Σε ποιούς διπλωμάτες βασίζεται η Υπουργός Εξωτερικών

[τερας]

Οι στάσεις εργασίας της 8ης Απριλίου 2008 στα μέσα μαζικής μεταφοράς εξέπληξε το πανελλήνιο για τους λόγους για τους οποίους κηρύχτηκαν, αφού μέχρι σήμερα στάσεις εργασίας γίνονταν μόνο για απρόσωπα συνδικαλιστικά θέματα. Αυτή τη φορά έγιναν «λόγω της αντικανονικής και παράνομης απόλυσης δύο υπαλλήλων των τραμ».

Η είδηση ακούγεται ενοχλητική και ξένη για τους συνδικαλιστές, μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Διπλωματικών Υπαλλήλων του Υπουργείου Εξωτερικών».

Έχοντας συμπληρώσει 20ετή τουλάχιστον παρουσία στις συνεδριάσεις των Υπηρεσιακών Συμβουλίων όταν κρίνονται μέλη του διπλωματικού κλάδου, οι παραπάνω διπλωμάτες-συνδικαλιστές λιβάνιζαν κυριολεκτικά τον εκάστοτε Υπουργό Εξωτερικών και δεν ασέβησαν ποτέ απέναντί του, αφού σε καμία συνεδρίαση Ανωτάτου Υπηρεσιακού Συμβουλίου του Υπουργείου Εξωτερικών δεν τόλμησαν ποτέ να διατυπώσουν γνώμη, επιφύλαξη, παρατήρηση, έστω και άναρθρη κραυγή, σε οποιαδήποτε παρανομία (με λεκτικό των δικαστικών αποφάσεων που ακολούθησαν) αν πιστέψουμε τα πρακτικά συνεδρίασης τα οποία οι ίδιοι οι συνδικαλιστές υπέγραφαν πρόθυμα επί τόσα χρόνια.

Αυτοί οι συνδικαλιστές είδαν μπροστά στα μάτια τους τη φράση θετικού φύλλου ποιότητας «έχει αντιληφθεί την αξία των κοινωνικών σχέσεων» να μετατρέπεται σε αρνητική με την προσθήκη ενός «δεν» (δηλαδή σε «δεν έχει την αντιληφθεί την αξία των κοινωνικών σχέσεων».

Μία άλλη κυρία Πρέσβης, αρνήθηκε να καταθέσει με απλή «ένορκη βεβαίωση ενώπιον συμβολαιογράφου» που θα εχρησιμοποιείτο σε δίκη για απόδειξη ηθικής βλάβης βάσει του άρθρου 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα (Αστική Ευθύνη του Δημοσίου), απλά και μόνο για το «πόσο κόστισε ηθικά τη πρόωρη έξοδος από την υπηρεσία μόνιμου υπαλλήλου του Υπουργείου Εξωτερικών ο οποίος είχε στα χέρια του 4 αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας, τις οποίες δεν εφάρμοζε η Υπουργός Εξωτερικών επειδή έτσι της άρεσε». Η εν λόγω κυρία Πρέσβης απλά θα κατέθετε «τον είδα στενοχωρημένο», «ήταν σοβαρή μείωσή του» κλπ. Τίποτα άλλο. Ενώ είχε δώσει τη διαβεβαίωση «μα φυσικά και πρόκειται να το καταθέσω», μετά από ...... συλλογισμό της, αποφάσισε ότι «είναι υποχρεωμένη στη Διεύθυνση Προσωπικού που της έχει φερθεί πολύ καλά και έτσι άλλαξε γνώμη και δεν θα καταθέσει». Ευτυχώς που υπήρχαν άλλοι 4 ανώτατοι διπλωμάτες που κατέθεσαν πολύ περισσότερα πράγματα από το «πόσο μειώθηκε ή λυπήθηκε ο ενδιαφερόμενος».

Κανένας διπλωμάτης-συνδικαλιστής δεν διαμαρτυρήθηκε και δεν ένωσε τη φωνή του στη διαμαρτυρία του Συνήγορου του Πολίτη για παραβίαση από την Υπουργό Εξωτερικών της Κοινοτικής Οδηγίας 2000/78/ΕΚ που απαγορεύει τις διακρίσεις λόγω ηλικίας κλπ, διώχνοντας τους παραπάνω διπλωμάτες χωρίς να εφαρμόσει τις δικαστικές αποφάσεις που τους δικαίωναν. Συνεργάτες της Υπουργού, ισχυρίστηκαν στη συνέχεια ότι η Υπουργός Εξωτερικών εφάρμοσε πράγματι την παραπάνω κοινοτική οδηγία αν και όχι σε ότι αφορά την απαγόρευση διακρίσεων με βάση την ηλικία. Η παραπάνω κοινοτική οδηγία απαγορεύει επιπρόσθετα και τις διακρίσεις στην εργασία που γίνονται με βάση «την καταγωγή», «τις πεποιθήσεις» και «το σεξουαλικό προσανατολισμό» και είναι γνωστό ότι ποτέ η Υπουργός Εξωτερικών δεν έχει κάνει τέτοιες διακρίσεις στην επιλογή των στενών της συνεργατών.

Μέσα σε αυτό το «βασίλειο του τρόμου», όπου όλοι φυλάγονται για να μη φαίνεται ότι διαφωνούν με τίποτα, χαράσσεται η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας. Ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Παπακωνσταντίνου, όταν ήταν επικεφαλής του ΥΠΕΞ για να βγάλει άκρη τι εισηγήσεις υπήρχαν για το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, υποχρέωσε κάποτε όλους τους Πρέσβεις να του γράψουν τις απόψεις τους επί του θέματος εγγράφως. Άραγε θα τις δώσουν ποτέ στη δημοσιότητα για να τις διαβάσουμε, ή θα θεωρηθούν «προσωπικά δεδομένα»;

Αναρωτιέται κανείς αν τόσοι διπλωμάτες που περιβάλλουν την Υπουργό Εξωτερικών, την έχουν ενημερώσει ότι η διαπραγμάτευση για το σκοπιανό θα έπρεπε να ξεκινούσε ανάποδα, δηλαδή από το να συμφωνήσουν τα δύο μέρη πρώτα:

α) Αν θα αναγνωριστεί η «μακεδονική εθνικότητα»

β) Αν θα αναγνωριστεί η ύπαρξη «μακεδονικής γλώσσας», τι θα κάνει η Ελλάδα στην ΟΥΝΕΣΚΟ, θα υποστηρίζει ότι υπάρχει δίπλα της ένα κράτος χωρίς εθνικότητα; Kαι στο ερώτημα «τι γλώσσα μιλούν σ’ αυτό το κράτος» θα τους παραπέμπει σε εμπειρογνώμονες μακεδονολόγους του Υπουργείου Εξωτερικών που θα εξηγούν (με επιχειρήματα που πείθουν μόνο τους εαυτούς τους) ότι «δεν είναι γλώσσα αυτό το πράγμα αλλά ένα ιδίωμα της βουλγαρικής γλώσσας»;

γ) να ληφθούν σοβαρά μέτρα που θα αποκλείουν την προώθηση των αλυτρωτικών σχεδίων των σκοπιανών κύκλων, που γίνονται ανεκτά ή ενθαρρύνται από το ίδιο τους το κράτος.

δ) (Μετά τη συμφωνία στα παραπάνω α-γ) να συμφωνηθεί η ονομασία, αφού αυτή θα πρέπει να συμβαδίζει και να επικυρώνει μια γενικότερη συμφωνία μεταξύ των δύο μερών. Πως είναι δυνατόν να έχει πεισθεί η Υπουργός Εξωτερικών ότι με το να βρεθεί μία ονομασία π.χ. «Άνω Μακεδονία» ή «Νέα Μακεδονία» (με μια διαδικασία που μέχρι τώρα βασίζεται σε δημοσκοπήσεις που έχουν γίνει μόνο σε Έλληνες και όχι σε Σκοπιανούς πολίτες), θα αποκαλούνται στη συνέχεια οι πολίτες σε «Ανωμακεδόνες» ή «Νεομακεδόνες» και η γλώσσα «Ανωμακεδονική» ή «Νεομακεδονική» και θα τραβάμε τα μαλλιά μας, ενώ θα είμαστε δεσμευμένοι από συμβατικά κείμενα;

Κατάφεραν οι διπλωμάτες μας να την πείσουν ότι «οιαδήποτε συμφωνία θα πρέπει να επικυρωθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας»;

Δεν βρέθηκε κανένας σύμβουλός της να την ενημερώσει ότι «Το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει τη βασική ευθύνη, βάσει του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας.... επιλαμβάνεται σε περιπτώσεις απειλής κατά της ειρήνης». Ποιοι διπλωμάτες από αυτούς που περιγράψαμε παραπάνω θα πείσουν το Συμβούλιο Ασφαλείας να επιληφθεί του θέματος της διαφοράς Ελλάδας- Σκοπίων για την «ονομασία της γειτονικής χώρας»;

- Οι υπέργηροι συντάκτες του μεσαιωνικού Οργανισμού του Υπουργείου Εξωτερικών που απέκλεισαν επιτυχώς το δικαίωμα ατόμου που θα κριθεί ακατάλληλος για την υπηρεσία να εμφανιστεί στο Ανώτατο Υπηρεσιακό Συμβούλιο και να υπερασπιστεί τον εαυτό του (να ασκήσει δηλαδή το αναγνωρισμένο ακόμα και στην Ουγκάντα «δικαίωμα ακροάσεως»);

- Το εξωθεσμικό Συμβούλιο των Γερόντων Συνταξιούχων Πρέσβεων που συντάσσει την έκθεση του Εισηγητή του Ανώτατου Υπηρεσιακού Συμβουλίου, παραποιώντας τη φράση από το φάκελο του κρινόμενου υπαλλήλου «έχει αντιληφθεί την αξία των κοινωνικών σχέσεων» σε «δεν έχει αντιληφθεί την αξία των κοινωνικών σχέσεων» κατά τρόπο δεσμευτικό για τον Εισηγητή που απλώς την υπογράφει;

- O εκάστοτε εκπρόσωπος της Ένωσης Διπλωματικών Υπαλλήλων (Πρέσβης που συνήθως περιμένει να του δώσουν Πρεσβεία στο εξωτερικό), που εκπροσωπεί τον κλάδο του στο Ανώτατο Υπηρεσιακό Συμβούλιο και δεν έχει τολμήσει τα τελευταία 20 χρόνια να αρθρώσει ούτε μία κουβέντα μέσα στη συνεδρίαση όσες παρανομίες και να έχουν δει τα μάτια του (επιβεβαιώστε το βλέποντας ότι δεν έχει αναφερθεί καμία δική του παρατήρηση στα πρακτικά τα οποία ενθέρμως υπογράφει κάθε φορά);

- Οι μηχανορράφοι σύμβουλοι της Υπουργού Εξωτερικών που εσκεμμένα καθυστέρησαν την κατάθεση στη Βουλή του νομοσχεδίου του Οργανισμού του Υπουργείου Εξωτερικών που καθόριζε όριο ηλικίας εξόδου για όλους ανεξαιρέτως τους υπαλλήλους το 65ο έτος, ώστε να προλάβουν να υποχρεώσουν σε έξοδο 4 ανεπιθύμητους σ’ αυτούς διπλωματικούς υπαλλήλους που συμπλήρωσαν το 60ο έτος της ηλικίας τους, ώστε να μην υποχρεωθεί η κυρία Υπουργός Εξωτερικών να εφαρμόσει 3-4 ακυρωτικές αποφάσεις (για τον καθένα τους) του Συμβουλίου Επικρατείας που δεν της άρεσαν; Το γενικό όριο ηλικίας του 65ου έτους ψηφίστηκε στη Βουλή στις 10 Μαϊου 2007 ακριβώς μετά τον εξαναγκασμό σε αποχώρηση 4 διπλωματών στο 60ο έτος της ηλικίας τους (σε συνεδρίαση κατά την οποία αποχώρησε σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ λόγω των παρατυπιών που είχαν σημειωθεί, ενώ δεν ίδρωσε το αυτάκι κανενός διπλωμάτη-συνδικαλιστή).

- Οι στενοί συνεργάτες της Υπουργού Εξωτερικών, Πρέσβεις, που φροντίζουν και βάφουν τα μαλλιά τους κάτασπρα για να αποκτήσουν σεβάσμιο ύφος, ανάλογο με του κ. Νίμιτς, (Δείτε το βίντεο που τον συνοδεύουν τον καϋμένο όλοι αυτοί στο Γραφείο της κας Μπακογιάννη, λες και δεν μπορεί ένας μόνο να τον οδηγήσει, όπως γίνεται συνήθως με τους υπόλοιπους θνητούς);

- Οι πολυμήχανοι Πρέσβεις με μεγάλα μέσα, που έχουν εξασφαλίσει στην καριέρα του επίζηλες θέσεις (Λόντρα, Παρίσι, Νιού Γιόρκ, Βουδαπέστη και Βιέννη), αλλά αποφεύγουν θέσεις που χρειάζονται κρίση και γρήγορες και υπεύθυνες αποφάσεις και κρύβονται σε θέσεις Εθιμοτυπίας, βάφουν τα μαλλιά τους μαύρα κορακί και φωτογραφίζονται χαμογελώντας στον κ. Νίμιτς, ενώ τον διαβεβαιώνουν απλά «σαν έχουμε κλείσει ένα υπέροχο δωμάτιο που βλέπει στη Δύση»;

- Οι διπλωμάτες που αποκαλούνται «διπλωμάτες της Δυτικής Ευρώπης και Βόρειας Αμερικής» γνωστοί από τις αντιρρήσεις τους να υπηρετούν σε δυσάρεστα ή μακρυνά πόστα;

- Άλλοι που κατάφεραν να είναι συγχρόνως «Διευθυντές της Διεύθυνσης Προσωπικού» και «Πρόεδροι της Ένωσης Διπλωματικών Υπαλλήλων» (κάτι δηλαδή σαν να είναι κανείς «Πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ» και «Πρόεδρος της ΔΕΗ»);

- Οι δημιουργοί του «Κέντρου Επιχειρήσεων του Υπουργείου Εξωτερικών» που κατάφεραν, με ασυντόνιστες ενέργειες, στην κρίση του Λιβάνου του 2006 να ξεριζώσουν οριστικά τον ελληνισμό του Λιβάνου, ενώ είναι βασική αρχή ότι «κανένας Έλληνας δεν φεύγει από το σπίτι του στη Μ. Ανατολή, ό,τι και να συμβεί, επειδή ποτέ κανείς δεν ξαναγυρνάει πίσω ή δεν ξαναβρίσκει το σπίτι του»; Τώρα οι μόνοι Έλληνες του Λιβάνου που έχουν απομείνει είναι βέροι Λιβανέζοι που με απλοχεριά τους είχε απονεμηθεί η ελληνική υπηκοότητα, με τον ίδιο τρόπο που ο Απόστολος Παύλος έκανε χριστιανούς κατοίκους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

- Αυτοί που έπεισαν την Υπουργό Εξωτερικών ότι «η ματ κίνηση κατά των Σκοπίων είναι να πούμε στην τηλεόραση ότι η τελική επιδίωξή μας είναι να πετύχουμε το όνομα Νέα Μακεδονία»;