Οι ακροδεξιοί Έγκελς, Μαρξ, Άρης Βελουχιώτης απαντούν στην Ι
Πολιτική - Oικονομία
Το ελληνικό πολιτικό τοπίο «θέλει το Γερμανό του»;
Πολιτική - Oικονομία
κύρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης_ Η γλυκοφιλούσα-εξοχική λαμπρή-
Ορθοδοξία - Κοινωνία
Η πολιτική ορθότητα εναντίον Πολάκη, η ανδροφοβία/μισανδρισμ
Πολιτική - Oικονομία
Ολυμπιακοί και Νέα Αριστερά
Γενικές Συζητήσεις
Τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών, η χρεωκοπία της «Αριστεράς
Πολιτική - Oικονομία
Προεόρτια και Παρελκόμενα εισαγωγής τηςακυρωτικής κουλτούρας
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα
Στην Ελλάδα καλλιεργείται ένας ψυχωτικού τύπου αντιρωσισμός
MME - Τρομοκρατία - Μ.Κ.Ο.
Στην Ελλάδα καλλιεργείται ένας ψυχωτικού τύπου αντιρωσισμός
Καταγγελίες
Μαρία Καρυστιανού: Στηρίζεται και επιβραβεύεται η διαφθορά
Καταγγελίες
Εξ όνυχος τον Λέοντα
Χιούμορ - Σάτιρα
Το έγκλημα των αιώνων- Μπορεί να γίνει έναυσμα για πυρηνικό
Γεωπολιτική - Επιστήμη
Σταύρος Λυγερός - Το τριπλό χαστούκι των ψηφοφόρων στο πολιτ
Πολιτική - Oικονομία
Οι καλοί, οι κακοί και τα άσχημα της Ευρώπης που δεν θέλουμε
Γεωπολιτική - Επιστήμη
Στην Ελλάδα καλλιεργείται ένας ψυχωτικού τύπου αντιρωσισμός
MME - Τρομοκρατία - Μ.Κ.Ο.
H ελπίδα που τρεμοσβήνει, η Ελλάδα που παριστάνει την Μαρία
Πολιτική - Oικονομία
Trans to Trash: Ένα σκουπίδι δρόμος...
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα
Ο Γεραπετρίτης έριξε το σύνθημα για τις Πρέσπες του Αιγαίου:
Εθνικό - Μεταναστευτικό
Ο Πούτιν, για την υποταγή της ΕΕ στις ΗΠΑ...
Γεωπολιτική - Επιστήμη
ΕΠΕΤΕΙΟΣ! Η Γενοκτονία των Ποντίων...
Ιστορία - Φιλοσοφία
Ειρήνη Μαρούπα: Η απόφαση για το Μάτι, επιτομή της θεσμικής
Καταγγελίες
Γάμους ομοφυλόφιλων η απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Πολιτική - Oικονομία
Η αποκρουστικά αμφιλεγόμενη όψη της Ελλην. Διπλωματίας
Γεωπολιτική - Επιστήμη
Όταν ο κυρ-Παντελής ψάχνει πολιτικά τον εαυτό του...
Ορθοδοξία - Κοινωνία
Η διαφαινόμενη ήττα της Ουκρανίας γίνεται ήττα της Δύσης
Γεωπολιτική - Επιστήμη
Η άθλια στάση της Ελληνικής Κυβέρνησης απέναντι στη Ρωσία
Πολιτική - Oικονομία
1821... στην κλίνη της παραχάραξης & αφυδάτωσης...
Καταγγελίες
Η Επανάσταση του ΄21 υπό διωγμό και η αποδόμηση της Ιστορίας
Ιστορία - Φιλοσοφία
"Ξεπλένουμε" την Τουρκία! Κανονικά πια...
Εθνικό - Μεταναστευτικό
«Woke culture»: Αφύπνιση; Ή ο πλήρης εκφασισμός;
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα
Διαμαρτυρία για την Αφίσα διαφήμισης Ντοκιμαντέρ
Ορθοδοξία - Κοινωνία
Η αντι/Ρωσική υστερία προετοιμάζει τον Πυρηνικό όλεθρο
Γεωπολιτική - Επιστήμη
Μαρίνος Αντύπας: Ο Χριστιανός επαναστάτης της αγάπης
Ιστορία - Φιλοσοφία
Δήμος Μούτσης: Θα σου πάρω βιολιά κι ένα ντέφι γλυκό να σου
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα
Tέμπη ένας χρόνος μετά, το δεύτερο έγκλημα! Παναγιώτης Γερογ
Καταγγελίες
Τα Τέμπη ως οδηγός συνειδητοποίησης
Πολιτική - Oικονομία
«Γάμος» Ομοφυλόφιλων, μία προσέγγιση στο θέμα
Ορθοδοξία - Κοινωνία
Κοιμήθηκε ο αγωνιστής π. Βασίλειος Βολουδάκης
Ορθοδοξία - Κοινωνία
H Ευρωπαϊκή Αγροτική Εξέγερση
Πολιτική - Oικονομία
ΠΕΡΙ ΣΙΩΝΙΣΤΩΝ ΝΕΟ-ΝΑΖΙ
Καταγγελίες
ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΣΤΑ ΜΠΛΟΚΑ - ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΝΕΟ ΚΙΛΕΛΕΡ
Καταγγελίες
Ο συβαριτισμός της φτώχειας και η στρατηγική της Ελίτ
Πολιτική - Oικονομία
Fatih Terim: Γιατί Ήρθε στην Ελλάδα ο Αδαής Νταής των Γηπέδω
Γενικές Συζητήσεις
Η ιδιωτικοποίηση της Παιδείας τμήμα του σχεδίου της Υπερεθνι
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα
Μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης*: Η σοδομιτική αμαρτία ήταν
Ορθοδοξία - Κοινωνία
Καμιά νομιμοποίηση του "δικαιωματισμού"
Πολιτική - Oικονομία
Οι Στόχοι της γενικής επίθεσης της Υπερεθνικής Ελίτ
Γεωπολιτική - Επιστήμη
Πούτιν: «Ήμουν αφελής σχετικά με τη Δύση»
Γεωπολιτική - Επιστήμη
Ο αυτοχειριασμός του 41% - Ελληνική δυστοπία,κατατονία
Πολιτική - Oικονομία
Γράφει ο Δημήτρης Τούμπανης
Το «Ρεσάλτο» δέχτηκε «κριτικές» για τις θέσεις του (τις πραγματικές ή τις φανταστικές που εκ τού πονηρού του αποδίδονται), για τη θρησκεία και τις σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους σήμερα. Κατηγορήθηκε ότι έχει κοινή θέση με τον Στ. Παπαθεμελή και τον πατέρα Μεταλληνό και είναι αντίθετο στο χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους δηλαδή αντίθετο σε μια «προοδευτική» μεταρρύθμιση, σε «κάτι που έγινε στην Ευρώπη εδώ και 200 χρόνια»! Θέλησαν να δείξουν, μ’ αυτό τον τρόπο, ότι το «Ρεσάλτο» συμπλέοντας στο συγκεκριμένο θέμα με ένα παπά, τον π. Μεταλληνό και τον ανεξάρτητο βουλευτή Στ. Παπαθεμελή, εκλεγμένο όμως με το ψηφοδέλτιο της Ν.Δ., πείρε απ’ τα γεννοφάσκια του τον «κακό δρόμο»!
Θα δούμε παρακάτω τι πραγματικά υποστηρίζει το «Ρεσάλτο» για το ζήτημα του χωρισμού Εκκλησίας - Κράτους και πόση σχέση έχουν οι τωρινές επιθέσεις εναντίον των εθνικών θρησκειών (και όχι μόνο κατά της ελληνο-ορθόδοξης) μ’ αυτό «που έγινε στην Ευρώπη εδώ και 200 χρόνια». Το ερώτημα για μας είναι γιατί σε μια εποχή που η «μοναδική υπερδύναμη» εφαρμόζει πολιτική βίαιης σαλαμοποίησης των Βαλκανίων, σύμπασα η «Αριστερά» ανάγει σε κύριο ζήτημα της καθημερινής της πρακτικής το πρόβλημα της Εκκλησίας ταυτιζόμενη σ’ αυτό το θέμα με τους πιο κυνικούς υπηρέτες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Με τον Μάνο, τον Ανδριανόπουλο, και τον «νεολαμπή» Γεωργιάδη, και από κοινού (ΚΚΕ και Συνασπισμός) καταθέτουν προτάσεις νόμου στη Βουλή, υπέρ του χωρισμού της Εκκλησίας απ’ το Κράτος!
Νομίζουν άραγε οι «αριστεροί «ταγοί» μας ότι ο χωρισμός Εκκλησίας – Κράτους καθαυτός, σε οποιαδήποτε εποχή και συνθήκες, συνιστά πρόοδο και επομένως καθαγιάζει την ταύτιση με τις αντιδραστικές δυνάμεις στην ελληνική πολιτική σκηνή;
Η θρησκεία αποβλακώνει μας λένε. Φαίνεται όμως ότι η «άθεη» Αριστερά, δεν υστερεί σε αποβλάκωση. Είναι δυνατό αυτοί οι τρεις λειχοπίνακες πράκτορες της «υπερδύναμης», να πρωτοστατούν σε κάποια προοδευτική μεταρρύθμιση; Είναι δυνατό ο χωρισμός της Εκκλησίας – Κράτους που προτείνουν, για να προσφέρουν υπηρεσίες στα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα, να είναι επίσης σε όφελος του εργαζόμενου ελληνικού λαού;
«Πάγια θέση» της Αριστεράς χωρισμός Εκκλησίας – Κράτους, λένε. Και μιλούν περί «παγίων θέσεων» άνθρωποι που υποτίθεται ότι έχουν γαλουχηθεί στη διαλεκτική φιλοσοφία του μαρξισμού σύμφωνα με την οποία «τα πάντα ρει»!
Ενώ ζητούν απ’ τους άλλους να απαλλαχτούν απ’ τις θρησκευτικές τους αυταπάτες, οι ίδιοι έχουν ριζωμένο στο κεφάλι τους ένα παπά και λειτουργούν με την παπαδίστικη λογική του. Όπως η Εκκλησία συντηρεί αποστεωμένα θρησκευτικά δόγματα και παπαγαλίζει εκτός τόπου και χρόνου «αιώνιες αλήθειες», προκαλώντας συχνά το χλευασμό και των ίδιων των πιστών, έτσι και η Αριστερά στο πεδίο της πολιτικής έχει καταντήσει το μαρξισμό, τη θεωρία που μελετά την αέναη κίνηση των πραγμάτων, τη διαρκή αλλαγή τους μέσα από αντιθέσεις, σε μενού δογματικών ιδεολογημάτων απ’ τα οποία ανασύρει κατά περίσταση ό,τι της χρησιμεύει, για να δικαιολογεί την ενσωμάτωσή της στο κατεστημένο και τις προδοσίες της.
Μέσα σε μια κοινωνία χωρισμένη σε τάξεις με συγκρουόμενα συμφέροντα, κάθε τι μπορεί να είναι το ίδιο αλλά και το αντίθετο του. Δεν μπορείς (για παράδειγμα) να είσαι παγίως υπέρ της βίας ή κατά της βίας. Εξαρτάτε πότε χρησιμοποιείται ή δεν χρησιμοποιείται η βία, από ποιον, ενάντια σε ποιον, και για ποιο σκοπό. Κατά την ίδια έννοια δεν μπορεί να είσαι γενικά υπέρ του χωρισμού Εκκλησίας – Κράτους, χωρίς να εξετάζεις ποιοι τον ζητούν, σε ποιες συνθήκες και για ποιο σκοπό.
Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι οι ίδιοι άνθρωποι που πρωτοστατούν στην εκστρατεία κατά της ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι ταυτόχρονα αντικομουνιστές (δηλωμένοι ή καμουφλαρισμένοι), υποστηριχτές του λεγόμενου νεοφιλελευθερισμού, της παγκοσμιοποίησης των αγορών, της μεταβίβασης των δημόσιων επιχειρήσεων στα χέρια των πολυεθνικών, της εξάλειψης του εθνικού κράτους (ως αναχρονιστικού), της εξαφάνισης του ελληνικού έθνους μέσα στην πολυπολιτισμικότητα, υπήρξαν (και συνεχίζουν να είναι) διώκτες του σέρβικου λαού, υμνητές του σχεδίου Ανάν κλπ., κλπ. Η στάση τους απέναντι στην ελληνο-ορθόδοξη Εκκλησία είναι μέρος της όλης πολιτικής τους και δείχνει, σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη, τι πραγματικά κρύβεται πίσω απ’ τη συνεχιζόμενη χριστοδουλιάδα, μέρος ποιας στρατηγικής είναι ο τωρινός πόλεμος κατά της Εκκλησίας, ποια συμφέροντα και επιδιώξεις υπηρετεί.
Δεν είναι μόνο οι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι σαν το Μάνο και τον Ανδριανόπουλο. Σύσσωμη η κυρίαρχη τάξη πολεμάει την Εκκλησία, παρά τις όποιες ψηφοθηρικές αναστολές. Κι αυτό το καταλαβαίνουν και τα μωρά. Μόνο οι σεβάσμιοι ηγέτες της Αριστεράς, που μέχρι χθες, φιλούσαν με χριστιανική κατάνυξη το χέρι του Σεραφείμ, στη Μητρόπολη, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν με ποιους έχουν ενωθεί και ποιους υπηρετούν.
Η ορθόδοξη ελληνική Εκκλησία, είτε χωρισμένη απ’ το κράτος είτε όχι, μπορεί να επιβιώσει μόνο όσο το ελληνικό έθνος δεν έχει εξαφανιστεί, όπως επιδιώκει η παγκόσμια ιμπεριαλιστική συμμορία. Εκ των πραγμάτων και για τα δικά της συμφέροντα, η Εκκλησία, βρίσκεται στην ίδια γραμμή αμύνης με εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις που αντιστέκονται στην παγκόσμια αμερικανοποίηση, στον εκβαρβαρισμό, στον επερχόμενο οργουελικού εφιάλτη. Γι’ αυτό και θέλουν να σαρώσουν την Εκκλησία οι δυνάμεις του ίδιου μαύρου μετώπου, που στην προηγούμενη ιστορική περίοδο την χρησιμοποίησαν εναντίον του άθεου κομμουνισμού!
Και τότε και σήμερα εξυπηρετούσαν τα δικά τους ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Και τότε και σήμερα έχουν σύμμαχους τους ίδιους εγχώριους λακέδες. Αυτούς που πέταξαν τη μάσκα του θεοσεβούμενου πατριώτη, για να φορέσουν τη μάσκα του άθεου εκσυγχρονιστή και διεθνιστή! Ωστόσο, το μόνο που θα πετύχουν, είναι ν’ αναστήσουν τη μισοπεθαμένη επιρροή της Εκκλησίας και να εκμηδενίσουν τη δική τους επιρροή.
Τι σχέση έχει ο χωρισμός Εκκλησίας - Κράτους που επιδιώκουν σήμερα τα ενεργούμενα της νέας τάξης, μ’ αυτόν «που έγινε στην Ευρώπη εδώ και 200 χρόνια»; Τότε επρόκειτο για έργο των εξεγερμένων λαών, των μεγάλων επαναστάσεων που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας. Επρόκειτο για την εποχή του Διαφωτισμού, όπου η ανερχόμενη αστική τάξη, αλλά και ο άκληρος λαός, στράφηκαν κατά της Εκκλησίας, γιατί είχε συγκεντρώσει στα χέρια της τεράστια γαιοκτησία και συνέπραττε με τους ευγενείς στη νομή της εξουσίας.
Η επαναστάσεις αυτές θέρισαν τα κεφάλια των φεουδαρχών όχι για να γίνει απλώς η θρησκεία ιδιωτική υπόθεση των πολιτών και οι θρησκευτικές αυταπάτες, από δημόσιες που ήταν, αυταπάτες ιδιωτικές, αλλά για ν’ απαλλοτριωθούν οι ευγενείς και οι παπάδες και να διανεμηθεί η ιδιοκτησία τους στις μάζες των ακτημόνων. Για να κατοχυρωθεί για όλους το δικαίωμα στην ιδιοκτησία και στην ελευθερία.
Ζούμε τώρα κάποια εν εξελίξει λαϊκή επανάσταση στην Ελλάδα και δεν το ξέρουμε; Το σχέδιο νόμου που κατέθεσε η Αριστερά, μαζί με τους πιο μαύρους αντικομουνιστές, ζητάει σε κάποιο άρθρο του την απαλλοτρίωση της εκκλησιαστικής περιουσίας και διανομή της, στη φτωχολογιά της υπαίθρου και των πόλεων; Ποιων τα συμφέροντα λοιπόν και ποιων τις επιδιώξεις θα εξυπηρετήσει ο αποχωρισμός;
Υπάρχει θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στον αντικληρικαλισμό της εποχής του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού με τον αντικληρικαλισμό στη ναζιστική Γερμανία ή μ’ αυτόν που χρησιμοποιεί σήμερα το αμερικάνικο Στέητ Ντιπάρτμεντ για να επιβάλει την παγκόσμια δικτατορία του, να δικαιολογήσει το αιματοκύλισμα της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ και ίσως αύριο της Περσίας.
Τα ηγετικά απαράτ Αριστεράς δεν είναι δυνατό ν’ αγνοούν ότι η εκστρατεία κατά της ελληνο-ορθόδοξης Εκκλησίας ξεκίνησε κατ’ επιταγή των Αμερικάνων. Απλά ποιούν τη νήσσα σ’ αυτό το ζήτημα και πρέπει να μας εξηγήσουν για ποιο λόγο το κάνουν.
Όταν έβαλε ο Σημίτης το ζήτημα των ταυτοτήτων, τον παρουσίασαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, σαν τον Έλληνα Λούθηρο, που μας προέκυψε με καθυστέρηση αιώνων, για να γκρεμίσει αναδρομικά αυτό που μέχρι πρόσφατα ήταν ο ιδεολογικός πυλώνας του συστήματος. Ο Σημίτης μακριά απ’ την όποια σύγκριση με τον Λούθηρο, δεν ήταν παρά ένα δειλό ανθρωπάριο, ένας υπαλληλίσκος των Αμερικανών.
Η αναμέτρηση του Κράτους με την Εκκλησία είχε προαποφασιστεί στις ΗΠΑ το 1998 με το «International Religion Act» που ψήφισε το αμερικάνικο Κογκρέσο, το οποίο θεωρεί τον εαυτό του αρμόδιο να νομοθετεί για ολόκληρη την υφήλιο!
Προηγούμενα το γραφείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στο αμερικάνικο υπουργείο Εξωτερικών είχε συντάξει σχετική έκθεση για τις «θρησκευτικές ελευθερίες» στον κόσμο. Επτά σελίδες αφιερώνονταν στην Ελλάδα. Σ’ αυτές γινόταν μνεία πληροφοριών σύμφωνα με τις οποίες το Φεβρουάριο το ’98 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση της Ευρωπαϊκής Συνθήκης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επειδή είχε ασκηθεί δίωξη εναντίον (μη κατονομαζόμενων) προτεσταντών για προσηλυτισμό.
H έκθεση αναφέρει ότι «μη ορθόδοξες ομάδες αντιμετωπίζουν διοικητικά εμπόδια ή νομικούς περιορισμούς στην άσκηση της θρησκευτικής του πρακτικής», υπογραμμίζοντας με σημασία ότι το ελληνικό Σύνταγμα απαγορεύει το θρησκευτικό προσηλυτισμό.
Επισημαίνεται επίσης, ως κάτι αξιοκατάκριτο, ότι οι Έλληνες ιστορικά συνδέουν την Ορθόδοξη Εκκλησία με την εθνότητα τους, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται κοινωνικές διακρίσεις κατά μελών θρησκευτικών μειονοτήτων. Η δε Εκκλησία «έχει μεγάλη πολιτική και οικονομική δύναμη. Κατέχει τεράστια περιουσία, αν και δεν είναι καταγεγραμμένη.»
Οι συντάκτες της έκθεσης θεώρησαν περιττό ν’ αποκρύψουν τις παράνομες δραστηριότητες της αμερικάνικης Πρεσβείας στην Αθήνα, επί Νίκολας Μπέρνς, αρμόδιου σήμερα για τις βαλκανικές υποθέσεις και υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ.
Αναγνωρίζεται με ικανοποίηση ότι ο Μπερνς εργάζεται σταθερά στη χώρα μας για τις «θρησκευτικές ελευθερίες»! Συναντιέται «σε τακτά χρονικά διαστήματα με αξιωματούχους υπεύθυνους για τις θρησκευτικές υποθέσεις στα υπουργεία των Εξωτερικών και Παιδείας. Αξιωματούχοι της Πρεσβείας και του Γενικού Προξενείου στην Θεσσαλονίκη συναντιόνται σε τακτά διαστήματα με διάφορες θρησκευτικές ομάδες, με τις Προτεσταντικές, Καθολικές, Εβραϊκές και Μουσουλμανικές κοινότητες. Τον Ιανουάριο του 1998, προσκλήθηκαν οι ηγέτες διάφορων θρησκευτικών ομάδων στην Πρεσβεία για να συζητήσουν με επισκέπτες μέλη του Κογκρέσου την κατάσταση που αντιμετωπίζει η πίστη τους στην Ελλάδα.»
Ανάλογες αναφορές γίνονται για όλες τις χώρες. Ανάμεσά τους και η γειτονική Τουρκία. Εκεί αναφέρεται το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως θύμα διακρίσεων. Ευτυχώς όμως «ο στρατός και η δικαιοσύνη, με την υποστήριξη της κοσμικής ελίτ στη χώρα, συνέχισαν την ιδιωτική και δημόσια εκστρατεία κατά του ισλαμικού φονταμενταλισμού, που θεωρούν απειλή για την κοσμική δημοκρατία»(!)
Χάριν της δημοκρατίας λοιπόν αλλά και της θρησκευτικής ελευθερίας, τέθηκε εκτός νόμου το ισλαμικό κόμμα (Κόμμα της Ευημερίας) του Ερμπακάν, το μεγαλύτερο τουρκικό κόμμα που τις παραμονές της βίαιης διάλυσης του, υποστηρίζονταν απ’ το 32% και πλέον των ψηφοφόρων, αλλά δεν του επέτρεψαν να κυβερνήσει. Στον Ερμπακάν απαγορεύτηκε, δια βίου, η ανάμιξη στην πολιτική! Το ισλαμικό κόμμα αποπειράθηκε να επανιδρυθεί με το όνομα «Κόμμα της Αρετής» αλλά το έβγαλαν ξανά εκτός νόμου. (Σχετικά με την έκθεση του γραφείου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στις ΗΠΑ, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να διαβάσουν άρθρο του Δ. Π. Δήμα, στην «Ελευθεροτυπία» της 21/9/1999).
Η Αμερικάνικη Πρεσβεία ανέμειξε στο ζήτημα της Εκκλησίας το υπουργείο Εξωτερικών, αντί του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, που έχει συνταγματικά αρμοδιότητα. Και η σοβαρή αυτή παρατυπία εξηγείται με το γεγονός ότι τότε ήταν εκεί ο Giorgos και ο ελληνο-αμερικάνος σύμβουλός του και τοποτηρητής του Στέητ Ντιπάρτμεντ, Άλεξ Ρόντος.
Θα θυμόμαστε ίσως ότι ο εξωκομματικός υπουργός Δικαιοσύνης, Μιχάλης Σταθόπουλος, είχε κεντρικό ρόλο στο θέμα των νέων ταυτοτήτων. Πριν καταλάβει τον υπουργικό θώκο έδωσε επιτυχώς εξετάσεις ως πρόεδρος της Επιτροπής που συστήθηκε απ’ τον Γιωργάκη Παπανδρέου για να μελετήσει και να κάνει προτάσεις σε θέματα όπως ο θρησκευτικός προσηλυτισμός, οι αντιρρησίες συνείδησης, η διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία και η αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Αυτά εξηγούσε ο ίδιος ο Σταθόπουλος, στις 25/5/2000, σε συνέντευξη που παραχώρησε στη Βάνα Φωτοπούλου, δημοσιογράφο της «Ελευθεροτυπίας»:
«Το υπουργείο Εξωτερικών, γνωρίζοντας τα προβλήματα που δημιουργούνται απ’ τις από τις καταδικαστικές αποφάσεις σε βάρος της χώρας μας για παραβιάσεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου σχετικά με ζητήματα θρησκευτικής ελευθερίας, συγκρότησε επιτροπή προκειμένου να συζητήσει ποια νομοθετικά μέτρα μπορούμε να πάρουμε και πως θα αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.
»Τρία μέλη της επιτροπής, που είναι γνωστό ότι πρόσκεινται στην Εκκλησία, αποχώρησαν προβάλλοντας ως λόγους ότι δεν είχε αρμοδιότητα το υπουργείο Εξωτερικών, καθώς και θέμα προεδρίας.»
Σήμερα η «Αριστερά» δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνεται ότι βάζει πλάτη όχι υπέρ κάποιων σύγχρονων «διαφωτιστών» αλλά υπέρ των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών που θέλουν να εξαλείψουν κάθε άλλη οργανωμένη δύναμη, που δυνητικά θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν πόλος αντίστασης. Κάθε στοιχείο εθνικής συνείδησης (και η ορθόδοξη πίστη υπήρξε ο συνεκτικός ιστός των πληθυσμών που αποτέλεσαν το νεότερο ελληνικό έθνος) πρέπει να εξαφανιστεί και μαζί της να χαθούν τα έθνη μέσα σ’ ένα απονευρωμένο «πολυπολιτισμικό» αχταρμά, ώστε να μπορέσουν να κυριαρχήσουν σ’ ολόκληρο τον πλανήτη χωρίς ν’ αντιμετωπίσουν σοβαρές αντιστάσεις.
Η τύχη της Εκκλησίας στην Ελλάδα είναι υπόθεση του ελληνικού λαού και κανενός άλλου. Μόνο τις δικές του αποφάσεις οφείλουν να στηρίζουν οι αγωνιστές -αριστεροί και δημοκράτες- και όχι κόντρα στη θέλησή του να στηρίζουν τις αποφάσεις του Στέητ Ντιπάρτμεντ και των εγχώριων Κουίσλινγκς.
Αν και όταν ο ελληνικός λαός βάλει το ζήτημα Εκκλησίας είναι βέβαιο ότι θ’ απαιτήσει και την απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας της, τουλάχιστον εκείνης που δεν έχει σχέση με τους χώρους της θρησκευτικής λατρείας και πρακτικής. Όχι για να καταλήξει η εκκλησιαστική περιουσία στις τσέπες των καπιταλιστών, όπως αυτοί ονειρεύονται, αλλά για ν’ αποδοθεί στη φτωχολογιά της υπαίθρου και των πόλεων, όπως απαιτεί και η χριστιανική διδασκαλία!
Επειδή δεν ζούμε πλέον στην εποχή των αστικών επαναστάσεων, το ζήτημα της εκκλησιαστικής περιουσίας θα τεθεί αναπόφευκτα μαζί με το ζήτημα της μεγάλης καπιταλιστικής και μονοπωλιακής ιδιοκτησίας. Μας χωρίζουν αιώνες απ’ την εποχή των Ροβεσπιέρων. Από τότε, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία για όλους τους πολίτες καταργήθηκε στην πράξη. Οι άμεσοι παραγωγοί καταστράφηκαν απ’ το μεγάλο κεφάλαιο. Κατάντησαν προλετάριοι. Μια νέα επανάσταση πρέπει αυτή τη φορά ν’ απαλλοτριώσει, τους απαλλοτριωτές και ν’ αποκαταστήσει το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, με μορφή συμβατή στο ανώτερο επίπεδο που οδήγησε η οικονομική και τεχνολογική εξέλιξη. Να την αποκαταστήσει με τη μορφή της ιδιοκτησίας των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών, όπως ακριβώς το θέτει ο Μαρξ.
Επίσης, ο χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους μπορεί να υποστηριχθεί μόνο στα πλαίσια ευρύτερου εκδημοκρατισμού με παράλληλο και ταυτόχρονο χωρισμό των κομμάτων και των συνδικάτων απ’ το κράτος. Οι εθνοπατέρες όλων των χρωμάτων και αποχρώσεων δεν λένε κουβέντα για τις δικές τους χρηματοδοτήσεις απ’ τον κρατικό κορβανά. Όχι μόνο η Εκκλησία πρέπει να στηρίζεται στην οικονομική υποστήριξη των πιστών της, αλλά και τα κόμματα και τα συνδικάτα, στις συνδρομές των μελών τους και όχι στις παχυλές κρατικές επιχορηγήσεις, σε βάρος των φορολογουμένων πολιτών.
Τίποτα σχετικό δεν υπάρχει γι’ αυτά τα ζητήματα στο περίφημο σχέδιο νόμου που προτείνει ο ΣΥΝ, το ΚΚΕ, με τον Μάνο, τον Ανδριανόπουλο, τον Γεωργιάδη και τους όμοιούς τους. Το μόνο που θέλουν είναι να βγάλουν την Εκκλησία απ’ την μέση, επειδή πιστεύουν, τυφλωμένοι από αλαζονεία, ότι δεν τη χρειάζονται πλέον και ότι είναι εμπόδιο στην πορεία της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης. Τέτοιο αποχωρισμό, ο Κουβέλης και ο Σκυλλάκος, ας τον υποστηρίξουν με τους νέους φίλους τους, τον Μάνο τον Ανδριανόπουλο και τον Γεωργιάδη.
Μπορεί να πει κάποιος: εντάξει όλα αυτά, μήπως όμως ο χωρισμός από μόνος του, αποτελέσει βήμα μπρος για τον πολιτισμό και χτύπημα στη μεσαιωνική καθυστέρηση;
Ο μαρξισμός, βέβαια, είναι απόλυτα αθεϊστικός, κατηγορηματικά απορριπτικός απέναντι σε κάθε θρησκεία. Θεωρεί ότι όλες σύγχρονες θρησκείες χρησιμεύουν για την αποχαύνωση της εργατικής τάξης και την υπεράσπιση της εκμετάλλευσης. Όμως το ζήτημα της θρησκευτικής πίστης δεν είναι νομικό ούτε αστυνομικό. Γι’ αυτό το κίνημα του επιστημονικού σοσιαλισμού ήταν πάντα κατηγορηματικά αντίθετο σε κάθε καταπίεση του θρησκευτικού φρονήματος των πολιτών. Αντίθετο και σε κάποιους αναρχικούς και άλλους δήθεν επαναστάτες, που ήθελαν να μπάσουν στο πρόγραμμα του εργατικού κόμματος τον αθεϊσμό, να κηρύξουν μ’ αυτή την έννοια πόλεμο στη θρησκεία.
Ο Ένγκελς κατηγορεί γι’ αυτό τους μπλανκιστές και χαρακτηρίζει «ανοησία τη θορυβώδη κήρυξη πολέμου από μέρους τους κατά της θρησκείας, και δηλώνει ότι μια τέτοια κήρυξη πολέμου είναι ο καλύτερος τρόπος να ζωντανέψει το ενδιαφέρον προς την θρησκεία και να δυσκολευτεί ο πραγματικός μαρασμός της θρησκείας.» (Λένιν, στο εξαιρετικό άρθρο του «Σχετικά με την στάση του Εργατικού Κόμματος απέναντι στη θρησκεία», Μάης 1909, Τόμος 17).
Θέτοντας τις θρησκευτικές διαιρέσεις πάνω απ’ τις πολιτικές κινδυνεύει να τραβήξουμε την προσοχή της εργατικής πρωτοπορίας και της μαχητικής νεολαίας απ’ τα καθήκοντα της ταξικής πάλης στην κατεύθυνση μιας αστικά απατηλής αντικληρικοφροσύνης. Να διασπάσουμε την εργατική τάξη απομονώνοντας την άθεη πρωτοπορία της απ’ την πιστή στην θρησκεία μάζα.
Ο Μαρξισμός δεν περιορίζεται στον χαρακτηρισμό της θρησκείας σαν όποιο του λαού. Πάει πάρα πέρα απ’ τους εγκυκλοπαιδιστές του 18ου αιώνα, τον Μπάουερ και την Αγία του Οικογένεια. Δεν περιορίζεται όπως αυτοί σε αφηρημένα αθεϊστικά κηρύγματα. Εξηγεί τις υλικές ρίζες της θρησκευτικής πίστης και με τη συγκεκριμένη πρακτική της ταξικής πάλης επιδιώκει την εξάλειψή της.
Ο Μαρξ έλεγε ότι «η κριτική της θρησκείας είναι η αρχή κάθε κριτικής». Πραγματικοί ή ψεύτικοί οπαδοί του δεν κατανοούν την έννοια αυτής της φράσης ή την διαστρέφουν ανιστόρητα. Σε καμιά περίπτωση δεν εννοούσε ο Μαρξ ότι για να αποβάλουν οι λαοί, τα εκμεταλλευτικά καθεστώτα, εδώ στη γη, στην «κριτική των όπλων», πρέπει να έχουν καθαρίσει κριτικά με τους ουρανούς!
«Η θρησκεία δεν αποτελεί πια για μας την αιτία αλλά μόνο το φαινόμενο της παγκόσμιας στενοκεφαλιάς. Γι’ αυτό εξηγούμε τα θρησκευτικά δεσμά των ελεύθερων πολιτών με τα γήινα δεσμά τους. Εμείς δεν υποστηρίζουμε ότι οι πολίτες θα πρέπει να εξαλείψουν τη θρησκευτική τους στενότητα για να εξαλείψουν την εγκόσμιά τους στενότητα. Υποστηρίζουμε ότι θα εξαλείψουν τη θρησκευτική τους στενότητα μόνο όταν θα έχουν εξαλείψει τους γήινους φραγμούς. Εμείς δεν μετατρέπουμε τα εγκόσμια ζητήματα σε θεολογικά. Μετατρέπουμε τα θεολογικά ζητήματα σε εγκόσμια.» (Μαρξ: «Κριτική της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Δικαίου», εκδόσεις «Οδυσσέας»)
Για τον αστό διανοούμενο και το μικροαστό ριζοσπάστη, η Εκκλησία έχει επιρροή στα λαϊκά στρώματα επειδή είναι αμόρφωτα και καθυστερημένα. Αυτή η άποψη ισχυρίζεται ότι θα νικήσει τις θρησκευτικές προλήψεις με τη διάδοση των αθεϊστικών αντιλήψεων και γενικά με την πολιτιστική δουλειά μέσα στις λαϊκές μάζες.
Είναι άποψη επιφανειακή, ψεύτικη και καθόλου μαρξιστική. Προσεγγίζει το ζήτημα όχι υλιστικά όπως διατείνεται, αλλά ιδεοκρατικά. Οι ρίζες της θρησκείας βρίσκονται στην αίσθηση του ανθρώπου ότι είναι έρμαιο τυφλών ανεξέλεγκτων δυνάμεων που υπάρχουν έξω και πάνω απ’ αυτόν, δεν τις εννοεί, δεν μπορεί να τις ελέγξει και τον ορίζουν. Στους αρχαίους καιρούς οι δυνάμεις αυτές ήταν τα φυσικά φαινόμενα μπροστά στα οποία ένιωθε εντελώς ανίσχυρος, τα φοβόταν και τα θεοποιούσε. «Ο φόβος δημιούργησε τους θεούς».
Στη σύγχρονη κοινωνία οι τυφλές και ανεξέλεγκτες δυνάμεις, όχι μόνο για τις λαϊκές μάζες μα και για τους ίδιους τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους, είναι οι δυνάμεις της αναρχούμενης αγοράς. Οι κινήσεις της δεν μπορεί να προβλεφθούν και είναι δυνατό να προκαλέσουν αναπάντεχα καταστροφή, τον όλεθρο, να μετατρέψουν τον εργάτη και τον μικροεπαγγελματία σε ζητιάνο, την εργαζόμενη γυναίκα σε πόρνη, να φέρουν την πείνα και τον θάνατο. Όσο υπάρχουν αυτές οι συνθήκες και οι μάζες υποφέρουν μέσα στο καπιταλιστικό κάτεργο, κανένα βιβλίο, καμιά διαφωτιστική εκστρατεία δεν πρόκειται να ξεριζώσει απ’ την ψυχή τους την θρησκεία.
Όπως έλεγε ο Μαρξ «Η θρησκευτική αθλιότητα είναι ταυτόχρονα η έκφραση της πραγματικής αθλιότητας και η διαμαρτυρία κατά της πραγματικής αθλιότητας. Η θρησκεία είναι ο αναστεναγμός της βασανισμένης ύπαρξης, η ψυχή ενός άκαρδου κόσμου, όπως επίσης είναι το πνεύμα των καταστάσεων που στερούνται από πνεύμα. Είναι το όποιο του λαού.» (Εισαγωγή στην κριτική της Εγελιανής φιλοσοφίας του δικαίου)
Και το «όποιο του λαού» ο Μαρξ (έκφραση της οποίας η πατρότητα ανήκει στον Μπρούνο Μπάουερ) το εννοεί όχι όπως μερικοί οπαδοί του, απλά σαν μέσο αποβλάκωσης, αλλά κυρίως σαν την παρηγοριά της βασανισμένης ύπαρξης. Γι’ αυτό και παρακάτω λέει: «Η κριτική τίναξε τα φανταστικά λουλούδια της αλυσίδας, όχι για να κουβαλήσει ο άνθρωπος την ολέθρια αλυσίδα γυμνή από φαντασία, αλλά για να πετάξει την αλυσίδα και να δρέψει το ζωντανό λουλούδι.» (ο.π.)
Αν και σήμερα υπάρχει το πανίσχυρο σύγχρονο αφιόνι των Media, το τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό και έντυπο, που μαζί του δεν συγκρίνεται κανένα θρησκευτικό όπιο. Και αυτό το αφιόνι, δεν είναι λίγοι οι «αριστεροί» που αντί να το καταπολεμούν, το ρουφούν με πάθος και μέχρι τις φτέρνες. Το αφιόνι των Media μπορεί να μην είναι τόσο αποτελεσματικό σαν μέσο παρηγοριάς είναι όμως σούπερ σαν μέσο αποβλάκωσης.
Με όλα αυτά δεν εννοούμε ότι η διαφωτιστική δουλειά για το ζήτημα της θρησκείας είναι βλαβερή ή άχρηστη αλλά ότι η αθεϊστική διαφώτιση πρέπει να υποτάσσεται στον ταξικό αγώνα των εκμεταλλευομένων ενάντια στους εκμεταλλευτές. Και αυτό σήμερα είναι αξεχώριστο απ’ τον ταξικό αγώνα κατά της επιχειρούμενης εγκατάστασης, απ’ την παγκόσμια συμμορία, πλανητικής δικτατορίας πάνω στα διαλυμένα και υποδουλωμένα έθνη. Οι μαρξιστές λένε όχι στη διάσπαση του ταξικού μετώπου με τακτικές που διαιρούν τους εργαζόμενους σε άθεους και πιστούς. Μόνο η υπέρβαση των κοινωνικών συνθηκών οδηγεί στην υπέρβαση των θρησκευτικών προλήψεων και στο μαρασμό της θρησκείας.
Όταν τα μέσα παραγωγής μπουν κάτω από το δημοκρατικό έλεγχο της κοινωνίας, όταν η ίδια η παραγωγή οργανωθεί ορθολογικά και σχεδιασμένα, όταν έτσι το μέλλον του ανθρώπου θα εξαρτάται απ’ το λογικό του έλεγχο, τότε δεν θα υπάρχει χώρος για υπερφυσικές δυνάμεις, έξω απ’ αυτόν και πάνω απ’ αυτόν. Τότε ο εξαπατημένος απ’ τις αυταπάτες του άνθρωπος θα έλθει για πρώτη φορά στα συγκαλά του.