Περιοδικό Πολιτικής και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική

» Διεθνή Θέματα
» Πολιτική-οικονομία
» Εθνικό-Mεταναστευτικό
» Τρομοκρατία
» Ορθοδοξία και κοινωνία
» ΜΜΕ
» Ιστορία
» Φιλοσοφία
» Παιδεία
» Τέχνες και γράμματα
» Ιδεολογικά ζητήματα


Τελευταίες Δημοσιεύσεις

Ποιος είναι ο πραγματικός στόχος (οι) της Woke Culture;
Πολιτική - Oικονομία

Εθνική Ελλάδος: Αυτός είναι ο Έλληνας
Γενικές Συζητήσεις

Γιατί η Ελλάδα υποκύπτει εύκολα στην Πολιτική Ορθότητα και σ
Γενικές Συζητήσεις

Οι ακροδεξιοί Έγκελς, Μαρξ, Άρης Βελουχιώτης απαντούν στην Ι
Πολιτική - Oικονομία

Το ελληνικό πολιτικό τοπίο «θέλει το Γερμανό του»;
Πολιτική - Oικονομία

κύρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης_ Η γλυκοφιλούσα-εξοχική λαμπρή-
Ορθοδοξία - Κοινωνία

Η πολιτική ορθότητα εναντίον Πολάκη, η ανδροφοβία/μισανδρισμ
Πολιτική - Oικονομία

Ολυμπιακοί και Νέα Αριστερά
Γενικές Συζητήσεις

Τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών, η χρεωκοπία της «Αριστεράς
Πολιτική - Oικονομία

Προεόρτια και Παρελκόμενα εισαγωγής τηςακυρωτικής κουλτούρας
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα

Στην Ελλάδα καλλιεργείται ένας ψυχωτικού τύπου αντιρωσισμός
MME - Τρομοκρατία - Μ.Κ.Ο.

Στην Ελλάδα καλλιεργείται ένας ψυχωτικού τύπου αντιρωσισμός
Καταγγελίες

Μαρία Καρυστιανού: Στηρίζεται και επιβραβεύεται η διαφθορά
Καταγγελίες

Εξ όνυχος τον Λέοντα
Χιούμορ - Σάτιρα

Το έγκλημα των αιώνων- Μπορεί να γίνει έναυσμα για πυρηνικό
Γεωπολιτική - Επιστήμη

Σταύρος Λυγερός - Το τριπλό χαστούκι των ψηφοφόρων στο πολιτ
Πολιτική - Oικονομία

Οι καλοί, οι κακοί και τα άσχημα της Ευρώπης που δεν θέλουμε
Γεωπολιτική - Επιστήμη

Στην Ελλάδα καλλιεργείται ένας ψυχωτικού τύπου αντιρωσισμός
MME - Τρομοκρατία - Μ.Κ.Ο.

H ελπίδα που τρεμοσβήνει, η Ελλάδα που παριστάνει την Μαρία
Πολιτική - Oικονομία

Trans to Trash: Ένα σκουπίδι δρόμος...
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα

Ο Γεραπετρίτης έριξε το σύνθημα για τις Πρέσπες του Αιγαίου:
Εθνικό - Μεταναστευτικό

Ο Πούτιν, για την υποταγή της ΕΕ στις ΗΠΑ...
Γεωπολιτική - Επιστήμη

ΕΠΕΤΕΙΟΣ! Η Γενοκτονία των Ποντίων...
Ιστορία - Φιλοσοφία

Ειρήνη Μαρούπα: Η απόφαση για το Μάτι, επιτομή της θεσμικής
Καταγγελίες

Γάμους ομοφυλόφιλων η απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Πολιτική - Oικονομία

Η αποκρουστικά αμφιλεγόμενη όψη της Ελλην. Διπλωματίας
Γεωπολιτική - Επιστήμη

Όταν ο κυρ-Παντελής ψάχνει πολιτικά τον εαυτό του...
Ορθοδοξία - Κοινωνία

Η διαφαινόμενη ήττα της Ουκρανίας γίνεται ήττα της Δύσης
Γεωπολιτική - Επιστήμη

Η άθλια στάση της Ελληνικής Κυβέρνησης απέναντι στη Ρωσία
Πολιτική - Oικονομία

1821... στην κλίνη της παραχάραξης & αφυδάτωσης...
Καταγγελίες

Η Επανάσταση του ΄21 υπό διωγμό και η αποδόμηση της Ιστορίας
Ιστορία - Φιλοσοφία

"Ξεπλένουμε" την Τουρκία! Κανονικά πια...
Εθνικό - Μεταναστευτικό

«Woke culture»: Αφύπνιση; Ή ο πλήρης εκφασισμός;
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα

Διαμαρτυρία για την Αφίσα διαφήμισης Ντοκιμαντέρ
Ορθοδοξία - Κοινωνία

Η αντι/Ρωσική υστερία προετοιμάζει τον Πυρηνικό όλεθρο
Γεωπολιτική - Επιστήμη

Μαρίνος Αντύπας: Ο Χριστιανός επαναστάτης της αγάπης
Ιστορία - Φιλοσοφία

Δήμος Μούτσης: Θα σου πάρω βιολιά κι ένα ντέφι γλυκό να σου
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα

Tέμπη ένας χρόνος μετά, το δεύτερο έγκλημα! Παναγιώτης Γερογ
Καταγγελίες

Τα Τέμπη ως οδηγός συνειδητοποίησης
Πολιτική - Oικονομία

«Γάμος» Ομοφυλόφιλων, μία προσέγγιση στο θέμα
Ορθοδοξία - Κοινωνία

Κοιμήθηκε ο αγωνιστής π. Βασίλειος Βολουδάκης
Ορθοδοξία - Κοινωνία

H Ευρωπαϊκή Αγροτική Εξέγερση
Πολιτική - Oικονομία

ΠΕΡΙ ΣΙΩΝΙΣΤΩΝ ΝΕΟ-ΝΑΖΙ
Καταγγελίες

ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΣΤΑ ΜΠΛΟΚΑ - ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΝΕΟ ΚΙΛΕΛΕΡ
Καταγγελίες

Ο συβαριτισμός της φτώχειας και η στρατηγική της Ελίτ
Πολιτική - Oικονομία

Fatih Terim: Γιατί Ήρθε στην Ελλάδα ο Αδαής Νταής των Γηπέδω
Γενικές Συζητήσεις

Η ιδιωτικοποίηση της Παιδείας τμήμα του σχεδίου της Υπερεθνι
Πολιτισμός-Παιδεία-Γλώσσα

Μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης*: Η σοδομιτική αμαρτία ήταν
Ορθοδοξία - Κοινωνία

Καμιά νομιμοποίηση του "δικαιωματισμού"
Πολιτική - Oικονομία

Οι Στόχοι της γενικής επίθεσης της Υπερεθνικής Ελίτ
Γεωπολιτική - Επιστήμη

[ΟΙ Γαλέρες του Τύπου]

        « Εάν χαλαρώσω το χαλινάρι στον Τύπο, δεν θα παραμείνω ούτε τρεις μήνες στην εξουσία».
             ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑΣ



Του Μήτσου Ν. Μανιάτη
Ρεσάλτο-τεύχος 2, Ιανουάριος 2006

Οι γαλέρες του Τύπου έχουν από καιρό λύσει τους κάβους τους από τα λιμάνια του κλασικού παραδοσιακού καπιταλισμού και είναι εν πλω στην φαινομενικά ήσυχη θάλασσα της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
  Επιχειρήσεις κι αυτές, δεν είναι απλά οι ιδεολογικοί ιμάντες-μεταβιβαστές της Αυτοκρατορίας. Έχουν ταυτόχρονα και τα δικά τους αυτοτελή πολιτικοοικονομικά συμφέροντα και επιδιώξεις. Λειτουργία που λαμβάνει ενισχυμένα και πραξικοπηματικά χαρακτηριστικά σε μια κοινωνία όπως είναι η ελληνική, κοινωνία ερασιτεχνική και υπανάπτυκτη στις δομές της. Ας μην ξεχνάμε πως η χώρα μας στερείται αστικής τάξης με τους κλασικούς δυτικούς όρους ενώ ποτέ δεν ανέπτυξε μια ισχυρή βιομηχανία. Μεταπρατική χώρα, εξαρτημένη, έχει ένα πολιτικό σύστημα καρικατούρα, ενώ οι εξουσίες και το παιχνίδι μεταβιβάζονται στη βιομηχανία του Τύπου (χωρίς βέβαια να αναιρούνται τα υπόλοιπα κέντρα εξουσίας).

Στην υπηρεσία της Νέας Τάξης Πραγμάτων 

  Οι γαλέρες του Τύπου (παρά τις αντιθέσεις και τις τριβές τους ) έχουν δώσει το μήνυμα από καιρό. Είναι στην υπηρεσία της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της νέας βαρβαρότητας; Ας πούμε δυο λόγια :
 Διανύστε με το νου σας ολόκληρη τη δεκαετία του΄90 ξεκινώντας από τις δηλώσεις του πρεσβύτερου Μπους  στον πόλεμο του Κόλπου. Νέα Τάξη Πραγμάτων δεν είναι παρά η εποχή του Ιμπεριαλισμού στην πιο παρηκμασμένη και φρικαλέα μορφή της. Κράτη-παρίες, ιλιγγιώδεις οικονομικές ανισότητες, εξατομίκευση, εργασιακός μεσαίωνας, ομογενοποίηση και ισοπέδωση της κουλτούρας και της Παράδοσης, άδικοι πόλεμοι, νέες συμμαχίες, άλωση έθνους-κράτους, ένας νέος ολοκληρωτισμός. Κι όμως αυτή η φρίκη έχει πασπαλισμένη την δική της ασημόσκονη. Πλασάρεται σαν «εποχή-πρόκληση», «Παγκοσμιοποίηση», «Ανοιχτή κοινωνία», «Κοινωνία των Πολιτών» κ. α. Ιδεολογήματα που για να δομηθούν δεν αρκούν οι σαλτιμπάγκοι οργανικοί διαννούμενοι που τα παράγουν. Απαιτούνται και οι μηχανισμοί αναπαραγωγής (και παραγωγής ταυτόχρονα) που θα τα διαδώσουν και θα τα επιβάλουν.
Αυτό τον σκοτεινό ρόλο έχει αναλάβει ο Τύπος (έντυπος και ηλεκτρονικός) που δεν επιβάλει μόνο προς τα έξω τη Νέα Τάξη Πραγμάτων (δηλαδή στην απαθή μάζα των ακροατών-αναγνωστών-τηλεθεατών), αλλά και οι ίδιες οι Γαλέρες του Τύπου λειτουργούν στο εσωτερικό τους με νεοταξικούς όρους. Εξάλλου δεν πρέπει να λησμονάμε πως αυτή η Βαρβαρότητα είναι που θέλει τους εργαζόμενους απασχολήσιμους, ανασφάλιστους, χειραγωγήσιμους, χωρίς κουλτούρα διαπραγμάτευσης.

Πάνω στο κατάστρωμα και μέσα στο μηχανοστάσιο των γαλέρων

  Οι Γαλέρες του Τύπου είναι μαγαζιά. Ή μάλλον όχι. Έχουν αρχίσει να μετατρέπονται σε ηλεκτρονικά κάτεργα. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν ιστό διεκδίκησης και διαπραγμάτευσης. Επίσης έχουν κι αυτοί ακόμα κοινωνική διαστρωμάτωση και είναι χωρισμένοι με τον πιο περίτεχνο τρόπο σε πατρικίους και πληβείους.
 Οι Γαλέρες του Τύπου είναι μεταμοντέρνα μαγαζιά. Έχουν την παλιά μορφή σε νέο σχήμα. Έχουν ταμία, πουτάνα, τσάτσο, ρουφιάνο, ανυποψίαστο, τίμιο. Συγκεντρώνονται όλο και σε λιγότερα χέρια ενώ με την επίφαση της συνδιαχείρισης κάνουν μετόχους τους επίδοξους δημοσιογράφους (στην Ελλάδα είναι η εξωνημένη γενιά των σαραντάρηδων) και τους μετατρέπουν σε νέους δεσμοφύλακες. Τους μαθαίνουν το παιχνίδι. Έτσι οι όροι αναπαράγονται με τον χειρότερο τρόπο ενώ το οικονομικό ασφυκτικό πλαίσιο της κοινωνίας δεν αφήνει περιθώρια σ’ένα νέο δημοσιογράφο-εργαζόμενο να θέσει όρους, να διασώσει την αξιοπρέπεια του, να διαπαιδαγωγηθεί με την πραγματική ουσία της δημοσιογραφίας. Να γίνει δηλαδή λειτουργός της συλλογικής κοινωνικής μνήμης με κριτική εγρήγορση χωρίς ίχνος ιδιοτέλειας.
 Κοντοί μάνατζερ με τιράντες, άθλιες μεταπολιτευτικές φιγούρες, πρώην θαμώνες των μπουάτ, αριστερούληδες κατά τύχη, κάποια στιγμή έγιναν δημοσιογράφοι. Χωρίς ίχνος ταξικής, κοινωνικής θεώρησης των πραγμάτων σταθεροποιήθηκαν, ανελίχθηκαν στις Γαλέρες κι έφτασαν να γίνουν κυβερνήτες. Εν έτει 2005 είναι οι καλύτεροι αυλοκόλακες της δράκας των 6-7 καπιταλιστών, εκδοτών που συγκεντρώνουν στα αμαρτωλά χέρια τους τον κόσμο της Πληροφορίας ( εφημερίδες, κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς, περιοδικά, ιστοσελίδες, πρακτορεία διανομής Τύπου, εκτυπώσεις). Τα πάντα. Έτσι φτάσαμε η ασυδοσία των ιδιοκτητών ΜΜΕ να σπάει κόκαλα πάντα με την προαναφερόμενη συνεργία των θλιβερών τσάτσων τους και την παθητική στάση του κλάδου των εργαζομένων του Τύπου.
 
  Μερικές όψεις της κατάστασης.

  1. Οι προσλήψεις γίνονται εκτός πλαισίου συλλογικών συμβάσεων.
  2. Τα χρέη των ιδιοκτητών ΜΜΕ στα ταμεία των εργαζομένων φτάνουν τα 43 εκατομμύρια Ευρώ.
  3. Η ενίσχυση του νέου μοντέλου δημοσιογράφου επεκτείνεται. Αυτοαπασχολούμενος με δελτίο παροχής υπηρεσιών έχει την ψευδαίσθηση του ελεύθερου επαγγελματία, δεν είναι όμως τίποτε άλλο από τον εξατομικευμένο δούλο που ασυνείδητα του έχουν βάλει την συλλογική διαπραγμάτευση στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
  4. Σε 12000 δημοσιογράφους στην Ελλάδα οι 7500 είναι αυτοαπασχολούμενοι.
  5. Η ομηρία των εργαζόμενων σε πολλά ΜΜΕ συνεχίζεται.

Στον ραδιοφωνικό σταθμό Φλας και στην ιστοσελίδα του, 160 εργαζόμενοι έχουν αβέβαιο μέλλον. Στην Απογευματινή πρόσφατα είχαμε πολλές απολύσεις. Η Μακεδονία έκλεισε τα γραφεία της στην Αθήνα αφήνοντας 25 εργαζόμενους άνεργους. Η Απόφαση έκλεισε και 80 εργαζόμενοι κατέφυγαν σε επίσχεση εργασίας. Στον Πλάνετ 80 εργαζόμενοι είναι σε ομηρία από πέρυσι τον Ιούλιο.
Κι ενώ οι Γαλέρες του Τύπου συνεχίζουν το ταξίδι τους στα νεοταξικά νερά (κάτεργα στο εσωτερικό τους, Γκαίμπελς στο μήνυμα) ποιος ο ρόλος των συνδικαλιστικών ενώσεων σ’αυτή τη μεσαιωνική κατάσταση; Θυμίζω απλά πως μέσα σ’αυτό το τοπίο η ΕΣΗΕΑ έκανε 4 μήνες για να συγκροτηθεί σε σώμα και μετά από 19 συνεδριάσεις εξέλεξε τελικά προεδρείο. Οι συνάδελφοι-συνδικαλιστές δεν πρόταξαν τα συμφέροντα των δημοσιογράφων αλλά τις μικροπαραταξιακές λογικές και αντιθέσεις. Την ίδια ώρα εκατοντάδες συνάδελφοι με το μπλοκάκι του ΤΕΒΕ στα χέρια παζαρεύουν ένα μικροποσό απ’ τα έντυπα ( χωρίς ίχνος δομής των κλασικών εργασιακών σχέσεων), δεκάδες άλλοι είναι απλήρωτοι για μήνες, οι ζώνες των καναλιών μετατρέπονται σε ζώνες πλαστικής ψυχαγωγίας, οι διπλοθεσίτες έχουν γίνει καθεστώς ενώ όποιος υψώσει το ανάστημα του κάνοντας ένα ρεπορτάζ ουσίας διαφωνώντας με άνωθεν εντολές ή γράφοντας ένα ανιδιοτελές άρθρο τον τρώει το νεοταξικό σκοτάδι. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Αλ Πατσίνο στην ταινία INSIDER. «Η ελευθερία του Τύπου υπάρχει γι’αυτούς που ελέγχουν τον Τύπο».
  Μια άλλη τεχνική των γκάνγκστερ του Τύπου είναι τα επιμίσθια. Για παράδειγμα παίρνεις 1000 ευρώ από μια εφημερίδα; Πάρε 1500 και στελέχωσε άλλα δύο περιοδικά του ίδιου ομίλου. Έτσι αντί να διαπραγματεύεσαι άλλο έναν ολόκληρο μισθό (αφού το μέγεθος της υπεραξίας ανεβαίνει) παίρνεις τα μισά λεφτά. Το χειρότερο είναι πως αυτή η τάση έχει μεν επιβληθεί από τα μεγάλα συγκροτήματα, νομιμοποιείται όμως από τα μικρότερα μαγαζιά. Πολύ περισσότερο εμφανίζεται η εξής αντίφαση: Οι μεγάλες αυτοκρατορίες να είναι πιο δημοκρατικές σε εργασιακό επίπεδο απ’ ότι τα μικρά εκδοτικά συγκροτήματα που πολλές φορές γίνονται τα δοκιμαστήρια για τις πιο προωθημένες μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις.

Τα άλλοθι του Τύπου

   Βεβαίως οι κυβερνήτες των γαλέρων του Τύπου, δεν είναι κουτοί. Διατηρώντας ορισμένους αξιοπρεπείς δημοσιογράφους στα κάτεργα τους, δίνουν την επίφαση του πλουραλισμού αποσυμπιέζοντας τον όποιο ριζοσπαστισμό. Το τοπίο είναι σαφώς καλύτερο στις εφημερίδες λόγω παραδόσεων και κάποιου έστω εργασιακού ιστού. Τα τηλεοπτικά κανάλια όμως έχουν πάρει τον κατήφορο. Εκσυγχρονισμένα γραφεία τύπου των ιδιοκτητών τους που σχεδόν όλες τις φορές δεν περιορίζονται επιχειρηματικά στον κόσμο της πληροφορίας αλλά είναι μπλεγμένοι και σε άλλες δουλειές (όπλα, κατασκευές, τράπεζες).

  Κάτι που συνεχώς θέλω να τονίζω στο παρόν κείμενο είναι πως η πολυδιάσπαση που διαμορφώνεται από τα Δελτία Παροχής Υπηρεσιών εντείνει στην ανάπτυξη ατομικής συνείδησης από τους αλά καρτ εργαζόμενους ( και όχι μόνο δημοσιογράφους αλλά και φωτογράφους, γραφίστες, τεχνικούς). Επίσης με το άλλοθι της «πρακτικής άσκησης» διάφορες δημοσιογραφικές σχολές που ανήκουν και αυτές βέβαια σε κυβερνήτες γαλέρων του Τύπου, απασχολούν αμισθί δεκάδες νέους στα κάτεργά τους επενδύοντας στη φιλοδοξία, την αθωότητα, την αφέλεια και την απειρία διαπραγμάτευσης.

 

Η νέα διαχείριση

  Η παρακάτω πυραμίδα συμπυκνώνει το νέο μοντέλο διαχείρισης των ΜΜΕ :
   Α) κατώτερα τμήματα ( με τους επικεφαλής τμημάτων)
   Β) μεσαία ( αρχισυντάκτες)
   Γ) ανώτερα (διευθυντές)
  Η δεύτερη (Β) και η τρίτη (Γ) κατηγορίες λειτουργούν σαν μάνατζερ έχοντας δικαίωμα απολύσεων, προσλήψεων, καθορισμού μισθολογίου. Ειδικά τα στελέχη της δεύτερης κατηγορίας είναι οι σύγχρονοι «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη». Η εξωνημένη γενιά των 40άρηδων, τα γιουσουφάκια των εργοδοτών τους, οι πυλώνες της αναπαραγωγής του πιο άθλιου τοπίου.

Υπάρχει προοπτική;

  Ο παραπάνω μηχανισμός εξασφαλίζει το ταξίδι των γαλέρων. Γαλέρες που έχουν τη διττή λειτουργία, όπως προαναφέραμε : Αυτοτελείς οικονομικές επιχειρήσεις με ιδιοτελή συμφέροντα αλλά κι ένας παντοδύναμος ιδεολογικός μηχανισμός της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Θα αναρωτηθεί κάποιος : Μήπως προσπαθώ να πω πως δεν υπάρχουν περιθώρια για έναν αξιοπρεπή δημοσιογράφο, ή ακόμη χειρότερα να δικαιώσω το εμπαθές σύνθημα «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι»; Όχι βέβαια. Εξάλλου το παραπάνω σύνθημα έχει δικαίωμα να το εκστομίζει μόνο αυτός που στο δικό του εργασιακό χώρο έχει να επιδείξει μια καλύτερη κατάσταση (Ας μην μας διαφεύγει πως ο ιός της Νέας Τάξης διαπερνάει όλους τους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους κι όχι μόνο τα ΜΜΕ). Κι όσοι βιαστούν να πουν πως μεταθέτω την συλλογική διαπραγμάτευση στην ατομική ευθύνη το διορθώνω: Το παραπάνω σύνθημα έχουν δικαίωμα να το εκστομίζουν όσοι έχουν έστω και μια φορά υψώσει τη φωνούλα τους στους δικούς τους εργοδότες. Η προσδοκία μου είναι μεγάλη απ’ το χώρο του Τύπου απλά διότι πάντα υπάρχουν ρωγμές ( απ’ τις οποίες ξεπηδάει  η Αλήθεια ακλόνητη) αλλά και επειδή δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι εξωνημένα πιόνια της Αυτοκρατορίας. Εξάλλου μια προσπάθεια να σπάσει το μονοπώλιο της Πληροφόρησης-ενημέρωσης είναι και το Ρεσάλτο.
Απλά στο βαθμό που δεν λαμβάνουμε υπόψη μας το αμαρτωλό τρίγωνο ( Δημόσιες προμήθειες-Διαφήμιση-πηγές ειδήσεων) το οποίο κυριαρχεί στο Ελ πάσο των ΜΜΕ η κατάσταση δεν θα βελτιωθεί.

Επίλογος ( και μια ευχή)

  1. Τα ΜΜΕ διοικούνται από την Ιερή Συμμαχία εκδοτών- χρηματιστών- τραπεζιτών- βιομηχάνων- κυβέρνησης-κρατικών μηχανισμών με μοχλό τον κυρίαρχο ιδεολογικό παίχτη της κοινωνίας, την Διαφήμιση.
  2. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι δεν καλύπτονται συνδικαλιστικά.
  3. Ο Τύπος όπως ο Μπουρντιέ έγραφε έφτασε να μεταμφιέζει την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, επιβάλλει την ενιαία σκέψη και την  φιλελεύθερη άποψη για τον κόσμο, υιοθετεί τις απόψεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και αλλοτριώνει τις μάζες.

   Μπορούν όμως οι άνθρωποι των ΜΜΕ να γίνουν πειρατές στις γαλέρες του Τύπου. Αλλιώς αυτές ας βουλιάξουν αύτανδρες στις νεοταξικές θάλασσες κάτω απ’ την οργή του αδικημένου που τώρα δειλιάζει, σύντομα όμως έρχεται.

Powered by Etomite CMS.