Ορθοδοξία: Το τελευταίο ανάχωμα στο νεοταξικό οδοστρωτήρα

[Θύμιος]

Ο Ορθόδοξος κλήρος: το τελευταίο ανάχωμα στο νεοταξικό οδοστρωτήρα


Τα όσα συμβαίνουν σήμερα μέσα στον Ορθόδοξο κλήρο και τα όσα θα συμβούν (και θα συμβούν πολλά) αντανακλούν και αποτυπώνουν δύο αντίρροπες καταστάσεις ενός ασυμφιλίωτου «πολέμου»:

α). από τη μια πλευρά είναι οι πλανητικοί μηχανισμοί εξουσίας οι οποίοι με νύχια και με δόντια, λυσσαλέα, με κάθε μέσο (ανοικτών, αλλά και υπόγειων επιθέσεων) επιχειρούν να αποσαθρώσουν και να αλώσουν τις κοινωνικές, εθνικές και αξιακές αρθρώσεις και συνεκτικούς ιστούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η Ορθοδοξία αποτελεί για τις χοάνες του αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού ένα πολύ ανθεκτικό «μέταλλο» κοινωνικής, εθνικής και ηθικής συνοχής και αντίστασης απέναντι στον οδοστρωτήρα του νεοταξικού φασισμού. Πρέπει πάση θυσία αυτό το «μέταλλο» να λιώσει…

β). Από την άλλη ο Ορθόδοξος κλήρος με βαθιές ρίζες μέσα στην ελληνική κοινωνία όχι μόνο ανθίσταται, αλλά περνάει και σε ανοικτή «επίθεση» εναντίον των δυνάμεων του σύγχρονου φασισμού.

Οι διεργασίες μέσα στους κόλπους του ελληνικού Ορθόδοξου κλήρου καθημερινά βαθαίνουν και οξύνονται. Συγκροτείται ένα ισχυρό και πλατύ Μέτωπο των Ορθόδοξων εναντίον των νεοταξικών υπονομεύσεων και επιθέσεων…

Από την έκβαση αυτή της «σύγκρουσης» στο εσωτερικό της ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας θα εξαρτηθούν και θα καθοριστούν πολλά.

Γι’ αυτό δεν μπορεί να καθίσει κανείς απαθής, ούτε ουδέτερος παρατηρητής μπροστά σ’ αυτή τη θανάσιμη πάλη.

Μπροστά στην επέλαση των δυνάμεων της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, δεν νομιμοποιείται ο οιοσδήποτε και με οποιοδήποτε πρόσχημα να ισχυριστεί ότι αυτό που συμβαίνει στους κόλπους της Ορθοδοξίας δεν τον αφορά.

Η Ορθοδοξία, ως ιστορική συγκρότηση και υπόσταση κοινωνικής και εθνικής συνοχής, ως πνευματικός φορέας πολιτισμού και αξιών, ως συλλογική συνείδηση και ως συλλογικός οργανωτικός ιστός αποτελεί σήμερα το τελευταία ανάχωμα των ιστορικών κοινωνιών, ιδιαίτερα της ελληνικής κοινωνίας.

Αποτελεί το τελευταίο οχυρό αντίστασης στο νέο φασισμό, το τελευταίο μετερίζι αγώνα…

Γι’ αυτό και όλα τα «στρατεύματα» και οι «εφεδρείες» του πλανητικού ιμπεριαλιστικού κράτους και παρακράτους έχουν «συνωστιστεί» μετά μανίας σε αυτό το μέτωπο: στο τσάκισμα των δυνάμεων της Ορθοδοξίας και την κατάλυσή της…

Όλα τα άλλα μέτωπα έχουν πέσει και κονιορτοποιηθεί:

α). Δεν υπάρχει οργανωμένη εργατική τάξη. Η πρωτοπορία της έχει τσακιστεί από την εισβολή των αλλοδαπών και το αγωνιστικό πολιτικό της δυναμικό έχει διαλυθεί και αλωθεί…

β). Τα Συνδικάτα, αυτά τα συλλογικά, επαγγελματικά έμβρυα των εργατικών αγώνων έχουν κυριολεκτικά διαλυθεί και περάσει στα χέρια των γραφειοκρατικών κλικών του νεοταξικού κράτους και παρακράτους. Στοιχεία διακόσμησης της εξουσίας και των παιχνιδιών της είναι πλέον τα Συνδικάτα.

γ). Το αστικό, εθνικό κοινοβούλιο αποτελεί το κεντρικό στοιχείο διακόσμησης και «δημοκρατικής» απάτης. Είναι υποταγμένο ολοκληρωτικά στους υπερεθνικούς «νταβάδες» και στα εγχώρια υποκαταστήματά τους.

δ). Τέλος τα υπάρχοντα κόμματα ολοκληρώνουν το εφιαλτικό ντεκόρ της απάτης: Σάπια μέχρι το μεδούλι και υποχείρια των «νταβάδων».

Ο νέος νεοταξικός φασισμός επελαύνει χωρίς αντιστάσεις. Ακριβέστερα έχει διαλύσει και υποτάξει τους πάντες και πάντα.

Η μόνη «συλλογικότητα» (κοινωνική, εθνική, πνευματική και ηθική «οργάνωση») που κρατά ακόμα και ανθίσταται σθεναρά είναι η Ορθοδοξία.

Όποιος δεν το βλέπει αυτό είναι τυφλός: Είτε από ηλιθιότητα, είτε από το «αθεϊστικό» μένος!!!

Το ζήτημα που τίθεται, όμως, σήμερα, κατηγορηματικά και αδυσώπητα δεν είναι αν πιστεύεις στο Θεό ή όχι.

Το ζήτημα που τίθεται είναι η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη, η ίδια η επιβίωση της ανθρωπότητας: Ένα ζήτημα ζωής και θανάτου, ένα ζήτημα υπέρτατου αγώνα εναντίον όλων αυτών των δυνάμεων που παίζουν το τέλος μας…

ΟΣΟΙ επικαλούνται την Πίστη ή την απιστία στο Θεό, απλώς κοροϊδεύουν τον εαυτό τους με σοφίσματα. Όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν κάπου: Σε ένα σύστημα ιδεών και αξιών, σε ένα Θεό. Η επίκληση της «αθεΐας» είναι και αυτή πίστη σε ένα Θεό: Στο Θεό του χρήματος, της ιμπεριαλιστικής αχρειότητας και αναισχυντίας, πίστη στα είδωλα αυτού του σάπιου και καταρρέοντος κόσμου…

Η «αθεΐα» των Σημίτηδων, Κουναλάκηδων και Σία είναι πίστη στις αξίες και τα είδωλα τις καπιταλιστικής αγοράς, δηλαδή πίστη στο Θεό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Όλοι αυτοί που το παίζουν «άθεοι» και που ρίχνουν τις ομοβροντίες τους εναντίον του εκκλησιαστικού «σκοταδισμού» (τον ανακάλυψαν ξαφνικά το 2000. Μέχρι τότε καλά τα πήγαιναν με αυτό το «σκοταδισμό») όχι μόνο πιστεύουν σε Θεούς, αλλά και στα πλέον βάρβαρα και σκοταδιστικά τέρατα: Τους νεοταξικούς θεούς και τέρατα…

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τέτοιου είδους ταχυδακτυλουργίες και δόλια τεχνάσματα.

Η Ορθοδοξία δεν χτυπιέται επειδή πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού, αλλά επειδή εκφράζει ένα σύστημα κοινωνικών, εθνικών και ιστορικών κατακτήσεων: Ιδεών και αξιών, συλλογικής ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ της λαϊκής μνήμης και της συνείδησης.

Αυτά θέλουν να καταλύσουν σήμερα. Αυτό το Ορθόδοξο αλέτρι που όργωσε και οργάνωσε την ιστορική συνείδηση των κοινωνιών και των λαών…

Ο σύγχρονος φασισμός (όπως κάθε φασισμός) δεν είναι απλώς ένα σύστημα καταπίεσης , πράξεων βίας και αστυνομικής τρομοκρατίας. Ο φασισμός είναι ένα ιδιαίτερο κρατικό σύστημα, θεμελιωμένο στην εξολόθρευση ΟΛΩΝ των στοιχείων δημοκρατίας, οργάνωσης και ΣΥΝΟΧΗΣ της κοινωνίας. Θέλει να κρατήσει ολόκληρη την κοινωνία σε μια κατάσταση αναγκαστικού κατακερματισμού και διάλυσης των κοινωνικών, πολιτικών και πνευματικών της δομών. Πρέπει να καταστραφούν όλες οι συλλογικότητες και να ξεριζωθεί κάθε θεμέλιο και κύτταρο λαϊκής συνοχής.

Ένα τέτοιο θεμέλιο είναι ο Ορθόδοξος κλήρος!

Γι’ αυτό θέλουν να το καταστρέψουν με συνδυασμένα κτυπήματα: Εκ των έσω και εκ των έξω.

Τα πιο ύπουλα είναι αυτά εκ των έσω. Στην ηγεσία αυτών των εσωτερικών κτυπημάτων βρίσκεται το νεοταξικό Πατριαρχείο με κηδεμόνα το πλανητικό, κοσμικό κράτος του Βατικανού.
Οι αξιωματικοί είναι οι γραφειοκράτες της Εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας…

Μάλλον, όμως, όλοι αυτοί έχουν υποτιμήσει την ακατάλυτη δύναμη του μάχιμου Ορθόδοξου κλήρου, ο οποίος μέσα στην κατάλυση και ισοπέδωση των πάντων γίνεται, ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, ο πόλος συσπείρωσης της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού λαού…

[Βήχος Χαράλαμπος]

[ΡΕΑ]

Η πιο πάνω παραίνεση αναφέρεται στην Αποκάλυψη του Ιωάννου στην επιστολή προς τήν εκκλησία της Σμύρνης (κεφ.Β’ 8-11).
Ως γνωστόν τόσον ο πρώτος Επίσκοπος Σμύρνης, ο Άγιος Πολύκαρπος, όσον κι ο τελευταίος πριν την καταστροφή, ο Χρυσόστομος, κοντά 1800 χρόνια αργότερα, βρήκαν μαρτυρικό θάνατο, διατηρώντας άκαμπτο το φρόνημά τους, παραμένοντες αταλάντευτοι στην πίστη και τον σκοπό τους. Η συνέχεια της παραίνεσης : «Γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής...»
Έχουν καταλάβει,μάλλον, οι σύγχρονοι γενίτσαροι της Νέας Τάξης ότι θα δυσκολευτούν πολύ μ’ αυτό το τελευταίο ανάχωμα…

[Misha]

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

Διαβάζουμε στο ανακοινωθέν μετά το πέρας των εργασιών της μικτής διεθνούς επιτροπής θεολογικού διαλόγου που τερματίστηκε στην Πάφο της Κύπρου :

"Το Σάββατο, 17 Οκτωβρίου, τα μέλη της Ρωμαιοκαθολικής αντιπροσωπείας ετέλεσαν τη Θεία Ευχαριστία στον Ρωμαιοκαθολικό Ναό του Τιμίου Σταυρού, στη Λευκωσία ... παρόντων και των Ορθοδόξων μελών... Την επομένη, Κυριακή 18 Οκτωβρίου, τελέστηκε για τα μέλη της Ορθοδόξου αντιπροσωπείας Αρχιερατικό Συλλείτουργο στον Ιερό Ναό Παναγίας Φανερωμένης, στη Λευκωσία ... παρόντων και των μελών της Ρωμαιοκαθολικής αντιπροσωπείας. ".

Σε κάποιο βιβλίο του ο διαφωτιστής μας κ. Χ. Γιανναράς - φίλος του, ομόφρων και πάντα εκθειαζόμενος ο π. Ζηζιούλας - μεμφόταν και κάκιζε τους ιερείς για την ευχή που λέγουν "υπέρ των παρακολουθούντων την θείαν και ιεράν μυσταγωγίαν ταύτην". Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς το έγραφε, ούτε και σε ποιο, από τα πολλά βιβλία που έχει γράψει. Διαλυτικός και μεμψίμοιρος όπως πάντα, έλεγε ότι δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε τη διαφορά μεταξύ του "παρακολουθούντων" και "μετεχόντων". Μας θέλει να μετέχουμε.

Το θυμήθηκα τώρα, διαβάζοντας ότι οι μεν Ορθόδοξοι επίσκοποι κλπ. ήταν "παρόντες" στη λειτουργία που τέλεσαν (μετά μουσικής) οι παπικοί και από την άλλη μεριά, "παρόντες" ήταν και οι παπικοί στη δική μας Θεία Λειτουργία.

Το ερώτημα που τίθεται, σύμφωνα με τα γραπτά του κ.Γιανναρά και του ομοϊδεάτη του π. Ζηζιούλα (συγγνώμη, αλλά δεν γνωρίζω ποιος υπαγορεύει σε ποιον αυτά που γράφει) είναι τούτο: Οι δικοί μας "παρόντες" τι ήταν; Μετέχοντες ή παρακολουθούντες; Αν αυτό το "παρόντες" σημαίνει "ωσεί" παρόντες, θα ήταν καλό να απουσίαζαν εντελώς. Το παρόντες σημαίνει παρόντες και δεν έχει καμιά σημασία αν ήταν παρακολουθούντες ή μετέχοντες.

Οι απλοί πιστοί άνθρωποι που βλέπουν τους παπάδες τους να βρίσκονται μέσα στο εκκλησίασμα κατά τη διάρκεια της παπικής συνάθροισης, δεν κάθονται να αναρωτηθούν αν αυτοί είναι παρακολουθούντες, μετέχοντες, παρευρευρισκόμενοι ή απλώς καθισμένοι.
Τους βλέπει να λειτουργούνται, να παίρνουν την ευλογία από τους παπικούς, όπως ακριβώς και οι ίδιοι. Πηγαίνουν τις Κυριακές να λειτουργηθούν και να ευλογηθούν χωρίς να πολυπραγμονούν αν μετέχουν ή αν παρακολουθούν. (Σημ. Αν οι κ.κ Ζηζιούλας και Γιανναράς επιμένουν στην "μετοχή", ας πάνε να δουν απίθανες "μεθέξεις" στους προτεστάντες).

Λοιπόν. Αυτούς που στέλνουμε στους διαλόγους ας το καταλάβουν. Δεν τους στέλνουμε για να πηγαίνουν να δίνουν παρόν, όταν οι παπικοί κάνουν τα δικά τους μέσα στις εκκλησίες τους. Τους στέλνουμε για να δίνουν το Ορθόδοξο παρόν και ας αφήσουν στην άκρη τα σχέδια της έξυπνης ακούσιας διολίσθησης των απλών ανθρώπων στον "ένα θεό για όλους". Αυτός ο θεός είναι του πάπα για τον πάπα. Ο δικός μας είναι: Όλοι εμείς για τον ΄Ενα και Τριαδικό και επ΄ Αληθεία Θεό, κατά το "εν ενί στόματι και μια καρδία δοξάζειν και ανυμνείν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομά Σου".

[Ερμογένη]

1. Πίσω απ’ τον Ορθόδοξο Κλήρο, βρίσκεται ο Ορθόδοξος Λαός και το Ορθόδοξο Λαϊκό Βίωμα. Αυτό δεν μπορεί να χτυπηθεί, ακριβώς επειδή είναι βίωμα και μάλιστα ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ.

2. Ο θεοί της καπιταλιστικής βαρβαρότητας (πρόκειται περί “πολλών”) έχουν όνομα κι είναι γνωστοί στην χριστιανοσύνη, απ’ την αρχαιότητα: Λέγονται ΜΑΜΩΝΑΣ και ΜΟΛΩΧ.

[επισκέπτης με ενδιαφέρον]

Θα συμφωνήσω με τη τοποθέτηση του Θύμιου στο αρχικό μήνυμα για τη πολιτικο σκηνικό εν Ελλάδι (και όχι μόνο, αλλά θα πρόσθετα σε ολόκληρο το Δυτικό πολιτικό εποικοδόμημα..)

Πράγματι δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια διαφυγής, μέσα από τα υπάρχοντα ιδεολογικά πλαίσια αναφοράς του λαού, τουλάχιστον όπως αυτά προσδιορίστηκαν (χοντρικά) εκ του αποτελέσματος από τις εθνικές αστικές επαναστάσεις μέχρι την Γαλλική κομμούνα και την Οκτωβριανή.

Η νέα τάξη, που στην ουσία της είναι απλά η εξελικτική διαδικασία της παλαιάς τάξης, ανασυνθέτει, αναμορφώνει, εντάσει και ταξινομεί όλα εκείνα τα λαϊκά αιτήματα που την ανάδειξαν από τη γέννησή της μέχρι τις μέρες μας.

Η νέα τάξη ουσιαστικά αναβαπτίζει τα δικά της δημιουργήματα και αντιφάσεις και τα μετατρέπει σε εξαρτήματά της.

Επόμενο είναι πως όλο το ιδεολογικό φάσμα να είναι όχι απλώς ανήμπορο να αντισταθεί στα κελεύσματά της περί παγκόσμιας διακυβέρνησης, ένος νομίσματος κ.λπ, αλλά να λειτουργεί είτε εσκεμένα, είτε ανιδιοτελώς (κοινώς βακωδώς) σαν μηχανισμός προπαγάνδας της.

Από αυτήν την ιδεολογική ισοπέδωση, μόνο μικρά περιθώρια διαφορετικής διαχείρησης του ενός προτάγματος υπάρχουν και όχι δυνατότητα αμφισβήτησης επί της ουσίας ολόκληρου του επικοδομήματος.

Δε θα μπορούσε και το έθνος ως έννοια, όπως προσδορίστηκε 3 αιώνες πριν από τους διαφωτιστές της ίδιας με την σημερινή νέα τάξη να μείνει αλλόβητο και να μην ενταχθεί σαν αναβαπτισμένο βοηθητικό εξάρτημα στους μηχανισμούς της.

Φυσικά αν προσδίδουμε στην έννοια έθνος ένα άλλο περιεχόμενο με άλλη σημασία, αυτό αν και είναι επιθυμητό δεν μπορεί να γίνει κατανοητό αφού στενοί λόγοι σκοπιμότητας παλαιότερων εποχών δεν επέτρεψαν σε μια τέτοια γνώση να γίνει αντικείμενο μελέτης και διδασκαλίας.

Αρα τί μας μένει;

Εκείνο το πολυσυλλεκτικό πολυφυλετικό και πολυταξικό λειτουργικό κοινωνικό σχήμα που προϋπήρχε της γέννησης της νέας τάξης,..,που δεν είναι άλλο από την Εκκλησία.

Και κατά μια έννοια ειδικά το ανατολικό δόγμα, επειδή σε γενικές γραμμές ήταν μέτοχο των κομβικών ιστορικών λαϊκών γεγονότων που έλαβαν χώρα (σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα όπως το ΕΑΜ, ή η επανάσταση του 21 συμπορεύτηκε ), δικαιωματικά θα έχει λόγο στις όποιες εξελίξεις και μεθοδεύσεις δυνάστευσης των λαών.

Και επειδή η ιστορία της Εκκλησίας (δυτικής και ανατολικής) δεν είναι μόνο Πάπες-Αρχισταυροφόροι και Πατριάρχες-Αυτοκράτορες, αλλά αγώνες κοινωνικοί που λίγο έχουν να ζηλέψουν από λαϊκές θυσίες όπως ακόμα και αυτή της Κροστάνδης. Γι'αυτό και μέσα από αυτό το ιστορικό πλαίσιο της Εκκλησίας θα μπορέσουν μελλοντικά να αναδειχτούν εκείνα τα υγειή αγωνιστικά μέλη της κοινωνίας, που δυστυχώς προς το παρόν κουβαλάνε νερό στο μύλο της "νέας" τάξης.

Τώρα το αν στο σύνολό της η Εκκλησία έχει και αρκετούς συνοδοιπόρους της "νέα" τάξης, λίγο ενδιαφέρει μια και στους κόλπους της Εκκλησίας πάντα υπήρχαν τέτοιοι.

[Βήχος Χαράλαμπος]

[Misha]

Δείτε πώς παίζει το Φανάρι στο ταμπλώ της τρέντυ οικολογίας, με χρηματοδότες τον ΟΠΑΠ, τον ΟΤΕ κι ένα αριστερίζον αμερικανάκι τον Μichael Huffington ο οποίος δηλώνει ορθόδοξος και bisexual και , ως άλλος Σόρος, χρηματοδοτεί ιδρύματα για την προώθηση της ομοφυλοφιλίας και οργανισμούς για την συνένωση των θρησκειών.

http://www.rsesymposia.org/more.php?catid=200&pcatid=184
_________________
«Ως πότε θα είναι παντοδύναμο το χρήμα, η αγχόνη των ψυχών, το αγκίστρι του θανάτου, το δόλωμα της αμαρτίας; Ως πότε θα κυβερνά ο πλούτος, η αιτία των πολέμων για τον οποίο κατασκευάζονται όπλα και ακονίζονται ξίφη;»Μ.Βασίλειος

[ΠΟΛΕΜΑΡΧΟΣ]

Θύμιο τι να πω...
ΜΠΡΑΒΟ σου
Το άρθρο είναι πολύ δυνατό.