόσκαπταν την πατρίδα του κεφαλαίου. Αγωνιζόντουσαν για να έρθουν αυτές οι κοινωνικές συνθήκες που τα έθνη και οι πατρίδες να απελευθερωθούν από τους καταστροφείς τους. Να ανήκουν, με άλλα λόγια στους λαούς τους.

Σήμερα, όποιος χρησιμοποιεί αφηρημένα τη λέξη «πατρίδα» δεν είναι απλώς καπηλευτής, αλλά και απατεώνας ολκής. Σήμερα δεν μπορεί να υπάρξει κανένα «έθνος» και καμιά πατρίδα μέσα στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, σε καθεστώς Νέας Τάξης. Και για να μην χρησιμοποιούμε τη Νέα Τάξη αφηρημένα (πού τόσο αρέσκονται οι πολιτικοί απατεώνες), διευκρινίζουμε: Η Νέα Τάξη είναι η πολιτική παράμετρος του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Είναι η εξουσία της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς των υπερεθνικών.
Οι δημαγωγοί, ιδιαίτερα της ακροδεξιάς κοπής, κάνουν ότι δεν τα γνωρίζουν όλα αυτά και φλυαρούν κατά της Νέας Τάξης γενικά και αφηρημένα.

Μέσα, συνεπώς, σε αυτά τα ιστορικά πλαίσια δεν μπορεί να λες ότι αγωνίζεσαι για την πατρίδα και το έθνος, χωρίς να θέτεις σαν πρωταρχική προτεραιότητα τον αγώνα εναντίον της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης που αλώνουν τα έθνη και της πατρίδες.
Έθνη και πατρίδες δεν μπορούν να υπάρξουν σήμερα μέσα στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό. Ούτε είναι δυνατόν ΠΟΤΕ να γυρίσουμε τον τροχό της ιστορίας προς τα πίσω: στην εποχή συγκρότησης των ανεξάρτητων εθνικών κρατών…

Όποιος συνεπώς μιλάει για πατρίδα και έθνος γενικά χωρίς να θέτει τις προϋποθέσεις που μπορεί να διασωθούν τα έθνη και οι πατρίδες, χωρίς να προτάσσει τον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού, είναι πολιτικός απατεώνας που εμπορεύεται τα πατριωτικά αισθήματα για να υποτάξει τους λαούς στη σιδερένια λογική της παγκοσμιοποίησης: Στην καταστροφή των εθνών!!!
Τα έθνη και οι πατρίδες θα σωθούν μόνο αν ανατραπεί η εξουσία του κεφαλαίου που αλώνει τα έθνη και τις πατρίδες. Θα σωθούν αν περάσουμε σε ένα άλλο κοινωνικό σύστημα που οι λαοί και τα έθνη θα έχουν απελευθερωθεί από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Μόνο όταν οι λαοί και τα έθνη τους καθορίζουν τις τύχες τους, οι έννοιες «έθνος» και «πατρίδα» θα αποκτήσουν το πραγματικό τους περιεχόμενο.

Ας μας πουν, λοιπόν, οι «υπερπατριώτες» φωνακλάδες πώς τη βλέπουν την πατρίδα και πώς μπορεί να διασωθούν τα έθνη. Ποια κοινωνία θέλουν και πώς μπορεί να υλοποιηθεί. Τι είναι η Νέα Τάξη που ισοπεδώνει τα έθνη και πώς μπορεί να ανατραπεί. Γιατί, υπογραμμίζω ξανά, ότι το να δέχεσαι τον καπιταλισμό, σήμερα, και να μιλάς ταυτόχρονα για έθνος είναι ΟΥΤΟΠΙΑ: Έγκλημα εξαπάτησης!!!
Τα άλλα είναι κούφια λόγια για να κοροϊδεύουν τους αφελείς…

_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Μπρακούλιας
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιούλ 07, 2008 12:07 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Mεγάλες αλήθειες! Κρίμα που έπρεπε να ειπωθούν με αφορμή μία δύσκολη στιγμή που τα συνασπισμένα εντός του ΚΚΕ ξεσπάθωσαν και οι πατριδοκάπηλοι του ΛΑΟΣ σαν έχιδνες χύνουν το δηλητήριό τους στα αυτιά του κάθε καλόπιστου πατριώτη.
Κρατάω δύο κομβικά λόγια του παλαίμαχου:

Το να λέμε ότι όλους μας συνδέει η πατρίδα, η Ελλάδα, είναι μια σοφιστεία απάτης. Με αυτή την απάτη οι κυρίαρχες τάξεις εξαπατούσαν τους λαούς για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους που δεν είχαν πατρίδα. Άλλη η πατρίδα του κεφαλαίου και άλλη η πατρίδα των θυμάτων της εκμετάλλευσης: Της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Και αυτοί που πρόδιδαν πάντα κάθε πατρίδα, κάθε ιερό και όσιο ήταν ΟΧΙ οι λαοί, αλλά οι δυνάστες του: Το κεφάλαιο.

και

Τα έθνη και οι πατρίδες θα σωθούν μόνο αν ανατραπεί η εξουσία του κεφαλαίου που αλώνει τα έθνη και τις πατρίδες. Θα σωθούν αν περάσουμε σε ένα άλλο κοινωνικό σύστημα που οι λαοί και τα έθνη θα έχουν απελευθερωθεί από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Μόνο όταν οι λαοί και τα έθνη τους καθορίζουν τις τύχες τους, οι έννοιες «έθνος» και «πατρίδα» θα αποκτήσουν το πραγματικό τους περιεχόμενο.


Αυτή είναι η ορθή και αυθεντική ΕΘΝΙΚΗ συλλογιστική.
Όσοι μιλούν για "έθνος" και "πατρίδα" και συναφείς έννοιες, οφείλουν να τις προσδιορίζουν κοινωνικά:
επειδή το κοινωνικό ζήτημα είναι αναπόσπαστο τμήμα της εθνικής αλήθειας.
Όσοι δεν μπορούν να την δουν στη διττή διάστασή της, είναι αφελείς ή ιδιοτελείς, έμποροι των εθνών ή τα υπαλληλάκια τους.
Επιστροφή στην κορυφή
ΓΙΑΝΝΗΣΜ



Ένταξη: 03 Ιούλ 2006
Δημοσιεύσεις: 463

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιούλ 07, 2008 10:21 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Φίλε Παλαίμαχε, το κείμενο σου είναι κείμενο μνημειώδες. Μέσα σε λίγες γραμμές περιγράφει και διατυπώνει με σαφήνεια ό,τι η Αριστερά εδώ και δεκαετίες δεν δύναται ή δεν θέλει να διατυπώσει. Εννοώ ότι επιλύει ουσιαστικά το "εθνικό ζήτημα" και το τοποθετεί δίπλα στο κοινωνικό, όπου σαφέστατα πια και για τον πλέον αδαή τα δυο τούτα είναι αξεδιάλυτα.

Επίσης, αποδεικνύεται από το κείμενο σου ότι η Αριστερά όχι μόνο μπορεί αλλά και υποχρεούται να είναι πατριωτική και ότι η αποστολή της είναι ταυτόχρονα και πατριωτική, διότι μέσω της κοινωνικής απελευθέρωσης θα επέλθει και η πραγματική εθνική απελευθέρωση.

Μεγάλες αλήθειες.

Ειλικρινά τις γραμμές αυτές θα ήθελα να τις διάβαζα συχνότερα από τους Αριστερούς που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να προπαγανδίζουν την πολυπολιτισμικότητα και τα συναφή ιδεολογήματα της ακραιφνούς νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

_________________
"Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρια της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι." Μιχάλης "Πάμπλο" Ράπτης.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Εξόριστος



Ένταξη: 22 Ιαν 2007
Δημοσιεύσεις: 457

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιούλ 09, 2008 9:06 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Πάντα το εθνικό ήταν άρρηκτα δεμένο με το κοινωνικό.
Για να απελευθερωθούν οι εθνότητες και να αποκτήσουν εθνικά κράτη έπρεπε να γκρεμιστεί η φεουδαρχία. Και ήταν ο καπιταλισμός στο επαναστατικό του στάδιο που έλυσε το εθνικό ζήτημα, απελευθερώνοντας τις εθνότητες στις συγκροτημένες συλλογικότητες των εθνών κρατών.
Στην Ελλάδα π.χ. δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ανεξάρτητο έθνος, χωρίς την επανάσταση του 1821 και την κοινωνική μας απελευθέρωση από το ζυγό της φεουδαρχικής Αυτοκρατορίας.

Σήμερα δημιουργείται η νέα αυτοκρατορία της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και των πλανητικών υπερεθνικών. Ο καπιταλισμός σε αυτή την γεροντική και άκρως παρακμιακή του φάση επιδιώκει την κατάλυση και διάλυση κάθε συλλογικότητας και έθνους. Ισοπεδώνει ο ίδιος της κατακτήσεις της προοδευτικής του περιόδου.

Για να σωθούν, συνεπώς τα έθνη και οι ιστορικές συλλογικότητες απαιτείται, σαν πρώτη προϋπόθεση, η ανατροπή αυτής της κοινωνικής συγκρότησης και το πέρασμα σε μια άλλη κοινωνική συγκρότηση.

Αυτή είναι η διαλεκτική της ιστορίας: η ενότητα του κοινωνικού και εθνικού. Όποιος διασπά αυτή τη διαλεκτική ενότητα, ανεξάρτητα από το τι λέει, είναι με το μέρος της Νέας Τάξης.

Όποιος μιλάει εναντίον της Νέας Τάξης και δεν θέτει τη στρατηγική προτεραιότητα ανατροπής του καπιταλιστικού κοινωνικού συστήματος είναι απατεώνας, «γρανάζι» της Νέας Τάξης.
Τέτοιοι είναι η πατριδοκάπηλοι. Μιλάνε για έθνος και πατρίδα, αποδεχόμενοι τους καταστροφείς των εθνών και των πατρίδων. Δεν θέτουν του ουσιώδες: Τη στρατηγική εναλλακτική προοπτική που θα απελευθερωθούν και θα σωθούν τα έθνη και οι πατρίδες από τον καπιταλιστικό, νεοαταξικό ζυγό.

Το ΚΚΕ, ανεξάρτητα από τις ολέθριες και καταστροφικές θέσεις του πάνω σε πολλά «εθνικά ζητήματα», στρατηγικά (έστω σε επίπεδο ιδεολογικής αναφοράς και ζύμωσης) θέτει την προϋπόθεση των προϋποθέσεων για την σωτηρία των εθνών και των πολιτισμών: Την ανατροπή του καπιταλισμού!!!

Θέτει τη στρατηγική εναλλακτική πρόταση!!!

Και αυτό είναι το βασικό κριτήριο της κριτικής στήριξής μας, χωρίς ποτέ να υποστείλουμε τη σημαία της σκληρής κριτικής απέναντί του.

Ας μας υποδείξει κάποιος έναν άλλο πολιτικό φορέα που να βρίσκεται στρατηγικά πιο κοντά στην ενότητα του «εθνικού» με το «κοινωνικό» και, έστω, να προπαγανδίζει την ανατροπή αυτού του συστήματος που διαλύει κάθε εθνική οντότητα;

Η πατριδοκαπηλία και η εμπορία του «μεταναστευτικού» και των «εθνικών ζητημάτων» δεν αποτελούν στρατηγική πρόταση, ούτε τακτική: Είναι εκλογική κερδοσκοπία και ΑΠΑΤΗ, είναι τυχοδιωκτική πολιτική που κινείται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ μέσα στα πλαίσια της καπιταλιστικής Νέας Τάξης.

_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιούλ 09, 2008 4:34 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Να συμπληρώσω σε όλα τα παραπάνω και τούτο:
Το ΚΚΕ αποτελεί μια ιστορική, αγωνιστική συλλογικότητα, την οποία η Νέα Τάξη δεν ανέχεται, όπως και κάθε συλλογικότητα που είναι φορέας συνείδησης. Και σαν τέτοια «ταξική οντότητα», αποτελεί μετερίζι αγώνα εναντίον της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Η διάλυση του ΚΚΕ, η οποία αντικειμενικά επιδιώκεται από τους νεοταξικούς μηχανισμούς, θα είναι μια νέα ιστορική ήττα για το λαό μας.
Το γεγονός των ολέθριων λαθών (έστω προδοσιών) της ηγεσίας αυτού του κόμματος δεν αναιρεί την αναγκαιότητα στήριξης της «ταξικής οντότητας» του ΚΚΕ. Τι ίδιο, όπως δεν αναιρείται η λειτουργία της Ορθοδοξίας (άλλο μετερίζι αγώνα κατά της Νέας Τάξης) από την πολιτική της εκκλησιαστικής γραφειοκρατικής ηγεσίας ή του εκάστοτε Αρχιεπισκόπου.
Αυτά τα λίγα επ’ αυτού.
Επιστροφή στην κορυφή
Βέγγος
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιούλ 09, 2008 10:47 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Παιδιά καλά τα λέτε.
Τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει από το μηδέν.
Το νέο πατάει στο παλιό.
Ο αγώνας ενάντια στον διεθνή ιμπεριαλισμό που αφανίζει σήμερα τα έθνη και τις πατρίδες δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν πατήσει πάνω στις αγωνιστικές αριστερές παραδόσεις. Μόνο αυτές οι παραδόσεις και ο σοσιαλισμός αναιρούν τον καπιταλισμό και ανοίγουν το δρόμο για την απελευθέρωση των λαών και των εθνών.
Η σωτηρία των λαών και της πατρίδας βρίσκεται προς αυτήν την κατεύθυνση.
ΟΧΙ στην πατριδοκαπηλία των αστών πολιτικάντηδων και των «ακροδεξιών» καραγκιόζηδων, σαν τον Καρατζαφέρη.
Δεν υπάρχουν πολλοί πατριωτισμοί. Ο πατριωτισμός είναι ένας: Ο αγώνας για την απελευθέρωση της πατρίδας από τα καπιταλιστικά, ιμπεριαλιστικά δεσμά.
Το έθνος και τον πολιτισμό του, το κεφάλαιο είναι που τα καταστρέφει. Χωρίς να απελευθερωθεί η κοινωνία από τις καπιταλιστικές δαγκάνες των μονοπωλίων δεν μπορεί σήμερα να μιλάμε για έθνος και πολιτισμό, για εθνική παράδοση και εθνικό πλούτο.
Εξ’ ορισμού, λοιπόν, δεν είναι πατριώτες όσοι αποδέχονται το καπιταλιστικό καθεστώς, την δυναστεία της αγοράς και την ιδιωτικοποίηση των πάντων.
Μας εξαπατούν καλοί μου άνθρωποι!
Θ.Β.
Επιστροφή στην κορυφή
Δούλος ισοβίτης



Ένταξη: 27 Ιούν 2008
Δημοσιεύσεις: 8

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιούλ 10, 2008 10:54 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Εξυπακούεται ότι ο καπιταλισμός είναι πάντα ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΣ, και ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΤΡΙΔΑ. Αυτό το'χε τονίσει κι ο Άρης σε ομιλία του στη Λαμία το 1944 (αν δεν κάνω λάθος στο έτος). Ο εργάτης, ο αγρότης, ο προλετάριος, ο φτωχός λαός, είναι αυτός ο παράγοντας που έχει τον εθνικό του ΧΩΡΟ, την ΠΑΤΡΙΔΑ δηλαδή, και αγωνίζεται γι'αυτήν την ΠΑΤΡΙΔΑ, και περιμένει και πολλά απ'αυτήν την ΠΑΤΡΙΔΑ, γιατί στο κάτω-κάτω δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς. ΑΝΤΙΘΕΤΑ Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΜΑΦΙΑΣ, ψάχνει να βρεί κέρδη, σε οποιόδηποτε ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟ ΧΩΡΟ, και σε ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΗΠΕΙΡΟ, και με προλετάριους - εργατικό δυναμικό (αν είναι δυνατόν και ΤΖΑΜΠΑ, ή με ΤΟ ΠΛΕΟΝ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΚΟΣΤΟΣ και συνθήκες δουλοπαροικίας) πάλι οποιασδήποτε ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ και ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ. Και φυσικά ΑΠΛΗΡΩΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΥΣ ΚΑΙ ΕΥΚΟΛΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΙΜΟΥΣ. Πιό αρνησιπάτριδες, πιό ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ απ'τους ΚΑΠΙΤΑΛΕΣ δεν μπορείς να εντοπίσεις. Έχει ξαναειπωθεί, όλα όσα γίνονται απ'τις αρχές της δεκαετίας του'90 και μετά (που έπεσε το ΑΝΤΙΒΑΡΟ ΤΟΥ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ, το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΜΠΟΔΙΟ που είχανε οι φεουδάρχες καπιτάλες), έγινε η απελευθέρωση (απελευθέρωση γιά τους ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΦΕΟΥΔΑΡΧΕΣ, και ΣΚΛΑΒΙΑ γιά τους λαούς) ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΩΝ (δούλων με άλλα λόγια) από κάθε ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΗΠΕΙΡΟ πρός κάθε ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΗΠΕΙΡΟ. Δηλαδή, διεθνώς να γίνουμε όλοι κοινωνία τύπου ΗΠΑ (με το ζόρι φυσικά, χωρίς να το θέλουν οι λαοί).
Μονόδρομος η αντίσταση μαζί με το ΚΚΕ, δηλαδή το κόμμα που εκπροσωπεί την άλλοτε ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ, (το μοναδικό δηλαδή εμπόδιο στον ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΠΙΤΛΛΙΣΜΟ). Όλοι οι άλλοι, μεγάλοι και μικροί, (ΠΑΣΟΚ,ΝΔ,ΣΥΝ,ΛΑΟΣ), είναι απλώς ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡ. ΕΝΩΣΗΣ. Τουλάχιστον στον κοντινό ορίζοντα, άλλο δρόμος αντίστασης στο θηρίο της Ευρ. Ένωσης, δεν φαίνεται να υπάρχει.
_________________
Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα? Αποφασίστε!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΓΙΑΝΝΗΣΜ



Ένταξη: 03 Ιούλ 2006
Δημοσιεύσεις: 463

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιούλ 14, 2008 9:38 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ



Ι. Β. ΣΤΑΛΙΝ

[Ο Στάλιν υπό τις ευλογίες του Λένιν έγραψε το ακόλουθο άρθρο στη Βιέννη στα τέλη του 1912 και στις αρχές του 1913. Είναι πολύ ενδιαφέρον να το μελετήσουμε και γιατί όχι να το σχολιάσουμε. Μάλλον, από τα λίγα κείμενα του Στάλιν που χαίρουν ευρύτερης αποδοχής.]



"
Η περίοδος της αντεπανάστασης στη Ρωσία δεν έφερε μονάχα "αστραπές και βροντές" μα και την απογοήτευση στο
κίνημα, την έλλειψη πίστης στις κοινές δυνάμεις. Οσο πιστεύανε σ' ένα "φωτεινό μέλλον", οι άνθρωποι αγωνίζονταν μαζί,
ανεξάρτητα από εθνότητα: προηγούνταν τα κοινά ζητήματα. Στην ψυχή τους εισχώρησε η αμφιβολία κι άρχισαν οι
άνθρωποι να χωρίζονται, ο καθένας στο εθνικό του σπιτάκι: ο καθένας ας υπολογίζει μονάχα - στον εαυτόν του! Πρώτ' απ'
όλα "το εθνικό πρόβλημα"!
Ταυτόχρονα, μέσα στη χώρα συντελούνταν ένα σοβαρό ρήγμα στην οικονομική ζωή. Το 1905 δεν είχε περάσει μάταια: Τα
υπολείμματα της δουλοπαροικίας στο χωριό δέχτηκαν ακόμα ένα χτύπημα. Μια σειρά καλές σοδειές ύστερα από τους
λιμούς και η βιομηχανική άνοδος, που ακολούθησε κατοπινά, προώθησαν τον καπιταλισμό. Η διαφοροποίηση στο χωριό
και η ανάπτυξη των πόλεων, η ανάπτυξη του εμπορίου και των συγκοινωνιών προχώρησε με μεγάλα βήματα. Ιδιαίτερα
είναι αυτό σωστό για τις ακρινές περιοχές. Ολα αυτά δεν μπορούσαν να μην επιταχύνουν και το προτσές της οικονομικής
παγίωσης των εθνοτήτων της Ρωσίας, που υποχρεώθηκαν να μπουν σε κίνηση.
Προς την ίδια κατεύθυνση της αφύπνισης των εθνοτήτων επιδρούσε και το "συνταγματικό καθεστώς" που εγκαθιδρύθηκε
αυτή την εποχή. Η ανάπτυξη του Τύπου και γενικά της φιλολογίας, μια ορισμένη ελευθερία του Τύπου και των
εκπολιτιστικών θεσμών, η ανάπτυξη των λαϊκών θεάτρων κτλ. συντελέσανε, χωρίς αμφιβολία, στο δυνάμωμα των
"εθνικών αισθημάτων". Η Δούμα με την εκλογική της καμπάνια και τις πολιτικές της ομάδες πρόσφερε καινούριες
δυνατότητες για το ζωντάνεμα των εθνών, μια καινούρια πλατιά κονίστρα για την κινητοποίησή τους.
Το κύμα όμως του μαχητικού εθνικισμού που ξεσηκώθηκε από τα πάνω, μια ολόκληρη σειρά από καταπιεστικά μέτρα που
τα έπαιρναν οι "κάτοχοι της εξουσίας" για να εκδικηθούν τις ακρινές περιοχές για την "αγάπη τους προς τη λευτεριά",
προκαλέσανε σαν απάντηση το κύμα του εθνικισμού από τα κάτω που κάποτε μετατρεπόταν σε βάναυσο σοβινισμό. Το
δυνάμωμα του σιωνισμού (1) στους Εβραίους, ο αναπτυσσόμενος σοβινισμός στην Πολωνία, ο πανισλαμισμός στους
Τατάρους, το δυνάμωμα του εθνικισμού στους Αρμένηδες, στους Γεωργιανούς και στους Ουκρανούς, η γενική κλίση του
μικροαστού προς τον αντισημιτισμό, όλα αυτά είναι πασίγνωστα γεγονότα.
Το κύμα του εθνικισμού ανέβαινε ολοένα και πιο δυναμωμένο και απειλούσε να καταχτήσει τις εργατικές μάζες. Κι όσο
πιο πολύ το απελευθερωτικό κίνημα βρισκόταν σε πτώση, τόσο πιο πλούσια ανθούσαν τα λουλούδια του εθνικισμού. Στη
δύσκολη αυτή στιγμή έπεφτε στη σοσιαλδημοκρατία η υψηλή αποστολή ν' αποκρούσει τον εθνικισμό, να προφυλάξει τις
μάζες από τη γενική "επιδημία". Γιατί μονάχα η σοσιαλδημοκρατία μπορούσε να το κάνει αυτό, αντιπαραθέτοντας στον
εθνικισμό το δοκιμασμένο όπλο του διεθνισμού, την ενότητα και το αδιαίρετο της ταξικής πάλης. Κι όσο πιο δυναμωμένα
ανέβαινε το κύμα του εθνικισμού, τόσο πιο βροντερά έπρεπε ν' αντηχήσει η φωνή της σοσιαλδημοκρατίας για
αδελφότητα και ενότητα των προλετάριων όλων των εθνοτήτων της Ρωσίας. Γι' αυτό απαιτούνταν ιδιαίτερη σταθερότητα
από τους σοσιαλδημοκράτες των ακρινών περιοχών που αντιμετώπιζαν άμεσα το εθνικιστικό κίνημα.
Μα δε στάθηκαν όλοι οι σοσιαλδημοκράτες στο ύψος του καθήκοντος και πρώτ' απ' όλους οι σοσιαλδημοκράτες στις
ακρινές περιοχές. Το Μπουντ (*), που πριν υπογράμμιζε τα κοινά καθήκοντα, άρχισε τώρα να προωθεί στο προσκήνιο
τους ιδιαίτερους, καθαρά εθνικιστικούς σκοπούς του: Εφτασε ίσαμε που να ανακηρύχνει μαχητικό σημείο της εκλογικής
του καμπάνιας το "γιορτασμό του Σαββάτου" και την "αναγνώριση του εβραϊκού γλωσσικού ιδιώματος".(**)
Υστερα από το Μπουντ ακολούθησε ο Καύκασος: μια μερίδα απ' τους Καυκάσιους σοσιαλδημοκράτες, που προηγούμενα
μαζί με τους υπόλοιπους Καυκάσιους σοσιαλδημοκράτες απέκρουαν την "εκπολιτιστική εθνική αυτονομία" τη θέτουν
τώρα σαν άμεση διεκδίκηση.(***) Δε μιλάμε πια για τη συνδιάσκεψη των λικβινταριστών που έχει εγκρίνει με
διπλωματικό τρόπο τις εθνικιστικές ταλαντεύσεις.(****)
Απ' αυτά όμως προκύπτει ότι οι απόψεις της σοσιαλδημοκρατίας της Ρωσίας για το εθνικό ζήτημα δεν είναι ακόμα σαφείς
για όλους τους σοσιαλδημοκράτες.
Είναι φανερό πως είναι απαραίτητη μια σοβαρή και ολόπλευρη εξέταση του εθνικού ζητήματος. Χρειάζεται κοινή και
ακούραστη δουλιά από τους συνεπείς σοσιαλδημοκράτες ενάντια στην εθνικιστική θολούρα, απ' όπου κι αν προέρχεται.

Ι. Το έθνος

Τί είναι έθνος; Εθνος είναι πριν απ' όλα μια κοινότητα, μια καθορισμένη κοινότητα ανθρώπων. Η κοινότητα αυτή δεν είναι
ούτε από μια ράτσα ούτε από μια φυλή. Το σημερινό ιταλικό έθνος σχηματίστηκε από Ρωμαίους, Γερμανούς, Ετρούσκους,
Ελληνες, Αραβες κλπ. Το γαλλικό έθνος αποτελέστηκε από Γαλάτες, Ρωμαίους, Βρετανούς, Γερμανούς κλπ. Το ίδιο πρέπει
να ειπωθεί για τους Αγγλους, τους Γερμανούς και τους άλλους, που διαμορφώθηκαν σε έθνη από ανθρώπους
διαφορετικής ράτσας και φυλής.
Το έθνος λοιπόν δεν είναι μια κοινότητα από μια ράτσα και από μια φυλή, μα μια ιστορικά διαμορφωμένη κοινότητα
ανθρώπων.
Απ' την άλλη μεριά, δε χωράει αμφιβολία πως τα μεγάλα κράτη του Κύρου ή του Αλέξανδρου δεν μπορούσαν να
ονομαστούν έθνη, αν και διαμορφώθηκαν ιστορικά, σχηματίστηκαν από διάφορες φυλές και ράτσες. Τα κράτη αυτά δεν
ήτανε έθνη, μα τυχαία και λίγο συνδεμένα μαζώματα από ομάδες, που διασπόνταν και ενώνονταν ανάλογα με τις
επιτυχίες ή τις ήττες του ενός ή του άλλου καταχτητή.
Το έθνος, λοιπόν, δεν είναι τυχαίο και εφήμερο μάζωμα, μα μια σταθερή κοινότητα ανθρώπων.
Κάθε σταθερή κοινότητα όμως δε δημιουργεί το έθνος. Η Αυστρία και η Ρωσία είναι επίσης σταθερές κοινότητες, ωστόσο
όμως κανείς δεν τις ονομάζει έθνη. Σε τι διαφέρει η εθνική κοινότητα από την κρατική κοινότητα; Εκτός από τ' άλλα και
απ' το ότι μια εθνική κοινότητα είναι ακατανόητη χωρίς κοινή γλώσσα, ενώ για το κράτος δεν είναι υποχρεωτική η κοινή
γλώσσα. Το τσέχικο έθνος στην Αυστρία και το πολωνικό στη Ρωσία δε θα μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς μια κοινή για το
καθένα γλώσσα, ενώ η ύπαρξη μιας ολόκληρης σειράς από γλώσσες στη Ρωσία και στην Αυστρία δεν εμποδίζει την
ακεραιότητά τους. Πρόκειται φυσικά για τις γλώσσες που μιλάνε οι λαοί και όχι για τις επίσημες γλώσσες της
γραφειοκρατίας.
Ετσι, λοιπόν, η κοινότητα της γλώσσας είναι ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του έθνους.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι τα διάφορα έθνη παντού και πάντα μιλάνε διαφορετικές γλώσσες, είτε ότι όλοι που μιλάνε
μια και την ίδια γλώσσα αποτελούν υποχρεωτικά ένα έθνος. Κοινή γλώσσα για κάθε έθνος, όχι όμως και υποχρεωτικά
διαφορετικές γλώσσες για τα διαφορετικά έθνη! Δεν υπάρχει έθνος που να μιλά ταυτόχρονα διαφορετικές γλώσσες, αυτό
όμως ακόμα δε σημαίνει πως δεν μπορούν να υπάρξουν δύο έθνη που να μιλούν την ίδια γλώσσα! Οι Αγγλοι και οι
Βορειοαμερικανοί μιλούνε μια γλώσσα κι όμως δεν αποτελούν ένα έθνος. Το ίδιο πρέπει να ειπωθεί για τους Νορβηγούς
και τους Δανούς, τους Αγγλους και τους Ιρλανδούς.
Γιατί όμως οι Αγγλοι και οι Βορειοαμερικανοί λ.χ. δεν αποτελούν ένα έθνος, παρ' όλο που έχουνε κοινή γλώσσα;
Γιατί πρώτ' απ' όλα δε ζουν μαζί, μα σε διαφορετικά εδάφη. Το έθνος διαμορφώνεται μονάχα σαν αποτέλεσμα
μακρόχρονων και κανονικών σχέσεων, σαν αποτέλεσμα κοινής ζωής των ανθρώπων από γενεά σε γενεά. Και η
μακρόχρονη κοινή ζωή είναι αδύνατη χωρίς το κοινό έδαφος. Οι Αγγλοι και οι Αμερικανοί κατοικούσαν πριν στο ίδιο
έδαφος, στην Αγγλία, και αποτελούσαν ένα έθνος. Αργότερα μια μερίδα από τους Αγγλους μετοίκησε απ' την Αγγλία σ'
ένα καινούριο έδαφος, στην Αμερική, κι εδώ, στο καινούριο έδαφος, με την πάροδο του χρόνου διαμόρφωσε το νέο
βορειοαμερικανικό έθνος. Τα διαφορετικά εδάφη είχαν σαν αποτέλεσμα το σχηματισμό διαφορετικών εθνών.
Ετσι, λοιπόν, η κοινότητα του εδάφους είναι ένα απ' τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του έθνους.
* * *

Αυτό όμως δεν ολοκληρώνει το ζήτημα. Η κοινότητα εδάφους μόνη της δε δίνει ακόμα το έθνος. Για να δοθεί το έθνος
χρειάζεται, εκτός απ' αυτό, η εσωτερική οικονομική σύνδεση που συνενώνει τα ξεχωριστά τμήματα του έθνους σε ένα
σύνολο. Ανάμεσα στην Αγγλία και στη Βόρεια Αμερική δεν υπάρχει μια τέτοια σύνδεση, γι' αυτό και αποτελούν δύο
διαφορετικά έθνη. Μα και οι ίδιοι οι Βορειοαμερικανοί δε θα άξιζαν να ονομάζονται έθνος, αν οι διάφορες γωνιές της
Βόρειας Αμερικής δεν ήταν ενωμένες ανάμεσά τους σ' ένα οικονομικό σύνολο, χάρη στον καταμερισμό της δουλιάς
ανάμεσά τους, χάρη στην ανάπτυξη των συγκοινωνιών κλπ.
Ας πάρουμε τη Γεωργία. Οι Γεωργιανοί πριν από την εποχή της μεταρρύθμισης ζούσανε σε κοινό έδαφος και μιλούσανε
την ίδια γλώσσα, παρ' όλα αυτά, για να ακριβολογήσουμε, δεν αποτελούσαν ένα έθνος, γιατί όπως ήτανε κομματιασμένοι
σε πολλά πριγκιπάτα αποσπασμένα το ένα απ' το άλλο, δεν μπορούσαν να ζήσουν μια κοινή οικονομική ζωή, επί αιώνες
πολεμούσαν αναμεταξύ τους και καταστρέφανε ο ένας τον άλλον, υποκινώντας ο ένας ενάντια στον άλλον τους Πέρσες
και τους Τούρκους. Η εφήμερη και τυχαία συνένωση των πριγκιπάτων, που κάποτε κάποιος τυχερός ηγεμόνας κατάφερνε
να πραγματοποιήσει, αγκάλιαζε, στην καλύτερη περίπτωση, μονάχα την επιφάνεια, δηλαδή τη διοικητική σφαίρα, και
τσακιζόταν γρήγορα πάνω στις ιδιοτροπίες των πριγκίπων και στην αδιαφορία των χωρικών. Μα δεν μπορούσε να γίνει
διαφορετικά μέσα στις συνθήκες του οικονομικού τεμαχισμού της Γεωργίας...
Η Γεωργία σαν έθνος εμφανίστηκε μονάχα στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, όταν η πτώση της δουλοπαροικίας και η
ανάπτυξη της οικονομικής ζωής στη χώρα, η ανάπτυξη των συγκοινωνιών και η εμφάνιση του καπιταλισμού,
αποκαταστήσανε τον καταμερισμό της δουλιάς ανάμεσα στις ξεχωριστές περιοχές της Γεωργίας, κλόνισαν τελικά τον
οικονομικό αποκλεισμό των πριγκιπάτων και τα ένωσαν σ' ένα σύνολο.
Το ίδιο πρέπει να ειπωθεί και για τα άλλα έθνη που πέρασαν το στάδιο της φεουδαρχίας και αναπτύξανε στη χώρα τους
τον καπιταλισμό.
Ετσι, λοιπόν, η κοινότητα της οικονομικής ζωής, η οικονομική συνοχή είναι μια από τις χαρακτηριστικές ιδιότητες του
έθνους.
Μα και αυτό δεν ολοκληρώνει το ζήτημα. Εκτός από όλα που έχουν ειπωθεί, πρέπει να προσέξουμε ακόμα τις ιδιότητες
της πνευματικής φυσιογνωμίας των ανθρώπων που ενώνονται σ' ένα έθνος. Τα έθνη ξεχωρίζουν το ένα από το άλλο όχι
μονάχα από τις συνθήκες της ζωής τους, μα και απ' την πνευματική τους φυσιογνωμία, που εκφράζεται στις ιδιομορφίες
του εθνικού πολιτισμού. Αν η Αγγλία, η Βόρεια Αμερική και η Ιρλανδία, που μιλάνε την ίδια γλώσσα, αποτελούν ωστόσο
τρία διαφορετικά έθνη, σ' αυτό δεν παίζει μικρό ρόλο η ιδιόμορφη εκείνη ψυχοσύνθεση που διαμορφώθηκε από γενεά σε
γενεά σαν αποτέλεσμα των ανόμοιων συνθηκών της ύπαρξής τους.
Αυτή καθαυτή η ψυχοσύνθεση βέβαια ή, όπως αλλιώτικα τη λένε "ο εθνικός χαρακτήρας", είναι για τον παρατηρητή κάτι
το ασύλληπτο, εφόσον όμως αυτή εκφράζεται στην ιδιομορφία του πολιτισμού ολόκληρου του έθνους, είναι χειροπιαστή
και δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Δε χρειάζεται καν να γίνει λόγος πως "ο εθνικός χαρακτήρας" δεν είναι κάτι μια για πάντα δοσμένο, μα αλλάζει μαζί με τις
συνθήκες της ζωής, μια και υπάρχει όμως, βάζει τη σφραγίδα του πάνω στη φυσιογνωμία του έθνους σε κάθε δοσμένη
στιγμή.
Ετσι λοιπόν η κοινότητα της ψυχοσύνθεσης,που εκφράζεται στον κοινό πολιτισμό, είναι ένα από τα χαρακτηριστικά
γνωρίσματα του έθνους.
* * *
Ετσι εξαντλήσαμε όλα τα γνωρίσματα του έθνους.

Εθνος είναι η ιστορικά διαμορφωμένη σταθερή κοινότητα ανθρώπων, που εμφανίστηκε πάνω στη βάση της κοινότητας
της γλώσσας, του εδάφους, της οικονομικής ζωής και της ψυχοσύνθεσης που εκδηλώνεται στην κοινότητα του
πολιτισμού.
Είναι όμως αυτονόητο ότι το έθνος, όπως και κάθε ιστορικό φαινόμενο, υπόκειται στο νόμο της αλλαγής, έχει την ιστορία
του, έχει αρχή και τέλος. Είναι απαραίτητο να υπογραμμιστεί ότι κανένα από τα παραπάνω γνωρίσματα, ξεχωριστά
παρμένο, δεν είναι αρκετό για τον ορισμό του έθνους. Κάτι παραπάνω: φτάνει να λείπει έστω και ένα από τα γνωρίσματα
αυτά, για να παύσει το έθνος να είναι έθνος.
Μπορεί να φανταστεί κανένας, ανθρώπους με κοινό "εθνικό χαρακτήρα" κι όμως να μην μπορεί να πει ότι αποτελούν ένα
έθνος, αν είναι οικονομικά χωρισμένοι, ζουν σε διαφορετικά εδάφη, μιλούν διαφορετικές γλώσσες κλπ. τέτοιοι λ.χ. είναι
οι Εβραίοι της Ρωσίας, της Γαλικίας, της Αμερικής, της Γεωργίας και οι ορεσίβιοι Εβραίοι που, κατά τη γνώμη μας, δεν
αποτελούν ενιαίο έθνος.
Μπορεί να φανταστεί κανείς ανθρώπους με κοινό έδαφος και κοινή οικονομική ζωή, κι όμως να μην αποτελούν ένα έθνος,
γιατί δεν έχουν κοινή γλώσσα και κοινό "εθνικό χαρακτήρα". Τέτοιοι λ.χ. είναι οι Γερμανοί και οι Λετονοί στη Βαλτική
περιοχή.
Τέλος, οι Νορβηγοί και οι Δανοί μιλούνε μια γλώσσα, δεν αποτελούν όμως ένα έθνος, επειδή λείπουν τα άλλα
γνωρίσματα.
Μονάχα όταν υπάρχουν όλα τα γνωρίσματα μαζί παρμένα, μας δίνουν το έθνος.

Παραπομπές
(1) Σιωνισμός: εθνικιστικό - αντιδραστικό ρεύμα των Εβραίων κεφαλαιοκρατών, που είχε οπαδούς ανάμεσα στους διανοούμενους και
στα πιο καθυστερημένα στρώματα των Εβραίων εργατών. Οι σιωνιστές προσπαθούσαν ν' απομονώσουν τις εβραϊκές εργατικές μάζες
από τον κοινό αγώνα του προλεταριάτου.
(*) σ.σ.: Μπουντ: "Γενική ένωση των Εβραίων εργατών της Πολωνίας, της Λιθουανίας και της Ρωσίας". Οργανώθηκε τον Οκτώβρη του
1897 (βλ. Ι. Β. Στάλιν, "Απαντα", τ. 1, σελ. 429).
(**) Βλ. την "Εκθεση για την ΙΧ συνδιάσκεψη του Μπουντ".
(***) Βλ. την ανακοίνωση της συνδιάσκεψης του Αυγούστου.
(****) Βλ. στο ίδιο.

ΙΙ. Το εθνικό ζήτημα

Το έθνος δεν είναι απλώς μια ιστορική κατηγορία, μα μια ιστορική κατηγορία μιας ορισμένης εποχής, της εποχής του
αναπτυσσόμενου καπιταλισμού. Το προτσές της διάλυσης της φεουδαρχίας και της ανάπτυξης του καπιταλισμού είναι
ταυτόχρονα και προτσές συγκρότησης των ανθρώπων σε έθνη. Αυτό έγινε, λ.χ., στη Δυτική Ευρώπη. Οι Αγγλοι, οι Γάλλοι,
οι Γερμανοί, οι Ιταλοί και άλλοι συγκροτήθηκαν σε έθνη στο διάστημα της νικηφόρας πορείας του καπιταλισμού που
θριάμβευε ενάντια στο φεουδαρχικό τεμαχισμό.
Εκεί όμως ο σχηματισμός των εθνών σήμαινε ταυτόχρονα και τη μετατροπή τους σε αυτοτελή εθνικά κράτη. Το αγγλικό,
το γαλλικό και άλλα έθνη είναι ταυτόχρονα και αγγλικό κλπ. κράτη. Η Ιρλανδία, που έμεινε έξω απ' αυτό το προτσές, δεν
αλλάζει τη γενική εικόνα.
Κάπως διαφορετικά ξετυλίχτηκαν τα πράγματα στην Ανατολική Ευρώπη. Τον καιρό που στη Δύση τα έθνη εξελίσσονταν σε
κράτη, στην Ανατολή συγκροτήθηκαν κράτη πολυεθνικά, κράτη που αποτελούνταν από κάμποσες εθνότητες. Τέτοια κράτη
είναι η Αυστροουγγαρία και η Ρωσία. Στην Αυστρία, από πολιτική άποψη, αποδείχτηκαν πιο αναπτυγμένοι οι Γερμανοί και
γι' αυτό αυτοί ανέλαβαν να συνενώσουν σε ένα κράτος τις εθνότητες της Αυστρίας. Στην Ουγγαρία οι Μαγιάροι - ο
πυρήνας των ουγγρικών εθνοτήτων - αποδείχτηκαν οι πιο ευπροσάρμοστοι στην κρατική οργάνωση, αυτοί λοιπόν
συνενώσανε την Ουγγαρία. Στη Ρωσία το ρόλο του συνενωτή των εθνοτήτων τον ανέλαβαν οι μεγαλορώσοι, που είχαν
επικεφαλής μια ιστορικά συγκροτημένη, ισχυρή και οργανωμένη αριστοκρατική στρατιωτική γραφειοκρατία.
Αυτό έγινε στην Ανατολή.
Ο ιδιόμορφος αυτός τρόπος του σχηματισμού των κρατών μπορούσε να συντελεστεί μονάχα μέσα στις συνθήκες του
φεουδαρχισμού που δεν είχε ακόμα εξαλειφθεί, μέσα στις συνθήκες του λίγο αναπτυγμένου καπιταλισμού, τότε που οι
απωθημένες στο περιθώριο εθνότητες δεν είχαν προλάβει ακόμα να παγιωθούν οικονομικά σε ολοκληρωμένα έθνη.
Ο καπιταλισμός όμως αρχίζει να αναπτύσσεται και στα ανατολικά κράτη. Αναπτύσσονται το εμπόριο και οι συγκοινωνίες.
Ξεπροβάλλουν μεγάλες πόλεις. Τα έθνη σταθεροποιούνται οικονομικά. Ο καπιταλισμός που εισόρμησε μέσα στην ήρεμη
ζωή των παραγκωνισμένων εθνοτήτων τις αναταράσσει και τις βάζει σε κίνηση. Η ανάπτυξη του Τύπου και του θεάτρου, η
δράση του Ράιχσρατ (στην Αυστρία) και της Δούμας (στη Ρωσία) υποβοηθούσε το δυνάμωμα του "εθνικού αισθήματος". Η
διανόηση, που δημιουργήθηκε είναι διαποτισμένη από τις "εθνικές ιδέες" και δρα προς την ίδια κατεύθυνση!
Τα παραγκωνισμένα όμως έθνη, που αφυπνίστηκαν και απόχτησαν αυτοτελή ζωή, δε συγκροτούνται πια σε ανεξάρτητα
εθνικά κράτη, συναντούν στο δρόμο τους την πιο ισχυρή αντίπραξη των ηγετικών στρωμάτων των κυρίαρχων εθνών, που
από καιρό κιόλας είχαν μπει επικεφαλής του κράτους. Αργοπόρησαν!
Ετσι συγκροτούνται σε έθνη οι Τσέχοι, οι Πολωνοί, κλπ. στην Αυστρία, οι Κροάτες και άλλοι στην Ουγγαρία, οι Λετονοί,
Λιθουανοί, Ουκρανοί, Γεωργιανοί, Αρμένηδες κλπ. στη Ρωσία. Αυτό που στη Δυτική Ευρώπη αποτελούσε εξαίρεση
(Ιρλανδία) έγινε στην Ανατολή κανόνας.
Στη Δύση, η Ιρλανδία απάντησε στην ιδιαίτερη κατάστασή της μ' ένα εθνικό κίνημα. Στην Ανατολή τα αφυπνισμένα έθνη
ήταν υποχρεωμένα ν' απαντήσουν με τον ίδιο τρόπο.
Ετσι διαμορφώθηκαν οι συνθήκες που ώθησαν στον αγώνα τα νεαρά έθνη της Ανατολικής Ευρώπης.
* * *

Ο αγώνας άναψε και φούντωσε κυρίως όχι ανάμεσα στα έθνη στο σύνολό τους, μα ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις των
κυρίαρχων εθνών και στις κυρίαρχες τάξεις των παραγκωνισμένων εθνών. Τον αγώνα συνήθως τον διεξάγει είτε η
μικροαστική τάξη των πόλεων του καταπιεζόμενου έθνους ενάντια στη μεγάλη κεφαλαιοκρατία του κυρίαρχου έθνους
(Τσέχοι ενάντια στους Γερμανούς), είτε η αγροτική αστική τάξη του καταπιεζόμενου έθνους ενάντια στους τσιφλικάδες
του κυρίαρχου έθνους (Ουκρανοί στην Πολωνία), είτε ολόκληρη η "εθνική" αστική τάξη των καταπιεζόμενων εθνών
ενάντια στην αριστοκρατία του κυρίαρχου έθνους που κυβερνάει (Πολωνία, Λιθουανία και Ουκρανία στη Ρωσία). Η
αστική τάξη είναι το κύριο πρόσωπο που δρα. Το βασικό ζήτημα για τη νεαρή αστική τάξη είναι η αγορά. Σκοπός της είναι
να πουλά τα εμπορεύματά της και να βγει νικήτρια στο συναγωνισμό με την κεφαλαιοκρατία της άλλης εθνότητας. Από
δω προέρχεται και η επιθυμία της να εξασφαλίσει για τον εαυτό της τη "δική" της, την "πάτρια" αγορά. Η αγορά είναι το
πρώτο σχολειό όπου η αστική τάξη διδάσκεται τον εθνισμό.
Η υπόθεση όμως δεν περιορίζεται συνήθως στην αγορά. Στον αγώνα επεμβαίνει η μισοφεουδαρχική -
μισοκεφαλαιοκρατική γραφειοκρατία του κυρίαρχου έθνους με τις δικές της χωροφυλακίστικες μεθόδους. Η αστική τάξη
του κυρίαρχου έθνους - αδιάφορο αν είναι μεγάλη ή μικρή - έχει τη δυνατότητα να κανονίζει τους λογαριασμούς της "πιο
γρήγορα" και "πιο αποφασιστικά" με τον ανταγωνιστή της. Ενώνονται οι "δυνάμεις" και αρχίζει μια ολόκληρη σειρά από
περιοριστικά μέτρα ενάντια στην "αλλογενή" αστική τάξη, που μετατρέπονται σε καταπίεση. Ο αγώνας μεταφέρεται από
την οικονομική στην πολιτική σφαίρα. Περιορισμός στην ελευθερία κίνησης, απαγόρευση της γλώσσας, περιορισμός των
εκλογικών δικαιωμάτων, ελάττωση των σχολείων, θρησκευτικές πιέσεις κλπ. σωριάζονται στο κεφάλι του "ανταγωνιστή".
Τα μέτρα αυτά βέβαια δεν εξυπηρετούν μονάχα τα συμφέροντα των αστικών τάξεων του κυρίαρχου έθνους, μα και τους
ειδικούς, να πούμε, σκοπούς της γραφειοκρατικής κάστας που διοικεί. Απ' την άποψη όμως των αποτελεσμάτων, αυτό
δεν έχει καμιά σημασία: Στη δοσμένη περίπτωση οι αστικές τάξεις και η γραφειοκρατία βαδίζουν χέρι με χέρι, είτε για την
Αυστροουγγαρία πρόκειται, είτε για τη Ρωσία.
Η αστική τάξη του καταπιεζόμενου έθνους, που παραγκωνίζεται απ' όλες τις πλευρές, μπαίνει φυσικά σε κίνηση. Κάνει
έκκληση στα "ομοεθνή κατώτερα στρώματα" κι αρχίζει να φωνάζει για την "πατρίδα", παρουσιάζοντας τη δική της
ιδιωτική υπόθεση σαν υπόθεση παλλαϊκή. Στρατολογεί για τον εαυτό της τους "συμπατριώτες" για τα συμφέροντα "της
πατρίδας". Και τα "κατώτερα στρώματα" δε μένουν πάντα αδιάφορα στις εκκλήσεις, συγκεντρώνονται γύρω από τη
σημαία της: οι καταπιέσεις από τα πάνω θίγουν κι αυτά και προκαλούν τη δυσαρέσκειά τους.
* * *

Ετσι αρχίζει το εθνικό κίνημα.
Η δύναμη του εθνικού κινήματος καθορίζεται από το βαθμό που συμμετέχουν σ' αυτό τα πλατιά στρώματα του έθνους, το
προλεταριάτο και η αγροτιά.
Αν το προλεταριάτο θα μπει κάτω από τη σημαία του αστικού εθνικισμού, αυτό εξαρτιέται από το βαθμό ανάπτυξης των
ταξικών αντιθέσεων, από το βαθμό συνείδησης και οργάνωσης του προλεταριάτου. Το συνειδητό προλεταριάτο έχει τη
δική του δοκιμασμένη σημαία και δεν έχει κανένα λόγο να μπει κάτω από τη σημαία της αστικής τάξης.
Οσο για τους αγρότες, η συμμετοχή τους στο εθνικό κίνημα εξαρτιέται πρώτ' απ' όλα από το χαρακτήρα της καταπίεσης.
Αν οι πιέσεις θίγουν τα συμφέροντά τους "για τη γη", όπως έγινε στην Ιρλανδία, τότε οι πλατιές μάζες των αγροτών
συντάσσονται αμέσως κάτω από τη σημαία του εθνικού κινήματος.
Από την άλλη μεριά, αν, λ.χ., στη Γεωργία δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός αντιρωσικός εθνικισμός, αυτό συμβαίνει πριν απ'
όλα γιατί εκεί δεν υπάρχουν Ρώσοι τσιφλικάδες είτε μεγάλη ρωσική κεφαλαιοκρατία, που θα μπορούσαν να δώσουν
τροφή σ' ένα τέτοιο εθνικισμό μέσα στις μάζες. Στη Γεωργία υπάρχει αντιαρμένικος εθνικισμός, κι αυτό γιατί εκεί υπάρχει
ακόμα μια μεγάλη αρμένικη κεφαλαιοκρατία, που χτυπώντας τη μικρή αδύνατη ακόμα αστική τάξη της Γεωργίας, τη
σπρώχνει στον αντιαρμένικο εθνικισμό.
Το εθνικό ζήτημα ανάλογα με τους παράγοντες αυτούς παίρνει είτε μαζικό χαρακτήρα και αναπτύσσεται ολοένα και πιο
πολύ (Ιρλανδία, Γαλικία), είτε μετατρέπεται σε μια αλυσίδα από μικρές συγκρούσεις και εκφυλίζεται σε σκάνδαλα και σε
"αγώνα" για τις ταμπέλες των καταστημάτων (όπως σε μερικές πολιτειούλες στη Βοημία).
Το περιεχόμενο του εθνικού κινήματος δεν μπορεί βέβαια να είναι παντού όμοιο: καθορίζεται ολότελα από τις
ποικιλόμορφες διεκδικήσεις που προβάλλει το κίνημα. Στην Ιρλανδία το κίνημα έχει αγροτικό χαρακτήρα, στη Βοημία "γλωσσικό", εδώ διεκδικούν ισοτιμία πολιτικών δικαιωμάτων και θρησκευτική ελευθερία, εκεί διεκδικούν "δικούς τους"
δημόσιους υπαλλήλους, είτε δική τους Βουλή. Μέσα από τα ποικιλόμορφα αιτήματα διαφαίνονται συχνά τα
ποικιλόμορφα γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν γενικά το έθνος (η γλώσσα, το έδαφος και άλλα).
...Αυτές γενικά είναι οι μορφές και ο χαρακτήρας του εθνικού κινήματος.
* * *

Από όσα ειπώθηκαν είναι ξεκάθαρο πως ο εθνικός αγώνας μέσα στις συνθήκες του αναπτυσσόμενου καπιταλισμού είναι
αγώνας ανάμεσα στις αστικές τάξεις. Κάποτε η αστική τάξη πετυχαίνει να προσελκύσει το προλεταριάτο στο εθνικό
κίνημα και τότε ο εθνικός αγώνας στην εξωτερική του όψη παίρνει "παλλαϊκό" χαρακτήρα, αυτό όμως γίνεται μονάχα
στην εξωτερική του όψη. Στην ουσία του,ο αγώνας αυτός παραμένει πάντα αστικός, επωφελής και αρεστός κυρίως στην
αστική τάξη.
Απ' αυτό όμως δεν προκύπτει καθόλου ότι το προλεταριάτο δεν πρέπει να αγωνίζεται ενάντια στην πολιτική της
καταπίεσης των εθνοτήτων.
Ο περιορισμός στην ελευθερία κίνησης, η στέρηση των εκλογικών δικαιωμάτων, η απαγόρευση της γλώσσας, η ελάττωση
των σχολείων και οι άλλες καταπιέσεις θίγουν τους εργάτες εξίσου, αν όχι περισσότερο, με την αστική τάξη. Η κατάσταση
αυτή μπορεί να τρενάρει μονάχα την ελεύθερη ανάπτυξη των πνευματικών δυνάμεων του προλεταριάτου στα
υποταγμένα έθνη. Δεν μπορεί κανένας να πει στα σοβαρά ότι ο Τάταρος ή ο Εβραίος εργάτης αναπτύσσουν πλέρια τις
πνευματικές ικανότητές τους όταν δεν τους επιτρέπουν να χρησιμοποιούν τη μητρική τους γλώσσα στις συνελεύσεις και
τις διαλέξεις, όταν τους κλείνουν τα σχολειά.
Η πολιτική όμως των εθνικιστικών καταπιεστικών μέτρων είναι επικίνδυνη για την υπόθεση του προλεταριάτου κι από
μιαν άλλη πλευρά. Αποσπά την προσοχή των πλατιών στρωμάτων από τα κοινωνικά ζητήματα, από τα ζητήματα της ταξικής πάλης και τη στρέφει στα εθνικά ζητήματα, στα "κοινά" για το προλεταριάτο και την αστική τάξη ζητήματα. Κι αυτό δημιουργεί ευνοϊκό έδαφος για το απατηλό κήρυγμα της "αρμονίας των συμφερόντων", για τη συγκάλυψη των
ταξικών συμφερόντων του προλεταριάτου, για την πνευματική υποδούλωση των εργατών. Ετσι μπαίνει ένας σοβαρός φραγμός στην υπόθεση της συνένωσης των εργατών όλων των εθνοτήτων. Αν μια σημαντική μερίδα Πολωνών εργατών παραμένει ως τώρα πνευματικά υποδουλωμένη στους αστούς εθνικιστές κι αν ίσαμε τώρα παραμένει μακριά από το
διεθνές εργατικό κίνημα, είναι κυρίως γιατί η αιώνια αντιπολωνική πολιτική των "κατόχων της εξουσίας" δημιουργεί το έδαφος για μια τέτοια υποδούλωση και δυσκολεύει την απελευθέρωση των εργατών απ' αυτήν.
Μα δε σταματά μόνο σ' αυτό η πολιτική των πιέσεων. Από το "σύστημα" της καταπίεσης περνάει, όχι σπάνια, στο "σύστημα" του εξερεθισμού του ενός έθνους ενάντια στο άλλο, στο "σύστημα" των σφαγών και των πογκρόμ. Αυτό το τελευταίο βέβαια δεν είναι παντού και πάντα δυνατό, εκεί όμως που είναι δυνατό - μέσα σε συνθήκες που λείπουν και οι στοιχειώδεις ελευθερίες - εκεί όχι σπάνια παίρνει τρομαχτικές διαστάσεις, απειλώντας να πνίξει στο αίμα και στα δάκρυα την υπόθεση της συσπείρωσης των εργατών. Οχι λίγα παραδείγματα δίνουν ο Καύκασος και η Νότια Ρωσία. "Διαίρει και βασίλευε", αυτός είναι ο σκοπός της πολιτικής του εξερεθισμού. Κι εφόσον η πολιτική αυτή πετυχαίνει, αποτελεί το πιο μεγάλο κακό για το προλεταριάτο, το πιο σοβαρό εμπόδιο στη συσπείρωση των εργατών όλων των εθνοτήτων του
κράτους.
Οι εργάτες όμως ενδιαφέρονται για την πλέρια συγχώνευση όλων των συντρόφων τους σε ένα διεθνικό στρατό, για τη
γρήγορη και οριστική απελευθέρωσή τους απ' τον πνευματικό ζυγό της κεφαλαιοκρατίας, για να ξετυλιχτούν πλέρια και
ολόπλευρα οι πνευματικές δυνάμεις των συναδέλφων τους, αδιάφορο σε ποιο έθνος ανήκουν.
Για τούτο οι εργάτες αγωνίζονται και θα αγωνίζονται ενάντια στην πολιτική της καταπίεσης των εθνών σε όλες τις μορφές της, απ' τις πιο εκλεπτυσμένες ίσαμε τις πιο χοντροκομμένες, όπως και ενάντια στην πολιτική του εξερεθισμού σε όλες τις
μορφές της.
Γι' αυτό η σοσιαλδημοκρατία όλων των χωρών διακηρύχνει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των εθνών.
* * *

Δικαίωμα αυτοδιάθεσης σημαίνει ότι μονάχα το ίδιο το έθνος έχει δικαίωμα να καθορίζει την τύχη του, ότι κανένας δεν
έχει το δικαίωμα να επεμβαίνει βίαια στη ζωή του έθνους, να καταστρέφει τα σχολειά και τα άλλα ιδρύματά του, να
καταπατεί τα ήθη και τα έθιμά του, να του απαγορεύει τη γλώσσα, να του ακρωτηριάζει τα δικαιώματα.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως η σοσιαλδημοκρατία θα υποστηρίζει όλα και τα κάθε λογής έθιμα και θεσμούς του έθνους.
Καταπολεμώντας τη χρησιμοποίηση βίας ενάντια σ' ένα έθνος, θα υπερασπίζει μονάχα το δικαίωμα του έθνους να
καθορίζει μόνο του την τύχη του, διεξάγοντας ταυτόχρονα ζύμωση ενάντια στα βλαβερά έθιμα και τους βλαβερούς
θεσμούς αυτού του έθνους, για να δώσει τη δυνατότητα στα εργαζόμενα στρώματα του δοσμένου έθνους να λυτρωθούν
απ' αυτούς.
Δικαίωμα αυτοδιάθεσης σημαίνει πως το έθνος μπορεί να οργανωθεί σύμφωνα με την επιθυμία του. Εχει δικαίωμα να
οργανώσει τη ζωή του πάνω στην αρχή της αυτονομίας. Εχει δικαίωμα να συνάψει με άλλα έθνη ομοσπονδιακές σχέσεις.
Εχει το δικαίωμα να αποχωριστεί ολότελα. Το έθνος είναι κυρίαρχο και όλα τα έθνη είναι ισότιμα.
Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι η σοσιαλδημοκρατία θα υπερασπίσει κάθε διεκδίκηση του έθνους. Το έθνος έχει το
δικαίωμα να ξαναγυρίσει ακόμα και σε παλιά καθεστώτα, αυτό δε σημαίνει όμως ότι η σοσιαλδημοκρατία θα βάλει την
υπογραφή της κάτω από μια τέτοια απόφαση που θα πάρει η μια είτε η άλλη οργάνωση του δοσμένου έθνους. Οι
υποχρεώσεις της σοσιαλδημοκρατίας που υπερασπίζει τα δικαιώματα του προλεταριάτου και τα δικαιώματα του έθνους,
που αποτελείται από διαφορετικές τάξεις, είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
Η σοσιαλδημοκρατία παλεύοντας για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του έθνους καθορίζει για σκοπό της να βάλει τέλος στην
καταπιεστική πολιτική ενάντια στα έθνη, να την καταστήσει αδύνατη, κι έτσι να υποσκάψει την πάλη ανάμεσα στα έθνη,
να την αμβλύνει, να την περιορίσει στο ελάχιστο σημείο.
Αυτό ουσιαστικά ξεχωρίζει την πολιτική του συνειδητού προλεταριάτου από την πολιτική της αστικής τάξης που
προσπαθεί να βαθύνει και να εξογκώσει τον εθνικό αγώνα, να συνεχίσει και να οξύνει το εθνικό ζήτημα.
Και ακριβώς γι' αυτό, το συνειδητό προλεταριάτο δεν μπορεί να μπει κάτω από την "εθνική" σημαία της
κεφαλαιοκρατίας...

... Οι τύχες του εθνικού κινήματος, που στην ουσία του είναι κίνημα της κεφαλαιοκρατίας, είναι φυσικά συνδεμένη με την
τύχη της κεφαλαιοκρατίας. Η οριστική εξάλειψη του εθνικού κινήματος είναι δυνατή μονάχα με την πτώση της αστικής
τάξης. Μονάχα μέσα στο βασίλειο του σοσιαλισμού μπορεί να αποκατασταθεί πλέρια ειρήνη. Μα και μέσα στα πλαίσια
του καπιταλισμού είναι δυνατό να περιοριστεί ο εθνικός αγώνας ίσαμε το ελάχιστο, να υποσκαφτεί από τη ρίζα, να γίνει
στον ανώτατο βαθμό αβλαβής για το προλεταριάτο. Αυτό το μαρτυράνε τα παραδείγματα της Ελβετίας και της Αμερικής.
Για να γίνει αυτό χρειάζεται να εκδημοκρατιστεί η χώρα και να δοθεί στα έθνη η δυνατότητα της ελεύθερης ανάπτυξης.

ΙΙΙ. Η τοποθέτηση του ζητήματος

Το έθνος έχει το δικαίωμα να καθορίζει ελεύθερα την τύχη του, έχει το δικαίωμα να οργανώνεται όπως του αρέσει, χωρίς
βέβαια να βλάπτει τα συμφέροντα άλλων εθνών. Αυτό είναι αναμφισβήτητο.
Πώς, όμως, πρέπει να οργανωθεί, ποιες μορφές πρέπει να πάρει η μελλοντική του συγκρότηση, αν ληφθούν υπόψη τα
συμφέροντα της πλειοψηφίας του έθνους και πρώτ' απ' όλα του προλεταριάτου;
Το έθνος έχει το δικαίωμα να οργανωθεί αυτόνομα. Εχει το δικαίωμα και να αποχωριστεί ακόμα. Αυτό, όμως, δε σημαίνει
επίσης ότι πρέπει να το κάνει αυτό κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ότι η αυτονομία είτε ο αποχωρισμός συμφέρουν
παντού και πάντα στο έθνος, δηλαδή στην πλειοψηφία του, δηλαδή στα εργαζόμενα στρώματα. Οι Τάταροι της
Υπερκαυκασίας σαν έθνος μπορούν να συγκεντρωθούν, ας πούμε, στη Βουλή τους και υποταγμένοι στην επιρροή των
μπέηδων και μολάδων τους να παλινορθώσουν στον τόπο τους το παλιό τους καθεστώς, να αποφασίσουν να
αποχωριστούν από το κράτος. Σύμφωνα με την έννοια της παραγράφου που μιλάει για την αυτοδιάθεση, έχουν απόλυτο
δικαίωμα να το κάνουν αυτό. Συμφέρει, όμως, αυτό στα εργαζόμενα στρώματα του ταταρικού έθνους; Μπορεί η
σοσιαλδημοκρατία να βλέπει αδιάφορα πώς παρασέρνουνε οι μπέηδες και οι μολάδες τις μάζες στη λύση του εθνικού
ζητήματος; Δε θα πρέπει η σοσιαλδημοκρατία να αναμειχθεί στην υπόθεση και να επηρεάσει με καθοριστικό τρόπο τη
θέληση του έθνους; Δε θα πρέπει να βγει μ' ένα συγκεκριμένο σχέδιο για τη λύση του ζητήματος, μ' ένα σχέδιο που να
συμφέρει περισσότερο στις τατάρικες μάζες;
Ποια λύση συμβιβάζεται με τα συμφέροντα των εργαζόμενων μαζών: Η αυτονομία, η ομοσπονδία ή ο αποχωρισμός;
Ολα αυτά είναι ζητήματα, που η λύση τους εξαρτιέται από τις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες, που περιβάλλουν το
δοσμένο έθνος.
Πολύ περισσότερο, που οι συνθήκες, όπως και το καθετί, αλλάζουν, και μια λύση που είναι σωστή για τη δοσμένη στιγμή
μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι ολότελα απαράδεκτη για μια άλλη στιγμή.
Στα μέσα του 19ου αιώνα, ο Μαρξ ήτανε οπαδός του αποχωρισμού της ρωσικής Πολωνίας και είχε δίκιο, γιατί τότε
επρόκειτο για την απελευθέρωση ενός ανώτερου πολιτισμού από έναν κατώτερο που τον κατάστρεφε. Και το ζήτημα τότε
έμπαινε, όχι μονάχα στη θεωρία, όχι ακαδημαϊκά, μα στην πράξη, στην ίδια τη ζωή...
Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι Πολωνοί μαρξιστές εκφράζονταν πια ενάντια στον αποχωρισμό της Πολωνίας κι είχαν κι
αυτοί επίσης δίκιο, γιατί στα τελευταία 50 χρόνια είχανε γίνει βαθιές αλλαγές στην οικονομική και εκπολιτιστική
προσέγγιση της Ρωσίας και Πολωνίας. Εκτός απ' αυτό, τον ίδιο καιρό το ζήτημα του αποχωρισμού μετατράπηκε από θέμα
πραχτικό σε θέμα για ακαδημαϊκές συζητήσεις, που συγκινούσε ίσως μονάχα τους διανοούμενους του εξωτερικού.
Αυτό, βέβαια, δεν αποκλείει την πιθανότητα να παρουσιαστούν ορισμένες εσωτερικές και εξωτερικές συνθήκες, κάτω από
τις οποίες το ζήτημα του αποχωρισμού της Πολωνίας να ξαναγίνει επίκαιρο.
* * *

Απ' όλα αυτά βγαίνει ότι η λύση του εθνικού ζητήματος είναι δυνατή, μονάχα σε σχέση με τις ιστορικές συνθήκες,
παρμένες στην εξέλιξή τους.
Οι οικονομικές, πολιτικές και εκπολιτιστικές συνθήκες, που περιβάλλουν το δοσμένο έθνος, είναι το μοναδικό κλειδί για
να λυθεί το ζήτημα πώς ακριβώς πρέπει να οργανωθεί το ένα ή το άλλο έθνος, ποιες μορφές πρέπει να πάρει η μελλοντική
του συγκρότηση. Γι' αυτό είναι δυνατό να χρειάζεται ειδική λύση του ζητήματος για κάθε έθνος. Αν χρειάζεται κάπου μια
διαλεκτική τοποθέτηση του ζητήματος, αυτό χρειάζεται ίσα - ίσα εδώ, στο εθνικό ζήτημα...

VII. Το εθνικό ζήτημα στην Ρωσία

Μας μένει να αναπτύξουμε τη θετική λύση του εθνικού ζητήματος. Ξεκινούμε από το γεγονός ότι το ζήτημα μπορεί να
λυθεί μονάχα σε αδιάσπαστη σύνδεση με τη σημερινή κατάσταση στη Ρωσία.
Η Ρωσία περνά μια μεταβατική περίοδο, όπου δεν αποκαταστάθηκε ακόμα η "κανονική", "συνταγματική" ζωή, όπου δε
λύθηκε ακόμα η πολιτική κρίση. Μπροστά μας έχουμε μέρες θύελλας και "περιπλοκών". Γι' αυτό έχουμε το κίνημα το
σημερινό και το αυριανό, το κίνημα που βάζει για σκοπό του τον πλέριο εκδημοκρατισμό.
Και ακριβώς σε σύνδεση μ' αυτό το κίνημα, πρέπει να εξεταστεί το εθνικό ζήτημα.
Ο πλήρης εκδημοκρατισμός της χώρας αποτελεί, λοιπόν, τη βάση και τον όρο για τη λύση του εθνικού ζητήματος.
Στη λύση του ζητήματος πρέπει να υπολογιστεί, όχι μονάχα η εσωτερική, μα και η εξωτερική κατάσταση. Η Ρωσία
βρίσκεται ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ασία, ανάμεσα στην Αυστρία και την Κίνα. Η ανάπτυξη του δημοκρατισμού στην
Ασία είναι αναπόφευκτη. Η ανάπτυξη του ιμπεριαλισμού στην Ευρώπη δεν είναι τυχαίο γεγονός. Στην Ευρώπη τα
πράγματα στενεύουν για το κεφάλαιο, γι' αυτό ξεχύνεται στις ξένες χώρες, αναζητώντας καινούριες αγορές, φτηνούς
εργάτες, καινούριους τόπους τοποθέτησης κεφαλαίων. Ολα αυτά οδηγούν, όμως, σε εξωτερικές περιπλοκές και στον
πόλεμο. Κανένας δεν μπορεί να πει πως ο Βαλκανικός Πόλεμος (2) είναι το τέλος κι όχι η αρχή των περιπλοκών. Γι' αυτό
είναι απόλυτα δυνατό να δημιουργηθεί ένας τέτοιος συνδυασμός των εσωτερικών και των εξωτερικών συνθηκών, όπου η
μια, είτε η άλλη εθνότητα της Ρωσίας να θεωρήσει ότι είναι αναγκαίο να θέσει και να λύσει το ζήτημα της ανεξαρτησίας
της. Και, φυσικά, δεν είναι δουλιά των μαρξιστών να βάλουν εμπόδια στις περιπτώσεις αυτές.
Απ' όλα αυτά βγαίνει, όμως, ότι οι Ρώσοι μαρξιστές δε θα τα καταφέρουν, χωρίς το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών.
Το δικαίωμα αυτοδιάθεσης είναι, λοιπόν, απαραίτητο σημείο για τη λύση του εθνικού ζητήματος.
* * *

Παρακάτω. Τι θα γίνει με τα έθνη, που, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, θα προτιμήσουν να μείνουν μέσα στα πλαίσια του
συνόλου;
Είδαμε ότι η εκπολιτιστική - εθνική αυτονομία είναι άχρηστη. Πρώτα είναι τεχνητή και χωρίς ζωή, γιατί προϋποθέτει την
τεχνητή συνένωση σε ένα έθνος ανθρώπων, που η ζωή, η πραγματική ζωή, τους χωρίζει και τους πετά στις διάφορες άκρες
του κράτους. Δεύτερο, ωθεί στον εθνικισμό, γιατί οδηγεί στην άποψη "του διαχωρισμού" των ανθρώπων σε εθνικές
κουρίες, στην άποψη να "οργανωθούν" έθνη, στην άποψη να "διατηρηθούν" και να καλλιεργηθούν οι "εθνικές ιδιότητες"
- δηλαδή σε κάτι που δεν είναι καθόλου δουλιά της σοσιαλδημοκρατίας...
...η εθνική αυτονομία, λοιπόν, δε λύνει το ζήτημα.

Πού βρίσκεται τότε η διέξοδος;

Η μοναδική σωστή λύση είναι η κατά περιοχή αυτονομία, η αυτονομία για καθορισμένες πια ενότητες, σαν την Πολωνία,
τη Λιθουανία, την Ουκρανία, τον Καύκασο κλπ.
Το πλεονέκτημα της αυτονομίας κατά περιοχή βρίσκεται πρώτ' απ' όλα στο γεγονός ότι δεν πρόκειται για ένα χωρίς
έδαφος πλάσμα της φαντασίας, αλλά για έναν καθορισμένο πληθυσμό που ζει σ' έναν ορισμένο χώρο. Επειτα δε χωρίζει
τους ανθρώπους κατά έθνη, δε στεριώνει τους εθνικούς φραγμούς, αντίθετα, σπάζει τους φραγμούς αυτούς και ενώνει
τον πληθυσμό για να του ανοίξει το δρόμο για ένα χωρισμό άλλης λογής, για τον ταξικό χωρισμό. Τέλος, δίνει τη
δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί με τον καλύτερο τρόπο ο φυσικός πλούτος της περιοχής και ν' αναπτυχθούν οι
παραγωγικές δυνάμεις, χωρίς να περιμένει γι' αυτό τις αποφάσεις του κοινού κέντρου - όλα αυτά είναι λειτουργίες, που
λείπουν από την εκπολιτιστική - εθνική αυτονομία.
Η κατά περιοχή αυτονομία αποτελεί, λοιπόν, απαραίτητο σημείο στη λύση του εθνικού ζητήματος.
Δε χωρεί αμφιβολία ότι καμιά από τις περιοχές δεν παρουσιάζει συμπαγή εθνική ομοιομορφία, γιατί σε καθεμιά από
αυτές σφηνώθηκαν εθνικές μειονότητες. Οπως οι Εβραίοι στην Πολωνία, οι Λετονοί στη Λιθουανία, οι Ρώσοι στον
Καύκασο, οι Πολωνοί στην Ουκρανία κλπ. Γι' αυτό θα μπορούσε κανείς να φοβηθεί ότι οι μειονότητες θα καταπιέζονται
από τις εθνικές πλειοψηφίες. Ο φόβος όμως έχει βάση, μονάχα στην περίπτωση που η χώρα θα μείνει στο παλιό
καθεστώς. Δώστε στη χώρα πλέριο δημοκρατισμό και οι φόβοι χάνουν κάθε βάση.
Προτείνουν να ενωθούν οι διασπαρμένες μειονότητες σε μια ενιαία εθνική ένωση. Οι μειονότητες όμως δεν έχουν ανάγκη
από τεχνητές ενώσεις, μα από πραγματικά δικαιώματα στον τόπο τους. Τι θα τους δώσει μια τέτοια ένωση χωρίς πλέριο
δημοκρατισμό;.. Η, τι χρειάζεται η εθνική ένωση, όταν υπάρχει πλέριος δημοκρατισμός;
Τι συγκινεί ιδιαίτερα την εθνική μειονότητα;
Η μειονότητα είναι δυσαρεστημένη, όχι γιατί της λείπει η εθνική ένωση, μα γιατί της λείπει το δικαίωμα της μητρικής
γλώσσας. Επιτρέψτε της να χρησιμοποιεί τη μητρική γλώσσα και η δυσαρέσκεια θα περάσει μόνη της.
Η μειονότητα είναι δυσαρεστημένη, όχι γιατί λείπει η τεχνητή ένωση, μα γιατί της λείπουν τα δικά της εθνικά σχολεία.
Δώστε της τέτοιο σχολειό και η δυσαρέσκεια θα χάσει αμέσως κάθε βάση.
Η μειονότητα είναι δυσαρεστημένη, όχι γιατί λείπει η εθνική ένωση, μα γιατί λείπει η ελευθερία της συνείδησης (η
ελευθερία της θρησκευτικής λατρείας), της μετακίνησης κλπ. Δώστε της αυτές τις ελευθερίες και θα πάψει να είναι
δυσαρεστημένη.
Λοιπόν, η εθνική ισοτιμία σε όλες τις μορφές της (γλώσσα, σχολειό, κλπ.) αποτελεί ένα απαραίτητο σημείο για τη λύση
του εθνικού ζητήματος. Επομένως είναι απαραίτητος ένας γενικός κρατικός νόμος, που να βασίζεται στον πλέριο
δημοκρατισμό της χώρας, που να απαγορεύει χωρίς εξαίρεση όλα τα εθνικά προνόμια και οποιοδήποτε στένεμα ή
περιορισμό των δικαιωμάτων των εθνικών μειονοτήτων.
Ετσι, και μόνο έτσι, μπορεί να υπάρχει πραγματική και όχι χάρτινη εγγύηση για τα δικαιώματα της μειονότητας.
* * *

Μπορεί να διαμφισβητείται είτε και να μη διαμφισβητείται η ύπαρξη λογικής σύνδεσης ανάμεσα στον οργανωτικό
φεντεραλισμό και την εκπολιτιστική - εθνική αυτονομία. Δεν μπορεί όμως να διαμφισβητηθεί ότι η τελευταία αυτή
δημιουργεί ευνοϊκή ατμόσφαιρα για έναν αχαλίνωτο φεντεραλισμό, που περνάει στην πλέρια ρήξη, στο σεπαρατισμό. Αν
οι Τσέχοι στην Αυστρία και οι μπουντιστές στη Ρωσία, που άρχισαν από την αυτονομία και πέρασαν κατοπινά στην
ομοσπονδία, καταλήξανε στο σεπαρατισμό, σ' αυτό έπαιξε χωρίς αμφιβολία μεγάλο ρόλο η εθνικιστική ατμόσφαιρα, που
την καλλιεργεί φυσικότατα η εθνική - εκπολιτιστική αυτονομία. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η εθνική αυτονομία και η
οργανωτική ομοσπονδία πηγαίνουν χέρι με χέρι. Αυτό είναι κατανοητό. Και η μια και η άλλη διεκδικούν το διαχωρισμό
κατά εθνότητες. Και η μια και η άλλη προϋποθέτουν οργάνωση κατά εθνότητες. Η ομοιότητα είναι αναμφίβολη. Η
διαφορά είναι μονάχα ότι εκεί χωρίζουν γενικά τον πληθυσμό, ενώ εδώ χωρίζουν τους σοσιαλδημοκράτες εργάτες.
Ξέρουμε σε τι οδηγεί ο διαχωρισμός των εργατών σε εθνότητες. Η διάσπαση του ενιαίου εργατικού κόμματος, το
κομμάτιασμα των συνδικάτων ανάλογα με τις εθνότητες, η όξυνση των εθνικών προστριβών, ο εθνικός
απεργοσπαστισμός, ο πλέριος εκφυλισμός μέσα στις γραμμές της σοσιαλδημοκρατίας - αυτά είναι τα αποτελέσματα του
οργανωτικού φεντεραλισμού. Η ιστορία της σοσιαλδημοκρατίας της Αυστρίας και η δράση του Μπουντ στη Ρωσία μιλάνε
εύγλωττα γι' αυτό.
Το μοναδικό μέσο ενάντια σ' αυτό είναι η οργάνωση πάνω στις αρχές του διεθνισμού.
Καθήκον μας είναι να συσπειρώσουμε τοπικά τους εργάτες όλων των εθνοτήτων της Ρωσίας σ' ενιαίες και αδιαίρετες
κολεχτίβες και να συσπειρώσουμε αυτές τις κολεχτίβες σ' ένα ενιαίο κόμμα.
Είναι αυτονόητο πως μια τέτοια συγκρότηση του κόμματος, όχι μόνο δεν αποκλείει, μα προϋποθέτει πλατιά αυτονομία
των περιοχών μέσα στο ενιαίο κομματικό σύνολο.
Η πείρα του Καυκάσου δείχνει όλη τη σκοπιμότητα αυτού του τύπου της οργάνωσης. Αν οι Καυκάσιοι πέτυχαν να
υπερνικήσουν τις εθνικές προστριβές ανάμεσα στους Αρμένηδες και τους Τατάρους εργάτες, αν πέτυχαν να διαφυλάξουν
τους πληθυσμούς από τον κίνδυνο των πιθανών σφαγών και τουφεκισμών, αν στο Μπακού, στο καλειδοσκόπιο αυτό των
εθνικών ομάδων, δεν είναι τώρα πια δυνατές οι εθνικές συγκρούσεις, αν επιτεύχθηκε εκεί να τραβηχτούν οι εργάτες στο
ενιαίο ρεύμα ενός ρωμαλέου κινήματος - η διεθνική διάρθρωση της σοσιαλδημοκρατίας του Καυκάσου δεν έπαιξε σ' όλα
αυτά τον τελευταίο ρόλο.
* * *

Ο τύπος της οργάνωσης δεν επιδρά μονάχα στην πραχτική δουλιά. Βάζει την ανεξάλειπτη σφραγίδα του σ' όλη την
πνευματική ζωή του εργάτη. Ο εργάτης ζει τη ζωή της οργάνωσής του, εκεί αναπτύσσεται πνευματικά και
διαπαιδαγωγείται. Και μόνο το γεγονός ότι συχνάζει στην οργάνωσή του, ότι συναντιέται κάθε φορά με τους αλλοεθνείς
συντρόφους του και διεξάγει μαζί τους έναν κοινό αγώνα, κάτω από την καθοδήγηση της κοινής κολεχτίβας, τον
διαποτίζει βαθιά η ιδέα ότι οι εργάτες πριν απ' όλα είναι μέλη μιας ταξικής οικογένειας, μέλη της ενιαίας στρατιάς του
σοσιαλισμού. Και αυτό δεν μπορεί να μην έχει τεράστια διαπαιδαγωγητική σημασία για τα πλατιά στρώματα της
εργατικής τάξης.
Γι' αυτό ο διεθνικός τύπος οργάνωσης είναι σχολειό για τα συντροφικά αισθήματα, η μεγαλύτερη ζύμωση για το
διεθνισμό.
Δε γίνεται το ίδιο με την οργάνωση κατά εθνότητες. Οι εργάτες, που οργανώνονται στη βάση της εθνότητας, κλείνονται
στα εθνικά καβούκια, χωρίζονται ο ένας από τον άλλο με οργανωτικούς φραγμούς. Δεν υπογραμμίζεται το κοινό που
υπάρχει ανάμεσα στους εργάτες, μα αυτό που ξεχωρίζει τον έναν από τον άλλο. Εδώ ο εργάτης είναι, πρώτ' απ' όλα, μέλος
του έθνους του: είναι Εβραίος, Πολωνός κλπ. Δεν είναι εκπληκτικό ότι ο εθνικός φεντεραλισμός στην οργάνωση
καλλιεργεί στους εργάτες το πνεύμα της εθνικής απομόνωσης.
Γι' αυτό ο εθνικός τύπος οργάνωσης είναι σχολειό της εθνικής στενότητας και αποστέωσης.
Ετσι έχουμε μπροστά μας δυο κατ' αρχήν διαφορετικούς τύπους οργάνωσης: Τον τύπο της διεθνικής συσπείρωσης και τον
τύπο του οργανωτικού "διαχωρισμού" των εργατών κατά εθνότητες.
Οι απόπειρες να συμφιλιώσουν τους δύο αυτούς τύπους δεν πέτυχαν ίσαμε τώρα. Το συμφιλιωτικό καταστατικό της
αυστριακής σοσιαλδημοκρατίας, που το επεξεργάστηκαν το 1897 στο Βίμπεργκ, κρεμόταν στον αέρα. Το κόμμα της
Αυστρίας διασπάστηκε σε κομμάτια, συμπαρασέρνοντας και τα συνδικάτα. Ο "συμφιλιωτισμός" δεν αποδείχτηκε μονάχα
ουτοπικός, μα και βλαβερός. Ο Στράσερ έχει δίκιο όταν διαπιστώνει ότι "ο σεπαρατισμός σημείωσε τον πρώτο του
θρίαμβο στο κομματικό συνέδριο του Βίμπεργκ" (*). Το ίδιο έγινε και στη Ρωσία. Ο "συμφιλιωτισμός" με τον
φεντεραλισμό του Μπουντ, που έγινε στο Συνέδριο της Στοκχόλμης κατέληξε σε πλέρια χρεοκοπία. Το Μπουντ τορπίλισε
το συμβιβασμό της Στοκχόλμης. Το Μπουντ από την επόμενη κιόλας της Στοκχόλμης έγινε εμπόδιο για τη συνένωση των
εργατών σε μια ενιαία οργάνωση κατά τόπους, που να περικλείνει τους εργάτες όλων των εθνοτήτων. Και το Μπουντ
συνέχιζε επίμονα τη χωριστική του ταχτική, παρ' όλο που η σοσιαλδημοκρατία της Ρωσίας στα 1907 και στα 1908
απαίτησε κάμποσες φορές να πραγματοποιηθεί επιτέλους η ενότητα κάτω στη βάση, ανάμεσα στους εργάτες όλων των
εθνοτήτων (3). Το Μπουντ, που άρχισε από την οργανωτική εθνική αυτονομία, στην πράξη πέρασε στην ομοσπονδία, για
να καταλήξει στην πλέρια ρήξη, στο σεπαρατισμό. Διακόπτοντας, λοιπόν, τις σχέσεις με τη σοσιαλδημοκρατία της Ρωσίας,
έφερε μέσα σ' αυτή τη σύγχυση και την αποδιοργάνωση. Φτάνει μόνο να θυμηθούμε την υπόθεση Γιάγγελο (4).
Γι' αυτό πρέπει να εγκαταλειφθεί ο δρόμος της "συμφιλίωσης" σαν ουτοπικός και βλαβερός.
Ενα από τα δυο: Είτε φεντεραλισμός του Μπουντ, και τότε η σοσιαλδημοκρατία της Ρωσίας αναδιοργανώνεται πάνω στις
αρχές του "διαχωρισμού" των εργατών κατά εθνότητες. Είτε διεθνικός τύπος οργάνωσης, και τότε αναδιοργανώνεται το
Μπουντ πάνω στις αρχές της εδαφικής αυτονομίας, σύμφωνα με τον τύπο της σοσιαλδημοκρατίας στον Καύκασο, στη
Λετονία και Πολωνία, ανοίγοντας το δρόμο για την άμεση συνένωση των Εβραίων εργατών με τους εργάτες των άλλων
εθνοτήτων της Ρωσίας.
Μέσος δρόμος δεν υπάρχει: Οι αρχές νικούν, αλλά δε "συμφιλιώνονται"...


ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
2. Ο Πρώτος Βαλκανικός Πόλεμος άρχισε τον Οκτώβρη του 1912 ανάμεσα στη Βουλγαρία, στη Σερβία, στην Ελλάδα και το Μαυροβούνιο,
από τη μια μεριά, και την Τουρκία, από την άλλη.
* Βλ. Ι. Στράσερ: "Ο εργάτης και το έθνος", 1912.
3. Βλέπε τις αποφάσεις της τέταρτης ("τρίτης Πανρωσικής") συνδιάσκεψης του ΣΔΕΚΡ, που έγινε στις 5 - 12 του Νοέμβρη 1907 και της V
Συνδιάσκεψης του ΣΔΕΚΡ ("της πανρωσικής του 1908") (βλ. "ψηφίσματα και αποφάσεις των συνεδρίων, συνδιασκέψεων και
ολομελειών της ΚΕ του ΚΚ (μπ.) της ΕΣΣΔ", μέρος Ι, 1940, σελ. 118, 131 της 6ης ρωσ. έκδοσης).
4. Ο Ε. Ι. Γιάγγελο, που ήταν μέλος του Πολωνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PPS) είχε βγει βουλευτής της Βαρσοβίας στην IV κρατική
Δούμα από το συνασπισμό του Μπουντ και του (PPS) με τους αστούς εθνικιστές ενάντια στους Πολωνούς σοσιαλδημοκράτες. Η
σοσιαλδημοκρατική ομάδα της Δούμας, όπου την πλειοψηφία την είχαν οι μενσεβίκοι και λικβινταριστές (της μενσεβίκικης εφτάδας)
απέναντι στους 6 βουλευτές των μπολσεβίκων, ψήφισε μια απόφαση, που δεχόταν τον Γιάγγελο στη σοσιαλδημοκρατική
Κοινοβουλευτική Ομάδα.__


"Ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα": "Απαντα" Ι. Β. Στάλιν, τόμος 2ος (1907 - 1913), εκδόσεις ΚΕ
του ΚΚΕ, 1952, σελ. 327 - 412.
_________________
"Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρια της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι." Μιχάλης "Πάμπλο" Ράπτης.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες