Η λύση, η παγίδα και το τυρί

[Anathema]

Εκ των πρωτεργατών της εισβολής στο Ιράκ, ο πρώην Αυστραλός ΥΠΕΞ Αλεξάντερ Ντάουνερ έφτασε για την πρώτη επίσκεψή του στην Κύπρο απ’ όταν διορίστηκε ειδικός αντιπρόσωπος του Μπαν Κι Μουν για το Κυπριακό, εντεταλμένος με την «επιστασία» των συνομιλιών.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο διορισμός του, με συμφωνία του Προέδρου Χριστόφια, αντανακλά το τεράστιο ενδιαφέρον για «λύση εδώ και τώρα» Ουάσινγκτον – και Λονδίνου.

«Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι;», «τι έπαθαν αυτοί που δημιούργησαν το Κυπριακό και θέλουν να το λύσουν εδώ και τώρα;», θα μπορούσε βέβαια να διερωτηθεί ένας αριστερός – και όχι μόνο. Όπως και η Γοργόνα μπορεί να ρωτούσε σήμερα όχι αν «Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;», αλλά «υπάρχει Αριστερά;».

Ο Τάκης Χατζηγεωργίου, φανατικός «εξ αριστερών ανανιστής» το 2004, όριζε τον «αριστερό» ως «αυτόν που καταφέρνει να προσαρμόζει τα συμφέροντά του με τα συμφέροντα των ισχυρών».
Δεν φτάνει που το κάνουν, απαιτούν να το κάνουμε όλοι!

Σύμφωνα με τον «Κόσμο του Επενδυτή» (αρ.φυλ. 298,σελ. 17), ο Κύπρος Πρόεδρος ανέβαλε τελικά την επίσκεψή του στην κατεχόμενη Κερύνεια, όπου επρόκειτο να ευχηθεί στον Ταλάτ για τον γάμο της κόρης του. Προφανώς πιστεύει ότι τέτοιες εκδηλώσεις βοηθούν στην συμφιλίωση των δύο κοινοτήτων, και ίσως αυτό είναι αλήθεια.

Μόνο που είναι μονομερείς.

Όπως αποκαλύφθηκε, ο κ. Ταλάτ θα παντρέψει την κόρη του σε ξενοδοχείο αρπαγμένο από Ελληνοκύπριο. Ο Τουρκοκύπριος ηγέτης δεν στερείται μόνο τακτ, μοιάζει οπαδός της διαχρονικής, «εμπεδωμένης» μετά το ’22, το ’55 και το ’74, τουρκικής στρατηγικής «φόβιζε και ξευτέλιζε τον Γκιαούρη».

Έπειτα από συζητήσεις χρόνων «Μέτρων Εμπιστοσύνης», όσα υιοθετήθηκαν αποκρύπτουν την πραγματικότητα της τουρκικής εισβολής, κατοχής και βίαιης εκδίωξης 200.000 Ελλήνων από τα σπίτια τους, με απώλειες εντός δεκαπανθημέρου πολύ υπέρτερες (ως ποσοστό πληθυσμού) ετών πολέμου στο Ιράκ!

Ούτε ο κ. Χριστόφιας ούτε οι προκάτοχοί του έπεισαν τους Τουρκοκύπριους ηγέτες να παύσουν έστω να χρησιμοποιούν ως στάβλους τις εκκλησίες ή να να μην τρομοκρατούν με τη γιγαντιαία ημισέληνο στο βουνό πάνω από τη Λευκωσία τους κατοίκους της. Δίνει ρεύμα η Λευκωσία στα Κατεχόμενα να φωτίζουν ολονυχτίς το σύμβολο της κατοχής.

Τα είπε όλα η Χαρίτα Μάντολες, ζητώντας να μη μιλήσει κανείς πολιτικός στην ταφή όσων οστών μπόρεσε τελικά να βρει από τους τέσσερις δικούς της που έχασε. Πικρή κωμωδία κατάντησαν οι αποτίσεις φόρου τιμής και οι «δεκάρικοι» για τα θύματα.

Ο αυτοκρατορικός εκπρόσωπος Ντάουνερ ξέρει τι deal θέλει να αποσπάσει από το ΑΚΕΛ:

«Δώστε το κράτος, με την ψήφο του στην Ε.Ε., βάλτε από τώρα, μέσω Κύπρου, την Τουρκία στην Ε.Ε., κι εγώ θα σας αφήσω να κυβερνάτε το νησί και να πιστωθείτε τη λύση».

Ως Κύπριος, Έλλην Κουμουνιστής, ο Χριστόφιας δεν είναι αφελής. Νοιώθει την παγίδα. Στην πράξη όμως θα φανεί αν διαθέτει και εφόδια να την αποφύγει, πόσο μάλλον να την κάνει ευκαιρία, όπως οραματίζεται. Κράτησε ανοιχτό εναλλακτικό δρόμο, αν δεν βγει η «πολιτική» του;

Θα σταθεί ανυποχώρητος στη διατήρηση της απόλυτης κρατικής κυριαρχίας των Ελληνοκυπρίων στις περιοχές όπου ζουν, «κόκκινη γραμμή» που – παραβιαζόμενη- θα μετατρέψει μια έτσι και αλλιώς άδικη σε μη βιώσιμη λύση, που να καταρρεύσει, όπως η «λύση»του 1960, σε «λουτρό αίματος», κατά την έκφραση Γιαννάκη Ομήρου με ό, τι αυτό συνεπάγεται για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις (ήδη η αποδοχή εκ περιτροπής προεδρίας θέτει εν αμφιβόλω τη βιωσιμότητα της λύσης);

Αντέχει ο Πρόεδρος μια ρήξη εν ανάγκη με Λονδίνο-Ουάσινγκτον, αν χρειαστεί;

Ήδη τον έχουν «ειδοποιήσει», δια του «Πολίτη», της «Αλήθειας» και του Αναστασιάδη, κάθε φορά που ταλαντευόταν για το αν πρέπει να συνεχίσει.

Εκτός από φοβέρα, κάθε παγίδα χρειάζεται τυρί.

Στην περίπτωσή μας είναι η εύλογη φιλοδοξία του Προέδρου να περάσει στην Ιστορία ως «ο λύσας το Κυπριακό», εξασφαλίζοντας μια θέση ισοδύναμη με του Μακάριού. Αλλά και για το ΑΚΕΛ, κόμμα και σκοπό της ζωής του Προέδρου, τα ανταλλάγματα δεν θα είναι μικρά. Όχι μόνο τα διόλου ευκαταφρόνητα αγαθά της διακυβέρνησης.

Τα ανώτερα στελέχη νοιώθουν πολύ καιρό αμήχανα. Τυπικά μένουν πιστά στη «σοσιαλιστική προοπτική», πρακτικά όμως δεν έχουν άλλη διαθέσιμη ιδεολογία από τη «λύση του Κυπριακού». Αυτό δεν θα ήταν καθόλου κακό από μόνο του, αν δεν συνδυαζόταν, πρώτον, με τη μεγάλη δυσκολία του ΑΚΕΛ με το φαινόμενο «έθνος» (τάχθηκε εναντίον των δύο μεγάλων εξεγέρσεων του κυπριακού λαού κατά της αποικιοκρατίας, 1931 και 1955, για να κάνει μετά «αυτοκριτικές»), δεύτερον, με το κενό «κρατικής αντίληψης» που χαρακτηρίζει, για ιστορικούς λόγους, όλο σχεδόν το κυπριακό πολιτικό προσωπικό.

Αντιμέτωποι με δύο από τις καλύτερες διπλωματίες του κόσμου, οι Κύπριοι γνωρίζουν άριστα αστικό , ελάχιστα όμως συνταγματικό δίκαιο, νοιώθουν τους τρόπους του «ανατολίτικου παζαριού», ελάχιστα τις μεθόδους της ανοιχτής διεκδίκησης και εν ανάγκη σύγκρουσης, που προσιδιάζουν στη σημερινή μορφή του προβλήματος.

Έθνος και Αριστερά.

Για το ΑΚΕΛ και μια μερίδα της ελλαδικής Αριστεράς, το έθνος είναι ένα κακό πράγμα, ενοχλητικό εμπόδιο στην ένωση ανθρώπων που δεν τους χωρίζει τίποτα.
Μια τέτοια αντίληψη μπορεί ίσως να θεωρηθεί ότι χαρακτηρίζει τον Μαρξ του 1848, ούτε καν όμως τον Μαρξ του 1871, για να μην μιλήσουμε για Λένιν, Τίτο, Μάο ή Τσε, που έβαλαν τα έθνη στο κέντρο της πολιτικής τους, αναθεωρώντας ριζικά το αρχικό μαρξικό δόγμα στο σημείο αυτό.

Οι σύγχρονοι «αντιεθνικιστές» δεν θέλουν να ενώσουν τα έθνη εναντίον, αλλά υπό την Αυτοκρατορία, γι αυτό και τονίζουν υπέρμετρα τα δικαιώματα των μειονοτήτων, όχι για να τις προστατεύσουν, αλλά για να στερήσουν από τις πλειονότητες τα δικαιώματά τους, συντηρώντας παράλληλα τις διαμάχες που επιτρέπουν την κυριαρχία της.

Θέλοντας να ενώσουν τα έθνη υπό την Αυτοκρατορία, τα ενώνουν υπό τον εθνικισμό των εθνών-πυρήνων τους, Αγγλοαμερικανών και υπολοίπων.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, στην Κύπρο, ξεκινώντας έστω από αγαθές προθέσεις, οι «αντιεθνικιστές» προσγειώνονται πάντα στο έδαφος της πάγιας βρετανικής πολιτικής, που προσπαθεί με χίλιους τρόπους, από το 1878 μέχρι τώρα, να πείσει την πλειονότητα των κατοίκων του νησιού ότι δεν έχουν εθνικότητα, εθνισμό, συνείδηση.

Η πρώτη ενέργεια του νέου υπουργού Παιδείας (που χαρακτήρισε «ημέρα πένθους» την ημέρα απόρριψης του Σχεδίου Ανάν) ήταν η εισαγωγή στα πανεπιστήμια μέσω βρετανικού πτυχίου, απεσύρθη όμως έπειτα από κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών.

Από τον Σεπτέμβριο εισάγεται εδικό μάθημα «Πλεονεκτήματα της λύσης» για τα παιδάκια, ενώ θα διανεμηθούν νέα βιβλία Ιστορίας.

Ελπίζει κανείς ότι δεν θα περιοριστούν σε απαρίθμηση «ελληνικών εγκλημάτων» και «ευθυνών», απαραίτητη για να συρθούν υπό καθεστώς ενοχής οι Ελληνοκύπριοι σε απαράδεκτους συμβιβασμούς.

Αλλά θα βρουν οι συγγραφείς το θάρρος να μιλήσουν εξίσου αναλυτικά για όσα βαρύνουν και την άλλη πλευρά;

Όπως και για το ότι δεν έκανε «η Ελλάδα το πραξικόπημα, όπως ισχυρίζονται οι οπαδοί του Σχεδίου Ανάν στην Κύπρο κι όσοι θέλουν να την «ξεφορτωθούν» στην Ελλάδα, αλλά ένας πράκτορας της CIA, τοποθετημένος για τον σκοπό αυτό στη θέση σκιώδους «πρωθυπουργού».

Δεν ήταν «Έλληνας εθνικιστής», αλλά ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον που προέβη, άλλωστε, στην πολύ ασυνήθιστη για Αμερικανό ενέργεια να ζητήσει συγνώμη γι αυτά, επισκεπτόμενος την Αθήνα.

http://hellenicrevenge.blogspot.com/2008/08/blog-post_04.html