Εκοιμήθη ο Αρχιεπίσκοπος!

[Misha]

πρότυπο ιεράρχη στις μέρες μας είναι ο Πατριάρχης Παύλος της Σερβικής Εκκλησίας,93 ετων ήδη και ασθενής...

ας ευχηθούμε ο νεος αρχιεπίσκοπος Ιερωνυμος να του μοιάσει και να έχει μια θητεία καρποφόρα...

[Σουλιώτης]

Δεν ξέρω αν γίνεται Χριστιανός και Δεξιός (εγώ αυτό δηλώνω πάντως), ξέρω πάντως ότι δεν γίνεται Χριστιανός και Αριστερός, μια που ο Μαρξ ευθέως κατήγγειλε κάθε θρησκεία (όπιο του λαού κλπ.) και άλλωστε και οι πολιτικοί επίγονοί του συνειδητά πολέμησαν και την Ορθοδοξία και τις Δυτικές αιρέσεις του Χριστιανισμού. Εν πάση περιπτώσει, όποιος βάζει τις πολιτικές του πεποιθήσεις πάνω ή σε ίση μοίρα με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, μάλλον δεν έχει καταλάβει τη διδασκαλία του Ευαγγελίου. Φίλε Φιλαλήθη, από καιρό θέλω να γράψω κάτι που να σου εξηγώ γιατί είναι θεμελιωδώς λανθασμένα τα δύο πρόσφατα άρθρα σου σε συνέχειες στο Ρεσάλτο περί Ορθοδοξίας, αλλά δεν βρήκα την ευκαιρία. Εν πάση περιπτώσει, κάποια στιγμή θα το κάνω.

Να ξεκαθαρίσω κάτι κατ' αρχάς που παρέλειψα να το κάνω στο προηγούμενο μήνυμά μου. ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν θα αποδειχθεί όντως εκκλησιαστικός ανήρ ο Ιερώνυμος. Το μόνο που ξέρω είναι ότι οι κατηγορίες για ατασθαλίες εναντίον που είχαν προκύψει τον καιρό της εκλογής Χριστόδουλου κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος στη συνέχεια. Επίσης, ξέρω τις πρώτες του δηλώσεις, που είναι σαφώς διαφορετικές από το τόσο κοσμικό και τόσο πολιτικό πνεύμα που είχε δώσει στο λόγο του ο μακαριστός Χριστόδουλος. Προσωπικά νιώθω εξαιρετικά ανακουφισμένος από αυτήν την τελευταία εξέλιξη. Σίγουρα όμως, ΑΝΗΣΥΧΩ από τις καταγγελίες που διαβάζω εδώ μέσα, από την πληροφορία π.χ. περί θέσεων του νέου αρχιεπισκόπου περί καταργήσεως του ράσου, από τη χαρά των Πρετεντέρηδων, από τις πληροφορίες περί αποδοχής του "διαχωρισμού Εκκλησίας - Κράτους" κλπ. κλπ. Από κει και πέρα, ο χρόνος θα δείξει και ας ελπίσουμε οι απαισιόδοξοι να διαψευσθούν και εμείς οι αισιόδοξοι να δικαιωθούμε.

Μια που ο λόγος για τον περιβόητο "διαχωρισμό Εκκλησίας - Κράτους" πρέπει κάπου εδώ να απαντηθεί αυτό που οι "φωταδιστές" εμφανίζουν ως δήθεν επιχείρημα, δηλαδή όταν λένε ότι η ίδια η Εκκλησία αντιδρούσε τη δεκαετία του 1830 στην σύμπλεξη κράτους - Εκκλησίας. Πρόκειται για εντελώς παραπλανητικό επιχείρημα. Η Εκκλησία τότε αντιδρούσε στην επιχειρούμενη υποταγή της στο κράτος. Δεν υπήρχε τότε (και δεν μπορούσε να υπάρχει) κανένα ζήτημα το νεότευκτο κράτος να μην θρησκεύει, να μην έχει "επίσημη θρησκεία" να το πούμε έτσι. Σήμερα, αντιθέτως, αυτό που επιδιώκουν είναι το κράτος μας να μην έχει "επίσημη θρησκεία" ή "επικρατούσα" θρησκεία, κατά τη σχετική ορολογία του Συντάγματος. Να μην έχουν εικόνες του Χριστού τα Δικαστήρια, να μην έχουν εικόνες τα σχολεία, να μην γίνονται αγιασμοί, να φύγουν οι ιερείς από το στρατό, κλπ. κλπ. Πράγματα βέβαια που δεν έθετε κανένας το 1830. Το 1830 ήθελαν να μην υπάρχει αυτός ο ασφυκτικός όσο και ιδιοτελής (από τη μεριά του κράτους) εναγκαλισμός της Εκκλησίας από το κράτος.

Περί πολιτικής, μοναχού Αρσενίου Βλιαγκόφτη, πατρός Γεωργίου Μεταλληνού και πατρός Θεοδώρου Ζήση (στον Ιερό Ναό του οποίου εκκλησιάζομαι κάθε Κυριακή, όπως και σήμερα): Υπάρχουν πράγματι και κείμενά τους που καταγγέλλουν τη Νέα Τάξη, τις επιθέσεις κατά τις Ορθοδοξίας, τα πλανητικά σχέδια κατά της Ορθοδοξίας, μην ξεχνούμε άλλωστε και τη δήλωση Κίσσινγκερ, στην οποία περιγράφει τη θρησκεία των Ελλήνων ως βασικό παράγοντα που πρέπει να χτυπηθεί για να υποταχθούν οι δυσκολοκυβέρνητοι Έλληνες. Δεν ξέρω όμως κατά πόσον έχετε παρακολουθήσει συνολικά τη δράση των τριών αυτών σημαντικών εκκλησιαστικών ανδρών. Η βάσική τους μέριμνα είναι ο αντιαιρετικός και, συγκεκριμένα, ο αντιοικουμενικός αγώνας. Και οι τρεις του, ειδικά μάλιστα ο πατήρ Θεόδωρος, έχουν εκφραστεί με σκληρότητα κατά του Χριστόδουλου, μάλιστα δε πριν από δυόμιση περίπου χρόνια ο Χριστόδουλος είχε συνωμοτήσει με τον Πατριάρχη (σε μια από τις λίγες αγαστές συνέργειες με το Φανάρι!) για να "ξεκάνουν" κατά το κοινώς λεγόμενο τον πατέρα Θεόδωρο και με έωλες προφάσεις του είχαν απαγορεύσει να ιερουργεί. Τελικά με πολλές πιέσεις των δικών του ανθρώπων ο πατήρ Θεόδωρος πείστηκε (ενω διαφωνούσε απολύτως αρχικά) να ασκήσει ένδικα μέσα στο Συμβούλιο της Επικρατείας και πέτυχε την έκδοση προσωρινής διαταγής, οπότε και λύθηκε το ζήτημα με την παροχή εξηγήσεων, όπου ο πατήρ Θεόδωρος εξηγούσε γραπτώς ότι οι επιθέσεις του κατά του Αρχιεπισκόπου είναι θεολογικού και όχι προσωπικού χαρακτήρα (δεν πήρε δηλαδή ούτε ένα γράμμα πίσω από όσα έγραφε). Και τι έλεγε ο πατήρ Θεόδωρος! Ήταν ο καιρός που γινόταν ο χαμός στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων είχε αποπέμψει τον Ειρηναίο. Είχε γράψει ένα άρθρο σε εφημερίδα των Αθηνών, όπου ζητούσε από την ελλαδική Ιεραρχία να ακολουθήσει το παράδειγμα των Ιεροσολύμων και να αποπέμψει το Χριστόδουλο!

Με λίγια λόγια: Δεν υπάρχουν σκληρότεροι επικριτές του μακαριστού Χριστόδουλου από αυτούς τους τρεις που αναφέρατε. Κριτική, την οποία εγώ ο ίδιος συμμεριζόμουν πλήρως, ως βασισμένη στη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Άραγε είναι και αυτοί εγκάθετοι της Νέας Τάξης, αυτοί που κατεξοχήν και καθ' υπερβολή στο σύνολο της Ελλαδικής Εκκλησίας περισσότερο από οποιουςδήποτε άλλους δεν τους άρεζε καθόλου ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος; Η κριτική τους είχε καθαρά θεολογική οπτική και στηλίτευε όλες αυτές τις πολιτικού (για να μην πω πολιτικάντικου) χαρακτήρα παρεκκλίσεις του Ορθοδόξου κηρύγματος επί Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Εν κατακλείδι, είτε το θέλετε είτε όχι, στην Εκκλησία τίποτα δεν είναι πολιτικό. Ούτε καν ηθικό, που λέει ο ΓιάννηςΜ. Στην Εκκλησία τα πάντα στρέφονται γύρω από τη Σωτηρία του ανθρώπου. Όλα τα άλλα, και η παγκοσμιοποίηση και η Νέα Τάξη, έπονται. Όπως λέει και το Ευαγγέλιο, "ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού, και ταύτα πάντα προστεθήσονται υμίν". Όλα τα άλλα μας τα χαρίζει ο Θεός. Εμείς στην Ορθοδοξία πιστεύουμε στο θαύμα και στη δύναμη του Θεού. Όπως είχε πει και ο Μακρυγιάννης και σε εκείνον τον Άγγλο στη Λέρνη που του είχε πει "είναι αδύνατες οι θέσεις σας" -"Είναι αδύνατες οι θέσεις μας, μα είναι δυνατός ο Θεός μας και θα μας προστατέψει", όπως και έγινε. Οι Έλληνες νίκησαν στη Λέρνη και η Επανάσταση σώθηκε, που κινδύνευε να σβήσει από τον επερχόμενο Ιμπραήμ. Και δεν σώθηκε με ανθρώπινη παρέμβαση. Πιστεύετε αληθινά ότι και σήμερα μπορεί να σωθεί η Ελλάδα με ανθρώπινη παρέμβαση; Πραγματικά ματαιοποινείτε, εάν το πιστεύετε.

Μην βλέπετε την Εκκλησία σαν έναν ευκαιριακό σύμμαχο για την επίτευξη πολιτικών στόχων. Η Εκκλησία είναι η προέκταση της Αγίας Τριάδος επί της γης, είναι οι Γλώσσες του Αγίου Πνεύματος της Πεντηκοστής, είναι η εξ Ουρανού αποκεκαλυμμένη Αλήθεια. Αν δεν είναι όλα αυτά, τότε είναι απλώς ένα τσούρμο απατεώνων που μας λένε ότι κατέβηκε ο Θεός στη γή, έγινε άνθρωπος, σταυρώθηκε και αναστήθηκε. Αυτό είναι ή πολύ χοντρό ψέμμα ή η σημαντικότερη αλήθεια του ανθρωπίνου γένους. Αν είναι όντως αλήθεια, όλα τα άλλα είναι ασήμαντα. Αν δεν είναι αλήθεια, δεν αξίζει να ασχολείται κανείς με ένα τσούρμο απατεώνων. Διαλέγετε.

[φιλαλήθης]

Αγαπητέ φίλε (και αδελφέ) Σουλιώτη:
-κατ'αρχάς, είσαι αξιάγαστος για πολλά από αυτά τα οποία
διακρίνονται στον λόγο σου, όπως η ευπαιδευσία.
-Δεύτερον: σχεδόν συμφωνώ απόλυτα στα περί του αξιέπαινου και τόσο άξιου (Δρος θεολογικής) π.Ζήση, του π.Μεταλληνού, του "γέροντα"(=μοναχού) Αρσενίου Βλιαγκόφτη και, από την άλλη, του Χριστοδούλου. Πράγματι, θυμάμαι ακόμη την περίπτωσι εκείνη που ήθελαν να επιβάλουν στον πατέρα (Ζήση)
σοβαρότατο "επιτίμιον"(ας το πω έτσι), ο ανεπίτρεπτα/σκανδαλιστικότατα(για πολλούς, π.χ. "δυσπίστους") εύσαρκος(για να μην πούμε γαστρίμαργος....), εν αντιθέσει με τον π.Ζήση και τον Θηβών, ας πούμε, μακαριστός Χριστόδουλος και οι ομοτράπεζοί του. Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, παρ'ότι υπήρξε, λίαν αντορθόδοξα, πολέμιος του Πατριαρχείου με αφορμή -ειδικά, μόνον- το διοικητικό πρόβλημα των "Νέων Χωρών", ήταν κι αυτός κληρικός με σαφέστατες οικουμενιστικές τάσεις. Και είναι ανοησία μεγίστη κάποιοι-όχι εδώ- να το αρνούνται αυτό. Ο Θηβών σε αυτά τα θέματα είναι, δίχως καμμία αμφιβολία, ορθοδοξότερος, παραδοσιακότερος, "πατερικότερος" και, άρα, αντινεοταξικότερος. Εννοώ τις σχέσεις με το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως Ορθόδοξο θεσμό, πέραν των γενικών , ελλαδικών και φαναριωτικών δηλ., νεοταξικών οικουμενιστικών εκτραχηλισμών...,
Τρίτον: ευχαριστώ σε πολύ και επιχαίρω "ιδιαίτατα" που απασχολείσαι με το φλέγον και πρόξενο τόσων σκανδάλων και προβλημάτων θέμα των σχέσεων "Ορθοδοξία και πολιτικής", όπως ετιτλοφορείτο (έωλο) πόνημα του νέκυος, πλέον, 'χουντικού' λογίου μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτη. Εύχομαι ολόθυμα το θέμα αυτό να "ανοίξει" περαιτέρω στον "πιστό λαό" (μας). Με αυτό, λοιπόν, το προκείμενο, έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα έως και εξαντλητικά(ως όφειλα), πολύ περισσότερο δε από της εποχής των απαρχών του Φοιτητικού Κινήματος, που με ώθησε σε ένα άκρως γόνιμο προβληματισμό/έρευνα/μελέτη στο ποιες θέσεις πρέπει να έχει ένας απόλυτα συνειδητός και εξ ελευθερίας χριστιανός Ορθόδοξος επί τούτου. Συνειδητοποίησα, ότι οι πλάνες μου σε αρκετά σημεία ήσαν αβυθομέτρητες (η γαρ αμάθεια) και το πώς είχα πέσει κι εγώ στον "βόθυνον" του αστοχριστιανισμού: ας πούμε της ..."Δεξιάς του Κυρίου", όπως θα το έλεγε κι ο μακαριστός κ.ο.κ., αν και ποτέ δεν υπήρξα, μάλλον(μεταξύ πολλών άλλων, πολιτικά, περίπου την ίδια εποχή), παρά φιλο-αστός, φιλο-δεξιός.

[Σουλιώτης]

Αγαπητέ φίλε και αδελφέ Φιλαλήθη,

Πολύ ωραία τα όσα λες και εποικοδομητικά. Ξεκινώ από το τι σημαίνει για μένα "αριστερός" και "δεξιός", διότι νομίζω ότι είναι μια απαραίτητη διευκρίνιση. Το σκεπτόμουν μετά που έγραψα το προηγούμενο μήνυμα και πολύ ορθά το έθεσες και συ, πολύ ορθά το αντιλήφθηκες ότι έχει μεγάλη σημασία για αυτή τη συζήτηση, αλλά και γενικότερα.

Λοιπόν, για μένα, αριστερός σημαίνει μαρξιστής. Δεν μπορώ να αντιληφθώ τους άλλους ορισμούς του αριστερού ως "ορθόδοξους" (με την έννοια του όρου στις δυτικές γλώσσες). Πολλοί δηλώνουν αριστεροί χωρίς να είναι μαρξιστές. Αυτοί για μένα επιθυμούν απλώς μια δικαιότερη κοινωνία. Ποιος όμως δεν το επιθυμεί αυτό; Λίγοι είναι αυτοί που δεν επιθυμούν δίκαιη κοινωνία και είναι οι συνειδητοί και σκληροτράχηλοι καπιταλιστές. Στην Ελλάδα τέτοιους γνωρίζω μόνον τον Ανδριανόπουλο και τον Οδυσσέα Κυριακόπουλο, ούτε καν το Στέφανο Μάνο και τον Δ. Δασκαλόπουλο (οι τελευταίοι πιστεύουν ότι ο καπιταλισμός φέρνει περίπου αυτόματα και δίκαιη κοινωνία - άλλο το ότι κάνουν βέβαια λάθος).

Θα μπορούσαμε να ορίσουμε και ευρύτερα τον αριστερό. Αριστερός θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι, γενικότερα, όποιος απολυτοποιεί το αίτημα για δίκαιη κοινωνία. Η κοινωνική δικαιοσύνη είναι ΕΝΑ από τα διαχρονικά αιτήματα του ανθρώπου. Ο πρώτος που το απολυτοποίησε είναι ο Μαρξ. Δεν ήταν ο μόνος. Όταν βλέπεις παντού αδικία, λες, κάτσε, εδώ κάτι πρέπει να κάνουμε. Όμως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Αν η επιδίωξη της κοινωνικής δικαιοσύνης γίνεται πολιτικό σύστημα, τότε απολυτοποιείται. Το κυριότερο: παραβλέπεται η αδυναμία της ανθρώπινης φύσης. Τα συστήματα του υπαρκτού σοσιαλισμού - αλλά και ο μαρξισμός γενικότερα - αυτό ακριβώς παρέβλεψαν: την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης. Δηλαδή, ότι μέσα σε οποιοδήποτε σύστημα, ο άνθρωπος όταν βρεθεί "με το μέλι στα δάχτυλα", να το πούμε έτσι, είναι σφόδρα πιθανόν να αρχίσει να το γλείφει.

Από αυτή την άποψη η καπιταλιστική Αμερική που έλκει την ιδεολογική καταγωγή της από τον προτεσταντικό πουριτανισμό ("Ο Θεός μας έδωσε όλα τα υλικά αγαθά επειδή τα αξίζουμε") και δημιούργησε έναν σκληροτράχηλο ηθικισμό, δημιούργησε ένα σύστημα με προϋποθέσεις δικαιοσύνης πολύ ισχυρότερες από αυτές του μαρξισμού και των άλλων συστημάτων που επεδίωκαν ευθέως την κοινωνική δικαιοσύνη δια του πολιτειακού - κοινωνικού συστήματος. Το λέω αυτό, διότι ο μέσος Αμερικανός δεν μπορεί να διανοηθεί να καταχραστεί τη θέση εξουσίας που κατέχει. Άλλο βέβαια ότι η Αμερική καταχράται τη θέση εξουσίας που κατέχει πλανητικά. Αλλά εντός του κράτους τους, οι Αμερικανοί είναι πολύ διαφορετικοί. Κάτι σαν την αρχαία Αθήνα. Που είχε φτιάξει ένα εκπληκτικό για την εποχή του πολίτευμα, αλλά καταπίεζε άλλες πόλεις-κράτη και είχε ιμπεριαλιστική νοοτροπία εν γένει.

Εκεί ακριβώς απέτυχε ο Μαρξισμός και εκεί θα αποτύχει κάθε σύστημα κοινωνικής διαχείρισης του παραγόμενου πλούτου. Κάποιοι θα βρεθούν σε θέσεις εξουσίας, αλλιώς δεν μπορούν να λειτουργήσουν οι ρουτίνες (με την φυσικο-μαθηματική έννοια) της οικονομίας και της κοινωνίας. Βλέπω το Ρεσάλτο να κατηγορεί συχνά τη γραφειοκρατική αλλοίωση των αρχών του Σοβιετικού πραξικοπήματος (συνηθίστηκε να ονομάζεται επανάσταση) του Οκτωβρίου του 1917 και, διακρίνοντας παράλληλα έναν νοσταλγικό τροτσκισμό, θέλω να ρωτήσω: ήταν δυνατόν να μην αναπτυχθεί γραφειοκρατεία στο σύστημα που επιβλήθηκε μετά τον Οκτώβριο του 1917; Προσωπικά το βλέπω αδύνατον. Και, αν ήταν αδύνατον να μην αναπτυχθεί γραφειοκρατεία, πώς θα ήταν δυνατόν να αποκλεισθεί η ανθρώπινη αδυναμία από τις καταχρήσεις αυτής της γραφειοκρατείας;

Αν δεν αναπτύχθηκε γραφειοκρατεία επί Λένιν, ήταν επειδή ο ίδιος ο Λένιν διαπίστωσε την αδυναμία του μαρξισμού να επιβιώσει και διέταξε τη Νέα Οικονομική Πολιτική με φιλελεύθερα χαρακτηριστκά. Δεν μπορούσε, συνεπώς, σε εκείνο το καθεστώς οικονομικής διαχείρισης να αναπτυχθεί η γραφειοκρατεία που αναπτύχθηκε μετέπειτα. Η ΝΕΠ υποτίθεται ότι ήταν μεταβατική, αλλά εν πάση περιπτώσει, δεν ήταν μαρξισμός (έστω και αν ενετάγη σε μια ευρύτερη μαρξιστική οπτική) και για αυτό δεν ευνοούσε την ανάπτυξη γραφειοκρατείας. Μεταβατικά, υποτίθεται, εφαρμόστηκε, αλλά τι σημαίνει μεταβατικά; Μήπως σημαίνει ομολογία εγγενών αδυναμιών; Ομολογία αδυναμίας παραγωγής πλούτου χωρίς "γραφειοκρατεία"; Ομολογία ανάγκης του πλούτου για να λειτουργήσει το προτεινόμενο σύστημα; Τι θα άλλαζε, μετέπειτα, όταν έπαυσε η ΝΕΠ, χωρίς τη σταλινική καταπίεση; Και γιατί τελικά το σύστημα αυτό αποδείχθηκε τόσο δέσμιο των αρχών που εμφύσησε ένα πρόσωπο και μόνον ή που θα εμφυσούσε ένα άλλο πρόσωπο (ο Τρότσκι, π.χ.); Ο Μαρξ εμφάνιζε την εξέλιξη του συστήματός του περίπου ως φυσικό νόμο. Το ίδιο και ο Λενινισμός. Μήπως τελικά μας τα είπε λάθος; Μήπως η ανθρώπινη αδυναμία είναι αυτή που οδήγησε στις γραφειοκρατικές αλλοιώσεις; Πώς μπορείς να αφαιρέσεις από αυτόν που έχει την εξουσία τη δυνατότητα να πράξει το κακό όταν βρεθεί σε θέση ανεξέλεγκτης ισχύος; Θα τον εμποδίσουν οι "λαϊκές δυνάμεις"; Αλλά αυτές, αν χειραγωγηθούν από αυτόν που ήδη ανέδειξαν στην εξουσία, εύκολα θα γίνουν άβουλο όργανο στα χέρια του εξουσιαστή, ώστε να προστατεύουν τις υπερεξουσίες του.

Εν πάση περιπτώσει, πλατειάζω με θέματα που έχουν έμμεση μόνον σχέση με αυτά που συζητάμε. Αυτό που θέλω να πω είναι: Δεξιός για μένα είναι αυτό που θα ήταν η πολιτική αντίληψη αν δεν είχε ενσκήψει ποτέ ο μαρξισμός στην ανθρωπότητα. Ο Δεξιός ετεροκαθορίζεται σε σχέση με τον Αριστερό. Πρώτα ορίσαμε τον Αριστερό και μετά, εξ αντιδιαστολής, ορίσαμε το Δεξιό. Και δεν τον ορίσαμε τον Αριστερό με βάση τα όσα υιοθετούνταν στη γαλλική επανάσταση (από όπου προέκυψε και ο όρος αριστεροί και δεξιοί, όπου αριστεροί ήταν οι ριζοσπάστες που κάθονταν στα αριστερά έδρανα της γαλλικής εθνοσυνέλευσης), αλλά τον ορίσαμε μετά την εμφάνιση του μαρξισμού, ως αυτόν που υιοθετεί το μαρξισμό ή παρόμοια συστήματα που θέτουν στο επίκεντρο και, κατ' εμέ, απολυτοποιούν το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Αυτά όλα τώρα είναι πολύ σχετικά. Εδώ ο Γιανναράς που εδώ δεν συμπαθείτε καθόλου δηλώνει αριστερός. Τι σημαίνει "αριστερός" για το Γιανναρά; Μακάρι να 'ξερα. Έχω την εντύπωση τελικά ότι έχουμε φτάσει σε ένα σημείο στην Ελλάδα να ορίζουμε ως "αριστερό" ο,τιδήποτε μας φαίνεται καλό και ως "δεξιό" ο,τιδήποτε δεν μας φαίνεται καλό. Θέλουμε να αυξήσουμε τους μισθούς; Είναι "αριστερή" πολιτική. Θέλουμε να μην αυξήσουμε τους μισθούς; Είναι "δεξιά" πολιτική. Μα δεν καταλαβαίνω! Υπάρχει κανείς που να μην θέλει να αυξάνονται οι μισθοί; Όλοι θέλουμε να αυξάνονται οι μισθοί. Και ο αρχικαπιταλιστής Φόρντ εξηγούσε στη δεκαετία του 1920 πόσο ωραία είναι να έχουμε καλοπληρωμένους εργαζόμενους με υψηλή αγοραστική δύναμη που θα αγοράζουν με προθυμία τα προϊόντα που αφθόνως θα παράγει ο καπιταλισμός. Αλλά όμως όταν μια επιχείρηση δεν πάει και τόσο καλά είναι αφροσύνη να κρατάς τους μισθούς υψηλούς. Η επιχείρηση είναι καταδικασμένη να κλείσει. Τότε πιάνουν δουλειά οι επαγγελματίες της "κοινωνικής δικαιοσύνης" και βάζουν μπροστά σοσιαλισμούς και δε συμμαζεύεται και η επιχείρηση τελικά κλείνει.

Τι θέλω να πω: Ούτε το να δώσεις μεγάλους μισθούς είναι "αριστερή" πολιτική, ούτε το να δώσεις μικρούς μισθούς είναι "δεξιά" πολιτική. Όλοι θέλουμε το πρώτο. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που δεν μπορεί να συμβεί το πρώτο και συμβαίνει το δεύτερο. Υπάρχουν και περιπτώσεις στις οποίες δεν συμβαίνει το πρώτο, αλλά το δεύτερο, μόνον και μόνον επειδή είναι κακός ο εργοδότης. Για να είσαι αντίθετος με έναν τέτοιο κακό εργοδότη πρέπει άραγε να είσαι σοσιαλιστής; Πρέπει να είσαι αριστερός; Δεν το αντιλαμβάνομαι. Νομίζω ότι υπάρχει σωστό και λάθος καί όταν μια επιχείρηση που πάει καλά δεν μοιράζεται το προϊόν της ανάπτυξής της και με τους εργαζόμενούς της, αυτό είναι απλώς λάθος. Δεν χρειάζεται να είναι ούτε "αριστερό" ούτε "δεξιό".

Από την καλοπροαίρετη απολυτοποίηση της κοινωνικής δικαιοσύνης, με την προπεριγραφόμενη αλλοίωση της έννοιας του αριστερού έχουμε καταντήσει σήμερα στο σημείο ο κάθε ένας που θέλει να δουλέψει την κοινωνία να δηλώνει αριστερός. Τουλάχιστον οι υπόλοιποι που δεν το δηλώνουν είναι πιο τίμιοι. Η ρίζα του κακού βρίσκεται ακριβώς στο ότι ορισμένα σωστά πράγματα τα έχουμε ορίσει ως "αριστερά" και οι υπόλοιποι, οι "κακοί" είναι οι δεξιοί. Από πού και ως πού ρε παιδιά; Εμένα αυτό μου θυμίζει την καπηλεία της πατριδοφιλίας από τη δεξιά, την παλιά δεξιά. Έτσι γίνεται σήμερα καπηλεία της κοινωνικής δικαιοσύνης από την παλιά και τη σημερινή αριστερά. Όπως γίνεται καπηλεία του αιτήματος για ελευθερία από τους νεοφιλελεύθερους. Καπηλεία και απολυτοποίηση. Όπως όμως οι νεοφιλελεύθεροι είναι ο καλύτερος δρόμος για την επιβολή ανελεύθερων μέτρων, όπως οι παλιοί δεξιοί είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για το ξεπούλημα της πατρίδας (μόνον ο Σημίτης τους ξεπέρασε), Έτσι και οι σοσιαλιστές είναι η βασιλική οδός για την επιβολή αντεργατικών μέτρων. Γιατί; Διότι τελικά η ανθρώπινη φύση παραμένει ίδια, έχει τις ίδιες αδυναμίες παντού και πάντα και κατατείνει σε αυτό που στην Ορθοδοξία ονομάζεται "αμαρτία".

Αν λοιπόν εγώ δηλώνω δεξιός το δηλώνω με την παραπάνω έννοια: της πλήρους απόρριψης του μαρξισμού και των παραλλαγών του, ήτοι, κάθε απόπειρας απολυτοποίησης του αιτήματος για κοινωνική δικαιοσύνη. Το δηλώνω για να μην δουλευόμαστε μεταξύ μας, για να ξέρετε ποιος είμαι και τι πρεσβεύω. Εκτός από το μαρξισμό - σοσιαλισμό - κομμουνισμό απορρίπτω επίσης και το νεοφιλελευθερισμό, τον καπιταλισμό, το φεμινισμό και κάθε τι άλλο που απολυτοποιεί ορθές κατά βάση ιδέες και τις κάνει πυρήνα ιδεολογιών. Πρόκειται για παγίδα εις βάρος της ανθρώπινης σκέψης και δράσης. Μας αποτρέπει από το να δούμε το σωστό. Το οποίο δεν είναι πάντοτε "σοσιαλιστικό", δεν είναι πάντοτε "φιλελεύθερο", δεν είναι πάντοτε "καπιταλιστικό", μπορεί να είναι κάτι από όλα αυτά ή τίποτα από όλα αυτά και να είναι κάτι άλλο. Εν πάση περιπτώσει, το σωστό και το λάθος είναι άσχετο από αυτές τις ιδεολογίες. Υπάρχει (το σωστό και το λάθος), αλλά ο αδύναμος άνθρωπος δυσκολεύεται να το συλλάβει και έτσι ορισμένες φορές νομίζει ότι δεν υπάρχει. Πρέπει όμως πάντοτε να προσπαθεί να το εντοπίζει.

Και ο Χριστιανισμός; Εκεί επιτρέπεται η απολυτοποίηση; Λέμε όχι στην απολυτοποίηση σε κάθε τι το ανθρώπινο. Έτσι, λέω όχι και στην απολυτοποίηση της θρησκείας, που οδηγεί στο φονταμενταλισμό. Όμως ο Χριστιανισμός, η Ορθοδοξία, δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα. Έχει θεϊκή απολυτότητα. Προέρχεται από το Απόλυτο Όν και η απολυτότητά του έχει τέτοια απαλότητα που δεν θέλει να επίβληθεί στον άνθρωπο με το ζόρι. Καμιά φορά ο τρόπος που εκφραζόμαστε εμείς οι άνθρωποι για αυτό το απόλυτο μας ωθεί να προσλάβουμε κάτι από τη δική μας πεπτωκυία φύση και να εμφανίσουμε αυτό το απαλό και ζωοποιό "απόλυτο" ως κάτι δήθεν δικό μας. Τότε, όπως έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος, είναι σαν να πετροβολείς τον άλλον με διαμαντόπετρες. Και αυτό είναι ανθρώπινο και είναι απορριπτέο. Πιστεύουμε στο απόλυτο, αλλά ως θεϊκό απόλυτο. Δεν πιστεύουμε σε κανέναν ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ απόλυτο.

Στο πλαίσιο αυτό, φίλε Φιλαλήθη, το να εξάγεις πολιτική ιδεολογία από το θεϊκό απόλυτο που εκπροσωπεί επί της γης ο Χριστιανισμός, αποτελεί, για μένα, ανεπίτρεπτη αλλοίωση του Χριστιανικού μηνύματος. Το μήνυμα της Εκκλησίας είναι ένα και είναι διαχρονικό: "μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών". Είναι τα λόγια του Ιωάννη του Προδρόμου, όμως περί αυτού πρόκειται στην επίγεια ζωή μας. Το να λέμε για σοσιαλισμούς ή για Αγια-Σοφιά και να λέμε ότι έτσι είναι το χριστιανικό, απλώς ψάχνουμε να βρούμε προφάσεις εν αμαρτίαις, προσπαθούμε δηλαδή να δώσουμε ηθική νομιμοποίηση στην απολυτοποίηση κάποιων ιδεών μας. Και το πράττουμε αυτό μέσα από το Απόλυτο που εκπροσωπεί ο Ιησούς Χριστός. Δεν δέχομαι να εξάγω πολιτική ιδεολογία από την Ορθοδοξία. Δεν υπάρχει η "Δεξιά του Κυρίου", δεν μπορεί να υπάρχει, διότι "ουκ εστί προσωποληψία παρά τω Θεώ". Υπάρχει σωστό και λάθος, Αλήθεια και ψέμμα. Δεν θα πολεμήσετε, μας είπε ο Παύλος, κατά των εξουσιών του κόσμου τούτου, αλλά κατά του πονηρού πνεύματος. Αυτός είναι ο αγώνας του Χριστιανού. Σίγουρα δεν μπορεί να αγνοήσει τελείως και την πολιτική κατάσταση που υπάρχει γύρω του. Ο Χριστιανός όμως ξέρει ότι αυτά είναι κατώτερα πράγματα, διότι η δική του πραγματική πατρίδα είναι εν τοις Ουρανοίς. Θα πει μια κουβέντα για αυτό που του φαίνεται σωστό και για τα επίγεια, θα ξέρει όμως ότι και αυτά είναι τελικά μάταια και ότι δεν αξίζει να ασχολείται και τόσο με αυτά.

Κάτι τελευταίο, που λησμόνησα να απαντήσω προς τη "Δανάη". Το απόσπασμα του Αναστασίου Γιαννουλάτου που παρέθεσες με βρίσκει απολύτως σύμφωνω. Αυτή τη διεργασία την απορρίπτουμε όλοι. Αντιστεκόμαστε σε αυτήν. Η Εκκλησία, η Ορθόδοξη Εκκλησία σίγουρα θα ορθώσει το ανάστημά της εναντίον αυτής της παγκοσμιοποιητικής διεργασίας. Όμως δεν δύναται και δεν επιτρέπεται να το πράξει με τον ίδιο τρόπο όπως ένας πολιτικός οργανισμός. Για το "πώς" της παρέμβασης της Εκκλησίας, θα χρησιμοποιήσω λόγια του Γέροντος Σωφρονίου από το έργο του "Περί Προσευχής" (σελ. 238-9): "άνευ της συνεχούς εξ ύψους νουθεσίας και η Εκκλησία εισέτι θα μετατραπεί εις μίαν εκ των ημιτύφλων δυνάμεων του κόσμου τούτου, δια της συγκρούσεως των οποίων (δυνάμεων) εισάγεται η καταστροφή εις την ζωήν της οικουμένης. Εις τί συνίσταται το έργον του πνευματικού; Εις την επιμελή εργασίαν εφ' έκαστον άνθρωπον όποως βοηθήση αυτόν να εισέλθη εις τον χώρον της ειρήνης του Χριστού [...] να συνεργήση εις την εσωτερικήν αναγέννησιν και μεταμόρφωσιν των ανθρώπων διά της χάριτος του Αγίου Πνεύματος [...] να εμπνεύση ανδρείαν εις του ολιγοψύχους ως προς τον αγώνα της ζωής κατά τας εντολάς του Κυρίου. Εν ενί λόγω, να συντελέση εις την πνευματικήν μόρφωσιν ενός εκάστου και πάντων. Η "μόρφωσις" προέρχεται εκ της λέξεως μορφή. Εις Σέρβος επισκοπος (ο Νικόλαος Βελιμίροβιτς) κατά θαυμαστόν τρόπον έγραφε περί του θέματος τούτου: 'Τι είδους μορφή και Οποίου πλάθεται υπό των συγχρόνων σχολών; Ποία εξ αυτών γνωρίζει ότι ο άνθρωπος επλάσθη κατ' εικόνα του ανάρχου Θεού;' Ούτος εφανερώθη επί της γης και απεκαλύφθη εις τον άνθρωπον [...] και ημείς νυν γνωρίζομεν ότι η αληθινή μόρφωσις έγκειται εις την αποκατάστασιν εν τοις απογόνοις του Αδάμ της εικόνος του Χριστού, ήτις ημαυρώθη εν τη πτώσει."

Αυτό είναι το έργο της Εκκλησίας και με αυτόν τον τρόπο αντιστέκεται η Εκκλησία και στην παγκοσμιοποίηση και σε κάθε άλλη ενέργεια της αμαρτίας επί της γης. Όχι δια συγκρούσεων, δια των οποίων "εισάγεται ο θάνατος εις την ζωήν της ανθρωπότητος".

[Ροβεσπιέρος]

ΕΙΣΤΕ εκτός θέματος!
Εφεξής θα κόβονται...
Μεταξύ τυριού και αχλαδιού δεν παίρνουμε μαθήματα μαρξισμού, από ανθρώπους που αγνοούν παντελώς και τη θεωρία και την πράξη των επαναστατικών κινημάτων...
Περιοριστείτε στο θέμα...
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[φιλαλήθης]

Ναι, είναι μάλλον κατ'επέκτασιν εντός θέματος τα όσα αναφέρθηκαν παρα-πάνω... Παραταύτα, αυτά είναι καλό να συζητηθούν, αλλαχού. Πάντοτε "μετά λόγου γνώσεως"...

Τώρα, βέβαια, το θέμα μας εδώ είναι η κοίμηση του αρχιεπισκόπου...
_________________
Α.«Μη πεποίθατε επ' άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία» (Ψαλμ.145, 3)
Β."....κλοπή είναι η οπωσδήποτε και οθενδήποτε αποκτηθείσα ιδιοκτησία....": Μέγας Βασίλειος, "Ασκητικά", 34,1-2

[Ροβεσπιέρος]

«Μια τυπική εκδήλωση του πνευματικού ερασιτεχνισμού (και της πνευματικής δραστηριότητας των ερασιτεχνών) είναι αυτό: Ότι στην πραγμάτευση ενός ζητήματος καταβάλλεται προσπάθεια να εκθέτει κανείς ο,τιδήποτε γνωρίζει και όχι μόνο αυτό που είναι αναγκαίο και σημαντικό για ένα θέμα. Πιάνει κάθε ευκαιρία για να κάνει επίδειξη των γυμνασμάτων του, όλων των κουρελιών κα σπάγκων του παζαριού του»
Γκράμσι

Η συζήτηση, με αφορμή, τον θάνατο του Χριστόδουλου, κινείται στη σχέση Εκκλησίας- Ορθοδοξίας και παγκοσμιοποίησης-Νέας Τάξης. Είναι μια συζήτηση καθαρά πολιτική.
Δεν θα μπορούσε ποτέ να εξοκείλει:
α). Σε θεϊκά κριτήρια, σε «πατερικές» Ορθοδοξίες, προφητείες και χρησμούς: Δε συζητάμε εδώ, ούτε θα μπορούσαμε να συζητήσουμε πάνω σε θεϊκά βάθρα και στις θρησκευτικές, φιλοσοφικές κατηχήσεις. Όποιος θέτει τέτοια ζητήματα εδώ, μάλλον δεν έχει καταλάβει που έχει μπει…
β). Σε μεταφυσικά «ονειροπολήματα» για τις «ανθρώπινες ατέλειες», ατέλειες μάλιστα που καθορίζουν την ιστορική κοινωνική εξέλιξη. Αυτό το μεταφυσικό, μυστικιστικό δόγμα (το αν καθορίζει ο «ατομικός χαρακτήρας» το κοινωνικό γίγνεσθαι), είναι άλλου είδους φιλοσοφική συζήτηση και δεν έχει καμιά σχέση σε μια συγκεκριμένη πολιτική συζήτηση. Το πώς καθορίζεται η συνείδηση και ο «χαρακτήρας» (οι «ατέλειες»), έχει επιστημονικά απαντηθεί και εν πάση περιπτώσει δεν μπορεί να τίθεται «ερασιτεχνικά» και άκρως αποπροσανατολιστικά…
γ). Το ίδιο δεν μπορούν να τεθούν στη παρούσα συζήτηση οι δοξασίες ή τα «πιστεύω» κάποιων κατά του μαρξισμού, του κομμουνισμού κ.λπ. Τι εξυπηρετεί αλήθεια αυτή η «μέθοδος» της πρόταξης των ιδεολογικών μας πιστεύω ή αντιδεξιές και αντιαριστερές «τοποθετήσεις», σε μια συγκεκριμένη πραγμάτευση ενός θέματος; Χρησιμοποιήσαμε εμείς ΠΟΤΕ στις αναλύσεςι ή κρίσεις μας πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα συζήτησης, ως ακατάλυτο στοιχείο της ορθότητάς μας, το μαρξισμό μας και την αριστερή μας ταυτότητα; Συζητάμε με βάση την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Τα κριτήριά μας αντλούνται από την πραγματικότητα, κοινωνική και πολιτική (παγκοσμιοποίηση-Νέα Τάξη) και όχι τα «πιστεύω» μας, ή από κριτήρια ιδεολογικά και θρησκευτικά….

Προσπαθούμε, συνεπώς να εξετάσουμε το ζήτημα της Εκκλησίας από τις σχέσεις της με το ιστορικό γίγνεσθαι και από τη θέση της μέσα στην σημερινή νεοταξική κατάσταση.
Η πραγματικότητα αυτή μας καθορίζει και ο βαθμός αντίστασης της Ορθοδοξίας στη Νέα Τάξη. Μια αντίσταση που καθορίζεται από αντικειμενικούς λόγους και που υφίσταται τις «πιέσεις» της αυτοκρατορικής εξουσίας.
Ο Χριστόδουλος, ανεξάρτητα από του λόγους και ανεξάρτητα από τα μεγάλα ολισθήματά του («προδοσίες», ίσως), ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΕ, εκφράζοντας και τις ενστικτώδεις δυνάμεις αντίστασης της Ορθόδοξης Εκκλησίας και το γενικότερο πνεύμα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ της ελληνικής κοινωνίας.
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ το καθοριστικό. Και η θέση αυτή δεν απορρέει από τα ιδεολογικά μας πιστεύω για την Εκκλησία!!!
Δεν καθορίζεται από το ποιος είναι «ορθοδοξότερος» και «πατερικότερος», ούτε από το ποιος είναι «δεξιός» ή «δεξιότερος». «αριστερός» ή «αριστερότερος»: Αυτά είναι λεκτικές ετικέτες για απλοϊκά μυαλά ή φανατικά αγκυλωμένα σε «ξύλινα καλούπια».
Με βάση, αυτό το συγκεκριμένο κοινωνικό και πολιτικό κριτήριο, κρίνουμε και τη νέα εκλογή. Αν είναι «πατερικότερος» ή «προοδευτικότερος» ο νέος Αρχιεπίσκοπος το αφήνουμε στους «πιστούς» ή στους «φωταδιστές».
Η πραγματικότητα, έξω από «πατερισμούς» και κουροφέξαλα είναι αδυσώπητη: Η εξουσιαστική ιεραρχία της Εκκλησίας είναι ως φύση και θέση με την ΕΞΟΥΣΙΑ, είναι διαβρωμένη και διεφθαρμένη μέχρι το μεδούλι και φαρισαϊκή.
Δεν μπορεί να περιμένει κανείς από αυτή τη γραφειοκρατική ηγετική ιεραρχία καμία πραγματική αντίσταση, με σταθερότητα και συνέχεια. Αυτό που εξετάζει είναι αν κάποιος ή κάποιοι έχουν αντιληφθεί και συνειδητοποιήσει τους κινδύνους που απειλούν και τους ίδιους ή δεν τους έχουν τόσο πολύ στο χέρι, ώστε να μπορούν να αντισταθούν κάπως.
Και από τους κατεστημένους, φωταδιστικούς ύμνους προς τον Θηβών, αλλά και από το γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν είδαμε μια πράξη του ή λόγο του κατά της Νέας Τάξης, αλλά και ακόμα από τις πρώτες «νότες» του ( υστερικά υπέρ του πατριαρχείου και ακύρωση της «ουσίας» Χριστόδουλου), συμπεραίνουμε ότι επικράτησε ο εκλεκτός του κατεστημένου.
Είθε το αύριο να μας διαψεύσει. Το θέλουμε ολόψυχα και πολιτικά…
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[φιλαλήθης]

[Ροβεσπιέρος]

Οι διαχειριστές

Το να ταυτίζουμε ένα σύστημα ιδεών («δόγμα») με τους διαχειριστές του και ακόμα χειρότερο με τους στυγνούς εμπόρους του δεν είναι απλώς μέγα μεθοδολογικό σφάλμα, αλλά ταχυδακτυλουργία, χρήσιμη για αυτούς που δεν θέλουν να δουν πέραν από τη μύτη τους.
Το ίδιο σφάλμα διαπράττουν και αυτοί που κάνουν επίκληση της «προοδευτικότητας», του «μαρξισμού» ή της «ορθόδοξης πατερικότητας» για δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να επικαλύψουν την πραγματικότητα.
ΟΛΟΙ αυτοί αντί να μελετήσουν και να διακρίνουν τη διαλεκτική σχέση των ιδεών με την κοινωνία, τη διαλεκτική σχέση της θεωρίας με την πράξη ή τη διαλεκτική σχέση Ορθοδοξίας και κοινωνίας, καταφεύγουν στις παραπάνω ταχυδακτυλουργίες, αναζητώντας την «καθαρότητα» του δόγματος, την «παρθενία» της ιδέας…
Έτσι οδηγούνται στο πλήρες αναποδογύρισμα της πραγματικότητας. π. χ. μιλάνε για «πατερικότητα» της …Εκκλησιαστικής ιεραρχίας!!! Για «πατερικότητα» των διαχειριστών των δογμάτων (οποιονδήποτε δογμάτων)!!!
Μια «καμαρίλα» γραφειοκρατών της Εκκλησίας (μόνιμων και ανεξέλεγκτων, διορισμένων με συναλλαγές και πολλά άλλα) δεν μπορεί να έχει καμία «πατερικότητα». Απλώς διαχειρίζεται και εμπορεύεται την «πατερικότητα». Η πραγματικότητα το έχει αποδείξει πολλές φορές. Πάντα αυτή η Εκκλησιαστική γραφειοκρατία (χωρίς ίχνος δημοκρατικής νομιμότητας) ήταν με το μέρος της εξουσίας, κόντρα στο λαό. Ευλογούσε και τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Τα παραδείγματα άφθονα. Πάντα στο εσωτερικό αυτής της γραφειοκρατικής ιεραρχίας κυριαρχούσε η συναλλαγή, η διαφθορά, οι δολοπλοκίες, ο αχαλίνωτος φαρισαϊσμός. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις…
Το κριτήριο, συνεπώς, ότι ο τάδε ή ο δείνα είναι «πατερικότερος» κ.λπ είναι χωρίς κανένα περιεχόμενο, μια μπούρδα για τους «πιστούς» αφελείς που επικοινωνούν με το … Θεό, μέσω των «λεπρών» πληρεξουσίων!!!
Είτε λοιπόν το θέλουμε, είτε όχι, το κριτήριο βρίσκεται στη γη, στην κοινωνία. Και αυτό το κριτήριο είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟ.
Με βάση, αυτό το κριτήριο, μπορούμε να αντιληφθούμε ποια «κατάσταση» της Εκκλησίας μπορεί να συγκρουστεί αποτελεσματικότερα με αυτούς που «παίζουν» το τέλος της και το τέλος των κοινωνιών…
Αυτά και δεν θα επανέλθω. Ο καθείς με την κρίση του και τις αυταπάτες του…


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Μπρακούλιας]

[quote="φιλαλήθης"][quote]Αν είναι «πατερικότερος» ή «προοδευτικότερος» ο νέος Αρχιεπίσκοπος το αφήνουμε στους «πιστούς» ή στους «φωταδιστές». [/quote]
Θα ήθελα να πω, φίλτατε Ροβεσπιέρε, ότι [i]δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα[/i]. Το αν είναι [b]"πατερικοτερος"[/b] ο αρχιεπίσκοπος έχει θεμελιώδη σημασία για ακριβώς το θέμα που εξετάζουμε και όχι τις πίστεις που υπαρξιακά πιστεύουμε ή τα ιδεολογικά συστήματα που έχουμε νοησιαρχικά, διανοητικά αποδεχθεί. Διότι, ΕΆΝ είναι πατερικότερος, όπως συνηθίζει να λέει και ο π.Μεταλληνός, δηλ. "ορθοδοξότερος" (ακολουθεί την παράδοσι των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων-Αγίων, αυτό εννοούμε στην πλήρη του μορφή), τότε, και ίσως μόνον τότε, θα αντισταθεί και στην Νέα Τάξη, την Νέα Εποχή/ πανθρησκεία και σε όλα τα συναφή. Διότι [b]ακριβώς θα ακολουθήσει το παράδειγμα των Πατέρων,[/b] όπως του Αγ.Μάρκου του Ευγενικού, που σε εποχές τόσο δύσκολες για την ίδια την φυσική επιβίωσι των προγόνων μας, υπήρξε ο μόνος που δεν υπέγραψε την απόφασι της ψευδοσυνόδου (Φερράρας- Φλωρεντίας) της Ένωσης με τους Παπικούς(πρβλ. Νέα Εποχή και Νέα Τάξη). Εάν ήταν πατερικός ο Χριστόδουλος, θα έλεγε, ότι ο Πάπας είναι ένα είδος "βδελύγματος της ερημώσεως", "Αντιχρίστου", όπως έλεγε ο πατροκοσμάς ο Αιτωλός, και δεν θα έκανε ...ταξιδάκια μετά από αυταρχικές ανακοινώσεις, για να τον αποδέχεται και προσφωνεί και ως ...χριστιανό επίσκοπο. Εάν ήταν πατερικότερος, θα μιλούσε πιο σαφώς από το να λέει απλώς για "τους ανθρώπους του σκότους και τα όργανα του διαβόλου" αναφερόμενος στην Παγκοσμιοποίησι σε λαϊκό κήρυγμα, εάν ήταν πιο πατερικός, θα είχε διακηρύξει την(συνετότατη) αντίθεσί του προς τον Πατριάρχη για τα οικουμενιστικά (άρα νεοταξικά) του έκτροπα(δεν ακούσαμε κάτι...), και όχι για ...τις Νέες Χώρες και ούτω καθεξής.
Οπότε έχουν σημασία αυτά για τα θέματα που πραγματευόμαστε. Όπως έχουν πολύ μεγάλη, θεωρώ, σημασία οι αντίστοιχες συζητήσεις περί του Μαρξ και του [i]μαρξιστικού αντιρεβιζιονισμού,[/i] που συνιστά αφετηρία είτε κοινωνικοοικονομολογική, είτε και φιλοσοφική, από την οποία κανείς επιτυγχάνει το επιθυμητό εδώ να αντιτάσσεται στην σημερινή νεοφιλελεύθερη "Αριστερά", που είναι νόθο τέκνο της νεοταξικής παγκοσμιοποίησης... Αυτά τα ολίγα...[/quote]

Χωρίς να θέλω να σε θίξω κατ'ελάχιστο αγαπητέ εν Θεώ αδελφέ Φιλαλήθη, τα όσα λες επιβεβαιώνουν την ανώφελη σύγχυση και το διχασμό επ'ωφελεία των αλλοτρίων που επέρχονται όταν κάποιοι σκέπτονται ΠΡΩΤΑ ως Χριστιανοί και ΜΕΤΑ (και αν) ως ΠΟΛΙΤΙΚΑ όντα δηλαδή Έλληνες κατ'ουσία και κατ'όνομα.

Αυτή η "πατερικότητα" που περιγράφεις, υπήρξε επονείδιστη και ΒΛΑΒΕΡΟΤΑΤΗ για την πατρίδα και το λαό μας.
Αυτή η "πατερικότητα" εμπόδισε το Βυζάντιο να ελιχθεί όπως έπρεπε ώστε να λάβει βοήθεια από τη Δύση τη στιγμή που οι Οθωμανοί "έκρουαν τας θύρας".
Αυτή η "πατερικότητα" οδήγησε το Γεννάδιο Σχολάριο (πρώτο πατριάρχη μετά την Άλωση, χρισμένο από τον Τούρκο, μην το ξεχνάμε) να υπονομεύει το ηθικό των υπερασπιστών της Κωνσταντινούπολης με "θεόπνευστες προφητείες" ότι "είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει" ενώ ο αληθινός άγιος Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έχυνε το αίμα του στα τείχη.
Αυτή η "πατερικότητα" οδήγησε τους Αγιορείτες ήδη από το 1326 (όταν ο Τούρκος βρισκόταν μακριά, βαθιά στην Ανατολία) να δηλώσουν υποταγή στο Σουλτάνο Οσμάν με αντάλλαγμα τα γνωστά "προνόμια".
Και για να ολοκληρώσω, αυτή η "πατερικότητα" οδήγησε στη συγγραφή και έκδοση από το Πατριαρχικό Τυπογραφείο του Fener, του βδελύγματος που ονομάζεται "Πατρική Διδασκαλεία", του αιωνίου αυτού μνημείου παπαδοκοτζαμπασισμού και οθωμανοδοσιλογισμού.

Δόξα τω Θεώ λοιπόν και καλή τύχη για το Έθνος ήταν το γεγονός ότι ο μακαριστός Χριστόδουλος ΔΕΝ ήταν "πατερικός" και όπως σωστά επισήμανε ο Ροβεσπιέρος ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΕ στους νεοταξικούς σχεδιασμούς, εκφράζοντας το διαχρονικό πνεύμα αντίστασης του λαού μας.

Ως Έλληνες λοιπόν, επιζητούμε Εθναρχία από την Εκκλησία, όχι πατερικότητα που οδηγεί στην υποταγή.
Για περισσότερα και για να μη μας κράξει (ορθώς) ο Ροβεσπιέρος επειδή είμαστε εκτός θέματος, αν θέλεις φιλαλήθη, άνοιξε μία ξεχωριστή συζήτηση με τίτλο "Ορθοδοξία και Νέα Τάξη" ή ό,τι άλλο προτιμάς.

[φιλαλήθης]

[Manko]

"Μισαληθικές" ασυναρτησίες

Zητώ προκαταβολικά συγγνώμη από τους διαχειριστές, μα κρίνω την παρέμβασή μου απαραίτητη. Βεβαίως τα σχόλιά μου δεν έχουν και τόση σχέση με το αρχικό μας θέμα, αλλά νομίζω ότι ούτε και τα παραθέματα έχουν και τόση συνάφεια.
Παρατηρώ έκπληκτος την κακοποίηση της Ελληνικής μας γλώσσας από έναν συγκεκριμένο χρήστη, επί συστηματικής βάσεως. Αδυνατώ να μείνω με σταυρωμένα χέρια βλέποντας την γλώσσα των προγόνων μου να κακοποιείται με τόσο αναίσχυντο τρόπο.
Το παρόν post ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Συνεπώς, ελπίζω να μη βρεθώ στο στόχαστρο της ιστοσελίδας ως "εριστικός" και "προβοκάτορας". Απλά, οφείλω να υπηρετώ την αλήθεια.
Γιατί κάποιοι νομίζουν ότι με μεγαλόσχημες και βαρύγδουπες εκφράσεις γίνονται αυτομάτως... Ζουράρηδες! Εμ, δεν είναι όλοι γεννημένοι Ζουράδηδες κι αυτό πρέπει να το επισημάνουμε εις άπαντας.
Γιατί... φίλος ο "Φιλαλήθης", φιλτάτη δε η Γλώσσα του Ομήρου!


Μερικά από τα μαργαριτάρια που "ψάρεψα" σε μια γρήγορη αναζήτηση:

[Σίβυλλα]

Καλό θα ήταν να κατευνασθούν τα πνεύματα. Η αλήθεια είναι ότι τέτοιες αποδημίες προκαλούν μεγάλη φόρτιση.
Ο χρόνος θα δείξει τι υπήρξε τελικώς ο μακαριστός Χριστόδουλος. Καλό θα ήταν να μη βιάζουμε τα συμπεράσματα. Έως τότε ας ισχύσει το «ο αποθανών δεδικαίωται».
Προσωπικά πιστεύω ότι είναι αναπαυμένος. Εμείς είμαστε οι παρεπίδημοι. Που αν και παρεπίδημοι έχουμε την τάση να κάνουμε τον τροχονόμο στην κόλαση και τον παράδεισο…

[φιλαλήθης]

[Σίβυλλα]

Πιστεύω φιλαλήθη, ότι ο Manko, κατάλαβε την έννοια των λέξεων που έγραψες και δεν χρειαζόντουσαν καθόλου οι επεξηγήσεις.
Προσωπικά δεν κατάλαβα τι εννοούσες με το:

όπως η "αυχμηρή" εκείνη που "είδε" την τελευτή του Χρυσόστομου)στην δεύτερη εξορία του από την ...αυτοκράτειρα. "Ορθοδοξία (και ορθοπραξία) ή (προσωπικός) θάνατος", θα το έλεγαν κάποιοι.
Τι εννοείς δεύτερη εξορία;;;