Ελληνική γλώσσα και αντιμετωπισή της απο το κατεστημένο

[Δημήτριος]

Στα άρθρα των κ Μανδραβέλη και κ Κιντή στις εφημερίδες Καθημερινή - 15/2/08 - και Νέα - 1/2/08 αντίστοιχα φαίνεται ξεκάθαρα η αντιμετώπισης ενός στοιχείου της εθνικής ταυτότητας αυτού του τόπου απο το δημοσιογραφικό/καθηγητικό κατεστημένο όπως η Ελληνική Γλώσσα. Και οι δυό αρθρογράφοι αντιμετωπίζουν το θέμα της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας ως προς τον γλωσσικό πλούτο και την δομή της που την καθιστά ιδιαίτερα λειτουργική με τα προγράμματα των Η/Υ ως εθνικιστικές φαντασιώσεις.Αν κάποιος διαβάσει τα άρθρα τους θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει ούτε ένα επιχείρημα με το οποίο να αντικρούουν τις θεωρίες που ανέφερα.Απλά το συμπερασμά τους έχει να κάνει με το ότι οι θεωρίες αυτές δημοσιεύονται απο"εθνικιστικά sites". Επειδή θυμάμαι ότι υπάρχει ένα πρόγραμμα μιας Αμερικανίδας Καθηγήτριας - Μαριάννα Μακ Ντόναλτ - που προσδιόρισε τον πλούτο της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας σε 6 εκ. λέξεις και επίσης έχω ακούσει οτι υπάρχουν τοποθετήσεις του ισχυρού άνδρα της Mikrosoft Μπίλ Γκαίητς θα ήθελα τις απόψεις σας σε αυτό το ζήτημα. Επίσης θέλω να υπενθυμίσω ότι οι εν λόγω πανεπιστημιακοί/δημοσιογραφικοί κύκλοι είχαν εκφράσει την υποστηριξή τους τόσο στην πρωτοβουλία της κ Διαμαντοπούλου για την καθιέρωση της Αγγλικής γλώσσας ως επίσημης της Ελλάδας όσο και στο βιβλίο ιστορίας της κ Ρεπούση της ΣΤ' Δημοτικού - Οι αρθογραφίες των κ Μανδραβέλη και κ Κιντή εντοπίζονται στο ίντερνετ απο τα επίσημα sites των εφημερίδων και απο την μηχανή αναζήτησης google.
_________________
Δημήτριος Ν

[Ουζερί: Ο Μπελαμής]

Με ευκαιρία αυτό που είπες για αυτή την αμερικανίδα Μακ Ντόναλντ, που ούτε που την ξέρω την γυναίκα, καλά νά 'ναι, να εκφράσω την άποψή μου:

Οι φιλέλληνες, οι μεγαλύτεροι εραστές του ελληνικού πολιτισμού και συνεπώς οι πλέον ένθερμοι έλληνες είναι οι ξένοι, όχι εμείς. Δεν λέω μερικοί ξένοι. Λέω οι ξένοι. Δηλαδή πολλοί ξένοι. Και προσοχή: Μην τους αναζητήσετε αυτούς τους ξένους στα εύκολα κατατόπια, στα λεφούσια των καλοκαιρινών τουριστικών γκρούπ που γεύονται το γκρήκ σουβλάκι, το γκρήκ σάλαντ και το γκρηκ τζατζίκι σε κάποιο αδερφίστικο σοκάκι της "Μάικονος".
Είναι μια πλαστή εικόνα η εύκολη εικόνα που σχηματίζουμε για τους ξένους. Οι γιαπωνέζοι είναι για μας το στερεότυπο του "φυτού", του εργασιομανή και ξεκάρφωτου που ξεπροβάλλει με την μηχανή να φωτογραφίσει ηλιθίως ό,τι του τράβηξε την περιέργεια. Υπάρχουν όμως και εκείνοι οι πολλοί γιαπωνέζοι που χρόνο με τον χρόνο πληθαίνουν και πάσχουν από μια βασανιστική αρρώστεια που τους κάνει να επιζητούν να μάθουν την αρχαία ελληνική γλώσσα, αλλιώς δεν ηρεμούν. Στην δύση και κυρίως στου αγγλοσάξονες ακόμα και τα "ψωνισμένα" στρώματα της μπουρζουζίας εδώ και δύο αιώνες τώρα, πολλές φορές όταν θέλουν να αποδείξουν την κοινωνική τους θέση και "αξία" δεν επιδεικνύουν κάποια αριστοκρατική περγαμηνή αλλά καυχόνται ότι διαβάζουν "Όμηρο από το πρωτότυπο"...
Ναι, παραμένουν μπουρζουάδες, αλλά πάλι καλά αντιλαμβάνονται ως εκγυρότερη βούλα τον Όμηρο μπροστά σε κάποιο "λίμπρο ντ΄ όρο"...

Αυτά για όλους "εμάς" που ως βέροι αρχοντοχωριαταρέοι ευρωλιγούρηδες νομίζουμε ότι θα αναβαθμιστούμε σε ευρωπαίους αστούς υποβάλλοντας ως τάχαμου πρέπον βιογραφικό στον θυρωρό του Φονταινεμπλώ το να σερνόμαστε στα τέσσερα και να καθυβρίζουμε ό,τι αξιολογότερο άφησε πίσω του αυτός ο τόπος. Αυτά, για να γνωρίζουμε ορισμένοι ότι οι ταγοί μας στας Ευρώπας έχουν άλλα κριτήρια, αιώνες τώρα. Τουλάχιστον αν θέλουμε να γίνουμε σωστοί μπουρζουάδες ας τους μιμηθούμε σε όλα, αλλιώς παραμένουμε, στην καλλίτερη περίπτωση, φαναριώτες παρατρεχάμενοι στο σεράι.