Η ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΕΙ...

[Ηλίας Σιαμέλας]

Η ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΕΙ…



«Μαύρο σύννεφο σαλπάρει, φαρδύ
σαν τη σχεδία του Οδυσσέα…»
Johannes Edfelt


Της αλήθειας ο πόθος, δε με άγγιξε μόνος # Κρεμασμένο έν’ αστέρι κι η σιωπή μου ένα ταίρι.
Η σιωπή που ταράζει, η σιωπή που τρομάζει # Μες στο φως σαν γλυκαίνει, η ζωή κι αν μικραίνει
Μες τη νύχτα πατάει, μες το αίμα κυλάει # Η σιωπή που με καίει, η σιωπή που μου λέει
***
Άγρια λουλούδια στο φως, να τα έβλεπα πως # Στη σιωπή κολυμπάνε, στην ψυχή μου μιλάνε
Ένας κόσμος, ένας τόπος, ένας γνώριμος λόφος # Χωρίς όρια και τρόμο, χωρίς έλκη και πόνο
Μες τη νύχτα σαλεύουν και τα όνειρα ζεύουν # Την ημέρα προσμένουν, το χρώμα σμιλεύουν
***
Τίμιοι άνθρωποι στο φως, να τους έβλεπα πως # Μες τη θλίψη κολυμπάνε, τα φαντάσματα ρωτάνε
Ένας κόσμος, ένας τόπος, ένας άμοιρος κόρφος # Μες σε όρια και τρόμο, μες σε έλκη και πόνο
Μες τη νύχτα σαλεύουν, σαν την πέτρα σκληραίνουν # Την ημέρα προσμένουν, τις θύελλες ζεύουν
***
Νεοταξίτες στο φως, να τους έβλεπα πως # Μες το χρήμα κολυμπάνε, του Σόρος τη θρησκεία προσκυνάνε
Ένας κόσμος , ένας ρόλος, ένας επίβουλος κόρφος # Χωρίς όρια και φόβο, με του «καθηγηταρά» το χνώτο
Μες τη νύχτα ενεδρεύουν, την ιστορία μας μοιχεύουν # Την ημέρα προσμένουν, το φαρμάκι αργοσπέρνουν
***
Πολιτικοί στο φως, να τους έβλεπα πως # Σαλτιμπάγκοι δίχως τύψεις, εφιάλτες με διαχύσεις
Ένας κόσμος στην ψευτιά, ένας ρόλος στην κλεψιά # Χωρίς όρια και φόβο, με του καταχτητή το χνώτο
Μες τη νύχτα σαλεύουν, για την τσέπη τους παλεύουν # Την ημέρα προσμένουν, τη λογική μας μολεύουν
***
Ας έφτανε ο καιρός, να ερχόταν βλοσυρός! # Όλοι στου αγώνα τα νερά, να βουτούσαν μια σταλιά
Να αστράψει η ορμή, στης πατρίδας την αυλή # Στη γη μας την καταχτημένη, στην Ελλάδα που ασθμαίνει
Γιατί μύχιος πόθος είν’ η λευτεριά, του ηλιόφωτου κυρά # Γιατί άνθος είναι η αντρειά, μες τις πόλεις, στα βουνά
***
Μια πατρίδα από αίμα, μια Ελλάδα από πνεύμα # Πλατύφτερος ο δρόμος της, έρωτας ο κόρφος της
Σαν τη δόξα όμοια, σαν τον ουρανό της κόσμια # Η ψυχή της μυστικιά, τα βουνά της μια γροθιά!
Όχι! Δεν θα παραδοθεί, «Να πεθάνει δε μπορεί»! # Οι ρίζες της κρατούν γερά, τις αρδεύουν κυματόχρωμα νησιά !
***
Στίχοι στη σιωπή καμωμένοι, σαν φωτιά ορθωμένοι! # Της αλήθειας ο όρθρος, δε με άγγιξε μόνος
Η καρδιά μου έν’ ασκέρι, η σιωπή στο καρτέρι # Η σιωπή που μιλάει, η σιωπή που γροικάει
Η σιωπή που αρνείται, η σιωπή που προηγείται # Η σιωπή που στενάζει, το ηφαίστειο που βράζει!
***

7 του Φλεβάρη 2010.
Λιμποβίσι Αρκαδίας - (φωλιά των Κολοκοτρωναίων) : (Συνειδησιακά Ελεύθερη Ζώνη, σε μια κατεχόμενη και λεηλατημένη απ’ το πολιτικο-οικονομικό σύστημα, χώρα).