Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης
Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Αρχική σελίδα
Προτάσεις
Τεύχη
Αρθρα
Αναζήτηση διαλόγου
Αναζήτηση - άρθρα/τεύχη
Σύνδεσμοι
Πληροφορίες
Ρεσάλτο Blog
Αναζήτηση
::
Κατάλογος Μελών
Εγγραφή
::
Σύνδεση
::
Προφίλ
Ορθοδοξία - Κοινωνία
Δημοσίευση απάντησης
Όνομα μέλους
Θέμα
Περιεχόμενο
Emoticons
Περισσότερα Emoticons
Χρώμα γραμματοσειράς:
Προεπιλογή
Βαθύ Κόκκινο
Κόκκινο
Πορτοκαλί
Καφέ
Κίτρινο
Πράσινο
Λαδί
Κυανό
Μπλέ
Βαθύ Μπλέ
Λουλακί
Βιολετί
Λευκό
Μαύρο
Μέγεθος γραμματοσειράς:
Μικροσκοπικό
Μικρό
Κανονικό
Μεγάλο
Τεράστιο
Να κλείσουν τα Tags
Επιλογές
HTML
Ενεργό
BBCode
Ενεργό
Smilies
Ενεργά
Απενεργοποίηση HTML σ' αυτή τη δημοσίευση
Απενεργοποίηση BBCode σ' αυτή τη δημοσίευση
Απενεργοποίηση Smilies σ' αυτή τη δημοσίευση
*** Αυτή η Δημοσίευση θα εξετασθεί και θα μείνει κρυφή μέχρι την έγκρισή της. ***
Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη:
Επιλέξτε μια Δημόσια Συζήτηση
----------------
Πολιτική Δημοσίευσης
Ανακοινώσεις
Ευρετήριο
----------------
Ειδήσεις
Πολιτική - Oικονομία
Εθνικό - Μεταναστευτικό
Ορθοδοξία - Κοινωνία
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα
Ιστορία - Φιλοσοφία
MME - Τρομοκρατία - Μ.Κ.Ο.
Οικολογία - Περιβάλλον
Γεωπολιτική - Επιστήμη
Καταγγελίες
Χιούμορ - Σάτιρα
Γενικές Συζητήσεις
Ανασκόπηση Θέματος
<table border="0" cellpadding="3" cellspacing="1" width="100%" class="forumborder"> <tr> <td class="forumtitle" width="22%">Συγγραφέας</th> <td class="forumtitle">Μήνυμα</th> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row1"><span class="name"><a name=""></a><b>Ευγενία Σαρηγιαννίδη</b></span></td> <td class="row1" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="templates/newhome/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Δημοσίευση" title="Δημοσίευση" border="0" /><span class="gen">Δημοσιεύθηκε: Παρ Αύγ 08, 2025 12:44 am<span class="gen"> </span> Θέμα δημοσίευσης: ten years after</span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="genmed">Γιατί βεβαίως, η χώρα μετατρέπεται σε χώρο, για να θυμίζει τους στίχους του Σεφέρη από το ποίημα «Τελευταίος Σταθμός»: «τις μεγάλες πολιτείες που έζησαν χιλιάδες χρόνια και έπειτα απόμειναν τόπος βοσκής για τις γκαμούζες, χωράφια για ζαχαροκάλαμα και καλαμπόκια»... <br /> <br />Αλλά δεν φτάνουν αυτά για να απωλέσουμε ατομικά και κατΆ επέκταση συλλογικά, το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. <br /> <br />Γιατί ίσως η αγέρωχη και αισιόδοξη φράση του Χαρίλαου Τρικούπη σύμφωνα με την οποία η πτωχευμένη και τότε Ελλάδα «θέλει να ζήσει και θα ζήσει» να φαίνεται δύσκολο να επιβεβαιωθεί στις μέρες μας... <br /> <br />Γιατί ίσως, στους σημερινούς καιρούς να επιβεβαιώνεται περισσότερο ο προφητικός τίτλος του βιβλίου του Δημήτρη Δημητριάδη «Πεθαίνω σαν Χώρα»… <br /> <br />Γιατί η απελπισία, όπως γράφαμε στο προαναφερόμενο άρθρο του 2015 «ξεπερνά κατά πολύ τα οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα. Προσιδιάζει περισσότερο σε μια ευρύτερη υπαρξιακή κρίση νοήματος των πραγμάτων. Συνδέεται περισσότερο με μια απόγνωση που κινείται πέραν από τις διαδικασίες φτωχοποίησης σε όλα τα επίπεδα και συνοδεύεται από την ματαίωση και την απορία για την ακατανόητη κατάρρευση των αυτονόητων μέχρι σήμερα αξιών. Ίσως και ακόμα παραπέρα, από την πραγματική έλλειψη συμπόνιας και καλοσύνης στις ανθρώπινες σχέσεις.» Εκείνης της συμπόνοιας και καλοσύνης που βιωματικά και από γενιά σε γενιά, εγχαρασσόταν στον λαό μας και περιγράφεται περίφημα από τον Παπαδιαμάντη στο διήγημα του «ο Χριστός στο Κάστρο» με τα ακόλουθα λόγια: «Ουχ ήττον οι άξεστοι εκείνοι άνθρωποι, εκ της αυθορμήτου εκείνης φιλανθρωπίας, ήτις είναι οιονεί φυσική ορμή, ως συμπάθεια της σαρκός προς την σάρκα, και είναι το πρώτον και τελευταίον αίσθημα το συγκινούν την καρδίαν, μετά την πρώτην έκπληξιν, και πριν προφθάσασα πνεύση η παγερά πνοή της φιλαυτίας και αδιαφορίας». <br /> <br />Διότι τελικά, μας έμεινε η φιλαυτία και η αδιαφορία, την οποία διακαώς προσπαθούμε να κουκουλώσουμε με αγαπησιάρικες, γλυκανάλατες φούσκες σε σχήμα καρδιάς που σκάνε όπως οι τσιχλόφουσκες, αφήνοντας πίσω να μοιραζόμαστε μόνο το «κοινό κενό των κοινών σημασιών και αξιών». Διότι αφού τελειώσουν τα «διάφορα share» των πολυάριθμων «ενσυναισθητικών» αναρτήσεων, δηλώσεων κλπ., το μόνο που πραγματικά μοιραζόμαστε είναι το υπαρξιακό κενό μας, καθώς και τα βαρύγδουπα, ροζουλί λογύδρια περί αυτού. Θα λέγαμε μάλιστα ότι όσο πιο «ενσυναισθητικά» και ροζουλί είναι αυτά τα λογύδρια, τόσο πιο κυνικοί και αδιάφοροι γίνονται οι άνθρωποι. <br /> <br />Διότι όπως γράφει σε κείμενο του, ο κ. Ερμής Κοντούδης, με αφορμή το γεγονός της αυτοπυρπόλησης της δημοσιογράφου Αύρας Γρηγορίου, όπως δημοσιεύτηκε στο προσωπικό του προφίλ στο facebook, τοποθετώντας τα πράγματα στην ρεαλιστική ψυχοπολιτική βάση τους: «Παρατηρώ τις αναρτήσεις των διαδικτυακών φίλων που αναδεικνύουν την ιστορία της Αύρας και παρόλο που με χαροποιεί το μαζικό ενδιαφέρον του κόσμου, την ίδια στιγμή θλίβομαι που όλοι εστιάζουν στο ίδιο το γεγονός και όχι στην ψυχή της κοπέλας. Θλίβομαι που η πράξη της συνδέεται ακούσια με την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας, τον τραγέλαφο του Μαξίμου και γενικώς με την ξεπουλημένη επικαιρότητα εφημερίδων και καναλιών. Όμως πίσω από αυτήν την πράξη δεν κρύβεται ούτε ο ακτιβισμός, ούτε η κοινωνική διαμαρτυρία με όρους φθηνής δημοσιογραφικής επικαιρότητας. Η πράξη της Αύρας ήταν μια εκκωφαντική κραυγή μοναξιάς και απόγνωσης.»</span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1"><img src="templates/alexis2/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> </table>
