1821: Μια φορά κι έναν καιρό...

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

Ίσως εκτός θέματος.

Σχετικά με αυτό :

«Πουθενά σε ολόκληρη την Ελλάδα δεν ευδοκιμεί η μελέτη. Δεν υπάρχουν δημόσιες ακαδημίες ή καθηγητές, με εξαίρεση τα κοινά σχολεία, όπου διδάσκονται τα αγόρια ανάγνωση με το Ωρολόγιο, την Οκτώηχο, το Ψαλτήριο και άλλα βιβλία που χρησιμοποιούνται στις ακολουθίες.Ελάχιστοι όμως από τους ιερείς και τους μοναχούς κατανοούν πραγματικά αυτά τα βιβλία» (σελ. 86).


Και ειδικότερα :

Ελάχιστοι όμως από τους ιερείς και τους μοναχούς κατανοούν πραγματικά αυτά τα βιβλία

Καταθέτω την προσωπική μαρτυρία μου, για να φανεί πόσο άσχετοι και αμέτοχοι είναι όλοι αυτοί που γράφουν παρόμοιες ανοησίες. Άσχετοι και αμέτοχοι, σε αυτό που συντελείται με την ανάγνωση των θείων αυτών Γραμμάτων. Παράλληλα, εχουν το θράσος όλοι αυτοί να εισηγούνται τη "λειτουργική αναγέννηση" για να γίνονται κατανοητά αυτά τα Γράμματα.

Η συγχωρεμένη γιαγιά μου - αναφέρομαι στη δεκαετία του ΄60 - συνήθιζε να διαβάζει το "Ψαλτήρι" και άλλα βιβλία της Θρησκείας μας, στο πρωτότυπο. Είχε τελειώσει μερικές τάξεις του τότε, περί το 1890, σχολαρχείου. Φοιτητής εγώ (1960) στο Πανεπιστήμιο και με έτρωγε η περιέργεια : "Μα είναι ποτέ δυνατόν να καταλαβαίνει αυτά που διαβάζει;".

Κάποτε την υπέβαλα σε "τεστ" και ομολογώ, έμεινα άφωνος. Οι απαντήσεις που μου έδωσε - σχετικές με την ερμηνεία και την κατανόηση - σε αυτά που της ζήτησα να μου εξηγήσει με αποστώμοσαν.

Έπειτα μας ήρθαν τα άθεα γράμματα, αλίμονο, από τους παπάδες, θεολόγους κλπ. και προκόψαμε ... .

[παπα-Ηλίας]

μπερμπάντες και παντίδοι…



Έχει πει, νομίζω, ο Ελύτης: «Αδελφοί, όπου και να σας βρει το κακό, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό, μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη». Η ελαχιστότητά μου, όπως θα ’λεγαν κι οι δεσποτάδες, μνημονεύω, όταν με βρίσκει το κακό, Παπαρρηγόπουλο, Παΐσιο και Μακρυγιάννη:

Απ’ το Μακρυγιάννη, λοιπόν, διάλεξα κάποια απ’ τα πολλά, που αφιερώνει στους μπερμπάντες και τους παντίδους της εποχής του, μια και γιορτάζουμε την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου.

Και ίσως κάποιοι πουν: Καλά χάθηκαν τα θετικά περιστατικά; ‘Όχι! Τα θετικά περίσσεψαν. Και γι’ αυτό, έστω και μέσα από πολλές περιπέτειες, φτάσαμε στη λευτεριά. Αλλά, να, που τα αρνητικά, που συμβαίνουν στις μέρες μας απ’ τους σημερινούς μπερμπάντες και παντίδους, περισσεύουν:

«Αυτά-λέει ο Μακρυγιάννης στα «Απομνημονεύματά» του- που έβλεπα με πείραζαν. Ότι την επανάστασή μας θα την καταντήσουμε ληστεία και η πατρίς κατάντησε παλιοψάθα των ατίμων…
…Αφού ήρθανε οι αρχηγοί μας σε κάστρο (Ακρόπολη) και πολιτεία (Αθήνα) και μπλέξανε με τη μπερμπάντικη συντροφιά των ντόπιων κακομεταχειρίζονταν τους συντρόφους τους. Ξύλο και διώξιμο. Και για ποιο λόγο; Για να τρώνε το μιστό τους….
…Όποιος είχε δέκα συντρόφους, έγραφε ότι έχει εκατό, (για να παίρνει περισσότερα χρήματα). Και πάλε εκείνοι οι πραγματικά δέκα (έμεναν) απλέρωτοι. Κι αν θα τους πλέρωναν, τους έδιναν κάλπικα χρήματα. Ηύραν μαστόρους καλποζάνους(=παραχαράκτες) και τους βάλαν στο κάστρο και κόβαν μονέδα κάλπικη…
…Ο Μαμούρης ήρθε στην Αθήνα με μια ξύλινη πιστόλα και εις τα χωργιά, οπού τον διόρισαν δερβεναγά, τζάκιζε (=βασάνιζε) τους ανθρώπους. Όταν ήρθε ο Κιτάγιας (=Κιουταχής), ηύρε ανθρώπους φορτωμένους λιθάρια εις τα χωριά, οπού τους τυραννούσαν εκείνοι δια χρήματα. Και τους ξεφόρτωσε ο Κιτάγιας…
Ο στραβοραγιάς ας δουλεύει δια μας. Εκείνος τρώγει λάχανα ανάλατα, εμείς τηγανίτες κι αρνάκια. Και (λέμε) ότι τους λευτερώσαμε από τους Τούρκους. «Από σένα χάρε και σε σένα και χειρότερα κατανταίνω»…
…Ήρθαν δυο χριστιανοί απ’ το Μισίρι (=Αίγυπτο) και είχαν χρήματα και άρματα καλά. Ήρθαν κι αυτείνοι να δουλέψουν για την πατρίδα, να χαρούνε την προκομμένη μας λευτεριά. Τους πήραν τα χρήματά τους και τα’ άρματά τους με την πρόφαση ότι ήταν τζασίτες (=κατάσκοποι) και τους έβαλαν σε παιδεμούς.
Ούτε ο Χριστός δεν δοκίμασε όσα δοκίμασαν αυτείνοι οι δυο. Ο ένας πέθανε τον άλλο μισοζώντανο τον έσωσα και τον είχα μαζί μου πολλά χρόνια. Τιμιώτατος άνθρωπος, νέος ως εικοσιπέντε χρονών. Αυτείνη τη λευτεριά βρήκανε, οπού ’ρθανε γυρεύοντας.
Το Σαρρή και το Μελέτη Χασιώτη, οτ’ ήταν τίμιοι άνθρωποι, με τρόπον τους σκότωσαν. Ο Σαρρής, οπού ’ταν σκλάβος(=φυλακισμένος), έφυγε από μέσα από τη χάψη (=φυλακή) με τα σίδερα εις τα ποδάρια από τη Λάρσα. Άξιο και γενναίο παλικάρι. Γλίτωσε από τους Τούρκους, τον έφαγαν οι Έλληνες….
…Μαθαίνω ότι εις την Πελοπόννησο άνοιξαν φατρίες. Ρωτάμε εμείς τι πράμα είναι αυτή η φατρία! Μας λένε: «Μεράστηκαν οι καλοί πατριώτες (σε αντίπαλες παρατάξεις) να προκόψουν (με τον εμφύλιο) την πατρίδα». Κι ο τόπος γιομάτος Τούρκους…
Ήρθετε εσείς οι μεγάλοι πολιτικοί να μας λευτερώσετε. Κι όταν κοπιάσατε μας γυμνάσατε στη διχόνοια. Μας φέρατε τις φατρίες και τ’ άλλα τ’ «αγαθά». Και κακοβάλατε το δυστυχισμένο αθώον έθνος.
Πρωτοήφερες την διχόνοιαν εσύ Κύριε Μαυροκορδάτε. Κι απ’ αυτό άλλοι καπεταναίγοι πήγαν οπίσου εις τους Τούρκους κι άλλους ήθελες με τους νόμους σου να τους σκοτώσεις: Θα σκότωνες τον Καραϊσκάκη. Πού θα τον εύρισκε η πατρίδα, όταν ξαναγιόμωσε Τουρκιά;
Δεύτερος έρχεσαι συ κύριε Κωλέτη. Θα σκότωνες-που ύστερα δε γλίτωσε από σένα- το Δυσσέα (Ανδρούτσο). Πού θα τον βρίσκαμε, που μ’ έναν ντεσκερέ έδιωξε δώδεκα χιλιάδες Τούρκους, που πρόσμεναν μ’ αυτείνη τη δύναμη να αφανίσουν την Ελλάδα;
Αν ήσουνα καλός εσύ κύριε Μεταξά, έκανες τον Κολοκοτρώνη πλέον καλύτερο. Ήταν καλός πατριώτης. Αλλά οι δικές σου οι συμβουλές όλο σε εμφύλιους πολέμους τον κινούσανε και σε μεγάλη διχόνοια με τους πατριώτες του. Και χύνονταν τόσα αθώα αίματα! Κι ανοίγονταν τόσοι τάφοι! Και πόσα έπαθαν οι κάτοικοι απ’ τους Ρωμαίγους κι όχι απ’ τους Τούρκους…
Τα παιδιά μας στραβώνουν μύγες μέσα εις τους δρόμους της ματοκυλισμένης πατρίδας τους. Και λένε το ψωμί «ψωμάκι» οι περισσότεροι. Και που ν ’το! Κι άλλοι αναγκάστηκαν να πάνε με τους Τούρκους. Κι άλλοι πέθαναν στις φυλακές. Κι άλλους, που τους έκοψε η τζελατίνα (=καρμανιόλα). Κι εχάθη το άνθος του έθνους. Και σας, σας δοξάσαμε και σας κάμαμεν εκλαμπρότατους, για να πληρώνεστε χοντρούς μιστούς! …
Με τους κόλακες και κλέφτες κι απατεώνες η πατρίδα κιντύνεψε και θα κιντυνέψει….»!…
Για την αντιγραφή
παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.blogspot.com
http://papailiasyfantis.wordpress.com
E-mail: papailiasyfantis@gmail.com

[Ηλίας Σιαμέλας]

1821: Οι «άτακτοι» ήρωες και ο ατιμασμός μιας φυλής
Μάρτιος 2006:Ρεσάλτο –τεύχος 5



"Ακόμη τούτη η άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι
ραγιάδες-ραγιάδες"
Κλέφτικο τραγούδι


Δε σκοπεύω να κάνω κάποια ανάλατη ανάλυση ή μελέτη, γύρω από το νόημα του 21, για να γίνω σκαλιστής ή θηρευτής μιας κάποιας δημοσιότητας.

Ούτε θα προσπαθήσω να εισχωρήσω στη «σκέψη» εκείνων που έχουν βαλθεί να αποδομήσουν ό,τι ιερό γέννησε η ελληνική ψυχή. Επιθυμία μου είναι να μείνω ένας «αγροίκος» και «άξεστος» χωριάτης, όπου τα πρωτόγονα λόγια μου θα βγαίνουν σαν οξύληκτες σπάθες από μέσα μου. Θέλω οι λέξεις μου να χτίσουν αφρόστεφα ποτάμια, που θα παρασέρνουν άκριτα τα σκουπίδια όλων εκείνων, που είτε «ιστοριογραφούν» ξεδιάντροπα, είτε χλιμιντρίζουν αδιάλειπτα στα κανάλια της τηλεόρασης, προβάλλοντας κάποια «επιχειρήματα» που λάμπουν απατηλά, όπως λάμπουν τα φωσφορούχα εσώρουχα μιας φτηνής χορεύτριας της ανατολής, όταν εστιάζουν πάνω τους οι εκτυφλωτικοί προβολείς του καμπαρέ.

Είναι πάγκοινα γνωστό, ότι όλοι αυτοί οι επιλεγμένοι γιοι του Σαλμονέα,* με τις γραικύλικες χαλκοτρομπέτες τους και με τον ετερόφωτο πυρσό της «γνώσης» τους , θέλουν να ξεριζώσουν ή να κάψουν και το τελευταίο τριαντάφυλλο ανδρείας που φύτρωσε ποτέ σ’ αυτόν τον τόπο.

Είναι όλοι τους όψιμα παιδιά της Νέας Τάξης, που πασχίζουν να μετατρέψουν τον άνθρωπο σε μια «πολύχρωμη» πεταλούδα των πόλεων, που θα διαγράφει ανόητους κύκλους πάνω από τα σύγχρονα άοσμα άνθη της καταναλωτικής κοινωνίας.

Είναι αυτοί που επιδιώκουν να πλάσουν έναν άνθρωπο άθεο και άθρησκο, που θα μιμείται τους ξένους, που θα υποτιμά ή και θα ντρέπεται για την καταγωγή του, για την ιστορία του, για τη μουσική του, για τα δημοτικά τραγούδια του. Ένα ανθρωπάριο που θα σέρνεται μπουσουλώντας στα γκέτο των μεγάλων πόλεων, σε μια χωροχαβούζα πολυπολιτισμική, όπου θα την κυβερνάνε ξενέρωτοι μιγάδες και άλλα ξενόφερτα χτήνη.

Ζω στον κατακαημένο Μοριά, κοντά σε μια άγρια φύση, χέρση, παντέρημη και υπέργηρη, που όπως έλεγε ο γάλλος διανοητής Εντγκάρ Κινέ, «δεν υπάρχει καθόλου στις ζωντανές περιγραφές του αττικισμού των ιστορικών ή των ποιητών, αλλά και που δεν τη βρίσκουμε καθόλου στον ελληνικό πολιτισμό. Πρέπει να ψάξουμε για τα ίχνη της μόνο στο άγριο πνεύμα των πρωτόγονων μυθολογιών, και σε μιαν άλλη εποχή, στα σύγχρονα δημοτικά τραγούδια, που τους μοιάζουν τουλάχιστον στη δριμύτητα».

Εκεί λοιπόν ανήκω! Σ’ αυτή την πρωτόγονη φύση προσεύχομαι. Σ’ αυτό το «απολίτιστο» αλλά περήφανο περιβάλλον έχω ενταχτεί! Σ’ αυτές τις βουνοράχες των αγριοκάτσικων ακροπατώ. Κάλλιο άγριος, απολίτιστος κι άξεστος, παρά «πολιτισμένος» δημοπίθηκος, φτωχοϋπάλληλος στο πριονιστήρι της Νέας Τάξης.

Εδώ λοιπόν στέκω και λέω, ότι είμαι περήφανος για την ιστορία του τόπου μου!

Ξέρω καλά ότι αν δεν υπήρχαν τα άτακτα σώματα του Μοριά, θα είμαστε ακόμη υπόδουλοι στους τούρκους. Ξέρω και μένω στα λόγια του Φωτάκου, ότι στις αρχές του 21 «οι περισσότεροι κλέφτες, ήσαν χωρίς άρματα και άλλοι είχαν μαχαίρας, άλλοι σουγγλιά, και αι σημαίαι των περισσότερων ήσαν τσεμπέραις των γυναικών των».! Αυτό είναι το «Ηρωικό Σύμπαν» της επανάστασης και κανένας φτωχοδιάβολος μεταμοντέρνος αστός «ιστορικός» δε μπορεί να το διαγράψει!

Αυτοί ήταν οι «άτακτοι» ήρωες, που με τα «σουγγλιά», τις μαχαίρες και τις γκλίτσες τους εξευτέλισαν μια αυτοκρατορία.

Όμως αν και αυτοί οι ξυπόλητοι αετοί των βουνών άνοιξαν με την ψυχή τους και το αίμα τους διάπλατα την Πύλη της Ελευθερίας, δυστυχώς τα εξουσιαστικά θεριά την έκλεισαν για πάντα!

Σήμερα δεν έχουμε την άμεση σκλαβιά των τούρκων, έχουμε κάτι χειρότερο!

Έχουμε περάσει σ’ ένα «ανώτερο» στάδιο δουλείας. Έχουμε μια εικονική «ελευθερία», περιφραγμένη με νόμους και διατάγματα κομμένα στα μέτρα μιας αδίσταχτης ολιγαρχίας. Οι όποιες αποφάσεις, παίρνονται πάνω και πέρα από τα κεφάλια μας. Έχουμε μια ύπουλη ξενόφερτη διείσδυση, που με τη βοήθεια της ντόπιας άρχουσας τάξης, πολτοποιεί ό,τι ευγενικό υπάρχει μέσα στον άνθρωπο. Έχουμε μια κατευθυνόμενη συνειδησιακή λεηλασία, που μας περιθωριοποιεί και μας κατεβάζει στο επίπεδο του ζώου.

Έχουμε μια ιθύνουσα τάξη πολιτικών με τα ίδια χαρακτηριστικά του Πασά, με μια άκρατη ροπή και θαυμασμό προς το κεμαλικό στρατοκρατικό καθεστώς της Άγκυρας, τους ευρωπαίους «εταίρους» και τους πέρα από τον Ατλαντικό δυνάστες των λαών.

Είναι όλοι αυτοί οι Ναι=ναι=κοι του σχεδίου Ανάν, οι μίσθαρνοι «αριστεροί» ιδεολόγοι, οι ντενεκέδες του συστήματος, που θέλουν να εξατμίσουν οτιδήποτε ελληνικό, να μαγαρίσουν την ιστορία, να γκρεμίσουν θρύλους, να ισοπεδώσουν την εκκλησία, να μικρύνουν αγωνιστές. (Σ’ αυτή τη λογική εντάσσεται και το στήσιμο του ανδριάντα του Κολοκοτρώνη σ’ ένα ασήμαντο δρομάκι του Πειραιά).

Δυστυχώς η Ελλάδα δεν απελευθερώθηκε ποτέ! Από την κυριαρχία των αγάδων, πέσαμε στην κυριαρχία των βαυαρών και των βασιλιάδων, περάσαμε στις δικτατορίες, στην κατοχή, στους γερμανούς, στους άγγλους, στους κουκουλοφόρους, στους ταγματασφαλίτες.

Κι εκεί που πήγε ν’ ανθίσει το ΕΑΜ και πήγε να περπατήσει η Εθνική Απελευθέρωση, ήρθε η προδοσία, η ταπείνωση κι ο εμφύλιος. Μετά πέσαμε στα συρματοπλέγματα των αμερικανών και της δεξιάς, πιαστήκαμε στη μέγγενη της δικτατορίας και ύστερα της μεταπολίτευσης.

Έτσι περάσαμε στα «ήρεμα νερά» των μονοπωλίων, στην Ευρωπαϊκή ένωση, στις πολυεθνικές, στους παγκοσμιοποιητές της Νέας Τάξης, στους μετανάστες, στους Ουτσεκάδες, στους «αντιρατσιστές», στους μεταλλαγμένους «αριστερούς», στο κάψιμο της σημαίας, στους νταβατζήδες των ΜΜΕ, στις κλεψιές, στις μίζες, στη μεγάλη λεηλασία των ολυμπιακών αγώνων, στη φτώχεια, στο φορο-κυνηγητό, στην κακομοιριά, στο κλείσιμο των μικρών επιχειρήσεων, στην ανεργία, στην υπογεννητικότητα και σε λίγο στη συρρίκνωση και στον αφανισμό!

Το μεγάλο ερώτημα που μπαίνει στις μέρες μας είναι, πόσοι από μας μπορούμε να κρατήσουμε την ατομική μας αξιοπρέπεια, να πάρουμε μια θέση απέναντι στην ύβρη και το σοδομισμό, να διατηρήσουμε τουλάχιστον κάποια ψήγματα απ’ το ανυπόταχτο πνεύμα των κλεφτών, να γίνουμε όπως λέει κι ο ποιητής, «Άναρχοι Άνεμοι, για να μην εγκλωβιστούμε στην εκμηδενίζουσα ησυχία συνόλων, στη λογική της υποταγής…».**

Εδώ στην ομορφιά της άγριας φύσης, στη Δημητσάνα, σ’ αυτό το ακροκέραμο της ιστορίας μας, όπου φαίνεται να αναδεύεται ακόμη ο μπαρουτόζωστος άνεμος της επανάστασης, υπάρχει μια βιβλιοθήκη. Ας πάμε να «σπάσουμε» τις κλειδαριές της! Τον καιρό του 21, από την ίδια βιβλιοθήκη πήραν οι ατίθασοι κλέφτες του Μοριά τα βιβλία της και τα έκαναν φυσεκλίκια. Ας κάνουμε νοερά κι εμείς κάτι παρόμοιο. Ας «κλέψουμε» τα βιβλία της κι ας κάτσουμε κάτω απ’ του «Τσαλδή»*** τον έλατο, να τα διαβάσουμε και να μορφωθούμε. Να δούμε πως πολέμησαν οι άτακτοι αγρότες και τσοπαναραίοι του Μοριά, μήπως και παραδειγματιστούμε. Μήπως και τινάξουμε από πάνω μας την ύβρη των ημερών και την ευτέλεια της ύπαρξής μας.

Αυτό είναι το δικό μου μήνυμα!


* Σαλμονέας : Αδελφός του Σίσυφου. Είχε φτιάξει μπρούτζινη γέφυρα και έτρεχε πάνω της με μπρούτζινο άρμα , εκσφενδονίζοντας πυρσούς, κι έκανε κρότους σαν της βροντής. Στο τέλος τον κατακεραύνωσε ο Δίας.

** Δημήτρης Παρασκευόπουλος : «Άναρχος Άνεμος». (Ο Δ. Π. ζει και συγγράφει στην Αρκαδία).

*** Από το κλέφτικο τραγούδι: «Μωρ’ περδικούλα του Μοριά κοσμοπερπατημένη/ μην είδες κλέφτες στα βουνά, τους Κολοκοτρωναίους/ Εψές, προψές, τους είδαμε, ψηλά στα Κανελλάκια/ Μες του Τσαλδή τον Έλατο και τη Γραμμένη Πλάκα.».
(Δυστυχώς του «Τσαλδή» ο έλατος ξυλεύτηκε και η «Γραμμένη Πλάκα» έγινε χίλια κομμάτια από ένα φουρνέλο, για να περάσει ο δρόμος! Στην Πλάκα αυτή είχαν χαράξει οι Κλέφτες του 21 τα ονόματά τους).
Πρώτα καταστρέφουν τα ίχνη και μετά αποδομούν την ιστορία..

[ΘΑΛΕΙΑ]

Ο Σολωμός στο στόχαστρο του ΣΥΡΙΖΑ.



Για την αποδόμηση της ιστορίας μας υπάρχουν πολλά έμμισθα «ιερατεία» και επιδοτούμενες «εστίες» που εργάζονται ακατάπαυστα!!!
Έχουμε ασχοληθεί διεξοδικά με αυτά, όπως και πάρα πολλοί άλλοι…
Ωστόσο, από αυτό το αφιέρωμα δεν θα πρέπει να λείψει η πολιτική φρενοβλάβεια του ΣΥΡΙΖΑ η οποία έχει αναλάβει «εργολαβικά» να κατατάξει το ’21 σε «τρομοκρατική ακραία βία.
Ο Αλαβάνος, όπως είναι γνωστό, χαρακτήρισε τον ύμνο στην Ελευθερία του Σολωμού, καθώς και η Αυγή, ότι «έχει τρομακτικά χαρακτηριστικά».
Αναδημοσιεύουμε την «πολεμική» του Ρεσάλτου από το τεύχος-39 (Μάιος 2009).

Η κοτσάνα Αλαβάνου

Είναι γνωστή η «κοτσάνα» του Αλαβάνου στη Βουλή πάνω στους πρώτους στίχους του Διονύσιου Σολωμού.

Αλλά και οι απαντήσεις που δόθηκαν, οι περισσότερες, πάλι στα πλαίσια της κοτσάνας κινούνται. Επικαλύπτουν την ουσία των στίχων του Σολωμού και μένουν στη ηλιθιότητα του Αλαβάνου.

Και οι απαντήσεις, οι περισσότερες, ντρέπονται να φωνάξουν δυνατά αυτό που λέει ο ποιητής: Ότι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ δεν κατακτήθηκε ποτέ με την απάθεια ή τη δουλική υποταγή, αλλά με την επαναστατική, λαϊκή βία.

Αυτό λέει καθαρά ο ποιητής της Ελευθερίας με το στίχο:

«Σε γνωρίζω από τον ΚΟΨΗ του σπαθιού την τρομερή»
Με την «κόψη του σπαθιού την τρομερή» κερδίζεται η Ελευθερία και έτσι την γνωρίζουμε…

Ο δεύτερος στίχος αναφέρεται, όχι στην κόψη, αλλά στην ΟΨΗ της Ελευθερίας. Το πρόσωπο της Ελευθερίας, το βλέμμα της, ξαπλώνεται και αγκαλιάζει τη γη («μετράει τη γη»).

Το «πρόσωπο», το «βλέμμα», η «ΟΨΗ» δεν ξαπλώνονται ποτέ με τη Βία.

Συνεπώς ο στίχος του Σολωμού είναι σαφέστατος.

Η «ΟΨΗ που με βία μετράει τη γη» είναι το πρόσωπο, το βλέμμα της Ελευθερίας που ξαπλώνεται με ΤΑΧΥΤΗΤΑ (βιασύνη), με ορμή σε όλη τη γη.

Με την βλακεία του Αλαβάνου δεν βγαίνει κανένα νόημα στους στίχους. Και αυτό αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος έχει χάσει κάθε επαφή με τα κοινωνικά νοήματα, με τη διαλεκτική της ιστορίας, συνακόλουθα με τη σκέψη και τη γλώσσα.

Αλλά και κάποιοι από τους επικριτές του δεν βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα όταν προσπαθούν να πετάξουν έξω από τη σκάφη μαζί με τις σαπουνάδες (κοτσάνες Αλαβάνου) και το παιδί: Την κόψη του σπαθιού…

Οι σύνθετες ανοησίες

Όταν μια κοτσάνα επιχειρείς να την καλύψεις αραδιάζεις και συνθέτεις ανοησίες. Μέσα σε αυτή την επελαύνουσα ηλιθιότητα αποκαλύπτεις και το κυνικό ιδεολογικό και πολιτικό σου πρόσωπο.

Η ομάδα των Αλαβάνων αυτό-αποκαλύπτεται. Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι όλοι αυτοί εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία, προπαγανδίζοντας ωμά και κυνικά, χωρίς προσχήματα και καμία συστολή, τα ιδεολογήματα της Αυτοκρατορικής, φασιστικής σκέψης.

Διαβάστε την παρακάτω παράγραφο της «Αυγής»:

«Δεν χρειάζονται όμως όλα αυτά. Δεν χρειάζεται η ανάλυση της «Βίας» κι όχι της «Βιάς». Ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν ξεκινά με το «Σε γνωρίζω από την κόψη / του σπαθιού την τρομερή», μια εικόνα πολύ πιο εφιαλτική από τις κουκούλες, τα μολότοφ και τα γκαζάκια. Ας μη ξεχνάμε ότι ο Ύμνος στην Ελευθερία έχει γραφεί με βάση τα σκληρά γεγονότα της άλωσης της Τριπολιτσάς γι’ αυτό συναντάς σε κάθε στίχο σχεδόν όρους ακραίας βίας. Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει η Ελευθερία του Σολωμού έχει τρομακτικά χαρακτηριστικά».

Δύο μόνο παρατηρήσεις

Πρώτη παρατήρηση:

Παραληρηματική βλακεία και κυνική πράξη βεβήλωσης της Επανάστασης. Γιατί είναι πράξη βεβήλωσης της Επανάστασης να την ταυτίζεις με την κουκουλοφόρικη φασιστική υστερία της καταστροφής, της φωτιάς και της τυφλής βίας του μηδενισμού.

Είναι βλασφημία αποτρόπαιη να βάζεις στον ίδιο χώρο τους δημιουργούς και τους ποιητές του Έπους που προκάλεσαν το θαυμασμό όλου του κόσμου και βελόνιασαν την αγωνιστικότητα των λαών, με τους κουκουλοφόρους σατράπες της καταστροφικής και πυρομανούς αυθάδειας.

Είναι αντιδραστική σοφιστεία, από τις πλέον φαιές, ένας αυτό-αποκαλούμενος «αριστερός» να εξισώνει τη «Βία, μαμή της ιστορίας» (Μαρξ) με τις ωμές πράξεις βίας των δυναστών και των εκτελεστικών τους οργάνων (οι κουκουλοφόροι είναι ενεργούμενα των καθεστωτικών μηχανισμών).

Είναι κακουργηματική ιστορική ισοπέδωση το δόλιο τέχνασμα που εξισώνει την Επανάσταση με την τυραννία, τους ήρωές της με τα «τάγματα εφόδου» των φασιστικών δομών εξουσίας, τη σκλαβιά με τον αγώνα για την Ελευθερία, τους θύτες με τα θύματα, το θάνατο ενός αγωνιστή με το θάνατο ενός τυράννου δημίου του.

Σε τέτοιες ύπουλες εξισώσεις μόνο οι ραγιάδες του αμερικανισμού προβαίνουν ασύστολα σήμερα, σε διατεταγμένη υπηρεσία.

Δεύτερη παρατήρηση.

Η προσβλητική περιφρόνηση της σκέψης και των αγωνιστικών αξιών (η βλακεία και ο αμοραλισμός) συνοδεύεται πάντα με τον αχαλίνωτο καιροσκοπισμό.

Χαρακτηρίζουν την ποίηση του Σολωμού σαν ποίηση «ακραίας βίας» και τα επαναστατικά γεγονότα που την ενέπνευσαν τα χαρακτηρίζουν «εικόνες πιο εφιαλτικές» από τους κουκουλοφόρους.

Ποιοι;

Οι υμνητές των κουκουλοφόρων!!!

Αυτοί που ανήγαγαν τη κουκούλα σε αγωνιστική ιδεολογία!!!

Αυτοί που χαρακτήρισαν την κουκουλοφόρικη καταστροφική υστερία σαν τη μεγαλύτερη «εξέγερση» της νεολαίας στην ελληνική ιστορία!!!

Θυμόμαστε όλοι τους ύμνους των Αλαβάνων υπέρ αυτής της «εξέγερσης» της ακραίας γκανγκστερικής βίας, εκείνες τις εφιαλτικές μέρες.

Τώρα, που πρέπει να στιγματιστεί η Επανάσταση του 1821, οι ήρωές της και οι ποιητές της, το παίζουν φανατικοί εχθροί της «ακραίας βίας».

Ο καιροσκοπισμός κτυπάει κόκκινο. Και αγκαλιά με τη θηριώδη ανοησία «εκτελεί» διατεταγμένη υπηρεσία…