ΚΚΕ: Το σταλινικό του αδιέξοδο

[ΘΑΛΕΙΑ]

Κείμενο του Γιώργου Ρούση.
"Ελευθεροτυπία" 12/2/2009


Το φάντασμα του Στάλιν και η αντιμετώπιση της συντροφικής κριτικής σαν εχθρικής ενέργειας .

Επί τρεις περίπου μήνες παρακολουθώ υπομονετικά και σιωπηλός τα μύρια όσα μου καταμαρτυρούν, με ή δίχως κουκούλα, δηλαδή ανυπόγραφα ή ενυπόγραφα, απ’ αφορμή την παρέμβαση μου σχετικά με το θέμα του σοσιαλισμού στον προσυνεδριακό διάλογο του ΚΚΕ, και προσπαθώ να καταλάβω τι είναι εκείνο που ωθεί στην αντιμετώπιση μου σαν εχθρού.
Υπενθυμίζω ότι η κριτική μου επικεντρώθηκε στη κομβική κατά τη γνώμη μου θέση, με βάση την οποία εκτιμάται (εξεταζόμενη από μια οικονομική και μόνον οπτική γωνία η οποία παραμορφώνει την αλήθεια) θετικά και
σαν η πιο συνεπής από σοσιαλιστική σκοπιά , μια δραματική περίοδος κατά την οποία υπό την ηγεσία του Στάλιν, είχε στραγγαλιστεί η σοσιαλιστική δημοκρατία, με αποκορύφωμα τις διώξεις και εκτελέσεις κομμουνιστών το 1936-1938.
Αξίζει να επισημανθεί ότι αυτές οι εγκληματικές ενέργειες οι οποίες χαρακτηρίζονται από την ΚΕ του ΚΚΕ σαν «υπερβολές στην αντιμετώπιση αντεπαναστατικών κέντρων» , έλαβαν χώρα σε μια περίοδο κατά την οποία, όπως διαπίστωνε η κοινή Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του μπολσεβίκικου Κόμματος του Γενάρη του 1933 , είχε πια ολοκληρωθεί η διαδικασία της κολεκτιβοποίησης , και είχε «πραγματοποιηθεί η εξάλειψη της τάξης των κουλάκων», ενώ γενικότερα όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ο Στάλιν , αλλά και ο Μολότοφ , η Πράβδα εκείνης της περιόδου, και αργότερα ο Χρουτσόφ, «είχαν εξοντωθεί οι εκμεταλλεύτριες τάξεις».
Επειδή «κανείς δε θα μας συγχωρήσει αν ζήσουμε σιωπηλοί», μνημονεύω ενδεικτικά ορισμένες από αυτές τις «υπερβολές», έτσι όπως καταγράφονται σε επίσημα ντοκουμέντα του ΚΚΣΕ και του ΚΚΕ :
-Από τα εφτά μέλη του Πολιτικού Γραφείου των Μπολσεβίκων που οργάνωσαν την επανάσταση, μόνο ο Στάλιν πέθανε από φυσικό θάνατο .
-Το 70% από τα 139 τακτικά και αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ του κόμματος τα οποία είχαν εκλεγεί στο 17ο Συνέδριο του, το λεγόμενο «συνέδριο των νικητών», δηλαδή 98 άνθρωποι συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν δια τουφεκισμού.
-Από τους συνολικά 1966 αντιπροσώπους του ίδιου Συνεδρίου συνελήφθησαν για αντεπαναστατικά εγκλήματα 1108, δηλαδή πολλοί περισσότεροι από τους μισούς.
-«Θύματα του αυταρχισμού του Στάλιν ήταν οι περισσότεροι έντιμοι, αφοσιωμένοι στην υπόθεση του κομμουνισμού, επιφανέστεροι εκπρόσωποι αλλά και απλά στελέχη του κόμματος», οι οποίοι καταδικάστηκαν σαν «εχθροί του λαού» στη βάση «ομολογιών» που αποσπάστηκαν μετά από την «άσκηση σωματικών βασανιστηρίων».
-Με βάση απόφαση της 10ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ , «θύματα της προσωπολατρίας» υπήρξαν και Έλληνες κομμουνιστές. Ανάμεσα τους ήταν ο Γενικός Γραμματέας του Κόμματος (1928-1931) Ανδρόνικος Χαϊτάς, οι γραμματείς της ΟΚΝΕ (1925-1928) Γιώργος Κολοζώφ, και (1928-1931) Γιώργος Ντούβας, το μέλος του ΠΓ (1928-1931) Κώστας Ευτυχίαδης, ο Διευθυντής του Ριζοσπάστη (1928-1931) Χριστόδουλος Χριστοδουλίδης …..
Στις παρεμβάσεις μου είχα επίσης επισημάνει, ότι εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν ότι όλοι αυτοί και τόσοι άλλοι, ήταν οπορτουνιστές οι οποίοι μετατράπηκαν σε «όργανα του αντιπάλου», οφείλουν να απαντήσουν στο αμείλικτο ερώτημα, πότε και πώς ένα επαναστατικό κόμμα, μεταμορφώθηκε σε μηχανισμό μαζικής τερατογέννησης.
Επιπροσθέτως, διατύπωσα την άποψη, ότι η γενικότερη κατάπνιξη της σοσιαλιστικής δημοκρατίας και η κατεδάφιση της συμβουλιακής-σοβιετικής δομής της, εκείνη την περίοδο, η οποία άλλωστε ουδέποτε αποκαταστάθηκε στη συνέχεια, αποτελεί μια από τις αιτίες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.
Τέλος, υποστήριξα ότι όλα αυτά είναι ασυμβίβαστα με το σοσιαλισμό του μέλλοντος μας , όπως είναι ασυμβίβαστο το κόμμα να τρώει τα παιδιά του κατ’ εικόνα του θεού Μολώχ.

Αυτές λοιπόν οι κοινότυπες τοποθετήσεις μου, αντιμετωπίστηκαν από τους επικριτές μου, από τη μια με απύθμενους σε βάρος μου χαρακτηρισμούς, και από την άλλη, με τη συστηματική παραποίηση τους.
Ποιο συγκεκριμένα:
-Χαρακτηρίστηκα –ω της ειρωνείας, από εκείνους που με κατηγόρησαν για το ύφος μου, όταν δεν χρησιμοποίησα στις ,παρεμβάσεις μου ούτε ένα προσωπικό χαρακτηρισμό- σαν «ο κάθε πικραμένος», «ανιστόρητος», «οπορτουνιστής», «ρεφορμιστής», «εχθρός του κόμματος, του σοσιαλισμού, της Οχτωβριανής Επανάστασης»..., «αντισοβιετικός ο οποίος βρίσκεται ένα βήμα από την αγκαλιά της αντεπανάστασης», «αντικομμουνιστής και βάλε», «εξαγορασμένος διανοούμενος», «επικίνδυνος, εμπαθής, προκλητικός», «υστερικός», «υπερασπιστής της ατομικής ιδιοκτησίας», «γνήσιος απολογητής του καπιταλισμού» ….ενώ η «κατά τα κελεύσματα της CIA» παρέμβαση μου, η οποία «θύμισε τη χουντική ραδιοφωνική εκπομπή “στον ιστό της αράχνης”», και στην οποία «άφρισα με τρόπο που θα ζήλευε και ο Γκαίμπελς», χαρακτηρίστηκε «πτωματολογία», «λίβελος», «προβοκατόρικη, οπορτουνιστική, δανεισμένη από το εχθρικό οπλοστάσιο» …..
-Επειδή κατήγγειλα τη βία κατά των ίδιων των κομμουνιστών, κατηγορήθηκα ότι τάσσομαι κατά της επαναστατικής βίας κατά των ταξικών αντιπάλων του σοσιαλισμού. Μάλιστα μέλος της ΚΕ μου υπενθύμισε, ότι και κατά την αστική γαλλική επανάσταση ασκήθηκε βία κατά των αριστοκρατών και υπήρξαν θύματα, λες και ο Μπουχάριν π.χ ήταν κάτι σαν τη Μαρία Αντουανέτα.
-Επειδή επανέλαβα την κλασική μαρξική θέση ότι ο σοσιαλισμός είναι εξ’ ορισμού περίοδος απονέκρωσης του κράτους και άμβλυνσης των ταξικών αντιθέσεων και της ταξικής πάλης, κατηγορήθηκα, στη βάση της υιοθέτησης της αντιμαρξιστικής σταλινικής θεωρίας περί όξυνσης της ταξικής πάλης με την πρόοδο του σοσιαλισμού , ότι υποστηρίζω τάχα πως η οικοδόμηση του σοσιαλισμού είναι «φόρουμ ή σεμινάριο».
-Επειδή υποστήριξα ότι η κολεκτιβοποίηση και μόνον, δεν αρκεί για να κριθεί θετικά και ως σοσιαλιστική μια περίοδος, κατηγορήθηκα ότι είμαι κατά των κοινωνικοποιήσεων και τελικά υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας και του καπιταλισμού.
-Επειδή υποστήριξα ακολουθώντας τους κλασικούς και τον Λένιν, ότι ο σοσιαλισμός είναι αδύνατον να ολοκληρωθεί σε μια μόνο χώρα, πόσο μάλλον καθυστερημένη, κατηγορήθηκα ότι τάσσομαι κατά της επανάστασης σε επί μέρους χώρες.
- Επειδή υποστήριξα ότι πρέπει να τηρείται η σοσιαλιστική δημοκρατία, κατηγορήθηκα σαν υποστηρικτής της αστικής δημοκρατίας, μια και κατά τον Ριζοσπάστη «όποιος βάζει πλώρη για ανατροπή, ας ετοιμάζεται να λουστεί τη λάσπη ότι εγκατέλειψε τη δημοκρατία» !!!!
-Επειδή κατήγγειλα τις παραβιάσεις της σταλινικής περιόδου, εκείνοι που διεξήγαγαν μια κατεξοχήν υποκειμενίστικη ανάλυση, («συνεπής» Στάλιν, «οπορτουνιστές» οι ηγέτες από το 20ο και μετά) κρίνοντας εξ’ ιδίων τα αλλότρια, με κατηγορούν σαν υποστηριχτή του Χρουτσοφικού ρεβιζιονισμού.
-Ενώ σε αντίθεση με την ΚΕ τα μόνα στοιχεία που παρέθεσα για τη σταλινική περίοδο ήταν στοιχεία που προέρχονταν από το ΚΚΣΕ, κατηγορήθηκα ότι προσφεύγω στα στοιχεία του εχθρού, και ότι «υιοθετώ την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα γι’ αυτήν την περίοδο»……
Ποιοι όμως και γιατί αντιμετώπισαν σαν εχθρική τη συντροφική κριτική μου;
Καταρχήν ορισμένοι έντιμοι αγωνιστές, κυρίως της γενιάς της Αντίστασης, οι οποίοι λάτρεψαν τον Στάλιν, και τους είναι συναισθηματικά δύσκολο να αποδεχτούν ότι : «τόσος πόνος τόση ζωή /πήγαν στην άβυσσο / για ένα πουκάμισο αδειανό…» . Ακόμη ορισμένοι αγνοί κομμουνιστές, κυρίως νέοι, οι οποίοι αγνοώντας την αλήθεια, θεωρούν ότι υπερασπιζόμενοι τη σταλινική περίοδο υπερασπίζονται το σοσιαλισμό. Τέλος εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν ότι επειδή ο αντίπαλος προσφεύγει στον πλέον χυδαίο αντισταλινισμό-κάτι που είναι αναμφισβήτητο- οι ίδιοι έχουν την υποχρέωση να υπερασπίζονται συλλήβδην αυτήν την περίοδο.
Αν για τη στάση όλων των παραπάνω μπορεί κανείς να δείξει κατανόηση, δεν ισχύει το ίδιο ούτε μ’ εκείνους που με τη διαπόμπευση ενός διαφωνούντα αποσκοπούν να πουλήσουν φτηνή κομματικότητα, ούτε μ’ εκείνους οι οποίοι υπερασπίζονται συνειδητά το σταλινικό πρότυπο για να κατοχυρώσουν τη σημερινή σεχταριστική τους αντίληψη. Αυτοί οι τελευταίοι, « οχυρώνουν τις λεγεώνες μας σε πονηρά κατάστιχα και σε ντουλάπια, μας μπάζουν μέσα στα τετράγωνα», αντιμετωπίζουν σαν μαύρο και εχθρικό ότι δεν είναι άσπρο και κομματικό, αναζητούν «προδότες», στην προσπάθεια τους να αντιστοιχίσουν το κόμμα στο δικό τους μπόι. Έτσι όμως συνθλίβουν την κριτική σκέψη, και το όπλο της κριτικής, όταν αυτό και όχι η καλλιέργεια της τυφλής υποταγής, μπορεί να ανάψει τη σπίθα της κριτικής των όπλων και της επανάστασης. Πρόκειται για μια στάση καταστροφική τόσο για το ίδιο το κόμμα, όσο και κυρίως για την υπόθεση του κομμουνισμού.
Κρίμα και πάλι κρίμα, για όλους εμάς, που συνεχίζουμε αταλάντευτα να πονάμε και το ένα και το άλλο.

Γιώργος Ρούσης




Βλέπε Ριζοσπάστη 2/11/2008 και Ελευθεροτυπία 23/11/2008
Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό, Οκτώβρης 2008, σελίδα, 17 υποσημείωση 18.
Βλέπε, Ιστορία του ΚΚΣΕ , Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις 1960, σλ.589.
Στάλιν, Για το Σχέδιο Συντάγματος της ΕΣΣΔ, στο Στάλιν, Ζητήματα Λενινισμού, , έκδοση Καμπίτση σελ.675 και 679.
Μολότοφ, Ομιλία στη σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής Του Γενάρη του 1936.
«Πράβδα», 4 Απρίλη, 1936
Νικήτα Χρουτσόφ, Για την προσωπολατρία και τις συνέπειες της, Εισήγηση στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ , Μετάφραση Δημήτρης Τριανταφυλίδης, Μεταμεσονύχτιες Εκδόσεις, 2007, σελίδα 17
Παράφραση του ποιήματος Βίοι παράλληλοι του Τάσου Λειβαδίτη.
Οι Μπουχάριν, Κάμενεφ, Ζινόβιεφ, Ρίκοφ, εκτελέστηκαν, ο Τόμσκυ οδηγήθηκε σε αυτοκτονία και ο Τρότσκι αφού εξορίστηκε δολοφονήθηκε.
Νικήτα Χρουτσόφ, Για την προσωπολατρία και τις συνέπειες της, Εισήγηση στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, ό.π σελ. 28
στο ίδιο, σελ.28
στο ίδιο, σελ.16, 18, 27 και πρακτικά 22ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ στο The Documentary Record of the 22nd Congress of the Communist Party of the Soviet Union, Current Soviet Policies, New York London, Columbia University Press, 1962, σελ. . 122,, 124, 155.
10η Ολομέλεια, του Γενάρη 1967, Βλέπε ΚΚΕ, Επίσημα κείμενα, Tόμος 9ος 1961-1967, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, σελ. 766
Αλέκας Παπαρήγα, Απαντήσεις σε ερωτήσεις κατά την παρουσίαση των Θέσεων στην Πάτρα, Ριζοσπάστης 6/11/2008, σελίδα 13
Είναι ενδεικτικό ότι μεσολάβησαν περισσότερα από δεκατρία χρόνια ανάμεσα σε δυο συνέδρια του κόμματος. Το 18ο Συνέδριο πραγματοποιήθηκε τον Μάρτη του1939,και το 19ο τον Οκτώβρη του1952!!!!
Και εδώ και στη συνέχεια, απαριθμώ τους χαρακτηρισμούς και τις διαστρεβλώσεις των επικριτών μου δίχως να αναφέρομαι στα ονόματα τους και δίχως να παραπέμπω στις συγκεκριμένες αναφορές, μόνο και μόνο για να μην προσωποποιήσω την αντιπαράθεση.
Βλέπε Στάλιν, Για τις ελλείψεις της κομματικής δουλειάς και τα μέτρα εξάλειψης των τροτσκιστών και άλλων διπλοπρόσωπων, Εισήγηση και κλείσιμο στην Ολομέλεια Φεβρουαρίου -Μαρτίου 1937, της ΚΕ του ΠΚΚ (μπ) στο Στάλιν, Άπαντα, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, τόμος 14 σελ.252-253
Ριζοσπάστης 11/11/2008 σελίδα 2
η οποία υιοθετεί άκριτα τις αλλοιωμένες μέσω του καθόλα ανυπόληπτου Μάρτενς, εκτιμήσεις του Αμερικανού Πρέσβη Ντέιβις!!!!
Γιώργου Σεφέρη, Ελένη
Παράφραση από το ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού, Κατά Σαδδουκαίων

[ΘΑΛΕΙΑ]

Ανοίξτε τις πηγές να δείτε και τα τεκμήρια

Το αναδημοσιεύουμε από ΕΔΩ:
http://klasikoperiptosi.blogspot.com/2009/03/blog-post_4557.html

Η πηγή του είναι ΕΔΩ:
http://pontosandaristera.wordpress.com/author/pontosandaristera/



-Λιάνα Κανέλλη: για τις γενοκτονίες του Στάλιν στην ΕΣΣΔ

Το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ τελείωσε. Η παλινόρθωση του Πατερούλη και η αναθεώρηση των μέχρι τώρα βασικών παραμέτρων είναι πλέον γεγονός. Και αυτό παρόλες τις ψύχραιμες φωνές που εγκαίρως είχαν επισημάνει τη βαρβαρότητα του σταλινισμού, ο οποίος εκτός των άλλων, είχε πραγματοποιήσει ακόμα και “γενοκτονία κατά των Ποντίων” της πρώην ΕΣΣΔ, όπως χαρακτηρίζονται από τη Λιάνα Κανέλλη οι σταλινικές διώξεις. Γιατί, μια από τις ψύχραιμες φωνές ήταν αυτή της βουλευτού του ΚΚΕ Λιάνας Κανέλλη, η οποία στο Δ’ Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού, λέγοντας “τα πράγματα με τ’ όνομά τους” και όχι “με προσχήματα διπλωματικά”, δήλωνε: “Και όταν μιλάμε για γενοκτονία των Ποντίων να αρχίσουμε να την φτάνουμε και στη γενοκτονία που έχει γίνει σε άλλες περιοχές, όπως στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Συγνώμη, αλλά και εκεί είχαμε μια μορφή γενοκτονίας με τον δικό της τρόπο. Χάθηκαν άνθρωποι και χάνονται ακόμη, αν συνεχίσουμε θα τους χάσουμε όλους. Παίρνω την ευθύνη και το βάρος αυτού του σχολιασμού…..”

(Πρακτικά Δ’ Παγκόσμιου Συνέδριου Ποντιακού Ελληνισμού, σελίδα. 85)
Δυστυχώς αυτή η αντικειμενική αλήθεια απεκρύβη και εξωραϊστηκε. Η κριτική στην αυταρχική πολιτική του σταλινισμού κατά των σοβιετικών λαών και των μειονοτήτων [με την υιοθέτηση τρομοκρατικών πρακτικών και (από το 1937) εθνικών κριτηρίων στις διώξεις] έδωσε τη θέση της σε μια μηχανιστική-οικονομίστικη αντίληψη, που επικαλούνταν την τάχα ανάπτυξη του σοσιαλισμού από τους γραφειοκράτες (ερήμην του προλεταριακού ελέγχου).
Και όχι μόνο αυτό, αλλά εξαπολύθηκε ένα “κυνήγι μαγισών” κατά όσων τόλμησαν να μιλήσουν για τη στροφή αυτή και να θίξουν το ιστορικό ζήτημα των σταλινικών διώξεων. “Ανώνυμοι” συκοφάντες και επώνυμοι θρασύτατοι αναθεωρητές ανέλαβαν τη βρωμοδουλειά:
-να ενοχοποιήσουν την κριτική προσέγγιση,
-να συμμορφώσουν τους κομματικά απείθαρχους και
-να τρομοκρατήσουν τις ελεύθερες φωνές.
Δυστυχώς, η εμπειρία και η γνώση που κομίζει η βουλευτής τους, η Λιάνα Κανέλλη, δεν επηρρέασε τους ιδεολογικούς νταβατζήδες του χώρου τους και τους νοσταλγούς των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

[Την ελληνο-σοβιετική κομματική εφημερίδα του Καυκάσου "Κομουνιστής" (το "υ" διαβάζεται "ου"), που γραφόταν στη δημοτική γλώσσα με το 20-γράμματο αλφάβητο, θα κλείσουν οι σταλινικοί μόνο και μόνο γιατί είναι ελληνική... Θα κλείσουν επίσης και τις υπόλοιπες εφημερίδες, τα ελληνικά σοβιετικά σχολεία, τα ελληνικά σοβιετικά θέατρα. Θα καταστρέψουν τους ελληνικούς σοβιετικούς εκδοτικούς οίκους και θα καταργήσουν τις ελληνικές σοβιετικές αυτόνομες περιοχές.]
Να θυμίσουμε ότι στο Δ’ Συνέδριο είχε αποφασιστεί ομοφώνως με πρόταση αντιφασιστών συνέδρων, η καθιέρωση της 13ης Ιουνίου ως Ημέρας Μνήμης για τις σταλινικές διώξεις κατά των Ελλήνων της ΕΣΣΔ. Οπότε έχει απόλυτο δίκιο ο Αγτζίδης σε κείμενό του όταν γράφει: “…Η αποκατάσταση του Στάλιν και των σταλινικών πρακτικών ξαναφέρνει αυτά τα ζητήματα στην πολιτική μας καθημερινότητα. Η διαμόρφωση ενός σκληρότατου σταλινικού ιδεολογικού πυρήνα αναφοράς για τα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ θα διευρύνει τη ρήξη εντός της κοινωνίας μας. Θα έρθει σε αναπόφευκτη ιδεολογική σύγκρουση με κοινωνικούς χώρους, όπως είναι οι Πόντιοι, οι οποίο στο 4ο Παγκόμιο Συνέδριό τους το 1997, καταδίκασαν τις σταλινικές διώξεις. Θέσπισαν επίσης και μια Ημέρα Μνήμης για τα θύματα του σταλινισμού, την 13η Ιουνίου, ημέρα που το ’49 οι σταλινικές αρχές της Σοβιετικής Ενωσης εκτόπισαν το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων του Καυκάσου στην Κεντρική Ασία.”

Παρακάτω δημοσιεύεται η Απόφαση για την καθιέρωση της 13ης Ιουνίου ως Ημέρας Μνήμης, όπως ακριβώς δημοσιεύτηκε στα Πρακτικά (σελ. 509):