< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > |
Ρεσάλτο Επισκέπτης
|
Δημοσιεύθηκε: Σαβ Αύγ 03, 2024 6:35 am Θέμα δημοσίευσης: Ολυμπιακοί και Νέα Αριστερά |
|
|
|
Ολυμπιακοί και Νέα Αριστερά
Του Δημήτρη Μπελαντή
Αν η Αριστερά υποστηρίζει την αποδόμηση της κλασσικής παιδείας και της Αναγέννησης καθώς και την υβριστική αποδόμηση όλων των μεγάλων πνευματικών παραδόσεων του δυτικού πολιτισμού (ακόμη και οι θρησκείες, όχι οι εκκλησιαστικοί θεσμοί εξουσίας, είναι μεγάλες πνευματικές παραδόσεις της Δύσης και συλλογικοί δεσμοί), ακόμη και την αποδόμηση του καλού γούστου και της αισθητικής, και οι συντηρητικοί τυχαίνει να τα υπερασπίζονται, τότε, σύντροφοι, έχει γίνει ένα τεράστιο λάθος και το φάσμα αριστερά - δεξιά έχει, όπως και στην περίοδο του κόβιντ και των ψευτοεμβολίων, γυρίσει τούμπα.
Αν η Αριστερά είναι μια παραλλαγή του κωλοπαιδισμού του ακραίου Κέντρου, ένας απόλυτος σχετικισμός, τότε μπορεί άνετα να πάει στο διάβολο και κανείς δεν θα ζημιωθεί.
Η ελευθερία της κακαίσθητης κιτς προσβλητικής διακωμώδησης δεν θυμίζει καθόλου τον Διαφωτισμό αλλά άσχημες και μηδενιστικές παραλλαγές του Σατυρικού του Πετρώνιου. Αν και στην ταινία του Φελίνι πάνω στο Σατυρικόν, υπάρχει τουλάχιστον ομορφιά των σωμάτων, σε αντίθεση με την δήθεν τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Στην ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, αυτό θεωρούνταν πολύ σημαντικό. Δεν βγάζανε την ασχήμια παγανιά.
Από την σάτιρα στην σκοπευμένη προσβολή - ένας πολιτισμός άνευ ορίων
Αντιφάσεις μιας πολιτιστικής στάσης των κέντρων εξουσίας στην Δύση.Με αφορμή την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Είμαστε, θα σου πουν,μια κοσμική κουλτούρα που προωθεί την καλλιτεχνική ελευθερία, την σάτιρα, τον σαρκασμό κλπ Έτσι δικαιολόγησαν προ ετών και τα σκίτσα για τον Μωάμεθ που οδήγησαν στην γνωστή εγκληματική τραγωδία με το Charlie Hebdo.
Αυτό που συμβαίνει με τον κυρίαρχο τώρα μεταμοντέρνο πολιτισμό στη Δύση είναι η παντελής έλλειψη ηθικών και πνευματικών ορίων.Το όριο δεν είναι καταστολή, είναι ο σεβασμός του συναισθήματος του Άλλου. Συνεπώς, δεν απαγορεύεται μεν ο σαρκασμός ή η κριτική, αλλά απέναντι σε μεγάλες θρησκευτικές και ηθικές παραδόσεις πρέπει το υποκείμενο της σάτιρας να έχει ένα όριο, έναν αυτοπεριορισμό. Πόσο μάλλον όταν ο σαρκασμός δεν είναι του αδύνατου προς την εξουσία, όπως ήταν σε παλιές εποχές, αλλά των φορέων της εξουσίας απέναντι σε κοινωνικές συλλογικές παραδόσεις που ούτε πανίσχυρες είναι εδώ και καιρό και που προσφέρουν ένα ψυχικό καταφύγιο σε έναν κόσμο χωρίς νόημα. Εδώ οι καλλιτέχνες της εξουσίας δεν σαρκάζουν αλλά φέρονται ως Κωλόπαιδα που αποδομούν καταλυτικά τα πάντα για να μείνει μόνο ο ατομικισμός. Για να είναι μόνο καταφύγιο το εμπόρευμα.
Από την άλλη πλευρά, αυτό συμβαίνει σε μια περίοδο που ούτε ο χριστιανισμός είναι τόσο ισχυρός πνευματικά ούτε σε καμία περίπτωση η γαλλική κουλτούρα στενάζει κάτω από την θεοκρατία. Σοβαρευτείτε, η γαλλική κουλτούρα είναι " λαϊκή" και όχι κυρίως θρησκευτική εδώ και εκατόν είκοσι χρόνια. Γιατί τόση επίθεση απέναντι σε έναν πια πιο αδύναμο εχθρό; κι αν έχετε κουράγιο, κάντε τα και με το Ταλμούδ ή το Κοράνιο.Δεν θα το κάνετε και ξέρετε το γιατί.
Τέλος, ας σκεφτούμε λίγο ότι όλοι αυτοί που κόπτονται για την ελευθερία σαρκασμού και καλλιτεχνικής δήθεν ελευθερίας, θα ζητήσουν αυτόχρημα την παρέμβαση του εισαγγελέα όταν :
- πει κάποιος κάτι αρνητικό για μια γυναίκα πολιτικό ακόμη και όταν αυτό δεν έχει καμία σχέση με το φύλο της. Βλέπε Πολάκης. Εκεί δεν υπάρχει πολιτική κριτική παρά μόνο αυταπόδεικτο σεξιστική προσβολή.
- ασκήσει κριτική στην ΛΟΑΤ κοινότητα η στην συμπεριφορά κάποιων μελών της. Για οποιονδήποτε λόγο.
- κάνει κριτική στο Ισραήλ. Θα τον πάνε μέσα για αντισημιτισμό.
- εξυμνήσει την Χαμάς.
- κάνει μια δήλωση φιλορωσική.
- προσβάλει την επιστημονικότητα της Pfizer και των εμβολίων της. Αυτή η θρησκεία, της επιστήμης, δεν επιδέχεται σαρκασμό.
Εκεί ξεχνάμε το παραμυθάκι καλλιτεχνική ελευθερία και πιάνουμε το παραμυθάκι ρατσιστική ρητορική μίσους. Συνυπάρχοντα παραμυθάκια.
Κοιτάξτε παιδιά, μερικές πρακτικές και αντιφάσεις της δυτικής κουλτούρας είναι εξόφθαλμες.Μην μας δουλεύετε τόσο πολύ!!!
Μετά, αναρωτιέστε γιατί ανεβαίνει ο Τραμπ και η Λεπέν. Αν όντως αναρωτιέστε.
ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/qdWpwkhXXsAu3rLL/
https://www.facebook.com/share/p/yQ7R6G8RVAZLLUxs/
Το πήραμε από:geromorias.blogspot.com
|
|
Επιστροφή στην κορυφή |
|
|
Επισκέπτης
|
Δημοσιεύθηκε: Σαβ Αύγ 03, 2024 7:06 am Θέμα δημοσίευσης: Αποχαιρετιστήριο πάρτι για την ετοιμοθάνατη Δύση |
|
|
|
Αποχαιρετιστήριο πάρτι για την ετοιμοθάνατη Δύση
του Marcello Veneziani
Πρώτα ο βλάσφημος κλόουν σέ παγκόσμια προβολή, μετά η ταχεία και χορωδιακή αγανάκτηση, τέλος η σιωπή καιτό γεγονός καταβροχθίστηκε στη ρουτίνα, στο παίξιμο ρόλων. Μέχρι το επόμενο, και ούτω καθεξής προς το τίποτα. Περασμένη η κραυγή και η αγανάκτηση για τό γκροτέσκο θέαμα τών εγκαινίων των Ολυμπιακών Αγώνων και ενώ περιμένουμε την επόμενη «παράβαση», ας προσπαθήσουμε να πούμε κάτι πέρα από τήν ατυχία και την άξια προσβολή στον δημιουργό και τον υποστηρικτή του, στον οποίο μπορούμε, για πλάκα, νά αφαιρέσουμε το τελικό γράμμα και νά τόν μειώσουμε σε Macrò.
Τι είναι αυτό που καταθλίβει και εξοργίζει αυτή την επαναλαμβανόμενη αγανάκτηση ενάντια στην κοινή λογική, τη θρησκευτική και πολιτική παράδοση, τον αθλητισμό και την οικογένεια;
Πρώτα απ' όλα, η αγωνία να καταπλήξουμε και να βιάσουμε την κληρονομική πραγματικότητα, παγιωμένη από την εμπειρία μακρών γενεών και από καιρό κοινή στον πολιτισμό από τον οποίο προερχόμαστε. Cupio dissolvi, η ευχαρίστηση της διάλυσης όλων όσων εδραιώθηκαν στο πέρασμα των αιώνων, που αντιπροσώπευαν τη λαϊκή βάση ενός κοινού οράματος και το θεμέλιο κάθε κοινωνίας. Αυτή η τάση αντιστροφής και ανατροπής της πραγματικότητας και της κοινής αντίληψης είναι ακριβώς η μηδενιστική σφραγίδα της εποχής μας. Ανατρέποντας ό,τι πιστεύαμε και σκεφτήκαμε μέχρι τώρα για να επιβεβαιώσουμε την ανωτερότητα και την αυτονομία μας σε σχέση με αυτούς που προηγήθηκαν. Ασέβεια, χλευασμός, για να δείξουμε την αβυσσαλέα διαφορά ανάμεσα σε εμάς τους σύγχρονους που έχουμε το απόλυτο προνόμιο να ζούμε στον υπέρτατο και τελευταίο Χρόνο, του απέραντου παγκόσμιου παρόντος, και σε αυτούς, τους αιχμαλώτους των τυφλών, διαβόητων εποχών.
Δεύτερον, η διεστραμμένη επιθυμία να επιτεθείς σε αυτούς που γνωρίζουμε ότι δεν θα σε κάνουν να πληρώσεις. Είναι το σύνδρομο του γαϊδάρου που κλωτσάει το ετοιμοθάνατο λιοντάρι, κάποτε φοβερό κυβερνήτη του ζωικού βασιλείου. Το ίδιο συμβαίνει και με τη χριστιανική θρησκεία, η οποία βρίσκεται σε παρακμή για κάποιο χρονικό διάστημα και μερικές φορές τείνει να καλλιεργήσει την ευθανασία της στη γενική συμπαντική αγάπη στήν θέση τού Θεού. Αν ο Χριστιανισμός παραδίδεται, είναι εύκολο να τον κοροϊδέψεις, να τον παρωδήσεις, να τον χλευάσεις ακόμα και στις υψηλότερες και πιο δραματικές του πτυχές, όπως ο Μυστικός Δείπνος. Προσφέροντας μια επιπλέον ντροπή στον Λεονάρντο, που ακόμη και στη Γαλλία προστατεύεται ζηλότυπα στο Λούβρο με τη Μόνα Λίζα του. Ο νεοπαγανισμός είναι μόνο το άλλοθι μιας καλλιεργημένης μεταμφίεσης: από τον διονυσιακό υπάρχει μόνο η καταστροφική ύβρις, τίποτα το ιερό και το βαθύ. Δεν υπάρχει Διόνυσος, το πολύ Ozpetek, με τις ταινίες του για τρανς οικογένειες.
Είναι εύκολο και δειλό να κοροϊδεύεις μια θρησκεία που δεν αντιδρά! Όπως λένε πολλοί, προσπαθήστε να το κάνετε με μουσουλμάνους. Όσοι προσπάθησαν, όπως το σατιρικό εβδομαδιαίο Charlie Hebdo, το πλήρωσαν με τη ζωή τους. Η επίθεση στον Χριστιανισμό, όπως γίνεται εδώ και δεκαετίες (θυμάμαι τις βλάσφημες συναυλίες της Madonna αλλά δεν ήταν οι πρώτες ούτε οι τελευταίες) είναι σαν να πυροβολείς στον Ερυθρό Σταυρό. Δεν επισύρουν κανενός είδους κύρωση ή αντίδραση, καμία φετβά, εκτός από το σύντομο κύμα αγανάκτησης που στη συνέχεια πέφτει στη διαφημιστική φούσκα του γεγονότος, βοηθώντας τον κόσμο να μιλήσει γι' αυτό, να πολλαπλασιάσει τη δημοσιότητά του. Με λίγα λόγια, ωφελεί την εκδήλωση.
Τρίτον, υπάρχει η αντικατάσταση της οικογένειας, από την Αγία Οικογένεια μέχρι τή φυσική οικογένεια, με το gay pride, την transgender κοινωνία και την καθολική διακήρυξη των νέων δικαιωμάτων: δεν είμαι αυτό που λέει η φύση, η πραγματικότητα, η ιστορία, η παράδοση αλλά αυτό που θέλω να είμαι, δηλαδή, είμαι αυτό που νιώθω, ή μάλλον είμαι αυτό που νιώθω τώρα,μετά θα μπορέσω να αλλάξω ξανά. Δεν είναι πλέον θέμα σεβασμού των επιλογών του καθενός, αποδοχής των δικών του και των τάσεων των άλλων ή απλώς αναγνώρισης της ιδιωτικής σφαίρας ελευθερίας, στην οποία μπορεί κανείς να συμφωνήσει. Ούτε για την προστασία των μειονοτήτων από οποιαδήποτε κακοποίηση, κοροϊδία και επιθετικότητα, γιατί υπάρχουν οι νόμοι, τα δικαστήρια και η αστυνομία για να το κάνουν. Αλλά αντικαταστάσεως της πραγματικότητας, της φύσεως, της ιστορίας, της παραδόσεως με την υποκειμενική επιθυμία και τον τρόπο όρασής της. Επομένως, όχι η αποδοχή της διαφορετικότητας, αλλά η επιβεβαίωση της υπεροχής αυτής της διαφορετικότητας (εις βάρος πολλών άλλων διαφορών) έναντι της οικογένειας, των ταυτοτήτων, της φυσικής διαφορετικότητας των φύλων και της αναπαραγωγής ανάλογα με τη φύση. Ομοφυλοφιλική υπεροχή. Αυτό είναι το παρόν και το μέλλον. Όλα τα άλλα είναι παρελθόν, για να διαγραφούν, να υβριστούν και να γελοιοποιηθούν.
Και αυτή η ιδεολογία είναι τελικά συσκευασμένη σε ένα περιτύλιγμα ουράνιου τόξου στο οποίο η μυθοπλασία υπερισχύει της πραγματικότητας, η ψυχαγωγία έναντι της πραγματικής ζωής, το τσίρκο πάνω από τις ανθρώπινες σχέσεις, το καρναβάλι πάνω από την καθημερινότητα. Όχι πια η παροιμία semel in anno licet insanire, δηλαδή μια φορά το χρόνο επιτρέπεται να τρελαίνεσαι, αλλά semper in anno licet insanire = "Πάντα μέσα στο χρόνο επιτρέπεται να τρελαίνεσαι". Πράγματι, η άδεια αυτή δεν ισχύει, γιατί σχεδόν συνεπάγεται παραχώρηση, ειδική άδεια για ένα χρονικό διάστημα, ενώ στην πραγματικότητα είναι επιτακτικό δικαίωμα. Είναι η επιβεβαίωση, επίσης σε επίπεδο φύλου και ανθρώπινης φύσης, ότι το εικονικό αντικαθιστά το πραγματικό, όπως ήδη συμβαίνει σε άλλους τομείς της τεχνολογικής και παγκόσμιας κοινωνίας μας. Το πλασματικό, το σουρεαλιστικό, η ψευδαίσθηση διώχνουν το αυθεντικό, το γνήσιο, το αληθινό.
Κανείς δεν έχει το θάρρος να παραβεί σοβαρά κοροϊδεύοντας ή αμφισβητώντας το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, την ισορροπία δυνάμεών του, την απόλυτη κυριαρχία του. Πιο εύκολο να επιτεθείς στον σταθερό και ανυπεράσπιστο στόχο, γιατί είναι ήδη σταυρωμένος.
Προσθέτοντας αυτούς τους παράγοντες και την αναπαράστασή τους στο τσίρκο, το αποτέλεσμα είναι ένα είδος αποχαιρετιστηρίου πάρτι στον πολιτισμό, μια επιδεικτική, ευφορική, μερικές φορές υστερική, κήρυξη του πολιτισμού νεκρού και της κληρονομιάς του διασκορπισμένης με χαρά στον άνεμο. Όχι μόνο να αποδεχθούμε, να επισπεύσουμε και να δραματοποιήσουμε την παρακμή του πολιτισμού μας, αλλά να τον διαβάσουμε ως ανακούφιση, απελευθέρωση, απαλλαγή από αταβιστικές αλυσίδες και αμβλεία παραδοσιακότητα. Λες και η φύση είναι απλώς μια σύμβαση, ένα ιδεολογικός φλοιός και ένα πρωτόγονο στάδιο του παρελθόντος. Και όχι ως το υπόστρωμα της παρουσίας μας στον κόσμο.
Μπορεί κανείς ακόμη και να αποδεχτεί την παρακμή του δικού του πολιτισμού, την παρακμή της Δύσης. Αλλά ότι πρέπει να γιορτάζουμε στα ερείπια του και να κάνουμε πρόποση στον θάνατό του είναι ό,τι πιο ηλίθιο, επαίσχυντο και αυτοκαταστροφικό μπορεί να υπάρξει.
ΠΗΓΗ
https://amethystosbooks.blogspot.com/2024/08/blog-post.html
|
|
Επιστροφή στην κορυφή |
|
|
|
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες |
|
|
|
|