Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης
Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Αρχική σελίδα
Προτάσεις
Τεύχη
Αρθρα
Αναζήτηση διαλόγου
Αναζήτηση - άρθρα/τεύχη
Σύνδεσμοι
Πληροφορίες
Ρεσάλτο Blog
Αναζήτηση
::
Κατάλογος Μελών
Εγγραφή
::
Σύνδεση
::
Προφίλ
Ορθοδοξία - Κοινωνία
Δημοσίευση απάντησης
Όνομα μέλους
Θέμα
Περιεχόμενο
Emoticons
Περισσότερα Emoticons
Χρώμα γραμματοσειράς:
Προεπιλογή
Βαθύ Κόκκινο
Κόκκινο
Πορτοκαλί
Καφέ
Κίτρινο
Πράσινο
Λαδί
Κυανό
Μπλέ
Βαθύ Μπλέ
Λουλακί
Βιολετί
Λευκό
Μαύρο
Μέγεθος γραμματοσειράς:
Μικροσκοπικό
Μικρό
Κανονικό
Μεγάλο
Τεράστιο
Να κλείσουν τα Tags
[quote="Κυπριανός Χριστοδουλίδης"]Όσοι έχουν την καλή συνήθεια να πηγαίνουν στην Εκκλησία, θα έχουν ακούσει το: "Ευλογητός εί, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου. Ευλογητός εί, Δέσποτα, συνέτισόν με τα διακιώματά σου. Ευλογητός εί, Άγιε, φώτισόν με τοις δικαιώμασί σου". Αρχίζω με αυτό, για να συνεχίσω λέγοντας ότι σχετικώς πρόσφατα, οι διαβουλευόμενοι πολιτικοί, σκέφθηκαν και μας είπαν: Η πολιτική πρέπει να παράγει πολιτισμό! Κοντά σ' αυτούς πήγαν και κόλλησαν οι της ακαδημαϊκής θεολογίας, φιλοσοφίας, Τέχνης κλπ. Είπαν, ότι κι αυτοί θα πρέπει να παράγουν θεολογία, Τέχνη κλπ. ή ακόμη και φιλοσοφία - σημ. έχει εκπνεύσει εδώ και κάμποσους αιώνες. Αυτά, είπαν οι ακαδημαϊκοί, θα βοηθήσουν. Έτσι,μπήκαμε στη διαδικασία παραγωγής (θεολογίας, φιλοσοφίας κλπ.) αλλά άρχισε και η γκρίνια. Οι ακαδημαϊκοί είδαν ότι ελάχιστα ασχολούνται μαζί τους οι πολιτικοί. Και με ένα στόμα και μιά ... γραφή λοιδωρούν ακατάπαυστα τον πολιτικό μας πολιτισμό. Χωρίς αμφιβολία το ζήτημα των δικαιωμάτων αφορά στον πολιτισμό, κατ΄ επέκταση δε, τούτο άπτεται και της Θρησκείας. Έτσι, μας βρίσκει σήμερα το πρόβλημα του μαθήματος των Θρησκευτικών. Πρέπει κι αυτό να αλλάξει, για να είμαστε έτοιμοι με τα νέα δεδομένα που βρίσκονται μπροστά μας. Γίναμε πολυπολιτισμική κοινωνία, ένας νέος πολιτισμός προβάλλει και νέα δικαιώματα άρχισαν να μας απασχολούν. Το τί μας ετοιμάζουν λίγο-πολύ το γνωρίζουμε και ήδη, ξαναγράφονται πολλά και αναθεωρούνται περισσότερα. Για το μάθημα των Θρησκευτικών όμως λένε, όσοι αποδοκιμάζουν τη σταδιακή μετατροπή του σε μάθημα θρησκειολογίας και βρίσκονται στο περιθώριο της ακαδημαϊκότητας, ότι πρέπει να παραμείνει μάθημα Θρησκευτικών. Δεν θα ανεχθούμε, φωνάζουν, ούτε "χλωρό κλαρί" από τους νεωτερισμούς. Θα γράφουμε ακατάπαυστα, μονίμως θα καταγγέλλουμε και ως συνήθως, συμπληρώνω, θα κλείνουμε τα μάτια. Τα επιφωνήματα δυσαρέσκειας, μας συνιστούν οι ορώντες ασκητές και ερημίτες, είναι αρκετά! Αυτό φτάνει, άλλα δεν χρειάζονται. Όπως όμως γνωρίζουμε - προφανώς το γνωρίζουν και οι "ορώντες" - όταν θίγονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, οι τελευταίοι κατέρχονται σε απεργίες και διεκδικούν αυτά που θεωρούν κεκτημένα : Μισθοδοτικά, συνταξιοδοτικά και λοιπά εργασιακά. Αυτά τους ανήκουν κι εκεί αρχίζει το παζάρι, δίνεται η μάχη. Τι συμβαίνει όμως, όταν θίγονται κάποια άλλα δικαιώματα, για τα οποία ποτέ δεν γίνεται λόγος και τα παζάρια, δεν έχουν καμιά αρμοδιότητα; Όταν οι πιστοί βλέπουν ότι θίγονται τα δικαιώματά τους : Τα δικαιώματα του Θεού που πιστεύουν - είναι άλλωστε και δικά τους - τότε τι πρέπει να κάνουν; Συνεχίζουν να προσέρχονται στις εκκλησιές όπου μνημονεύονται επίσκοποι, που το μόνο τους ενδιαφέρον, εκτός άλλων, είναι να κηδεύουν τους αποθανόντας και τότε, μόνο τότε, να υπενθυμίζουν το "ευλογητός ει, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου"; Δηλαδή, μόνο οι νεκροί είναι διδακτοί των δικαιωμάτων του Θεού; Εμείς οι υπόλοιποι, "οι ζώντες οι περιλειπόμενοι", τι είμαστε; Είμαστε ανεπίδεκτοι της μαθήσεως των δικαιωμάτων του Θεού ; Όχι, δεν είμαστε. Τα δικαιώματα του Θεού, αυτά που χρειάζονται για τη σωτηρία του κόσμου, τη δική μας, αλλά και κάτι περισσότερο από αυτά, τα γνωρίζουμε. Οι επίσκοποι, πλην ελαχίστων, άλλοτε τα διαστρέφουν (σημ. "Τα νεφρά δεν σας χρειάζονται για τον ουρανό αλλά για τη γη και μη τα παίρνετε φεύγοντας", μας είπε ο οικουμενικός κ. Βαρθολομαίος) και πότε υποκρίνονται πως δεν τα βλέπουν. Τα απεμπολούν σκόπιμα διότι θεωρούν προτιμότερο να ενώσουν τις εκκλησίες και μετά όλες τις θρησκείες. Μόνο αυτό το δικαίωμα του Θεού τους απασχολεί και κανένα άλλο. Αυτοί δεν είναι ιερείς που διδάσκουν τα του Θεού. Είναι αντιλεγόμενοι ιερείς και υιοί λοιμοί, που προτείνουν το δικό τους θέλημα και τα δικά τους δικαιώματα εν ονόματι δήθεν του Θεού. Λοιπόν; Θα εξακολουθήσουμε να παίρνουμε ευλογίες από αυτούς τους ιερείς - επισκόπους, που καταπατούν τα νόμιμα του Θεού, προβάλλουν τα δικά τους και απλώς αρκούνται στο κατευόδιο, για να μάθουμε μετά θάνατον τα δικαιώματα του Θεού; Νομίζω, ήλθε η ώρα να κηρύξουμε οι πιστοί τη δική μας απεργία. Την κατά Θεόν απεργία, προς όλους τους οικουμενιστές ψευδοεπίσκοπους - κήρυκες μιας ολιστικής θρησκείας. Τα λόγια πλέον δεν αρκούν. Ό,τι κι αν γράψουμε, δεν τους ενδιαφέρει. Μόνο όταν βρεθούν σε άδειες εκκλησιές θα καταλάβουν. Μόνο όταν τα παιδιά μας αρνηθούν αυτά τα θρησκευτικά, που τους ετοιμάζουν, θα αρχίσουν να βλέπουν εφιάλτες. Μόνο αυτή η Δράση θα αναχαιτίσει τις δικές τους βέβηλες και βλάσφημες αντιδράσεις. [img]http://farm3.static.flickr.com/2713/4360334248_c1a1dedb39.jpg[/img] ΥΓ. Σας το στέλνω πάλι, γιατί μπορεί να έκανα κάποιο λάθος στο προηγούμενο και να μην παραλείφθηκε. Φυσικά στην κρίση σας η δημοσιοποίηση ή όχι.[/quote]
Επιλογές
HTML
Ενεργό
BBCode
Ενεργό
Smilies
Ενεργά
Απενεργοποίηση HTML σ' αυτή τη δημοσίευση
Απενεργοποίηση BBCode σ' αυτή τη δημοσίευση
Απενεργοποίηση Smilies σ' αυτή τη δημοσίευση
*** Αυτή η Δημοσίευση θα εξετασθεί και θα μείνει κρυφή μέχρι την έγκρισή της. ***
Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη:
Επιλέξτε μια Δημόσια Συζήτηση
----------------
Πολιτική Δημοσίευσης
Ανακοινώσεις
Ευρετήριο
----------------
Ειδήσεις
Πολιτική - Oικονομία
Εθνικό - Μεταναστευτικό
Ορθοδοξία - Κοινωνία
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα
Ιστορία - Φιλοσοφία
MME - Τρομοκρατία - Μ.Κ.Ο.
Οικολογία - Περιβάλλον
Γεωπολιτική - Επιστήμη
Καταγγελίες
Χιούμορ - Σάτιρα
Γενικές Συζητήσεις
Ανασκόπηση Θέματος
Συγγραφέας
Μήνυμα
Κυπριανός Χριστοδουλίδης
Δημοσιεύθηκε: Πεμ Φεβ 18, 2010 6:10 pm
Θέμα δημοσίευσης:
"Πάμε γι άλλες πολιτείες αναρχικές, να βρεθούμε σε απεργίες προσωπικές".
Ο τραγουδοποιός θέλει ερωτικές, τις αναρχικές πολιτείες. Και λυτρωτικές εμπειρίες, τις απεργίες τις προσωπικές.
Αν το θες, αγαπητέ Ανδρέα, άλλοι μπορεί να σκάσουν από το φαγητό, άλλοι να πλαντάξουν στον έρωτα και άλλοι να τα τινάξουν από τις απεργίες. Κανένα από αυτά τα γεύματα δεν προτείνω. Η δική μου συνταγή είναι από διαφορετικά, αν και ομόηχα, υλικά. Είναι άλλη η μεθοδος παρασκευής.
Ανδρέας
Δημοσιεύθηκε: Πεμ Φεβ 18, 2010 5:10 pm
Θέμα δημοσίευσης:
Δηλαδή εσείς τι προτείνετε κ. Χριστοδουλίδη; Επειδή δεν σας αρέσει ένα φαγητό να πεθάνετε από απεργία πείνας; Με ποιον στόχο; Το σοκ από τον μαζικό μας θάνατο λόγω πείνας, να συνετίσει τους μάγειρες που έχουν παρεκκλίνει, ώστε να μαγειρεύουν νοστιμότερο φαγητό; Ποιος θα έχει μείνει;
ΘΑΛΕΙΑ
Δημοσιεύθηκε: Πεμ Φεβ 18, 2010 3:52 pm
Θέμα δημοσίευσης:
Σεβαστές οι απόψεις σας αλλά έχουμε διαφορετικές μεθοδολογίες προσέγγισης των πραγμάτων
Κυπριανός Χριστοδουλίδης
Δημοσιεύθηκε: Πεμ Φεβ 18, 2010 3:28 pm
Θέμα δημοσίευσης:
Αγαπητή Κυρία (Θάλεια),
" Αν προσεγγίσουμε το ζήτημα πολιτικά, τα πάντα είναι πολιτικά, ιδιαίτερα τα ζητήματα της δράσης (και οι «πρακτικές" των Πιστών είναι δράση) θα μπορέσουμε να αποσαφηνίσουμε το «πρόβλημα»."
Αν και η μεθοδολογία είναι ίδια, υπάρχει μια ουσιαστική διαφοροποίηση. Την οποία μόνο τότε καταλαβαίνουμε, όταν η Θρησκεία καλείται να φτιάξει και να διαμορφώσει, πολιτικούς ανθρώπους, πολιτικούς χαρακτήρες. Όχι όπως νομίζουν πολλοί, δηλαδή, πολιτικούς που θα εφαρμόσουν μια πολιτικού τύπου θεοκρατία. Πολίτευμα πολιτικό καλούνται να εμπεδώσουν, με ήθος και συμπεριφορά, η οποία δεν καταδολιεύεται την αλήθεια, ούτε την πλαστογραφεί. Δεν κρίνεται αυτή η πολιτική "εκ του αποτελέσματος". Κρίνεται εκ των προϋποθέσεων, έστω κι αν αυτό οδηγεί σε αποτυχία. Η μαρτυρία οφείλει να υπάρχει.
Μαζί με τη σαπουνάδα ας πετάξουμε καμιά φορά και τα κουρέλια της μπουγάδας.
ΘΑΛΕΙΑ
Δημοσιεύθηκε: Πεμ Φεβ 18, 2010 11:47 am
Θέμα δημοσίευσης:
Δεν πριονίζουν το κλαδί που στηρίζει του Πιστούς
Αν προσεγγίσουμε το ζήτημα πολιτικά, τα πάντα είναι πολιτικά, ιδιαίτερα τα ζητήματα της δράσης (και οι «πρακτικές" των Πιστών είναι δράση) θα μπορέσουμε να αποσαφηνίσουμε το «πρόβλημα»
.
Ο Ναός για τους Πιστούς είναι το «θεμέλιο» της θρησκευτικής τους εκδήλωσης, ο «χώρος» της συλλογικής «δράσης» τους, το «κλαδί» τους.
Η αποχή τους πριονίζει αυτό το «κλαδί».
Αφήνει το «χώρο» ελεύθερο στους διαχειριστές της εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας, συνακόλουθα στους «πράκτορες» της Νέας Τάξης.
Η Νέα Τάξη αυτό επιδιώκει:
Τους Ναούς άδειους, και στον αποχρωματισμό της Ορθόδοξης συνείδησης.
Γιατί παρόλα τα «κακά», οι Ναοί παραμένουν συλλογικά κύτταρα Ορθόδοξου «εμβολιασμού».
Το γεγονός ότι διαβρώνονται αυτά τα «κύτταρα» από τους Οικουμενιστές, σε σημαίνει ότι μαζί με τις σαπουνάδες πετάμε και το έξω από τη σκάφη και το παιδί:
το ναό ως κατάκτηση και συλλογικό «όργανο»
…
Η αποχή από τους Ναούς παραδίδει ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ αυτό το Ορθόδοξο μετερίζι στα χέρια των εξουσιαστών . Μια τέτοια στάση είναι πράξη αριστερίστικου σεχταρισμού.
Δεν διαφέρει σε τίποτα
από αυτούς του «υπερεπαναστάτες» της φράσης που αφού διαπιστώνουν την χρεοκοπία του κράτους γυρίζουν την πλάτη σε κάθε δράση και αναζητούν τη «σωτηρία» στα βουνά και στα λαγκάδια…
Το ίδιο και οι σεχταριστές των εργατικών αγώνων
αφού διαπιστώνουν τα σάπια Συνδικάτα φεύγουν από τα Συμδικάτα και τα αφήνουν στο έλεος των κρατικών και κομματικών κλικών.
Δεν μπορείς να αγωνιστείς βγαίνοντας ΕΞΩ από τα συλλογικά όργανα δράσης (τα οποία αποτελούν κατακτήσεις αγώνων), όσο και σάπια και αν είναι.
Μια τέτοια πρακτική μοιάζει
με την πρακτική του γιατρού, ο οποίος αφού διαπιστώσει ότι το συκώτι έχει προσβληθεί πετάει το συκώτι και δεν χρησιμοποιεί το νυστέρι του να κόψει το σάπιο κομμάτι του.
Για του Πιστούς δεν υπάρχει άλλος «χώρος» συλλογικής δράσης και παρέμβασης από το Ναό. Δεν μπορεί να εγκαταλείψουν αυτό το «μαζικό χώρο» στους στραγγαλιστές του.
Το πώς θα αγωνιστούν ΜΕΣΑ σε αυτό το χώρο είναι άλλο θέμα συζήτησης.
Και προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να στραφούν:
Οργάνωση του αγώνα μέσα ΕΚΕΙ που εκκλησιάζεται το «ποίμνιο» και ΟΧΙ εγκατάλειψη και ΑΠΟΧΗ από αυτό το χώρο. Έτσι εγκαταλείπουν το «ποίμνιο» στα νύχια των δημίων της Ορθοδοξίας…
Κυπριανός Χριστοδουλίδης
Δημοσιεύθηκε: Πεμ Φεβ 18, 2010 11:17 am
Θέμα δημοσίευσης:
Αγαπητή Κυρία,
Δεν υπεισήλθα σε τεχνικές λεπτομέρειες, μια των οποίων θα ήταν, οι πιστοί της Εκκλησίας να παραμένουν εκτός του ναού με ένα και μοναδικό αίτημα : Όχι στη μνημόνευση αιρετικού επισκόπου.
Επιτέλους, θα πρέπει να ακούσουμε καμιά φορά και ένα κήρυγμα εκ του αφώνου άμβωνος κατά του οικουμενισμού. Αν αυτό δεν το λένε οι προς τούτο επιφορτισμένοι, ας το ακούσουν από το σιωπηλό πιστό εκκλησίασμα έξω και γύρω, από τους ναούς.
Μια στάση όπως αυτή, νομίζω, δεν αποτελεί ένδειξη απιστίας, ούτε και σημάδι καταφρόνησης "της κοινής προς Θεόν υμνωδίας και προσευχής".
Κλεοπάτρα Κατακάλου
Δημοσιεύθηκε: Πεμ Φεβ 18, 2010 10:48 am
Θέμα δημοσίευσης:
Όλα όσα λέτε ισχύουν και είναι θλιβερά. Αλλά επειδή όπως επισημαίνετε,
"το έργο που έχουν αναλάβει, είναι να μας αλλάξουν το φρόνημα πίστεως που έχουμε"
, μήπως τελικώς με την απεργία τους κάνουμε αυτή τη χάρη; Η αποχή από τον εκκλησιασμό κατά τον Άγιο Νικόδημο δηλώνει δύο: «ή ο τοιούτος δεν είναι πιστός ή πιστός ων καταφρονεί της κοινής προς Θεόν υμνωδίας και προσευχής». Οπότε θα καταλήξουμε να συμμετάσχουμε στο αίσχος κι εμείς οι ίδιοι,« διδόντες
τόπον
τοις βουλομένοις καινοτομείν, και καταλύειν την οικοδομήν της αγίας του Θεού καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας»(Αγ. Ιωάννης Δαμασκηνός).
Πολλά δεν γνωρίζω επί των θεολογικών αλλά μου φαίνεται ότι η απεργία εγκυμονεί κινδύνους…
Πιο σωστό ίσως είναι να δώσουμε τον αγώνα μας, πηγαίνοντας και στο τέλος να τους εκφράζουμε ιδιαιτέρως τις ενστάσεις μας.
Κυπριανός Χριστοδουλίδης
Δημοσιεύθηκε: Πεμ Φεβ 18, 2010 2:04 am
Θέμα δημοσίευσης:
Κυρία Κατακάλου,
παρακολουθώ πάντα με ενδιαφέρον αυτά που γράφετε. Ο οίκος του Θεού έχει σήμερα μετατραπεί σε ιατρείο συμπεριφεριολόγων ιατρών ψυχιάτρων, με ιερατική ενδυμασία και εμφάνιση. Θεωρούν την Ορθοδοξία (και τους Ορθοδόξους) οριακά ψυχοπαθείς και το έργο που έχουν αναλάβει, είναι να μας αλλάξουν το φρόνημα πίστεως που έχουμε. Γι΄ αυτούς Ορθοδοξία σημαίνει "το γνήσιο" και αυτό, με τη σειρά του, το προσδιορίζουν σαν το γνωστό Trade Mark των βιομηχανικών προϊόντων - το σύγχρονο ISO οικολογικών προδιαγραφών. Πνευματικό περιεχόμενο, σε ό,τι αποκαλούμε Ορθόδοξο ή Ορθοδοξία, δεν υπάρχει. Τουλάχιστον, δεν είναι αυτό που ζητά η εποχή. Μούχλα και οσμή σήψης οσσφραίνονται οι εγκάθετοι νεοτεριστές, όταν διαβάζουν αυτά που γράφουμε. Εκεί απευθύνεται το "Μια άλλη απεργία", στα ιατρεία συστηματικής συμπεριφεριολογικής αποκατάστασης μερικών αυτόκλητων και αυτοπροσδιοριζόμενων θεραπευτών, και όχι στον Οίκο του Θεού.
"Τα πάντα παρέρχονται και ο Θεός δεν αλλάζει". Σωστό αυτό. Ο Θεός μας θέλει, και τον θέλουμε, όπως μας παραδόθηκε. Όχι όπως προδόθηκε από τους εκάστοτε ερχόμενους και παρερχόμενους. Επί του παρόντος αυτοί είναι στα πράγματα. Τα μωρά και τα ασθενή του κόσμου, οφείλουμε να δείξουμε την υπεροχή μας.
Μου γράψατε για τη δική σας θλιβερή προσωπική εμπειρία και μου δίνετε την αφορμή να αναφερθώ σε μια δική μου θλιβερότερη.
Στο πλοιάριο από Ουρανούπολη για Δάφνη γίνομαι αυτήκοος μάρτυρας της ακόλουθης στιχομυθίας ενός εκ των δυο παρακαθήμενων συνταξιδιωτών μου. Στο κινητό τηλέφωνο συνομιλούν ένας γέροντας (μάλλον ο ηγούμενος) της Σιμωνόπετρας και ο προσκυνητής:
"Γέροντα (...) ευλογείτε, έχω μαζί μου τον μορφωτικό ακόλουθο της Γαλλικής πρεσβείας. Στείλε το αμάξι και βγάλε να του δείξουμε ό,τι καλύτερο έχεις, ξέρεις εσύ. Δεν θα καθήσει πολύ, λίγα πράγματα, εντάξει;". Η συνομιλία τέλειωσε και ο μορφωτικός ακόλουθος, φαντάζομαι, θα απέκτησε εμπειρία αγιοπνευματική από την Σιμωνόπετρα και ευωδία Ορθοδοξίας τύπου ISO.
Κλεοπάτρα Κατακάλου
Δημοσιεύθηκε: Τετ Φεβ 17, 2010 10:18 pm
Θέμα δημοσίευσης:
Κύριε Χριστοδουλίδη,
Εκτιμώ τα γραπτά σας αλλά εν προκειμένω μου φαίνεται ότι γίνεται κάποια σύγχυση. Οι εκκλησίες είναι «Οίκος του Θεού» κι όχι γραφείο των ιερέων-αρχιερέων. Που άλλοι κάνουν σωστά τη δουλειά τους κι άλλοι όχι.
«Τα πάντα παρέρχονται, ο Θεός δεν αλλάζει». Με το να αφήσουμε κενούς τους Ναούς σημαίνει ότι εγκαταλείψαμε και το Θεό, ο οποίος όπου και να πάμε παραμένει ο ίδιος. Εμείς, απλώς, δεν μπορούμε ν’ ανεχθούμε τη δοκιμασία… Κι έτσι αφήνουμε το χώρο ελεύθερο να λεηλατηθεί και να βεβηλωθεί με: Giant Screen (τουλάχιστον στον γυναικωνίτη), ρεσιτάλ, κοντσέρτα και δεν συμμαζεύεται σαν τους παπικούς.
Μήπως είναι πιο σωστό μέτρο να γεμίσουμε τις εκκλησίες και δη τις συγκεκριμένες, εν περιβολή; Μαντήλες, φουστάρες και μακρυά κομποσχοίνια μέχρι το πάτωμα;
Να μπαίνουν όλοι αυτοί,
«τα γίδια»
που θα έλεγε κι
ο Παπουλάκος
και να παθαίνουν... Δοκιμασία, εμείς, δοκιμασία κι αυτοί! Να θέλουν να ξεστομίσουν τα δικά τους και να διστάζουν μήπως και δεν τους παίρνει…
Κι ας μείνει κάποιος άδειος χώρος στις άλλες εκκλησίες, μπας και ωφεληθεί και καμιά ψυχή…
Σας παραθέτω μια προσωπική εμπειρία. Μπήκα σε ένα ιστορικό εκκλησάκι των Πατησίων (ξέρετε, από κείνα τα πολύ σκοτεινά) και μπροστά μου ήταν ένας ιερέας (νεαρός) μια κυρία και 2 μετανάστες προς το μελαχροινό. Ακούω λοιπόν τον ιερέα να λέει στην κυρία, η οποία έκανε χρέη μεταφραστή στ’ αγγλικά:
«Πέστε τους να μπαίνουν στο Ναό, όποτε θέλουν και να προσεύχονται στο δικό τους θεό».
Η κυρία μετάφρασε κομπιασμένα (έκπληκτη κι αυτή) και το τελευταίο το έκοψε. Όταν βέβαια, έκπληκτοι κι οι μετανάστες, ζήτησαν εξηγήσεις, αναγκάστηκε να κάνει τη διευκρίνιση.
Οπότε, βλέπετε, δεν θα υπάρχει θέμα για να γεμίσουν οι ναοί. Θα πάρουν, μάλιστα, οι ιερείς κι εύσημα για ιεραποστολικό έργο!
Μήπως, λοιπόν, πρέπει να ξανασκεφτούμε την απεργία;
Κυπριανός Χριστοδουλίδης
Δημοσιεύθηκε: Τετ Φεβ 17, 2010 1:30 pm
Θέμα δημοσίευσης:
Λοιπόν, να δώσω εγώ μιαν απάντηση σε μια υποθετική παρατήρηση : Ακόμη κι αν αδειάσουν οι εκκλησιές, θα έλεγε κάποιος, μήπως οι οικουμενιστές δεν μπορούν να τις γεμίσουν με τους οπαδούς τους;
Και βεβαίως μπορούν, απαντώ. Αλλά θα υποχρεωθούν να γίνουν ακόμη περισσότερο καραγκιόζηδες από αυτό που είναι. Θα βάλουν μέσα στους ναούς και ατραξιόν! Επισκοπίνες και δεδηλωμένους "επισκοπίνους", μουσικές και όπερες τύπου "Σούπερ στάρ", τους πάντες και τα πάντα, στο τέλος δε, θα έχουμε και προβολή της "θείας λειτουργίας", επί 24ωρης βάσης σε βίντεο, από γιγαντο-οθόνη εντός των ναών! Και γιατί όχι; Εικονική (virtual) δεν είναι η εποχή που ζούμε; Γιατί να μη τη δοξάσουμε; Όλα εξελίσσονται, ακόμη και ο πίθηκας έγινε άνθρωπος. Θα μείνουμε στην παλαιοντολογία και στη μούχλα του Βυζαντίου; Τι λέμε τώρα; Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ.
Κυπριανός Χριστοδουλίδης
Δημοσιεύθηκε: Τετ Φεβ 17, 2010 4:42 am
Θέμα δημοσίευσης: Μια διαφορετική απεργία
Όσοι έχουν την καλή συνήθεια να πηγαίνουν στην Εκκλησία, θα έχουν ακούσει το:
"Ευλογητός εί, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου.
Ευλογητός εί, Δέσποτα, συνέτισόν με τα διακιώματά σου.
Ευλογητός εί, Άγιε, φώτισόν με τοις δικαιώμασί σου".
Αρχίζω με αυτό, για να συνεχίσω λέγοντας ότι σχετικώς πρόσφατα, οι διαβουλευόμενοι πολιτικοί, σκέφθηκαν και μας είπαν: Η πολιτική πρέπει να παράγει πολιτισμό! Κοντά σ' αυτούς πήγαν και κόλλησαν οι της ακαδημαϊκής θεολογίας, φιλοσοφίας, Τέχνης κλπ. Είπαν, ότι κι αυτοί θα πρέπει να παράγουν θεολογία, Τέχνη κλπ. ή ακόμη και φιλοσοφία - σημ. έχει εκπνεύσει εδώ και κάμποσους αιώνες. Αυτά, είπαν οι ακαδημαϊκοί, θα βοηθήσουν.
Έτσι,μπήκαμε στη διαδικασία παραγωγής (θεολογίας, φιλοσοφίας κλπ.) αλλά άρχισε και η γκρίνια. Οι ακαδημαϊκοί είδαν ότι ελάχιστα ασχολούνται μαζί τους οι πολιτικοί. Και με ένα στόμα και μιά ... γραφή λοιδωρούν ακατάπαυστα τον πολιτικό μας πολιτισμό.
Χωρίς αμφιβολία το ζήτημα των δικαιωμάτων αφορά στον πολιτισμό, κατ΄ επέκταση δε, τούτο άπτεται και της Θρησκείας.
Έτσι, μας βρίσκει σήμερα το πρόβλημα του μαθήματος των Θρησκευτικών. Πρέπει κι αυτό να αλλάξει, για να είμαστε έτοιμοι με τα νέα δεδομένα που βρίσκονται μπροστά μας. Γίναμε πολυπολιτισμική κοινωνία, ένας νέος πολιτισμός προβάλλει και νέα δικαιώματα άρχισαν να μας απασχολούν. Το τί μας ετοιμάζουν λίγο-πολύ το γνωρίζουμε και ήδη, ξαναγράφονται πολλά και αναθεωρούνται περισσότερα.
Για το μάθημα των Θρησκευτικών όμως λένε, όσοι αποδοκιμάζουν τη σταδιακή μετατροπή του σε μάθημα θρησκειολογίας και βρίσκονται στο περιθώριο της ακαδημαϊκότητας, ότι πρέπει να παραμείνει μάθημα Θρησκευτικών. Δεν θα ανεχθούμε, φωνάζουν, ούτε "χλωρό κλαρί" από τους νεωτερισμούς. Θα γράφουμε ακατάπαυστα, μονίμως θα καταγγέλλουμε και ως συνήθως, συμπληρώνω, θα κλείνουμε τα μάτια. Τα επιφωνήματα δυσαρέσκειας, μας συνιστούν οι ορώντες ασκητές και ερημίτες, είναι αρκετά! Αυτό φτάνει, άλλα δεν χρειάζονται.
Όπως όμως γνωρίζουμε - προφανώς το γνωρίζουν και οι "ορώντες" - όταν θίγονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, οι τελευταίοι κατέρχονται σε απεργίες και διεκδικούν αυτά που θεωρούν κεκτημένα : Μισθοδοτικά, συνταξιοδοτικά και λοιπά εργασιακά. Αυτά τους ανήκουν κι εκεί αρχίζει το παζάρι, δίνεται η μάχη.
Τι συμβαίνει όμως, όταν θίγονται κάποια άλλα δικαιώματα, για τα οποία ποτέ δεν γίνεται λόγος και τα παζάρια, δεν έχουν καμιά αρμοδιότητα; Όταν οι πιστοί βλέπουν ότι θίγονται τα δικαιώματά τους :
Τα δικαιώματα του Θεού που πιστεύουν - είναι άλλωστε και δικά τους - τότε τι πρέπει να κάνουν;
Συνεχίζουν να προσέρχονται στις εκκλησιές όπου μνημονεύονται επίσκοποι, που το μόνο τους ενδιαφέρον, εκτός άλλων, είναι να κηδεύουν τους αποθανόντας και τότε, μόνο τότε, να υπενθυμίζουν το "ευλογητός ει, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου"; Δηλαδή, μόνο οι νεκροί είναι διδακτοί των δικαιωμάτων του Θεού; Εμείς οι υπόλοιποι, "οι ζώντες οι περιλειπόμενοι", τι είμαστε; Είμαστε ανεπίδεκτοι της μαθήσεως των δικαιωμάτων του Θεού ;
Όχι, δεν είμαστε. Τα δικαιώματα του Θεού, αυτά
που χρειάζονται για τη σωτηρία του κόσμου, τη δική μας, αλλά και κάτι περισσότερο από αυτά, τα γνωρίζουμε. Οι επίσκοποι, πλην ελαχίστων, άλλοτε τα διαστρέφουν (σημ. "Τα νεφρά δεν σας χρειάζονται για τον ουρανό αλλά για τη γη και μη τα παίρνετε φεύγοντας", μας είπε ο οικουμενικός κ. Βαρθολομαίος) και πότε υποκρίνονται πως δεν τα βλέπουν. Τα απεμπολούν σκόπιμα διότι θεωρούν προτιμότερο να ενώσουν τις εκκλησίες και μετά όλες τις θρησκείες. Μόνο αυτό το δικαίωμα του Θεού τους απασχολεί και κανένα άλλο.
Αυτοί δεν είναι ιερείς που διδάσκουν τα του Θεού. Είναι αντιλεγόμενοι ιερείς και υιοί λοιμοί, που προτείνουν το δικό τους θέλημα και τα δικά
τους δικαιώματα εν ονόματι δήθεν του Θεού.
Λοιπόν; Θα εξακολουθήσουμε να παίρνουμε ευλογίες από αυτούς τους ιερείς - επισκόπους, που καταπατούν τα νόμιμα του Θεού, προβάλλουν τα δικά τους και απλώς αρκούνται στο κατευόδιο, για να μάθουμε μετά
θάνατον τα δικαιώματα του Θεού; Νομίζω, ήλθε η ώρα να κηρύξουμε οι πιστοί τη δική μας απεργία. Την κατά Θεόν απεργία, προς όλους τους οικουμενιστές ψευδοεπίσκοπους - κήρυκες μιας ολιστικής θρησκείας. Τα λόγια πλέον δεν αρκούν. Ό,τι κι αν γράψουμε, δεν τους ενδιαφέρει. Μόνο όταν βρεθούν σε άδειες εκκλησιές θα καταλάβουν. Μόνο όταν τα παιδιά μας αρνηθούν αυτά τα θρησκευτικά, που τους ετοιμάζουν, θα αρχίσουν να βλέπουν εφιάλτες. Μόνο αυτή η Δράση θα αναχαιτίσει τις δικές τους βέβηλες και βλάσφημες αντιδράσεις.
ΥΓ. Σας το στέλνω πάλι, γιατί μπορεί να έκανα κάποιο λάθος στο προηγούμενο και να μην παραλείφθηκε. Φυσικά
στην κρίση σας η δημοσιοποίηση ή όχι.