Περί παρελάσεων

[fiamou]

Κάθε χρόνο, όποτε πλησιάζουν εθνικές γιορτές κάποιοι "εκσυγχρονιστές" βάζουν το θέμα των παρελάσεων, της σημαίας, ποιος θα τη σηκώσει, Έλληνας η αλοδαπός και άλλα παρόμοια. Φέτος μάλιστα είχαμε και ερώτηση στη Βουλή από τον ΣΥΡΙΖΑ (ποιον άλλον για το θέμα των παρελάσεων.
Πήραν αφορμή από τις απαράδεκτες ενέργειες κάποιων διευθυντών Λυκείων οι οποίοι απείλησαν με αποβολές όποιους δεν θα συμμετάσχουν στην παρέλαση και βρήκαν τη λύση: Κατάργηση των παρελάσεων!!! Αυτός είναι ο κινέζικος τρόπος να φτιάχνεις τσάι: καις όλο το σπίτι.
Μάλιστα ένας εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ πήγε και πιο πέρα καθότι προχωρημένος: Να μην κάνουμε παρέλαση, είπε αλλά να διοργανώσουμε μια συναυλία ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό και τον μιλιταρισμό. Τώρα τι δουλειά έχουν όλα αυτά με την 28η Οκτωβρίου, αυτό ένα μέγα μυστήριο του οποίου τη λύση θα ήθελα να ξέρω. Ή όπως λένε στο νησί μου, όπου θέλει ο τσουκαλάς κολλά τα αυτιά του τσουκαλιού.
Βέβαια, εδώ τίθεται και το ερώτημα. Γιατί τα παιδιά δε θέλουν να παρελάσουν; Μια απάντηση είναι ότι δεν έχουν ιδανικά και πρότυπα. Δεν φταίνε τα ίδια τα παιδιά βέβαια αλλά όλη η κοινωνία η οποία μέσω της τηλεόρασης προβάλει τα καταναλωτικά πρότυπα, έχει αναγάγει σε υπέρτατα αγαθά το χρήμα και την προβολή, το life style και την απόλυτη ξεφτίλα για να έχει κάποιος τα περίφημα 15 λεπτά διασημότητας.
Το ερώτημα είναι πού αποσκοπούν όλοι αυτοί που με πρόσχημα την "πρόοδο" και τον "εκσυγχρονισμό" απαξιώνουν τις εθνικές γιορτές, τη σημαία, τον Εθνικό Ύμνο κ.λ.π.
Μα στο να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από το πραγματικό νόημα των εορτών.
Στον πόλεμο του 1940 οι Έλληνες ήταν λίγοι, ελλιπώς εξοπλισμένοι και με τους ανώτερους αξιωματικούς όλους Γερμανόφιλους και φασίστες. Παρόλα αυτά, εμείς οι λίγοι νικήσαμε έναν πολυάριθμο στρατό, τους Ιταλούς και η μάχη των Οχυρών έκανε ακόμα και τον Χίτλερ να ομολογήσει ότι κάτι τέτοιο δεν είχε ξαναδεί. Το πιο σπουδαίο όμως είναι η καθυστέρηση την οποία προξένησε η εισβολή στην Ελλάδα και κυρίως η Μάχη της Κρήτης στα Γερμανικά στρατεύματα κι έτσι τους βρήκε ο Στρατηγός Χειμώνας στη Σοβιετική Ένωση όπου ήρθε και η αρχή του τέλους.
Έχουμε ξανά το ίδιο μοτίβο. ΟΙ λίγοι, αλλά αποφασισμένοι Έλληνες υπερισχύουν των κατά πολύ περισσότερων εχθρών. Αυτό δεν βολεύει καθόλου τους "εκσυγχρονιστές" οι οποίοι κάθε τόσο μας λένε να συμβιβαστούμε με τους Άρχοντες της Νέας Τάξης γιατί είμαστε μια μικρή χώρα και δεν έχουμε τη δύναμη να πάμε κόντρα σ' αυτούς.
Δεν είναι τυχαίο που οι ίδιοι αστέρες του ΣΥΡΙΖΑ προτείνουν να αναγνωριστεί ως Μακεδονία η FYROM, σου λέει αφού το λέει η Αμερική, ποιοι είμαστε εμείς που θα τους πάμε κόντρα;
Δεν πρέπει λοιπόν ο λαός να θυμάται εκείνες τις σελίδες της ιστορίας κι αν τις θυμάται να τις θυμάται στραβά. Γιατί αν ο Ελληνικός λαός συνειδητοποιήσει τη δύναμη του και ότι μπορούν μια χούφτα άνθρωποι με μόνο εφόδιο την αγάπη στην πατρίδα και χωρίς το φόβο του θανάτου, μπορούν να κάνουν θαύματα, τότε οι μέρες όλων αυτών των ζόμπι της Νέας Τάξης είναι μετρημένες.
Γι' αυτό, ξεσηκώνοντας θέματα όπως αυτό της κατάργησης των παρελάσεων και της σημαίας, προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από το πραγματικό νόημα κάθε Εθνικής Γιορτής.
Παρελάσεις γίνονται σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, την Ιταλία, τη Γαλλία στις 14 Ιουλίου και μάλιστα στρατιωτικές γιατί εμείς πρέπει να τις καταργήσουμε;
Και κάτι τελευταίο: Οι παρελάσεις δεν είναι εφεύρεση του Μεταξά. Η πρώτη μαθητική παρέλαση έγινε το 1924, επί Αλέξανδρου Παπαναστασίου για να τιμηθεί η Πρώτη Ελληνική Δημοκρατία. Αλλά βέβαια αφού σ' αυτήν δεν συμμετείχε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν πιάνεται!
_________________
Οι Έλληνες δεν κάνουν ποτέ ειρήνη με έναν εχθρόν, όπου κατακρατεί ελληνικόν τόπον"
Ρήγας Φερραίος "Το Σύνταγμα άρθρο 121
Οι Έλληνες απαρνούνται και δεν δίδουν υποδοχήν και περιποίησην εις τους Τυράννους"
Ρήγας Φερραίος "Το Σύνταγμα" Άρθρο 120

[Επισκέπτης]

O ΣΥΡΙΖΑ αυτοκτονει πολιτικα.
Δεν μπορω να εξηγησω αλλιως οσα κανουνε.

[ΘΑΛΕΙΑ]

Η δολιότητα των υπηρετών

Ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ δεν αυτοκτονεί πολιτικά. Επιχειρεί να γίνει η ΑΙΧΜΗ της αυθόρμητης και άναρχης αμφισβήτησης της νεολαίας. Ενεργεί δηλαδή βάση στρατηγικού νεοταξικού σχεδίου, εκτελεί με άλλα λόγια διατεταγμένη υπηρεσία.

ΣΗΜΕΡΑ, είναι εκρηκτικά οξυμένα τα προβλήματα μέσα στη νεολαία και ιδιαίτερα στη σπουδάζουσα και πανεπιστημιακή νεολαία. Η ιδιωτικοποίηση της Παιδείας που προωθείται μετατρέπει τα εκπαιδευτικά Ιδρύματα σε ηφαίστειο. Αυτή η ενστικτώδη και υγιής αντίδραση της νεολαίας, η τυφλή, μικροαστική «εξέγερση», επιχειρείται, ακριβώς γιατί απουσιάζει ο «επαναστατικός» πόλος, να διοχετευτεί και να καναλιζαριστεί στα νέα ιδεολογήματα της εποχής, στα νεοταξικά αδιέξοδα. Επιχειρείται δηλαδή αυτή η θολή αμφισβήτηση να «επενδυθεί» σε πρωτοβουλίες κατεδάφισης των ιστορικών συμβόλων, της εθνικής μνήμης και αγωνιστικών παραδόσεων. Συνακόλουθα να επενδυθεί σε πράξεις συκοφαντικής βίας κατά των κινημάτων και του ελληνικού λαού, σε πράξεις που ουσιαστικά θα καταλύουν το πανεπιστημιακό άσυλο, σε πράξεις «κουκουλοφόρων» και τρομοκρατίας κατά της ελληνικής κοινωνίας. Η νεοταξική ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ φαρέτρα είναι ήδη έτοιμη: «Ρατσισμός», «εθνικισμός», πολυπολιτισμικά κλισέ, «φασιστικές παρελάσεις», κ.λπ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την πρωτοπορία αυτού του νεοταξικού σχεδίου, την πολιτική αιχμή της Νέας Τάξης, ιδιαίτερα μέσα στην εξεγερμένη νεολαία.

Δεν είναι περίεργο γιατί τόσα χρόνια και μάλιστα σε περιόδους έντονων και ανεπτυγμένων λαϊκών κινημάτων δεν είχαν ΠΟΤΕ τεθεί αυτά τα ζητήματα; Οι παρελάσεις και η σημαία, όπως και τόσα άλλα είναι ΤΩΡΙΝΑ ζητήματα; Ξαφνικά τα «θυμήθηκαν» επί Σημίτη, όταν δηλαδή ετέθησαν προστακτικά από το πλανητικό ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο και τους ιδεολόγους του (Κίσινγκερ και λοιποί); Επίσης γιατί ΠΟΤΕ τα κινήματα νεολαίας δεν έθεσαν αυτά τα τόσο ΠΑΛΑΙΑ ζητήματα; ΑΝΤΙΘΕΤΑ: Τα κινήματα της νεολαίας, καθώς και τα εργατικά και λαϊκά κινήματα και τη σημαία κρατούσαν και παρελάσεις έκαναν. Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε με υψωμένη την ελληνική σημαία. Και ακόμα μέχρι σήμερα στην επέτειο η νεολαία πραγματοποιεί ΠΑΡΕΛΑΣΗ!!! Φυσικά και αυτή την πρόσφατη ιστορική μνήμη επιχειρούν να την εξευτελίσουν και σιγά-σιγά να τα καταργήσουν όλα…

Πέρασαν τόσες επαναστατικές και ΑΚΡΩΣ «αριστερές» περιόδους και ΠΟΤΕ δεν είχαν τεθεί τέτοιου είδους ζητήματα. Ούτε από τα κινήματα (το αντίθετο μάλιστα), ούτε από την ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Χρειάστηκε να φτάσουμε το 2.000 για να τεθούν από το Σημίτη, τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά του και τους εγχώριους λακέδες.
ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ καταδείχνει το ύποπτο, το δόλιο και κατευθυνόμενο του «εγχειρήματος».

Ο Σημίτης, λοιπόν, καθώς και το»ιδεολογικό και πολιτικό «πρακτορείο» της Νέας Τάξης (ΣΥΝ) αυτοανακηρύχτηκαν σε «φύλακες» της «προόδου» και «ανακαινιστές» της ιστορικής μας ύπαρξης, το έτος 2.000, όταν το υπερεθνικό κεφάλαιο το απαίτησε!!!

Εδώ ο κόσμος καίγεται και αυτοί, ενώ σιωπούν σκανδαλωδώς για όλα τα ΜΕΓΑΛΑ και ΚΑΥΤΑ προβλήματα της εποχής μας, ασχολούνται με τη σημαία και τις παρελάσεις!!!
ΕΙΝΑΙ και αυτός ένας τρόπος αποπροσανατολισμού από τα πραγματικά προβλήματα της εποχής μας.

Αλλά η υποκρισία τους και ο διατεταγμένος ρόλος τους είναι τόσο κραυγαλέα που φαντάζει από μακριά: ΜΟΝΟ τα ιστορικά σύμβολα της εθνικής, αγωνιστικής μνήμης τους ΕΝΟΧΛΟΥΝ. Τα ιμπεριαλιστικά σύμβολα της αγοράς (που βρίθουν τα νέα βιβλία) και οι ιμπεριαλιστικές παρελάσεις (π.χ. των Ολυμπιακών αγώνων και των ταυρομαχιών του αθλητισμού), αυτά ΟΧΙ μόνο δεν τους ενοχλούν, αλλά και τα προωθούν.

ΑΙΔΩΣ ΑΧΡΕΙΟΙ…

[ΘΑΛΕΙΑ]

Επειδή, ανιστόρητα και ψευδώς, επιχειρούν να παρουσιάσουν, τα «παπαγαλάκια» της Νέας Τάξης, τις παρελάσεις ως μεταξικό κατάλοιπο, παρουσιάζω τρία κείμενα αποκαλυπτικά!


Περί παρελάσεων και άλλων τινών
Γράφει: Η Βασιλεία Παπαρήγα
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 6 Νοεμβρίου 2005





« - Πώς σε λένε;
- Ελληνίδα
- Τι έκανες;
- Υπηρετούσα το λαό».


Η συζήτηση περί εορτασμών και παρελάσεων αναζωπυρώνεται κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου. Επί των ημερών του, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα προβληματίστηκε για την αναγκαιότητα της καθιερωμένης αντιαμερικανικής πορείας του Πολυτεχνείου, στο όνομα της προστασίας της γιορτής από τα έκτροπα κάποιων επονομαζόμενων «γνωστών αγνώστων». Παρόμοια ερωτήματα αναζωπυρώνονται κάθε τόσο π.χ. για το αν το ορθό περιεχόμενο της Πρωτομαγιάς είναι η γιορτή της εργατικής τάξης ανά τον κόσμο ή η είσοδος της άνοιξης. Φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η μνήμη δέχτηκε ισχυρή πίεση, προκειμένου να αντικαταστήσει τον εορτασμό της 9ης Μάη ως Μέρας της Αντιφασιστικής Νίκης με αυτόν της Ενωμένης Ευρώπης, στο όνομα της απάλειψης των μαύρων σελίδων του παρελθόντος και της έναρξης μιας νέας «ενωμένης και κοινής» ιστορίας.
Αραγε, τι μορφή και περιεχόμενο θα μπορούσαν να δώσουν οι εμπνευστές της Ενωμένης Ευρώπης στον εορτασμό αυτής της «ένωσης»; Σίγουρα την απόλυτη σιωπή και την τύφλωση, αλλιώς κινδυνεύουν να φανούν οι χάσκουσες ρωγμές που αποκαλύπτουν τον εφιάλτη μιας γιορτής που επιβραβεύει τη διάλυση μιας χώρας που λεγόταν Γιουγκοσλαβία, την παραμόρφωση της Βαλκανικής Χερσονήσου και την κατοχή της Β. Ιρλανδίας και της Β. Κύπρου.


Κι επειδή ενός κακού μύρια έπονται, πρέπει, αλήθεια, να παρελαύνει κάποιος στο όνομα εθνικών παλιγγενεσιών και λαϊκών νικών, σε μια «παγκοσμιοποιημένη δημοκρατία» που αναζητά μια κοινή μνήμη; Σύμφωνα με τα τελευταία ανακοινωθέντα κάτι τέτοιο δεν είναι σύννομο με τη σύγχρονη σκέψη και αμφισβήτηση, γιατί τέτοιοι εορτασμοί συνιστούν κατάλοιπα φασιστικών νοοτροπιών και ρατσιστικών αντιλήψεων. Επιπροσθέτως, ακούγεται τελευταία και μια άκρως ενδιαφέρουσα και πρωτάκουστη άποψη, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει ακόμα και ιδεολογική ομπρέλα της παραπάνω αντίληψης: Την Επανάσταση του 1821 δεν την κέρδισε ο ελληνικός λαός, αλλά η εμπλοκή των ξένων δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας. Αρα, ορθώς κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί γιατί πανηγυρίζουμε κάθε 25η Μαρτίου.

1. Αποτελούν οι εορτασμοί της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου, αντίστοιχα, προϊόντα κάποιων συγκεκριμένων θεοκρατικών ή κυβερνητικών δυνάμεων στο όνομα άνομων ή απάνθρωπων σκοπιμοτήτων;

Κατ' αρχήν, οι δύο επέτειοι αποτελούν το σύμβολο μνήμης δύο εθνικοαπελευθερωτικών εξεγέρσεων. Τόσο η Επανάσταση του 1821 όσο και η Εθνική Αντίσταση κατά των Γερμανοϊταλών αποτελούν δύο κορυφαίες και κρίσιμες νίκες του ελληνικού λαού για την ύπαρξη της Ελλάδας ως εθνικά ανεξάρτητης χώρας. Η δε σημασία τους αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα καθώς είναι γνωστό πως ο ελληνικός λαός και στις δύο ιστορικές στιγμές ήρθε αντιμέτωπος όχι μόνο με το αξιόμαχο και την υπεροπλία του αντιπάλου, αλλά και με μια σειρά «συμμάχους» που οραματίζονταν μια Ελλάδα κι ένα λαό ανίκανο να προασπίσει την ίδια του την ύπαρξη, ώστε να κατοχυρώσουν το ρητό του μεγάλου κήτους που πάντα θα τρώει το μικρό στην εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας.


Αυτές οι επέτειοι δεν αποτέλεσαν νίκη κι επιβολή κανενός δικτάτορα αλλά τις κέρδισε επάξια ο ελληνικός λαός, με πολύχρονες μάχες και θυσίες. Μαζί μ' αυτές κέρδισε και τη σημαία του, τον Υμνο του και την παράδοση που θέλει η ιστορία να κερδίζεται στους δρόμους και όχι σε think tank και διευθυντήρια πολυεθνικών.
Θα ήταν, δε, εξαιρετικά διδακτικό για όσους έχουν αντικαταστήσει τη μέχρι τώρα ιστορία της ανθρωπότητας με αυτήν της ευρωπαϊκής και υπερατλαντικής ολοκλήρωσης, να ανατρέξουν στις κορυφαίες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας, όπου η λαϊκή νίκη στα πεδία των μαχών δόθηκε με την ύψωση της ματωμένης σημαίας. Η μπαρουτοκαπνισμένη σημαία της Γαλλικής Επανάστασης έγινε σύμβολο των μετέπειτα κομμουνάρων κι αναγνωρίστηκε από όλους τους λαούς ως σύμβολο αντίστασης κι «εφόδου στον ουρανό». Η σημαία της Οχτωβριανής Επανάστασης γίνεται η παντιέρα της παγκόσμιας αντιφασιστικής νίκης των λαών, σφραγίδα της ταφόπλακας του ναζισμού, όταν υψώνεται στο Βερολίνο. Οσο για την ελληνική σημαία, αυτή ξεκίνησε το 1821, για να περάσει το 1940 - 1945 από την Πίνδο και τον Υμηττό, να διασχίσει το 1949 το Γράμμο και το Βίτσι και να καταλήξει ματωμένη αλλά αλώβητη στην ετήσια πορεία του Πολυτεχνείου.
Η μοναδική σημαία που, σήμερα, επισείει την μήνι και δέχεται τα πυρά όλων των λαϊκών πορειών και διαδηλώσεων είναι η αμερικανική, γιατί αυτή για πάνω από μισόν αιώνα κυματίζει πάνω από κατοχικούς στρατούς και βομβαρδισμένους λαούς, υπενθυμίζοντας πως οι λαοί ακόμα έχουν πολύ δρόμο μέχρι την τελική νίκη. Αλήθεια, αν οι παρελάσεις με τα υψωμένα λάβαρα ήταν φασιστικό κατάλοιπο που αναβίωνε με αφορμή τις επετείους, γιατί το ΕΑΜ θα αναβιώσει την παρέλαση της 25ης Μαρτίου μεσούσης της Κατοχής και θα καθιερώσει τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου; Γιατί οι κατοχικές δυνάμεις και η ενδοτική κυβέρνηση θα προσπαθήσουν να καταστείλουν τους εορτασμούς;

«Ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου αποφασίστηκε στις αρχές του Οκτώβρη 1941 σε μια συνεδρίαση του Γραφείου της ΚΕ της ΟΚΝΕ σε κάποιο σπίτι στην Κυψέλη... Την παραμονή της 28ης Οχτώβρη οι αρχές της κατοχής μετάδιναν από το ραδιόφωνο, δημοσίευαν στις εφημερίδες και είχαν τοιχοκολλήσει και στα κεντρικά σημεία της Αθήνας και των άλλων πόλεων της Ελλάδας ανακοινώσεις με τις οποίες απαγόρευσαν τις συγκεντρώσεις και τις κάθε είδους εκδηλώσεις την ημέρα αυτή, με ποινή επί τόπου εκτέλεση κλπ»...
«... Στις 11 ακριβώς έβλεπες να καταφθάνουν οι φάλαγγες από τους διάφορους τόπους προσυγκέντρωσης με τις ελληνικές σημαίες μπροστά... Χιλιάδες και χιλιάδες φοιτητές, μαθητές, εργάτες είχαν πλημμυρίσει την πλατεία Συντάγματος. Διάφοροι ομιλητές πήραν το λόγο... άλλοι κατέθεταν στεφάνια στον Αγνωστο Στρατιώτη... ενώ οι συγκεντρωμένοι... έψαλαν τον εθνικό ύμνο. Εκεί για πρώτη φορά ακούστηκε το σύνθημα "θάνατος στο φασισμό - λευτεριά στο λαό"... Μπροστά στον όγκο των συγκεντρωμένων - που θα ήταν πάνω από 5.000 - δεν τόλμησαν να επέμβουν οι χαφιέδες και οι καραμπινιέροι - ειδοποιήθηκε η ιταλική καβαλερία που άρχισε να χτυπάει τους διαδηλωτές».1

Οσο για την επέτειο της 25ης Μαρτίου αυτή γιορτάστηκε το 1942 για πρώτη φορά μέσα στην κατοχή με πρωτοβουλία του ΕΑΜ Νέων, όπως σημειώνεται στην Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης 1940 - 1945.
«... Την άλλη μέρα, 25 του Μάρτη, χιλιάδες λαού κατεβαίνουν από τις πρωινές ώρες στους δρόμους για να τιμήσουν την επέτειο της εθνικής επανάστασης. Οι διαδηλωτές εργάτες, ανάπηροι, φοιτητές, μαθητές, υπάλληλοι και νοικοκυρές, κρατώντας ελληνικές σημαίες και λουλούδια και τραγουδώντας πατριωτικά τραγούδια συγκεντρώνονται στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Εκεί μ' επικεφαλής τους αναπήρους του ελληνοϊταλικού πολέμου... στεφανώνουν το μνημείο..., το ραίνουν με λουλούδια και ψάλλουν το εθνικό ύμνο. Οι Ιταλοί καραμπινιέροι χτυπούν τους διαδηλωτές... Οι συγκρούσεις... κράτησαν ως το απόγευμα».2

Τα παραπάνω καταδεικνύουν ότι ο εορτασμός των δύο επετείων ουδεμία σχέση και συγγένεια είχε με τις μεταξικές τελετές και παρελάσεις. Αντιθέτως, αποτελεί την απόλυτα λαϊκή έκφραση αντίστασης όχι μόνο στον ξένο κατακτητή, αλλά και στην ελληνική πολιτεία που στηρίζει τη φασιστική κατοχή. Οπως βλέπουμε δε μετέχουν μόνο ανάπηροι πολέμου αλλά εργαζόμενοι, μαθητές και φοιτητές σε μια προσπάθεια να ενωθεί η ιστορική μνήμη με το παρόν και να μεταλαμπαδευτούν οι αξίες της ανυπακοής και της αντίστασης στις μέλλουσες γενιές γι' αυτό και δέχονται τις επιθέσεις της άρχουσας τάξης, η οποία στοιχίζεται πίσω από τις κατοχικές αρχές.

2. Πρέπει να καταργηθεί η συμμετοχή των μαθητών σε μια παρέλαση στην οποία συμμετέχει ο στρατός, προκειμένου να αποφευχθεί η ταύτιση της μαθητιώσας νεολαίας με μιλιταριστικές πρακτικές;

Εδώ οφείλει κανείς να εξετάσει προσεκτικά μια ενδεχόμενη θετική απάντηση, η οποία μπορεί να οδηγήσει στην ολοκληρωτική ακύρωση του περιεχομένου και της ουσίας των προαναφερόμενων γιορτασμών, οι οποίες έχουν τις ρίζες τους στην ιστορία ενός λαού που μάχεται για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή εξουσία.
Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, η Εθνική Αντίσταση γιορτάζει και τις δύο επετείους. Τόσο τα ένοπλα τμήματα όσο και οι πολίτες (ακόμα και ο ένοπλος λαϊκός κλήρος) λαμβάνουν μέρος στην προετοιμασία, στην περιφρούρηση και παρουσίαση των εορταστικών εκδηλώσεων.
Το περιεχόμενο και η φόρμα των δύο αυτών εορτασμών θα αλλάξει με την επικράτηση του ξενόδουλου αστικού κι εμφυλιακού κράτους. Μην μπορώντας οι νικητές να αγνοήσουν τις δύο εθνικές λαϊκές εξεγέρσεις αποφασίζουν να τις προσαρμόσουν στα δικά τους επινίκια, προκειμένου να υποθηκεύσουν και να χειραγωγήσουν τη μνήμη των μετέπειτα γενεών. Χρησιμοποιούν τον εθνικό στρατό ως φόβητρο στη λαϊκή έκφραση αντίστασης και υποχείριο της ξενόδουλης εξουσίας και τις μαθητικές παρελάσεις ως επιβεβαίωση της νίκης τους. Στόχος, η καταστολή ενός λαϊκού και ταξικά προσανατολισμένου κινήματος που υπερασπίζεται την εθνική ανεξαρτησία της χώρας, διασφαλίζοντάς τη με τη δημιουργία ενός στρατού, που μαζί με το λαό διεκδικούν την επαναστατική ανατροπή και την επιβολή της λαϊκής εξουσίας.
Αν είχε επικρατήσει το ΕΑΜ μετά το τέλος του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, θα μπορούσε να θεωρηθεί μιλιταριστική η παράδοση μιας παρέλασης λαού (συμπεριλαμβανομένων και των μαθητών) και στρατού στους γιορτασμούς εθνικών επετείων; Μπορεί να εξισωθεί η παρέλαση των χιτλερικών ενόπλων δυνάμεων και της Ναζιστικής Νεολαίας με αυτήν του Σοβιετικού Στρατού και του λαού μιας χώρας που σφράγισε την τύχη της Αντιφασιστικής Νίκης των λαών; Αν οι Ιρακινοί εκδιώξουν τα αμερικανικά στρατεύματα κατοχής από τη χώρα τους, θα αποτελέσει η παρέλαση της ιρακινής αντίστασης δείγμα ιμπεριαλιστικού μιλιταρισμού;
Η πρόταση του ΣΥΝ να καταργηθούν οι παρελάσεις μαθητών και να αντικατασταθούν από εκδηλώσεις «ουσιαστικής εμβάθυνσης» της ιστορικής μνήμης σε κλειστούς χώρους αποτελούν αναδιατύπωση του επιχειρήματος της άρχουσας τάξης, που επιδιώκει την κατάργηση των εορτασμών του Πολυτεχνείου και της Πρωτομαγιάς, στο όνομα μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων και βαφτίζει την έκφραση της λαϊκής αντίστασης και της ταξικής πάλης παρελθούσα βαρβαρότητα. Ο κλειστός χώρος ενός σχολείου δεν εξασφαλίζει απαραίτητα την εμβάθυνση μιας σχολικής γιορτής στα ιστορικά γεγονότα, τη στιγμή που το εκπαιδευτικό σύστημα ελέγχεται από την ίδια αστική τάξη, η οποία από το 1944 έως σήμερα επιχειρεί ποικιλοτρόπως τη φίμωση της ιστορίας όλων των εθνικοαπελευθερωτικών και ταξικών κινημάτων. Οσο για τη σημειολογία της λαϊκής πορείας και συγκέντρωσης στους δρόμους της χώρας, αυτή σηματοδοτεί τη λαϊκή ενότητα και πολεμική που οδηγεί στην ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος. Η απάλειψη και η αντικατάστασή της από πρακτικές real politic (ρεάλ πολιτίκ) σημαίνει την παραδοχή της καπιταλιστικής μονοκρατορίας και την υποταγή της «εφόδου στον ουρανό», στις αλυσίδες της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.

3. Θα μπορούσε, άραγε, να προσβληθεί ένας αλλοδαπός μετανάστης ή επισκέπτης από δημόσιους εορτασμούς της αντιφασιστικής νίκης στην Ελλάδα; Θα αισθανόταν θύμα ρατσισμού ένας Ελληνας τουρίστας στο Παρίσι κατά τη διάρκεια των εορτασμών της 14ης Ιουλίου;

Ναι, αν μιλάμε για θιασώτες του ναζισμού ή της λουδοβίκιας παλινόρθωσης. Η ιστορία έχει δείξει πως οι νίκες των λαϊκών και ταξικών κινημάτων είχαν παγκόσμια αίγλη και ταυτίστηκαν με τις νίκες των αντίστοιχων κινημάτων σε εθνικό επίπεδο. Ο Γκεβάρα, ο Φιντέλ, ο Αλιέντε ή ο Λουμούμπα δεν αποτελούν για τον ελληνικό λαό πορτρέτα ξένων εθνικιστών, αλλά συνειρμοί οικείων μορφών όπως αυτές του Λαμπράκη, του Σουκαντζίδη ή του Μπελογιάννη. Οι μόνοι που φοβούνται τις ηρωικές σελίδες ή τους ήρωες ενός λαού είναι οι εξουσίες και οι προσκυνημένοι που συγγράφουν τις μαύρες σελίδες της ιστορίας, προσπαθώντας να ξορκίσουν το αναπόφευκτο τέλος τους.

4. Ενας λαός γιορτάζει μόνο νίκες για να σηματοδοτήσει την επικράτηση του;

Επέτειοι όπως αυτές που προαναφέρθηκαν ή αυτές του Πολυτεχνείου και της Πρωτομαγιάς δε γιορτάζονται ως εκδικητικά κι επιδεικτικά επινίκια επιβολής μιας τάξης ή μιας ιστορικής φάσης έναντι μιας άλλης. Αποτελούν σταθμούς ωρίμανσης της ιστορίας ενός λαού και της ταξικής του πάλης σε εθνικό επίπεδο. Η Επανάσταση του 1821 αποτελεί νίκη του ελληνικού λαού, γιατί κατακτά την παραπέρα ιστορική του εξέλιξη, δημιουργώντας το δικό του εθνικό κράτος, έστω κι αν δεν μπορεί τελικά να αποτρέψει την ξένη επέμβαση σε αυτό. Η ελληνική Εθνική Αντίσταση αποτελεί, μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, μια από τις σημαντικότερες «εφόδους στον ουρανό» - έστω κι αν δεν έκοψε το νήμα - αφού καταφέρνει σε μικρό χρονικό διάστημα να δημιουργήσει ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που να συσπειρώνει τη λαϊκή πλειοψηφία στην ταυτόχρονη διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας. Το Πολυτεχνείο θα αποτελέσει τον απόηχο και το συνδετικό κρίκο του ΕΑΜ με τα σύγχρονα λαϊκά κινήματα στη χώρα μας, ακόμα κι αν η μεταπολίτευση διαψεύσει τις ελπίδες για μια γενικότερη αλλαγή.
Οσο για την Πρωτομαγιά, οι πορείες των ανέργων στη Νάουσα, με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, είναι η απόδειξη πως αυτοί που θα προασπίσουν αυτή τη φλούδα γης θα είναι οι ίδιοι που θα παλέψουν για να μην υποθηκευτεί το μέλλον ενός ολόκληρου λαού στα πειράματα της αστερόεσσας και ευρωενωσιακής γκιλοτίνας.
Οποιος σήμερα επιθυμεί την απαλοιφή της ιστορικής μνήμης τάσσεται με αυτούς που σήμερα βαφτίζουν τη σιωπή και την υποταγή πολιτισμό. Οποιος όμως διεκδικεί να εορτάζεται η ιστορική μνήμη όπως της πρέπει τότε γίνεται ένα με τους «κολασμένους» αυτής της γης που είναι ταγμένοι να επιστρέψουν τις αλυσίδες τους στους δεσμοφύλακές τους.
***
1. «Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης 1940 - 1945», εκδόσεις «Αυλός», σελ. 324 - 326
2. «Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης 1940 - 1945», εκδόσεις «Αυλός», σελ. 329 – 330



Η μονοφωνία της πολυφωνίας
Γράφει: Η Βασιλεία Παπαρήγα
Ριζοσπάστης, 24/10/2007


Εδώ και πολύ καιρό ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., υποστηρικτής της «πολυφωνίας», της «ανοχής», της «διαφορετικότητας», έχει κηρύξει ανένδοτο με όποιον τολμά να ασκεί κριτική ή να αντιπαρατίθεται στις θέσεις ή επιμέρους απόψεις του. Οποιος τολμάει να απορρίψει τις θεωρήσεις του, κατατάσσεται αμέσως στο κλαμπ των «ακροδεξιών κι εθνικιστών», ταυτίζεται συνήθως με το ΛΑ.Ο.Σ. και θεωρείται εχθρός του διαλόγου και της επιστημοσύνης. Αντίθετα, όποιος συμφωνεί με το ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ ανακηρύσσεται αυτομάτως σε μαχητή της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων και του διαλόγου.
Η αρχή έγινε με το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, όπου κάθε είδους κριτική σε ένα πόνημα, που ένα μεγάλο μέρος της επιστημονικής κοινότητας και του λαού απέρριψε ως αντιεπιστημονικό, ακατάλληλο προς χρήση, αντιστοιχούσε σε ψήφο εμπιστοσύνης στον εθνικισμό, στη μισαλλοδοξία και τη θρησκοληψία. Αίφνης το δικαίωμα στην άποψη και στην πολυφωνία αντικαταστάθηκε με το θέσφατο του ότι μόνο η επιστημονική ομάδα της Ιστορίας - και συγκεκριμένα εκείνη που συνέγραψε το εν λόγω βιβλίο - έχει δικαίωμα στην κρίση έναντι του έργου. Οσοι, δε, ιστορικοί δε συνεμορφώθησαν προς την παραπάνω υπόδειξη αντιμετώπιζαν πολύ σοβαρά την αμφισβήτηση του κύρους και της επιστημοσύνης τους. Οσο για τον απλό λαό, αυτός ταυτιζόταν με τη χιτλερική οχλοκρατία και τον ακροδεξιό συντηρητισμό, αν τόλμαγε όχι μόνο να διεκδικήσει ένα άλλο βιβλίο Ιστορίας που δε θα πρόσβαλλε την ιστορική μνήμη αλλά ακόμα κι αν ασκούσε μια απλή κριτική ή ζητούσε κάποιες διορθώσεις.
Αλήθεια, πού πήγε το δικαίωμα στην «πολυφωνία» που ευαγγελίζεται το εν λόγω σχήμα; Και ας μας πει επιτέλους τι είναι αυτή η πολυδιαφημιζόμενη πολυφωνία; Είναι μήπως η διατύπωση της ίδιας στοιχημένης άποψης με άλλα λόγια; Πώς αντιμετωπίζεται η αντιπαράθεση θέσεων στο βασίλειο της «πολυφωνίας»;
Η απάντηση πως κάθε διαφωνία με τον κοσμοπολιτισμό της Ρεπούση υποκρύπτει ταύτιση με ακροδεξιά αναθέματα αποτελεί από μόνη της τον ακρογωνιαίου λίθο του συντηρητισμού και της ισοπέδωσης των ιδεολογιών και της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, μια πρακτική που εφαρμόζεται από τη δεκαετία του '90 τόσο από τις ΗΠΑ όσο κι από την ΕΕ, όταν, π.χ., ταυτίζουν τα σοσιαλιστικά καθεστώτα με το ναζισμό και το φασισμό.
Μάλλον αποδεικνύεται πως τα όρια αυτής της «πολυφωνίας» δεν αντέχουν στην ιδεολογική αντιπαράθεση και στην ανατροπή τους γιατί στην ουσία έχουμε να κάνουμε με τη μία και μόνη φωνή του κοσμοπολιτισμού, που ως διαφορετικότητα ορίζει και αντέχει μόνο τον εαυτό του. Πρόκειται για μια «μονοφωνική πολυφωνία» που απαιτεί οι λαοί να στρογγυλεύουν την ιστορία, τα λόγια, τις αντιπαραθέσεις τους με τη «νέα τάξη», τις διεκδικήσεις και τα δικαιώματά τους για ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο μέλλον σε ένα ανώδυνο και συζητήσιμο σχήμα που βολεύει κάθε Αφέντη και δίνει μια ψευδή εικόνα της επαναστατικότητας σε κάθε Δούλο.
Η ιστορία όμως συνεχίστηκε όταν από τη 17η του Σεπτέμβρη ήρθαμε αντιμέτωποι και με τη λογική της «ανοχής» διά χειρός ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ο οποίος αίφνης ανακάλυψε την Αμερική, όταν κήρυξε ανένδοτο κατά της ορκωμοσίας. Για την ιστορία, το ΚΚΕ από την είσοδό του στη Βουλή το 1974 έχει κατακτήσει το δικαίωμα να μη μετέχει στη θρησκευτική τελετή της ορκωμοσίας, με μια στάση αξιοπρέπειας, λεβεντιάς, χωρίς υστερίες και τυμπανοκρουσίες. Μια στάση που αναδεικνύει την άτεγκτη θέση του από κάθε θεοκρατικό θεσμό που κρατά το λαό δούλο της καπιταλιστικής εξουσίας, αλλά και το σεβασμό στο ατομικό δικαίωμα κάθε πολίτη να πιστεύει στο όποιο δόγμα.
Αλήθεια, σε τι αποσκοπούν οι «εφετζίδικες» δηλώσεις των βουλευτών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ότι εκείνοι θα ορκιστούν μόνο στην τιμή τους και η επιδεικτική αποχώρησή τους την ώρα του αγιασμού;
Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, σήμερα, ακολουθεί τις θρησκευτικές παραδόσεις ως μέρος πολιτισμικής παράδοσης της χώρας. Πολλοί δεν αποτολμούν τον πολιτικό γάμο, γιατί φοβούνται τον κοινωνικό αποκλεισμό ή την κριτική από την οικογένεια και τον κοινωνικό τους περίγυρο. Αποδέχονται το θρησκευτικό όρκο περισσότερο ως εθιμοτυπικό τελετουργικό παρά ως θρησκευτική ή μεταφυσική αναγκαιότητα. Συνεπώς, η επιδεικτική αποχώρηση από τη θρησκευτική τελετή της ορκωμοσίας των βουλευτών δεν πλήττει ούτε το σύστημα, ούτε το δικομματισμό, ούτε την Εκκλησία. Επί της ουσίας δείχνει τον ελιτισμό ενός κόμματος απέναντι σε ένα κοινωνικό φαινόμενο, η ύπαρξη του οποίου χρησιμοποιείται σαν απαραίτητο ντεκόρ για «άσκηση εναλλακτικών επαναστατικών γυμνασμάτων», για τη δημιουργία μιας εντύπωσης «διαφορετικότητας».
Ο ελιτισμός τιμωρεί τους «αδαείς» και τους «πληβείους», τους πολλούς και τους «μη εκλεκτούς», αλλά ταυτόχρονα τους χρειάζεται για να ξεχωρίζει η μοναδικότητά του, η οποία χρησιμοποιείται ως δικαιολογία στην επιβολή του ως εξουσίας των λίγων επί των πολλών. Γι' αυτό κι ο ελιτισμός δείχνει τεράστια «ανοχή» αποκλειστικά και μόνο στη μοναδικότητά του.
Πλησιάζοντας η 28η Οκτώβρη, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. επανέφερε το ζήτημα των παρελάσεων ζητώντας εντόνως την κατάργησή τους ως φασιστικών και μιλιταριστικών γυμνασμάτων. Και φυσικά όπως πάντα κάθε αντίθετη άποψη δαιμονοποιείται ως συγχρωτισμός με το ΛΑ.Ο.Σ. και τη Μεταξική ιδεολογία. Και το ερώτημα επανέρχεται με επιμονή: Κάθε διαφορετική άποψη απ' αυτή του εν λόγω συνασπισμού είναι εκ προοιμίου φασιστική; Αυτή είναι η κοινωνία της «διαφορετικότητας» που ευαγγελίζονται; Από τη στιγμή που η παρέλαση δεν είναι υποχρεωτική για όλους τους μαθητές, αλλά μόνο για όσους επιλέξουν να συμμετέχουν, γιατί δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα αυτών που επιλέγουν τη συμμετοχή;
Δηλαδή, στην κοινωνία της «διαφορετικότητας» που προτείνουν θα γίνεται δεκτό μόνο ό,τι αυτοί ορίζουν ως διαφορετικό κι εξαιρετικό; Πρόκειται για ένα ιδεολογικό νεφέλωμα που νομιμοποιεί μόνο ό,τι ορίζει κι εξυπηρετεί έναν κοσμοπολιτισμό ως διαφορετικότητα γι' αυτό και προτείνει παρελάσεις διδύμων παιδιών στην Αμερική, ή άλλες ατόμων με την όποια σεξουαλική προτίμηση στο βωμό του θεάματος και του ευτελισμού της ανθρώπινης προσωπικότητας. Οποιαδήποτε άλλη συλλογική μορφή έκφρασης που μπορεί εν δυνάμει να αποκτήσει ταξικά χαρακτηριστικά και να διασώζει και να διαιωνίζει την ιστορική μνήμη την αποκαλούν εθνικιστική ή συντηρητική, και ζητούν τη «διά ροπάλου» κατάργησή τους. Αλήθεια, γιατί δεν προτείνουν οι ίδιοι μια εναλλακτική μορφή μαζικής συμμετοχής για να γιορτάζεται η Αντίσταση του ελληνικού λαού έναντι του ναζισμού; Πώς χαρακτηρίζουν οι ίδιοι τις παρελάσεις του ΕΛΑΣ κατά την είσοδό του στις περιοχές που απελευθέρωνε; Μήπως αποτελούσαν κι αυτές δείγμα εθνικισμού και μισαλλοδοξίας;
Ο πολιτικός ελιτισμός υπήρξε πολλές φορές στην ιστορία το καλύτερο όχημα για τη διαιώνιση του καπιταλισμού στην πιο ακραία του μορφή. Σε τι διαφέρει η ισοπέδωση της «καθαρότητας» που αναβιώνουν τα σύγχρονα ακροδεξιά ιδεολογήματα από αυτή που διατυμπανίζει η «πολυφωνία», η «ανοχή», η «διαφορετικότητα» σχημάτων τύπου ΣΥ.ΡΙΖ.Α.;

Ορισμένες φορές αναρωτιέσαι σε τι ακριβώς διέφεραν ο Αγών του Χίτλερ με τις ταινίες της Ρίφενσταλ.
Και πάντα καταλήγεις στο ίδιο συμπέρασμα: Αντικαθρεφτίσματα του ίδιου νομίσματος...]
______________________________________________________________


Οι Παρελάσεις και η συνέχεια του Ελληνισμού
Γράφει: Ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

http://www.diktyo21.gr/item.asp?ReportID=559


Όπως κάθε χρόνο έτσι και εφέτος ακούμε τις θορυβώδεις διαμαρτυρίες μιας μικρής μειοψηφίας πολιτικών και διανοητών που ζητούν την κατάργηση των μαθητικών και των στρατιωτικών παρελάσεων. Για μία ακόμη φορά στο όνομα της ψευδούς προοδευτικότητος ακούονται ανιστόρητα επιχειρήματα , ότι δηλαδή τις μαθητικές παρελάσεις καθιέρωσε για πρώτη φορά το 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς. Ε, λοιπόν, καλόν είναι να θυμηθούμε λίγο την Ιστορία και να γίνουμε πιο ακριβείς και τεκμηριωμένοι.
Μαθητικές παρελάσεις υπήρχαν πολύ πριν από το καθεστώς Μεταξά. Στο βιβλίο του «Θράκη» και συγκεκριμένα στην σελίδα 374 ο καθηγητής του Α.Π.Θ. Κωνσταντίνος Βακαλόπουλος αναφέρεται στα ελληνικά σχολή της Αδριανούπολης στα τέλη του 19ου και τοις αρχές του 20ού αιώνος. Εκεί περιγράφει παρελάσεις μαθητικές, παρουσιάζει δε και σχετικές φωτογραφίες όπου βλέπουμε αγόρια και κορίτσια να παρελαύνουν υπό το βλέμμα του Οθωμανικού καθεστώτος. Οι μελετητές της ιστορίας της Μ.Ασίας περιγράφουν τις μαθητικές παρελάσεις που διοργάνωναν τα σχολεία της Σμύρνης από το 1919 έως και το 1922 στο γήπεδο του Πανιωνίου με τιμώμενο πρόσωπο τον μαρτυρικό Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο. Ο μακεδονομάχος Δικώνυμος -Μακρής περιγράφει την απελευθέρωση της Σιάτιστας το 1912 από ανιχνευτές του Ελληνικού Στρατού και διηγείται ότι στην πανηγυρική εκδήλωση προπορεύονταν οι μαθητές κρατώντας εκκλησιαστικά λάβαρα. Εξ άλλου στην Κύπρο οι μαθητικές παρελάσεις καθιερώθηκαν πολύ πριν από το 1936 ως εκδήλωση πατριωτισμού των Ελλήνων που κατεπιέζοντο από τους Βρετανούς. Ένα θεσμό, λοιπόν, τον οποίο ανέχθηκαν οι Οθωμανοί κατακτητές και οι Βρετανοί απποικιοκράτες θέλουν να τον καταργήσουν σήμερα κάποιοι Έλληνες στο όνομα της «δημοκρατίας» και της προόδου!
Οι παρελάσεις δεν ανήκουν στην «δεξιά» ή στον εθνικισμό. Οι δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ παρήλαυναν στα χωριά τα οποία απελευθέρωναν το 1941-44. Σε δυτικές δημοκρατίες , όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία, νεαρά παιδιά που ανήκουν στον Προσκοπισμό, παρελαύνουν με βήμα και με τύμπανα και ουδείς ενοχλείται. Στην Γαλλία κάθε χρόνο στις 14 Ιουλίου πραγματοποιείται μεγαλειώδης στρατιωτική παρέλαση στα Ηλύσια πεδία. Ας μην λέγονται , λοιπόν, υπερβολές και φαιδρότητες.
Έχω, πάντως, την εντύπωση ότι με πρόσχημα τις παρελάσεις οι πάσης φύσεως αποδομητές επιχειρούν να πλήξουν την συνέχεια του Ελληνισμού. Ουσιαστικά οι μαθητικές παρελάσεις είναι ένας ύμνος και ένας φόρος τιμής στην διαχρονική παρουσία της νεολαίας στους αγώνες των Ελλήνων για την Ελευθερία. Όποιος μαθητές αρνείται να συμμετάσχει αποκόπτει τον εαυτό του από το αντιστασιακό πνεύμα της ελληνικής νεολαίας . Οι παρελάσεις των νέων τιμούν την νεότητα που αγωνίζεται από την εποχή των Αθηναίων εφήβων (την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω) μέχρι τα αγόρια και τα κορίτσια της πανεθνικής αντίστασης κατά της τριπλής κατοχής του 1941 -44. Οι παρελάσεις μας θυμίζουν την διαρκή παρουσία της νεολαίας σε κάθε ευγενική στιγμή άμυνας, ηρωισμού και αυτοθυσίας. Μας θυμίζουν τους «παίδας Δημητρίου», τα κατηχητόπουλα της Θεσσαλονίκης που εστάλησαν στα τείχη από τον σοφό Αρχιεπίσκοπο Ευστάθι για να πολεμήσουν τους Νορμανδούς τον 12ο αιώνα. Μας φέρνουν στο νου τον Ιερό Λόχο του Δραγατσανίου και τις νεαρές Σουλιωτοπούλες. Μας φέρνουν πιο κοντά στα ελληνόπουλα που αγωνίσθηκαν στο Μακεδονικό Αγώνα , όπως ο Αποστόλης, ο υπαρκτός οδηγός των ελληνικών σωμάτων που έγινε γνώριμός μας από τα «Μυστικά του Βάλτου». Οι μαθητικές παρελάσεις ξαναζωντανεύουν με συγκίνηση τη μνήμη των εφήβων ηρωομαρτύρων του Κυπριακού Αγώνος του 1955-59 και των μαθητριών που έκαναν παθητική αντίσταση ή μετέφεραν τα μηνύματα με τα ποδήλατά τους. Χαιρετώντας τους σημαιοφόρους στην μαθητική παρέλαση τιμούμε τον σημαιοφόρο του Λυκείου Αμμοχώστου, τον Πετράκη Γιάλλουρο, που έπεσε νεκρός από Βρετανική σφαίρα επειδή κρατούσε την ελληνική σημαία. Τότε ήταν οι σφαίρες των αποικιοκρατών. Τώρα είναι η εμπάθεια και τα ανιστόρητα βέλη των δήθεν προοδευτικών. Και οι δύο ενοχλούνται από την συνέχεια του Ελληνισμού.
Συμμετέχοντας στην παρέλαση οι νέοι μας τιμούν τους διαχρονικούς αγώνες της ελληνικής νεολαίας. Ας τους ενθαρρύνουμε.

[Ροβεσπιέρος]

Γιατί σήμερα οι εθνικές παρελάσεις είναι ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΕΣ;

Από το Μάρτιο του 2003, αν θυμάμαι καλά, μας έχουν ζαλίζει με τις παρελάσεις. Σε κάθε εθνική επέτειο, μας ηρωποιούσαν την Φραντζέσκα Ρωμάνου, μια καθηγήτρια γυμναστικής, που αρνήθηκε τη συμμετοχή της στις παρελάσεις. Αυτό το γεγονός το περιέφεραν (όπως και την ίδια) σε κάθε εθνική επέτειο. Και σήμερα η ΕΤ1, μετά από τόσα χρόνια, το πρόβαλε πάλι, με τη ανάλογη πασαρέλα «φωταδιστών». Φραγκουδάκιη και ΣΙΑ!!!
Αν ένας θέλει να γίνει «διάσημος» σήμερα δεν έχει παρά να βγεί και να μιλήσει κατά των παρελάσεων. Οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του συστήματος θα παρουσιάζουν αυτή την «αντίσταση» για χρόνια!!!
Το παρακάτω κείμενο το γράψαμε το Μάιο του 2003, στο ΙΝΤΥ. Εκεί είχε εμφανιστεί η «πράξη» της καθηγήτριας σαν ΟΡΟΣΗΜΟ επαναστατικό!!!






Η πολιτική ανάλυση (γενικά η ΠΟΛΙΤΙΚΗ) δεν γίνεται με δύο χρώματα: Το μαύρο και το άσπρο. Κάθε ζήτημα αντιμετωπίζεται συγκεκριμένα μέσα στον τόπο και το χρόνο. Δεν μπορούμε να μιλάμε με γενικότητες και ιδεολογικούς αφορισμούς, με σχήματα και «επαναστατικά» κλισέ. Αν ήταν έτσι θα μας αρκούσαν οι πλάκες του Μωυσή.

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ ΠΡΩΤΗ. Σε καμιά περίπτωση οι μαρξιστές δεν είναι ΥΠΕΡΜΑΧΟΙ του εθνικού κράτους, των δομών του και των θεσμών του: Κοινοβούλιο, Δικαιοσύνη, Στρατός, Παιδεία, κλπ. Αποκαλύπτουμε το ρόλο τους και αγωνιζόμαστε για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ όλων αυτών και την επιβολή της εργατικής εξουσίας και δημοκρατίας. Το υποκείμενο αυτών των ιστορικών αλλαγών είναι η εργατική τάξη, οι λαϊκές μάζες. Η μέθοδος: η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Γίνεται φανερό ότι το υποκείμενο μιας τέτοιας σοσιαλιστικής αλλαγής δεν μπορεί ΝΑ ΕΙΝΑΙ το κεφάλαιο, πολυεθνικό σήμερα και οι μηχανισμοί της εξουσίας του.

Η κατάργηση του εθνικού κράτους, των δομών, θεσμών και λειτουργιών τους από την ίδια την αστική τάξη (κυρίαρχη σήμερα δεν είναι η εθνική, αλλά η υπερεθνική, ο πλανητικός ιμπεριαλισμός, η Νέα Τάξη, ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑΜΕ ΑΥΤΟ) αποτελεί ΓΙΓΑΝΤΙΑ οπισθοδρόμηση και ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ από το σοσιαλισμό. ΤΟΤΕ υπερασπιζόμαστε τα κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά κεκτημένα (το εθνικό κράτος είναι ένα ιστορικό κεκτημένο της ανθρωπότητας). Τα υπερασπιζόμαστε όχι ως αυτόνομους στρατηγικούς στόχους, αλλά σαν ταχτικούς στόχους υποταγμένους στη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης. Και εδώ διαχωριζόμαστε ΡΙΖΙΚΑ από την ακροδεξιά δημαγωγία. Αυτό δεν είναι ανακάλυψη. Πάντα τα επαναστατικά κινήματα και οι κομουνιστές αποκάλυπταν την απάτη του κοινοβουλίου, της αστικής δημοκρατίας και του εθνικού κράτους, αλλά όταν αυτά καταλύονταν ή απειλούνταν τα υπερασπίζονταν. Και πάντα οι επαναστάτες τα χρησιμοποιούσαν σαν μετερίζια του αγώνα τους. Η υπεράσπιση συνεπώς των ιστορικών κεκτημένων δεν σημαίνει ΤΑΥΤΙΣΗ με αυτά. Σημαίνει καλύτερες προϋποθέσεις αγώνα για την τελική ανατροπή τους (από τις λαϊκές μάζες και όχι με ιμπεριαλιστικά διατάγματα, να μην το ξεχνάμε), ΣΗΜΑΙΝΕΙ (η υπεράσπιση) τη δημιουργία όρων και προϋποθέσεων για συνειδητοποίηση των λαϊκών μαζών. Αυτά είναι πασίγνωστα σε κάθε έναν που έχει κάποια σχέση με το μαρξισμό και τα επαναστατικά κινήματα.

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ. Σήμερα η Νέα Τάξη επιχειρεί την ΑΛΩΣΗ των ιστορικών κεκτημένων (κοινωνικών, πολιτικών, εθνικών, πολιτιστικών). Επιχειρεί να γυρίσει την ανθρωπότητα πολύ πίσω και να επιβάλει το πιο ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ καθεστώς που γνώρισε ποτέ ο κόσμος (οι εθνικοί φασισμοί ωχριούν μπροστά σε αυτόν τον πλανητικό φασισμό που επιχειρείται να επιβληθεί). Οι κοινωνίες αμύνονται και οι επαναστάτες αν θέλουν αυτή την άμυνα να τη μετατρέψουν σε ΕΠΙΘΕΣΗ για την ανατροπή του καπιταλισμού πρέπει να μπουν στην ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ του αγώνα για την ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ των ιστορικών κεκτημένων. Κάποιοι βεβαίως «αριστεροί» χάνουν το δάσος πίσω από το δέντρο. Βλέπουν ως απειλή τις «εθνικές» αντιστάσεις, ανακαλύπτουν ξαφνικά το σκοταδισμό της Εκκλησίας, το μιλιταριστικό τελετουργικό των παρελάσεων κλπ. Έρχονται σήμερα οι διεθνείς ληστές, οι πολιτικοί τους υπάλληλοι (οι «εκσυγχρονιστές) και τα ιδεολογικά τους φερέφωνα, όλοι αυτοί που μέχρι χθες καθόντουσαν στο ίδιο τραπέζι με την Εκκλησία, να πουν στους κομμουνιστές για το σκοταδισμό της Εκκλησίας (!). Έρχονται σήμερα όλες οι καθεστωτικές δυνάμεις του άκρατου νεοφιλελευθερισμού (από το Σημίτη, τον Ανδριανόπουλο, το Μάνο και τους «αριστερούς» φωταδιστές), να μας παραδώσουν μαθήματα αντιθρησκευτικά, αντιεθνικισμού και αντιρατσισμού. Και στην ουρά τους κάποιοι ντούροι «επαναστάτες», οι οποίοι (όσοι δεν είναι εγκάθετοι) δεν βάζουν το μυαλουδάκι τους να σκεφτεί το τι έγινε και μετατράπηκαν οι δυνάμεις του κεφαλαίου σε κήρυκες κατά της Εκκλησίας, του εθνικισμού και του ρατσισμού. Παίρνουν τη μαρξιστική κριτική, τη μετατρέπουν σε καθαρό λόγο, σε τύπους και ήχους φράσεων και πατώντας πάνω στις αγκυλώσεις της Αριστεράς μετατοπίζουν τους πραγματικούς, ΕΦΙΑΛΤΙΚΟΥΣ κινδύνους και ταυτόχρονα μετατρέπουν την Αριστερά σε κομπάρσο τους. Έτσι βρίσκουν πολλούς αφελείς να παρέχουν «αριστερό» άλλοθι στη νέα θρησκεία της παγκοσμιοποίησης, στον πλανητικό εθνικισμό και το πιο αποτρόπαιο ρατσισμό κατά του συνόλου της ανθρωπότητας. Φυσικά το γόνιμο αυτό έδαφος παράγει και έμμισθες «αριστερές» στρατολογήσεις. Υπάρχουν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της Νέας Τάξης, αλλά βεβαίως και οι «αριστεροί» δοσίλογοι.

Κάποιοι δεν θέλουν να καταλάβουν ότι δεν είναι ΣΗΜΕΡΑ η εκκλησία και το εθνικό κράτος η ΑΠΕΙΛΗ, ούτε ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΕΧΘΡΟΣ. Αυτό δεν σημαίνει ότι ταυτιζόμαστε (το επαναλαμβάνω κουραστικά) με το εθνικό κράτος και την Εκκλησία. Απλώς ξέρουμε να μη χάνουμε το δάσος πίσω από το δέντρο, να ξεχωρίζουμε τα ειδικά χαρακτηριστικά της εποχής που ζούμε και το κυριότερο: Να διακρίνουμε τις διαφοροποιήσεις που επιφέρει ο οδοστρωτήρας της παγκοσμιοποίησης. Διαφοροποιήσεις που συντηρητικοί θεσμοί κάτω από το μαστίγιο της πλανητικής εξουσίας γίνονται συλλογικά κύτταρα αντίστασης, φορείς λαϊκής συσπείρωσης.

Και αυτό γίνεται γιατί η ΑΜΥΝΑ της κοινωνίας απέναντι στον ισοπεδωτικό εφιάλτη αναζητεί (μια και η ΑΡΙΣΤΕΡΑ δεν λειτουργεί) τη συνοχή της μέσα από εθνικές, κοινωνικές και θρησκευτικές αποκρυσταλλώσεις των παραδόσεων, του πολιτισμού, της συλλογικής συνείδησης και της ιστορικής μνήμης. Η πρωτοπόρα τάξη της κοινωνίας και οι πολιτικοί εκφραστές της δεν μπορούν ΠΟΛΙΤΙΚΑ να αγνοήσουν όλες αυτές τις καταλυτικές διαφοροποιήσεις που συντελούνται, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να σταθούν αφοριστικά απέναντί τους επειδή ο ΣΤΟΧΟΣ είναι η εξάλειψη όλων αυτών των ιστορικά παρωχημένων θεσμών.

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ ΤΡΙΤΗ. Και τις παρελάσεις πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ και όχι εκτός τόπου και χρόνου, στη βάση αφηρημένων ηθικολογιών και ιδεολογημάτων. Αν αδειάσουμε τις παρελάσεις από το κοινωνικό τους περιεχόμενο και την ΙΣΤΟΡΙΑ τους και τις εξετάσουμε σαν ένα ανεξάρτητο και μεμονωμένο επεισόδιο, σίγουρα θα συμφωνήσουμε. Και φυσικά δεν μας ικανοποιεί ένα τελετουργικό «εθνικό» και η εξουσιαστικό. Ούτε ο θεσμός της αστικής, πατριαρχικής οικογένειας μας ικανοποιεί και πολλά άλλα δεν μας ικανοποιούν και θέλουμε να τα ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ. Αυτά όμως θα καταργηθούν όταν εξαλειφθούν οι όροι που τα γεννούν και όταν η συνειδητή δράση των ανθρώπων, πατώντας πάνω στις παραδόσεις που ενσωματώνουν, ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ανώτερες μορφές συλλογικότητας και κοινωνικής συνοχής. Το να αντικρίζουμε όμως αποσπασματικά ένα γεγονός και να το κατακεραυνώνουμε με γλυκερές ηθικολογίες και αντιεξουσιαστικές ομοβροντίες, αυτό είναι χαρακτηριστικό της μικροαστικής σκέψης.

Η υποκρισία όλων αυτών που τόσο καθυστερημένα και όψιμα ανακάλυψαν το ΜΕΓΑ (!) κίνδυνο των παρελάσεων φαίνεται από πολλά: συμμετέχουν ενεργητικά και στο καταπιεστικό αστικό σχολειό (βασική ιδεολογική δομή χειραγώγησης των νέων) και στην αστική οικογένεια (βιομηχανία παραγωγής και αναπαραγωγής της καπιταλιστικής εξουσίας και καταπίεσης) και σε πολλές άλλες καπιταλιστικές δομές. Ενώ λοιπόν σιωπούν για πολύ πιο ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΑ και ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ζητήματα, κάνουν τελευταίως μόδα την επίθεση κατά των παρελάσεων. Και εδώ όμως λειτουργούν δόλια και επιλεκτικά. Για τις ιμπεριαλιστικές παρελάσεις (των αθλητικών ταυρομαχιών π.χ. και των Ολυμπιακών Αγώνων) δεν βγάζουν τσιμουδιά. Εξεγείρονται κατά των ΕΘΝΙΚΩΝ ΠΑΡΕΛΑΣΕΩΝ: Γι’ αυτές δηλαδή που ενσωματώνουν ιστορικές μνήμες λαϊκών αγώνων, παραδόσεων και πολιτισμικών αξιών. Με άλλα λόγια εξεγείρονται ενάντια σε ό,τι είναι στο στόχαστρο της Νέας Τάξης.

Οι εθνικές παρελάσεις είναι ένας θεσμός του εθνικού κράτους, το απόσταγμα τις ηρωικής ιστορίας ενός λαού. Η κυρίαρχη τάξη τις ενσωμάτωσε αναμφίβολα στους μηχανισμούς των δικών της ιδεολογικών λειτουργιών. Γι’ αυτό και προκαλούν στον κόσμο της Αριστεράς δικαιολογημένη απέχθεια. Αυτή την απέχθεια επιχειρούν να εκμεταλλευτούν και σήμερα αυτοί που μέχρι χθες τις είχαν στο ιδεολογικό-πολιτικό οπλοστάσιό τους. Σήμερα οι εθνικές παρελάσεις είναι ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΕΣ μνήμες για την αστική τάξη. Και το σπουδαιότερο, μέσα στον επιθετικό ισοπεδωτισμό της νεοταξικής ομοιομορφίας, οι παρελάσεις βελονιάζουν τα αντανακλαστικά των αντιστάσεων, απελευθερώνουν τα ενεργητικά στοιχεία της παράδοσης και του πολιτισμού ενός λαού, σηματοδοτούν αγωνιστική συνεκτικότητα.
Ας μη χάνουμε λοιπόν και εδώ το δάσος πίσω από το δέντρο.
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Παντελής]

Αποπροσανατολιστικός «καυγάς»
Γράφει:Κώστας ΤΡΑΚΟΣΑΣ,"ριζοσπάστης", 19/10/07

Οι πρόσφατες καταγγελίες περί πιέσεων σε μαθητές να συμμετάσχουν στην παρέλαση της 28ης Οκτώβρη ξαναέφεραν στην επικαιρότητα το θέμα «παρελάσεις» και το περιεχόμενό τους. Που πρέπει να το εξετάζουμε βεβαίως από τη σκοπιά του λαού, των δικών του προσδοκιών και όχι της άρχουσας τάξης. Τι είναι, λοιπόν, αυτό που τιμάται; Η ιστορική μνήμη; Πρόκειται για κάποιες εθιμοτυπικές γιορτές; `Η, μήπως, είναι κάτι πολύ ουσιαστικότερο, που ξεκινά απ' το παρελθόν, φτάνει στο παρόν και συνεχίζεται μέχρι βαθιά στο μέλλον;

Εξαρχής, να τονιστεί ότι όλος αυτός ο «ντόρος» περί συμμετοχής ή μη είναι καθαρά αποπροσανατολιστικός. Είναι ξεκάθαρο ότι η συμμετοχή στις παρελάσεις - και ιδιαίτερα στις μαθητικές - πρέπει να έχει εθελοντικό χαρακτήρα.

Ως προς την ουσία, τώρα, του «καυγά» που έχει στηθεί: Απ' τη μια υπάρχουν οι υπέρμαχοι των παρελάσεων - με το σημερινό τους χαρακτήρα - που ισχυρίζονται ότι έτσι «τιμάται» η πατρίδα. Και απ' την άλλη, αυτοί που τους κατηγορούν ως εθνικιστές και ότι οι παρελάσεις πρέπει να καταργηθούν ως κατάλοιπο ακόμη και φασιστικών νοοτροπιών.

Πίσω, όμως, απ' την κουρτίνα των «σκληρών» φραστικών θέσεων και αντιπαραθέσεων κρύβεται η πραγματικότητα. Αυτή η διαπάλη - που εκφράστηκε ξανά κυρίως μεταξύ ΣΥΝ και ΛΑ.Ο.Σ. - αποκαλύπτει μια αντιπαράθεση μεταξύ κοσμοπολιτισμού και εθνικισμού. Στην πράξη αυτές οι δύο πλευρές είναι «όψεις του ίδιου νομίσματος» ως πλευρές της αστικής ιδεολογίας. Και εκφράζεται από δυνάμεις που υπηρετούν τον ευρωμονόδρομο.

Το παραπάνω ψευτοδίλημμα αποσπά την προσοχή από την αλήθεια. Και η αλήθεια έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Για παράδειγμα, το ΟΧΙ, του ελληνικού λαού, δεν ήταν μόνο απέναντι στον ιταλικό φασισμό, αλλά και στον ελληνικό του Μεταξά. Οι αγωνιστικές αξίες που ενέπνευσαν το ΟΧΙ οδήγησαν στη δημιουργία του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, των σελίδων της Εθνικής Αντίστασης. Και ακόμη παραπέρα, στο ΔΣΕ και στην τρίχρονη εποποιία του.

Το ΟΧΙ, όπως και η 25η Μάρτη, έχει αναφορά στους λαϊκούς αγώνες. Για όλα τα σημερινά λαϊκά προβλήματα και τα τεράστια προβλήματα της Παιδείας και της νεολαίας. Οι μαθητικές παρελάσεις πρέπει να συνδεθούν με τα μηνύματα αγώνα και αντίστασης του ελληνικού λαού - τότε και τώρα. Αλλωστε, κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι το γεγονός ότι η πρώτη παρέλαση της 28ης Οκτώβρη έγινε το 1941, στα χρόνια της κατοχικής σκλαβιάς, με απόφαση του Γραφείου της ΚΕ της ΟΚΝΕ, ενάντια στους ναζιστές καταχτητές και στους ντόπιους υπηρέτες τους.

Αποτελεί, λοιπόν, μια σοβαρή θετική εξέλιξη το γεγονός ότι μια σειρά από μαθητικά συμβούλια αποφασίζουν να τιμήσουν αγωνιστικά την επέτειο του ΟΧΙ, αναδεικνύοντας με δική τους παρέμβαση την ιστορική αλήθεια, διεκδικώντας λόγο στις σχολικές γιορτές, κάνοντας τις παρελάσεις βήμα διεκδίκησης για τα σύγχρονα προβλήματα της νεολαίας.

Το κρίσιμο ερώτημα, λοιπόν, είναι ποιο περιεχόμενο πρέπει να έχουν οι παρελάσεις και όχι αν πρέπει να γίνονται ή να μη γίνονται. Ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία να βάλουν σε δεύτερη μοίρα τα ψευτοδιλήμματα των κάθε λογής υπηρετών του συστήματος. Να απαλλάξουν την παρέλαση από τα φαινόμενα πατριδοκαπηλίας και του εθνικιστικού αλλά και του κοσμοπολίτικου παραληρήματος. Τις μαθητικές παρελάσεις, οι μαθητές, ο λαός να τις εντάξουν στο πλαίσιο των αγώνων τους ως άλλο ένα βήμα καταδίκης των αντιλαϊκών πολιτικών.


Κώστας ΤΡΑΚΟΣΑΣ

[Άρης Βελουχιώτης]

Μετά την «φιλολογία» για το Βιβλίο της ΙΣΤΟΡΙΑΣ που έγινε αφορμή για να δημιουργηθεί μια «αντίθεση» μεταξύ δύο συγκεκριμένων κύκλων σκέψης, έχουμε σήμερα τη συνέχεια με το ζήτημα των ΠΑΡΕΛΑΣΕΩΝ, το οποίο επίσης μας απασχόλησε και πέρυσι.

Όπως ακριβώς και στο Βιβλίο της ΙΣΤΟΡΙΑΣ έτσι και στο θέμα των ΠΑΡΕΛΑΣΕΩΝ εμφανίζονται να «συγκρούονται» δύο τρόποι σκέψης, οι οποίοι όμως, στο ΒΑΘΟΣ αποκλίνοντες συγκλίνουν σε μια Αφηρημένη και Αποπροσανατολιστική αντιμετώπιση.

Από τη μία οι γνωστοί ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΙ ΣΩΒΙΝΙΣΤΙΚΟΙ Κύκλοι με Εκκλησιαστικές Παραοργανώσεις, όπως εκφράζονται και πολιτικά από το ΛΑΟΣ και άλλες Ακροδεξιές οργανώσεις και από την άλλη ο ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και των γνωστών κύκλων.

«ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΙΣ» και «ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΣΕΒΑΣΜΟΥ στο ΕΘΝΟΣ» λένε οι πρώτοι, «ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ και ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ» οι δεύτεροι.

ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ αυτοί κύκλοι είτε ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ είτε ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΣΚΟΠΙΜΑ να εισάγουν στην αντιμετώπιση του θέματος τον ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ «ΛΑΟ», τον παράγοντα «ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ», τον παράγοντα «ΑΙΤΙΑ».

Ξέρουμε και βιώνουμε όλοι, κακά τα ψέματα, την ΑΛΛΟΙΩΣΗ του πραγματικού νοήματος των ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ για την 28η Οκτώβρη 1940. Πάμε και συμμετέχουμε σε μια «ΠΑΡΕΛΑΣΗ» που είτε είναι…
«ΠΑΣΑΡΕΛΑ ΜΟΔΑΣ» για τα κορίτσια, «ΧΑΒΑΛΕΣ» για την πιτσιρικαρία και κανένα «ΚΑΜΑΚΙ», «ΚΑΜΑΡΙ» για μας κάποιους πατεράδες να δούμε τα παιδιά μας…

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΑΠΟΝ…!!! Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΑ ΑΠΟΥΣΑ…!!! Η ΜΝΗΜΗ ΙΣΟΠΕΔΩΜΕΝΗ…!!!

Μονάχα ακούγονται ΓΡΑΦΙΚΑ τα απονευρωμένα Λογύδρια των Δημαρχαίων και μετά …άρον άρον να πάμε με ποπ-κορν και σημαιούλες να δούμε την …ΠΑΡΕΛΑΣΗ…!!!

ΟΧΙ !!! ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ και ΑΠΟΔΟΣΗ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗΣ ΤΙΜΗΣ…!!!

ΕΙΝΑΙ ΞΕΦΤΙΛΑ και ΠΡΟΣΒΟΛΗ…!!!

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ οι ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ στα ΣΧΟΛΕΙΑ ;
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ οι ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ μέσα στα ΣΧΟΛΕΙΑ ;
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ η ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ μέσα στο ΣΠΙΤΙ ;
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ η ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ και τα ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΑΙΡ στα Μ.Μ.Ε. ;

Για να τελειώνω λέω τη ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ για το θέμα:

ΛΕΩ «ΝΑΙ» στις ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ λοιπόν με την ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ και το ΛΑΪΚΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΠΑΡΟΝΤΑ…!!!

Όταν, κατά την περίοδο, 1941-44, τα Στρατιωτικά τμήματα του ΕΛΑΣ απελευθέρωναν κάποιο χωριό ή Πόλη, είχαμε ΠΑΡΕΛΑΣΗ…!!!
Μήπως και αυτή ήταν «ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ή ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΗ» εκδήλωση ;

ΛΕΩ «ΝΑΙ» στην ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ που ΑΠΟΔΙΔΕΙ ΤΙΜΕΣ και έχει την ΕΠΙΓΝΩΣΗ του ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ…!!!

Και λέω αυτά τα «ΝΑΙ» γιατί οι «ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ» και οι ΣΩΒΙΝΙΣΤΕΣ, ΟΝΤΑΣ ΑΠΟΝΤΕΣ από τους ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, κατάντησαν τις Εκδηλώσεις αυτές ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΕΣ ευτελισμού και γιατί οι ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΕΣ του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και της …ΔΗΘΕΝ «ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ» θέλουν να ΙΣΟΠΕΔΩΣΟΥΝ την ΙΣΤΟΡΙΑ και τους ΛΑΪΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, κάνοντας με διαφορετική αφετηρία το ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΡΑΓΜΑ. ΞΑΝΑΓΡΑΦΟΥΝ την ΙΣΤΟΡΙΑ…!!!

[ΘΑΛΕΙΑ]

"Αρη Βελουχιώτη", προσυπογράφω το κείμενό σου.

Αυτά λέμε και εμείς.
Λόγο και Απόφαση πάνω στις εθνικές επετείους να έχουν οι μαθητές και το λαϊκό κίνημα και ΟΧΙ το κράτος και οι οι κυβερνήσεις.

ΕΤΣΙ μόνο θα ΖΩΝΤΑΝΕΨΕΙ η Η ΣΤΟΡΙΑ και το αγωνιστικό φρόνημα.
ΕΤΣΙ μόνο θα προαχθεί η ιστορική γνώση και σκέψη...
Τις κατακτήσεις των ιστορικών αγώνων δεν μπορεί να τις ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ η καπιταλιστική εξουσία και το κράτος της.

Το ΖΗΤΗΜΑ, συνεπώς δεν είναι η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ των εθνικών παρελάσεων και των αγωνιστικών, εθνικών συμβόλων ενός λαού, ΑΛΛΑ, ο ΑΓΩΝΑΣ να περάσουν όλα αυτά στα χέρια των υποκειμένων της ιστορίας. Ο λαός και οι μαθητές στην προκειμένει περίπτωση είναι που θα πρέπει να ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΝ τις παρελάσεις και να αποφασίζουν και ΟΧΙ οι εχθροί των κινημάτων και οι σφετεριστές των αγώνων...

[Παντελής]

ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα;»

Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος

Στην καλύτερη περίπτωση πρόκειται για ιστορικά αναλφάβητους. Στη χειρότερη για φασιστοειδή (ή και κανονικούς φασίστες), που πασχίζουν, έχοντας την αμέριστη βοήθεια των μελών της «καλής κοινωνίας» που κατέχουν τα ΜΜΕ, να ξαναγράψουν την Ιστορία.
*
Με αφορμή τη συζήτηση περί των παρελάσεων (ιδού η μεγάλη συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ στην ανάδειξη των «φλεγόντων» θεμάτων που ταλανίζουν τον τόπο...), η περασμένη βδομάδα κύλησε με τους πολιτικούς επιγόνους και τους θαυμαστές του Μεταξά να κατακλύζουν ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, αλλά και με ειδικά αφιερώματα στον Τύπο να προσπαθούν να πλασάρουν για τον στυγνό δικτάτορα τη θεωρία του μεγάλου «πατριώτη».
*
«Σημαιοφόρος» αυτής της προσπάθειας ο σταθμός «Αντέννα», του εφοπλιστή και «αθάνατου» της ΔΟΕ κ. Μ. Κυριακού, που σε ένα ρεσιτάλ ...δημοκρατικότητας έδωσε τις προάλλες βήμα σε όλο το φάσμα της «μαυρίλας».
Ετσι, εκτός της γνωστής φιγούρας του Γεωργιάδη του ΛΑ.Ο.Σ., αλλά και των εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενων κ.κ. Ψωμιάδη - Ανθιμου, από τις οθόνες μας παρέλασαν όλα τα «φαντάσματα»: Από τον Κ. Πλεύρη - τον αρχιφασίστα, ιδρυτή της ναζιστικής οργάνωσης «4η Αυγούστου» και πρώην υποψήφιο του ΛΑ.Ο.Σ. - μέχρι και τα «λεβεντόπαιδα» της «Χρυσής Αυγής».
*
Από δίπλα και η εφημερίδα «Καθημερινή» του άλλου εφοπλιστή κ. Αλαφούζου, που για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια αφιέρωσε μια ολόκληρη σελίδα της στον «πατέρα» του «Οχι»!
***
Το θέμα με το οποίο καταπιάστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή οι... παρελάσεις, με όλες του τις συμπαραδηλώσεις (σημαία, μετανάστες, σημαιοφόροι κλπ.), δημιούργησε το κατάλληλο φόντο για να ανθίσουν όλα τα «μπουμπούκια»:
*
Από τη μια οι χαβαλέδες. Οι ελιτίστες της πολιτικής. Οι θεωρούντες ότι οι κινητοποιήσεις έχουν αξία μόνο σαν χάπενινγκ για την τόνωση του κομματικού τους λάιφ στάιλ. Οι αμετροεπείς όσον αφορά τα μεγέθη, αλλά και τη σημασία των υποθέσεων που εκπροσωπούν. Αυτοί που καμώνονται ότι «Αριστερά» είναι η αναγωγή της τρίχας σε τριχιά. Οι εξειδικευμένοι σε ένα μάρκετινγκ «αγωνιστικότητας» όπου το τριτεύον πρέπει ντε και καλά να λανσάρεται υστερικά και εφετζίδικα σαν σημαντικό. Οι υποβασταζόμενοι από τα ΜΜΕ που θέλουν να εμφανίζουν σαν «Αριστερά» και σαν «επανάσταση» την ενασχόληση με τον ακτιβισμό της πλάκας.
Με δυο λόγια, οι εντεταλμένοι επί των παρελάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια ακόμα τυμπανοκρουσία του δήθεν και του τάχα μου, που πήραν θέση για το νέο επεισόδιο αυτού του μετεκλογικού πινγκ - πονγκ με το ΛΑ.Ο.Σ., το οποίο συνεχίζεται ακάθεκτο.
*
Κι από την άλλη το καρατζαφεραίικο σε όλες του τις εκδοχές μαζί με τη «λαϊκή» Δεξιά που ορισμένοι εκπρόσωποί της προφανώς έλκουν την καταγωγή τους από την εποχή που ο Μανιαδάκης εξελέγετο βουλευτής με την ΕΡΕ του θείου Καραμανλή. Ολο αυτό το ασκέρι των υπέρμαχων του δήθεν «πατριωτισμού», άτομα που μυρίζουν εθνικισμό, σκουριά και αρχαιοπληξία που αλληθωρίζει σε πρακτικές Αλκιβιάδη. Πολιτικοί απόγονοι των ριψασπίδων, των συνεργατών των Γερμανών και των προσκυνημένων.
Μιλάμε για τους εκπροσώπους μιας πολιτικής που κραδαίνει τη σημαία όχι ως σύμβολο αγώνων (αφού ποτέ δε συμμετείχαν σε αυτούς τους αγώνες), αλλά σαν ταξικό λάφυρο εις βάρος αυτών που έδωσαν το αίμα τους για την υπεράσπισή της.
***
Η επέτειος της 28ης Οκτώβρη έχει νόημα και περιεχόμενο που προφανώς βρίσκεται στον αντίποδα των όσων πρεσβεύουν οι θιασώτες του Μεταξά και οι επίδοξοι στρατονόμοι της νεολαίας.
Προφανώς, επίσης, το ζήτημα δεν είναι αν θα γίνονται ή όχι παρελάσεις, αλλά αν στις παρελάσεις, η σημαία που θα τιμάται και το μήνυμα που θα εκπέμπεται θα είναι η σημαία και το μήνυμα του Πολυτεχνείου, του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ και όχι η σημαία του Πατακού, των ταγματασφαλιτών και των «μονόδρομων», ΝΑΤΟικών ή ευρωενωσιακών.

[ΓΙΑΝΝΗΣΜ]

Εξαιρετικά τα κείμενα τόσο της Παπαρήγα όσο και του Μπογιόπουλου. Ειλικρινά με εξέπληξαν ευχάριστα αυτοί εκεί στο ΚΚΕ, οι οποίοι γενικά έχουν το άγχος να μην χαρακτηριστούν "εθνικομπολσεβίκοι" από την προπαγάνδα τον γνωστών σαπρών εγκεφάλων της Νέας Τάξης.

Πάντως να σημειώσω εδώ ότι παλαιότερα για το ίδιο θέμα είχα ακούσει σε τηλεοπτική εκπομπή τον τότε ευρωβουλευτή του ΚΚΕ Κόρακα να υποστηρίζει ό,τι περίπου και ο ΣΥΝ σήμερα. Βέβαια, από αυτόν τον τύπο είχα ακούσει ότι είναι φασιστικό να λέμε πως καταγόμαστε, με οποιονδήποτε τρόπο, από τους αρχαίους Έλληνες! Πάλι ίσως να μην κατανόησα εγώ τα λεγόμενα του. Δεν έχει σημασία το χθές, το παρόν μετρά και αυτό είναι θετικό εις ό,τι αφορά το ΚΚΕ και τις παρελάσεις.

Ερώτηση: Η αρθρογράφος Παπαρήγα έχει σχέση με την Γ.Γραμματέα του κόμματος ή πρόκειται γαι συνωνυμία;
_________________
"Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρια της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι." Μιχάλης "Πάμπλο" Ράπτης.

[Ροβεσπιέρος]

Είναι κόρη της Αλέκας και του Θανάση Παπαρήγα!
Αυτά προς το παρόν...
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)