Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Κοινωνικά και εθνικά βαρίδια

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Ουζερί: Ο Μπελαμής



Ένταξη: 19 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 212
Τόπος: Βενετία 16ος αι.

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Μάρ 09, 2008 6:55 pm    Θέμα δημοσίευσης: Κοινωνικά και εθνικά βαρίδια Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Κοινωνικά και εθνικά βαρίδια




Αναδημοσιεύω από: http://lupus002.blogspot.com την παρακάτω καταχώρηση η οποία με καλύπτει απόλυτα. Δεν πρόκειται καν περί "αισθητικής Πατακού". Παραθέτω το κείμενο προκειμένου να εξηγήσω μετά τί εννοώ.





Πέμπτη, 6 Μάρτιος 2008

Ο Ψωμιάδης μασκαράς, κάνει δηλώσεις για το "Μακεδονικό", σε ένα μπερλουσκονικής έμπνευσης χάπενινγκ. Αυτόν ψηφίζει το 50% των Θεσσαλονικέων.



O μασκαράς που θα δείτε στο βίντεο είναι ο Νομάρχης Θεσσαλονίκης Παν. Ψωμιάδης.

Γελοιοποιεί το «Μακεδονικό» ζήτημα, κάνοντας δηλώσεις ντυμένος Ζορό και κρατώντας ένα λουκάνικο στο χέρι.
Το όλο θέαμα δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τα καραγκιοζιλίκια του Μπερλουσκόνι.

Αυτός ο άνθρωπος εκλέγεται με μεγάλη πλειοψηφία από τους κατοίκους του νομού Θεσσαλονίκης.







Αυτή είναι η καταχώρηση. Όλα αυτά γνωστά και οι επισημάνσεις πολύ σωστές. Στέκομαι όμως στο "Αυτόν ψηφίζει το 50% των Θεσσαλονικέων". Σε αυτό που κατά την γνώμη μου είναι και η ρίζα του κακού. Και φυσικά δεν μιλάω για το εκλογικό σώμα του Ψωμιάδη, μιλάω για ένα βαθύτερο ζήτημα, ένα γενικευμένο φαινόμενο. Και πόσο μάλιστα που πάνω σε αυτή την αλήθεια, στην αλήθεια της δικής μας ευθύνης, βρίσκουν ταυτόχρονα πολλοί καλοθελητές την ευκαιρία να ισοπεδώσουν μια άλλη μεγάλη αλήθεια, οτί δηλαδή "για πολλά φταίνε οι αμερικανοί", επαναλαμβάνω για πολλά, όχι για όλα. Το "για όλα φταίνε οι αμερικανοί", σαν βάση, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να δίνει λαβές στον Πρετεντέρη ώστε να το αναστρέφει σε "οι αμερικανοί δεν φταίνε σε τίποτα, να κοιτάμε τα δικά μας χάλια" και παράλληλα μας κάνει να αγνοούμε το ΔΙΚΟ ΜΑΣ μερίδιο ευθύνης, τις κερκόπορτες που ανοίγουμε με ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΑΣ τα χέρια.




Τον Ψωμιάδη δεν τον "βγάζουν" οι αμερικανοί. Απλά πράγματα. Υπάρχει μια αλληλουχία αιτιών και αποτελεσμάτων, μία συνάφεια υποκειμένου και αντικειμένου όπου οι διαπλεκόμενες εγχώριες εξουσίες λογοδοτούν στους υπερατλαντικούς "αποπάνω" και διαμορφώνουν τάσεις και απόψεις στους ιθαγενείς "αποκάτω" μπλοκάροντας διεργασίες ή αβαντάροντας και πλειοδοτώντας απροκάλυπτα. Όμως πρακτικά, ΠΡΑΚΤΙΚΑ, τα τελευταία 30 χρόνια ΚΑΝΕΙΣ και ΟΥΔΕΠΟΤΕ μου πήρε το χεράκι και με ανάγκασε να ψηφίσω ΨΩΜΙΑΔΗ, ΜΙΛΕΝΑ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗ, ΚΩΣΤΗ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ, ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ.



Και αν υπήρξε μια εποχή που ψήφιζαν τα δέντρα, υπήρξαν άλλες δεκαπλάσιες κατά τις οποίες το "η Κύπρος κείται μακράν" αποτελούσε, είτε το θέλουμε είτε όχι, την "ελευθέραν έκφρασι του δημοκρατικού αισθήματος των ελλήνων". Και η πλάκα είναι ότι αυτό το "δημοκρατικό αίσθημα" αν πιάστηκε μια φορά στον ύπνο, κομμάτια να γίνει να πείς, φρόντισε να πιαστεί και δεύτερη, λες και δέν είχε δείγματα από την πρώτη θητεία Καραμανλή (του Α΄). Το δε υπόλοιπο "δημοκρατικό αίσθημα", αν έπεσε στην παγίδα το '81 (πράγμα δικαιολογημένο, τα λάθη πληρώνονται αλλά δεν παύουν να είναι ανθρώπινα) φρόντισε το '85 να ξαναπέσει στην λούμπα, όχι μόνο του αλλά με παρέα: τις βάσεις, το ΝΑΤΟ, την ΕΟΚ και τους λαϊκισμούς του Κουτσόγιωργα.


Αλήθεια, αν το καλοσκεφτεί κανείς, σε εποχές μεταπολιτευτικής "ευμάρειας" και αβίαστης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ποιός σε τελική ανάλυση ξεπουλά έναν τόπο; Οι αμερικανοί ή οι επιλογές μας; Έλα ντε, (μια πρώτη απάντηση).

Ο Ψωμιάδης είναι μόνο ένα παράδειγμα. Αν ήταν όλο κι όλο το πρόβλημα το 50% των Θεσαλλονικέων που τον ψηφίζει και όλοι εμείς οι υπόλοιποι διαθέταμε την τέχνη να αποφεύγουμε τις κουτσουκέλες τότε κανείς δεν θα μίλαγε. Ούτε θα είχαμε ποτέ υπουργούς Εξωτερικών την Ντόρα ή Εργασίας τον Γιαννίτση. Όση προπαγάνδα κι αν φάγαμε στη μάπα κανείς δεν μας άρπαξε απ' το χέρι.



Ο Ψωμιάδης, (είναι αντιληπτό ότι μιλάω γενικά), δηλαδή οι περιπτώσεις Ψωμιάδη σαν παραδείγματα της μανιώδους άρνησης ενός μεγάλου συνόλου της κοινωνίας μας να αναγνωρίσει με ωριμότητα ύπαρξη προβλήματος στα θεμέλια αυτού που 200 χρόνια τώρα καλούμαστε να οργανώσουμε, "αυτεξούσια" υποτίθεται, είναι περισσότερο κι από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, το κύριο εμπόδιο και η αιτία που μας καθηλώνει στο τέλμα της μετεμφυλιακής ευτέλειας και δή της μεταπολιτευτικής χαμέρπειας.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι βαρίδια. Είναι κοινωνικά βαρίδια, έτσι λειτουργούνε, αμετανόητα και αδιάλειπτα. Δεν είναι μόνο η άρνησή σου να συμπορευθείς μαζί τους μιας και ουδέποτε το έκανες και ουδέποτε θα το κάνεις, είναι ακόμη χειρότερα η αδυναμία του καθενός να τους ενεργοποιήσει, να τους φορτίσει, να τους ευαισθητοποιήσει και να τους αποσπάσει από την αταραξία και την νιρβάνα της μακεδονικής χλαμύδας, της πλαστικής σημαίας, της κοινοτικής επιδότησης και της φραπεδιάς.
Δεν είναι απλά "ένα 50%" που κατά τα άλλα πολύ σωστά επισημαίνει το παραπάνω ιστολόγιο. Είμαστε εντέλει πολλοί από εμάς.


Με αυτούς δεν είναι δύσκολη η συμπόρευση πάνω σε οποιαδήποτε θέματα, εθνικά ή εργασιακά. Είναι αδύνατη. Βουλιάζουν στον εφησυχασμό της πλασματικής τους ευμάρειας και αν δεν κρατήσεις τις αποστάσεις θα σε παρασύρουν, όπως η δίνη. Χρειάζεται να πεταχτούν στον περιπτερά γιατί ξέμειναν από τσιγάρα και αν αθροίσεις πόσο κάνουν τα λαμέ, τα κομμωτήρια, τα βραχιόλια και οι γόβες έχεις αποτέλεσμα οχτώ διακοποδάνεια και τριάντα πιστωτικές. Μετά μένουν ήσυχοι ότι όλο κι όλο το πατριωτικό τους χρέος είναι η συμμετοχή στο συλλαλητήριο του ¶νθιμου ή του Καρατζαφέρη. Και σ' επίμετρο βγαίνει ο Ζουράρις και δηλώνει ότι οι χλαμυδοφόροι του Καρατζαφέρη όχι μόνο δεν του δημιουργούν πρόβλημα αλλά τον ενθουσίασαν κιόλας.


Αυτή η εικόνα της βόρειας Ελλάδας, μιας τέτοιας ελληνικής μας Μακεδονίας, με αφήνει, στην καλλίτερη περίπτωση, παγερά αδιάφορο.
Είναι βούτυρο στο ψωμί του Πρετεντέρη, του Λιάκου και του Σύριζα να μας τσουβαλιάζει όλους συλλήβδην ως "ελληναράδες" και "υπερπατριώτες", είναι βούτυρο στο ψωμί όλων εκείνων που με το πρόσχημα της "αντεξουσίας" απαξιώνουν το πάθος για εθνική ανεξαρτησία με το "στα εθνικά είναι τσαμπουκάς μα στη δουλειά μαλάκας"... Οι υποχρεώσεις και τα καθήκοντα του πολίτη, του μέλους μιας κοινωνίας, δεν μπορούν να εντάσσονται στις δραστηριότητες κανενός ελαφρόμυαλου νυφοπάζαρου. Περιφρουρούμε τις κατακτήσεις μας, είτε πρόκειται για πατροπαράδοτα χώματα είτε πρόκειται για εργασία, τίποτα δεν μας χαρίζεται. Η "κοινωνία του νυφοπάζαρου", η κοινωνία του φαίνεσθαι, της ευρωπαϊκής επιδότησης, της γιουροβίζιον και του επιδειξιομανούς αρχοντοχωριατισμού είναι κάτι που ούτε μας συγκινεί, ούτε μας αγγίζει και φυσικά ούτε μας συστρατεύει. Μας πατάει βαριά στην ψυχή, είναι βραχνάς. Η αισθητική Πατακού ωχριά. Ας στρατευτούν μόνοι τους με τις μερσεντές τους, τις χλαμύδες τους και τους Νομαρχαίους τους. Από την Μακεδονία μέχρι την Γλυφάδα, το Περιστέρι, την Πάτρα και τα Ζωνιανά. Βούτυρο στο ψωμί της εθνοκάπηλης, άρα εθνοπροδοτικής, Εξουσίας. Βαρίδια κοινωνικά, άρα και εθνικά.


Έχει επεξεργασθεί από τον/την Ουζερί: Ο Μπελαμής στις Κυρ Μάρ 09, 2008 7:11 pm, 1 φορά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Μάρ 09, 2008 7:09 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
σ. Μπελαμή, οι απόψεις σου είναι ένα μόνο μικρό βήμα μακριά από αυτές των "αριστερών" εκσυγχρονιστών και των "αριστεριστών" που κατηγορούν τη πλεοφηφία του ελληνικού λαού σαν "εθνικιστική".
Αν το 50% ψηφίζει τον Ψωμιάδη, αυτό δείχνειο κάποια άλλα πράγματα και όχι ότι αυτό το 50% είναι βλάκες.
Εσύ, ή εμείς είμαστε οι "εκλεκτοί" που θα παραδώσουμε μαθήματα στον βλάκα ελληνικό λαό;
Ή είμαστε εμείς οι ηλίθιοι, και εννοώ την ΑΡΙΣΤΕΡΑ συνολικά, που δεν δίνουν άλλη διέξοδο στον κόσμο, εκτός από τον Ψωμιάδη...
Αυτά τα λιγα...

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ουζερί: Ο Μπελαμής



Ένταξη: 19 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 212
Τόπος: Βενετία 16ος αι.

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Μάρ 09, 2008 7:48 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
σ. Ροβεσπιέρε, δεν νομίζω ότι άφησα από κάπου να εννοηθεί ότι έχω πρόθεση να παραδώσω μαθήματα στον "βλάκα ελληνικό λαό". Το συλλογικό "βλάκας ελληνικός λαός" δεν νομίζω να ανταποκρίνεται ούτως ή άλλως στην πραγματικότητα μιας και κάθε κοινωνία αποτελείται και από άτομα που ιδιωτεύουν, ας τους πούμε "βλάκες" και από άτομα που παλεύουν, ας τους πούμε "ευαισθητοποιημένους". Ταμπέλες συλλογικές, ακόμα και την πρόθεση να είχα, είναι αδύνατον να κοληθούν σε μια κοινωνία που υγιώς αντιδρώντας αρνείται να στριμωχτεί στο σύνολό της στα μαντριά που της προκατασκευάζουν. Το αν το 50% που ψηφίζει Ψωμιάδη δείχνει άλλα πράγματα, όπως ας πούμε την ανεπάρκεια της σημερινής Αριστεράς, αυτό μάλλον αποτελεί σύμπτωμα και παράμετρο της κρίσης παρά κάτι βαθύτερο και συνειδητότερο που εκείνοι μπορούν και διακρίνουν στον Ψωμιάδη και τον Καρατζαφέρη και οι υπόλοιποι όχι. Ούτε νομίζω ότι με το να εκφράσω την αγανάκτηση μου στην περιρέουσα αισθητική Ψωμιάδη και τις εικόνες που είδαμε να κάνει δηλώσεις με το λουκάνικο στο χέρι με κατατάσει κατευθείαν λίγα ή ένα μόνο βήμα από τις θέσεις των "εκσυγχρονιστών". Ο Πατακός είναι ένας πραξικοπηματικός παράγοντας, ο Ψωμιάδης η ανόθευτη εκλογή μιας κοινωνίας.

Και αν ακόμη η συγκεκριμένη κριτική πάνω σε αυτή την επιλογή αυτόματα να με κατατάσει ένα βήμα πριν από τις απόψεις των εκσυγχρονιστών, όμως το δικαίωμα της κριτικής πάνω σε επιλογές "των άλλων" οι οποίες όμως παίρνουν αμπάριζα και την σχέση των υπολοίπων -και συνεπώς και την δική μου- με όσους χαράσουν κατευθυντήριες γραμμές, είναι δικαίωμα αυτονόητο και σε καμιά περίπτωση δεν με κατατάσει "υπεράνω" των όσων επισημαίνω. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται μια ζωή να λουζόμαστε τις επιλογές των άλλων, να τραβάμε όλοι μαζί το κουπί, κι όποτε αγανακτούμε να φταίμε κιόλας.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Μάρ 09, 2008 9:10 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Το πώς κινούνται οι λαϊκές μάζες το έχουμε αναλύσει χιλιάδες φορές και αποτελεί την πεμπτουσία της μαρξιστικής θεωρίας της πάλης των τάξεων.
Ανθρωποι που νομίζουν ότι είναι "ευαισθητοποιημένοι" επειδή βλέπουν από τον καναπέ τους τους "καραγκιόζηδες" (Ψωμιάδη και λοιπούς)απλώς καλύπτουν την πολιτική τους ανυπαρξία.
Οι μάζες που ακολουθούν τον Ψωμιάδη ΣΗΜΕΡΑ, όταν δεν τους δίνεται ΚΑΜΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟΣ, είναι πολύ πιο μπροστά από τους "επαναστάτες" της φράσης και της "ευαισθησίας".
Και είναι πιο μπροστά γιατί σε αυτόν τον "καραγκιόζη" ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΝ μια "εθνική αντίσταση" στον ηγεμονεύοντα ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΜΟ. Γνωρίζουν τον "καταγκιόζη"!!!
Αλλά γνωρίζουν επίσης ότι είναι απείρως πιο επικίνδυνοι οι μη "καραγκιόζηδες" "προοδευτικοί" και "αριστεροί".
ΑΥΤΑ και μη θεωρητικοποιείς την αηδία σου...

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Παλαίμαχος



Ένταξη: 31 Αύγ 2006
Δημοσιεύσεις: 976

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Μάρ 09, 2008 10:19 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Το αντικειμενικό και το υποκειμενικό

Το βασικό λάθος που διαπράττουν οι «βιαστικοί» αγωνιστές (σεχταριστές), αυτοί δηλαδή που θέλουν να «βιάσουν» την πραγματικότητα είναι τούτο: Ταυτίζουν τις κοινωνικές και εθνικές λαϊκές διεργασίες με τα πολιτικά υποκείμενα. Έτσι όταν τα «υποκείμενα» δεν είναι αρεστά και βρίσκονται έξω από τη «θεωρία» και τις επαναστατικές ιδέες ή αποτελούν τις γραφικές καρικατούρες μιας μαζικής λαϊκής έκφρασης, τότε μαζί με τα υποκείμενα καταδικάζεται και η λαϊκή έκφραση, δηλαδή οι λαϊκές μάζες που ακολουθούν τα πολιτικά υποκείμενα.

Μια τέτοια ταύτιση του υποκειμενικού με το αντικειμενικό δεν είναι απλώς αντιδιαλεκτική, αλλά άκρως αντιδραστική και μοιρολατρική. Είναι μια σεχταριστική, πεσιμιστική μεθοδολογία η οποία ουσιαστικά αφορίζει το σύνολο του λαού μιας κοινωνίας. Γιατί είναι το ΣΥΝΟΛΟ που ακολουθεί τα ποικίλα πολιτικά υποκείμενα μιας δοσμένης ιστορικής περιόδου.
Καταδικάζουμε, λοιπόν, αφοριστικά τις «καθυστερημένε» πλατιές λαϊκές μάζες που ακολουθούν το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ., το ΚΚΕ και τις «εθνικιστικές» γραφικότητας τύπου ψωμιάδη!!!
Δηλαδή, εμείς το ΤΙΠΟΤΑ, από το ύψος της καθηγητικής μας έδρας αφορίζουμε τον ελληνικό λαό, γιατί δεν μας καταλαβαίνει!!!

¶λλο,
ΣΥΝΕΠΏΣ, είναι το «προτσές» της λαϊκής κίνησης και άλλο η πολιτική αποτύπωση αυτής της ιστορικής διαδικασίας.

ΠΡΕΠΕΙ
σε κάθε ιστορική στιγμή να διακρίνουμε γιατί εκφράζεται με το Α ή Β τρόπο η ιστορική κίνηση. Γιατί π.χ σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού εκφράζεται πολιτικά και ιδιαίτερα εκλογικά με τον Ψωμιάδη, τον Καρατζαφέρη κ.λπ.

Και πρέπει να μην ταυτίζουμε σε ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ την πολιτική κριτική μας προς τα πολιτικά υποκείμενα με το λαό που τα ακολουθεί.


Δεν θρηνούμε ούτε γελάμε, προσπαθούμε να καταλαβαίνουμε την πραγματικότητα.


ΟΤΑΝ σήμερα
ο ελληνικός λαός ισοπεδώνεται ΕΘΝΙΚΑ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ από τον οδοστρωτήρα της Νέας Τάξης και όταν ΟΛΕΣ οι καθιερωμένες κομματικές πεποιθήσεις του έχουν τιναχτεί στον αέρα, το να προσφεύγει στην απάτη Ψωμιάδη ή Καρατζαφέρη είναι μια υγιής αντίδραση, είναι ένα βηματάκι απεγκλωβισμού του. Μέσα σε ένα πολιτικό περιβάλλον καθεστωτικής ασφυξίας, χωρίς καμιά αχτίδα φωτός, με ύψιστους εθνικούς κινδύνους και απειλές, η προσφυγή στους δημαγωγούς του πολιτικού κενού, είναι μια «κίνηση» αντίστασης, μια κίνηση συνειδητοποίησης του κενού.

Αυτή την υγιή ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΗ αντίδραση, τη ΔΥΝΗΤΙΚΑ, εθνικά και κοινωνικά επαναστατική, δεν μπορούμε να την ΤΑΥΤΙΖΟΥΜΕ με τους γραφικούς δημαγωγούς που την καλύπτουν.

Η ΚΡΙΤΙΚΗ, η ανελέητη κριτική στην πολιτική αυτών των απατεώνων είναι καθήκον πρωταρχικής σπουδαιότητας. ¶λλο όμως αυτή η κριτική και άλλο το τσουβάλιασμα των λαϊκών μαζών. Η ταύτιση δηλαδή αυτής της λαϊκής κίνησης με τους απατεώνες…


_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ουζερί: Ο Μπελαμής



Ένταξη: 19 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 212
Τόπος: Βενετία 16ος αι.

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Μάρ 09, 2008 10:53 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Κανονικά θα έπρεπε να λυπάμαι που την άποψή μου την την αποκαλείς "θεωρητικοποιημένη αηδία". Θα μπορούσα μάλιστα να προσθέσω ότι φαίνεται ως "αηδία" γιατί αποτελεί και μια διαφορετική άποψη. Όμως δεν είναι έτσι.

Συμφωνώ τελικά πως είναι πράγματι αηδία γιατί αηδιαστική είναι και η εικόνα μιας κοινωνίας με μηδενική συνοχή, πλέον. Το να περιγράφεις αηδιαστικά πράγματα μόνο αηδία προκαλεί. Tίποτα παραπέρα, καμιά διάθεση να καταργηθεί η πηγή της αηδίας. Και μένα, είναι η αλήθεια, πολύ μεγάλη αηδία μου προκαλεί η εικόνα της μισής κοινωνίας που πεινά και της υπόλοιπης μισής που κατεβαίνει στο περίπτερο να πάρει τσιγάρα με λαμέ και κοστούμια όπως οι αρχοντόβλαχοι στα νυφοπάζαρα, είτε από δάνειο από την τράπεζα του Λάτση είτε ένεκα του τσαγανού της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας" της. Είναι αλήθεια ότι αυτή την κατακερματισμένη κοινωνία ο Ψωμιάδης την συγκεράζει αρμονικά. Αρκεί βέβαια που ο Ψωμιάδης δεν είναι κανένας μη "καραγκιόζης", "προοδευτικός" και "αριστερός", από κεί και πέρα ό,τι και νά ΄ναι δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα, ούτε ξεφτυλίζει ιερά και όσια. Αφού δεν είναι Σημίτης δεν υπάρχει πρόβλημα.



Θυμάμαι μια φορά που πήγα να κάνω αφισσοκόληση στο Περιστέρι, παρ΄ όλο που το θεωρούσα χαμένη υπόθεση (αφού από τον Παπαντρέα και μετά λαϊκές συνοικίες δεν υπάρχουν πλέον με την γνωστή έννοια), και ήρθε ένας πεινάος και επιτέθηκε γιατί λέει δεν ήθελε η τράπεζά του να έχει μπροστά της μια κολώνα λερωμένη με αφίσες. Όταν τον ρώτησαν αν είναι ο Λάτσης (γιατί η τράπεζα του Λάτση ήταν) απάντησε πως είναι σεκιουριτάς, αστυνομικός, δεν θυμάμαι τι, που εποπτεύει την τράπεζα και όταν του ζήτησαν να δείξει την ανάλογη ταυτότητα παραδέχτηκε ότι είναι ένα τίποτα, που ζεί για το τίποτα και θέλει την τράπεζά του καθαρή από αφίσες, έτσι, για το τίποτα. Μια ταπεινή ύπαρξη δηλαδή που απολαμβάνει να της πίνουν το αίμα και όλο το πρόβλημά της είναι να μην έρθουν αυτοί οι κακοί, οι "αναρχοκομμουνισταί" ντε, και της λερώσουν την καλή της την τράπεζα με "αναρχοκομμουνιστικά" τους. Η πλάκα είναι ότι εγώ δεν έμεινα διόλου άναυδος γιατί σε λαϊκή συνοικία γεννήθηκα, μεγάλωσα και δυστυχώς εξακολουθώ να μένω και ξέρω πόσοι τέτοιοι υπάρχουν γύρω μου, έζησα από πρώτο χέρι σε τί μετέτρεψε τις λαϊκές συνοικίες "ο Αντρέας ο Παπαντρέου". Από τέτοιους να φάνΆ κι οι κότες. Μην τους ταυτίζετε με τίποτα προλετάριους από εκείνους που διαθέτει εκατομμύρια η Ιστορία. Στην Ρωσία ο κόσμος ήταν σκοταδιασμένος και υπέφερε από την τυραννία. Έχει μεγάλη σημασία. Είναι εντελώς διαφορετικό απΆ το να ήταν σκοταδιασμένος και «ερεθιζότανε» με την τυραννία, πράγμα που γίνεται τώρα. Ευτυχώς στην Κίνα, όταν ήρθε η κατάλληλη ώρα, κανείς δεν βρέθηκε να κανακέψει με λαϊκισμούς τους οπιομανείς των αποικιοκρατών. Η άποψή μου για αυτές όλες αυτές τις ταπεινές υπάρξεις οι οποίες "φτιάχνονται" με τα δεσμά τους, με αυτό που τους κάνει ο Λάτσης, αλλά ΚΑΙ θέλουν να με δέσουν και μένα, είναι παραπάνω από "ελιτίστικη", "αντιλαϊκή" και "κρυπτοφασίζουσα". Όμως θα λυπηθώ αν χαρακτηριστεί και άκρως υποκειμενική γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι ο ταπεινός "Βούθουλας" στον οποίο εξακολουθώ να διαβιώ μπορεί να με καταδικάζει σε συγχρωτισμό με πλείστες τόσες παθητικές υπάρξεις αλλά τουλάχιστον μου εξασφαλίζει μια εικόνα άκρως αντιπροσωπευτική του εκχυδαϊσμού και του εκφυλισμού που κατάφερε στα λαϊκά στρώματα όχι ο Σημίτης αλλά πολύ πρωτύτερα ο Παπαντρέας.

Να σημειωθεί ότι καν δεν μπήκα στον κόπο να περιγράψω ούτε να απευθύνω κατηγορίες στο ποιός αποδόμησε και απονέκρωσε τους στοιχειώδεις ιστούς που εξασφάλιζαν αν όχι την διατήρηση του "γνήσια λαϊκού" (αυτό είναι μεγάλη απαίτηση στο μετεμφυλιακό Ιράκ των Βαλκανίων) τουλάχιστον τις ελάχιστες συνθήκες για μια κοινωνία υποτυπωδώς συνεκτική.

Η άποψή μου είναι μια άποψη-αηδία γιατί δεν διακρίνω τις ζωογόνες ιδιότητες του "μη εκσυγχρονιστή" Ψωμιάδη να αναστήσει μια κατακερματισμένη κοινωνία όχι στη βάση της ριζικής ανασύνθεσης (άλλωστε κάτι τέτοιο θα του προκαλούσε καρούλες) αλλά χρησιμοποιώντας τα καλούπια του συρφετού, χύδην και ακαθόριστα, μόνο και μόνο επειδή αυτή την στιγμή είναι "η μόνη διέξοδος". Ευτυχώς που κάτι τέτοιο δεν το διακρίνω ακόμη.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Μάρ 09, 2008 11:16 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Το θεωρητικοποιείς την αηδία σου αναφέρεται στο ότι την αηδία που νιώθεις για το λαό και τους πολιτικούς την κάνεις θεωρία.
Εν πάση περιπτώσει εάν μετά από τόσα χρόνια στο ΡΕΣΑΛΤΟ έχεις καταλάβει αυτά τότε λυπάμαι.
Θα ήταν όμως πιο έντιμο να μας πείς ότι δεν ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ σε τίποτα ΠΙΑ, παρά να θεωρητικοποιείς την έλλειψη πίστης.
Αυτά και δεν θα επανέλθω...
όταν σβήνει κάθε ΠΙΣΤΗ είναι ματαιοπονία.
Εξάλλου δεν θα είσαι ο πρώτος...

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ουζερί: Ο Μπελαμής



Ένταξη: 19 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 212
Τόπος: Βενετία 16ος αι.

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Μάρ 10, 2008 1:40 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Κι εγώ δεν έχω την πρόθεση να επανέλθω για να μην παρεξηγηθούν οι απαντήσεις μου ως κόντρα. Όμως θεωρώ τραγικό, επειδή την συζήτηση την παρακολουθούν κι άλλοι, να μείνει ως μήνυμα αυτό, η έλλειψη πίστης και η οριστική απαισιοδοξία. Και όχι τόσο η «υποτιθέμενη» ή «υπαρκτή» δικιά μου, όσο η διάχυτη απαισιοδοξία ως παραίνεση γενικά για το αύριο. Και μπορεί στο κάτω-κάτω η υποκειμενική μου «απαισιοδοξία» να μην έχει κανένα νόημα γιατί ένα άτομο είμαι, μία περίπτωση αποτελώ, (δεν καθορίζω τίποτα), αλλά το θεωρώ υπερβολικά ταπεινό να συναινώ ή να θεωρείται ότι συναινώ, έστω και σαν μονάδα, στην αποδοχή της παθητικότητας -πράγμα που ούτε το έπραξα στην τοποθέτησή μου και ούτε ελπίζω να το πράξω ποτέ χωρίς μάλιστα αντικειμενικούς όρους παραίτησης. Στην χειρότερη περίπτωση και ο πιο απαισιόδοξος άνθρωπος, που όμως γοητεύεται από την κοινωνία της προόδου και σιχαίνεται την κοινωνία της ζούγκλας, ελπίζει τουλάχιστον ή είναι βέβαιος, πως ακόμη και αν δεν προλάβει εκείνη την ημέρα, είναι σίγουρο πως κάποιες από τις επόμενες γενιές θα την ζήσουν. Αυτή την βεβαιότητα καμιά συνθήκη δεν μπορεί να την αποτρέψει, παρά μόνο το ενδεχόμενο μιας ολοκληρωτικής καταστροφής, ενδεχόμενο που προέκυψε τα τελευταία 60 χρόνια. Πρέπει εν τέλει να είμαι πολύ άθλιο υποκείμενο ώστε στην «τόση έλλειψη πίστης μου», να μην κατορθώνω ούτε καν σΆ αυτή την κατηγορία να ανήκω.

Αν λοιπόν «δεν πίστευα τίποτα πια» δεν θα άνοιγα μια τέτοια συζήτηση. Απεναντίας ακριβώς επειδή πιστεύω σε κάτι επεσήμανα τους κινδύνους να εξευτελιστούν ολόκληρες προσπάθειες ή τέλος πάντων προοπτικές οργάνωσης του πραγματικά λαϊκού και απελευθερωτικού από εσκεμμένες γραφικότητες που ούτε ο Παττακός δεν θα σκάρωνε. Η εκκλησία είναι αυτή που είναι, είτε σαν ηγεσία είτε σαν θεσμός, όμως από την έννοια αυτού που αντιπροσωπεύει στην συνείδηση του κόσμου, είναι πολύ επιπόλαιο να απαξιώσεις στο όνομα των προσώπων και των κατά καιρούς θέσεών της τις δυνατότητες που σου παρέχει, ενίοτε, για να συντηρηθεί μία, έστω μία, σπίθα αγανάκτησης και αντίδρασης. Όμως άλλο τα συλλαλητήρια της εκκλησίας ενάντια στον «εξευρωπαϊσμό» του Σημίτη, άλλο δηλαδή το κάλεσμα μιας ηγεσίας ή ενός θεσμού με τον οποίο σε συνδέουν ελάχιστα αλλά είναι μικρόψυχο να μην εκμεταλλευτείς την ευκαιρία που σου παρέχει, ΚΑΙ ΑΛΛΟ να συμμετέχεις στην ανακήρυξη σε παράγοντα και εθνοενωτικό θεσμό ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ. Ό,τι αγαθές προθέσεις κι αν έχει αυτός ο κόσμος, συντελεί στην γελοιοποίηση κάθε προοπτικής, με τον χειρότερο, τραγικότερο τρόπο: Με την μάσκα του Ζορό και το λουκάνικο στο χέρι. Με τον ¶δωνι και τον Ζουράρι να συμφωνούν πως τίποτα ιλαρό δεν συνέβη, απεναντίας οι χλαμύδες «ήταν ποιοτικά άψογες».

Αν δεν μπορώ να το καταστήσω εγώ κατανοητό ίσως να μπορούν πολύ ευκολότερα άλλοι. Δεν ξέρω για «το μίσος μου για τον λαό», θεωρώ όμως βαθύτατα δικαιολογημένο να σε εξοργίζει η παθητικότητα σαν ένα διαρκώς υποτροπικό παράπτωμα. Ο Μαρξ μιλάει για γερμανούς-σκυλιά όταν θέλει να περιγράψει το κατά την πλειονότητά του κοντόθωρο και συντηρητικό αναγνωστικό κοινό της χώρας που γεννήθηκε. Το ρωσικό το εκθειάζει. Την απέχθεια για την αντιδραστικότητα των μουζίκων μπορούμε να την ονομάσουμε μίσος των μπολσεβίκων για τον λαό και μάλιστα για όλο τον λαό; Μιλάμε για μεταναστευτικά στίφη ταξικώς καθυστερημένα. Εμείς, ξέχωρα οι μετανάστες, από μόνοι μας σαν λαός, τέτοιους, χωρίς ταξική συνείδηση ή ακόμη χειρότερα με συνειδητό μίσος γιΆ αυτήν, δεν διαθέτουμε; Μια τέτοια επισήμανση είναι μίσος «συνολικά για τον λαό»; Αν όντως μπροστά σε όλα αυτά που αντικρίζουμε σήμερα, υπάρχουν, όπως και στα διλήμματα του Μπους, δύο μονάχα επιλογές, εκείνη της «σύνεσης των εκσυγχρονιστών» κι εκείνη της δράσης απΆ όπου να ΅ναι, έστω κι από τον Ψωμιάδη, υπάρχει και από την άλλη μια τρίτη άποψη που μπροστά στην τραγική αδράνεια προτιμά να μείνει ακέφαλη από το πολύ φριχτότερο να μπεί κάτω από την αιγίδα πρωτοβουλιών του Καρατζαφέρη, του Ψωμιάδη ή του ¶νθιμου. ¶λλωστε αυτό θα ήθελε και η παράταξη του Λαλιώτη, αυτό θα ήθελε και ο Σημίτης, γιΆ αυτό τους ανακήρυξαν και σε παράγοντες. Για να περιθωριοποιήσουν και να γελοιοποιήσουν οτιδήποτε αποπειράται να καταγραφεί ως αγωνιστικό. Μια χαρά τα καταφέρνουν αλλά ευτυχώς, όπως συνάγεται και από τους αριθμούς, η επιτυχία τους δεν είναι μεγάλη. Οι ανατροπές, προς μεγάλη λύπη του Ψωμιάδη, πάντα θα προέρχονται από τους ανθρώπους της ριζικής ρήξης, ανθρώπους που ανεξαρτήτως ιδεολογικής αφετηρίας, αργά ή γρήγορα έφαγαν τα μούτρα τους, και πίστεψαν ή θα πιστέψουν στην μόνη λύση των αυθεντικών λαϊκών κινημάτων, (δεν λέω πατριωτικών, εξυπακούεται) όποτε κι αν αυτό επιτευχθεί και όσο κι αν οι καθεστωτικές «αριστερές» ηγεσίες το αναστέλλουν. Από ανθρώπους που γυροφέρνουν μια ζωή στον τόπο του εγκλήματος, στα ίδια και στα ίδια, στις εθνοκαπηλείες εξήντα χρόνια τώρα, τίποτα δεν μπορεί να προκύψει, ούτε πείθουν. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.


¶, και στο ΚΚΕ καλά να πάθει με αυτούς που πάει και μαζεύει.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Δημήτριος



Ένταξη: 17 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 40
Τόπος: Αθήνα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Μάρ 10, 2008 9:14 am    Θέμα δημοσίευσης: ΄Ενα γενικότερο πρόβλημα Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
΄Ενα γενικότερο πρόβλημα

Καλό θα ήταν να υπάρχει μια μέση οδός σε κάποιες καταστάσεις, και όχι εντάσεις που δεν βοηθούν σε κάτι, αφού όλοι για το ίδιο πράγμα ανησυχούμε.Απο την πλευρά μου θεωρώ ότι υπάρχει κάτι γενικότερο που πρέπει να τύχει προσοχής και που ουσιαστικά δικαιώνει με κάποιο τρόπο όλες τις απόψεις της συγκεκριμένης θ ενότητας.

Όλοι αναγνωρίζουν ότι σήμερα στην Ελλάδα υπάρχει μια ομάδα πολιτικών , Δημοσιογράφων, πανεπιστημιακών, οι οποίοι επέβαλαν τις απόψεις τους στα εθνικά θέματα, ευλόγησαν: την εθνοτική και πολιτισμική αλλοιωση της Ελλάδας, την οικονομική διάλυση των Ελλήνων και ουσιαστικά προχωρούν στην εθνική και κοινωνική ισοπέδωση αυτού του τόπου.Οι συγκεκριμένοι ανθρώποι ως ιδεολογική κάστα άρχισαν να ξεσαλώνουν μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας απο τον κ Σημίτη και γενικά απο το 95΄ και μετά.

Απλά τώρα τα 2-3 τελευταία χρόνια αρχιζουν να φαίνονται οι παρενέργειες στον τόπο των συγκεκριμένων απόψεων = Βιβλίο ιστορίας της κ Ρεπούση, προσπάθεια εξαφάνισης της ελληνικής γλώσσας, μετανάστες, κλπ. Έτσι τα τα 2-3 τελευταία χρόνια επίσης άρχισαν να φαίνονται- δειλά δειλά- οι αντιδράσεις ανθρώπων/ ομάδων απο όλο το φάσμα του πολιτικού/πνευματικού/βίου.

Όλα αυτά τα προβλήματα είναι λογικό να προσελκύουν είτε πραγματικούς πατριώτες είτε κοινούς πατριδοκάπηλους. Και εδώ αντιλαμβάνομαι και συμμερίζομαι τον προβληματισμό του συνομιλητή - Ουζερί: Ο Μπελαμής. Όπως πολύ σωστά έχει παρατηρήσει ο Στάθης Σταυρόπουλος στον «Ναυτίλο» της Ελευθεροτυπίας για ανθρώπους όπως οι κ Ψωμιάδης και Καρατζαφέρης οι άνθρωποι αυτοί είναι «Επαγγελματίες Έλληνες» και όχι πραγματικοί πατριώτες. Ίσως οι άνθρωποι αυτοί με τον γελοίο τρόπο που προσεγγίζουν τέτοια ουσιώδη θέματα να αποτελούν μάννα εξ’ουρανού για τους «προοδευτικάριους» αυτού του τόπου ώστε οποιονδήποτε αντιτίθενται στις απόψεις τους να τον ταυτιζούν με τον εκάστοτε Ψωμιάδη και Καρατζαφέρη.

Όμως θεωρώ ότι υπάρχει ένα ποιο γενικό πρόβλημα και εδώ θα διαφοροποιηθώ απο τον παραπάνω συνιμηλιτή : Η συγκεκριμένη κάστα (νεοαριστεροί, εκσυγχρονιστές, νεοφιλελεύθεροι) υπήρξε τρομερά αδίστακτη ακόμα και με σοβαρές φωνές στα θέματα που συζητάμε:1) Υπάρχει στο φόρουμ θ. Ενότητα όπου απο συνομηλιτή μας περιγράφεται η «Πανδώρα» του Βήματος να παρομοιάζει τον κ Μ. Θεοδωράκη με τον Παττακό!!! 2) Σε παλιό τεύχος του Ρεσάλτο είχα διαβάσει ότι ο περίφημος κ Μπίστης είχε χαρακτηρίσει τον Στάθη Σταυρόπουλο(δημοσιογράφο αριστερών πεποιθήσεων ) καρατζαφερικό!!! επειδή ο τελευταίος είχε ασκήσει κριτική στο βιβλίο ιστορίας της κ Ρεπούση.

Αυτό έχει να κάνει με το ότι όλες οι δυνάμεις που ανησυχούν για τον τόπο δεν έχουν ακόμα οργανωθεί ώστε να αποκτήσουν και κάποια συνοχή σε ορισμένα θέματα – δεν μιλώ για δημιουργία κάστας όπως και στην απέναντι πλευρά – και να έχουν ένα σοβαρό μελετημένο λόγο για το κάθε τι αλλά και μια δυναμική ώστε η προβολή τους απο τα ΜΜΕ να είναι πιο εφικτή και ο διάλογος/ αντίλογος να έχει μια καλύτερη υπόσταση. Για την ώρα όλες οι αντιδράσεις είναι πιο πολύ μεμωνομένες.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο λάος μας είτε να μην μπορεί να διακρίνει μια σοβαρή πατριωτική φωνή είτε – όπως σωστά επισημαίνει ο συνομηλιτής Ροβεσπιέρος - λόγω αδιεξόδου να αναγκάζεται να καταφεύγει σε λύσεις τύπου Ψωμιάδη και Καρατζαφέρη.

Πιστεύω ότι στο μέλλον με την όλο και πιο έντονη αντίδραση όλων των πατριωτικών δυνάμεων που θα σημαίνει και την εμφανισή τους στο προσκήνιο ο Ελληνικός λαός θα μπορεί να «αντικαταστήσει» φαινόμενα τύπου Ψωμιάδη και Καρατζαφέρη με σοβαρά σκεπτόμενους ανθρώπους οι οποίοι θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους αντιμετωπίζοντας το «προοδευτικό ιδεολογικό καρακιτσαριό» που τόσο και τόσα προκαλεί στην κοινωνία μας.

Μέχρι τότε όποιες φωνές εναντιώνονται στην συγκεκριμένη ιδεολογική κάστα είτε είναι επιπέδου Ψωμιάδη και Καρατζαφέρη είτε άνθρωποι με σοβαρότητα και ουσιώδη λόγο ΔΥΣΤΗΧΩΣ, είτε αθελά τους θα παίζουν το παιχνίδι των απέναντι είτε θα στοχοποιούνται και θα εξεφτελίζονται με την συνήθη τακτική της κλισέ ιδεολογικής ταμπέλας: Εθνικιστές, ελληναράδες, υπερπατριώτες, πολεμοκάπηλοι, χουντικοί κλπ – βλέπε περίπτωση του κ Μ Θεωδοράκη και της«Πανδώρας» του Βήματος.
_________________
Δημήτριος Ν
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Μάρ 10, 2008 9:50 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η εποχή μας


Ζούμε σε μια εποχή από τις χειρότερες και τραγικότερες της ιστορίας. Γύρω μας και μέσα μας τα πάντα έχουν καταρρεύσει. Ο καπιταλιστικός πολιτισμός έχει σαπίσει σε τέτοιο βαθμό που δεν παρέχει κανένα στήριγμα ενισχυτικό του ενστίκτου. Η απαισιόδοξη ατμόσφαιρα της εποχής μας, οι τάσεις προς το θάνατο που κυριαρχούν σε όλες τις πνευματικές εκδηλώσεις, όλη αυτή η αθλιότητα της παρακμής, η έλλειψη οραμάτων και τα τραγικά πολιτικά αδιέξοδα στρέφουν πολλούς στην παραίτηση, προς το θάνατο…

Δεν μπορούν έτσι να διακρίνουν ότι πίσω από αυτή τη «βιτρίνα» του θανάτου και της αθλιότητας υπάρχει ζωή!!! Δεν μπορούν να διακρίνουν ότι στα εσώτερα της κοινωνίας υπάρχει «ταραχή» και ανησυχία, κοχλάζουσα οργή και δυσπιστία, υπόγεια ρεύματα ζωής για να ξεπεραστεί ο θάνατος. Ο κόσμος γύρω μας, ανεξάρτητα από το τι φαίνεται εξωτερικά, αγωνιά, παλεύει, συντρίβεται, σφυρηλατώντας τα μετερίζια των αγώνων της ύπαρξής του.

Σε κάθε μεταίχμιο της ιστορίας το πνεύμα και οι ουδέτεροι παρατηρητές (ομάδες ή άτομα) λυγίζουν και λιποταχτούν. Όταν το παλιό έχει πεθάνει και σαπίζει και το νέο δεν έχει ξεπηδήσει ακόμα προκαλούνται και τα μεγαλύτερα ναυάγια. Ακριβώς γιατί οι απομονωμένοι άνθρωποι και ομάδες παρατηρούν την εξωτερική όψη των πραγμάτων και δεν μπορούν να διακρίνουν αυτό που συντελείται στα σπλάχνα της κοινωνίας και δεν έχουν παράλληλα τη βαθιά γνώση των νόμων της ιστορικής εξέλιξης. Το όραμα που θα μπορούσε να δώσει ζωογόνα πνοή, ούτε αυτό υπάρχει.

Λιποταχτούν τότε και ταυτόχρονα προσπαθούν να δικαιολογήσουν αυτή την παραίτηση και λιποταξία τους.
Τα πάντα τους βρωμίζουν και τα πάντα τους αηδιάζουν. Γίνονται αυστηροί κριτές των άλλων, χωρίς ποτέ να κρίνουν τους εαυτούς τους. Οι θρήνοι, όμως, τα γογγητά και τα αναθέματα κάνουν πιο άθλια και αφόρητη την υπάρχουσα αθλιότητα…


Με τα άτομα συμβαίνει ό,τι και με τις σεχταριστικές ομάδες. Ζητάνε ένα πρόσχημα για να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους, που στο βάθος εξακολουθεί να παραμένει ο πιο αδυσώπητος κριτής μας. Έτσι σε τέτοιες «λιποταξίες», ο καθένας δημιουργεί τη δικιά του «θεωρία» που στο βάθος δεν είναι παρά μια προσπάθεια δικαιολόγησης των ατομικών μας αδυναμιών και μειονεκτημάτων. Στο τέλος καταλήγουν να θεωρούν σαν μόνη πραγματικότητα το «εγώ» τους, την «κλειστή» ομάδα τους…

Η εικόνα της σήψης παρέχει πολλά «επιχειρήματα»!!!


Παρέχει γραφικούς, Ψωμιάδηδες, τη φρίκη των ΜΜΕ και πλείστα άλλα. Το οπτικό πεδίο αιχμαλωτίζεται από τα πυώδη αποστήματα. Έτσι χάνουν κάθε επαφή με τα πράγματα και δεν μπορούν να διακρίνουν τις μοριακές διεργασίες της κοινωνίας. Δεν μπορούν να διακρίνουν ότι ο λαός, παρΆ όλες τις εξωτερικές εκδηλώσεις της αθλιότητάς του, πάλλεται εσωτερικά και βρίσκει χαραμάδες αντίστασης. Είναι πολλά τα παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι ο ελληνικός λαός αντιστέκεται και είναι πρόθυμος και έτοιμος να εκραγεί αν υπάρξει όραμα και προοπτική.

Το να βρίσκει προσωρινά καταφύγιο
σε εθνικο-κάπηλους απατεώνες είναι μια υποτυπώδης, ενστικτώδης αντίδραση, αφού δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΕ άλλο. Είναι μια αγωνιώδης «κίνηση» να απεγκλωβιστεί από τα ασφυκτικά καλούπια της εκλογικής και πολιτικής χειραγωγησής του.

ΟΤΑΝ τα πάντα καταρρέουν και αποσυντίθενται δεν μπορούμε να τα βάζουμε με τον λαό, όταν αυτός αναζητά, έστω και λάθος, τρόπους να απαλλαχτεί από τους δυνάστες και χρόνιους χειραγωγούς του…


ΠΡΕΠΕΙ να μελετήσουμε βαθιά αυτές τις ενστικτώδεις κινήσεις και να παρέμβουμε σε αυτές…


Η κρίση της εποχής μας δεν είναι αδιέξοδη. Η διέξοδος είναι ο αγώνας, η δημιουργία του οράματος και της πίστης.

Η λιποταξία και το χειρότερο η θεωρητικοποίηση της παραίτησης οδηγεί στο βέβαιο θάνατο…

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Μεγκουλίνα



Ένταξη: 15 Ιούλ 2006
Δημοσιεύσεις: 283

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 11, 2008 11:12 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Μία μικρή παρέμβαση:

-Θεωρώ και εγώ τον Ψωμιάδη "επαγγελματία Έλληνα", όπως και τον Καρατζαφέρη και ορισμένους άλλους από το ΛΑΟΣ.

-Ο Ψωμιάδης βασίζεται και εκμεταλλεύεται μία πολύ ειδική συλλογική ψυχοσύνθεση των Βορειοελλαδιτών.

Από την μία τη νοσηρή εμμονή εναντίον του "κράτους των Αθηνών", η οποία ουσιαστικά τέμνει την Ελλάδα σε δύο κομμάτια, την Λίγκα του Βορρά και τους "χαμουτζήδες".

Από την άλλη κολακεύει τα πιό πρωτόγονα πολιτικά ένστικτα, απαίδευτων κυρίως μαζών, κοινωνικά ταλαιπωρημένων και προερχόμενων ή ευρισκόμενων σε κατάσταση φτώχειας. Εδώ τα σύμβολα οι ήρωες, οι άγιοι και οι Ζορρό, έχουν ιδιαίτερα μεγάλη δύναμη και η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής είναι ο πιό απλός τρόπος να επικοινωνήσεις μαζί τους.

Υπ αυτή την έννοια, οι μάζες μπορεί να κινούνται προς μία πολιτική κατεύθηνση που μπορεί να συμφωνούμε, όμως κινούνται όχι ως σκεπτόμενοι πολίτες αλλά ως οπαδοί διαφόρων Σούπερμαν, Μεσσιών ή άλλων μυθολογικών ηρώων ή ως απλοί πελάτες πολιτικών καταστημάτων (στην περίπτωση Ψωμιάδη συμβαίνουν και τα δύο) Εδώ ο πολιτικός προσανατολισμός έχει ημερομηνία λήξης αφού στο φαινόμενο υπάρχει ισχνό πολιτικό περιεχόμενο και μπορεί να οδηγήσει εύκολα σε χειραγώγηση.

Βέβαια, πολύ ενδιαφέρον έχουν και τα σημειολογικά χαρακτηριστικά αυτής της σύγχρονης ηρωϊκής μυθολογίας, που δειχνουν και την πολιτιστική ένδεια, την παρακμή και κατάντια των Ελλήνων πολιτών. (σκυλέ τραγουδιστής, εραστής, λυτρωτής Ζορό και αρωγός των αδυνάτων, με εντυπωσιακή ξανθιά γυναίκα, μάγκας που "άμα λάχει πλακώνεται κιόλας", πονεμένος Ξανθόπουλος ή Καζαντίδης κλπ)

Το χειρότερο είναι ότι ο Ψωμιάδης, έχει μία μεγάλη ταμπέλα στο κούτελο, που λέει στον καταπιεσμένο, απαίδευτο και χωρίς άλλες δυνατότητες Θεσσαλονικιό (κυρίως πόντιο πρόσφυγα), ότι "ΣΟΥ ΜΟΙΑΖΩ, ΕΙΜΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΑΝ ΚΙ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑ ΠΩς ΕΧΩ ΠΕΤΥΧΕΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ, ΑΡΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΕ, ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΠΑΤΣΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ"

Να σημειώσω ότι προφανώς ο Ψωμιάδης δεν υποκρίνεται, αυτά τα χαρακτηριστικά τα διαθέτει και ο ίδιος. Το ίδιο μεγάλο λάθος έκανε και ο Ανδρέας Παπανδρέου, που παρά την προσφορά του ευθύνεται για την παρακμή αυτού του τόπου ακριβώς για την παραπάνω νοοτροπία που καλλιέργησε.

Εδώ είναι και η μεγαλύτερη διαφωνία μου: προκειμένου να αποσπάσει τους ψήφους κολακεύει όλα τα ελλατώματα, ακόμη και την ψύχωση που έχουν οι Βόρειοι με τους Νότιους των Αθηνών. Το τελευταίο είναι και εθνικά επικίνδυνο.

(Π.χ. την στιγμή που όλοι διεκδικούν κάτι από την Ελλάδα, και ειδικά από την Μακεδονία, ξαφνικά ανακάλυψαν στην δυτική Μακεδονία ότι οι ορχήστρες χάλικινων πνευστών είναι "παραδοσιακή ελληνική μουσική" και δεν υπάρχει γάμος και βαφτήσι που να μην παίζουν την ωραιότατη μεν, αλλά γιουγκοσλαβική αυτή μουσική, που ΠΟΤΕ δεν ήταν ελληνική. Την έπαιζαν σε ελάχιστα σλαβόφωνα χωριά των βορείων συνόρων)


Η περίπτωση Ψωμιάδη λοιπόν είναι η πλησιέστερη από κάθε άλλη στην ελληνική πραγματικότητα, με το είδος της γοητείας που ασκούσε στα πλήθη ο Μουσολίνι , πιστή αντιγραφή του οποίου είναι και ο παρακμιακός Μπερλουσκόνι. (τραγουδιστής, εραστής, χορευστής, κομψευόμενος κλπ κλπ κλπ)

Και γι αυτό με ενοχλεί. Και πρέπει να θυμόμαστε ότι ο λαός ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΙΟ για να τον κολακεύουμε συνεχώς! Υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί να έχει και άδικο! Αυτό αφορά και τον Ζουράρι που δείχνει να ακολουθεί τα χνάρια του Ψωμιάδη μετέχοντας σε ένα ιδιότυπο βορειοελλαδίτικο star system, (γι αυτό και τσακώθηκαν στο συλλαλητήριο, για το "χειροκροτόμετρο")

Μεγκουλίνα

ΥΓ μην με κατηγορήσετε για εκσυγχρονιστική παρέκλιση, θα έχετε άδικο. ορισμένα πράγματα πρέπει να λέγονται, δεν μπορεί να ανεχόμαστε τα πάντα για λόγους πολιτικής σκοπιμοτητας
_________________
«μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχθείτε, υποταχθήκαμε και βρήκαμε την στάχτη…»

Γ. Σεφέρης
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 11, 2008 11:28 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Μεγκουλίνα δεν με εκπλήσσει καθόλου η τοποθέτησή σου!!!
Απορούσα μάλιστα πώς και άργησες τόσο...
Καταρχήν το θέμα δεν είναι ο Ψωμιάδης, αλλά το πώς κινούνται και το ΓΙΑΤΙ οι λαΪκές μάζες.
Ούτε εξιδανίκευσε κανείς τις λαϊκές μάζες.
Αυτά με την αστυνομική, δημοσιογραφική σου λογική ΟΥΔΕΠΟΤΕ τα άγγιξες.
ΛΟΙΠΟΝ οι μάζες μια και "έλκονται" από "εθνικιστές", "μουσουλινικες" φιγούρες δίκιο έχουν οι "Ἱοί" που τις στιγματίζουν σαν "εθνικιστικές" και "ρατσιστικές"!!!
Να είσαι συνεπής με τη λογική σου, γιατί εδώ καταλήγει!
ΙΣΩΣ γι'αυτό και τρέμεις μη σε χαρακτηρίσουν.
Από τα λαγούμια δεν κάνουν πολιτική.
Και ούτε παραδίδουν μαθήματα κοινωνιολογίας!!!

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Μεγκουλίνα



Ένταξη: 15 Ιούλ 2006
Δημοσιεύσεις: 283

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 11, 2008 11:59 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Φυσικά και γνωρίζω που μπορεί να καταλήξει η λογική μου και γι αυτό έγραψα να μην μου προσάψουν "εκσυγχρονιστική παρέκλιση".

Όμως η συλλογιστική μου μπορεί να καταλήξει και αλλού, γιατί οι εκσυγχρονιστές έχουν άδικο να λένε το λαό "ρατσιστή" και "εθνικιστή". Νομίζω υπήρξα πάντα σαφής.

Στον αντίποδα αυτού που λες "αστυνομική" λογική χαρακτηρισμό που δεν αποδέχομαι, (πχ. άλλοι το έχουν ονομάσει ελιτισμό) υπάρχει αυτό που λέγεται "λαϊκισμός" και αυτό έχει κριθεί από την πολιτική ιστορία.

Όχι επειδή μοιάζει με του Μουσολίνι, (το είχαν και αριστεροί πολιτικοί) αλλά γιατί τελικά οδηγεί σε κοινωνική και πολιτική στασιμότητα

Θα συμφωνήσω μόνο στο ότι δεν είναι η κατάληλλη περίοδος για να μιλάμε περί λαϊκισμού αφού ο κόσμος καίγεται και αναγκαστικά πορευόμαστε με το υπάρχον ακόμη κι αν αυτό είναι ντυμένο Ζορό...


Αλήθεια, τι τελικά κινεί τις μάζες;
_________________
«μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχθείτε, υποταχθήκαμε και βρήκαμε την στάχτη…»

Γ. Σεφέρης
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΝΤΑΒΕΛΗΣ



Ένταξη: 28 Ιαν 2007
Δημοσιεύσεις: 283
Τόπος: Στύρα Ευβοίας

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 11, 2008 12:09 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Τα «λαγούμια» της φοβίας


Είναι να εκπλήσσεται κανείς με τα αστυνομικά και παρωχημένα επιχειρήματα κάποιων «πατριωτών»!

Είναι «εθνικά επικίνδυνος» ο Ψωμιάδης επειδή ξύνει τα «ταπεινά ένστικτα» των μαζών. Αυτούσια αντιγραφή αναλύσεων για τους πολιτικούς δημαγωγούς όλων των πολιτικών αποχρώσεων και όχι μόνο για τον Μουσολίνι.

Μια κοινοτυπία
που βολεύει προκειμένου να κτυπήσουμε οποιονδήποτε πολιτικό: Από τον Ανδρέα μέχρι τους γραφικούς τύπου Ψωμιάδη. Ένα τέχνασμα που εξισώνει τους πάντες με το φασισμό και με το «εθνικά επικίνδυνος». Που καθιστά μάλιστα πιο επικίνδυνο «εθνικά» τον Ψωμιάδη π.χ. από το Γιωργάκη που δεν έχει ανεπτυγμένο το τάλαντο αυτού του ξυσίματος των «ταπεινών ενστίκτων»!!!

Καταρχήν όταν λέμε «εθνικά επικίνδυνος» πρέπει να προσδιορίσουμε το τι εννοούμε με το «εθνικά επικίνδυνος».

Δεύτερον
είναι παραπλανητικό να σηματοδοτούμε κινδύνους φασιστικούς, δηλαδή εθνικιστικής υστερίας στη σημερινή εποχή. Μια τέτοια σηματοδότηση δείχνει ότι είμαστε ΕΚΤΟΣ ΕΠΟΧΗΣ. Τέτοιοι κίνδυνοι σήμερα δεν υπάρχουν. Όποιος, έστω και υπαινιχτηκά μιλάει για τέτοιους κινδύνους, αναπαράγει τα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης και επικαλύπτει τον επελαύνοντα φασισμό της με αναφορές στα παλαιά φασιστικά πρότυπα.

Τρίτον.
Αν κάποιες γραφικές «ακροδεξιές» φιγούρες «έλκουν» τμήματα λαϊκών μαζών δεν είναι επειδή ξύνουν τα «ταπεινά ένστικτα» (αυτό το κάνουν όλοι οι πολιτικοί και οι λαϊκιστές-και ο Τσίπρας), αλλά επειδή ξύνουν τα «εθνικά ένστικτα». Και εδώ βρίσκεται το ΚΟΜΒΙΚΟ σημείο της ανάλυσης!!!

ΕΙΝΑΙ η εθνική πολτοποίηση
που επιβάλλεται ενορχηστρωμένα από όλες τις δομές εξουσίας του καθεστώτος, είναι το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΟ, το τεράστιο πολιτικό κενό πάνω στο ΕΘΝΙΚΟ, που καθιστά τη δημαγωγία του Ψωμιάδη «ελκυστική».

ΑΥΤΟ όμως το ξύσιμο των «εθνικών ενστίκτων» στη σημερινή εποχή είναι πιο μπροστά από την «εθνική αφασία»!!!

Αυτό δεν μπορούν να δουν όσοι κρίνουν αστυνομικά και με τις φοβικές αγκυλώσεις των αντιεθνικιστικών ιδεολογημάτων…

ΟΤΙ ο Ψωμιάδης είναι μια απάτη είναι άλλο ζήτημα. Ζήτημα που έχει καυτηριαστεί αμείλικτα από το ΡΕΣΑΛΤΟ.


Το να ταυτίζουμε όμως μια εθνική δυναμική των μαζών που δεν μπορεί να εκφραστεί σήμερα παρά μόνο με τον Ψωμιάδη ή και άλλους κλόουν, αυτό δείχνει ότι βρισκόμαστε πολύ πιο πίσω από αυτές τις μάζες, στα «λαγούμια» της φοβίας μας και της απραξίας μας. Στην καλύτερη περίπτωση…

_________________
Φωτιά και τσεκούρι όχι μόνο στους
προσκυνημένους, αλλά και στους
πράκτορες και προβοκάτορες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Παλαίμαχος



Ένταξη: 31 Αύγ 2006
Δημοσιεύσεις: 976

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 11, 2008 1:29 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η εξιδανίκευση των λαϊκών μαζών μάς είναι ολότελα ξένη.
Οι λαϊκές μάζες δεν είναι καθόλου άψογες. Τις είδαμε κάτω από διαφορετικές συνθήκες, σε διάφορες φάσεις και ακόμα στους μεγαλύτερους πολιτικούς συγκλονισμούς.
Έχουμε, λοιπόν παρατηρήσει τις δυνατές και τις αδύνατες πλευρές τους.
Η δυνατή τους πλευρά: Αποφασιστικότητα, αυτοθυσία, ηρωισμός. Εκφράζεται σε περιόδους επαναστατικής ανόδου…
Η αδύνατη πλευρά: Έλλειψη ομοιογένειας, πολιτιστική καθυστέρηση, στενότητα αντίληψης. Εκφράζεται μετά από ήττες και κούραση από τις εντάσεις, από μεγάλη απογοήτευση και έλλειψη πίστης. Σε αυτές τις περιόδους που είναι και οι μακρύτερες στην ιστορία οι μάζες εύκολα χειραγωγούνται και εξαπατούνται.
Και είναι αυτές οι περίοδοι που οι επαναστάτες αγωνιστές, κόντρα στο ρεύμα, πρέπει να διαφυλάξουν τις ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ: Θεωρητικές, πολιτικές και πολιτιστικές. Την ιστορική κληρονομιά των εθνικών και κοινωνικών αγώνων.
ΣΗΜΕΡΑ, αυτό που ευαισθητοποιεί, συσπειρώνει και ΕΝΩΝΕΙ τις λαϊκές μάζες είναι το «ΕΘΝΙΚΟ». Με αυθόρμητο τρόπο οι πλατιές λαϊκές μάζες νιώθουν τους μεγάλους εθνικούς κινδύνους που μας απειλούν: Την εθνική αλλοίωση και πολτοποίηση, τις απειλές από την εισαγωγή ξένων, τις απειλές για την εθνική ακεραιότητα κ.λπ.
Αυτό είναι το υπέρ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της εποχής μας: Εθνικό και ταυτόχρονα κοινωνικό
Πάνω σε αυτό το στρατηγικό ζήτημα μπορεί να οικοδομηθεί μια πλατιά ενότητα και συσπείρωση, ένας ριζοσπαστικός αγώνας.
Πάνω σε αυτό το κεντρικό ζήτημα υπάρχει πολιτικό κενό!!!
Αυτό το κενό το αξιοποιεί το καθεστώς με τους πολιτικούς του: κλόουν ή σοβαρούς…
Ο εθνικός συνεπώς ριζοσπαστισμός των λαϊκών μαζών, αυτή η αναγκαία και επαναστατική μαγιά που ενώνει και συσπειρώνει, ΜΟΙΡΑΙΑ «διοχετεύεται», ένα μέρος της στους κάπηλους του πολιτικού κενού.
Τα εθνικά αντανακλαστικά των λαϊκών μαζών είναι ριζοσπαστικά, είναι η αφετηρία μιας πολιτικής αφύπνισης. Το γεγονός ότι εκφράζεται λάθος, γι’ αυτό δεν φταίνε οι μάζες!!!
Αλλού πρέπει να αναζητήσουμε τις ευθύνες και ΟΧΙ να στιγματίζουμε αυτή την «κίνηση» με το να την ταυτίζουμε με τους εθνικούς δημαγωγούς.
Δηλαδή δεν θα έπρεπε να έχουμε ούτε αυτή την έκφραση;
Και από την άλλη τι θα θέλαμε. Να έχουν οι λαϊκές μάζες τόσο ανεπτυγμένη τη θεωρητική και πολιτική τους γνώση να ανακαλύψουν με μιας τους επαναστάτες πατριώτες;
Αντί να δούμε το «σπέρμα» της εθνικής αφύπνισης το καταδικάζουμε, σαν «καθυστέρηση», όπως ακριβώς το νεοταξικό κατεστημένο.
_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες