Χριστόφιας : Ο Τσάμπερλαιν της Κύπρου

[Δ.Α.]

Χριστόφιας : Ο Τσάμπερλαιν της Κύπρου
--------------------------
Βασίλη Φίλια, Καθηγητού, πρώην Πρύτανη Παντείου Πανεπιστημίου.
------------------------------

Η Ιστορία ποτέ δεν επαναλαμβάνεται όπως λαθεμένα πιστεύουν ορισμένοι και τούτο διότι ποτέ οι όροι του πολιτικού παιγνιδιού δεν είναι πανομοιότυποι.

Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι από την Ιστορία δεν μπορούν να αναχθούν κατ ‘ αναλογία συμπεράσματα βασισμένα στον παραδειγματικό χαρακτήρα γεγονότων και καταστάσεων του παρελθόντος.

Ακριβώς γι’ αυτό και όσοι ασκούν υπεύθυνη πολιτική οφείλουν να γνωρίζουν Ιστορία, ώστε οι όποιες αποφάσεις τους να στηρίζονται στη συνεκτίμηση της δυναμικής διαπλοκής όλων των παραγόντων.

Η δεύτερη καθοριστική παράμετρος στη λήψη της όποιας πολιτικής απόφασης είναι η συλλογιστική που οδηγεί στην ορθή εκτίμηση των δυνατοτήτων και των ορίων της σύγκρουσης και του συμβιβασμού.

Ειδικότερα όσον αφορά τον συμβιβασμό είναι δεδομένο ότι ποτέ δεν συντελείται απροϋπόθετα , δηλαδή χωρίς προσδιορισμό αφενός του στρατηγικού στόχου, αφετέρου της ακολουθητέας τακτικής.
Επομένως συμβιβασμός «καθαυτός» δεν υφίσταται και οι όποιες διαπραγματεύσεις για την επίτευξή του είναι αδιανόητο να γίνονται άνευ όρων και εν κενώ στη βάση και μόνον της λεγόμενης «καλής πίστης».

Πολύ περισσότερο δεν νοείται συμβιβασμός όταν μία πλευρά κινείται σε πλαίσιο προκαθορισμένων από την ίδια όρων και η άλλη πειθήνια και «καλή τη πίστη» ακολουθεί. Τότε δεν πρόκειται περί συμβιβασμού, αλλά περί συγκεκαλυμμένου πειθαναγκασμού της άλλης πλευράς, που είναι χαμένη από χέρι.
* * *
Εάν αυτά ληφθούν υπ’ όψη καθίσταται σαφές ότι ο κ. Χριστόφιας διαπράττει δύο κεφαλαιώδη αμαρτήματα: αγνοεί τα διδάγματα της Ιστορίας και μπαίνει στη λογική του συμβιβασμού χωρίς προκαθορισμένους όρους.

Το ίδιο έκανε και το 1938 ο τότε πρωθυπουργός της Αγγλίας Νέβιλ Τσάμπερλαιν , ακολουθώντας την πολιτική του «κατευνασμού» [apeasment] με τον Χίτλερ.

Μία πολιτική που επισφράγισε η συμφωνία του Μονάχου και κατέληξε στη διάλυση της Τσεχοσλοβακίας, την αμαχητί εξουδετέρωση των 85 ετοιμοπόλεμων μεραρχιών της και την παράδοση του ελέγχου του ορεινού όγκου της Μοραβίας, που σημαίνει τον έλεγχο ολόκληρης της κεντρικής Ευρώπης στο Γ’ Ράιχ.

Το χαρτί που κράδαινε θριαμβευτικά ο Τσάμπερλαιν στο αεροδρόμιο του Λονδίνου δεν ήταν το χαρτί ενός έντιμου συμβιβασμού επί ίσοις όροις, αλλά το αποδεικτικό μιάς κατάπτυστης διπλωματικής ήττας, που άνοιξε διάπλατα τις πύλες του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου.

Οι αναλογίες με την «τακτική» συμβιβασμού του κ. Χριστόφια είναι προφανείς, ανεξάρτητα αν εδώ πρόκειται «απλά» για ουσιαστική καθίζηση και βαθμιαία εξαφάνιση του Κυπριακού Ελληνισμού.

* * *
Η απουσία διαπραγματευτικών θέσεων του κ. Χριστόφια είναι δεδομένη και αποδεικνύεται από τη χρήση του βλακώδους όρου «εποικοδομητικές συνομιλίες» , που υιοθέτησε με εισήγηση της κας Μπακογιάννη και το Ελληνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτική.

Ο κ. Χριστόφιας «προσέρχεται» στις διαπραγματεύσεις με τον Ταλάτ, χωρίς καμμιά απολύτως συγκεκριμένη θέση στα κρίσιμα θέματα :
- των τουρκικών στρατευμάτων στα κατεχόμενα,
- των εκατοντάδων χιλιάδων εποίκων,
- των ελληνοκυπριακών περιουσιών στα κατεχόμενα,
- των εδαφικών ορίων ελέγχου κάθε πλευράς,

Μιλάει για «ενιαίο κράτος και κοινή ιθαγένεια», χωρίς να διευκρινίζει πώς το εννοεί. Δεν το διευκρινίζει, αλλά από την κριτική που άσκησε στον Τασσο Παπαδόπουλο σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας είναι προφανές ότι οι συγκεχυμένες απόψεις του δεν απέχουν από εκείνες του σχεδίου Αννάν , φυσικά «καλλωπισμένες» και «εξευγενισμένες».

Από το άλλο μέρος ο Ταλάτ είναι σαφής και συγκεκριμένος:
-ανεξαρτησία της τουρκοκυπριακής κοινότητας [την οποίαν ονομάζει κράτος][state]
- καμμία αλλαγή στο υφιστάμενο πολιτικό – στρατιωτικό και οικονομικό καθεστώς στα κατεχόμενα και μάλιστα ιδία στο οικονομικό, οι όποιες αλλαγές να επιβαρύνουν αποκλειστικά την ελληνοκυπριακή πλευρά..
- - καμμιά συζήτηση επί διαμφισβητουμένων εδαφικών και περιουσιακών θεμάτων.

Τελικά λοιπόν τι διαπραγματεύεται ο ανεκδιήγητος κ. Χριστόφιας; Ο «καλός», ο «σοσιαλιστής», ο «φιλειρηνιστής» - σε αντίθεση με τον ‘κακό και αδιάλλακτο εθνικιστή» Τάσσο Παπαδόπουλο- κ. Χριστόφιας;

* * *
Ο κ. Χριστόφιας συσκοτίζει την όλη μεθόδευση με την αφειδώς και κατά κόρο χρησιμοποίηση της λέξης «συμφιλίωση», την οποίαν έχει αναγάγει σε αυτονομημένο ιδεολόγημα για να αποφύγει τη δέσμευσή του σε επίπεδο συγκεκριμένων πολιτικών θέσεων.

Με τον τρόπο αυτό δεν αποδυναμώνει απλά, αλλά υπονομεύει τα διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα της ελληνοκυπριακή πλευράς για τους ακόλουθους λόγους:

πρώτον , διότι εξισώνει το βάρος των ευθυνών για την υφισταμένη διαίρεση της Μεγαλονήσου μεταξύ των δύο πλευρών, γεγονός , που οδηγεί εμμέσως πλην σαφώς στη δικαιολόγηση του «Αττίλα».

Ο κ. Χριστόφιας αγνοεί ή θέλει να αγνοεί τη μεθοδευμένη εξώθηση των πραγμάτων σε σύγκρουση των δύο κοινοτήτων από τους Αγγλοαμερικανούς , που οδήγησαν σε μετωπική ρήξη, όπως σαφέστατα στοιχειοθετείται στο βιβλίο του Murdock «ο βιασμός της Ελλάδας»[εκδόσεις Παπαζήση] και πρόσφατα στο στο έξοχο βιβλίο του Άγγλου διαμεσολαβητή Martin Pachard “Getting it wrong”, Fragments of a Cyprus Diary 1964”[ εκδόσεις Bloomington]

δεύτερον , διότι ο κ. Χριστόφιας έχει πλήρως εγκαταλείψει τη γραμμή ότι το Κυπριακό είναι υπόθεση εισβολής και κατοχής και υιοθέτησε την τουρκική γραμμή ότι το κυπριακό είναι υπόθεση πολιτικής ισοτιμίας και προστασίας της τουρκοκυπριακής μειονότητας ,

τρίτον, διότι έχει «παγώσει» πλήρως το χαρτί της σύνδεσης της Κύπρου με την Ε.Ε. και των διαπραγματευτικών πλεονεκτημάτων , που αυτό συνεπάγεται,

τέταρτον, διότι εσκεμμένα αφήνει αναξιοποίητα τα «ατού» που απορρέουν από τη ρητή και απερίφραστη υποστήριξη προς το νόμιμο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας από χώρες όπως η Γαλλία, η Ρωσία κ.α. και επαιτεί την αγγλική άσκηση επιρροής προς την τούρκικη πλευρά για να ευοδωθούν οι «συμφιλιωτικές συνομιλίες»……..

Αντίθετα ο κ. Χριστόφιας προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες - συνειδητά ή ασυνείδητα αδιάφορο- στους αντιπάλους του κυπριακού ελληνισμού :
- Στους Τούρκους γιατί, πέραν όλων των άλλων, τους επιτρέπει να εκτονώνουν σε μεγάλο βαθμό τη βαθύτατη κρίση του πολιτικού τους συστήματος με την επικέντρωση του ενδιαφέροντος στο Κυπριακό.
- Στους Αμερικανούς , διότι τους εμφανίζει ως ειρηνοποιούς στη Μέση Ανατολή.

- Στους Άγγλους , διότι τους αφήνει περιθώρια να εξακολουθούν να επιδιώκουν αυτό που πάντοτε επεδίωκαν : Τη μεταβολή ολόκληρης της Κύπρου σε ελεγχόμενο από αυτούς προτεκτοράτο.
* * *

Για όλους αυτούς τους λόγους ο κ. Χριστόφιας είναι ο ολετήρας σε βάρος των συμφερόντων του κυπριακού ελληνισμού.

Σε τελευταία ανάλυση αφήνει ανοικτά πόρτες και παράθυρα για να γίνουν οι Τούρκοι αδιαμφισβήτητοι ρυθμιστές όχι μόνον του κατεχομένου τμήματος , αλλά ολόκληρης της Κύπρου, αναγκάζοντας τον κυπριακό ελληνισμό σε κατάθεση όπλων, παραίτησης και φυγής.

Η πρότασή του για μείωση της στρατιωτικής θητείας είναι ένα πρώτο βήμα, θα ακολουθήσουν και άλλα «καλής θέλησης» αν δεν ξεσηκωθεί ο κυπριακός λαός όπως έκανε με το δημοψήφισμα του Απριλίου του 2004 και δεν ανακόψει την πορεία προς την καταστροφή, που έχει χαράξει ο πολύς κ. Χριστόφιας.
----- . -------

Αθήνα 10 Σεπτεμβρίου 2008

[Ροβεσπιέρος]

Το άρθρο είναι δημοσιευμένο στο σημερινό "Παρόν"
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Στου Μπελαμή το ουζερί]

Ένα σημείο που διαφωνώ: η Ιστορία, κι όμως επαναλαμβάνεται, με την διαδικασία που έχει περιγραφεί. Σαν φάρσα:


Πριν μισό αιώνα οι "εθνικόφρονες" και οι "υπερπατριώτες", οι υπεράνω υποψίας "υπερασπιστές" των "ιδεωδών του ελληνισμού", του στρατού και του τσάμικου, κερνούσαν γη και ύδωρ τα στρατεύματα κατοχής. Τους γερμανούς, πιο μετά τους άγγλους, έπειτα τους αμερικάνους. Υπερήφανοι γερμανοτσολιάδες πουλούσαν σαν μεσίτες την γη "των προγόνων τους" που τόσο "αγαπούσαν".

Σήμερα, ακριβώς ως πέρα για πέρα φάρσα, το δωσιλογικό αξίωμα το κατέχει η υποτιθέμενη αντίθετη πλευρά, ο υποτιθέμενος απόγονος των αντιστασιακών και των ανυστερόβουλων αγωνιστών της πατρίδας και της Ελευθερίας. Καμιά σχέση με την αριστερά οι κύριοι. Συγκαλυμένοι ταγματασφαλίτες είναι. Αν ο Τάσος Παπαδόπουλος είναι ο "εθνικιστής" και "δεξιός" της υπόθεσης, τότε αυτοί είναι οι πλανητικοί υπερεθνικιστές, οι ευρωνατοϊκοί ναζί, οι ακροδεξιοί της "παγκόσμιας παρέας" μας. Κοινή θέση θα μοιραστούν στο ατελείωτο και βαθιά χαραγμένο στη μνήμη δωσιλογικό κεφάλαιο της Ιστορίας.


Πραγματικά, ασύλληπτη φάρσα...

[ΘΑΛΕΙΑ]

Μπελαμή συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Να και μια άλλη "ιστορία" που εμφανίζεται ξανά στην Κύπρο,σαν φάρσα...
Η Ρεπούση ζητεί εκδίκηση μέσω Κύπρου. Το ΑΚΕΛ ζητεί την απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας της Γ΄Λυκείου!!!
Προφανώς το μέτρο πρέπει να συνδεθεί με την επίσημη εντολή του Υπουργού Παιδείας Α. Δημητρίου να διδάσκεται η Ιστορία με τρόπο που δεν θα ενοχλεί τους Τουρκοκυπρίους

http://www.simerini.com/nqcontent.cfm?a_id=348394


«Εμείς θα μαθαίνουμε για τον Αυξεντίου, τον Παλληκαρίδη, τον Παπάσταυρο»
ANTΙ-ΣΤΑΣΕΙΣ
TΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ

ΕΧΟΥΜΕ μέλλον όσο έχουμε ελπίδες. Και έχουμε ελπίδες όσο έχουμε υψηλόφρονες νέους, που ξέρουν ποιοι είναι, τι θέλουν και τολμούν να αντιστέκονται, υπερασπιζόμενοι τις αρχές και τις αξίες, που μας προσδιορίζουν και μας χαρακτηρίζουν ως Έλληνες, οικουμενικούς και ανεκτικούς στη διαφορετικότητα αλλά και δεκτικούς στους άλλους. Έχουμε μέλλον όταν έχουμε νέους γαλουχημένους στα νάματα του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, που σέβονται και τιμούν τις ρίζες και τους ήρωές μας και απορρίπτουν την αλλοτρίωση, την ισοπέδωση και τον ιστορικό εξανδραποδισμό. Με αφορμή τη συζήτηση, που άρχισε με τη γνωστή, καταδικαστέα εγκύκλιο του Υπουργού παιδείας προς τους μαθητές, για τη δημιουργία δήθεν κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης με τους Τ/κ και την παράλληλη αντιπαράθεση για τα βιβλία της Ιστορίας, πήρα μια εκπληκτική σε ωριμότητα, γνώση, γνήσια πατριωτικά αισθήματα και απέραντη αγάπη για την πατρίδα, επιστολή. Την έγραψε η Μαρία Γεωργίου, φοιτήτρια Ιστορίας-Αρχαιολογίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Γράφει:
«Αποχαυνωμένοι στον καναπέ μας, ανθρωπάκια της καλοπέρασης. Αυτοί είμαστε; Σ' αυτό το σημείο έχουμε φτάσει; Η μόνη μας έγνοια είναι τι μάρκα αυτοκίνητο θα αγοράσουμε και πώς θα κάνουμε το γείτονα να ζηλέψει; Αυτοί είμαστε ή αυτό ΘΕΛΟΥΝ να είμαστε; Μικρή, όσο ήμουνα, έβλεπα, θυμάμαι, τις αντικατοχικές πορείες με τις χιλιάδες κόσμο, έβλεπα στην τηλεόραση τις πορείες των μοτοσικλετιστών, τα γεγονότα του 1996 με τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού. Μεγάλωσα βλέποντας τις μάνες των αγνοουμένων ακούραστες, αγέρωχες στο ίδιο σημείο. Τον γερο- Πενταδάκτυλο να ματώνει κάθε μέρα από τη σημαία της ντροπής. Μεγάλωσα έχοντας στα τετράδια του δημοτικού μου το "Δεν Ξεχνώ". Μεγάλωσα με τη μορφή και τη φωνή του αείμνηστου Παπάσταυρου Παπαγαθαγγέλου, όταν μικρή, θυμάμαι, στο χωριό μας, στην Αγία Βαρβάρα, τραγουδούσε μαζί μας στις διάφορες εκδηλώσεις.
»Έβλεπα εκείνες τις εικόνες απ' τον πόλεμο και γινόμουνα κομμάτια. Γιατί δεν υπάρχει κάποιο ψέμα σε αυτές. Γεγονότα, που μου χάραξαν τη μνήμη και το μυαλό. Δεν μου τις διηγήθηκε κάποιος εθνικιστής, για να μου εξεγείρει την οργή εναντίον εκείνων, που μας ρήμαξαν την πατρίδα και τις ψυχές. Γιατί σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει, να κατηγορούνται όσοι δεν μπορούν να ξεχάσουν και όσοι δηλώνουν ότι η Κύπρος είναι ελληνική, ότι είναι εθνικιστές. Πού πήγαν οι χιλιάδες κόσμος, που πήγαινε στις αντικατοχικές πορείες; Γιατί έμειναν μόνο κάποιες δεκάδες; Τι έγιναν αυτοί; Χάθηκαν; Ξεχάσανε; Τι; Δεν βλέπουν τον Πενταδάκτυλο, που σπαράζει από πόνους; Δεν ακούν τις φωνές των ηρώων μας, που μας φωνάζουν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ; Κάποτε ορκιζόμασταν στο βωμό της Ελευθερίας. Τώρα, σε ποιο βωμό ορκιζόμαστε; Της επανένωσης; Της συμφιλίωσης; Τι βωμός είναι αυτός, που του θυσιάζουμε τα πάντα; Την υπόληψή μας, την ιστορία μας, την πατρίδα μας, την ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ μας; Τι προσπαθούν να αλλάξουν; Να μας σβήσουν την ιστορία μας για χάρη, ποιών;
»Με θλίψη διάβασα ότι τώρα ζητούν απόσυρση του βιβλίου της Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου γιατί είναι γραμμένο από καραμανλικούς. Είμαι φοιτήτρια στο τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και παλαιότερα είχα καθηγητή μου τον κ. Ευάνθη Χατζηβασιλείου. Αυτός ο "καραμανλικός", όπως λένε κάποιοι πεφωτισμένοι, έκανε μάθημα, το οποίο είχε ως θέμα το Κυπριακό, στα βιβλία του αναφέρεται παντού και συνέχεια για την Κύπρο. Ας κάνουν το κόπο αυτοί οι "σοφοί" να διαβάσουν ένα, τουλάχιστον, βιβλίο του και ας δουν πόσα βιβλία έγραψε για το κυπριακό ζήτημα. Εκτός και αν είναι όλα εθνικιστικά! Αυτό που μου κάνει, όμως, περισσότερο εντύπωση είναι ότι στο τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών φοιτούν και παιδιά από το χώρο του ΑΚΕΛ. Δεν τους είδα, όμως, να αντιδρούν σε τίποτα! Φαίνεται ότι το πρόβλημα είναι ότι το βιβλίο το έγραψε Ελλαδίτης. Γιατί πέρασα κι εγώ από τη Γ' Λυκείου, είχα αυτό το βιβλίο, αλλά δεν είδα πουθενά κάτι μεμπτό. Ή το λάθος του βιβλίου είναι ότι δεν αναφέρει πουθενά ότι για όλα φταίει η Ελλάδα, ο Γρίβας (και όλες τις βρισιές που χρησιμοποιούν όταν αναφέρονται σε αυτόν);
»Ας μάθουν, λοιπόν, αυτοί οι φωτισμένοι ότι η ιστορία μας ΔΕΝ αλλάζει. Ό,τι κι αν κάνουν, δεν μπορούν να σβήσουν την ιστορία, γιατί η ιστορία δεν σβήνεται. Είναι χαραγμένη παντού! Σε κάθε πέτρα, σε κάθε τοίχο, σε κάθε αρχαίο μνημείο, σε κάθε βυζαντινή εκκλησία, μα, κυρίως, στη καρδιά μας. Ας κάνουν ό,τι μπορούν. Γκρεμίστε τα αρχαία μνημεία. Κάψτε όλα τα βιβλία. Βάλτε το μάθημα επαναπροσέγγισης στα σχολεία. Τις καρδιές μας, δεν μπορείτε να τις βγάλετε. Είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ! Έχουμε ιστορία ΕΛΛΗΝΙΚΗ όσο και αν δεν αρέσει σε μερικούς "σοφούς" αυτό. Κανένα μάθημα επαναπροσέγγισης, καμία απόσυρση βιβλίου δεν μπορεί να μας διαγράψει την Ελλάδα από τις ψυχές μας. Ο Αυξεντίου θα συνεχίσει να πετά ως αετός πάνω από τα βουνά του Μαχαιρά. Θα συνεχίσουμε να διαβάζουμε ποιήματα του Παλληκαρίδη. Θα συνεχίσουμε να ακούμε τα τραγούδια του Παπάσταυρου, που θα μας φωνάζει να ξυπνήσουμε. Ας μάθουν μερικοί ότι, όσο πιο πολύ θα προσπαθούν να μας αλλάξουν, τόσο πιο πολύ θα αντιστεκόμαστε.
»Εμπρός, βάλτε όλα τα βιβλία στην πυρά. Εμπρός, για ένα νέο μεσαίωνα. Εμπρός, ας γράψουν την ιστορία τα ΕΔΟΝόπουλα. Εμπρός, δημιουργήστε το κυπριακό έθνος (που ποτέ δεν υπήρχε). Όμαιμον, ομόθρησκον, ομόγλωσσον, αυτό είναι το έθνος, αυτά καθορίζουν ένα έθνος. Εμείς είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ με γλώσσα την ΕΛΛΗΝΙΚΗ, εκείνοι είναι ΤΟΥΡΚΟΙ, ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ, με γλώσσα την ΤΟΥΡΚΙΚΗ. Τι... έθνος θα φτιάξουν»;

[Ε.Μ.]

Ιδεολογική Φαντασίωση ή άλλες Σκοπιμότητες;

Του Κώστα Μαυρίδη*

H εγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας θέτει την «ανάγκη για καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης μεταξύ Ε/κ και Τ/κ» ως τον εκπαιδευτικό στόχο της χρονιάς. Που σημαίνει ότι τέτοια κουλτούρα δεν υπάρχει σήμερα. Ή δεν υπάρχει στο βαθμό που οι ΙΔΙΟΙ υποκειμενικά κρίνουν. Αλλιώς, γιατί αυτή η σπουδή και ανάδειξη του ως θέματος ύψιστης εκπαιδευτικής προτεραιότητας για τη χρονιά; Όπως έχουμε εξηγήσει σε προηγούμενο άρθρο, η Ιστορία είναι επιστήμη που διέπεται από επιστημονικούς νόμους κι εξελίσσεται με βάση την εκάστοτε επιστημονική γνώση και όχι με βάση πολιτικές αποφάσεις Υπουργείων. Η πολιτική παρέμβαση, είτε άμεσα είτε μέσω της συγκρότησης επιστημονικής επιτροπής στην οποία έχουν εκ των προτέρων καθοριστεί πολιτικές επιδιώξεις, συνιστά επιστημονική αυθαιρεσία κι ανηθικότητα. Είναι ποτέ δυνατόν να γραφτεί η Ιστορία από κάποια επιτροπή, με τρόπο αντίθετο με το πνεύμα του πρώτιστου στόχου του Υπουργείου για «κουλτούρα ειρηνικής συμβίωσης»; Δυστυχώς για τους «ειρηνιστές», η ανάγκη για κουλτούρα ειρηνικής συμβίωσης, την οποία το Υπουργείο επικεντρώνει στην ελληνική κοινότητα, δεν υφίσταται. Και δεν υφίσταται βάσει στοιχείων που αφορούν την κοινή γνώμη των Τ/κ. Αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις που διενεργούνται ανά δίμηνο στα κατεχόμενα (με εντολή του Ταλάτ) δίνουν σαφή απάντηση στις ανησυχίες του Υπουργού Παιδείας. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν από το ερευνητικό κέντρο των κατεχομένων «ΚΑΝΤΕΜ», το ποσοστό που δηλώνει ότι αισθάνεται εχθρότητα εκ μέρους Ελληνοκυπρίων, ουδέποτε ξεπέρασε το 1.2%! . Δηλαδή, το ποσοστό των Τ/κ (ενδεχομένως και εποίκων) που συμφωνεί με την άποψη του Υπουργού Παιδείας είναι σχεδόν ΜΗΔΕΝ. Κι αυτό με βάση επιστημονικά στοιχεία και όχι τις κομματικές απόψεις. Επιπλέον, μεγάλο ποσοστό δηλώνει ότι έτυχε θετικής υποδοχής ακόμη και βοήθειας από τους Ε/κ. Συνεπώς, η επιμονή να αξιολογείται ως πρώτιστη ανάγκη η καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης ανάμεσα στους Ε/κ, τη στιγμή που οι Τ/κ ούτε καν αισθάνονται εχθρότητα, δεν μπορεί να εξηγηθεί ορθολογιστικά. Κι αν δεν πρόκειται περί φαντασίωσης, αναπόφευκτα πρέπει να αναζητηθούν άλλες σκοπιμότητες που κρύβονται κάτω από τον μανδύα της «ανάγκης για κουλτούρα ειρηνικής συμβίωσης». Διάφορα συμβάντα στα κατεχόμενα φανερώνουν την επιδίωξη των κατοχικών αρχών να πείσουν τους Τ/κ για την εχθρότητα των Ε/κ π.χ. τα πρόσφατα φτιαχτά επεισόδια στην Πύλα για να οξυνθούν οι σχέσεις των δύο κοινοτήτων, η επαναφορά της κατασκευασμένης δολοφονίας ενός Αττίλα στην Αχερίτου κ.ά. Η επιδίωξη του κατοχικού καθεστώτος να πεισθούν - με κάποιον τρόπο - οι Τ/κ ότι οι Ε/κ τους εχθρεύονται είναι ολοφάνερη. Ως προς αυτό πάντως, οι ακραίοι των κατεχομένων ταυτίζονται με τους «ειρηνιστές» μας, αφού και οι δύο θεωρούν ότι «οι Ε/κ αντιμετωπίζουν με εχθρότητα τους Τ/κ», παρόλον ότι σχεδόν το 100% των Τ/κ δεν το αισθάνεται! Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που οι «ειρηνιστές» μας συμφωνούν με τους φανατικούς των κατεχομένων. Πρόσφατα είχαμε την περίπτωση της εφημερίδας των κατεχομένων "Dialogue" που προωθεί δήθεν την. «ειρήνη και επανένωση», αλλά αποκαλύφθηκε ότι μυστικός χρηματοδότης της εφημερίδας -που εκδίδεται και στα ελληνικά και διανέμεται δωρεάν σε όσους επισκέπτονται τα κατεχόμενα- είναι το καθεστώς Ταλάτ! Και με εκδότη τον «ειρηνιστή» Ρασσίτ Ακάρ, γνωστό υμνητή και συνεργάτη του Ντενκτάς, τον οποίο άλλοι Τ/κ δημοσιογράφοι που αντιστέκονται στην τουρκική κατοχή, περιγράφουν ως υποταχτικό της Τουρκίας. Παρεμπιπτόντως, στο βιβλίο του Μακάριου Δρουσσιώτη «Στις Φυλακές του Ντενκτάς» (σελ. 43) υπάρχει φωτογραφία του εν λόγω «ειρηνιστή», τον οποίο ο συγγραφέας χαρακτηρίζει ως «Ντενκτασικό δημοσιογράφο». *Ο Κώστας Μαυρίδης είναι ακαδημαϊκός.
Φιλελεύθερος, 13/9/2008

[ΔΑΦΝΗ]

Ένα κείμενο του Πλωρίτη γραμμένο το 2002.
Τραγικά επίκαιρο και σήμερα που ο Χριστόφιας προωθεί την "αναίρεση του δικαίου και της μνήμης".


Αναίρεση του δικαίου και της μνήμης

* Τι «κράτος δικαίου» θα είναι η «κυπριακή ομοσπονδία» που θα στηρίζεται στη νομιμοποίηση των ανομιών, στη δικαίωση των εισβολέων, στην επιβράβευση των εγκλημάτων τους;

ΜΑΡΙΟΣ ΠΛΩΡΙΤΗΣ

ΜΕΤΑ τους δύο «Αττίλες», έμβλημα των Κυπρίων (ανεπίσημο, αλλά εύγλωττο) έχει γίνει ένας χάρτης της διχοτομημένης Κύπρου, με τις λέξεις «Δεν ξεχνώ».

Εικοσιοχτώ χρόνια αργότερα, Κύπριοι, Ελλαδικοί και η λεγόμενη «διεθνής κοινότητα» καλούνται να ξεχάσουν - να ξεχάσουν τα πάντα, την εισβολή και την κατοχή, τους νεκρούς και τους αγνοούμενους και τους πρόσφυγες, τους βανδαλισμούς και τις καταστροφές και τις βαρβαρότητες, που συνόδευσαν το τουρκικό γιουρούσι. Γιατί η εκκολαπτόμενη «λύση του Κυπριακού» αυτή τη «φιλοσοφία» θα έχει: την κατάργηση της μνήμης για τα τουρκικά εγκλήματα.

Και όχι μόνο. Αλλά και την κατάπτωση του διεθνούς δικαίου. Ηγουν τον θρίαμβο της αυθαιρεσίας και του βασιβουζουκισμού στις διακρατικές σχέσεις και την επιβράβευση των κακουργημάτων και των ανομημάτων.

Αν και δεν γνωρίζω τις προτάσεις που θα υποβάλει ο Γ. Γραμματέας του ΟΗΕ κ. Κόφι Ανάν (το άρθρο γράφεται μια εβδομάδα πριν δημοσιευτεί), νομίζω πως η επαπειλούμενη «λύση» έχει τις παρακάτω γλαφυρότατες παραμέτρους:

Α. Η τουρκική εισβολή του 1974 και τα συνακόλουθά της ανοσιουργήματα καταδικάστηκαν από όλους τους διεθνείς οργανισμούς με αυστηρότατα ψηφίσματα, αποφάσεις και τα τούτοις χάρτινα όμοια.
Σήμερα, τους δίνεται απόλυτο συχωροχάρτι - πολύ επισημότερο από τα παλιά εκκλησιαστικά εκείνα, αφού δεν το υπογράφει κάποιος Πάπας αλλά ο εκπρόσωπος όλων σχεδόν των εθνών της Οικουμένης. Και όχι μόνο: είναι και ασύγκριτα πιο πρωτότυπο και σαδιστικό, μια και θα το προσυπογράψουν και τα ίδια τα θύματα, οι Ελληνοκύπριοι. Τα εγκλήματα διαγράφονται όχι μόνο από το Ποινικό Μητρώο των σφαγέων, αλλά και από τη μνήμη των σφαγίων. Η αμνηστία επιβάλλει την αμνησία...

Β. Το ψευτοκράτος που χάλκευσαν ο Ντενκτάς και οι αφέντες του, δεν αναγνωρίστηκε, επί τρεις δεκαετίες, από καμιά χώρα του κόσμου, εκτός βέβαια από τη γεννήτορά του Τουρκία.
Τώρα, θ' αναγνωριστεί πανηγυρικά απ' όλα τα μέλη του ΟΗΕ, μη εξαιρουμένης της Ελλάδας, φυσικά.
Και όχι μόνο: θα κηρυχτεί ισότιμο με την ελληνοκυπριακή Δημοκρατία... Και όχι μόνο: θα έχει ισότιμη νομή της εξουσίας ολόκληρου του νησιού... Και όχι μόνο: θα καθιερωθεί (ίσως) εναλλασσόμενη Πρωθυπουργία της ομοσπονδίας... Μ' άλλα λόγια, οι Ελληνοκύπριοι που αποτελούν το 80% του πληθυσμού, θα εξισωθούν πολιτικά με το τουρκοκυπριακό 20%, θα υποχρεωθούν να έχουν, για ένα Α χρονικό διάστημα, κυβερνήτη τους έναν «εκλεκτό» των εισβολέων, στον οποίο θα υπάγονται οι πολιτικές, διοικητικές, δικαστικές, στρατιωτικές αρχές και οι πολίτες άπαντες.

Ετσι, η Κυπριακή Δημοκρατία, που ήταν ένα κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος, θα υποστεί μια βαριά «μείωση κεφαλής» (νομικά «capitis deminutio», μείωση πολιτικών δικαιωμάτων). Η ισοτιμία επιβάλλει την «ατιμία» - όπως ονόμαζε το αρχαίο αθηναϊκό δίκαιο την ολική ή μερική στέρηση των δικαιωμάτων αυτών...

Γ. Ο εποικισμός των Κατεχόμενων από δεκάδες χιλιάδες Τούρκους εισαγόμενους απ' την «μητέρα πατρίδα», είναι πασίγνωστο πως αποσκοπούσε στη δημογραφική αλλοίωση της υπόδουλης περιοχής.
Υπάρχει καμιά αμφιβολία πως, απ' την ώρα που στο νέο κράτος θα είναι ελεύθερη η διακίνηση όλων των κατοίκων του, χιλιάδες έποικοι και μη θα εισορμήσουν στην οικονομικά εύρωστη περιοχή; Υπάρχει καμιά αμφιβολία πως χιλιάδες άλλοι απ' την Ανατολία θα τους ακολουθήσουν (πάνω από ένα εκατομμύριο είναι οι τούρκοι άνεργοι και άπειροι άλλοι ζουν κάτω απ' το επίπεδο της φτώχειας), χρησιμοποιώντας την «τουρκοκυπριακή δημοκρατία» σαν γέφυρα φυγής απ' την εξαθλίωση, και καταφυγής στην πλούσια και ευνομούμενη ελληνοκυπριακή πολιτεία;

Αυτή η «εξόρμηση προς τον νότο» (όπως το παλιό γερμανικό «Drang nach Osten», η εξόρμηση προς την Ανατολή) δεν θα δημιουργήσει μόνο ένα τεράστιο μεταναστευτικό πρόβλημα. Αλλά, προπάντων, θα πραγματοποιήσει το πάγιο όνειρο της Αγκυρας: τη δημογραφική αλλοίωση ολόκληρης της Μεγαλονήσου, όπου οι (ταχύτατα αυξανόμενοι και πληθυνόμενοι) Τούρκοι θα φτάσουν ν' αποτελούν αν όχι την πλειοψηφία, τουλάχιστο μια ογκώδη και απειλητική μειοψηφία. Ο εποικισμός εγκυμονεί τον εκτουρκισμό...

Δ. «Χρειάζεται μια λύση που να είναι βιώσιμη, να εξασφαλίζει ένα λειτουργικό κράτος και να εγγυάται την εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου», είπε τις προάλλες στο Βερολίνο ο Πρωθυπουργός. Χρειάζεται, σίγουρα. Αλλά πώς θα είναι βιώσιμο και λειτουργικό ένα κράτος με χαίνουσες τις πληγές του «Αττίλα», με συνεχή την απειλή εισβολής (ειρηνικής και μη) από βορρά, με δομές - όπως προδιαγράφεται - περιπεπλεγμένων περιπλοκών, όπου καμιά σημαντική απόφαση δεν θα μπορεί να παρθεί χωρίς την έγκριση της τουρκοκυπριακής (δηλαδή, της τουρκικής) πλευράς;

Προπάντων, τι «κράτος δικαίου» (συμβατό με το «κοινοτικό κεκτημένο») θα είναι αυτό που θα στηρίζεται στη νομιμοποίηση των τουρκικών ανομιών, στη δικαίωση των εισβολέων, στην επιβράβευση των εγκλημάτων τους - μ' ένα λόγο, στην αναίρεση του δικαίου και της μνήμης; Και, όπως είναι γνωστό, «αναίρεση» δεν σημαίνει μόνο ακύρωση, αλλά και φόνος...


ΤΟ ΒΗΜΑ , 17-11-2002

[Ε.Μ.]

"Αλίευσα" το πιο κάτω παραπολιτικό από τον "Επενδυτή" του Σαββάτου.Αν η συμβολή της Ελλάδας στο μαγείρεμα του καινούργιου Ανάν που θα σερβιριστεί οσονούπω στους Κυπρίους, είναι η αποστολή του Παπαϊωάννου ως πρέσβη, τότε ευτυχώς.Ευτυχώς που οι ελληνοκύπριοι έχουν την Ελλάδα να τους συνδράμει και να τους συμπαραστέκεται τις δύσκολες ώρες! Εμπρακτο το ενδιαφέρον της κ. Μπακογιάννη για τους αδελφούς ελληνοκύπριους...
Σαρκασμός για το νέο πρέσβη



Κομψό και διακριτικό τρόπο βρήκε η Λευκωσία για να εκφράσει την αντίθεσή της στη – θεωρούμενη σχεδόν βέβαιη – απόφαση της κ. Μπακογιάννη να τοποθετήσει τον Βασίλη Παπαϊωάννου πρέσβη στην Κύπρο, στη σημαντικότερη σήμερα πρεσβεία της Ελλάδας, με δεδομένη την αμερικανική πίεση να κλείσει το Κυπριακό.

Η εφημερίδα «Χαραυγή», όργανο του ΑΚΕΛ, άρχισε να δημοσιεύει εκτενή αποσπάσματα από το βιβλίο του Σάββα Καλεντερίδη «Η ώρα της αλήθειας», στο οποίο ο Έλληνας στρατιωτικός περιγράφει την υπόθεση Οτσαλάν και, φυσικά, τον ρόλο του Παπαϊωάννου, που, διευθυντής τότε του διπλωματικού γραφείου του Θεόδωρου Πάγκαλου, μετέφερε στην ελληνική πρεσβεία της Κένυας τις γνωστές εντολές: «Βάλτε τον σε ένα σεντόνι κι αφήστε τον στο πάρκο» κ.λ.π. Ο συγγραφέας αφήνει μάλιστα να εννοηθεί στο βιβλίο του ότι ο Παπαϊωάννου δεν ήταν απόλυτα πιστός μόνο στους Έλληνες υπηρεσιακούς και πολιτικούς προϊσταμένους του.

Προφανώς, ο κ. Χριστόφιας προτιμά να έχει πρέσβη στη Λευκωσία ένα πρόσωπο χωρίς τέτοιο βεβαρημένο παρελθόν, που να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης και του ιδίου του κ. Καραμανλή. Δεν είναι βέβαιο όμως ότι θα εισακουσθεί από την Ντόρα, που επιμένει να ελέγχει με ανθρώπους της – και όχι πάντα με αξιοκρατικά κριτήρια – τα κρισιμότερα διπλωματικά πόστα.

Έτσι, μετά το διαβόητο «Μαύρο Γάτο» που εστάλη στην Άγκυρα και τον Παπαϊωάννου που τοποθετήθηκε στη Λευκωσία, ο Θεόδωρος Σκυλλακάκης, της απολύτου εμπιστοσύνης της οικογένειας Μητσοτάκη, ετοιμάζει λέγεται τις βαλίτσες του για την Ουάσινγκτον, ως «πρέσβης εκ προσωπικοτήτων», ένας θεσμός, που όπως και τόσοι άλλοι εν Ελλάδι, εξυπηρετεί κι αυτός τη συνήθη τάση των Ελλήνων πολιτικών να αντιμετωπίζουν το κράτος τους ως τσιφλίκι. Τελευταία περίπτωση τέτοιου πρέσβη εκ προσωπικοτήτων, ο σύμβουλος του Σαακασβίλι, Άλεξ Ρόντος, που υπέγραφε το προφητικό του άρθρο στην «International Herald Tribune”, για τα όσα έμελλε να συμβούν στη Ν.Οσετία, ως πρώην πρέσβης της Ελλάδας, τίτλο που είχε λάβει επι υπουργείας Γ. Παπανδρέου. Δεν φτάνει που η χώρα δεν εκπροσωπείται διεθνώς, διασύρεται και το όνομά της από πάνω…



"Κόσμος του Επενδυτή",

Παραπολιτικό σχόλιο, σελ.12

13/9/2008

[/quote]