Σχολείο-Λογοτεχία:Μια πονεμένη ιστορία

[ΑΣΧΕΤΟΣ]

ΑΠΟ:
http://imerologiodaskalou.blogspot.com/2008/05/blog-post_15.html



Σχολείο και Λογοτεχνία - μια πονεμένη ιστορία στην Ελλάδα

Κοιτάζοντας το forum της Ελληνικής Πύλης Παιδείας είδα να γίνεται μια συζήτηση με θέμα τα σχολικά ανθολόγια. Κοινή διαπίστωση πως δεν προχωράει άλλο αυτή η κατάσταση. Δεν είναι δυνατό να διδάσκεται η λογοτεχνία μέσα από αποσπάσματα. Τα όποια επιχειρήματα νομίζω πως είναι περιττά. Δεν πιστεύω πως υπάρχει σήμερα εκπαιδευτικός, δάσκαλος ή φιλόλογος, που να του αρέσει αυτή η κατάσταση. Η συζήτηση, ευτυχώς, δεν περιορίστηκε σε μια ατέρμονη διαμαρτυρία μα ακούστηκαν και ποικίλες λύσεις, οι οποίες αναφέρονταν κυρίως στην ενίσχυση των βιβλιοθηκών, σχολικών ή ενδοταξικών.

Προσωπικά φέτος δοκίμασα κάτι άλλο. Χρησιμοποίησα το ανθολόγιο μόνο στα επετειακά μαθήματα. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις το αντικατέστησα με δύο λογοτεχνικά βιβλία, το «Μικρό Πρίγκιπα» και «Το Μεγάλο ταξίδι του Τουρτούρι», τα οποία τα διαβάζαμε και τα σχολιάζαμε μέσα στην τάξη. Οφείλω να ομολογήσω πως οι μαθητές, μαζί και εγώ, ενθουσιάστηκαν. Ήταν μακράν το αγαπημένο τους μάθημα. Τέτοιο ενθουσιασμό δεν είχα παρατηρήσει με τα μαθήματα του ανθολογίου παλιότερα. Μα και όσες φορές αναγκάστηκα να τους ανακοινώσω πως θα κάνουμε ανθολόγιο (υπάρχουν και οι εθνικές εορτές, τι να κάνουμε υπήρχε μια δυσφορία από μέρους τους. Συν τοις άλλοις, ήταν η πρώτη φορά που απόλαυσα τη λογοτεχνία είτε σαν μαθητής είτε σαν δάσκαλος. Επιτέλους, ασχολήθηκα με κάτι που είχε αρχή, μέση και τέλος. Προέκυπταν αβίαστα προβληματισμοί και συζητούσαμε για σημαντικά θέματα, όπως η φιλία, η υπερκατανάλωση, ενώ τμήματα του βιβλίου αποτέλεσαν σημεία αναφοράς για την επικοινωνία μου με τα παιδιά.

Δύσκολα θα ασχοληθώ πάλι με το σχολικό ανθολόγιο. Προσωπικά προτείνω και άλλοι δάσκαλοι να το αντικαταστήσουν. Το κόστος των παιδικών βιβλίων δεν είναι υψηλό, οι περισσότερες οικογένειες μπορούν να το αντέξουν, μα και όπου είναι δυσβάστακτο μπορεί να συνδράμει και το σχολείο.
Αντί να περιμένουμε το υπουργείο, ας τους φέρουμε προ τετελεσμένων γεγονότων.

[Άσχετη]

Δεν είμαι εκπαιδευτικός. Έχω κάνει απλώς χρέη εκπαιδευτικού, διδάσκοντας ελληνικά σε παιδάκια Ελλήνων Μεταναστών. Έχει χρόνια να πέσει Ανθολόγιο στα χέρια μου, διευκρινίζω.
Όμως μου φαίνεται ότι το Ανθολόγιο ανοίγει περισσοτέρους ορίζοντες και δίνει πιο πολλά ερεθίσματα και κεντρίσματα στα παιδιά, ώστε ν’ ασχοληθούν αργότερα και μόνα τους με τη Λογοτεχνία, απ’ ό,τι ένα μυθιστόρημα και δη σε μετάφραση. Όσο αριστουργηματικό κι αν είναι. Άλλωστε ισχύει πάντα το traduttore, traditore.
Είμαι πεπεισμένη ότι δεν παίζει τόσο ρόλο το αν διδάσκεται κάτι σε αποσπάσματα, όσο ποιος το διδάσκει και τίνι τρόπω. Όπωσδήποτε, βέβαια, απαιτεί πολλή δουλειά, πολύ περισσότερη, σίγουρα.